Eternal
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.


 
IndexEternalLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

 

 First Performance

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Carmen

Carmen


Aantal berichten : 688
Registratiedatum : 15-08-12
Leeftijd : 29

Character sheet
Leeftijd:: 19
Groep:: Grieken
Partner:: Je ne veux pas mourir toute seule.

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: First Performance   First Performance Emptywo okt 03, 2012 11:27 pm

with l'Oliver!
First Performance Tumblr_mbbxvfTj5k1r86o0do2_250First Performance Tumblr_mbbxvfTj5k1r86o0do1_250
Summertime Sadness
Never Again



Haar naaldhakken maakten een vrolijk geluid op de stenen stoep. Klik. Klak. Klik. Klak. Dit geluid klonk door de straten van Athene, de hoofdstad van Griekenland. Carmen was de veroorzaker van het geluid, ze was op weg naar haar sollicitatiegesprek. Nou ja, gesprek. Het hield in dat ze een paar liedjes op de piano moest spelen voor de eigenaar van het café en voor de gasten die aanwezig waren. Ach ja, hoe eng kon het zijn? Carmen had van zichzelf een prachtige stem en ze vond het niet eng om op te hoeven treden. Ook wist ze al precies welke liedjes ze zou gaan zingen en de eigenaar zorgde ervoor dat er een piano op de juiste plek aanwezig was. Stiekem had ze er wel zin in. Was dat niet gek, zin hebben in een sollicitatiegesprek? Nou ja, ze was op zoek naar werk. Misschien betekende dit dan eindelijk de weg naar het grote geld. Zo kon ze misschien voor een opleiding gaan sparen en haar huisgenootje, haar halfbroer Scott, eindelijk beginnen met terugbetalen, want dat had ze hem beloofd. Ze hadden ook afgesproken dat hij haar daar aan zou houden, als die voorwaarde er niet was, zouden ze niet samen gaan wonen.

Na een aantal minuten stond ze dan voor de deur van het café. Het was hetzelfde café waar ze Hermes had ontmoet en de barman kende haar dan ook. Dat maakte het voor Carmen dan ook weer minder eng. Rustig deed ze de deur open en kwam het schemerige cafeetje binnen. Er waren slechts een paar gasten: twee vrouwen van in de 30 die aan de banken zaten, een jongen die in het café aanwezig was en natuurlijk haar grote vriend de barman. Met een brede grijns liep ze op de laatste af en gaf hem drie zoenen. “Carmen!” herkende hij haar en glimlachte breed naar haar “Wat goed dat je er bent, heb je er een beetje zin in? Ben je zenuwachtig?” Ze knikte. “Ja, ik ben wel zenuwachtig, maar meer van die goede zenuwen” zei ze en legde haar tas op het plekje achter de bar. Daar hing een spiegel en ze bekeek zichzelf. Carmen was tevreden met haar uiterlijk. Een strakke, zwarte jurk, die strapless was. Een doorschijnende panty omhulde haar benen en daaraan zaten zwarte heels. Om haar nek hing een gouden ketting met daarin saffieren, die nep waren, maar dat hoefde niemand te weten. Haar ogen waren zwart opgemaakt en rode lipstift zat op haar lippen. Veel meer had Carmen niet nodig. Nog nooit was ze zo chique gekleed geweest als ze ergens naar toe ging. “Zal ik maar meteen beginnen?” vroeg Carmen belangstellend en de barman knikte.

In een paar passen was ze aangekomen bij het kleine podiumpje en stapte daarop. De piano stond er, zoals beloofd was. Rustig liep Carmen haar handen over een paar toetsen van de piano glijden, waardoor ze de belangstelling wekte van een paar mensen in het café. Een brede glimlach lag op het gezicht van Carmen en ze nam plaats op het bankje voor de piano. Een microfoon was opgesteld voor haar en tikte er een paar keer op. “Goedenavond mensen, ik ben Carmen en ik ben hier voor een sollicitatie bij dit café. Ik wil graag de entertainment hier gaan verzorgen en het is vanavond aan jullie of dat ik door ga en hier kom werken. Dus ik hoop dat jullie een beetje een goede recensie doorgeven en dan krijgen jullie een drankje van me” Een brede knipoog volgde en ze hoorde een groepje mannen dat binnen was gekomen. “Vanavond zing ik voor jullie een paar liedjes en ik doe uiteraard ook nog verzoekjes” zei Carmen en sloeg toen een paar tonen aan “Het eerste liedje heet Summertime Sadness” Ergens hoorde ze iemand klappen en ze keek op. “Dankjewel” zei ze dankbaar en gaf de persoon een handkusje. Ze speelde weer door en zong mee. “Kiss me hard before you go, summertime sadness. I just wanted you to know, that baby you’re the best…” begon ze en keek een beetje verliefd in het rond.

