I'm not so tough

Zijn mond zakte open toen hij haar hoorde zegen dat ze toch ook wel met zichzelf hadden kunnen gaan spelen. Eerst had hij gedacht dat hij het niet goed had verstaan, maar toen hij haar rood zag worden wist Apollo dat hij het mis had. Zo serieus mogelijk antwoordde hij: "Waarschijnlijk was de eerste seks die er was niet uit lust maar uit voortplantingsdrang. Met jezelf spelen, zoals jij het zo leuk verwoordde, zou de oude goden niet echt uit de brand helpen." Toen hij dat gezegd had barstte hij in lachen uit. De tranen rolden over zijn wangen en het werd er allemaal niet echt beter op toen hij Lauren hoorde stamelen dat ze het zelf niet deed. Apollo veegde de tranen uit zijn ogen en haalde een pluk haar voor zijn ogen weg. Met pretoogjes keek hij haar aan. "Tuurlijk, ik geloof je hoor," zei hij. Het klonk niet erg geloofwaardig. Lauren antwoordde op zijn tip er maar niet al te veel bij stil te staan wat haar ouders uit hadden gespookt. Ze vond het walgelijk. Hij moest toegeven dat hij er zelf ook niet bepaald open voor stond, maar hij accepteerde het maar. Het zou toch niet veranderen. Lauren had hem niet meer aangekeken sinds het voor haar nogal pijnlijke moment, maar dat veranderde toen hij zei dat ze een soort kwart nimf was. Ze wilde namelijk weten wat een nimf was. "De oma van je moeders kant was een nimf. Een nimf is een natuurgeest. Ze zijn meestal sterfelijk als mensen, maar bezitten enkele krachten die te maken hebben met het ding waar ze mee in verbinding staan. Zo heb je luchtnimfen, talrijke waternimfen, nimfen van al het fkora en ook wat van de bergen. Jouw oma stond in verbinding met een bepaalde soort bloem, ik weet niet welke. Zoals ik al zei hebbennimfen krachten die bij hun element horen. Net zoals jij waarschijnlijk enkele krachten hebt die van je vader komen. Misschien heb je zelfs wat van mij geërfd. Heb je ooit wat van die krachten gemerkt?" Hij hoopte dat hij haar een beetje had afgeleid met zijn uitleg, het zou niet handig zijn als ze zich voor hem zou schamen. Hij was ook vest wel nieuwsgierig naar haar bovenmenselijke gaven. Het kon niet anders dan dat ze daar al wel wat van gemerkt had.

"Waarschijnlijk was de eerste seks die er was niet uit lust maar uit voortplantingsdrang. Met jezelf spelen, zoals jij het zo leuk verwoordde, zou de oude goden niet echt uit de brand helpen." Kort beet ze op haar lip. "Dus jij denkt echt dat ze de eerste keer niet genoten? en enkel aan kinderen dachten, dat is gewoon de grootste onzin. Daarbij hoe komen mannen er bij om hun ding in de je weet wel van een vrouw te steken? En hoe komen ze er bij om dan het juiste te doen." Schamend kneep ze haar ogen dicht en hield haar kaken stevig op elkaar. Ze kon niet geloven dat ze dat nu echt gezegd had. Het was schamend. "Vergeet wat ik allemaal gezegd heb.", fluisterde ze. Lauren hoopte ook echt dat hij dat deed. Al betwijfelde ze het. Als iemand het tegen haar had gezegd zou zij het ook zeker niet vergeten want het was gewoon geniaal als iemand anders behalve zij het had gezegd. "De oma van je moeders kant was een nimf. Een nimf is een natuurgeest. Ze zijn meestal sterfelijk als mensen, maar bezitten enkele krachten die te maken hebben met het ding waar ze mee in verbinding staan. Zo heb je luchtnimfen, talrijke waternimfen, nimfen van al het fkora en ook wat van de bergen. Jouw oma stond in verbinding met een bepaalde soort bloem, ik weet niet welke. Zoals ik al zei hebbennimfen krachten die bij hun element horen. Net zoals jij waarschijnlijk enkele krachten hebt die van je vader komen. Misschien heb je zelfs wat van mij geërfd. Heb je ooit wat van die krachten gemerkt?" Lauren luisterde geintreseed naar hem. Ze dacht na toen hij zijn vraag had gesteld. "Nou ik ben bijzonder sterk, daar bij zegt mijn moeder dat ik een aanleg heb voor muziek, en dat ik een stem heb waar mensen graag naar luisteren en dat was het wel." Ze hoopte toch niet dat ze nog meer dingen zou krijgen. Oké als ze het kon kiezen was het een stuk leuker, want dan wist ze al waar ze voor zou kiezen. "Zou ik nog meer krachten kunnen krijgen?", vroeg ze nieuwsgierig. "En heeft mijn moeder ze ook?"

Apollo had eerst alleen maar gegrinnikt toen ze hardop zei wat ze dacht. Natuurlijk hadden de goden genoten van de seks, al was het misschien in het begin echt alleen uit de wens tot voortplanting geweest. "Natuurlijk hebben ze er wel van genoten. Hoe kan je nou niet genieten van seks," had hij er toen toch uitgeflapt. Nu was hetzijn beurt om zijn hoofd af te wenden. Niet echt uit schaamte, want wat hij had verteld was totaal geen geheim. Nee, het afwenden van zijn hoofd had meer te maken met het feit dat hij het hier niet over wilde praten met zijn kleindochter. Het was totaal niet nodig dat hij het met haar over dit onderwerp had, ze was oud genoeg, ze wist het vast al wel allemaal. Apollo had enkel nog gezegd dat ze zich niet hoefde te schamen. Hij was immers ook jong geweest. Toch wist hij dat ze zich hier nog wel een poosje mee bezig zou houden. Lauren was zichtbaar opgelucht eens geen genante vragen meer te kunnen stellen omdat zij nu degene was die moest antwoorden. Het onderwerp was gelukkig wel iets makkelijker om over te praten. Lauren vertelde hem namelijk dat ze bijzonder sterk was, en Apollo geloofde haar. Hephaistos was ook erg sterk. Dat moest ook wel als je een smit was. Ook vertelde het meisje hem erg muzikaal te zijn. "Dat heb je van mij," riep hij vrolijk uit. "Misschien kunnen we een keertje samen wat spelen." Stelde de god voor. Het leek hem oprecht leuk samen muziek te maken. Het was de passie van hen beiden. Lauren vroeg hem of ze meer krachten zou kunnen krijgen. "Nee, dat is niet mogelijk. Je krachten staan vanaf je geboorte al vast. Het zou echter wel zo kunnen zijn dat je enkele gaven nog niet hebt ontdekt. Je moet maar eens wat gaan experimenteren op de gebieden die onder de macht van je vader of mij staan. Misschien ben je zelfs wel goed met planten." Op de vraag of haar moeder ook krachten had moest Apollo toegeven dat hij dacht van wel, dat dat haast ook wel moest, maar dat ze het hem nooit had verteld.

"Natuurlijk hebben ze er wel van genoten. Hoe kan je nou niet genieten van seks," Lauren haalde haar schouders op en wilde nog zeggen dat er genoeg manieren was waarom je niet van seks kon genieten. Maar aangezien ze zich al voor schud had gezet was het beter om haar mond te houden. Aangezien het dan alleen maar erge zou worden. En daar had ze niet bepaald zin in. Een kleine glimlach sierde haar gezicht toen hij zei dat ze de aanleg voor muziek van hem was. Ze vond het best leuk dat hij zo blij was over dat ze ook iets van hem had gekregen. "Misschien kunnen we een keertje samen wat spelen." De glimlach werd groter toen hij een voorstel had. "Lijkt me leuk." Het leek haar echt leuk, het was gewoon leuker om muziek te maken met een ander. "Nee, dat is niet mogelijk. Je krachten staan vanaf je geboorte al vast. Het zou echter wel zo kunnen zijn dat je enkele gaven nog niet hebt
ontdekt. Je moet maar eens wat gaan experimenteren op de gebieden die
onder de macht van je vader of mij staan. Misschien ben je zelfs wel
goed met planten." Ze grinnikte toen hij zei dat ze misschien goed was met planten. "Geloof me in planten ben ik niet goed, ze gaan nog al snel dood bij mij. En daarbij hoe zou ik in vredes naam moeten experimenteren met dat." sprak ze. Lauren keek Apollo bedenkelijk aan. Straks had haar moeder ook de kracht om te genezen. Waarom deed ze het dan niet zelf. Dat zou dan dus betekenen dat ze het niet wou. Dat ze inderdaad dood wou. Lauren liep weer door de kamer heen en weer en dacht na. Dat zou best wel eens kunnen. Maar waarom wou ze dan dood. "Misschien heeft mam ook de kracht om te genezen. Dat zou dus betekenen dat ze dood wil.", sprak ze zacht terwijl ze de tranen op voelde komen.

Gelukkig was ze niet doorgegaan over seks. Hoewel het aan de ene kant best wel grappig was om haar van die nogal genante dingen te horen zeggen, was het aan de andere kant ook best wel awkward omdat het wel zijn kleindochter was. Apollo was in de lach geschoten toen ze zei dat ze absoluut níet goed was met planten. "Kijk, dat probleem heb ik nou ook," zei hij met een grijns. "Water en licht is wat die dingen nodig hebben, maar als ik ze dan wat extra wil geven van dat eerste gaat het mis." Hij trok een gemaakt sip gezicht. "En daarbij hoe zou ik in vredes naam kunnen experimenteren met dat?" Hoorde hij haar zeggen. "Hmm.." bromde hij nadenkelijk. "wat weet je eigenlijk allemaal van de Griekse mythologie?" Vroeg hij haar. Het was, gezien haar afkomst, een goed idee idee haar erover te leren. "misschien heeft mam ook de kracht om te genezen. Dat zou dus betekenen dat ze dood wil." met deze woorden haalde hij haar weer uit zijn gedachten. Eerlijk gezegd was hij geschrokkeen over watze had gezegd. Hij pakte laurens bovenarmen vast en keek haar recht in d'r ogen. "Nee, Lauren, nee," zei hij ernstig. "Dat is het niet." Hij wist zeker dat dit het geval was omdat zelfs hij, hij, die de god van de genezing was, haar niet scheen te kunnen genezen. Hij zei dit dan ook tegen haar. Toen liet hij haar verbijsterd los en sloeg zichzelf iets te hard tegen zijn voorhoofd. "Dat is het!" Mompelde hij hardop. "Misschien heeft ze inderdaad die kracht van me geërfd en geneest ze ongewild iedereen in haar omgeving door de ziektes in zich op te nemen." Toen besefte hij weer dat Lauren voor hem stond. Hij keek haar even raar en en vroeg toen of ze de laatste tijd nog ziek was geweest. Hij hoopte dat dit de verklaring was. Dan zou hij er misschien iets aan kunnen doen.

Lauren grinnkte om hij zei. "daar heb ik dus ook last van", lachte ze dan ook. Ze vond het fijn om te horen dat ze niet de engste was die die dingen.dood liet gaan. Ook al deed ze er alles om ze in leven te.houden. "mama doet het perfect. Ze zijn altijd prachtig bij haar. En ze weet ze toch altijd weer r te redden" sprak ze met een grote glimlach. Ze vond het altijd zo mooi om haar moeder met die bloemen bezig te zijn. Tja wat wist ze over de griekse mythologie. Niet veel in elk geval. "enkel dat de wereld verdeeld is over de drie goden. Zeus.de opera god. Poseidon de god van de zee. En hades de god van de onderwereld. Verder wat me geleerd is op school." Vertelde ze hem. Geschrokken keek ze apollo aan toen hij haar boven armen pakte. Ze moest nu veel meer moeite doen om niet te huilen. Toen hij haar dan ook tegen sprak voelde ze de tranen over haar wangen rollen. "hoe weet je dat zo zeker?" Vroeg ze dan ook zacht snikkend. Je immers maar nooit wat er door iemands hoofd heen ging. Verbaast keek ze hem aan toen hij het wist te weten. Ze veegde haar tranen weg toen hij haar los liet en luisterde naar hem. Kort dacht.ze naar en schudde ze haar hoofd. "ik ben niet ziek geweest. En verder niemand in de omgevingen." Antwoorde ze eerlijk. Lauren draaide zich om en sloeg haar armen over elkaar heen. "betekent het dat ze echt dood gaat?" Vroeg ze zacht.

"Hoe weet je dat zo zeker," vroeg ze zachtjes snikkend. "Denk na, Lauren, ze houdt te veel van jou om het leven zomaar op te geven," antwoordde hij zachtjes. Hij dacht nog dat als ze echt wilde sterven, ze dat al lang gedaan zou hebben. Hij zei het maar niet hardop. Apollo zag de tranen die over haar wangen liepen. Zachtjes probeerde hij haarte troosten. Op zijn vraag of ze de afgelopen tijd nog ziek was geweest antwoordde ze negatief. Zij was niet ziek geweest, en voor zover ze wist ook niemand in haar omgeving. "Hmm," bromde hij wat maar zweeg toen. Ook al kon dit dan het antwoord zijn op de vraag wat er met Cynthia aan de hand was, echt geruststellen deed het hem niet. Hij was eerst enthousiast geweest het raadsel bijna opgelost te hebben, maar nu kwam het tweede deel van de opgave. Hoe moest ze genezen? Hij zag dat Lauren zich omdraaide. "Betekent het dar ze echt dood gaat?" Vroeg het meisje zacht. Apollo kon zien dat ze bang was. Hij wist niet wat hij doen moest. Haar geruststellen, dat leek hem het meest logische. Maar hoe dan? Hij wist het antwoord niet en wilde haar geen valse hoop geven. "Ik.. ik," stamelde hij langzaam. "Ik weet het niet," gaf hij naar waarheid toe en keek naar de grond. Hij keek haar daarna echter meteen weer aan. "Bel je werk maar af," zei hij. "Hang de smoes maar op dat je ziek bent ofzo. We moeten uitzoeken welke ziektes ze op het moment heeft, wat we daar aan kunnen doen, en of we haar kracht teniet kunnen doen." Met deze woorden draaide hij zich om en liep richting Cynthia's kamer.

"Denk na, Lauren, ze houdt te veel van jou om het leven zomaar op te geven," Misschien had hij wel gelijk, en wou ze niet dood. Maar aan de andere kant, hoe wist hij het zo zeker. Ze wisten beide niet wat er in het hoofd van haar moeder afspeelde. Misschien vocht haar moeder echt voor haar leven. Lauren baalde dat ze toch huilde waar hij bij was. Ze had zich voor genomen om het niet te doen, maar daar was ze nu te laat voor. Veelte laat. Toen Apollo haar probeerde te troosten wou ze het liefst weg lopen maar dat kon ze niet maken. Naar een tijdje veegde ze haar tranen weg en keek op naar hem terwijl ze op antwoord wachtte. Toen hij eerlijk toe gaf dat hij het niet wist keek ze weg van hem. Waarom moest dit verdomme haar over komen. Waar moest ze heen als haar moeder dood was. Dan had ze niemand meer. Oké ze had Apollo maar zolang kende ze hem ook al weer niet. Ze kon gewoon niet geloven dat zelfs de god van de genezing er niks aan kon doen. Verbaast keek ze naar hem toen hij zei dat ze haar werk af moest bellen. Dat kon ze niet maken om een half uur van te voren af te bellen. Misschien kon ze beter zeggen dat het slecht ging met haar moeder. Ja dat was beter. Uiteindelijk knikte ze aarzelend en belde dan toch maar haar werk af. Toen ze dat eenmaal had gedaan volgde ze Apollo naar haar moeders kamer en keek hem aan. "En hoe gaan we dat doen?", vroeg ze terwijl ze plaats nam naast haar slapende moeder.

Toen hij op Cynthia's deur klopt kwam er geen antwoord. Apollo dacht dat ze sliep en maakte zachtjes de deur los. Hij zag dat hij gelijk had gehad, ze lag daar inderdaad rustig te slapen. Hij kwam naast haar bed zitten en herhaalde het helingsproces nog een keer. Niet dat het echt veel nut had, aangezien hij niet wist wat hij allemaal precies genezen moest, maar hij kon haar pijn in ieder geval verlichten. Hij wist niet goed wat te doen. Het was makkelijker gezegd dan gedaan, 'even uitvinden aan welke ziektes ze allemaal leed', maar nu hij zo naast haar zat besefte hij dat hij geen idee had waar te beginnen. Hij zat nog stil na te denken toen Lauren binnen kwam en aan de andere kant van haar moeder ging zitten. "En hoe gaan we dat doen?" De woorden waarvan hij stiekem had gehoopt dat ze die niet uit zou spreken. Hij keek haar aan. Er waren geen woorden nodig, hij wist dat ze hem wel zou begrijpen. Toch zei hij wat tegen haar, iets waarvan hij wist dat ze nooit verwacht had hem te zullen horen zeggen in deze situatie. "Nou, Lauren, je vroeg mij net hoe je kon testen of je krachten op bepaalde gebieden had. Een van mijn speciale krachten is dat ik kan genezen. En als jij dat geërfd zou hebben, zou je misschien wat kunnen voelen bij je moeder. Sluit je ogen eens en concentreer je op haar. Sluit al het andere uit." Apollo hoopte stiekem dat ze toch iets zou vinden, iets wat hij over het hoofd had gezien. Het zou best kunnen toch? Hij wist zelf ook wel dat het waarschijnlijk niet het geval zou zijn. Maar hij mocht niet zomaar opgeven, en daarbij, als Lauren zou expirimenteren met krachten kon ze het beter doen als hij erbij was voor het geval er iets mis zou gaan. Niet dat dat zou gebeuren. Apollo merkte dat het in zijn hoofd een grote warboel was. Het was ook allemaal zo plots gekomen.. Het enige wat hij nu wilde was dat Cynthia genas. Maar hoe moest dat? Wat mankeerde haar? Hij moest misschien maar eens met Athena gaan praten. Zij wist vast wel een antwoord.

"Nou, Lauren, je vroeg mij net hoe je kon testen of je krachten op
bepaalde gebieden had. Een van mijn speciale krachten is dat ik kan
genezen. En als jij dat geërfd zou hebben, zou je misschien wat kunnen
voelen bij je moeder. Sluit je ogen eens en concentreer je op haar.
Sluit al het andere uit." Verbaast keek ze hem aan. Ze kon niet genezen of iets. Maar uiteindelijk deed ze het toch. Aarzelend sloot ze haar ogen en bande al haar gedachtes weg. Toen dat eindelijk gelukt was dacht ze aan haar moeder. Maar er kwam niks. Zuchtend opende ze haar ogen en keek haar opa aan. "Het lukt niet." Sprak ze zacht. Maar het duurde niet lang voor ze het weer probeerde. Na een tijdje opende ze haar ogen weer en schudde haar hoofd. "Het lukt echt niet.", sprak ze zacht. Ze keek naar haar moeder en streek een pluk haar uit haar gezicht. "Waarom kan jij het niet uitzoeken?", vroeg ze terwijl ze hem aan keek.


-flut-

"Het lukt echt niet." is wat ze zei na een aantal pogingen iets van haar krachten te voelen. Een zwak glimlachje kroop op Apollo's lippen. "Laat ik maar eerlijk zijn. Ik had ook niet anders verwacht. Meestal als je een kracht hebt ben je je daar op de leeftijd die je nu hebt al wel mee bekend. Genezen had ik dan ook niet verwacht dat je zou kunnen." Apollo stond op en begon rondjes door de kleine kamer te lopen. "Waarom kan jij het niet uitzoeken?" De god keek haar eventjes aan en schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet goed.. Het enige wat ik kan verzinnen en wat dit een beetje verklaard is het feit dat er niet genoeg gebeden mijn kant uit gaan, en dat ik daarom zwakker wordt." Apollo was bang dat ze nu zou denken dat hij zwak was. Iets wat allerminst het geval was, dus hij voegde er snel achteraan. "Dat is niet alleen bij mij het geval hoor, even dat je het weet." En na nog een korte stilte: "En het maakt ons ook niet machteloos als dat is wat je nu denkt." Hij slaakte een gefrustreerde grom en plofte weer neer op het bed. Hij keek Cynthia aan, die langzaamaan haar ogen opende. "Lekker geslapen?" vroeg hij haar, terwijl hij een pluk haar van haar voorhoofd veegde.

"Laat ik maar eerlijk zijn. Ik had ook niet anders verwacht. Meestal als
je een kracht hebt ben je je daar op de leeftijd die je nu hebt al wel
mee bekend. Genezen had ik dan ook niet verwacht dat je zou kunnen." Zuchtend keek ze hem aan. Lauren snapte het gewoon niet. Waarom liet Apollo niet gewoon zoals het was. Haar moeder zou nooit meer genezen dat was wel duidelijk. Maar blijkbaar was haar opa te eigenwijs. Lauren speelde weer met een plukje haar en wachtte op antwoord. "Ik weet het niet goed.. Het enige wat ik kan verzinnen en wat dit een
beetje verklaard is het feit dat er niet genoeg gebeden mijn kant uit
gaan, en dat ik daarom zwakker wordt." Verbaast keek ze hem aan. Als hij zelf al niet achter kon komen wat haar moeder allemaal had dan kon hij haar dus ook niet genezen. Kort liet ze haar tanden in haar onderlip zinken en keek naar de grond. Kort keek ze toe hoe Apollo met zijn dochter om ging. Vervolgens stond ze op en keek hem aan. "Geef nu maar toe dat je haar niet kan genezen. Dat ze gewoon dood gaat." Lauren probeerde zich rustig te houden en liep de kamer uit. Vervolgens liep ze weer naar haar kamer en gooide de deur met een knal dicht. Eenmaal op haar bed drukte ze haar kussen tegen haar hoofd en vloekte.

"Omdat ik dat simpelweg gewoon niet accepteer," antwoordde Apollo zijn kleindochter rustig toen ze hem zei dat haar moeder toch wel dood ging. Ze klonk rustig, maar hij zag de pijn in haar ogen toen hij haar aankeek. Lauren draaide zich al snel om en liep de kamer uit. Hij hoorde een knal. 't Zou haar deur wel zijn. Hij wendde zijn hoofd af en keek Cynthia aan, die het voorval gehoord had. "Ik laat jou echt niet zomaar sterven.." mompelde hij en ging naast haar zitten. Hij gleed met zijn hand over haar voorhoofd en dacht na over wat Lauren gezegd had. Wat nou als het meisje gelijk had, en hij dit toch echt niet kon genezen? Maar dat kon toch niet! Hij was de god van de geneeskunst, hij móest het kunnen. Verward keek hij op. Wat was hier aan de hand? Verdwaasd mompelde hij iets over eventjes wat water drinken in de keuken en toen hij haar zag knikken verliet hij de kamer. Hij wilde wel langs Laurens kamer gaan om haar te troosten, maar hij moest eerst een telefoontje plegen. Toen hij de keukendeur openduwde zag hij wat voor troep het hier was. Apollo schudde zijn hoofd en zuchtte. Hij zocht met zijn ogen de telefoon, en toen hij die gevonden had toetste hij het nummer in.

Apollo hoorde hoe Lauren de deur open duwde en de koelkast opende. Hij hoorde ook hoe ze een fles weg gooide. "Wie bel je?" vroeg ze. Apollo draaide zich naar haar om. "Waarom doe je zo afstandelijk, Lauren?" vroeg hij. Want hij merkte dat iets aan haar gedrag was veranderd. Toen zuchtte hij. "Laat maar zitten," mompelde de god zachtjes. Natuurlijk wist hij wel waarom ze zich anders gedroeg. Haar moeder was ernstig ziek en hij, de god van de geneeskunde, kon haar niet genezen. "Mijn vader," zei hij, om haar vraag te beantwoorden en wees op de telefoon die hij tegen zijn oor gedrukt hield. "De man heeft alleen de gewoonte de telefoon pas op te pakken nadat je al een paar minuten aan de lijn hangt, als hij al opneemt." Dat laatste kwam er cynischer uit dan hij bedoelde. Het voelde raar voor hem om te bellen. Hij deed het niet vaak. Maar het was sowieso vreemd voor een god om te bellen. Als ze de ander spreken wilden hoefden ze maar in hun vingers te knippen en ze stonden voor diegenes neus. Maar hij kon hier nu niet weg dus belde hij de Olympus maar. De reden dat hij belde was simpel. Misschien wist Zeus waarom zijn krachten niet werkten. "Apollo," bromde een zware stem aan de andere kant van de lijn. "Vader," antwoordde de god. "Doe eens een gok, waarom bel ik?"