Looking for some Quills

Gaia vertelde haar dat de veren waarschijnlijk wel genoeg moesten zijn. Aessina knikte en zag dat de vrouw oprecht blij voor haar was. Dat was fijn om te voelen, dat er iemand blij was voor haar en dat iemand was die oprecht om haar gaf. Ze stelde voor om weg te gaan, zodat ze eventjes wat tijd met haar vader kon doorbrengen. Gauw veranderde Aessina terug in haar vorm en keek Gaia met een glimlach aan. “Niet om lullig te doen hoor, Gaia, maar ik denk dat dat wel het beste is, want ik denk dat ik emotioneel wordt als ik mijn vader zie en ik denk niet dat je daar heel erg veel zin in heb” zei ze met een grinnik “En als je wat wilt afspreken voor die winkelafspraak, wat we uiteraard gaan doen, zeg dan gewoon mijn naam, je stem zal door de wind meegevoerd worden en uiteindelijk zal het mij wel vinden” Ze gaf de vrouw een knuffel, het was een opwelling, maar ze was de vrouw dankbaar. Toen Gaia weg was, hurkte Aessina op de grond en legde de veren in een cirkel op de grond. Ze mompelde wat onverstaanbare Griekse woorden en de wind begon kei-en keihard te waaien. Aessina was bang dat de bomen gingen omvallen, maar dat viel mee. Uiteindelijk stond er een soort verschijning in de cirkel. Hij was doorzichtig en Aessina kon hem niet aanraken. “Papa…” mompelde ze en had het gevoel dat ze moest overgeven. “Aessina, je had moeten wachten…wachten tot ik er was. Wachten tot ik het je kon uitleggen..” en al gauw was Zephyros verdwenen. Aessina wendde haar blik af en nam plaats op de grond. Wat had dat te betekenen?