Eternal
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.


 
IndexEternalLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

 

 We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptywo okt 17, 2012 9:37 pm

Met een plof zette Olivia de laatste potten verf in het midden van de kamer op de grond en streek het witte laken op de grond nog even plat. Voor een laatste keer keek ze naar de lege muren die ze ondertussen wel al een laag grijs had gevergd als grondlaag. Ze wist nog niet precies wat ze ermee zou doen maar ze had wel al een plan. Olivia woonde nu al een maand in het appartement bij Oliver, ze waren al echt heel close geworden, een beetje als beste vrienden eigenlijk. Toch had Olivia een bepaald gevoel voor hem dat ze niet kon negeren, dat er misschien iets meer tussen hen speelde. Maar ze probeerde het te negeren, ze wist zeker dat dat alleen van haar kant kwam, en ze wilde hun vriendschap niet verpesten nu ze eindelijk echt iemand had waar ze op kon rekenen. Nu was het tijd dat ze zou beginnen met verven. Alles stond klaar, ze had een oude iets te grote witte T-shirt met een oud lichtblauw shortje en gestreepte hoog opgetrokken sokken, het laatste gewoon omdat ze er zin in had. Haar haar had ze in een staart naar achter gebonden om het te beschermen voor de verf, want sinds ze vrij licht haar had wouw ze niet het risico lopen om opeens met roze of blauw haar rond te lopen, al zou dat wel cool zijn. Al haar meubels waren keurig ingepakt met witte lakens net als de grond, ze miste nog maar een ding voor ze kon beginnen. Met een glimlach drukte ze op de afstandsbediening van haar speakers en loeiharde muziek galmde door de kamer en ze begon met verven.

Keep me close, Keep me close.
Keep my head above water.
I need to hear your voice.
I can't do this on my own.

Zong ze mee toen ze de ingewikkelelde zwarte krullen kader rond het witte vlak naast haar bed afmaakte, en daarna begon aan de het schilderwerk van de boom die erover zou hellen. Elke zwarte lijn werd met zorg getrokken terwijl ze zich op liet gaan in de muziek. Schilderen was altijd al een van haar passies geweest, en een volledige witte kamer was dus het paradijs voor haar. Al had ze zoveel ideeën dat ze het altijd nog moeilijk had om te kiezen ook. Toen ze klaar was met de boom en zo ook met haar eerste muur, stak ze haar kamer over om aan de volgende te beginnen. Ze wist al precies wat ze daarmee zou doen.
Meteen krikte ze alle potten gekleurde verf open de ze had kunnen verzamelen, en daarna trippelde ze snel naar haar Ipod om het liedje dat op haar muur vereeuwigd zou worden op te zetten.

Your true colors are starting to get loud,
Have fun, praying to your Grey God now.

