I need you more than I can take

Onderwerp: I need you more than I can take wo dec 26, 2012 9:55 pm

I chased your love around a figure 8,
I need you more than I can take,
You promise forever and a day, and then you take it all away,
then you take it all away
~

Olivia liep zo hard als haar benen haar konden dragen door de gietende regen terwijl het geschreeuw achter haar aanzwol. Ze durfde niet meer achterom te kijken, ze durfde niet te kijken met hoeveel ze waren. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze haar doorweekte lichaam aanspoorde om nog sneller te lopen. Ze zou nooit snel genoeg zijn, ze voelde haar spieren branden bij elke beweging die ze maakte, haar ademhaling schuurde door haar longen. En het leek al alsof ze haar in begonnen te halen, Olivia hoorde hoe hun verschrikkelijke geschreeuw nog harder aanzwol achter haar. Ze kon dit niet halen, ze waren te snel en met te veel. Donder rommelde in de inkzwarte hemel boven haar en ze kromp in elkaar van angst, maar toch bleef ze rennen tot ze struikelde en voelde hoe haar lichaam tegen de koude, doorweekte grond knalde. Ze probeerde nog recht te krabbelen om te ontsnappen. Maar ze was te laat, want al snel was ze omsingeld door de luid schreeuwende zwarte gestalten en voelde ze een scherpe pijn door haar keel snijden terwijl haar luchtpijp werd dichtgeknepen door hun zwarte klauwen.

Olivia schrok wakker en probeerde snel haar ademhaling terug onder controle te krijgen terwijl ze een hand door haar rommelige, witte haar liet gaan. Ze had weer een nachtmerrie gehad, weer dezelfde als gewoonlijk. Hetzelfde scenario bleef haar steeds maar achtervolgen in haar dromen, waarin ze moest vluchten voor een horde mensen, eigenlijk meer monsters. En nog geen enkele keer was het haar gelukt om hen te ontsnappen. De regen kletterde hard tegen het grote raam dat een groot deel van haar oostelijke muur opslokte, en ze kromp in elkaar toen de donder rommelde en haar kamer in een flits verlicht werd. Olivia was doodsbenauwd van onweer, dat was ze altijd geweest en ze zou er nooit van afkomen dacht ze . Ze probeerde zichzelf te kalmeren maar het lukte niet echt, want elke keer wanneer de donder rommelde kromp ze in elkaar onder haar dekens, ze zou in nog geen honder jaar in slaap kunnen vallen terwijl het onweerde. Snel wierp ze een blik op de alarmklok die naast haar bed stond, ze kon nog net uitmaken dat het ongeveer twee uur was voor een nieuwe bliksemschicht haar weer onder haar dekbed jaagde. Vreselijke gedachten en scenarios speelden zich af in haar hoofd, wat als de bliksem hier in hun appartement zou inslaan ? Wat als het gebouw brand zou vatten ?
Ze kon het niet meer aan, dus zonder verder na te denken gooide ze haar dekens van haar af en sprong ze uit haar bed. Zo snel ze kon trippelde ze door de gang, en in een paar seconden stond ze voor Olivers zware houten deur en duwde ze die zo rustig mogelijk open. Maar toen ze aan het voeteinde van zijn bed stond leek dit alles toch niet zo'n goed idee meer te zijn. Voor haar lag een rustig slapende Oliver, rommelig gespreid over zijn tweepersoons bed, aan zijn rustige ademhaling bleek het dat hij niet geteisterd werd door nachtmerries of maar enige last had van het onweer dat buiten woedde. Zou hij het erg vinden als ze hem wakkermaakte ? Olivia haar pyjama bestond gewoon uit haar ondergoed en een veel te groot afgewassen shirt van Of Mice & Men, niet de perfect outfit om bij je vriend te gaan vragen of je mee in zijn bed mag. Zou hij het ongemakkelijk vinden ? of haar gewoon terugsturen naar haar eigen kamer ? Ze bleef nog even bedenkelijk staan, maar toen weer een flits de kamer verlichtte en ze weer in elkaar kromp trippelde ze naar de zijkant van Olivers bed.
"Oli word wakker" fluisterde ze maar natuurlijk kreeg ze hem niet meteen wakker. "Oli ! Oliver word wakker !" Zei ze opniew en ze nam zijn hand vast en schudde ermee tot ze hem een beetje wakker kreeg. "Hey sorry om je zo even wakker te maken, maar ik ben doodsbang van onweer, ik vroeg me af of ik even bij jou mag komen liggen ?" Vroeg ze een beetje ongemakkelijk en krabde aan haar achterhoofd. Wanneer nog een luide donderrommel langs rolde schrok ze zo hard dat ze niet eens meer wachtte op Oli's antwoord, maar gewoon bij hem onder de lakens sprong en tegen hem aankroop."Ik haat onweer God nee laat het stoppen."Mompelde ze geschrokken tegen Oliver's borst aan.

Onderwerp: Re: I need you more than I can take za jan 26, 2013 9:55 pm

Werktuigelijk liet Oliver een poetsdoekje over de glazen salontafel gaan en keurend bekeek hij of er geen vuiltje overgebleven was; dat was niet zo. Hij nam twee theekoppen mee naar de keuken en zette die bij de rest van de afwas in de vaatwasser, waarna hij het ding aanzette. Schattend keek Oliver nogmaals rond in de benedenverdieping van zijn appartement, om vervolgens vast te stellen dat hij het wel had verdiend om te gaan slapen.
Oliver was nogal een poetsfreak, iets wat zeer vervelend kon zijn wanneer je met Olivia in één huis samenwoonde. Die meid ruimte niks achter haar kont op wat ertoe leidde dat Oliver voor twee personen op kon ruimen. Ofja, drie personen wanneer je Pumba de Ierse Wolfshond meerekende.

