You're just like the wind, 'cause everything moves when you're around <3.

Aessina was graag in Olympia, als ze zich niet als bewaakster van lucht gedroeg. De prachtige bloemenvelden maakte haar vrolijk, ze zorgden voor rust. En omdat ze bij haar vorige bezoek aan de prachtige plaats een familielid van haar had ontmoet, was de plek alleen nog maar meer speciaal voor haar geworden. En, omdat ze wat vaker in Olympia was, begonnen de mensen haar te herkennen. Een aantal volslagen vreemden hadden haar op straat gegroet en een man die bij de bloemenvelden stond, had een prachtige roos voor haar geplukt en aan haar gegeven. De roos had ze van zijn doornen ontdaan en achter haar oren gedaan. Het stond mooi met haar turkooizen haar. Het zonnetje scheen zachtjes en een zachte noordenwind blies door de lucht. Dit zorgden voor een prachtige beweging van de bloemen en een lieflijke glimlach op het gezicht van de nimf. En ergens hoorde ze prachtige muziek vandaan komen, het kwam tussen de bomen vandaan. Zongen de bosnimfen haar toe? “ So, please, show me that smile. Make me laugh for just a little while. Then breathe me one breath, I only need one to fill the emptiness.” klonk door de bomen vandaan en Aessina liep nog wat verder het veld in. Ze begon tussen de bloemen te dansen en zong zachtjes mee met de muziek, die zich met de wind meespeelde. Ondanks dat ze niet goed kon zingen, maakte het haar ontzettend vrolijk en een glimlach stond nog steeds op haar gezicht. Nog nooit had ze zich zo vrolijk gevoeld, sinds haar dood. Uiteindelijk plofte ze neer op een kale plek in het bloemenveld en bekeek de bloemen. Rozen, klaprozen, madeliefjes, paardenbloemen, ze stonden er allemaal. De kleurtjes zag ze duidelijk voor haar ogen en ze vond het fijn.