Elke letter werd eerst in het wit aangebracht en kreeg daarna een gekleurde rand, elke letter een andere kleur. Behalve de woorden ‘Colors’ en ‘Grey God’, het eerste woord kreeg een volledig gekleurde opvulling, en het tweede werd in een donkerdere kleur grijs op de muur aangebracht. Opgewekt zong ze mee terwijl ze met haar kwasten en verf door de kamer danste, ze had geluk dat Oliver even niet thuis was, al had ze geen idee wanneer hij terug zou komen. Al vond ze het fantastisch dat ze eindelijk een vriend had gewonnen en tijd met iemand kon doorbrengen, was ze toch blij dat ze een beetje ‘privé tijd’ had om alleen te zijn en gewoon kon schilderen en zingen zonder dat iemand op haar vingers zat te kijken. Niet dat ze niet blij was om met Oliver in het appartement te wonen, in tegendeel. Maar Olivia zong gewoon graag en ze zat volledig met de angst in haar hoofd dat hij haar eens zou horen. Eigenlijk had ze best een stem die gehoord mocht worden, al denkt ze daar zelf heel anders over. Ze legde haar laatste hand aan het tekstje toen een van haar favoriete liedjes opsprong en ze als een gek door de kamer begon te dansen. Ze kon zo in muziek opgaan dat de kamer rond haar bleek te verdwijnen en dat zij alleen achter bleef zingend en dansend op haar favoriete nummers. Misschien was ze er toch iets te hard in opgegaan, want toen ze even een blik wierp op de deur zag ze haar woongenoot staan, Oliver. “Oh fuck” vloekte ze en ze stopte snel met dansen en griste de afstandsbediening van de grond om haar muziek zachter te zetten. Hoe lang had hij daar al gestaan ? Ze had de moed niet om het hem te vragen, dus ging ze maar over op een ander plan. “Ehm.. Hallo. Sorry als ik wat te luid was, ik was even mijn kamer aan het schilderen” Zei ze en ze probeerde de schaamte in haar toon te onderdrukken terwijl ze even naar haar kamer gebaarde zodat Oliver naar haar al verrichtte werk kon kijken. “Ik ben al vrij trots op het moment, al weet ik niet wat ik nog met die lege muur kan doen.” Ze ze en gebaarde naar een grote, nog lege muur. “Heb jij toevallig een idee ?“ ze glimlachte en keek hem met een vragende blik aan, misschien kon hij haar wel een handje helpen.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyvr okt 19, 2012 11:13 pm

"Wake butterfly –
It’s late, we’ve miles
to go together
"


