Both side of the story

Lauren staarde naar het podium en wachtte tot dat zij aan de beurt was. Ze had nog steeds geen idee wat voor nummer ze zou doen. Misschien moest ze maar gewoon wachten tot het haar beurt was en dan zou ze het wel zien. Haar gitaar had ze in elk geval bij zich. Verveeld zat ze op een kruk aan de bar en bekeek de mensen die er zaten. Er waren niet echt jongens of meiden waar van je zou denken dahmm die is lekker. Maar ze waren niet allemaal lelijk. Daar bij ging het niet om uiterlijk. Dat vond zij in elk geval. Helaas was niet iedereen het er mee eens. Lauren nam een slok van haar cola en blikte weer naar het podium. Ze moest toe geven dat dat meisje goed was. Enkel kon je duidelijk merken dat ze zenuwachtig was. Maar daar was aan te werken. Lauren ging vervolgens anders zitten en tikte met haar voet mee op de maat van de muziek. Na twee minuten was het meisje dan ook klaar en hoorde ze iemand haar naam zeggen. Snel dronk ze de rest van haar drinken op en pakte haar gitaar om het podium op te gaan. Lauren ging zitten en zette de microfoon op de gewenste hoogte. "Goeie avond iedereen, ik ben Lauren heasley en ik speel vanavond een nummer van Halestorm genaamd familiar taste of poison." Lauren beet kort op haar lip en liet de eerste noten horen. Het duurde ook niet lang voor dat haar stem door de ruimte heen klonk. Het was zoals haar moeder altijd al verteld had. Haar stem was een stem waar iedereen naar moest luisteren en dat bleek maar weer. Lauren's blik gleed over het publiek heen en af en toe bleef ze bij iemand hangen om vervolgens weer door te gaan. Ze hield van dit nummer. Maar vooral omdat Izzy Hale dit zingt. En ze was dol op haar. Net zoals dat ze dol was op Alex Cassel. Ze moest toe geven dat ze posters van hen had. Maar wie had dat nou niet. Lauren glimlachte toen ze het applaus hoorde. Vervolgens stond ze op maakte een kleine buiging om vervolgens het podium af te stappen. Toen ze weer terug liep naar haar plek stond ze perongelijk op iemands voet. "S-sorry.", sprak ze terwijl ze op keek. Verbaast bleef ze even staan toen ze de persoon voor haar zag. "Ben jij niet Alex Cassel?"

Alex tilde zijn gitaar uit zijn gitaar hoes terwijl hij de stemmen hoorde van het podium. Het was gewoon een open podium in een of ander cafeetje. Normaal zou Alex hier niet meer echt optreden. Hij was eerder te vinden op iets grotere podia's. Hij was er vandaan dan ook voor een reden. Hij had zich in geschreven omdat zijn tweeling zusje hier ook aan mee deed. Hij streek even over de snaren van de gitaar en kreeg meteen geërgerde blikken zijn kant op van sommige mensen die nog al veel kapsones hadden. Hij negeerde de blikken en streek nogmaals de snaren om hem goed te stemmen. Hij had al geprobeerd om het meisje op te sporen, maar er waren zoveel meer meiden dat hij bij god niet wist waar hij moest beginnen. Hij had wel verwacht dat ze misschien een beetje op hem leek, of in elk geval blond haar zou hebben en misschien vrij lang zou zijn ook. Maar het meisje dat hij een halve avond heeft af geluisterd was niet zijn zusje. Gelukkig deed ze mee aan het open podium dus zou hij van zelf er wel achter komen, maar hij was gewoon te nieuwsgierig. "Goeie avond iedereen, ik ben Lauren heasley en ik speel vanavond een nummer van Halestorm genaamd familiar taste of poison." Hmm Halestorm goeie band... Wacht Lauren Heasly? Alex stond vlug op en rende half naar het podium toe voor zo ver het kon. Hij zag een meisje met donker haar, niet heel klein maar ook niet heel lang. Haar stem was best wel bijzonder. Een klein glimlachje verscheen rond zijn lippen, dat was dus zijn zusje.

Na haar optreden wilde hij weer terug lopen naar zijn gitaar over een paar mensen zou hij moeten spelen. Hij greep zijn gitaar bij de hals en wilde zich omdraaien maar iemand stond iemand op zijn voet. "S-sorry." Alex draaide zich om en zag het meisje staan dat ook net gezongen had. Lauren.
"Kan gebeuren." Zei hij met een kleine glimlach. "Ben jij niet Alex Cassel?" Alex slikte even. Totaal vergeten dat zij hem misschien zou herkennen als gitarist maar niet als broer omdat hij zijn echte naam nooit gebruikt heeft.
"Uhm... Ja, ja dat ben ik." Zei hij vlugjes, shit. Hoe moest hij nu gaan zeggen dat hij haar broer was. Dat zou ze nooit geloven, ze zou hem uit lachen en dan? Dan zou het straks in elk roddelblad staan dat hij meisjes lastig valt. Hij stak vlug zijn hand uit naar het meisje en glimlachte nogmaals.
"Ik moet zo nog optreden, maar mag ik je daarna een drankje aanbieden?" Vroeg hij.

