Look, I'm still around.

Velen vroegen zich af waar Carmen geweest was. Op haar antwoordapparaat stonden 50 gemiste berichten, van haar vader, van haar werkgever en van haar vrienden. Haar telefoon had ze thuis gelaten, die had ze niet nodig gehad. Sommige dachten dat ze was vertrokken, dat ze de stress van de stad niet aan kon, maar dat was niet waar. Het was verre van dat. Haar werkgever was ook ongerust over haar, hij had een vervangster voor haar gevonden, maar hij had zichzelf belooft, dat als Carmen ooit weer zou komen opdagen, hij haar meteen weer zou aannemen. Hij geloofde namelijk niet dat deze afwezigheid voor altijd zou zijn. Dat was ook zo, Carmen zou niet voor altijd wegblijven. Haar vader was ook ongerust. Hij had haar meerdere malen een keertje uitgenodigd om te blijven logeren, om te kijken naar hun nieuwe huis of om iets anders leuks te gaan doen, maar zijn dochter had nooit op zijn uitnodigingen gereageerd. De ergste dingen spookten door zijn hoofd: was ze dood? Was ze ziek? Waar was ze? Het enige wat hem er van weerhield om niet meteen naar haar toe te gaan, was zijn vrouw, de stiefmoeder van Carmen. Zij vertelde hem dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zou vallen.

De waarheid was dat Carmen gevangen was in de liefde. Ze was ontzettend verliefd geworden op een jongen die bij haar in de bar was komen zitten. Hij had haar verteld wat hij van haar vond, hoe mooi hij de muziek vond die ze maakte en hoe mooi hij haar vond. Carmen wuifde zijn complimentjes weg zoals ze dat bij alle mensen deed die haar complimenteerde. Ergens was ze ervan overtuigd dat ze het niet meenden en dat ze het alleen maar zeiden, omdat ze iets van haar nodig hadden. Die nacht wilde Carmen naar huis gaan, met de gebruikelijke taxi die haar werkgever voor haar betaalde, maar de jongen, Nick genaamd, wilde niet dat ze met de taxi ging, terwijl hij een motor bezat. Ze was bij hem achterop gesprongen en omdat ze hem best wel aardig bleek te vinden, nodigde ze hem nog eventjes bij haar boven uit. Daar schonk ze whisky voor hem in en bleven ze tot diep in de nacht met elkaar praten. Ze vertelde hem haar levensverhaal, hij vertelde haar het zijne. Hij was immers net zo erg als Carmen geweest. Drank, drugs en veel vrouwen maakten deel uit van zijn leven. Ze sliepen samen, er gebeurde niets overigens, en vanaf die dag waren ze onafscheidelijk.

Carmen was ontzettend verliefd op hem. Ze verhuisde van haar huis naar zijn huis en zodra ze zeker wisten dat ze bij elkaar zouden blijven, zouden ze het appartement van Carmen opzeggen en haar spullen naar zijn huis brengen. Maar al gauw begonnen dingen te veranderen. Ondanks dat Nick haar had verteld dat hij was veranderd, dronk hij nog steeds erg veel. En als hij had gedronken schreeuwde hij naar haar, dreigde haar te vermoorden, maar deed het nooit. Als Carmen hem dan sloeg, ging hij weg, deed hij de deur op slot en kwam vaak de volgende nacht pas terug, ruikend naar andere vrouwen en nog meer alcohol. Omdat Carmen vaak opgesloten werd, kon ze niet weg en Nick had haar verboden met andere mensen om te gaan. Ze had haar telefoon thuis gelaten, omdat hij haar had verteld dat vrienden je alleen maar zouden laten zitten. Dat liefde voor altijd was, maar vriendschap niet. En zij had hem geloofd. Ze sloeg zichzelf vaak voor haar kop. Hoe kon ze zo verliefd op een jongen worden? Het was haar grootste angst geweest dat er zoiets was gebeurd.