Met één zware boodschappentas in iedere hand, strompelde de getinte Oliver naar zijn auto en zichtbaar opgelucht deed hij de achterklep dicht nadat hij de tassen in de kofferbak had gezet. Daarna deed hij het portier open en hij stapte in aan de bestuurderskant, om vervolgens snel naar huis te rijden. Daar zette hij snel de tassen in de gang en Oliver keek even met een vragend gezicht omhoog toen hij een plof hoorde, maar hij schonk er verder geen aandacht aan. Hij wenkte zijn hond Pumba en hij klikte de riem vast aan zijn halsband, om vervolgens met Pumba aan zijn zijde naar het kleine winkelcentrum te lopen, dat niet zo ver weg lag. Misschien een kleine dertig minuten. Dat was te doen. En dus genoot Oliver van zijn eigen voetstappen die zachtjes weerklonken op de grijze stoeptegels. Het aangename warme briesje liet de al geelgekleurde boombladeren ritselen en Oliver snoof de stadsgeur genietend op. Pumba dartelde vrolijk naast hem, hier en daar snuffelend aan een boom, om die daarna te markeren met zijn eigen geur. Oliver grinnikte even om het blije humeur van de hond, en betrad het kleine winkelcentrum. Hij had nog geluk dat de honden hier toegelaten waren, want hij had Pumba liever niet buiten vastgebonden met het risico dat er mensen waren die hem meenamen of bekogelden met stenen. En Pumba was een echte allemans vriend, dus hij zou het prima vinden wanneer iemand de riem pakte en aanliep; hij zou er als een mak lammetje achteraan gaan. Oliver klopte zijn hond op zijn lomp grote kop en hij stond stil bij een starbucks winkel. Hij gebood Pumba te laten zitten en hij wandelde zelf naar binnen om een gigantische ijskoffie te halen. Wachtend op zijn bestelling keek Oliver de stijlvol ingerichte winkel rond en hij grinnikte toen een jongeman stuntelig zijn ijskoffie omgooide, om vervolgens beschaamd naar zijn vrouwelijke metgezel te kijken. Die keek eerst met een beduusde blik naar de koffie die op de grond drupte, om vervolgens in een mooie, schaterende lach uit te barsten. Nu pas durfde ook de man te lachen, en Oliver zag hoe een starbucks medewerker met zijn handen vol papier en schoonmaakmiddel naar de tafel voor een klein moment, en de grijns versmalde zichzelf in een dankbare glimlach toen hij zijn ijskoffie aangereikt kreeg. Hij slurpte aan zijn rietje terwijl hij de van plastic gemaakte beker met twee grote handen vast hield. Een kort moment besefte hij dat hij er waarschijnlijk uitzag als een gigantische kleuter maar dat kon Oliver niet echt schelen.
Toen hij buiten kwam werd hij vrolijk begroet door Pumba, en Oliver maakte de riem los. Hij wilde net aanlopen toen hij een kindje 'Mama, mama! Mag ik dat hondje aaien?' hoorde roepen. De moeder van het jonge meisje keek bezorgd naar de grootte van Pumba maar zuchtte vervolgens. 'Vraag het maar aan die meneer.' Het meisje knikte met grote enthousiasme en haar twee blonde staartjes bungelden vrolijk op en neer toen ze met haar kinderlijke looppas naar hem toe rende. Ze stroopte de te lange mouwen van haar shirt op en keek hem met grote, vragende blauwe ogen aan. 'Meneer, mag ik alsjeblieft jouw hondje aaien? Alsjeblieft, alsjeblieeeeeeeft?' Oliver lachtte en knikte naar het jonge meisje. "Ja dat mag je hoor, dat vind Pumba vast heel erg leuk!" Zodra Oliver Pumba's naam had uitgesproken verwijdden de ogen van het meisje zich en ze keek met haar grote ogen naar de hond. 'Hij heet hetzelfde als dat zwijn uit de Lion King!' Haar stemmetje klonk nu nog blijer en ze wandelde ietwat voorzichtig naar de grote hond toe. Pumba snuffelde nieuwschierig aan het gezicht van het meisje, dat vervolgens in een typisch kinderlijke schaterlach uitbarstte. 'Niet doen gekkie, dat kietelt!' klonk haar hoge stemmetje en ze omhelsde de grote Ierse Wolfshond. Pumba kwispelde vrolijk en de moeder gebaarde dat het meisje weer mee moest komen. Met een zucht liet het meisje de hond los en ze keek naar Oliver. 'Dankjewel meneer!' Oliver lachtte en hurkte neer bij het meisje. "En, krijg ik een high-five van je?" Het meisje high-fivede hem en Oliver glimlachtte terwijl het meisje vrolijk wegrende richting haar moeder. Haar hoge stemmetje klonkt voor even toen ze blij vertelde dat Oliver's hond hetzelfde heten als het zwijn van de Lion King en Oliver grijnste. Hij klopt Pumba op zijn kop en maakte rechtsomkeert, om op zijn gemak naar huis te lopen. Af en toe slurpte hij van zijn ijskoffie, en voor hij het wist stond hij voor zijn appartement. Luide muziek was hoorbaar en met een frons die zijn voorhoofd ontsierde staarde hij naar Liv's raam. Hij opende de voordeur en gooide die zachtjes in het slot, om vervolgens Pumba te ontdoen van zijn brede leren halsband. De riem hing hij aan het haakje langs de kapstok en hij wandelde de woonkamer in, terwijl hij de tassen oppakte die hij eerder in de gang gezet had. Hij strompelde naar de keuken en hij zette de tassen op de grond. Vervolgens begon hij de etenswaren uit te pakken en in de koelkast te leggen, en hij legde enkele flessen drank op de lege plekken in het drankrek. Toen Oliver dat gedaan had keek hij hoofdschuddend naar de afwas die Olivia op de aanrecht gezet had, en hij bekeek het vuile aanrecht. Hij zette de vuile borden, glazen en het vuile bestek in de vaatwasser en hij veegde de aanrecht schoon. Daarna wastte hij zijn handen en hij duwde een kauwgompje in zijn mond, waarna hij druk kauwend naar boven liep in de richting van het geluidsbron. Oliver fronste toen hij een mooie zangstem hoorde, en hij stak zijn hoofd om de hoek de muur, om Olivia vervolgens druk te zien schilderen. Toen Olivia hem zag staan stopte ze abrupt met zingen en Oliver trok zijn wenkbrauwen op toen ze vloekte. Hij wandelde de kamer binnen en keek om zich heen. Alle muren waren geverfd, behalve één muur die nog onvoltooid was. Toen Olivia haarzelf verontschuldigde voor het geluidsniveau van haar muziek haalde Oliver nonchalant zijn schouders op, en hij bestudeerde geconcentreerd een soort wit kader dat omringd was met sierlijke, krullende lijnen. Daarna bestudeerde hij de kunstig geschilderde boom en hij liet een goedkeurend geluidje horen.
Toen Olivia iets aan hem vroeg draaide hij zichzelf naar haar om. "Huh wat? Wat je met die muur moet doen? Hmm." Oliver griste de afstandsbediening uit Olivia's hand en zette de muziek weer net zo hard als hij voorheen was, en keek toen zoekend om zich heen. Even dacht hij na, maar na een kort moment doopte hij zijn rechterhand in een zwarte verfpot, en hij drukte de druipende hand midden op de witte muur. Goedkeurend stapte hij naar achteren en hij bekeek het resultaat, en hij doopte zijn linkerhand ook in een verfpot. Ditmaal was het een gele kleur en ook die hand drukte hij op de muur. Een beetje fronsend keek hij naar het verf dat nog op zijn handen zat, en plotseling kreeg hij een olijke twinkeling in zijn ogen. Voor Olivia kon tegenstribbelen of weg kon rennen had Oliver zachtjes zijn rechterwijsvinger tegen Olivia's mooie neus gedrukt, en met zijn linkerhand trok hij gele strepen over Olivia's wangen. Eén streep per wang. Met een uitdagende grijns keek Oliver het mooie meisje voor hem aan, en een enkele seconde voelde hij een vreemde kriebel in zijn onderbuik van plezier. Hij was benieuwd naar wat Olivia ging doen!
Terug naar boven Ga naar beneden
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyza okt 20, 2012 2:40 pm

