Puuuuuhleeeaaaaaase!

_{'Serieus, wát is er mis met je gehoor?' Haar toon sloeg over, haar ogen vlamden. Of tenminste, het ene oog wat zichtbaar was vlamde op. 'Ik zei nee. Nee is nee.' Ze keek de vrouw aan, verontwaardigd door het bevel. 'Maar meiske, goden en godinnen accepteren geen nee.' antwoordde de vrouw, die kennelijk niet onder de indruk was van Florence's uitbarsting. 'Dan leren ze dat maar, want ik treed voor niemand op als ik daar geen zin in heb. En al helemaal niet voor een godin.' Ze snauwde de woorden zowat, de vlammen uit de open haard achter haar laaiden op. 'Maar meisje, je hebt geen keuze. Ze moet vermaakt worden. We hebben je al betaald, je kunt niet meer terug.' Vuur verzamelde zich rond Florence's handen terwijl de vrouw sprak, maar het verdween toen ze het over betaling had. 'Wacht. Wát? Ik heb niets van betaling ontvangen.' De vrouw knipte in haar vingers en binnen een minuut stond hij voor haar. 'Ah. Ik wist het, jij was niet pluis.' De jongen grijnsde naar haar, haalde een hand door zijn haar. 'Ach, jij was dronken. En geweldig. Ik was je betaling, schat.' grijnsde Matt - zo heette hij, volgens haar, maar zeker was ze er niet van - en hij verdween weer in een van de gangen. Ze zuchtte, maar bleef kwaad kijken. 'Goed, na een betaling kan ik niet weigeren. Kennelijk. Maar zodra ik terug kom, beleef je wat.' Opnieuw zoog ze het vuur rond haar handen, maar dit keer dreigde ze met een vlammende vingertop de vrouw in de fik te steken. 'Denk de volgende keer na voordat je een halfgodin in de val lokt.'
Woest stormde ze de deur door, deed niet eens de moeite om hem dicht te slaan, of om het vuur rond haar te doven. Ze stond daar, vlammen dansten rond haar armen. Het gaf haar blanke huid een soort gouden gloed, maar het waren alleen haar armen die vlamden. Ze vouwde ze over elkaar - zorgvuldig, zodat haar jurk niet in de fik vloog - en keek brutaal op. Haar ene zichtbare oog staarde de godin - ze wist niet welke en eigenlijk gaf ze daar ook niets om - terwijl ze begon te praten. 'Luister, miss godinnetje, ik heb hier geen zin in. Ik heb een van je jongetjes in bed vermaakt en daardoor sta ik nu hier, maar ik heb hier geen zin in.' De vlammen doofden langzaam, waarna ze brutaal naar een van de stoelen liep - of eigenlijk danste - en ging zitten. 'Ik weet niet eens waarvoor ik hier ben.' mompelde ze kwaad, waarna ze - alsof dit een gewoon ontbijt was en niet de tafel van een of andere godin - een appel pakte en erin hapte.}

_{Het was iets met het Griekse klimaat, maar alle appels hier waren zoet. Niet dat ze er iets tegen had – ze was dol op suikerspinnen – maar zoete appels, daarmee moest je niet bij haar aankomen. De dieprode appel legde ze meteen na de eerste hap weer neer, draaide met een ruk haar hoofd naar de godin toen die begon te praten. ‘Ik ben je vriendin niet, hoef je vriendelijkheid niet en je medeleven al helemaal niet. Wie denk je wel niet dat je bent?’ Een godin, ja, dat wist Florence ook wel. Of liever Demonia. Sja, je mocht haar kinderlijk, gek of schizofreen noemen, maar zodra ze kwaad werd, was Demonia gewoon een betere naam voor haar. Want ze was al schaamteloos, hoezo zou ze dan haar mond houden als ze kwaad was?
Haar mond trok in een onaangename trek, waarna ze opstond. ‘Ik ga en sta waar ik wil. Al was dit de tempel van Zeus, al was het die van Odin zelf. Ik loop weg wanneer ik daar zin in heb.’ Misschien verraadde ze hiermee lichtelijk haar afkomst, door haar grotere minachting van Griekse goden. Maar geef toe, Odin was zo’n beetje haar grootvader. Ofzoiets. Loki had ze nog nooit ontmoet, maar ze was zijn dochter. Dat wist ze wel zeker. Welke andere god had én de macht over vuur én een leugenachtige aard? Juist. Daarbij kwam ook nog dat haar moeder haar had verteld dat ze een mengsel was; een Grieks-Germaanse. Dat betekende dus dat haar godenouder Germaan moest zijn. Een en een werd twee, Loki was haar vader. Maar dat ging ze deze Apate niet aan haar neus hangen. Mooi niet dus. Ze veegde de lok die normaliter voor haar blauwe oog hing weg, staarde de godin recht aan. ‘Het zit namelijk zo; hoeveel jij ook van nep houdt, zoveel hou ik ervan om er recht doorheen te kijken. Illusies lijken nogal op leugens, weet je. En door leugens zie ik zonder moeite heen.’ Ze slikte, staarde ineens naar de brandplekken die haar handen op tafel hadden gemaakt. ‘Dus kom met een volgend argument waarom ik mijn tijd zou verdoen met een godin vermaken. Ik weet niet eens wat je wilt dat ik doe.’ Ze klonk nog steeds verbeten, maar de woede beet ze weg.}