don juan ain't got half the chance - open

The seven sisters got nothing on him
I’m talking about a lover who’s fast as the wind
Everyone will talk about how he got me fixed
It ain’t voodoo, it’s just that twist

De lichten op het kleine podium – het was ongeveer drie bij drie en rond – waren nog niet aan, wat haar bijna volledig onzichtbaar maakte voor het publiek. Die laatste seconden voor een optreden waren haar momenten van macht; dan was zij de persoon die alles bepaalde. Voor haar stond een ouderwetse microfoon op standaard, verder niets. De band van de bar zat vanavond naast haar, in een soort kuip. Het was een van de grotere bars van het Griekse gebied, waar ze vanavond speelde. Tijdens de aankondiging ging ze nog een keer met haar hand door haar pony, knipperde ze even en kuchte ze onhoorbaar. Ze was niet nerveus, maar ieder optreden was toch wel wat nieuws. Ze had er gewoon zin in, was ongeduldig tot de lichten aanflitsten en de muziek begon.
‘Dames en heren, ik geef u, Firenze!’ Ze grijnsde kort bij haar stagename – Florence was een stad geweest, Firenze was de andere naam ervoor – maar die grijns veegde ze weer weg toen het licht aanflitste. De ingehouden adem van het publiek ontsnapte langzaam, als een soort teleurstelling. Natuurlijk waren ze teleurgesteld. Het meisje wat voor ze stond – nog geen twintig, fragiel, bijna klein – was niets van wat ze verwacht hadden. Alleen het rode haar voldeed aan alle verwachtingen, het rode haar wat los rond haar schouders danste. Verder stond ze daar maar een beetje, alsof ze zenuwachtig was. In haar witte, kanten jurkje was ze bijna kwetsbaar, hoewel ze dat niet uitstraalde. Haar gezicht was een en al zelfvertrouwen en dat wist Florence. Vastbesloten deze idioten – vat het niet persoonlijk op, de meesten zijn idioten – wat te laten zien, pakte ze de microfoon vast, opende ze haar mond, haalde ze uit.
Dát was het effect wat ze wilde, het effect van tótale verbazing. Ze grijnsde weer, haalde daarna nog een keer uit. Nee, zo’n strot in zo’n klein meisje hadden jullie niet verwacht hè? Dacht ze vergenoegd. Ze was een prima zangeres, maar haar tegengestelde stem en uiterlijk maakten haar zo bijzonder. Dat, en het feit dat ze halverwege haar lied haar schoenen uit had geschopt en had besloten op blote voeten verder te gaan. Met alleen haar microfoon hield ze het hele lied vol, danste amper. Uit ervaring wist ze dat haar verschijning genoeg was om de indruk te wekken die ze wilde.

‘Dat heb je weer aardig gedaan, Floortje. Al die mannen lagen in katzwijm.’ De roodharige nimf glimlachte naar de barman – een jongen waarmee ze nog geen twee weken geleden het bed had gedeeld – en antwoordde rustig; ‘Dat doen ze altijd, Tonio. Dat weet je toch?’ Na optredens bleef ze bijna altijd even hangen, om uit te blazen. In dit geval had de bar ook een herberg, dus ze kon hier slapen. Gratis. Dan werd ze wel niet betaald, maar daar vond ze wel wat op. Ze vond ook wel iemand die haar ontbijt morgen zou betalen. Dat deed ze altijd, iemand vinden. ‘En voordat je je werk vergeet, ik heb je vijf minuten om een White Russian gevraagd, niet om een uitgebreide boezeminspectie.’ Ze duwde hem tegen zijn neus, lachte zachtjes. Anderen hadden waarschijnlijk wel gezien dat de barman helemaal gek was van het meisje, maar Florence zelf had geen idee. Onenightstands waren onenightstands en dat vond ze prima.

Open~
Song she’s singing; Klik~