Na een halfuur keek ze weer even in het rond. Ze had 10 nummer gespeeld en was nu toe aan het laatste nummer. “Bedankt allemaal, jullie waren geweldig. Het laatste nummer heet ‘Never Again’” vertelde Carmen het publiek en tikte weer tegen een paar akkoorden aan. Terwijl ze het café rondkeek, zag ze een jongen staan. Ze probeerde hem aan te kijken, terwijl ze meezong met de muziek. De jongen leek zoveel op iemand die ze eerder had gezien. Hij leek op een klant van haar, een klant die haar echt heel erg veel lichamelijke pijn had bezorgd. Ze keek hem passievol aan, de woorden kwamen krachtig uit haar mond. “If she really knows the thruth, SHE DESERVES YOU. A trophy wife, how cute. Ignorance is bliss. But when your day comes and he’s through with you, AND HE’LL BE THROUGH WITH YOU. You’ll die together but alone” zong ze en een paar tranen kwam uit haar gezicht. Het was de emotie die ze voelde tijdens het zingen, de pijn die ze had gevoeld vroeger en allemaal door één enkel persoon. Hoe lullig was dat? Het liedje was afgelopen en Carmen veegde haar tranen weg. Een paar mensen hoorde ze klappen, het leek minder dan dat het was, maar dat kwam omdat er niet heel erg veel mensen waren. Carmen boog diep voor de mensen en liep het podium af.

Meteen werd ze overladen door een paar mensen van het café die haar feliciteerden en vertelden dat de eigenaar een contract voor haar aan het opstellen was. Ook zag ze dat een aantal ogen haar volgden. Mannelijke ogen? Ze wist het niet. Carmen voelde wel de ogen over haar figuur gaan en daardoor voelde ze zich ongemakkelijk. Uiteindelijk maakte ze het tot een krukje aan de bar, bestelde een whiskey met heel erg veel ijs en keek een beetje om zich heen. Ze zag de jongen zitten die haar zo aan een klant deed denken. Eventjes beet ze op haar onderlip, Carmen deed dat meestal op een manier waardoor het sexy leek, terwijl ze eigenlijk nadacht. Toen haar whiskey er was, nam ze een flinke slok en haar ogen waren niet van hem vandaan. Pas na een paar minuten wendde ze haar ogen af en richtte ze zich op haar glas.
Terug naar boven Ga naar beneden
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptyvr okt 05, 2012 8:46 pm

"Waking up your neighbors downstairs,
I've been inside your bedroom a thousand years.
And as you tie me to the bed for good I say
that I want you in the most unromantic way.
"