Olivia keek hoe Oliver haar al verichtte schilderwerk bekeek en glimlachte toen hij een goedkeurend geluidje maakte."Ik ben blij dat je het al mooi vindt, want ik heb er de hele dag aan gewerkt." Glimlachte ze. Blijkbaar leek Oliver het niet erg te vinden dat haar muziek zo luid stond, want hij griste met een glimlach de afstandsbediening uit haar handen en zette het terug op het hoogste volume. Daarna draaide hij zich bedenkelijk naar de nog lege muur en fronste nadenkelijk terwijl hij naar alle open potten gekleurde verf op de grond keek voor hij zijn hand in een pot zwarte verf liet zinken. Hij stapte naar de muur drukte zijn druipende hand er tegen. Met een goedkeurende blik stapte hij een stap naar achteren om het resultaat al te bekijken voor hij zijn andere hand in een pot gele verf liet zinken."Strak plan" lachtte Olivia en ze volgde zijn voorbeeld en dompelde net als Oliver haar handen onder in de gekleurde verf, links in een paarse pot en rechts in een blauwe. Samen begonnen ze lacend hun druipende handen kriskras over de muur te drukken en met verschillende kleuren verf willekeurig in het rond te spatten tot op de muur al vrijwel geen wit meer te bekennn was, en het resultaat een prachtige combinatie was van gekleurde spatten en druipende handen.
Olivia lachtte naar Oliver en keek hoe hij even fronsend naar zijn nog met verf bedekte handen keek, maar toen hij terug opkeek en in har ogen keek was er een olijke tinteling in zijn ogen die niets veel goed voorspelde. En voor Olivia hem kon ontwijken of tegenstribbelen had hij zijn met verf bedekte vinger al op haar neus gedrukt en trok hij over elk van haar wangen een streek. Met een uitdagende grijns keek hij het resultaat aan en Olivia kneep haar ogen tot spleetjes."Dit is oorlog !" Schreeuwde ze uit boven de luide muziek en in een snelle beweging dompelde ze haar twee handen in een roze pot verf die achter haar op de grond stond. Ze sprong op Oliver af en nam lachend met haar druipende handen zijn gezicht vast, waardoor zijn twee wangen volledig gekleurd werden . "Is dit niet te smerig voor je ,schoonmaakfreak ?" Lachtte ze uitdaged en stapte een pas naar achteren in het geval hij weer in de aanval zou gaan. Ze wist dat Oliver liever alles mooi en opgeruimd zag, terwijl zij net het omgekeerde was. Ze was eens benieuwd hoe hij hier op zou reageren ? Want ze wist dat dit gevecht nog niet over was.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyzo okt 28, 2012 2:14 pm