Op een dag had Nick een grote fout gemaakt, hij was vergeten de deur dicht te doen. Carmen had toen besloten om hem te volgen, naar de plek waar hij heen ging. Hij ging naar een bekende club in Athene, waar veel vrouwen voor veel geld verschrikkelijke dingen deden met mannen. Iets wat Carmen ook ooit had gedaan. Na lang zoeken in de club had ze hem uiteindelijk gevonden en was ze op hen afgestapt. Ze had gevraagd of de vrouw niet op de stoep moest werken en deze was kwaad weggelopen. Nick was tegen haar begonnen met schreeuwen en Carmen schreeuwde even hard terug. Nadat hij haar had gezegd dat ze kon vertrekken, was ze meteen terug gerend naar het appartement. Ze had al haar kleding en spullen bij elkaar gegrepen, in de grote koffer gedaan die ze had meegenomen, en was naar huis gegaan. Nick had een flink stuk achter haar aan gelopen, maar het had geen zin gehad: Carmen was onverbiddelijk. Hij besloot het op te geven en terug te gaan naar de club, zodat hij nog wat voor zijn vieze geld kon gaan halen daar. Want alles was immers beter dan Carmen, toch?

En daar stond ze dan, na ruim een maand weer voor haar deur, slechts gekleed in een kort shirtje, een gescheurde panty, enorme naaldhakken, een leren jasje en een bandana in haar haren. Voorzichtig drukte ze de sleutel van haar huis in het slot en ze zuchtte opgelucht toen ze de klik over hoorde gaan. De deur zwaaide open en meteen kwam haar kat miauwend op haar afgelopen, de buurvrouw had hem toch goed verzorgd. “Hey lieve schat, wat heb ik jou ontzettend gemist. Het spijt me zo erg, liefje…ik weet niet wat me bezielde” mompelde ze zachtjes tegen hem, terwijl ze bij hem neerknielde. De kat leek veel te blij te zijn om haar weer te zien en begon haar te knuffelen. Zo zaten ze ruim een uur. Carmen deed de deur achter zich dicht en keek naar de enorme stapel post die op het matje lag. Ze pakte het op en liep naar de woonkamer, waar alles er nog net zo uitzag als toen ze het had achtergelaten. Ze legde de post op tafel en deed het leren jasje uit. Toen viel haar oog op een brief van ‘Locquera Records’. Daar had ze een week geleden nog auditie gedaan! Gauw greep Carmen de brief en scheurde hem open.

“Geachte mevrouw blablabla, na uw auditie van bla bla bla, niet verder te gaan…niet verder te gaan met uw talent…te theatraal…bla bla bla…niet goed genoeg…bla bla bla…nooit genoeg zal zijn….” De ogen van Carmen vulde zich met tranen. Ze zakte neer op de grond, terwijl ze de brief tegen haar borst drukte. Met enorme snikken begon ze te huilen, radeloos was ze. Haar kat kwam haar kopjes geven, maar gesmoord zei ze dat hij maar eventjes weg moest gaan. Met opgetrokken staart liep hij door het kattenluikje. Carmen merkte het niet eens. Ze plofte neer op haar rug en keek naar het plafond, wat geen scherp beeld meer vormde door de tranen die over haar gezicht liepen. De mascara van haar ogen liet vlekken ogen op haar wangen. “Maar ik ben toch een artieste? Iedereen zegt het altijd…” zei ze gesmoord in haar verdriet en kwam langzaam overeind. Nu was ze alles kwijt. Niemand zou waarschijnlijk meer iets van haar willen weten. Langzaam kwam ze overeind en deed de voordeur open. Ze strompelde erdoor heen en liep naar het trappenhuis. Voorzichtig liep ze naar boven, totdat ze op het dak was.