Hoe laat was het eigenlijk? Olivia was uren geleden doodmoe naar boven vertrokken, en hij was beneden gebleven om wat rekeningen et cetera in orde te maken. Misschien was het slimmer als hij ook ging slapen, en zo vertrok Oliver naar boven. Hij klopte Pumba op zijn grote kop voordat hij de deur opende en vervolgens sloop hij zachtjes via de trap naar boven. Hij poetste zijn tanden en kamde zijn haren, en ontdeed zich van al zijn kleding behalve zijn boxershort. De kleding stopte hij in zijn wasmand en hijzelf sloop over de overloop naar zijn eigen slaapkamer . Hij kroop uitgeput tussen de zachte lakens, en genietend luisterde hij naar het constante geluid van de regen. De wind gaf er iets spookachtigs aan en Oliver slaagde er dan ook in om zonder problemen in een rustige slaap te vallen.

’Help! Help me dan!’ De prinses moest hard geschreeuwd hebben, wilde Oliver haar prachtige stem horen vanaf het grasveld waar hij zich bevond. De jonge sprieten bogen zachtjes mee met de wind, en hij kon enkel als versteend staan terwijl het personeel van het gigantische kasteel panikerend door de kasteeldeuren naar buiten stroomden. Het gebrul van een gigantisch –voor Oliver onbekend- wezen liet zijn borstkas trillen, en Olivers ogen werden spleetjes toen hij genoodzaakt was het zonlicht in te kijken, proberend de geluidsbron te achterhalen.
Nogmaals klonk een oorverdovend gebrul, en van opwinding slaagde hij er nog steeds niet in om zijn ledematen te bewegen. Uit de verte kwam een gigantische gestalte aanvliegen, en Oliver schrok toen hij besefte wat het was. Een draak!
‘Help, alsjeblieft! Ik kan er niet uit!’ De stem van de prinses klonk gespannen, en de mensen die langs hem af renden maakten geen aanstalten om terug naar het kasteel te vluchten om de edele jongedame te redden.
Misschien moest hij het maar doen dan. Terwijl de immense draak zich om de kasteeltoren krulde en zijn blik op de prinses liet rusten, spurtte hij richting het kasteel. Lomp duwde hij de vluchtende mensen aan de kant, en abrupt kwam hij tot stilstand op de binnenplaats. De draak had hem opgemerkt en stond ineens tegenover hem op de binnenplaats. Oliver verbaasde zich erover dat alles zo snel ging, en hij staarde in één van de ogen van de draak. ‘Ik ben niet van plan je te doden hoor, zoals alle cliché helden doen in films en boeken.’ Oliver was verbazingwekkend kalm en dat veranderde niet toen de gigantische draak ineens sprak. ‘Je maakte toch geen kans. Ik zou al honderden malen dood geweest moeten zijn, en al die honderden ‘helden’ zijn allang verteerd in een van mijn vele magen.’ De draak liet een lijntje rook uit zijn neusgaten kronkelen en Oliver haalde zijn schouders op. ‘Nou en. Ik ga niet dood.’ En voor de draak het wist, zat Oliver in de nek van de draak. Hij pakte twee dingen beet die verdacht veel op tentakels leken, en hij trok aan de dingen. De draak brulde en steeg op, om vervolgens te blijven hangen. Wanneer Oliver aan de rechter tentakel trok ging de draak naar rechts. Trok hij aan de linker tentakel, dan ging de draak naar links. Oliver grinnikte en stuurde de draak naar het raam in de toren.
‘Kan ik deze schone dame een lift aanbieden?’ en Oliver trok de prinses op de draak. Met een glimlach stuurde hij de draak in de richting van de zon, waar de twee verdwenen in een bad van zonlicht….

Toen het licht in zijn kamer aanging, kwam Oliver slaapdronken en verdwaasd omhoog. Hij zag dat Olivia aarzelend in de deuropening stond, en verbaasd keek hij haar aan. Toen ze vroeg of ze bij hem mocht liggen knikte Oliver dat het wel mocht. ‘Doe wel even het licht uit, wil je?’ Vlak voordat hij dat gedaan had merkte Oliver nog snel twee tattoo’s op Olivia’s voeten op, maar hij besloot er nog niks over te zeggen. Toen er een donderslag klonk sprong Olivia in zijn bed en ze kroop rillend tegen hem aan.
Awkward. Hij was gekleed in enkel een boxershort. Hij hoopte maar dat Olivia er niks van zou zeggen. Beschermend sloeg hij zijn armen over de rillende Olivia en hij streek over haar warrige witte haren. Hij begon onwillekeurig te grinniken toen Olivia zei dat ze het onweer haatte, maar hield al snel zijn mond dicht. ‘Olivia toch, dat is toch niks om bang voor te zijn?’ Een glimlachje sierde zijn lippen en hij draaide een van Olivia’s haarlokken om zijn vinger. Gek genoeg vond hij het nog leuk ook om met haar haren te spelen..