Een diepe, heel diepe zucht ontsnapte aan de mooi gevormde lippen van Oliver. Hij verveelde zich, en niet zo’n beetje ook. Alle huishoudelijke klusjes waren al afgerond, zijn hond was al uitgelaten en vrienden had hij niet. Er was dus ook niemand om af te spreken. En nu? Nu zat Oliver lui onderuitgezakt op de bank met zijn handen in de zakken van zijn geblokte pyjama broek. Aan zijn voeten zaten lelijke, ouderwetse sloffen en hij bedekte zijn bovenlichaam met een oude, versleten sweater. Hij was te lui om de afstandsbediening te pakken, met als gevolg dat zijn bruine ogen nu keken naar een slecht gefilmde documentaire. Het ging niet eens over iets dat zijn interesse wekte. Neen, het ging over het onderhouden van je kassen en hoe je thuis groenten kon verbouwen. Bah. Als er iets was wat Oliver niet prettig vond, dan was dat het onderhouden van een plantentuin. Het verplicht water geven in de droge tijden en het harken van het zand. Oliver snapte ook totaal niet waarom er mensen waren die hun hele leven wijdden aan het boerenleven, of erger; hun armetierige moestuin.
Oliver grinnikte even. Dan had hij het wel getroffen met zijn appartementje. Het had twee slaapkamers, een ruime woonkamer, een klein balkonnetje, een ruime badkamer en een aparte keuken. En het mooiste was dat hij zijn huisje niet hoefde te delen met losbandige studenten. Niet dat hij zo oud is hoor, met zijn 23 jaar zou hij nu ook tot de categorie ‘losbandige’ studenten moeten horen. Maar stiekem voelde hij niks voor de weekenden urenlang stappen en jezelf bezatten. Bah.
Ruw werd Oliver uit zijn negatieve gedachtegang gesleurd toen zijn grote hond Monk hem een lik over zijn gezicht gaf. Oliver uitte een kreet van schrik, maar kriebelde erna de vrolijk kwispelende Monk achter zijn oren. Loom keek Oliver naar buiten en hij zag dat het al donker begon te worden. Misschien moest hij vandaag toch wat gaan doen. Hij wilde niet hoeven zeggen dat hij de hele dag binnen had gezeten. En zo stond Oliver dus met een lichte kreun op. Hij rekte zichzelf uit en wandelde op zijn gemak naar boven, om vervolgens willekeurig wat kleding uit zijn kast te trekken. Uiteindelijk eindigde hij met een zwarte skinny-jeans met daarboven een abstract geblokte blouse. Te lui om wat aan zijn haar te doen, sloeg hij die stap over en hij sprintte van de trap af. Hij pakte zijn telefoon en zijn sleutels en trok vervolgens zijn simpele zwarte schoenen aan. Na een laatste blik in de spiegel geworpen te hebben knikte hij tevreden en hij wandelde naar buiten. Hij checkte nog even of hij zijn portemonnee bij had, en nam vervolgens de lift naar beneden. Misschien dat hij even een biertje ging drinken, Oliver zou wel zien wat de tijd hem bracht.
En zo wandelde Oliver neuriënd door de straten van Athene, die gehuld was in de diepste donkerte van de nacht. Hier en daar stond er een lantaarnpaal die een zwak geel licht uitstraalde, maar over het algemeen moest Oliver het doen met het licht van de maan. Niet dat hij daar veel aan had trouwens, de maan was nog niet vol genoeg om de straten van Athene te laden baden in het felle witte maanlicht.
De nacht. Oliver wist eigenlijk niet of hij de nacht wel zo prettig vond. De duisternis was zo.. ‘duister’. Wanneer je ’s nachts over straat gaat, weet je nooit wat je te wachten staat. Je weet niet of je overvallen word door een groepje jongeren dat denkt stoer te zijn met zijn allen. Je weet nooit of je niet ergens een vrouw-verkrachtende moordenaar in actie ziet. Het was vergezocht, dat wist Oliver wel, maar het was goed mogelijk. Vooral in Athene, waar er teveel verschillende mensen bij elkaar wonen. Nee. Misschien was het beter dat Oli de eerste te beste café in dook die hij zag. Daar was hij tenminste binnen, en een beetje beschermd. Hoopte hij.

Toen hij ergens muziek en gelach vandaan hoorde komen hield hij dan ook even zijn pas in om zijn oren te spitsen. Daar was misschien iets. Vlug keek Oliver om zich heen en hij stak de rustige straat over, om het café binnen te stappen. Oliver schrok. Dit café had zo’n ontzettend ongure uitstraling dat hij de neiging kreeg om weg te lopen, maar dat kon hij nu niet maken. Hij had niet dat hele eind gelopen om met lege handen naar huis te keren. En bovendien viel zijn oog op een bloedmooie, zwarte vleugel. De vleugel glansde in volle glorie, en leek bijna niet in het café thuis te horen. Dat was gewoon niet om aan te zien. Aan de muur stonden banken, waarvan de leren bekleding zo oud was, dat het was gescheurd en omkrulde aan de hoekjes. De cafégasten waren stuk voor stuk ruige mannen vol tattoos, gestretchte oren en grijze ringbaardjes. Dat was leuk geweest wanneer het niet van die type uitsmijters waren. Groot, breed en gespierd. Nee. Oliver voelde zich er niet echt op zijn gemak. Toch zette hij zich over zijn gevoel heen en hij bestelde een groot glas bier. Met het glas bier in zijn hand schuifelde hij naar een tafeltje en hij plofte met een diepe zucht neer. Hij dronk enkele grote teugen bier, en keek op toen er een gerinkel klonk. Zijn bruine ogen schoten naar de deur en diezelfde ogen zagen hoe er een bloedmooi meisje binnen kwam lopen. Ze droeg een strakke, zwarte jurk die haar vormen benadrukten en onbeschaamd liet Oliver zijn ogen even over haar rondingen glijden. Echter besefte hij dat hij onbeschoft bezig was, en zijn blik was nu op de grond gericht.
Toen hij het geluid van pianotoetsen hoorde keek hij verrast op. Het meisje streek nonchalant met haar lange vingers over de toetsen en charmant ging ze zitten. Onwillekeurig glimlachte Oliver even. Het leek net alsof ze geboren was achter de piano. De manier waarop ze haar handen zachtjes, bijna liefkozend over de witte en zwarte toetsen streek. Haar rug was bijna perfect recht en haar gezicht vertoonde emotie. Veel emotie. Het was bijna een draaikolk, en aandachtig kijkend naar het meisje liet Oliver zijn kin op zijn knokkels rusten.
De tijd vloog. Voor hij het wist was ze klaar met spelen en schoof ze de piano kruk achteruit. Vaag dacht Oliver enkele tranen te zien, en een frons ontsierde zijn voorhoofd. Waarom huilde ze? Spanning. Nouja, dat maakte ook niet uit. Het meisje liep naar de bar en Oliver zag hoe ze een glas met whisky bestelde. Hijzelf wilde nog een slok van zijn bier nemen, maar merkte dat hij die al op had gedronken. Gek, hij had zo geconcentreerd naar het optreden gekeken dat hij zich dit niet eens meer kon herinneren. Maar hij wilde wèl bier. Loom stond hij op en op zijn gemak wandelde hij naar de bar. Echter werd hij hardhandig opzij geduwd door een van de ‘tattoo guys’ waardoor hij Carmen bijna van haar kruk stootte. Hij wist haar nog net op te vangen, en met gloeiende wangen zette hij het meisje weer terug op haar kruk. “Eh.. Eh sorry, dat was niet mijn bedoeling.” Haastig nam hij enkele slokken van zijn bier en hij ging op de kruk naast Carmen zitten. “Ohja, ik ben trouwens Oliver. Oliver Ireland.” Hij glimlachte even en knikte met zijn hoofd naar de piano. “Dat was een knap staaltje werk. Zing je al lang?” Oliver dronk het laatste beetje bier uit zijn glas en hij zette het glas met een klap op de bar. Oliver wenkte de barman en die vulde zonder iets te vragen zijn glas bij. Niet wetend wat hij verder nog moest zeggen rolde Oliver met het bierviltje over de tafel. Hmpf.