Het dak gaf een prachtig uitzicht op de stad. Maar daar kon Carmen nu niet van genieten. Ze ging op de rand staan, het was genoeg geweest nu. Ze kon maar beter weggaan. Maar…was dat wel wat ze wilde? Kon ze dit wel? Carmen keek naar beneden. Waarschijnlijk zou het 2 minuten duren tot ze beneden was, wat erg lang was. “Nee, ik laat ze me niet gek maken…” mompelde ze hardop en rende terug naar haar appartement. De deur liet ze wagenwijd open staan, het boeide haar niet of er andere mensen zouden binnenkomen. Langzaam ging ze achter de piano zitten en schonk zichzelf wat whisky in, wat op de piano stond. Haar vingers gingen over de akkoorden, het maakte zachtjes muziek. Ze nam een flinke slok van de whisky. “Zijn ze gek geworden? Denken ze nou echt dat ze zo makkelijk van me af zijn? Wacht maar…wacht maar tot ik dadelijk echt bekend ben…dan komen ze op hun knieën terug. Maar ben ik dan nog geïnteresseerd? Ik denk het niet…” zei ze woedend in zichzelf en stond op. Ze knalde de whisky fles op de grond en deze spatte uit een. Het glas lag overal, de whisky verspreidde zich langzaam over de grond. Toen besloot Carmen los te gaan, wat maakte het ook uit? De kussens werden gescheurd, de stoelen werden omgegooid, een knal in de spiegel, de salontafel werd overhoop gegooid en Carmen schopte met dingen, terwijl ze schreeuwde van woede. Toen besloot ze naar de badkamer te gaan en liet het vollopen. Ze bekeek zichzelf. Haar haren zaten vol met uitgroei, Carmen had van nature blond haar, maar was al gauw over gegaan naar bruin. De mascara was over haar wangen gelopen. Gauw trok ze de bandana uit haar haren en plofte neer in het volstromende bad. Haar benen hingen eventjes over de rand en al gauw was ze gewend aan de warmte. Haar panty scheurde ze van haar lichaam af en het shirtje gooide ze ook over de rand heen.

Daar zag ze wat ze zocht. Een flesje haarverf. Ze greep het beet en kneep het leeg in een potje. Al gauw was het flesje leeggespoten in het bakje en begon ze met het kwastje in het potje te roeren. Carmen begon de verf op haar uitgroei aan te brengen en neuriede ondertussen zachtjes een liedje. Zou het ooit goedkomen?

Met een glimlach op haar gezicht reed Medusa door de straten van Athene. Het leven was geweldig. In de spiegel checkte ze even snel hoe ze er uit zag. Een grote Ray-Ban zonnebril in haar lange bruine haar, volle rood gestifte lippen, grote ringen in haar oren en een vrolijke twinkeling in haar ogen. Door het open raam waaide een zacht briesje haar haar in de war, en Medusa vond het geweldig. Maanden lang had ze zich zo goed mogelijk proberen aan te passen aan het moderne leven, en ze vond dat ze dat geweldig had gedaan. Ze had de bachelor Griekse en Latijnse taal en cultuur gevolgd, en was de beste van haar klas geweest. Niet gek, ze sprak beide talen vloeiend omdat ze die in haar vroegere leven gesproken had. Daarna had ze een baantje genomen als docente op een of ander college in een voorstad van Athene en met haar loon had ze een knus huisje gekocht in de grote stad zelf. Ze had van haar goede vriendin Carmen geleerd hoe ze met de meeste electronica van deze tijd om moet gaan en ze had zelfs autorijles genomen. Nu reed ze dus rond in haar lichtgrijze mini Cooper terwijl ze lachte naar alles wat voorbij kwam.


Toch was de laatste tijd niet alles goed gegaan. Om met iets simpels te beginnen: de taal die nu gesproken werd in Griekenland. Ze noemden het nog steeds Grieks, maar her verschil in klank had haar kunnen laten huilen. Daar moest ze dus erg aan wennen. Ze moest het zelf ook vloeiend leren spreken, maar dat ging niet altijd even gemakkelijk. Ten tweede, dat baantje was ook niet vanzelf gegaan: ze had aardig wat sollicitaties moeten doen voordat ze werd aangenomen. En nu was er het volgende probleem wat betreft het werk: ze haatte het. Ze vond les geven vreselijk, ze haatte haar domme collega's, ze haatte de school, ze haatte kinderen. Haar werk maakte haar vaak chagrijnig. Maar Medusa zag ook wel in dat ze het inkomen nodig had. Ze moest maar eens wat anders zoeken. Ik heb het je al eerder gezegd, je kan altijd nog beeldhouwer worden. Medusa sloeg haar ogen op. Die flauwe humor van haar soms ook..


