No light, no light in your bright blue eyes.

Onderwerp: No light, no light in your bright blue eyes. zo aug 11, 2013 9:21 pm

_{Ik ijsbeerde door de kamer met trage kleine passen. Op dit temo duurde het me zeker een minuut of vijf voor ik aan de andere kant was, alleen om dezelfde weg terug te nemen. Nu en dan nam ik eens iets op van de boekenplank om het te bestuderen, meestal was het een beeldje. Het feit dat Persephone zo naïef kon zijn pijnigde me. Was ze echt zo stom? Of probeerde ze hem te beschermen? Dat had je wel, met jonge vrouwen. De kans dat ze van een ander hielden was groot, ze werden ook zo snel verliefd... Wat een stom idee ook dat ik per se met haar wou trouwen. Maar ze was zo mooi, en ik? Ik was gebroken en niets. Mijn tred vertraagde toen ik langs de ligbank liep. Mijn vingers gleden langs de satijnen stof van de negligé. Ze had hem al zo lang niet aan gehad, maar ik rook haar nog steeds als ik de stof bij mijn gezicht hield. De zoete geur kietelde mijn luchtwegen. Op dat moment hoorde ik pas de houten vloer kraken. "Sta je daar al lang?" Zonder me om te draaien wist ik dat het Persephone was. Het deed me denken aan een ander moment.

Met een zucht duwde ik de deur van de gang open. Het was ochtend. De zonnestralen vielen binnen door de gigantische ramen en weerkaatste terug op witte vloer. Dit deel van het paleis was altijd mijn favoriet geweest. Mount Olympus leek wel van goud hier. Maar op een vreemde manier had het niet meer het hemelse effect van in mijn herinneringen. Het licht leek zelfs feller te branden, maar ik was het dan ook allemaal niet meer gewend. Ik strompelde de gang op, gehuld in slechts mijn ondergoed en een losse broek die ik snel aangetrokken had om het maar een beetje degelijk te houden. Ik had de nacht boven doorgebracht, gelukkig was Zeus zo vriendelijk om een kamer aan te bieden tijdens die onderhandelingen. Persephone was koppig, zéér koppig. En haar moeder ook. Maar zowel Zeus als ik wisten beiden dat ik mijn mening van dat huwelijk door zou blijven drammen, ik kreeg altijd wat ik wou. Hoe dan ook. Ik woelde met mijn hand door mijn bedhaar voor ik de deur naar Kore's kamer zachtjes opendeed en in de deurpost ging leunen. Ze zag me niet, haar rug was naar mij toegekeerd. Ze stond voor het raam. Ze was zo mooi.. Waarom wou ze niet met me trouwen? Had ze haar hart niet gevoeld toen we kusten? Ik doorbrak de stilte pas na een lange tijd. "Weet je hoe makkelijk het was om je te ontvoeren? Je luistert niet eens.. Ik sta hier al een half uur."}

_{Op een gegeven moment was ik weer overeind gekomen en liep ik naar boven. Ik wist precies naar welke kamer hij was gegaan, gewoon onze slaapkamer. De slaapkamer deur stond nog steeds open en ik kon hem heen en weer zien ijsberen. Zwijgend ging ik in de deuropening staan en bleef ik naar hem kijken hoe hij rond liep. Op een gegeven moment bleef hij stil staan, en pakte een kledingstuk op. Vanaf hier kon ik zien dat het mijn negligé was en ik keek naar wat hij er mee deed. Rustig verplaatste ik mijn gewicht op mijn andere been, waardoor de vloer kraakte. "Sta je daar al lang?" vroeg hij zonder zich om te draaien. ''Een tijdje.'' was mijn simpele antwoord en ik sloeg mijn armen over elkaar heen, om hem aan te blijven kijken.

Vermoeid stond ik tussen mijn gordijnen voor het raam. Het was weer een warme zomerochtend, en Hades verpeste mijn humeur en mijn slaap nu hij hier was. Ik werd zenuwachtig van hem en kon niet naar buiten omdat er de hele tijd vergaderd moest worden. Weer keek ik naar buiten naar de zon die langzaam zijn weg hoger in de hemel zocht. Het was een prachtig gezicht, elke keer als ik het weer zag. "Weet je hoe makkelijk het was om je te ontvoeren? Je luistert niet eens.. Ik sta hier al een half uur." hoorde ik opeens een stem en geschrokken draaide ik me om. Daar stond hij, al aangekleed en al in mijn kamer, terwijl ik zelf niets meer aan had dan een kort pyamajurkje en een soort kamerjas. ''Je weet dat het niet beleefd is om mensen te besluipen. Maar daar heb jij nogal een handje in niet waar?'' siste ik geïrriteerd naar hem. Ik was onze eerste ontmoeting nog niet vergeten. Ik draaide me weer om naar het raam en zette het open. Een koele bries streek langs mijn gezicht en lieten mijn haren en kleren zachtjes om me heen wapperen.}