Toen Olivia zijn voorbeeld volgde, keek Oliver blij glimlachend opzij, om vervolgens ietsjes op OIivia neer te kijken. Ze vond zijn plan leuk, en dat was in ieder geval al een goed begin. Samen begonnen ze de muren te bespatten, wat Oliver onwillekeurig op de maat van de muziek deed. Dit was cool, zeer cool. Bijna struikelde hij over een –gelukkig al lege- verfpot en hij wist zichzelf nog maar net staande te houden, en zijn vrolijke, mooie lach vulde de kamer even.
Toen Olivia zijn beide wangen vastpakte, verwijdden Olivers ogen van schrik. Het kleverige verf voelde raar en koud aan, en Oliver rimpelde zijn neus even. ‘Is dit niet te smerig voor je, schoonmaakfreak ?’ Toen Olivia dat zei, wist hij niet of hij nou boost moest worden, of moest lachen, maar al snel sierde een brede glimlach zijn lippen. Hij zette een pas naar voren en doopte zijn handen in de zwarte verf, om vervolgens een sprong naar voren te doen. Zachtjes duwde hij Olivia tegen de muur met zijn schouder, en vervolgens ging hij voor haar staan. Wetend dat ze met geen mogelijkheid weg kon omdat ze in de hoek stonden, sierde Oliver Olivia’s voorhoofd met zwarte stippen. De rest van de verf smeerde hij af naar zijn broek, en hij keek Olivia recht in haar ogen.