Soms vroeg ze zich af of het haar humor was die de mannen van haar afstootte, of dat het toch wat anders was. Ze was nu al weer bijna een jaar met beide benen op de grond, maar ze had nog geen vent gevonden waar ze wat serieus mee kon beginnen. Mannen gedraagden zich nogal vreemd in haar aanwezigheid. Ze begreep niet goed waar dat van kwam. Ze was toch een leuke meid? Ja, oké, ze had zo haar minpunten, maar dat heeft toch iedereen? Bitch, je bent een monster. Medusa probeerde haar onaangename gedachtekronkels te negeren, maar dat lukte lang niet altijd. Ja, ze was een monster. Ze mocht dan door het leven gaan als Madelène, ze zou altijd Medusa de gorgon blijven. Het monster met slangen op het hoofd, die mensen verstenen zou als ze in haar ogen keken. De waarheid lag iets gecompliceerder. Het kwam erop neer dat ze nu controle had over haar gedaanteverwisselingen. Eigenlijk was ze al in geen maanden meer de echte Medusa geweest. De laatste keer was toen op de Olympische Spelen met Carmen.. De dag was de geschiedenisboeken in gegaan als de Zwarte Spelen. Een terroristenaanval, zo stond het in de krant de dag erop. Maar Medusa wist wel beter, het waren de andere goden.


Hoe ging het eigenlijk met Carmen? Haar beste vriendin, die haar zoveel van het leven geleerd had? Ze was op een dag verdwenen, en niet meer terug gekomen. Medusa miste haar. Carmen was de enige die van haar geheim wist, maar ze had haar er nooit raar om aangekeken. Misschien kwam het omdat Carmen zelf ook geheimen had. Het maakte eigenlijk ook niet uit. Medusa's goede humeur verdween als sneeuw voor de zon en een chagrijnige blik stond op haar gezicht. Ze besloot om nog maar eens langs Carmens flatje te rijden. Dat had ze al wel vaker gedaan, maar Carmen was niet meer terug gekomen. Na een laatste blik in de spiegel klapte ze het ding in en sloeg tegen de richtingaanwijzer.


Carmen had in een van de weinige flatjes in dit deel van de stad gewoond, dus het was voor Medusa niet moeilijk de goede weg te vinden. Sterker nog, ze was al erg dichtbij geweest voordat ze besloten had even langs te gaan, dus verdwalen was onmogelijk. Medusa snapte nog steeds niet hoe Carmen zomaar weg was kunnen gaan. Eerst had ze gedacht dat ze er gewoon even een weekendje tussenuit was gegaan. Later, toen haar vriendin niet terug was gekomen was ze erg van slag geweest. Ze had gedacht dat Carmen zichzelf wat had aangedaan. Maar haar koele verstand had haar verteld dat er wel een te koop-bord zou zijn geweest als Carmen niet terug zou komen. Dus had ze gedacht dat Carmen binnekort wel weer terug zou zijn. Maar de dagen werden weken, en de weken werden maanden. Met een zucht parkeerde ze de auto en stapte uit.


Haar heels maakten tik geluidjes, die versterkt werden door de muren om haar heen. Het gebouw had nooit een lift gehad, en dat irriteerde haar mateloos. Ze hield niet van traplopen. Toen ze eindelijk voor de goede deur stond belde ze aan, hopend dat er iemand open zou doen.

Af en toe snoof Carmen met haar neus, de haarverf had een vieze chemische lucht om zich heen hangen. Ze kwam overeind en drukte de radio aan die ze standaard op het randje van haar badkuip had staan. Een van haar favoriete liedjes kwam op dat moment aan en meteen voelde het meisje zich iets beter. “I’ve been up all night, tryin’ to get rich’, I’ve been work work work working on my shit” rapte Carmen zachtjes mee en ze lachte, omdat Carmen helemaal niet kon rappen. Ja, ze voelde zich meteen een stuk beter. Liefde was voor sukkels en hoe had zij zo verschrikkelijk dom kunnen zijn? Hoe had ze haar hele leven aan iemand kunnen opgeven, die haar alleen maar ongelukkig maakte? Heel voorzichtig, om niet te vallen, klom ze uit het bad en bekeek zichzelf in de staande spiegel. Ondanks dat ze zichzelf nog nooit zo rot had gevoeld, zag ze er nog steeds goed uit. Tenminste, dat vond ze zelf. Carmen liet haar handen over haar armen gaan en voelde kippenvel. Het was ijskoud inmiddels in de badkamer. Ze pakte een handdoek, die ze vergeten was, van het rekje en wikkelde deze om haar lichaam. Het zachte goedje voelde fijn aan op haar huid.