Terug naar boven Ga naar beneden
Carmen

Carmen


Aantal berichten : 688
Registratiedatum : 15-08-12
Leeftijd : 29

Character sheet
Leeftijd:: 19
Groep:: Grieken
Partner:: Je ne veux pas mourir toute seule.

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptyvr okt 05, 2012 9:19 pm

Hij kwam hierheen? Dat had Carmen niet verwacht. Of…misschien toch wel? Ooit was dit het werk van Carmen geweest, mannen naar haar toe lokken. Eventjes beet ze op haar onderlip en dacht ze na. Was ze dan niet veel slechter dan hoe ze vroeger was geweest? Terwijl ze zo zat na te denken, merkte ze niet dat de jongen naast haar werd geduwd door een andere jongen en tegen haar aanviel. Opeens ging het allemaal heel snel, ze zag bijna de vloer op zich af komen, maar een arm redde haar val en zette haar weer terug op haar kruk. De ademhaling van Carmen ging sneller, ze was flink geschrokken. “Pfoe….” kreeg ze even uit haar mond gehaald en kwam toen even op adem. Al snel herstelde ze zich. “Koel blijven, Carmen, denk aan je reputatie…” dramde door haar hoofd en al gauw keek ze met haar onbetaalbare glimlach naar de jongen, die Oliver bleek te heten. Van dichtbij was hij erg knap, net zoals hij dat van ver af was geweest. Niet dat dit voor zichzelf sprekend was, soms zag je mensen die er van veraf heel erg knap uitzagen, maar van dichterbij heel erg lelijk en dan wenste je dat ze eigenlijk niet dichterbij waren gekomen.

Ze luisterde eventjes naar wat hij zei. Hij complimenteerde haar met het feit dat ze mooi had gespeeld en vroeg of ze al lang zong. “Nou, bedankt, in ieder geval” zei ze met haar brede grijns en wriemelde eventjes aan haar haren, een tic die ze al jaren lang had “Je liet me daarnet echt schrikken, maar het gebeurde allemaal heel erg snel, dus het feit dat ik bijna op de grond was gevallen, kwam pas een paar minuten later binnen dan gewoonlijk” Een vrolijke lach rolde uit haar mond, zoals het klonk als ze ontspannen was en Carmen raakte eventjes zachtjes zijn schouder aan. “Maar goed, ik ben dus Carmen. Ik weet niet of je dat daarnet verstaan hebt, maar het is meestal wel formeel als je dat eventjes meldt als je elkaar net ontmoet” Speels rolde ze met haar ogen. Ze had een hekel aan al die regeltjes en formaliteiten. Het liefste zou ze keihard op het podium springen en schreeuwen dat haar naam Carmen was. Eigenlijk zou ze het liefste ook niet deze jurk aan hebben, maar haar normale kleding. Haar lekker vrije tijd kleding. Maar dat was niet netjes en in een cafeetje moest je toch een beetje netjes gekleed zijn, ook al was dit dan niet het meest luxe café van heel Athene.