BAM. Plotseling was het alsof de tijd even stilstond. Het enige wat Oliver nog hoorde was het gebonk van zijn hart, dat tot aan zijn oren weerklonk. De lucht voelde ietwat drukkend en instinctief bracht Oliver zijn hand omhoog, om vervolgens Olivia’s haar naar achteren te strijken. Net voordat hij dat deed besefte hij waar hij mee bezig was, en met een nog steeds kloppend hart zette hij enkele stapjes naar achteren. “Ik uh.. Ik moet naar de videotheek.” En Oliver spurtte de kamer uit, om naar de badkamer te rennen. Hij veegde zijn gezicht schoon, en trok een vest aan over zijn met verf besmeurde T-shirt. Daarna spurtte hij naar zijn auto en hij trok de voordeur met een klap achter zich dicht, om vervolgens naar de videotheek te rijden.
Omdat de videotheek niet in het nabijgelegen winkelcentrum lag, moest hij er zeker een half uur over rijden tot hij er was en slordig parkeerde hij zijn auto. Onhandig sprong hij naar buiten en hij deed de auto op slot, om vervolgens aanstalten te maken om de videotheek binnen te lopen. Voordat hij dat deed bleef hij voor een winkelruit staan, en zuchtend keek hij naar zichzelf. Hij streek zijn halflange haar uit zijn gezicht en onbewust beet hij op zijn onderlip. Toen vermande hij zichzelf en hij wandelde de videotheek binnen, om ergens een willekeurige film uit de rekken te pakken.
Toen hij eenmaal in de meterslange rij stond, begon Oliver te denken. Hoe kwam het dat hij ineens zoveel voor Olivia voelde? En had hij zijn kans gewoon moeten grijpen? Nee. Dan had hij kans op afwijzing . Was het wel gezond dat hij binnen een maand al zoveel voor iemand voelde? Nee, vast niet he?
Toen Oliver aan de beurt was, forceerde hij een klein glimlachje en hij leverde de film in die hij bij zich had. Daarna leende hij de film die hij net ‘uitgekozen’ had en hij wandelde terug naar de auto. Daar gooide hij met een zucht de film op de bijrijdersstoel, en hij bekeek vluchtig de titel van de film. ‘The Ring.’ Shit. Olivia had een gruwelijke hekel aan horror. Nouja, er was niks meer aan te doen. Hij startte de auto en met een chagrijnig gezicht reed hij terug naar huis. Eenmaal daar aangekomen parkeerde hij zijn auto pal voor de deur en langzaam stak hij de sleutel in het slot. Toen hij binnen was gooide hij de film op het kastje dat onder de spiegel stond, en hij opende de deur die naar de woonkamer leidde. Een frons ontsierde zijn voorhoofd toen Oliver besefte dat er geen muziek meer op stond boven en hij wandelde de woonkamer binnen. Toen hij Olivia nergens zag liep hij eerst naar de keuken, en toen hij haar nòg niet zag wreef hij nadenkend over zijn kin. “Liv?” Oliver’s stem klonk vreemd luid in het doodstille huis, en Puma stond op uit zijn mand om achter de bank te verdwijnen. Toen hij daar niet meer achteruit kwam liep Oliver naar de bank en hij keek wat er zich achter bevond. Toen hij Olivia daar zag liggen met enkele flessen drank naast haar, schrok hij en Oliver draaide om de bank heen, om vervolgens naast haar neer te hurken. “Godverdomme Liv. Wat heb je nou weer gedaan?” Oliver zuchtte even en bleef besluiteloos langs haar zitten. Hm. Wat moest hij nu doen?

Terug naar boven Ga naar beneden
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptydi okt 30, 2012 11:44 am