Vervolgens liep ze naar de koffer die nog in het halletje stond en vond er een schone slip in en een warme, zachte badjas. Deze nam ze mee terug naar de badkamer en begon zich daar schoon te schrobben. Ze ging zo hard met haar handdoek over haar lichaam, dat haar lichaam langzaamaan helemaal rood werd. Het voelde goed zich zo pijn te doen, het deed niet heel erg veel pijn, maar het was wel lekker. Carmen liet de handdoek vallen en trok haar slip aan. Een BH had ze niet nodig, voorlopig zou haar niemand meer op zo’n manier naar haar lichaam aan kijken als die manier. Toen deed ze haar zachte badjas aan en knoop deze dicht. Ze liep de kamers weer rond, alsof ze er al weer dagen woonde.

Opeens ging de deurbel. Wie kon dat nou zijn? Als het Nick zou zijn, zou ze meteen hem afwijzen. Ze zou hem terug sturen, want wat hadden zij elkaar nou nog te zeggen? Uitkijkend voor de rotzooi liep ze naar de deur en Carmen zag door het glas dat het een vrouwelijk figuur was. Wie zou het kunnen zijn? Zou het…? Voorzichtig en achterdochtig deed ze de deur open, het zonlicht deed pijn aan haar ogen. Ze keek recht in de ogen van haar beste vriendin en meteen vulde haar ogen zich met tranen. “Hoi…” kreeg ze er gesmoord uit.

Haar veste vriendin was boos, logisch. Madelène had zich vast dagelijks afgevraagd waar ze was. En zij was er gewoon, zonder iets van zich te laten horen, er van door gegaan. Ze wist niet eens hoe het ging met haar beste vriendin en alleen maar omdat zij zo nodig verliefd moest worden. Met gesloten ogen hoorde Carmen de tirade van haar vriendin aan, dit had ze verwacht en dit verdiende ze ook. Madelène was altijd een goede vriendin voor haar geweest, ze had een deel van haar leven aan haar te danken en dan flikte ze haar dit. Carmen knikte. “Die ga ik je ook geven, lieve schat..” zei ze zachtjes en keek haar onschuldig aan, ondanks dat ze wist dat dit niet ging werken. Toen stapte Madelène haar huis binnen, voordat ze haar kon tegen houden. Carmen beet zachtjes op haar onderlip, waarschijnlijk zou ze kwaad worden om de ravage die ze had aangericht. Maar ze liep niet helemaal de kamer in en dat maakte Carmen blij, voorlopig kon ze het nog eventjes voor zichzelf houden. Toen ging het weer verder, Madelène klink verdrietig, kwaad, boos en vooral gekwetst. Ze had nooit gedacht dat zij ook iets voor iemand kon betekenen. En dat voelde ergens wel goed, maar het voelde ook weer verschrikkelijk dat ze diegene die om haar gaf, ook meteen pijn had gedaan.

Wat er toen gebeurde had Carmen niet verwacht, Madelène stoof op haar af en sloeg haar armen om haar heen. Ergens had ze een paar klappen verwacht, maar dit voelde alleen maar goed. Goed om de armen van haar beste vriendin weer om zich heen te voelen en Carmen twijfelde er ook niet over. Ze knuffelde haar terug. “Ik ga nooit meer weg, lieverd, niet na deze enorme fout…” fluisterde Carmen zachtjes in haar oor. Een paar minuten lang stonden ze zo, af en toe alleen gesnik hoorbaar. Toen begon Carmen met praten: “Je hebt geen idee hoe erg het me spijt, Maddie. Je hebt echt geen idee. Ik dacht gewoon…weet je, ik heb nooit gedacht dat iemand van mij zou kunnen houden. En ik dacht er gewoon niet bij na dat ik iets voor jou betekende, omdat het al zo vaak is voorgekomen. Recent dus nog, daarom was ik zo lang weg” Carmen slikte, het deed pijn om deze woorden tegen haar beste vriendin te vertellen. “Het spijt me zo verschrikkelijk erg, ik weet dat ik het niet kan goedmaken en dat het onvergeeflijk is, maar ik weet niet wat ik kan doen om te laten zien hoe erg het met me spijt. Maar je kent me…ik zeg niet zo maar sorry” Een kleine glimlach stond op het gezicht van Carmen, maar deze verwaterde al gauw.