Lauren was blij dat de jongen niet boos was omdat ze op zijn voet was gaan staan. Ze was soms ook zo onhandig. Maar gelukkig was dit niet bij een opgefokte jongen gebeurt anders had het misschien haar dood betekend. Natuurlijk niet letterlijk. Maar dan nog. Glimlachend keek ze hem aan toen hij toe gaf dat hij Alex cassel was. Ze moest moeite doen om niet te gaan springen en te gillen en noem maar op. Misschien kon ze hem wel om zijn handtekening vragen. Daar was toch niks mis mee? Toch? Misschien zou hij haar wel raar vinden? Dat zou best kunnen gebeuren. Ach wat maakte het uit of hij haar vreemd ging vinden. Zo was ze nu eenmaal en als hij daar een probleem mee had dan was dat zijn probleem niet die van haar. Oké ze wist bijna zeker dat ze hem dit zeker niet recht in het gezicht zou durven zeggen. Tenslote was dat ook maar een onzin omdat te doen. Dus was het beter om haar mond te houden en enkel te glimlachen en te knikken. "Ik moet zo nog optreden, maar mag ik je daarna een drankje aan bieden?" Twijfelend keek ze hem aan. Waarna ze dan toch een glimlach op zette en knikte. "Ja lekker waarom niet, En succes nog he, je zou het vast wel niet nodig hebben. Want je bent natuurlijk al goed, nou ja eerde geweldig en noem maar op. Ik praat te veel he? Ik praat nog al veel als ik zenuwachtig ben." Toen ze realiseerde wat ze allemaal gezegd had voelde ze het bloed naar haar wangen stromen. "Ik euh, moet euhm die kant op.", sprak ze terwijl ze naar een plek achter haar wees. Vervolgens glimlachte ze nog een keer en verdween ze die kant op. Hoe had ze zo dom kunnen zijn. Man ze kon haar zelf wel voor de kop slaan. En dat ging ze zeker nog doen ook nog.

"Ja lekker waarom niet, En succes nog he, je zou het vast wel niet nodig hebben. Want je bent natuurlijk al goed, nou ja eerde geweldig en noem maar op. Ik praat te veel he? Ik praat nog al veel als ik zenuwachtig ben." Alex lachte zachtjes en hij keek naar de grond. Daarna keek hij weer naar Lauren. Hij beet even op zijn kaken voordat hij weer verder sprak.
"Een beetje maar." Gaf Alex toe met een klein lachje. "Je hoeft helemaal niet zenuwachtig te zijn, tenslotte ben ik heel blij met je succes wens, ook ik ben maar gewoon mens en kan heel goed dingen verknallen." Zei Alex met een glimlach. Dit was zo vreemd, zij zag hem als een beroemdheid en kijkt tegen hem op alsof hij Zeus zelf was. Terwijl hij zich niets anders voelt dan een broer en haar niet anders zag dan zijn zusje die hij tegen alles moest beschermen. Hij volgde de vinger van Lauren terwijl ze naar achteren wees.
"Dat moet ik wel onthouden." Zei Alex breed glimlachend. "Ik moet nu op maar ik spreek je zo,..." Zei hij daarna draaide Lauren zich om en verdween in de menigte. toen ze op haar plek zat fluisterde hij. "Zusje." om zijn zin compleet te maken. Hij schudden zijn hoofd en verdween achter om zijn gitaar te pakken. Daarna stond hij in het felle licht van het podium.

"Goeden avond, ik ben Alex Cassel en ga vanavond een nummer spelen en zingen van Kids In Glass Houses, The Morning Afterlife." Zei Alex terwijl hij zijn gitaar op zijn goed zetten op zijn schoot.
"Uhm... Ik zing vanavond het nummer niet zo maar, er is iemand speciaal waar voor ik het wel zingen." Shit waar was hij mee bezig, hij wilde Lauren helemaal niet zo vertellen dat hij haar broer is. Toch liet hij het maar zo als het was. "Eerlijk gezegd ken ik haar nog maar net, maar ik weet dat ze een heleboel voor mij gaat beteken." Hij kon maar beter gewoon zeggen voor wie hij ging zingen anders zouden mensen in slaap vallen.
"Ik wil het graag zingen voor mijn zusje Lauren Heasly."Zei Alex en begon te spelen. Het was al een soort routine voor hem om op podium te staan, maar ergens voelde hij zich super zenuwachtig toen hij in de hoek keek waar Lauren zat. Mensen luisterde geboeid, op de een of andere manier kreeg hij het altijd voor elkaar.
Toen hij klaar was beet hij even op zijn kaken en glimlachte daarna voorzichtig. Hij nam het applaus in ontvangst en bedankte de mensen. Daarna liep hij weer het podium af, hij stopte zijn gitaar in zijn tas en nam die over zijn schouder mee naar de bar waar hij twee cola bestelde. Daarna zocht hij zijn weg naar achteren waar hij Lauren al snel zag zitten. Hij zetten de glazen op de tafel en glimlachte een beetje onhandig.
"Verrassing?" Zei Alex een beetje voorzichtig.