“Ik speel al sinds mijn vierde piano” ging ze verder en knikte toen bevestigend “En zingen…tsja, ik weet niet hoe lang ik dat al doe. Ik heb een beetje een lastige periode gehad in mijn leven en dan is zingen je enige uitweg. En dan ga je dat zo ver en zover ontwikkelen dat zingen het enige nog is dat je wilt doen, wat je leven en je passie en dan zit je hier, met misschien je eerste baantje op zak en de droom om ooit in een concertzaal te staan” Carmen haalde nonchalant haar schouders op. Dat wilde ze graag uitstralen, nonchalant zijn. Dat was een houding waarbij ze zichzelf prettig voelde en zo konden niet veel mensen hoogte van haar nemen, iets waar ze ook naar doelde. Uit haar ooghoeken zag ze de eigenaar van het café naar haar toe komen lopen, met een paar papieren en een prachtige mooie roos. “Schat, je hebt prachtig gespeeld daarnet, ik verbaas je hopelijk niet als ik zeg dat je deze baan dubbel en dwars verdiend hebt. Als je morgenochtend eventjes naar mij toe zou willen komen, dan kunnen we eventjes je contract doorspreken. En dit is voor deze avond..” zei hij vriendelijk en gaf haar de roos. Blij verrast nam Carmen de roos aan en gaf de man een knuffel. “Hartstikke bedankt, ik zal er morgenochtend zijn” zei ze bevestigend en hij glimlachte vriendelijk. Hij vervolgde zijn weg weer, naar een bekende.

En daarbij draaide Carmen zich weer naar de jongen, terwijl ze zachtjes aan de bloem rook. Ze was gek op de geur van bloemen. Door die gedachte ging ze voorzichtig naar de rand van haar jurkje, een beetje sneaky zodat hij het misschien niet zou zien en uit haar BH fopte ze een klein monstertje van een parfum: ‘Alien’ by Thierry Mugler. Zachtjes spoot Carmen dat op en een bloemige geur verspreidde zichzelf vanaf haar aanwezigheid. Het flesje stopte ze weer terug en keek toen glimlachend naar Oliver. “En vertel jij eens wat over jezelf? Je ziet er uit als een hele creatieve jongen, doe je ook iets aan muziek of kunst toevallig? En woon je hier al lang? Want ik heb je hier nog nooit in de buurt gezien” vroeg ze geïnteresseerd aan hem. Carmen was de dochter van Athena en had een enorme interesse voor kunst en alles daaromheen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptyma okt 08, 2012 1:33 pm

Toen Carmen haarzelf voorstelde sierde een vrolijke glimlach zijn lippen. “Carmen,” proefde hij als het ware haar naam op zijn tong, “Ja, ik mag die naam wel.” Toen er vanuit het niets een man op Carmen af kwam gelopen en haar feliciteerde met zijn baan, beet Oliver op zijn lip en hij wachtte tot het moment voorbij was. Ja, awkward dit. Het was altijd ontzettend vreselijk wanneer je bezig was met een conversatie –hoe pril of onbelangrijk ook- en er kwam iemand tussen die je niet kende. Het zorgde ervoor dat Oliver het gevoel had dat hij nog meer dan anders op de achtergrond werd geschoven. Dat hij als een onbelangrijk voorwerp werd beschouwd. Best erbarmelijk eigenlijk, maar Olivers verleden zorgde ervoor dat hij nou eenmaal een ontzettend laag zelfbeeld had op het gebied van sociale vaardigheden. Misschien was dat ook de reden dat hij nu niet vergezeld werd door een gezellige vriendengroep. Achja. Eigen schuld misschien.

Toen Oliver zijn blik naar Carmen liet glijden ontstond er spontaan een scheef glimlachje bij hem. Tja, eerlijk is eerlijk; Carmen was ontzettend schattig wanneer ze glimlachte. Echter veranderde die glimlach in een neutrale blik toen Carmen haar slanke vingers naar haar bh liet glijden om er een klein monstertje van een parfum uit te halen. Houd je in Oliver, houd jezelf in. En zachtjes beet hij op zijn goed gevormde onderlip. Toen Carmen een bescheiden hoeveelheid van de parfum opspoot werd zijn reukvermogen even geprikkeld door een bescheiden maar aangename bloemengeur, en hij moest de verleiding weerstaan om niet voorover te buigen en in Carmen’s hals te gaan snuiven als een eerste klas idioot.