Hun luide gelach klonk boven de muziek uit toen ze samen de witte muur bespatte. Olivia lachte vrolijk en keek naar haar kleurrijke muur toen ze een stap achteruit zette en op Oliver's reactie wachtte. het zag er al super kunstig en mooi uit en bracht kleur in haar tot zover enkel zwart-witte kamer. Misschien was dat net wat ze nodig had ? een beetje kleur in haar zwart witte wereld ? en misschien zou net als zijn idee Oliver daar een oplossing aan bieden? Maar meteen schudde ze die gedachte weer uit haar hoofd, ze kon niets voelen voor Oliver ! Hij was haar beste vriend geworden, en in de voorbije maand dat ze samen hadden gewoond waren ze inderdaad heel close geworden. Ze probeerde er niet meer aan te denken en keek opnieuw naar haar muur. Het was een heel origineel idee van hem geweest en het was nog leuk om te doen ook.
Oliver bleek uiteindelijk toch te kunnen lachen met haar opmerking maar nam dan ook meteen weer wraak. Hij zette snel en stap naar voren en doopte zijn handen in een zwarte pot verf voor hij op haar afkwam, met een brede grijns spelend op zijn lippen. Het was te laat voor haar om nog te vluchten, Olivia kon geen kant meer op, ze was ik een hoek gedreven en Oliver stond vlak voor haar. Zacht duwde hij haar tegen de muur, zo dicht dat hun lichamen elkaar raakten, en begon lachend haar voorhoofd vol zwarte stippen te zetten en veegde de rest van de verf af aan zijn broek. En toen hij terug opkeek en ze elkaar recht in de ogen staarde leek het alsof alles stil stond.
Olivia kon de luide muziek niet meer horen, alleen haar kloppende hart dat als een gek tekeer ging toen Oliver zijn hand opbracht naar haar gezicht. Zijn aanraking voelde zo licht en zorgzaam, zijn chocoladebruine ogen zo warm en uitnodigend. Olivia wist het zeker nu, ze had wel degelijk gevoelens voor Oliver, en nog niet zo'n klein beetje. Zo dicht dat hij bij haar stond, zijn hart kloppend tegen het hare voelde alles perfect.
Tot hij opeens een stap naar achter zette en zijn arm slap terug langs zijn zij liet vallen. “Ik uh.. Ik moet naar de videotheek.” Stamelde hij en voor Olivia nog iets kon zeggen stormde hij de kamer uit , en bleef zij alleen achter in de hoek van haar pasgeverfde kamer. Ze kon niet bevatten wat hier zich net had afgespeeld, haar hart nog steeds kloppend als een gek. Hoe had ze ooit zoveel gevoelens voor Oliver kunnen krijgen ? dat moment dat ze in elkaars ogen staarde, toen ze zo dicht tegen elkaar stonden gedrukt ? Het had zo perfect gevoeld. Maar toen kwam ze tot de conclusie dat Oliver had teruggetrokken, hij zou nooit hetzelfde voor haar voelen als zij voor hem deed. Olivia sloeg haar handen voor haar ogen en probeerde helder na te denken terwijl ze over haar voorhoofd wreef. Ze voelde de nog natte verf onder haar handen uitvegen, en keek daarna neer op haar zwarte handen, de verf die Oliver nog net lachend op haar hoofd had gedrukt.
Ze trok brut de draad van haar stereo uit zodat de luide muziek werd gedoofd, en probeerde al haar gedachten uit te schakelen toen ze naar de badkamer liep. Het lukte niet het enige wat ze nog voelde was pijn. Toen ze de badkamer binnen kwam hoorde ze Oliver's auto optrekken, en toen ze uit het raam keek kon ze nog net een glimp ervan opvangen toen hij de straat uitscheurde. Ze moest haar gedachten even vrij maken, maar ze kreeg Oiver en wat er net was gebeurd niet uit haar hoofd. Afwezig bekeek ze zichzelf in de spiegel, haar kleren waren net als haar muur niet langer wit maar volbespat met verf en handafdrukken, haar gezicht was ook getroffen door de verf maar haar haar was vrij gespaard gebleven. Snel trok ze de hoge paardenstaart uit haar haar en kleedde zich uit voor ze onder de stomende douche stapte. Het warme water waste misschien de verf wel weg van haar gezicht maar Oliver's aanraking bleek niet afwasbaar, alle plekken waar hij haar had aangeraakt leken te branden. Olivia waste zich snel en stapte daarna terug de douche uit en begon zich droog te wrijven. Terug in haar kamer trok ze even het witte laken, dat haar kleerkast beschermde tegen de verf, eraf om er een zwarte skinny jeans en een oversisede grijze crewneck uit te trekken. Ze kleedde zich om en liet haar lange natte haar krullend over haar schouders hangen. Een zucht ontsnapte haar lippen toen ze de keuken binnenwandelde en afwezig de koelkast opentrok, een vrij slechte gewoonte van haar was vaak verdriet weg te gaan eten, soms leek chocolade nu eenmaal de beste oplossing. Maar in plaats van een reep chocolade, trok Olivia deze keer een nog verzegelde fles Jack Daniëls uit de koelkast. Het leek haar niet echt een goed idee om haar verdriet te verdrinken, maar waarom ook niet ? Dat was het laatste wat ze dacht voor ze de fles opendraaide en naar haar lippen bracht. De wiskey brandde in haar keel toen ze een grote slok nam, maar het was geen slechte pijn, het leek de pijn die ze vanbinnen had te verzachten. Dus wandelde Ze terug naar de woonkamer met de open fles in haar hand en zette zich op de bank voor ze nog een grote slok nam. De kamer begon al te draaien, dit beloofde weinig goeds, maar wat kon het haar nog schelen ?
Olivia voelde zich verschrikkelijk, maar fantastsisch op een andere manier. Ze had in haar eentje al een groot deel van de fles naar binnengewerkt en zag al lang niets meer recht, maar eindelijk leek het haar te lukken om niet meer over Oliver na de denken . Lachend met zichzelf stond ze op van de bank maar meteen voelde ze al dat dit zou mislukken, want twee seconden later voelde ze hoe haar lichaam tegen de grond kwam te liggen. Lachend bleef ze op de grond liggen en sloot haar ogen, enkele seconden later voelde ze zichzelf al slap worden en in slaap wegzakken.
"Liv ?" Een bekende stem riep haar naam maar ze reageerde niet, tot ze opeens voelde hoe een natte neus over haar gezicht begon te snuffelen. "Pumba! nee suffie, jij kan niet praten !" Lachtte ze luidop en probeerde de reusachtige hond over zijn hoofd te aaien maar miste. Toen hoorde ze voetstappen haar richting in komen en wist ze wie de stem was, Oliver was thuis." Oh hey daar Oli, ik had je niet horen thuiskomen excuseer me." Lachte Liv en probeerde zich recht te zetten maar greep meteen naar haar voorhoofd omdat de hoofdpijn zo intens werd."Nu ik weet niet wat jij van plan bent maar ik ga naar bed nu, Slaapwel lieverd !" Sprak ze uit toen ze zich uiteindelijk recht gewerkt kreeg en probeerde de weg naar haar kamer te maken, maar ze kon nog geen 5 stappen zetten of ze lag weer op de grond. "Wel verdomme !"riep ze en probeerde zich weer recht te zetten maar het lukte niet. Opeens voelde ze sterke warme armen onder zich en werd ze van de grond getild. Olivia keek omhoog en zag hoe Oliver haar in zijn armen had en haar nu de trap op droeg. Olivia was zo moe dat ze haar hoofd gewoon slap tegen zijn borstkas liet vallen en haar ogen sloot. Ze had het helemaal verknald. Opeens voelde ze hoe ze in een bed werd neergelegd, en hoe warme lakens over haar werden gedrapeerd. Maar toen ze om zich heen keek zag ze dat ze niet in haar eigen kamer lag, maar in die van Oliver. En toen ze zag dat hij van het bed wou vertrekken lukte het haar nog net om hem tegen te houden door haar handen om zijn pols te klemmen."Nee, niet weggaan. Ik heb je nodig hier." Smeekte ze
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptywo okt 31, 2012 10:06 pm