Carmen liet haar beste vriendin los en stond met haar rug tegen de deur aan. Langzaam zakte ze naar beneden, de pijn negerend die de brievenbus op haar rug achterliet. Ze trok haar benen op en liet haar kin erop rusten. “Ik was verliefd, Maddie. Voor het eerst van mijn leven was ik verliefd op een jongen. Echt verliefd” begon Carmen en draaide cirkeltjes met haar vinger rond haar haren. “Hij vroeg me of ik met hem meeging, weet je wel, Nick. Ik heb je wel eens over hem verteld, maar ik had nooit gedacht dat het tot zo ver zou lopen. Nou daar zat ik dan, bij hem. En het ging alleen maar bergafwaarts. Hij gebruikte van alles en nog wat, hij ging vreemd, hij schreeuwde me, hij sloeg dingen kapot, hij sloeg mij…het was verschrikkelijk, Maddie. En nu heb ik zoveel spijt dat ik ooit ben gegaan.” De adem van Carmen stopte eventjes en ging onregelmatig heen en weer. Ze keek haar beste vriendin aan. “En toen kreeg ik een brief. Ik had een auditie gedaan bij een platenlabel, dat heb ik je niet verteld, maar ik wilde het als een verrassing houden. En dat is maar goed ook, want ik ben afgewezen. Ik ben te theatraal…ik ga nooit groot worden zeiden ze” Met een snik liet Carmen haar tranen lopen. Het was gênant om zich zo kwetsbaar op te stellen en het deed pijn om al deze dingen te zeggen. Maar het voelde toch wel redelijk goed om eerlijk tegen haar beste vriendin te zijn. Ze stond op en liep naar de deur.

Ze opende hem en liet de ravage aan Madelène zien. “En toen gebeurde dit, ik werd zo kwaad…en realiseerde me dat ik niets meer had. Helemaal niets meer.” Carmen zuchtte eventjes en ging op de bank zitten, die deels helemaal overhoop gehaald was. "Hoe is het met jou, lieverd? Ben je gelukkig? Wat doe je? Heb je werk? Ben je verliefd?"

Zachtjes had Carmen allemaal dingen gemompeld, maar Medusa had er maar weinig van verstaan. Langzaam voelde ze hoe Carmen zich van haar losmaakte, en ze veeg even snel over haar betraande ogen. Fijn, uitgelopen mascara. Niet dat het wat uitmaakte nu, maar aan die mascara kon je zien dat ze gehuild had. En als ze iets haatte was het wanneer mensen konden zien dat ze gehuild had. Eigenlijk haatte ze huilen sowieso, het was een teken van zwakte. Of tenminste, zo zag zij het. Inmiddels was Carmen op de grond gaan zitten, met haar hoofd op haar knieën, ze leek zo kwetsbaar.. En zo begon Carmen haar verhaal. Hoe ze verliefd was geworden op een jongen uit de kroeg. Medusa fronste even toen ze de naam Nick hoorde vallen. Ze kende die jongen wel, hij had haar eens geprobeerd te verleiden, maar ze had hem sneller weg kunnen jagen dan een hond dat kan met een kat. Maarja, als Carmen op hem gevallen was had hij toch een speciale jongen moeten zijn. Carmen vertelde haar even later ook hoe hard hij haar laten vallen had, en Medusa's blik werd steeds donkerder. Het verhaal van haar vriendin eindigde met de woorden dat ze spijt had van haar vertrek. Medusa keek haar even verward aan. "Maar waarom ben je dan weggegaan, Carmen?" Het meisje hoorde haar niet of deed alsof en ging verder.