_{Ik liet de zachte en luxueuze stof door mijn vingers glijden. Aphrodite had een goede smaak, het was een perfect cadeau. Het was een verjaardagscadeau voor mij geweest, niet bepaald iets wat je een man moest geven, maar het deed me in ieder geval plezier. "Een tijdje." Ik knikte en liep met de negligé naar het bed, waar ik het mooi uitgestrekt legde op de kant die haar toebehoorde. Ik wist niet waarom, maar we sliepen steeds hetzelfde: zij rechts en ik links. Het was mijn vaste plek, gemakkelijk om uit het bed te kruipen en gezellig om uit het balkonraam te kijken. Zelfs als ik alleen was lag ik meer langs die kant, het was een vaste stek geworden. Zo vertrouwd. Ik snapte wel waarom ze haar bed in haar kleine huisje thuis, ook al was het zo klein, nog steeds boven deze kingsize verkoos. Ik wierp geen blik op haar terwijl ik naar de balkondeuren liep. Buiten regende het hard. Boven in Olympus was het altijd prachtig weer geweest. Ik snakte naar het ruiken van de regenlucht, maar het vroor bijna -17 graden buiten dus aangenaam zou dat niet zijn. Het was laat op de winter, de lente zou al stilaan moeten beginnen, maar toch bleef het zo koud. Het was alsof Demeter alles al voelde aankomen. Het was iets wat moeders konden, bedacht ik me. Ik staarde naar buiten, vast van plan om te blijven zwijgen.

Ik liet mijn ogen even over haar lichaam glijden om haar van kop tot teen nog eens goed in me op te nemen voor ze zich helemaal ongemakkelijk zou voelen. "Je weet dat het niet beleefd is om mensen te besluipen. Maar daar heb jij nogal een handje in niet waar?" Ze klonk geïrriteerd, waarschijnlijk omdat ze net zo geschrokken was. Ik wist wel al dat mensen daar heel erg humeurig van konden worden. "Waarom zou ik me daarover bekommeren?" Antwoordde ik simpel. Rustig wandelde ik de kamer in en liet me op het onopgemaakte bed vallen. Het was nog warm, ze was nog niet zo lang wakker blijkbaar. Of ze had wakker gelegen in bed. "Leuk slaaptenuetje trouwens." Sprak ik honingzoet. Het liefste wou ik voelen waar het van gemaakt was en de tere huid eronder, maar dat zou ze waarschijnlijk niet appreciëren. Het zou nogal ongepast zijn en dan kon ik wel fluiten naar mijn huwelijk. Ze opende het raam, de wind waaide door haar kleren. Ik hield van de manier waarop de wind met haar haren speelde. "Pas op dat je niet verkouden wordt, de wind is 's ochtends nogal verraderlijk."

[/i]}

_{Hij knikte rustig en liep naar het bed toe. Netjes en in alle rust legde hij de negligé op mijn kant van het bed neer. Eventjes stond hij stil terwijl hij naar het bed keek, en in stilte vroeg ik me af wat er allemaal rond ging in zijn hoofd op dit moment. Hij liep weer terug naar de balkondeuren en bleef zwijgend naar buiten staren. Langzaam liep ik de kamer verder in, het haardvuur was al weer aangestoken. Langs het bed bleef ik even staan, om mijn hand over het nachtjurkje te laten glijden. Het was nog steeds zacht, alsof het nog steeds nieuw was en nooit gedragen. Ik had het ook pas een keer gedragen, wat was er die avond ook al weer gebeurd.. Rustig liep ik weer verder naar de balkondeuren en ging langs hem staan. ''Waar denk je aan?'' vroeg ik zachtjes.

"Waarom zou ik me daarover bekommeren?" gaf hij me simpel ten antwoord, en ik hoorde dat hij de kamer in liep. ''Wie zei dat je binnen mocht komen.'' beet ik hem toe. Kort keek ik over mijn schouder, om te zien dat hij op mijn bed was gaan zitten. "Leuk slaaptenuetje trouwens." zei hij met honingzoete stem, en ik voelde de rilling gewoonweg over mijn rug heen lopen. Ik trok mijn kamerjas strakker om me heen, niet dat het veel zin had. Het gewoon een dun stofje dat bijna doorzichtig was, voor het idee van een kamerjas. ''Ik heb hem niet aangedaan omdat ik jou verwachtte.'' mompelde ik terug. Hij was eventjes stil, en ik voelde zijn ogen over mijn lichaam glijden. Ongemakkelijk staarde ik uit het raam, waarom stuurde ik hem niet gewoon weg? "Pas op dat je niet verkouden wordt, de wind is 's ochtends nogal verraderlijk." klonk zijn stem en ik rolde even met mijn ogen. ''Ik denk dat ik me wel red zonder al jou goeie raad.'' snauwde ik. Ik draaide me om en keek hem aan. ''Zou je nu mijn kamer uit willen gaan, ik wil nog even slapen.''}