Parfum. Dat was één van Olivers grootste zwaktes. Hij vond het geweldig wanneer een meisje net genoeg parfum op had om het te kunnen ruiken wanneer ze langs liep. Dat was in ieder geval beter dan de foundation trutten die zoveel parfum op hadden, dat het leek alsof ze parfum zweetten. En helaas waren er een heleboel van die meisjes. Nee. Oliver had het niet zo op hun gedrag. De manier waarop ze verleidelijk bijna hun kont in je gezicht duwden wanneer ze langs je stonden, of ongegeneerd hun bh ophijsen om de nadruk op hun te grote borsten te leggen. Ongemanierd. Vies. Walgelijk. Het vervulde Oliver van afschuw.
Door zijn gedachtes had Oliver niet gemerkt dat er weer een nieuw glas bier op de bar was gezet, en toen hij met zijn hoofd in de wolken zijn arm op tafel legde, werd hij verrast door een waterval van bier. En het ergste was nog dat het gele goedje niet alleen op hem belandde, maar ook op Carmen. Bijna meteen voelde Oliver hoe zijn wangen rood werden en hij keek beschaamd naar Carmens natte jurk. “O-oh g-god. Het spijt me.” Tot zijn grootste afschuw begon hij van schaamte ook nog eens te stotteren en hij kon wel door de grond zakken. Fijn. De eerste avond dat hij uitging, ging het al meteen mis. En dat nog voor de ogen van een bloedmooi meisje ook nog. Nee. Het zat hem allemaal niet echt mee vandaag.
Terug naar boven Ga naar beneden
Carmen

Carmen


Aantal berichten : 688
Registratiedatum : 15-08-12
Leeftijd : 29

Character sheet
Leeftijd:: 19
Groep:: Grieken
Partner:: Je ne veux pas mourir toute seule.

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptyma okt 08, 2012 9:21 pm

Carmen had gezien dat hij het warm had gekregen toen ze haar parfum opspoot. Misschien was dat niet goed van haar, want zo bracht ze zichzelf naar een laag niveau. Ordinair, misschien? Ja, Carmen was vroeger zo geweest, maar dat betekende niet dat ze nog steeds zo moest zijn. Een beetje was ze naar achteren geschoven en woelde wat door haar haren. God, wat had ze trek in een sigaret. Nee, dat zou ze buiten doen, want hier moest ze een beetje een goede indruk achterlaten. En ook wel een beetje voor Oliver, ze wist niet zeker of hij ook rookte en het zou nogal gênant zijn als zij allemaal rook in zijn richting zou blazen. Nee, misschien een uurtje, of anderhalf uur, en dan moest ze echt eventjes naar buiten. Roken was een slechte verslaving, zeker voor Carmen, want die kon er geen genoeg van krijgen. Misschien moest ze maar eens na gaan denken over stoppen? Misschien, aan het einde van het jaar. Of aan het einde van het volgende jaar. Of als ze 30 zou worden, nog elf jaar dus. Ach, ze zou ooit wel een keer gaan stoppen en dan zou iedereen vast en zeker heel erg trots op haar zijn. Ooit.

“Hey, maar Oliver…” begon ze, maar veel tijd had ze niet om haar zin af te maken, want de jongen gooide een glas bier over haar heen. “Shit!” riep Carmen uit en stapte snel van haar stoel af, maar het was te laat. Het grootste gedeelte van het bier was op haar jurk gekomen, haar nieuwe jurk. De jurk die ze speciaal voor deze sollicitatie had gehaald. Ze hoorde dat Oliver zijn excuus had gemaakt aan haar. “Het geeft niet…” mompelde ze zachtjes en keek naar haar jurk. Ugh. Met een smerig gezicht veegde Carmen een beetje van het bier van haar jurk af en kneep haar neus dicht met haar andere hand, want de penetrante geur van het bier drong haar neus binnen. Carmen was heus niet vies van alcohol, maar bier was echt iets wat ze niet lekker vond. Van haar pols viste ze een elastiekje en bond haar haren bij elkaar, zodat deze niet nat zouden worden en met een schuine glimlach keek ze naar Oliver. “Je moet me wel hebben vanavond hè, wat heb ik je aangedaan? Ik ken je toch pas net?” zei ze grijnzend en al gauw vulde haar charmante lach het cafè. Even liep ze naar de bar, waardoor ze tegen zijn benen aan stond en pakte een theedoek van de bar af. Voorzichtig liet ze de doek over haar barkrukje gaan en maakte ook de bar daarmee schoon. Vervolgens zocht ze een droog deel van de theedoek en liet het ding zachtjes over de arm van Oliver gaan. “Niet zo onhandig doen hè, dat is nergens voor nodig” grapte ze en keek hem met een stralende glimlach aan. Nee, Carmen was niet boos. Ze was op haar gemak, in de plek waar ze op dit moment het liefste kan. Ze had net haar allereerste baantje gekregen. Nee, ze was niet boos.