“En toen kreeg ik een brief. Ik had een auditie gedaan bij een platenlabel, dat heb ik je niet verteld, maar ik wilde het als een verrassing houden. En dat is maar goed ook, want ik ben afgewezen. Ik ben te theatraal…ik ga nooit groot worden zeiden ze” Medusa zuchtte toen ze dit hoorde. Deze tegenslag had het meisje niet verdiend. Ze had Carmen vaak horen zingen, en je kon zeggen wat je wil, maar dit meisje had de X-Factor. Of The Voice, of was the next Idol of wat dan ook. "Te theatraal," snoof Medusa. "My ass is te theatraal." Maar Carmen reageerde weer niet en ze stond op. Medusa keek toe hoe haar vriendin langs haar heen liep richting de kamerdeur. Langzaam opende ze de deur en Medusa's adem stokte. Het appartement was een complete chaos. Gescheurde gordijnen, kapotte vazen die in scherven op de vloer lagen, kussens overal en nergens in de kamer. Medusa hoorde hoe Carmen vertelde dat ze dit allemaal zelf had gedaan maar ze kon geen woord uitbrengen. Haar vriendin was een van de meest trotse mensen die ze kende als het aankwam op haar huisje. Het moest haar écht te veel zijn geworden.

"Hoe is het met jou, lieverd? Ben je gelukkig? Wat doe je? Heb je werk? Ben je verliefd?" Medusa was te zeer in choque om door te hebben dat haar mond openstond. Toen ze het wel in de gaten had deed ze het snel dicht. "Uhm, ik eh.. tja.." Medusa was met haar gedachten helemaal ergens anders, biij Carmens overhoop gehaalde appartement bijvoorbeeld. Toen drongen Carmens woorden tot haar door. "Tja, hoe gaat het met mij.." begon ze, "ik heb je net al verteld dat ik er kapot van was toen je zo in eens weg was. Ik dacht dat je misschien wel vermoord was!" Beschuldigend keek Medusa Carmen aan. "Ja, ik ben nog steeds boos. Maar goed, dat ter zijde. Langzaam realiseerde ik me dat als je dood was geweest, je appartement wel te koop had moeten staan. Zo heb ik mezelf dus voorgehouden dat je gewoon op een sabbatical was ofzo. Wel heb ik er elke dag mee in m'n maag rondgelopen dat je er niet meer was. Ik miste je gewoon erg. Ik heb wel mijn eigen leven opgebouwd hier, maar jij bent m'n beste vriendin, en die vergeet je niet zo even." Medusa slikte even en liep toen voorzichtig, om de potscherven en andere rommel op de vloer te ontwijken, richting de bank en plofte neer. Ze kwam hard terecht omdat de kussens elders lagen, maar als dit al pijn had gedaan liet ze het niet merken. "Ik heb een studie gevolgd en een baan gevonden als docente op een school niet ver uit de buurt van Athene." Ze klopte even op de plek naast haar als uitnodiging voor Carmen. "Maar ik haat het. Echt waar. Ik. Háát. Het. Ik haat de chaos daar, ik haat mijn serieuze collega's, ik haat het overal druk ahter zit. Maar bovenal haat ik die kinderen. Mijn god, wat kunnen die beesten druk zijn. In mijn tijd was school nog iets waar respect werd afgedwongen. Je mocht van geluk spreken als je naar school mocht. Maar goed, dat is dan ook al duizenden jaren geleden.." Medusa stond zichzelf even toe te grinniken. Toen keek ze weer serieus. Ze wist dat Carmen ook nog naar haar liefdesleven had gevraagd, maar die vraag probeerde ze tactisch te ontwijken. Ze was niet erg gelukkig in de liefde, en daar was ze niet trots op. Dus probeerde ze de aandacht af te leiden. "Carmen ik meen het, je kunt niet in deze rommel leven. We gaan het opruimen. En wel nu." Kritisch bekeek ze het meisje naast haar. Ze zag er niet uit alsof ze in staat was op te ruimen, maar Medusa was onverbiddelijk. "Beter trek je wat geschiktere kleren aan, want dit wordt nog een hele klus."