_{Noch Persephone noch ik deden enige moeite om de stilte te doorbreken. Het was alsof we het beiden fijner vonden om te zwijgen. Misschien was het gewoon omdat we allebei zoveel zorgen aan ons hoofd hadden, of gewoon omdat er niets gezegd hoefde te worden. Natuurlijk hoefde er niets gezegd te worden. Ik hoorde de planken achter me zachtjes kraken toen ze de kamer doorliep. Ik wist niet echt wat ze deed, maar aan de stappen te horen raadde ik dat ze ergens bij het bed stond of bij de haard. Ze bleef even staan voor ze me kwam vergezellen bij het raam. Ik had een tijd lang met mijn handen achter mijn rug gevouwen gestaan, maar nu sloeg ik mijn armen over elkaar voor mijn borst. Zelfs binnen was de koude van buiten voelbaar. "Waar denk je aan?" Vroeg ze zacht. Ik dacht even tactisch na over het antwoord dat ik haar het beste geven kon. Ik dacht aan zoveel. Over nutteloze dingen zoals onze gewoontes, over wat er de afgelopen eeuwen gebeurd was, over Hermes zijn gedrag, over hoe ze me keer op keer bleef afwijzen en zelfs nog steeds over onze eerste ontmoeting. Maar het was niet echt het eerste dat ik aanbracht. Niet op een directe manier, tenminste. "Hoe ik steeds faal." Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek even naar de grond onder mijn voeten voor een luttele seconde. "Ik ben zelfs mijn helm kwijt, voor een keer dat ik hem gebruik.." Murmelde ik vanachter mijn hand.

"Wie zei dat je binnen mocht komen," beet ze me toe en ik grijnsde, haar snauwerige opmerking negerend. Waarom zou ik me verantwoorden, een vrouw was niet degene die haar man moest commanderen. Ze trok haar kamerjas strakker om zich heen. Haar houding sprak dat ze zich ongemakkelijk voelde nu. "Ik heb hem niet aangedaan omdat ik jou verwachtte. Ik denk dat ik me wel red zonder al jou goeie raad." Snauwde ze me toe. Ik trok een wenkbrauw overeind. "Zou je nu mijn kamer uit willen gaan, ik wil nog even slapen." Ik lachte en leunde voorover om met mijn ellebogen op mijn knieën te kunnen steunen. "Slapen? Waarom? Als je nog niet uitgerust was, was je toch blijven liggen?"}

[quote="Persephone"]

_{Zwijgend bleef hij naast me staan, zelfs toen ik hem mijn vraag had gesteld. Ik keek hem aan, en zag in de uitdrukking die op zijn gezicht lag dat hij diep aan het nadenken was, en ik gokte over wat hij mij zou gaan antwoorden. Een lange stilte bleef tussen ons hangen, en ik vroeg me weer af wat er allemaal rond ging in zijn hoofd. Was ik het? Ik richtte mijn blik weer naar buiten, en keek naar de regen die zachtjes neer tikte op het balkon. "Hoe ik steeds faal." gaf hij uiteindelijk als antwoord, en met fronsende wenkbrauwen keek ik op, om te zien dat hij dezelfde uitdrukking op zijn gezicht had liggen. Zijn blik verplaatste zich van recht voor zich uit naar de grond. ''Waarin faal je dan?'' vroeg ik, niet bepaald begrijpend wat hij bedoelde. "Ik ben zelfs mijn helm kwijt, voor een keer dat ik hem gebruik.." mompelde hij en ik keek hem eventjes kort aan. ''Die helm vind je wel weer terug. Ik help je met zoeken als je wil.'' bood ik aan, met een klein glimlachje rond mijn lippen.

Hij bleef daar maar de hele tijd stil zitten. Ik wist dat hij me wel hoorde, en ik wist ook dat hij er gewoon voor koos om niet te antwoorden, iets wat ik niet van hem gewend was. Uiteindelijk begon hij te lachen en steunde voorovergebogen met zijn ellebogen op zijn knieën. "Slapen? Waarom? Als je nog niet uitgerust was, was je toch blijven liggen?" vroeg hij en ik keek hem geirriteerd aan. ''Ooit gehoord van naar de wc moeten? En als je me nu gaat vragen waarom ik dan niet gelijk in bed ben gaan liggen, omdat ik de zon zag opkomen en ik er naar wou kijken.'' antwoordde ik hem bozig. Het was helemaal niet zo. Natuurlijk wou ik de zonsopkomst graag zien, maar dat was niet de reden dat ik niet meer in bed lag. De reden was dat ik me zorgen maakte om de plannen van Hades, wetend dat mijn vader er vrij weinig tegen ging doen.}

_{Ze staarde naar buiten en ik draaide mijn hoofd al om haar aan te kunnen kijken toen ze vroeg: "Waarin faal je dan?" Ik schudde mijn hoofd, een beetje twijfelend of ik wel zou antwoorden. Maar uiteindelijk deed ik het toch. "In vanalles, mijn hele leven lang al." Ik zuchtte. "Die helm vind je wel weer terug. Ik help je met zoeken als je wil." Een korte lach ontsnapte mijn lippen. "Ik bedoel niet letterlijk kwijt. Ik bedoel kwijt als in je vader heeft hem." Het was weer stil voor een lange tijd. Ik hief mijn hoofd op zodat ik weer uit het raam kijken kon. Ik zocht het eiland bij Elysium, dat helemaal in de verte lag, maar door de mist bleef het zoek. "Ik kan jou niet beschermen terwijl ik haar wel op die manier heb kunnen beschermen. Daar ga je je vragen bij stellen als man, nietwaar?" Ik hief mijn hand op om het glas aan te raken. Telkens weer voelde het als een barrière, een scheiding tussen leven en dood. Alles daarbuiten.. Het was kapot. En het was geen wereld voor haar geweest. Het was ook geen wereld voor Kore. Het raam bedampte door mijn warme adem.