Nadat ze zijn arm grondig had droog gemaakt, gooide ze de theedoek naast zich neer en nam een slokje van haar whisky. “Hier, neem maar, dan hoef je geen nieuw biertje te bestellen” zei ze en bood hem het drankje aan. Carmen liet de theedoek nog een beetje over haar eigen arm en jurk gaan. Haar armen waren al snel droog, maar haar jurk…tsja, daar was echt geen beginnen aan. De natte jurk zoog zich vast aan haar lichaam en zorgde ervoor dat haar lichaam er goed in uitkwam. Ook op plaatsen waar Carmen dat net weer iets minder vond en ze was in het bijzijn van een jongen, dus al gauw deed ze haar benen zo over elkaar slaan dat het niet te zien was. “Eigenlijk zou ik nu naar huis moeten rennen als een of andere dolle stier en een nieuwe jurk aan moeten trekken. Maar ja…” zei ze en rolde eventjes met haar ogen. Dat zouden al die modepopjes doen en dat was Carmen ook weer niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptywo okt 10, 2012 8:16 pm

Het feit dat Carmen zo aardig reageerde, zorgde ervoor dat zijn schaamte nog groter en groter werd. Wat nou als het een goed opgezet gordijn van emoties was om haar boosheid te verbergen? Misschien kookte ze wel van binnen en schold ze hem uit voor ieder ding wat ze kon bedenken. God. Oliver haatte zijn onhandigheid zo intens, dat als hij de kans had om diezelfde onhandigheid uit zijn lichaam te trekken, hij die had genomen. En nu? Nu waren hij en Carmen zeiknat. Iets wat Oliver sowieso al niet zo prettig vond, maar wat hem al helemaal niet prettig leek voor Carmen. Zij droeg immers een jurk. Hij kon zijn shirt nu uitdoen als hij wilde, maar Carmen had de luxe niet.
Toen Carmen hem haar glas whisky aanbood sloeg hij dat af doormiddel van een klein handgebaar. “Neen, dankjewel. Ik houd niet zo van dat spul.” Een diepe zucht ontsnapte aan zijn lippen en afwezig staarde hij in de verte, bang om iets te zeggen wat het nog meer zou verprutsen.

Toen er ineens een man op zijn schouder tikte, keek Oliver dan ook redelijk geschrokken om. Een redelijk gespierde man stond streng kijkend achter hem. Zijn voeten stonden iets uit elkaar, zijn gigantische armen waren over elkaar heen geslagen en zijn rug was kaarsrecht. Daardoor leek de beste man nog breder dan hij al was, en onwillekeurig deinsde Oliver achteruit. Voor zover dat ging op zijn krukje natuurlijk. Toen de man zijn mond opende om te spreken, werd er een onaangename alcoholwalm in Olivers gezicht geblazen, en zijn neus rimpelde van afschuw. Toch slaagde hij erin om vrij snel weer een pokerface te trekken en Oliver keek de man aan. “Kan ik u misschien ergens mee helpen?” De man schudde zijn kale hoofd en hij wees naar de jurk van Carmen. “Wat heb jij met de jurk van dat mooie meisje gedaan? NU IS HIJ VIES HE?” Verbaasd keek Oliver de man aan. “Ehm meneer, ik denk dat er sprake is van een misverstand want ik heb haar allang mijn excuses aange-“ Oliver kon zijn zin niet afmaken, want plotseling had hij een keiharde vuistslag tegen zijn gezicht aan te pakken. Het bloed spoot uit zijn neus, en Oliver’s ogen verwijdden zich van schrik. Moest hij nu terug vechten? Oliver was nooit een vechter geweest, en tegen deze spierbundel had hij sowieso geen kans. Blijkbaar wist de man dat, want Oliver werd van zijn kruk getrokken. Lomp werd hij een stuk meegesleurd door het café waardoor zijn rug tegen iets uitstekends stootte. Schreeuwend van de pijn probeerde Oliver zich los te worstelen, en hij trapte hard tegen de knieschijf van de man. Die liet hem los met een kreun van pijn en Oliver maakte van dit moment gebruik. Half strompelend en rennend werkte hij zich door de cafédeur en hij spurtte zo snel als zijn pijnlijke rug kon weg van het café. Echter viel hij na enkele tientallen meters uitgeput neer, en te moe om op te staan bleef hij kreunend langs een bakstenen muur liggen. Zijn neus bloedde nog steeds, en wanhopig probeerde Oliver om het bloeden te laten stoppen. Tevergeefs. Lomp hard gutste het bloed uit zijn neus en Oliver kreunde van de pijn.
Hij verweet de man niks, hij was dronken geweest, maar Oliver was wel degene die nu in de kou pijn lag te lijden. Ja. Carmen had gelijk. Hij had wel erg veel pech vanavond.
Terug naar boven Ga naar beneden
Carmen

Carmen


Aantal berichten : 688
Registratiedatum : 15-08-12
Leeftijd : 29

Character sheet
Leeftijd:: 19
Groep:: Grieken
Partner:: Je ne veux pas mourir toute seule.

