Let's keep it a secret.. [Skype]

Terwijl Skype zuchtend naar de hoofdstad van het land liep, negeerde hij iedereen op zijn weg die hij tegenkwam. Hij was verdiept in een of ander boek over de Griekse mythologie, maar er iets van snappen was een tweede. In ieder geval ging het over een hoop goden, die blijkbaar iets met elkaar gemeen hadden. Er waren ook goden bij die het gewoon deden met hun eigen familieleden. ‘Incest bestaat dus nog altijd,’ merkte hij droog op, waarna hij de kaart met de Griekse mythologie voor zich uitgestrekt hield. ‘Ik snap er geen reet van,’ merkte hij uiteindelijk op, waarna hij rond zich heen keek, alsof er hier iemand iets aan kon doen dat hij er werkelijk niks van snapte. Hij keek rond zich heen. Hij wilde nou ook niet bepaald hulp aan iemand gaan vragen. Hij zou er nogal raar mee overkomen als hijzelf een deel uitmaakte van de Grieken en hij aan iedereen zou gaan vragen wat de Griekse mythologie betekende. Hij moest namelijk een schoolopdracht maken, maar die tomatenkop – die naam had hij gekregen omdat hij altijd zo rood werd als hij een naam niet wist van een bepaalde klasgenoot, Skype vond dat hij zich vereerd moest voelen dat hij zo genoemd werd, alhoewel de jongen zeker wist dat de man er niet mee zou lachen als hij het zou horen – van een geschiedenisleraar deed natuurlijk weer niet zijn best om het uit te leggen. Hij had alleen maar wat vage teksten laten zien op een of andere projector. ‘Zelfs seksuele voorlichting wordt nog beter uitgelegd,’ had hij zachtjes gefluisterd. En toen daarna had hij meteen kunnen vertrekken. Het was dus niet alleen een tomatenkop, maar hij had ook nog eens geen gevoel voor humor. Echt weer twee factoren wat behoorde tot een saaie piet van een leraar.

Toen Skype zijn hoofd lichtjes draaide, merkte hij pas op hoe een jongen hem aanstaarde. ‘Hij kijkt alsof ik een of ander wijf met dikke bammen ben,’ mompelde hij zachtjes, waarna hij lichtelijk grinnikte om zijn eigen droge opmerkingen. Nou ja, nat kon hij in elk geval al niet zijn hè, die opmerking. Hij moest echt ophouden met zijn bijdehante, droge en humoristische gedachten plus opmerkingen, anders zouden mensen gillend van hem wegrennen. Hij vond het eigenlijk nog redelijk wonderlijk als iemand hem glimlachend aankeek en zei dat hij knap was. ‘Misschien is hij gay,’ mompelde hij zachtjes, terwijl hij naar de jongen liep. Hij liet zijn kaart – een stom stuk oud perkament dat dringend toe was aan vervanging – een beetje zakken en zwaaide daarna droog naar de jongen. Eerst als een vluchtige groet, daarna stak hij zijn been in de lucht als een of ander wijf die een soldaat aan het zoenen was voordat hij op een vlucht naar Irak zou vertrekken. Oké, nu moest hij ophouden met zijn gedachten. Hij liep naar de jongen toe. ‘Oké, aangezien ik niet je vriendinnetje ben en ik verder geen familiale band met je heb, tenzij mijn moeder het ongezien met iemand gedaan heeft en je dus een broer van mij bent, wat ik sterk betwijfel,’ begon hij, waarna hij diep ademhaalde omdat hij dit alles in één zin gezegd had, ‘wie ben je?’ Hij keek vragend naar de jongen, omdat hij zich toch wel afvroeg wie hij was. Hij leek een beetje rood, alsof hij een demonstratie wilde geven van een of andere vers gebakken kreeft. Skype probeerde zijn opmerkingen voor zich te houden en keek de jongen daarna alleen maar vragend aan.