"Ooit gehoord van naar de wc moeten?" Snauwde ze geïrriteerd. Ik lachte want het was best komisch hoe ze zich zo kon opwinden over zoiets kleins. Maar wederom bedacht ik me dat het misschien was omdat ze gewoon koppig om ruzie zocht, en ik was best ook zo, anders had ik wel geweten dat ik haar niet moest gaan lastig vallen 's ochtends in haar vertrekken. Ik kon het gewoon niet helpen dat ik haar altijd wou zien. "En als je me nu gaat vragen waarom ik dan niet gelijk in bed ben gaan liggen, omdat ik de zon zag opkomen en ik er naar wou kijken." Ik haalde mijn schouders onverschillig op en trok mijn wenkbrauwen op terwijl ik me achteruit liet vallen op bed, me toch enigszins omhoog houdend met mijn ellebogen. "Al goed, al goed.." Ik liet mijn wenkbrauwen zakken. "Je kan de zon ook zien opkomen in de onderwereld hoor, als je heel goed kijkt vanuit de koepel. Ze staat erg hoog." Ik keek even naar mijn nagels terwijl ik een pauze liet vallen. "Maar je hebt nog nooit wíllen kijken in mijn paleis, anders had je het wel al gevraagd waarom je het beneden niet kon zien dús.. Waarom maakt de zonsopgang plots zoveel uit voor je?"}

_{Ik voelde zijn blik op mijn gezicht steken en ik keek hem aan, om te zien dat hij zijn hoofd schudde. Weer was hij voor een een moment stil, om dan uiteindelijk toch te antwoorden. "In vanalles, mijn hele leven lang al." Een zucht ontsnapte tussen zijn lippen vandaan, en fronsend keek ik hem aan. Hij lachte eventjes kort en ik wierp een blik op het balkon. "Ik bedoel niet letterlijk kwijt. Ik bedoel kwijt als in je vader heeft hem." Legde hij me uit en ik knikte langzaam. Daar zou ik hem inderdaad niet mee kunnen helpen. Weer was het voor een tijd stil tussen ons, en beiden keken we via het raam naar buiten. Het was mistig buiten, dus was niet alles even goed te zien. In mijn ooghoeken gluurde ik naar Hades, en vroeg me af waar hij naar keek, zo zoekend voor zich uit. "Ik kan jou niet beschermen terwijl ik haar wel op die manier heb kunnen beschermen. Daar ga je je vragen bij stellen als man, nietwaar?" zei hij, en hij raakte het glas van de deur aan. Ik keek even voor me uit, niet goed wetend hoe ik hier op moest reageren. ''maar zij bracht zichzelf misschien niet in dat soort situatie's..'' mompelde ik en beet even op mijn lip.

Het enige wat hij deed was lachenn, en ik raakte er alleen nog maar bozer van. Onverschillig haalde hij zijn schouders op en liet zich wat meer zakken op het bed, nog steeds lichtelijk steunend op zijn ellebogen. Ik keek hem met een strak gezicht aan en sloeg mijn armen even wat strakker om mezelf heen. "Al goed, al goed.." Antwoordde hij. "Je kan de zon ook zien opkomen in de onderwereld hoor, als je heel goed kijkt vanuit de koepel. Ze staat erg hoog." Zwijgend bleef ik hem aankijken, alsof het mij wat uit maakte of ik daar de zon kon zien opkomen. Hij staarde naar zijn nagels en was voor eventjes stil. "Maar je hebt nog nooit wíllen kijken in mijn paleis, anders had je het wel al gevraagd waarom je het beneden niet kon zien dús.. Waarom maakt de zonsopgang plots zoveel uit voor je?" vroeg hij en ik zuchtte. Weer draaide ik me terug naar het raam en keek naar de zon die de lucht nu wat meer oranje geel liet kleuren in plaats van het donkere nacht kleurtje. ''De zonsopgang heeft altijd een plekje bij me gehad. Ik vind het gewoon mooi hoe er al die kleuren in een stukje hemel kunnen zitten, hoe al het moois verdwijnt om plaats te maken voor iets anders prachtigs'' mompelde ik.}

_{Het duurde lang voordat ik weer een antwoord terug kreeg. "Maar zij bracht zichzelf misschien niet in dat soort situaties." Mompelde ze en ik draaide mijn hoofd om zodat ik haar aan kon kijken. Langzaam liet ik mijn hand van het glas glijden. "Nee," gaf ik haar gelijk. "Zij had genoeg met een iemand." Ik wierp nog even een koude blik op haar, recht in haar ogen kijkend, voor ik me omdraaide en mijn kamerjas op het bed gooide toen ik erlangs liep. Ik liep naar het bad toe om de kraan open te draaien in de hoop dat verdere pogingen tot een gesprek zouden verloren gaan.

Ze draaide zich terug om naar het raam en opende haar mond om me een uitleg te verschaffen. "De zonsopgang heeft altijd een plekje bij me gehad. Ik vind het gewoon mooi hoe er al die kleuren in een stukje hemel kunnen zitten, hoe al het moois verdwijnt om plaats te maken voor iets anders prachtigs." Ik grinnikte en duwde me overeind zodat ik naast haar kon gaan staan. "Jij noemt het prachtig, ik noem dit het werk van een idioot met een agressieprobleem. Nogal snel aangebrand, vat je hem." Sprak ik met een schaapachtige glimlach en ik stootte haar kort aan met mijn elleboog om wat meer kracht achter het gebaar te zetten. Ik had beter mijn pogingen om jeugdig over te komen laten varen, het was de stomste mop die ik ooit gemaakt had.}

_{Langzaam draaide hij zijn hoofd naar mij toe, terwijl zijn hand van het glas af gleed. "Nee," zei hij, waarbij hij me gelijk gaf. "Zij had genoeg met een iemand." Een koude blik lag in zijn blik die hij mij schonk. Recht in zijn ogen keek ik terug, met een gekwetste uitdrukking. Hij draaide zich simpelweg om en liep weg. Terwijl hij weg liep deed hij zijn kamerjas uit en ging daarna de badkamer in. Voor een moment was ik stil tot het nogmaals tot me doordrong wat hij nou precies tegen me zei. ''Als ik echt niet genoeg had aan een had ik hem geen klap verkocht Hades.'' antwoordde ik hem, hard genoeg zodat ik wist dat hij me hoorde boven het geluid van het kletterende water. ''En dat moet jij zo nodig zeggen met je lieve huishoudhulpje Cecilia.''

Hij grinnikte, en ik hoorde aan het gekraak dat van mijn bed afkomstig was dat hij overeind kwam. Al snel klonken er voetstappen, en kon ik in mijn ooghoeken zien dat hij naar me toe kwam gelopen. "Jij noemt het prachtig, ik noem dit het werk van een idioot met een agressieprobleem. Nogal snel aangebrand, vat je hem." zei hij en toen ik naar hem keek zag ik dat hij een schaapachtig grijnsje rond zijn lippen had liggen. Ik kreeg een klein stootje van zijn elleboog in mijn zij en ik trok mijn wenkbrauw op. ''Wauw. Ik zou me bijna dood lachen als het mogelijk was zo grappig.'' zei ik verveeld en ik keek weer naar buiten.}

_{Ik had de blik op haar gezicht wel gezien, en ik wist donders goed wat hij betekende. Gekwetst, zoals altijd, lieve kleine Persephone met haar oh zo fragiele hart. Ze was net een porseleinen pop, uiterst breekbaar. Je moest er altijd voor opletten, het kon zo gebeuren. Een kleine barst kon alles al ruïneren. De golf van stilte die over me heen spoelde werd al snel weer doorbroken. "Als ik echt niet genoeg had aan een had ik hem geen klap verkocht Hades." Haar stem was luid genoeg om over het geluid van de lopende kraan uit te klinken. Ze wou dat ik haar hoorde, ze wou er een discussie over. Ik probeerde haar te negeren, maar de woorden die ze er aan toe voegde waren er te veel aan. "En dat moet jij zo nodig zeggen met je lieve huishoudhulpje Cecilia." Ik snoof, maar of ze dat vanuit de badkamer horen kon wist ik niet zeker. Ik had inmiddels al de kraan uit gedraaid en hief nu een voet op om mezelf in de grote badkuip te laten zakken. Er kwam stoom van het water af, zo heet was het. "Huishoudhulpje, je zegt het toch net zelf? Ze is mijn bediende, niet minder dan dat en zeker niet meer." Ik hief mijn haren op om ze over de rand van het bad te zwieren, zodat ze niet nat zouden worden.

"Wauw." Ze trok verveeld een wenkbrauw op en de manier waarop ze naar me keek deed mijn hart al een paar tellen overslaan. Ik wist niet wat het was, maar de manier waarop vrouwen zich zo zonder interesse konden opstellen was best wel opwindend. Maar ja, dat kon ook aan mij liggen. Wederom was ik degene die verliefd werd op een jong meisje die ik niet eens kende, noch dat zij mij kende. "Ik zou me bijna dood lachen als het mogelijk was zo grappig." Ze focuste naar buiten en ik draaide me half om zodat ik kon kijken wat ze bedoelde met de prachtige zonsopgang. De kleuren waren inderdaad speciaal. "Wel ja, sorry hoor. Ik moest toch iets doen om je deels bij mij te krijgen." Sprak ik, doelend op de granaatappelpitten-truc. Ze was nu blijvend gebonden aan de onderwereld. "En als je slim bent zou je maar beter met me trouwen. Dat maakt je verblijf in de onderwereld een stuk aangenamer dan dat je naar zo'n oord moet. Heb je tenminste mijn gezelschap.. Dan leef je tenminste wat in plaats van de routine van een dode te moeten ondergaan."}

_{Er kwam geen reactie vanuit zijn kant en ik rolde met mijn ogen. Ik hoorde wel dat hij de kraan had dicht gedraaid en ging er van uit dat hij in bad was gestapt ondertussen. Als ik hem niks over Hermes had verteld hadden we nu geen kleine ruzie, en had hij me waarschijnlijk gevraagd hem te vergezellen. "Huishoudhulpje, je zegt het toch net zelf? Ze is mijn bediende, niet minder dan dat en zeker niet meer." klonk het plotseling uit de badkamer, wat mij deed opschrikken vanuit mijn gedachten. ''Dat zeg je nu.'' mompelde ik en ik zuchtte eventjes. ''Kontenkusser dat ze der rond loopt.'' Ik keek even naar het balkon, verlangend naar de frisse lucht die zich buiten bevond. Donders goed wist ik dat ik zou bevriezen als ik naar buiten zou gaan nu, dus liet ik dat idee maar achter wegen.

Hij draaide zich een beetje bij, en ik zag dat hij voor zich uit keek naar buiten net zoals ik een paar tellen geleden ook deed. "Wel ja, sorry hoor. Ik moest toch iets doen om je deels bij mij te krijgen." zei hij en ik keek hem boos aan. ''En in plaats van dat je denkt, goh, laat ik in plaats van me als een normaal persoon gedragen en iemand benaderen zoals een normaal persoon, een meisje ontvoeren en dan haar eten geven zodat ze wel verdoemd is om bij me te blijven. Want er was blijkbaar geen andere manier, en dat vind ik sneu, zielig, wanhopig.'' raasde ik. "En als je slim bent zou je maar beter met me trouwen. Dat maakt je verblijf in de onderwereld een stuk aangenamer dan dat je naar zo'n oord moet. Heb je tenminste mijn gezelschap.. Dan leef je tenminste wat in plaats van de routine van een dode te moeten ondergaan." Ik snoof even kwaad. ''Arrogante kwal.'' siste ik onder mijn adem. ''Ik denk dat ik het leven van een dode verkies boven een leven met jou.'' kaatste ik razendsnel terug.}

_{"Dat zeg je nu." Kaatste ze terug en ik rolde met mijn ogen voor ik ze sloot, ook al kon ze dat niet zien vanaf haar plaats in de slaapkamer. "Dat zeg ik nu," antwoordde ik terug, "en dat zeg ik altijd." Ik hoorde haar een lange zucht slaken. "Kontenkusser dat ze der loopt." Hoorde ik haar nog zeggen en ik probeerde het zo goed als ik kon te negeren, maar de opmerking was te verleidelijk. "Wat, beetje jaloers Kore?" Snerpte ik op een hoog enerverend stemmetje.

"En in plaats van dat je denkt, goh, laat ik in plaats van me als een normaal persoon gedragen en iemand benaderen zoals een normaal persoon, een meisje ontvoeren en dan haar eten geven zodat ze wel verdoemd is om bij me te blijven. Want er was blijkbaar geen andere manier, en dat vind ik sneu, zielig, wanhopig." Siste ze en luisterde daarna wat ik nog te zeggen had. "Arrogante kwal. Ik denk dat ik het leven van een dode verkies boven een leven met jou." Ik lachte en bracht mijn hoofd dichter bij het hare door me boven haar voorover te buigen, nadat ik me terug afgezet had van de deurpost natuurlijk. "Oh liefje, je hebt niet half een idee van wat je nu aan het uitkramen bent.. Onderschat het niet." Ik lachte rauw. "En trouwens," met een snelle beweging gleed mijn hand onder haar tenuetje naar haar achterwerk zodat ik haar dichterbij kon trekken tot ze helemaal tegen me aangedrukt stond, of ze het nu wilde of niet. "aan trouwen zitten voordelen." Ik schonk haar een korte knipoog.}

_{"Dat zeg ik nu, en dat zeg ik altijd." Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Ik streek een pluk haar uit mijn gezicht en draaide me toen weg van de ramen, het werd aardig koud. "Wat, beetje jaloers Kore?" hoorde ik opeens zijn stem snerend zeg en ik kneep mijn ogen even samen. ''Ik zou als ik jou was niet beginnen over jaloers zijn Hades.'' zei ik een beetje boos en ik keek even naar de deur van de badkamer. ''Ik kan me nog genoeg voorvallen herinneren dat je niet zo goed kon omgaan met het feit dat ik met Hermes om ging.''

Ik hoorde hem lachen, en voelde dat hij dichterbij me kwam staan. Hij had zich over me heen gebogen en ik keek hem nog steeds geïrriteerd aan. "Oh liefje, je hebt niet half een idee van wat je nu aan het uitkramen bent.. Onderschat het niet." zei hij en hij lachte met rauwe stem. "En trouwens," vervolgde hij, en voordat ik ook maar kon knipperen lag zijn hand op mijn achterwerk onder mijn jurkje, en had hij zich tegen me aan geduwd. "aan trouwen zitten voordelen." Een knipoog was wat ik van hem kreeg na die uitspraak, en woede borrelde in me op. ''Voordelen waar jij niet van kan genieten.'' siste ik kwaad, waarna ik mijn knie omhoog haalde tussen zijn benen en hem een klap in zijn gezicht gaf. ''Blijf met je smerige poten van me af.'' zei ik woedend terwijl ik mijn vuisten balde, nadat ik hem van me af had geduwd. ''En ik wil dat je nú mijn kamer uit gaat. Of ik roep me vader, ik vraag me af waarom ik dat nog niet eerder heb gedaan.''}

_{"Ik zou als ik jou was niet beginnen over jaloers zijn Hades." Ik kon steeds beter de boosheid in haar stem horen, als ik zo door ging zou dit allemaal uitlopen op een nog ergere ruzie. Ik voelde het al aankomen. Verveeld draaide ik de kraan weer open zodat ik haar minder hoefde te horen. Beste excuus ooit. "Ik kan me nog genoeg voorvallen herinneren dat je niet zo goed kon omgaan met het feit dat ik met Hermes om ging." Ik strekte mijn benen even lang uit in het bad voor ik ze op een andere manier plooide. "En ik kan me nog genoeg voorvallen herinneren dat je niets van mij moest weten. Dus sorry, je m'excuse dat ik als man mijn noden op een andere manier moet verkrijgen."

"Voordelen waar jij niet van kan genieten." Ik zag hoe haar blik razendsnel van geïrriteerd naar woedend veranderde, en nog geen moment later voelde ik daar al het gevolg van. Ik deinsde pas achteruit toen ze mij een klap in het gezicht verkocht en staarde haar aan, maar ontzet was ik niet. Ergens had ik het al kunnen verwachten. "Blijf met je smerige poten van me af. En ik wil dat je nú mijn kamer uit gaat. Of ik roep mijn vader, ik vraag me af waarom ik dat nog niet eerder heb gedaan." Ik liep nog even vooruit en nam haar kin kort beet. "Omdat je al die aandacht wel leuk vindt, geef maar toe." Voor ze kon reageren liet ik haar al los en stoof ik de kamer uit.}

_{Ik hoorde hoe het water weer in het bad kletterde en ik zuchtte geïrriteerd. "En ik kan me nog genoeg voorvallen herinneren dat je niets van mij moest weten. Dus sorry, je m'excuse dat ik als man mijn noden op een andere manier moet verkrijgen." klonk zijn stem in een keer en kwaad beet ik zo hard op mijn lip dat ik bloed proefde. ''Wát wil je daar mee zeggen Hades?'' sprak ik ijzig terwijl ik naar de badkamer deur beende.

Hij was achteruit gedeinsd, maar al snel stapte hij weer naar mij toe. Hij pakte mijn kin vast en dwong me daarbij om naar hem op te kijken. "Omdat je al die aandacht wel leuk vindt, geef maar toe." zei hij, en voordat ik ook maar iets kon zeggen was hij de kamer al uit. Woedend pakte ik het boek dat op mijn nachtkastje lag en smeet het naar de deur toe, de deur waar hij net uitgestoven was. ''Arrogante kwal.'' mopperde ik geïrriteerd. Ik zou er alles aan doen om dat huwelijk tegen te gaan. Ik zou desnoods weg lopen.}

_{Met een zelfingenomen grijns staarde ik voor me uit naar de badkamer betegeling. Het bleef stil, lang stil en dat was precies waarop ik gehoopt had. Ze moest grondig over haar antwoord nadenken, maar uiteindelijk vroeg ze gewoon meteen waarop het stond. "Wát wil je daar mee zeggen Hades?" Ik hoorde haar snelle, verende tred. "Dat het toch niet uit maakt wat ik op dat vlak doe als jij al hebt geweigerd?" Ik draaide mijn hoofd bij omdat ik haar ieder moment in de badkamer verwachtte.}

_{"Dat het toch niet uit maakt wat ik op dat vlak doe als jij al hebt geweigerd?" was zijn antwoord en ik knarste mijn tanden. Ik had mijn hand al op de kruk liggen, maar deed de deur niet open. Ik legde mijn hoofd zachtjes tegen de deur aan en zuchtte. ''Dat maakt het dus wel..'' fluisterde ik en ik ging weer recht op staan. ''Ik ga naar huis.'' deelde ik toen mee en ik liep simpelweg de kamer uit. Ik had geen zin in dit gedoe, als hij zo nodig aan anderen wou zitten dan moest hij er niet zo om lopen janken dat ik met Hermes om ging, of Hermes me nou wilde of gewoon vrienden kon zijn. Ik had mijn koffers niet uitgepakt, dus ik kon ze zo pakken in de troonkamer en een van mijn paarden pakken om naar de Olympus te gaan.}

_{Ik hoorde het vage geluid van een hand op de klink, maar ze ging niet open. Toch hield ik mijn rechterhand al in de aanslag, klaar om de deur op slot te draaien als ze zou trachten binnen te komen. Dat kon ik makkelijk vanuit het bad door mijn krachten. "Dat maakt het dus wel.." Zei ze en ik zweeg even om te wachten tot er nog meer kwam, maar dat gebeurde niet. "Ik ga naar huis." Deelde ze toen plots kort en krachtig mee. Voor ik er iets tussen in kon brengen was ze al de kamer uit, en ik sprong het bad uit om zo snel mogelijk een handdoek om me heen te slaan en haar achterna te lopen. "Kore, waar ga je heen?! Je moet hier nog drie dagen blijven, zo staat het af gesproken.." Siste ik terwijl ik mijn handdoek goed trok. Hij gleed altijd bijna uit mijn handen. Het was echt niet handig om de trap ermee af te lopen, zeker als ze al bijna uit het zicht beneden liep. "Kore!"}

_{Terwijl ik de trap af denderde hoorde ik achter me de voetstappen van Hades. Maakte niet uit waar ik was, zijn voetstappen waren door het hele kasteel duidelijk hoorbaar. "Kore, waar ga je heen?! Je moet hier nog drie dagen blijven, zo staat het af gesproken.." hoorde ik hem sissen. Ik wist dat hij nu aan het rennen was, met een beetje geluk met een handdoek tussen zijn handen geklemd omdat hij niet naakt wou rond rennen, wat er voor zorgde dat hij niet zo snel was als anders. "Kore!" riep hij weer en ik haalde simpel weg mijn schouders op. ''Wat maken mij die stomme regels nou uit. Als ik naar huis wil dan ga ik naar huis. En dit is op dit moment niet mijn thuis.'' riep ik boos terug. Ondertussen was ik al in de troonzaal beland, en pakte ik mijn koffer op. Ik stormde verder naar de plek waar mijn paarden verbleven.}

_{"Wat maken mij die stomme regels nou uit." Riep ze boos terug en ik probeerde haar tempo bij te houden, ook al was belemmerd door die stomme handdoek. "Als ik naar huis wil dan ga ik naar huis. En dit is op dit moment niet mijn thuis." Ik zag haar troonzaal uit stormen en griste mijn cape van mijn troon af zodat ik die om me heen kon wikkelen, het was tenminste bedekkend. "Kore kom hier! Waarom ben je nu toch zo kwaad plots?"}

_{Ik hoorde dat hij me nog steeds achtervolgde, en toen ik over mijn schouder keek zag ik dat hij zijn cape over zijn schouders had gegooid. "Kore kom hier! Waarom ben je nu toch zo kwaad plots?" vroeg hij en ik haalde mijn schouders op. ''Ik zou het niet weten, misschien ben ik wel helemaal niet kwaad. Verzin het allemaal lekker zelf. Je hebt me toch niet nodig hier beneden, jij vermaakt je wel met anderen als ik er niet ben, niet waar?'' riep ik woedend en ik zocht een van mijn paarden om weg te kunnen.}

_{"Ik zou het niet weten, misschien ben ik wel helemaal niet kwaad. Verzin het allemaal lekker zelf. Je hebt me toch niet nodig hier beneden, jij vermaakt je wel met anderen als ik er niet ben, niet waar?" Riep ze en ik zag al hoe ze een paard in gereedheid bracht. Snel trok ik een sprint, de cape stevig om me heen klemmend en trachtend er niet over te vallen. De grond was ijzig onder mijn blote voeten. "Kore!" Siste ik nogmaals en nam haar beet aan haar arm toen ik haar eindelijk bereikte. Ik sleurde haar van het paard af. "Ik sta hier naakt in een cape, alsjeblieft.." Waarom moest ik bijna smeken.}

_{Ik had het paard al los gemaakt en wou er op klimmen toen ik de snelle voetstappen van Hades hoorde. "Kore!" Siste hij weer. Ik voelde zijn hand mijn arm omsluiten, waarna hij me van het paard weer af trok. "Ik sta hier naakt in een cape, alsjeblieft.." zijn stem klonk bijna smekend en ik keek hem even aan. ''En wat moet dat mij uitmaken dat jij in een cape staat zonder kleren. Je had prima in je bad kunnen blijven liggen. Ik weet de uitgang wel. Ik ben er vaak genoeg langs gegaan.'' mompelde ik. Ik draaide mijn hoofd weg en maakte mijn arm los.}

_{"En wat moet dat mij uitmaken dat jij in een cape staat zonder kleren. Je had prima in je bad kunnen blijven liggen. Ik weet de uitgang wel. Ik ben er vaak genoeg langs gegaan." Mompelde ze en ze draaide haar hoofd weg om haar arm los te trekken. Ik zuchtte in besef dat ze toch niet naar me zou luisteren. Ik had haar boos gemaakt, alwéér. En mijn koppige zelf dacht er niet aan om haar mijn excuses aan te bieden. "Persephone.." Ik raakte haar wang aan met mijn hand zodat ze me aan zou kijken. "Rij voorzichtig alsjeblieft.." Langzaam boog ik me voorover om mijn lippen kort op de hare te drukken voor ik haar los liet gaan. Ik zou haar nakijken tot ze weer verdween.}

» The sunlight's burning in my eyes
» If you don't have any shadows, you're not standing in the light.