Carmen hoorde aan hoe Madelène haar verhaal begon en sloeg haar benen over elkaar. Ze vond het heerlijk om niet meer over zichzelf te hoeven praten, want dat deed alleen maar pijn. Natuurlijk was het ook niet leuk om de ellende van Madelène aan te horen, wat ze misschien wel niet had of wel, maar dat ging ze nu horen, maar het voelde toch beter dan alleen maar haar eigen ellende op tafel te moeten gooien. Zo konden ze elkaars ellende als het ware delen. Carmen kreeg weer tranen in haar ogen toen ze vertelde hoe bezorgd ze om haar was geweest. “Ja, dat is logisch dat je nog steeds boos bent, dat zou ik ook nog steeds zijn” zei Carmen zachtjes en keek beschaamd naar haar handen. Ze durfde Madelène eigenlijk niet onder ogen te komen, het is al heel wat dat ze haar niet helemaal de huid vol schold of sloeg. Dat zou Carmen haar ook helemaal niet kwalijk nemen, sterker nog, dat had ze verdiend. Ze keek weer op toen haar beste vriendin verder ging met praten. Ze bleek dus een baan te hebben op een school buiten Athene. Carmens gezicht vervreemde eventjes, dat was toch niets voor Madelène? Haar vermoeden werd bevestigd toen haar vriendin vertelde over de collega’s, het vak en de leerlingen. Ondanks de situatie moest Carmen lachen, ze zag het tafereel al helemaal voor zich.

Toen begon Madelène over de enorme rotzooi die in haar huis heerste op het moment. Carmen haalde haar schouders op en keek met een schuine glimlach naar haar vriendin. “Weet je, daar moet jij me niet meehelpen gekkie…ik heb het toch zelf gedaan? Ik was er helemaal zelf bij toen ik het zo erg heb gemaakt en daar moet jij niet voor boete. Als er iemand hier moet boeten, ben ik het wel.”Ze knikte nog eventjes bevestigend en schoof toen wat verder de bank op. De blik in haar ogen was leeg, leger dan hij normaal gesproken al was. Normaal was er altijd wel een glinstering in haar ogen te vinden, maar die was nu verdwenen. Carmen voelde zich rot. Langzaam stond ze op en schopte de scherven van de karaf whisky met haar blote voet weg. Ze schuifelde eventjes naar de keuken en riep vanuit daar: “Wil je wat drinken?” Zelf had Carmen behoefte aan een kop koffie en liep naar het apparaat. Het was een nog oud apparaat, waarin nog geschept moet worden en water toegevoegd moet worden. Terwijl de koffie pruttelde, pakte ze een mok uit haar kastjes en vond ergens nog een rol koekjes. De rol was nog twee dagen houdbaar, dus oudbakken zouden ze niet zijn. Ze liep de woonkamer weer in en gooide de rol naar haar beste vriendin. Carmen was een stuk afgevallen en had ook geen trek meer in de koekjes op dit moment. Ze schonk zichzelf een mok koffie in en bracht het naar haar mond. Eigenlijk hield ze helemaal niet van koffie, wat liefdesverdriet allemaal wel niet met je deed. Ze leunde tegen de deurpost aan en keek naar Madelène. “Ik ben alleen maar problemen, Maddie…” zuchtte ze.

Carmen was weggelopen om wat drinken voor hen op te halen. Medusa dacht dat ze een koffieapparaat hoorde. Het arme kind is helemaal van slag, ze houdt niet eens van koffie. Niet veel later kwam haar vriendin de kamer weer binnen met een kan koffie, twee mokken en een rol koekjes. Ze keek toe hoe Carmen zichzelf een kop zwarte koffie inschonk. Pas toen besefte ze hoeveel honger ze eigenlijk had. Met een ruk griste ze de rol koekjes van de bank, keek op het etiket, haalde haar schouders op en werkte er meteen een naar binnen. Met een grijns keek ze Carmen aan. "Joa, soarrie," mompelde Medusa met haar mond vol. "'k hoab hoangeer oaké?" Toen Carmen even haar blik op Medusa richtte barstte het laatste meisje in giechelen uit. "Oh wat erg," bracht ze uit toen ze haar mond leeg had. Carmen leek het niet te horen en zuchtte wat. Een verdrietige uitdrukking verscheen op Medusa's vrolijke gezicht. "Jep, dat is waar. Je bent een probleem magneet." Even beet ze op haar lip voor ze vervolgde: "Maar dat ben ik ook, dus geen zorgen. Want negatief keer negatief is positief!" En even hief ze haar vinger in de lucht, om haar slimme punt te benadrukken. Medusa keek even naar de mok die Carmen haar in de hand hand gedrukt en bedacht zich toen dat zij óók niet van koffie hield. Even keek ze rond. "Jammer van die whiskey," zei ze schaapachtig en ze prikte Carmen in haar zij.