Who wants to be alone?

In het wolkenpaleis van de luchtnimfen was Aessina altijd de enige nimf geweest. Sindskort woonde er nu ook een nieuwe nimf, die ook door Zephyros tot leven was gewekt. In het begin had Aessina opgewonden gereageerd, maar algauw ging dat enthousiasme om in pure irritatie. Het kind bemoeide zich overal mee, had de kleur haar die Aessina ook wilde (lila), was perfect op elke manier en had haar vader al minstens drie keer gezien. De nimf dacht dat zij en Aessina goede vriendinnen zouden worden, maar Aessina deed meer haar ontwijken, dan haar op te zoeken. Zo ook deze avond/nacht. Sinds ze een familielied van haar had ontmoet, Gaia, was ze een stuk vrolijker geweest en had ze ook beloofd om meer onder de mensen te komen. Gaia had haar een winkelafspraak beloofd, maar ze wilde ook eens een keertje het in haar eentje proberen. En waar kon je beter onder de mensen komen, dan tijdens het uitgaan?

Aessina zat op haar kamer en bracht het laatste beetje make up aan op haar gezicht. Het was niet veel, slechts een beetje cyaankleurige oogschaduw en iets op haar lippen om dat beter uit te laten komen. Om haar lichaam zat een kort, strapless jurkje en ze onder dat jurkje grote, zwarte hakken aangetrokken. Eerst wilde ze een van haar mooie jurken aantrekken, maar ze had uitgebreid onderzoek gedaan naar het uitgaansleven en feit was dat jurken van haar formaat niet echt op de dresscode stonden. Dus, had Aessina deze maar uitgekozen. Voor haar gevoel was hij net iets te kort, maar ja. Dat vond de jeugd van tegenwoordig erg aantrekkelijk en dus besloot Aessina het maar hier bij te laten.

Zo was ze een kwartier laat op de straten van Athene. De stad zag er heel anders uit, in de nacht. Magischer. De volle maan scheen een mooie gloed uit op de stad en gaf het een magischer effect, wat de stad eigenlijk al had. Ze had de club gevonden waar ze vannacht naar toe had willen gaan en keek naar de rij die er stond. “Oh gosh…” dacht Aessina bij zichzelf en keek om zich heen of er niemand keek. Met een zacht briesje liet ze zichzelf opgaan in de wind en zette zichzelf vooraan de rij. Achter zich hoorde ze verontwaardigd geklaag en gekreun en ze haalde de schouder op naar de uitsmijter die ervoor stond. “Ben jij helemaal alleen, meissie?” vroeg hij afkeurend en keek naar het korte jurkje dat Aessina had aangetrokken. “Jawel, meneer” zei ze wat houterig en de uitsmijter gaf haar de doorgang.

Nu ze eenmaal binnen was, vond ze het toch wel eng. Van haar pols haalde ze een elastiekje en stak haar blauwachtige haar netjes op, zoals ze in de rij met meisjes ook al gezien had. Rustig liep ze de deur door en de muziek die ze de hele tijd gehoord had, werd nu een stuk harder. Overal om zich heen zag ze dansende mensen. “Oké, Aessina, nu doorzetten!” sprak ze zichzelf moed in en liep verder de club in, terwijl ze de bewegingen van de dansende mensen probeerde de imiteren. Het ging haar redelijk goed af, gelukkig!