Kort grinnikte Skype. Oké, hij had bijdehante opmerkingen, maar die gast hier voor hem kon er ook wel wat van. Grinnikend schudde Skype even zijn hoofd, waarna hij diep ademhaalde. Het was in elk geval nu al zeker voor hem dat hij zijn opmerkingen niet binnen hoefde te houden, aangezien de jongen, die zich voorstelde als Angelo – hé, was dat misschien niet die ene van de Ninja Turtles? – ook wel wat kon met zijn opmerkingen. ‘Dan toch dat je geen familielid van me bent. Ik ken me moeder nauwelijks, dus misschien ligt ze nu momenteel wel met iemand in bed.’ Hij grinnikte even. Het kon hem dus echt nauwelijks wat schelen dat zijn moeder het zou doen met iedereen. Hij nam haar kwalijk dat ze hem had verlaten, evenals zijn vader. Zijn ouders waren gewoon nergens goed voor. Skype grinnikte even. ‘Juist ja. Ik ben Skype Thunder. Helaas is mijn haar ’s morgens vroeg altijd een grote warboel – en nee, ik heb geen druk leven met meisjes – dus waarschijnlijk ben ik daarnaar vernoemd,’ zei hij, waarna hij even nadacht. Had ontploft haar met donder te maken? Wel als de elektriciteit vat had op zijn haar. Misschien ging het wel recht door zijn plafond naar zijn hersenen – als hij die had – en activeerde daar een hoop cellen, waardoor zijn haar overeind ging staan. Nou ja, hij had nog altijd de tijd om na te kijken in ‘De menselijke encyclopedie’ voordat hij er zeker van was. ‘Ja, helaas wel. Van een of andere leraar die zo rood is als een kreeft. Ik denk dat hij ontslagen was uit het restaurant of zo,’ zei hij, waarna hij zijn schouders ophaalde en hem de kaart toonde. Hij keek rond zich heen, waar verschillende mensen hem raar aankeken. Hij haalde zijn schouders op en keek weer naar Angelo.

De jongen had iets wat hij mocht. Nee, niet in het ‘vriendinnetje-vriendjes’ gedeelte, maar meer in het vriendschappelijke gedeelte. Hij had een karakter die Skype wel waardeerde. In elk geval kon de jongen goed omgaan met zijn flauwe opmerkingen, iets waar velen een voorbeeld aan konden nemen. Skype had niet bepaald veel vrienden, maar dat kwam dan ook omdat hij zich met niemand bemoeide. Meisjes jaagde hij weg met zijn droge opmerkingen, die waren daar op de een of andere manier niet van gediend. Versieren kon hij niet – wel een feesttent, maar geen meisjes – dus deed hij daar ook geen moeite voor. Hij was niet het type die zijn lippen op die van een ander drukte, was niet het type die dronken zou zijn en was ook niet het type die het graag over meiden had. Meiden interesseerden hem eigenlijk bagger, hij zag ze meer als goede vrienden. Nooit was het hem overkomen om echt verliefd te worden. Als iemand hem leuk vond, had hij dat nauwelijks door. Tenzij ze het tegen hem zeiden, maar dan maakte hij weer een verknallende droge opmerking, waardoor ze afdropen. Ja, hij was echt een gentleman, kots. ‘Kijk die naar je kijken, ze wilt je foto,’ zei Skype, toen hij een oude vrouw even nieuwsgierig naar hun zag kijken. ‘Misschien is dat wel je zusje,’ zei hij, waarna hij even grinnikte. Het zou hem wel cool lijken. Een oma als zusje. Maar als jij dan zeventien was en die oma was zestig, moest je moeder je… Op je oma’s 43ste verjaardag verwekt hebben. Als je oma dan 43 was en je moeder had haar op haar 28ste verwerkt, dan was je moeder dus… Rond de zeventig. Wauw, dan nog een kind verwekken. Super grandma. Ze bestaan dus nog dacht hij grijnzend.

Terwijl hij zijn aandacht van de oude vrouw probeerde te rukken – jeetje, het leek net alsof hij haar leuk vond omdat hij zo lang bleef kijken, maar hij zocht toch als hij ooit verliefd werd echt een jonger exemplaar, I’m sorry, grandma – richtte hij zijn blik op Angelo. ‘Je vindt Griekse mythologie precies interessanter dan mij,’ zei hij, waarna hij met een schele blik naar zijn kaart keek. Als hij het ding kon verbranden en weg kon gooien, had hij dat nu al weg gedaan. Maar aangezien Tomatenkop dan ging huilen, kon hij het niet maken. Tomatenkop was erg, maar die olifant van hun die zichzelf de directeur van de school noemde, was nog erger. Zelfs de stoel protesteerde onder zijn aanraking, terwijl deze toch echt gloednieuw was. En arrogant dat hij was. Dacht dat hij ‘hét’ – nee, niet dat ‘hét’, dat was weer wat anders – alleen maar omdat hij een positie boven zijn collega’s stond. Stomme vent. Maar goed, Skype had hem al eens aangepakt door een stroopwafels bovenste laag te verwijderen en de onderste op de man zijn bureaustoel te leggen, zodat de stroopwafel aan zijn kont plakte als hij opstond. ‘Zit jij bij mij op school of zo? Misschien hebben we elkaar wel gemist. Misschien wilde het lot dat we elkaar hier zouden ontmoeten,’ zei hij, waarna hij zijn handen als een wijf tegen elkaar deed en zijn ogen naar boven liet kijken, terwijl een glimlach zijn gezicht sierde. Of ontsierde. Hoe je het ook bekeek. Hij keek hem daarna weer normaal aan – voor zover hij normaal kon zijn – en richtte zijn blik algauw weer op zijn kaart.