Just a stranger, as if that's all it will be... [+ Ares]

“Hades,” De zachte stem galmt door mijn hoofd als ik mijn voet op het kiezelpad plaats. Mijn vingers tasten naar de dikke kraag die mijn lijkbleke hals omhult, de ketting om mijn nek klingelt tegen mijn harnas. Ik trek de stof naar beneden. ‘Lucht, ik krijg geen lucht, …’ Denk ik steeds. De zon brandt op mijn lichaam, het lijkt wel alsof het mijn vlees verschroeid. Mijn ogen glijden over de plaats, de tuinen van Gaia op Mt. Olympus. Hoeveel eeuwen geleden was ik hier voor het laatst? Gebukt onder de zon krabbel ik overeind en loop langzaam naar de enige plek waar schaduw te vinden is. “Hades,” Klinkt de stem opnieuw. Ik weet dat ik het me allemaal inbeeld. “HADES!” sist de stem onvriendelijk. Ik sluit mijn ogen terwijl ik op het bankje ga zitten. “Ga weg Hades, nu.” Het klinkt weer honingzoet. Ik trek mijn cape los en laat het naast me op de grond vallen. Ik trek een mondhoek omhoog, ik kan haar makkelijk negeren. Ik leun met mijn hoofd tegen de oude muur. De zuilen torenen hoog boven me uit, dit gebouw was verschrikkelijk oud. Uit mijn ooghoeken zie ik iets bewegen, en het duurt niet lang vooraleer ik besef dat de gestalte naar me toe beent.

[Only Ares. ]
[Sorry, beetje flut xD]

Vele bloemen waren uit de aarde gesprongen en stonden in bloei, hun groene bladeren gaven een vreemd gevoel van rust af. Ares bekeek een van de vele rozen en moest meteen denken aan zijn liefde. Haar hele bestaan maakte zijn miserabele leven goed. Zijn vader gunde hem niets, gaf hem niet eens zijn volle aandacht. Altijd had hij hem in de buurt gezien van zijn favoriet, Athene. En dan hadden zij ook nog dezelfde godheid. Maar zij was altijd wel bezig met tactieken en hij met het strijden. Een groot verschil? Nee. Er werd hem niets gegund. Ares stond weer op en ging met zijn hand door zijn halflange bruine haar. Zijn ogen nog gericht op de roos. Hij was haar verloren. Ze was uit zijn grip verdwenen en meegenomen door haar man. Zo bleef hij een tijdje staan staren naar eigenlijk niets. Een zacht briesje streek over zijn huid en hij draaide zijn hoofd. Ergens in de verte zag hij iets.. iets vreemds. Een donker gestalte zakte neer, moeizaam? Iet wat nieuwsgierig baande hij zich een weg door de vele bloemen en plukken gras. Toen hij eenmaal wat dichterbij was gekomen herkende hij het gestalte. Maar wat deed de god van de onderwereld hier? Hij hoorde hier niet thuis, maar in zijn eigen rijk. Wat arrogant kwam hij nogmaals dichterbij en voelde de blik van de god op hem branden. Hij was gezien. Nou en? "En wat doe jij hier?" Vroeg hij wat achterdochtig en bleef een goede afstand verwijderd van Hades. Wie weet was dit allemaal wel een list. En daar was hij dan nu mooi in getrapt. Zijn hand zweefde wat in de lucht en zou, zodra Hades een verdachte beweging zou maken, zijn zwaard pakken en hem te lijf gaan.

OOC;; Laat en kort x'D

“En wat doe jij hier?” Zegt de gestalte fel en onvriendelijk. Ik trok een wenkbrauw omhoog en keek hem scherp aan. Mijn ijzige ogen priemden zich op zijn jonge gezicht, en haakten zich vervolgens vast aan zijn blik. De man stond ver van hem verwijderd, waarschijnlijk bewust. Achterdocht en arrogantie was van zijn houding af te lezen. Zijn hand zweefde maar wat in de lucht, en mijn ogen gleden een moment kort naar beneden om het scherpe zwaar even in me op te nemen. “Als je me daarmee denkt te kunnen verslaan, heb je het mis jongen.” Siste ik vijandig. Ik keek hem fel aan. Vervolgens nam ik mijn cape in mijn handen en stond op. Ik liep naar voren en bleef uit het zonlicht verwijderd, zo ver dat de schaduw van de zuilen kon rijken tenminste. “Wat ben je van plan, mij weg sturen? Volgens mij is dat niet zo’n goed idee.” Ik keek hem strak aan. Ares was ook weer zo’n zoon van Zeus. Een van de velen. Hij had dezelfde typische houdingen, maar arroganter. Hij leek op zijn vader, maar dan op een andere manier. “Je lijkt niet op je zus.” Grijnsde ik, doelend op Athene. Dat was vast een gevoelige.