First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Emptydo okt 11, 2012 9:17 am

Carmen verstarde eventjes. Achter Oliver stond de man die haar ook had lastig gevallen toen ze met Hermes in dit café was. Dit was toch hopelijk niet een van de vaste gasten? Carmen beet op haar onderlip toen hij tegen Oliver begon te praten en keek de andere kant op. Hopelijk ging hij snel weg. Al gauw hoorde ze dat het de verkeerde kant op ging en stond ze op. Maar precies op dat moment sloeg de man Oliver! Het liep helemaal uit de hand en Carmen stond daar maar. Al gauw kwam ze weer bij haar positieven, toen ze zag dat de arme jongen door het café heen werd gesleurd. “Doe dan iets! Iemand, bel de politie!” riep Carmen boos, maar de mensen stonden erbij en keken er slechts naar. “Shit..” mompelde Carmen en liep achter de bar. Gauw pakte ze de hoorn van de telefoon en drukte het nummer van de politie en ambulance in. “Ja, hallo, u spreekt met Carmen. Ja, ik zou graag een ambulance en politie willen bij café Joe’s. Er is hier een vechtpartij aan de gang, een man lokte het uit. U moet zo snel mogelijk komen! Ja, dankuwel..” zei Carmen paniekerig in de telefoon en drukte de hoorn weer terug op de haak. Op dit soort momenten vervloekte ze zichzelf dat ze nog geen telefoon had.

Snel keek ze rond of ze de man en Oliver nog ergens zag, maar ze zag slechts een klein spoortje van gevallen bloed op de vloer van het café, dat richting de deur ging en de man die weer rechtop stond. Carmen liep boos op de man af en gaf hem nogmaals een klap in zijn gezicht. “Wat ben je toch een ongelooflijke klootzak. Je moet leren om een beetje minder te drinken en meer respect te hebben naar mensen, want zo gaat je het niet redden in deze wereld, vriend…” zei Carmen boos en liep terug naar de bar, terwijl ze haar spullen pakte. Carmen legde wat geld voor de drankjes naast haar kassa en sloeg haar jasje om zich heen. Dat haar jurk nog helemaal nat was van de bier negeerde ze maar eventjes en ze sloeg haar tas om haar schouders. Binnen een paar seconden stond ze buiten en keek ze om zich heen. Het was niet lastig om te raden waar Oliver heen was gegaan, want overal op de stenen stoep lagen druppels met bloed, wat Carmen ook wel een beetje zorgen baarde. Al gauw zat haar pas erin en volgde ze de bloeddruppels naar de plek waar Oliver zou zijn. Ondanks dat ze de jongen pas net ontmoet had, wilde ze hem helpen. Zo was Carmen.

Na een paar minuten stopte de druppels van bloed en keek ze nieuwsgierig om zich heen, of ze de jongen ergens zou zien. En toen schrok ze, want ze zag hem liggen in een plasje bloed. Carmen beet weer op har onderlip en met een bezorgde blik op haar gezicht liep ze naar hem toe. “Oliver, ben je bij bewustzijn?” vroeg ze een beetje onhandig en keek om zich heen. De man had flink hard geslagen en ze voelde een beetje woede in haar lichaam. Waarom zou iemand dat zo maar doen? Dan was je toch flink gestoord, dronken of niet. Uit haar tas pakte ze een pakje zakdoekjes en haalde er een schone uit. Het was nogal klein, maar het was beter dan niets. Voorzichtig liet ze het doekje over het gezicht van Oliver gaan, die voorlopig nog een kick had gegeven. In haar oren hoorde ze: “Schattig zijn hoort bij schatten!” En ze keek om zich heen. Wie had dat gezegd? Niemand was in het steegje voor de rest te bekennen en Carmen haalde haar schouders op. Voorzichtig maakte ze het gezicht van Oliver beetje bij beetje schoon en af en toe mompelde ze zijn naam, om te kijken of hij daarop reageerde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





First Performance Empty
BerichtOnderwerp: Re: First Performance   First Performance Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
First Performance
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Eternal :: Midgard » :: Grieks Grondgebied :: Athene-
Ga naar: