The Other Side

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij het meisje in zijn handen had. Ja hij was zo hopeloos geworden om het orakel om hulp te vragen. Hij was de ruzie met Aphrodite zat en wilde weten of hij echt slim handelde. Eigenlijk wist hij het antwoord op zijn vraag wel, maar toch ergens wilde hij nog wat zekerheid. Of eerder alle opties zien misschien. Het was nog een stuk lopen naar het Orakel. Hij bleef even staan en liet zich daarna op de grond zakken. Hij ging in kleermaker zit, zitten en hield het meisje vast in haar armen. Haar kleine ogen zochten een de plek af maar al snel zag ze de fel blauwe ogen van haar vader. Haar ene oog was mooi donker bruin terwijl de andere fel blauw waren. Als je het eerst ziet, ziet het er vreemd uit, maar naarmate je er langer naar keek was het echt prachtig. Angelo beet zachtjes op zijn onderlip en streek met zijn vinger top over het wangetje van Dahlia. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij weer naar het Orakel verder op keek.
"Ik heb nooit geloofd in het Orakel toen het vertelt werd, deels omdat ik dacht dat ik het niet nodig zou hebben. Ik kan mijn eigen beslissingen toch wel nemen." Zei Angelo zachtjes tegen Dahlia terwijl hij haar weer aan keek. Aphrodite zou woedend op hem zijn als ze bij hem thuis komt en ziet dat Dahlia er niet zou zijn. Hij had zijn moeder vertelt dat hij naar zijn vader zou gaan samen met Dahlia, omdat hij een verhaal had verzonnen dat Hades wel graag zijn kleinkind had willen zien. Natuurlijk was dat niet waar, hij had Hades niet eens vertelt dat hij een dochter had. Hij beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip terwijl hij weer in de verte keek naar het Orakel.
"Wat denk jij? Zou Aphrodite woedend zijn als ze er achterkomt? Misschien dat ze je wel meeneemt en zorgt dat ik je nooit meer zie." Ging Angelo verder tegen het meisje. Hij keek haar weer aan en glimlachte naar haar. Dahlia was met hele andere dingen bezig. Keek alleen maar naar de vogels die voorbij kwamen en wees naar elk dingetje dat haar opviel. Nee Angelo had er geen spijt van dat Dahlia in zijn leven is gekomen. Hij vond het alleen jammer dat hij haar nooit een normale jeugd kon aanbieden. Hij zou altijd ruzie blijven maken met Aphrodite waarschijnlijk. Niet zo zeer omdat hij ruzie met haar wilde maken maar eerder omdat Angelo geen tweede plaats wilt hebben in haar liefdes leven.

"Het komt allemaal wel goed." Zei Angelo zachtjes terwijl Dahlia gaapte en haar ogen sloot. Angelo keek opnieuw in verte. Misschien hoefde hij geen advies te vragen aan het Orakel. Misschien wist hij het antwoord wel allang, maar hoefde hij het alleen nog maar uit te voeren. Hij liet zijn blik weer naar Dahlia gaan die haar ogen gesloten had en rustg ademde. Waarschijnlijk zou ze in slaap gevallen zijn.

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij het meisje rustig heen en weer wiegde. Hij had het zich nooit kunnen voorstellen dat hij op zijn 19de een klein meisje aan het wiegen was ergens in het godenrijk. Hij keek niet eens op toen hij voetstappen hoorde, eigenlijk moest hij dat wel doen. Er waren genoeg wezen die kwaad wilde doen. Hij keek op toen hij haar stem hoorde. "is er iets aan de hand?" Angelo glimlachte en schudden lichtjes zijn hoofd. Nee er was niets aan de hand, eigenlijk genoot hij gewoon van het moment. Toen hij het meisje beter bekeek herkende hij haar gezicht. Aphrodite had haar laten zien in een van haar magische gevallen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en voelde zijn hart een slag missen. Hij wist niet zo goed wat hij nou precies voelde, het was een vreemd gevoel. Hij voelde zich warm, maar ook weer koud te gelijk. Of hij had gewoon een flinke koorts opgelopen. Dat zou het waarschijnlijk wel zijn. "is ze van jou?" Angelo keek weer even naar Dahlia en toen weer naar Lauren.
"Ja," Zei Angelo zachtjes en hij keek weer naar Dahlia. Ergens was hij toch wel heel trots op zijn dochter. "Ze is van mij ja." Zei Angelo nu iets harder. Hij keek Lauren weer aan en beet toen zachtjes op zijn onderlip.
"Ben jij Lauren niet?" Vroeg Angelo om maar gewoon meteen met de deur in huis te vallen. Ze zou misschien wel denken dat hij nu een of andere stalker was, maar dat hielp hij zo de wereld uit.
"Ik weet het toevallig omdat Aphrodite het over jouw gehad had. Ze had je ook laten zien in zo'n magisch geval." Verklaarde Angelo glimlachend.

"euhmm ja ik ben Lauren. En wie ben jij?" Angelo glimlachte en keek naar Dahlia, natuurlijk had hij alsnog kunnen verwachtten dat Lauren zou denken dat hij een of andere creep was. Of misschien dacht ze nu dat ze beroemd was in de goden wereld. Eigenlijk best vreemd als je er over na dacht, de meeste goden wisten je naam wel of wisten in elk geval wie je vader of moeder waren. Angelo beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar Lauren.
"Angelo zoon van Hades." Zei Angelo niet echt over na gedacht dat hij niet bij iedereen hoefde te zeggen dat hij de zoon was van Hades. Misschien was dat ook niet echt handig want het schrok nog al wat mensen af.
"Angelo Sykes." Verbeterde Angelo zich snel, niet dat hij zich schaamde dat hij een zoon was van Hades, maar gewoon het feit dat het sommige mensen af schrok vond hij niet leuk. "hoezo liet Aphrodite mij aan jou zien?" Angelo voelde zijn wangen rood worden en keek naar Lauren.
"Nou... Ik uhm, Aphrodite..." Stotterde Angelo een beetje vaag en hij beet hard op zijn onderlip. Hij keek weg van Lauren en vervloekte het feit dat hij zo rood geworden was. Wat moest hij nou in Zeus naam zeggen?
"Aphrodite had het over jouw omdat ze vertelde dat ze je zo'n lief meisje vond. Ze had je gezien of gevolgd of zo iets." Zei Angelo maar vlugjes. "Ik ken Aphrodite al best wel lang, ik denk dat ik haar wel mag toevoegen aan mijn vrienden groep." Zei Angelo met een brok in zijn keel die hij vlug weg slikte. Hij keek naar Dahlia en beet opnieuw op zijn onderlip. Tja Aphrodite en hij hadden het nog steeds niet uit gesproken en hij had Aphrodite ook niet meer gezien.

"Is hij erg zo knorrig als hij lijkt.?" Angelo keek Lauren vragend aan en lachte al snel zachtjes. Oke normaal had hij verwacht dat mensen op zouden gaan staan en weg lopen. Maar Lauren vroeg of hij knorrig was?
"Tja, hij heeft zo zijn buien, maar voor de rest is hij wel lachen." Vertelde Angelo glimlachend. Ergens vond Angelo het best wel grappig, hij keek naar Lauren die voor hem kwam zitten. "Je bent best schattig als je bloost." Angelo lachte zachtjes en voelde zich nog roder worden. Hij was niet schattig, ook niet als hij bloosde. "Betekent het niet dat als Aphrodite zoiets doet dat ze dan niet bezig is om mensen te koppelen? Dat zou dan dus betekenen dat wij een relatie gaan krijgen." Angelo keek Lauren weer aan en beet zachtjes op zijn onderlip. Dus was hij nu door de mand gevallen of kon hij gewoon zeggen dat hij het niet wist. Eigenlijk vond hij Lauren wel erg schattig, ze was... Normaal als je iemand kinderlijk vond betekende het dat je het niet fijn vond, maar zoals Lauren het deed vond hij het geweldig. Ze leek zich nergens druk om te maken en wilde gewoon de waarheid zeggen.
"Aphrodite kennende probeerd ze het wel altijd." Gaf Angelo maar gewoon toe. Hij kon wel zeggen dat het niet zo was, maar wat schoot hij daar mee op? "Achja je ziet er in elk geval goed uit, Alleen nog zien hoe je karakter is en wie weet heeft ze gelijk en word het wel wat."

Lauren had Angelo uit het veld geslagen op dit moment. Ze hield echt geen blad voor der mond. Hij wist niet zo goed wat hij terug moest zeggen, hij kon wel heel cliche terug zeggen dat zij er ook mooi uit zag. (wat hij ook zeker meende) maar ergens zou het niet echt geloofwaardig over komen.
"Uh dankje?" Zei Angelo, hij keek even naar Dahlia en zag haar met haar handjes grijpen in de richting van Lauren. Hij was haar heel even vergeten, maar glimlachte naar haar. Hij keek weer naar Lauren die Dahlia blijkbaar ook wel leuk vond.
"Wil je haar even vast houden?" Vroeg Angelo aan Lauren.

Angelo glimlachte toen Lauren om hem moest grinniken, tja zijn vader was helemaal niet zo on aardig als dat iedereen dacht. Natuurlijk heeft hij zijn fouten gemaakt, anders was hij niet naar de onderwereld verbannen. "Ik ken haar niet, nou ja weet enkel hoe ze heet en wat er te lezen valt in boeken of internet." Angelo wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij kon haar helemaal gaan afkraken door zijn eigen gevoel, maar hij kon ook gewoon de waarheid vertellen.
"Ze is lief en altijd wel vriendelijk, maar heeft ook soms haar buien. Maar ja die heeft iedereen." Zei Angelo. Eigenlijk wist hij niet zo goed hoe hij Aphrodite moest verwoorden, zijn eigen gevoel sprak te veel mee. En kwaad spreken over de godin leek hem niet handig, misschien hield hij ergens toch wel van der. Angelo gaf Dahlia in de handen van Lauren en keek even naar hun twee. Een klein glimlachje sierde zijn gezicht. Waarom kon dit niet samen met Aphrodite? Dan zou Aphrodite zeggen 'dat kunnen wij ook' maar toch had Angelo altijd het gevoel dat hij een tweede plaats kreeg omdat ze daarna weer terug vluchte naar Ares. HIj beet zachtjes op zijn onderlip toen hij weer naar Lauren keek. "Ze is echt prachtig, wie is de moeder." Die vraag had hij kunnen verwachten. Angelo wilde wel zeggen dat ze van Aphrodte was, maar een deel van hem wilde dat ook weer niet.
"D-Dat is een lang verhaal." Besloot hij maar om aarzelend te zeggen. HIj keek weer naar Dahlia die aan het haar trok van Lauren. Hij lachte zachtjes en keek toen weer naar Lauren. Man wat was zij schattig, hij beet iets harder op zijn onderlip.

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij toe keek hoe Lauren met Dahlia zat. Hij voelde zich aan de ene kant schuldig tegen over aphrodite, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij wist dat hij haar nog een kans moest geven. Inpricipe wist hij ook wel waar hij aan begin toen hij iets met Aphrodite begin. Zij was godin van de liefde, dan kon je verwachten dat ze er meer dan een iemand op nahield en dat ze liefde op een veel breder gebied zocht. Maar toch wilde Angelo dat helemaal niet, hij wilde gewoon een lief meisje waar hij echt van hield en een lief meisje dat ook echt van hem hield. Dat ze samen vóór een kindje zorgen en niet ieder apart, samen woonde zodat het kindje genoeg liefde zou krijgen van beide ouders. Angelo zuchtte zachtjes bijna onhoorbaar toen hun dacht dat zo iets met Aphrodite waarschijnlijk nooit zou gebeuren. Hoe lief ze dan ook es en hoe lief ze dan ook vóór dahlia was, ze zouden nooit zo'n stelletje worden. Angelo keek Lauren aan toen ze zich afvroeg hoe het meisje dat ze in haar handen had heette.
"Dahlia, zo hebben we haar genoemd." Zei Angelo zachtjes terwijl hij naar hun twee keek. Lauren was een schattig meisje, ze was heel eerlijk op een leuke manier. Ze was ook leuk met Dahlia, eigenlijk had Angelo nooit echt gezien hoe Aphrodite met haar was. Meestal was hij wel weg omdat hij op school zat of ze was bij Aphrodite zelf en daar was angelo ook niet altijd bij. Misschien was der wel eren fout van hem.

Angelo lachte zachtjes Lauren zei dat Dahlia net zo mooi was al haar vader. Ach ze had meer haar uiterlijk van haar moeder, maar ze.was inderdaad een mooi kindje om te zien. Angelo liet zijn blik stil staan op Lauren, hij kon er niets aan doen, maar zijn hart leek als een gek te keer te gaan. Nog erger als dat hij soms bij Aphrodite te keer kon gaan. Zachtjes beet hij op zijn onderlip om het gevoel weg te drukken. Hij kon het niet maken tegen over Aphrodite maar ook niet tegen over Lauren door haar op gescheept te laten zitten met een knul met een kind van een ander. Waarom moest het allemaal zo moeilijk, soms kon hij zich zelf wel vóór zijn kop slaan dat hij ooit iets was begonnen met Aphrodite, maar ja als hij Dahlia dan weer ziet is die spijt ook weer meteen verdwenen.
"Al moet ik eerlijk toe geven dat mijn dochtertje niet het enige mooie.meisje hier is." Zei Angelo met een klein glimlachje terwijl hij Lauren hielp haar, haar uit Dahlia haar vuistjes te krijgen. Zijn gezicht ging maar een paar centimeter bij die van Lauren, hij keek haar aan in haar ogen. Het es nog veelste vroeg om haar te zoenen, maar dit keer luisterde Angelo een keer naar zijn hart en drukte zachtjes zijn lippen tegen die van lauren.

[haha het is een mobiel post dus let niet op de vage fouten xD]

"Dahlia, zo hebben we haar genoemd." Glimlachend keek ze naar hem op, waarna ze weer naar het meisje keek. "Hallo, Dahlia." Fluisterde ze zacht terwijl ze haar vingers over haar buikje liet gaan om haar te kietelen. Lauren glimlachte toen ze de tandloze glimlach zag en beet kort op haar wang. "Dahlia is trouwens een mooie naam.", sprak ze toen ze Angelo weer aan keek. Lauren keek al snel weer naar Dahlia. Ze leek haar niet echt een huil baby of iets in die richting. Zelf hoopte ze ook zo'n kind te krijgen. Als zij ooit kinderen zou krijgen hoopte ze dat ze een goeie man had die hun kinderen zeker niet in de steek liet. Niet zo als haar vader dat bij haar had gedaan. En zelfs na al die jaren had hij zich geen een keer aan haar getoond. Of zich ook maar wat van zich laten horen. Misschien wist hij helemaal niet dat hij een dochter had. Dat was een onzin. Ze durfde te wedden dat het vast niet voor maar een keer was geweest. Ondanks dat haar vader wel niet de knapste was. Had hij vast en zeker wel een goed karakter. In elk geval dat hoopte ze dan. Misschien was het wel de grootse klootzak op aarde. Wie zou het weten? "Al moet ik eerlijk toe geven dat mijn dochtertje niet het enige mooie.meisje hier is." Verbaast keek ze om haar heen. Benieuwd over wie Angelo het had. Toen Lauren zich realiseerde dat hij haar bedoelde voelde ze haar wangen rood worden en wist niet waar ze moest kijken. Verlegen sloeg ze dan ook haar blik neer en sloot kort haar ogen. God hij bedoelde haar. Hij vond haar mooi. "Dankje, denk ik." fluisterde ze zacht. Terwijl Lauren haar haren los probeerde te krijgen keek ze stiekem naar Angelo die haar hielp. Ze glimlachte dan ook toen haar haren weer bevrijd was uit Dahlia haar vuistjes. Toen ze op wou kijken naar hem om hem te bedanken was hij aardig dicht bij. Ze keek hem dan ook vreemd aan toen hij haar aan keek. Had ze iets tussen haar tanden ofzo. Of was er wat anders aan de hand. Lauren wist niet wat haar over kwam toen Angelo haar kuste. Lauren moest Dahlia wat steviger vast houden om haar niet te laten vallen en aarzelend legde ze een hand op zijn achterhoofd en kuste hem aarzelend terug

Angelo keek toe hoe Lauren met Dahlia bezig was. Hij vond het echt geweldig om te zien. De laatste keer dat hij Aphrodite zo had gezien kon hij zich niet eens herinneren, sowieso ze waren bijna nooit met zijn drieën. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek even naar de grond. Misschien moest hij het maar gewoon bij leggen met Aphrodite en het maar gewoon met rust laten dat hij tweede plaats is in de liefde. Een steek ging door zijn borstkast, waarom kon het allemaal niet een keer normaal. Hij had al een jeugd gehad dat niet bepaald geweldig was en hij wilde Dahlia alles geven wat hij te bieden te had.

Hij voelde de lippen van Lauren tegen de zijne en haar kus was aarzelend. Hij boog terug naar achteren en keek Lauren even kort aan. Al snel werd hij net zo rood als Lauren en keek even van haar weg en toen weer naar Lauren.
"Sorry, dat had ik niet moeten doen." Fluisterde Angelo terwijl hij hard op zijn onderlip beet. O god dit was heel stom, dit was niet handig. Hij kon moeilijk tegen lauren gaan liegen, als hij iets met haar zou beginnen moest hij vertellen over de moeder van Dahlia. Hij keek Lauren aan en glimlachte voorzicht.
"Het spijt me," Zei hij nogmaals, hij keek naar Dahlia en streek met zijn vinger langs haar wang. Shit wat was hij stom bezig, hij vervloekte Aphrodite dat ze Lauren ooit aan hem had laten zien.

Ook al leek het er veel op als of ze heel erg aarzelde vond ze het toch jammer dat Angelo zich terug trok. Lauren keek hem aan en voelde dat haar wangen nog steeds warm waren, wat betekende dat ze nog steeds bloosde. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze de rode wangen van Angelo zag. Blijkbaar was hij ook verlegen, of hij schaamde zich gewoon dood. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Al snapte ze niet waar hij zich voor moest schamen. "Sorry, dat had ik niet moeten doen." Lauren haalde enkel haar schouders op en keek kort naar Dahlia die zacht een geluid maakte. Ze grinnikte en streek door haar haren heen. Waarna ze weer op keek naar Angelo. "Het spijt me," Aarzelend keek ze naar Dahlia en vervolgens naar de plek naast haar. Niet wetend of het een goed idee was legde ze haar toch neer en keek vervolgens Angelo aan. "Hou je mond.", sprak ze zacht waarna ze op haar knieën ging zitten haar handen op de grond naast zijn benen liet steunen en naar voren boog om Angelo te zoenen. Dit keer was ze stuk zekerde en streelde met haar tong langs zijn lippen. Toen ze merkte dat zijn lippen zich opende zocht ze zijn tong op en begon er mee te spelen. Vervolgens legde ze een hand in zijn nek en zoende hem wat intenser. Ook kwam er een rare vraag bij haar naar binnen wat haar deed grinniken. Ze zeiden namelijk dat zoenen met een tong piercing fijn was voor de ander dus nu had ze de kans om het eens te gaan vragen ook nog. Kon haar dag nog beter? Ze had een leuke jongen ontmoet die waarschijnlijk ook haar lover werd aangezien Aphrodite haar aan hem had laten zien. Hij had een schat van een dochtertje en ze mocht hem best wel tot nu toe. Zonder er bij naar te denken haalde ze haar andere hand ook van de grond en legde die tegen zijn wang. Toen er een lichte windvlaag kwam verloor ze haar evenwicht waardoor ze tegen hem aan viel en hem zo om duwde. Uiteindelijk lag ze nu dus op hem en zoende hem nog steeds. Maar meteen stopte ze er mee en keek hem aan. "Hier heb ik geen spijt van." Sprak ze zacht. Lauren zorgde dat Angelo niet haar volle gewicht op hem had en keek hem aan. "Dus hoe is het om iemand met een tong piercing te zoenen?" Vroeg ze grijzend.

Angelo keek op toen Lauren Dahlia zachtjes neer legde in het gras naast haar. Hij keek haar even vreemd aan toen ze op haar knieën ging zitten en naar het toe boog. Al snel begreep hij haar bedoeling en voelde hij haar lippen tegen de zijne. Toen hij haar tong tegen zijn lippen voelde opende hij ze en voelde haar tong de zijne zoeken. Toen hij de hare had gevonden voelde hij dat ze een piercing door haar tong had. Vreemd, maar eigenlijk best grappig. Lauren viel boven op hem omdat ze viel door een windvlaag en kleine glimlachje sierde zijn lippen, maar hij liet haar lippen niet los. Hij sloeg zijn armen om haar heen en zoende haar gewoon verder. Jammer genoeg stopte Lauren en keek hem aan. "Hier heb ik geen spijt van." Angelo lachte zachtjes en hij keek even weg van Lauren, maar keek haar al snel weer aan.
"Ik ook niet." Zei hij zachtjes met een klein glimlachje. "Dus hoe is het om iemand met een tong piercing te zoenen?" Angelo wilde iets zeggen, maar Dahlia maakte een schattig lachend geluidje. Angelo keek naar Dahlia die met haar handjes naar een vlindertje greep.
"Ik had het niet beter kunnen verwoorden." Lachte Angelo terwijl hij zijn lippen nogmaals tegen die van Lauren drukte. Het voelde heel grappig om Lauren te zoenen, haar tong piercing deed nog al veel met hem op mannelijk gebied, maar dat ging hij natuurlijk niet zeggen, dat klonk ook zo raar. Of ze zou hem kei hard gaan uit lachen, ergens zag hij Lauren daar wel voor aan. Hij keek haar even aan en moest Aprhodite ergens toch wel bedanken. Hij had nooit verwacht dat hij zo verliefd kon worden op iemand.

Een rilling gleed door haar lichaam toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Hoe kon het dat hij nu al zulke gevoelens bij haar op kon halen. Je hoorde elkaar eerst goed te leren kennen. Maar nee hoor zij lag nu al op hem en ze waren bezig met zoenen. Op zich vond ze het niet erg maar wat wist ze nu van hem. Dus echt niet veel, alleen dat hij Angelo heette en dat zijn vader de god van de onderwereld was. Ook wist ze dat hij een dochter had. Maar voor haar gevoel zat het goed, en wou ze er eerlijk gezegd niet verder over naar denken. Als het niet ging kon ze hem altijd nog gedag zeggen. En wie zei trouwens dat dit een relatie was. Misschien was het dat wel niet. Misschien was dit gewoon een avontuurtje. En waren ze elkaar al weer vergeten als ze beide hun weg in gingen. Maar ze betwijfelde of ze hem snel zou vergeten. "Ik ook niet." Zacht grinnikt ze terwijl ze hem aan keek. "Waarom had je er eerst wel spijt van?", vroeg ze terwijl ze een plukje haar uit zijn gezicht streek. Toen Dahlia iets van haar liet horen keek ze naar haar en glimlacht. Dahlia was echt schattig en daarbij was ze best stil. Als zij haar was dan had ze allang geschreeuwd om aandacht. Maar aan de andere kant, ze was vast te jong om ook maar iets te begrijpen van dit alles. Lauren keek weer naar Angelo en beet kort op haar lip. Ze had haar schattigheid dus echt van haar vader. Dat kon niet anders. "Ik had het niet beter kunnen verwoorden." Voor dat ze er ook maar antwoord op kon geven voelde ze zijn lippen al weer op de hare. Toen ze uiteindelijk gestopt was beet ze kort op haar lip en besloot van hem af te gaan. Ondanks dat ze natuurlijk zo wou blijven liggen. Maar het was gewoon belachelijk. Daarbij kon ze Dahlia toch niet zo laten liggen. Kort keek ze verbaast. Maakte ze zich nu echt zorgen voor een kind wat niet van haar was en die ze eigenlijk helemaal niet kende? Lauren liet haar lip los en keek om naar het orakel van Delphi. "Ik moet daar eigenlijk nog heen.", sprak ze zacht terwijl ze er naar wees. Ze had eigenlijk geen idee wat Angelo hier deed. Als hij er ook heen wou konden ze er samen heen. Natuurlijk wel wachtend tot dat de andere klaar was aangezien ze vond dat het hem niks aan ging waarom ze hier naar toe ging. Aarzelend stond ze op en keek hem aan. "Als je daar ook heen moet dan kunnen we samen er heen lopen. En anders zien we elkaar vast nog wel een keer.", Aarzelend liet ze haar blik naar de grond gaan en vroeg zich af of ze hem haar nummer moest geven. In de hoop dat hij haar zou gaan bellen of in elk geval wat van zich liet horen.

"Waarom had je er eerst wel spijt van?" Angelo haalde even zijn schouders op en keek naar de grond. Wat moest hij zeggen, dat hij misschien vond dat hij iets deed wat niet echt gepast was om te doen als je iemand voor het eerst ontmoet? Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar Lauren.
"Ik dacht dat je misschien boos zou worden." Zei hij zachtjes en hij glimlachte een beetje voorzichtig. "Ik bedoel, het is niet iets wat je doet tijdens een eerste ontmoeting." Lachte Angelo zachtjes. Angelo pakte Dahlia voorzichtig van grond, als Aphrodite het gezien of gehoord zou hebben, zou ze hem vermoorden. Hij keek naar Lauren die naar het Orakel wees. "Ik moet daar eigenlijk nog heen." Angelo knikte zachtjes. "Als je daar ook heen moet dan kunnen we samen er heen lopen. En anders zien we elkaar vast nog wel een keer." Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wou er wel naar toe gaan inderdaad om het Orakel om hulp te vragen, maar eigenlijk wist hij zijn antwoord wel. Of in elk geval het verstandige antwoord. Hij kon niet Dahlia bij Aphrodite vandaan houden. Dat mocht hij niet doen, hij wist zelf maar al te goed hoe het was als je niet beide ouders bij je had. Nu had Dahlia dat ook niet altijd, maar hij kon het altijd erger maken door haar weg te houden van haar moeder. Angelo zuchtte zachtjes en schudden zijn hoofd.
"Ik denk dat ik mijn eigen antwoord wel weet en beter die kan volgen dan een voorspelling van het Orakel." Zei hij zachtjes. "Maar als je gezelschap zoekt om er naar toe te gaan en weer terug te gaan, wil ik dat best doen." Zei Angelo met een klein glimlachje.
"Tenzij je dat niet wilt, dan zie ik je vast nog wel een keer." Zei Angelo terwijl hij opstond met Dahlia.

"Ik dacht dat je misschien boos zou worden." Met een glimlach keek ze hem aan. "Dat zou inderdaad kunnen. Maar denk je dan dat als ik boos ben je terug zoen.?" Vroeg ze. Nee als ze woedend was dan had hij een klap tegen zijn bek kunnen krijgen. En misschien had ze Dahlia dan ook nog wel mee genomen. Het was gewoon zo'n schatje. Oké ze zou der natuurlijk niet mee nemen. Ze kon toch moeilijk iemand ontvoeren. "Ik bedoel, het is niet iets wat je doet tijdens een eerste ontmoeting." Lauren glimlachte en keek hoe Angelo zijn dochter op tilde. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om een vader te hebben. Oké ze had wel een vader maar voor kort wist ze helemaal niks van hem. Ze wist zijn naam niet eens. Ook had ze hem nog nooit gezien. "Maar als je gezelschap zoekt om er naar toe te gaan en weer terug te gaan, wil ik dat best doen." Aarzelend keek ze hem aan. Ze zou het leuk vinden als hij mee zou gaan. Maar aan de andere kant ze wist maar nooit wat voor antwoord ze zou krijgen. En ze had niet echt zin om te gaan janken waar hij bij was. Dan moest ze het hele verhaal uit leggen en dat wou ze dus echt niet. Tenzij je dat niet wilt, dan zie ik je vast nog wel een keer." Uiteindelijk had ze een besluit genomen en keek nog een enkele keer naar Dahlia. "Ik ga er liever alleen heen, Ik zie je nog wel." glimlachend keek ze hem nog een keer aan en vervolgens draaide ze zich om, om haar weg te vervolgen.