De geur van alcohol vermengde zich met de zoete aroma van Liv's douchegel en shampoo, en onwillekeurig snoof Oliver de geur genietend op. Het was geen slechte combinatie, als hij eerlijk mocht zijn. Feitelijk gezien deed het hem aan vroeger denken. Vroeger wanneer zijn moeder iedere avond één glaasje wijn dronk terwijl ze op de veranda zat. Genietend van de ondergaande zon, haar greep lichtjes op een groot wijnglas dat voor de helft gevuld was met het bloedrode vloeistof. Samen met de laatste lichtstralen dronk ze het laatste slokje wijn op, en nog compleet nuchter liep ze naar binnen om de toen vijfjarige Oliver in bed te leggen. Wanneer ze zich over hem heenboog om hem een nachtkus op zijn voorhoofd te geven, rook hij dezelfde geur als die hij nu bij Olivia rook. Zoet, met de aparte lucht van alcohol erdoor.
Oké. Oliver wist niet wat te doen dus zat hij maar bij haar neergehurkt. Hij had pas één keer met een dronken mens te maken gehad, en dat was met iemand geweest die bewusteloos was. Olivia was echter nog bij bewustzijn, en Oliver wilde niet iets doen waardoor ze boos op hem zou worden. Hij wist immers niet hoe Olivia was wanneer ze dronken was, gezellig of juist agressief?
'Oh hey daar Oli, ik had je niet horen thuiskomen excuseer me.' Olivia's woorden werden verdraaid doordat ze een dubbele tong had, en Oliver moest even diep nadenken totdat hij verstond wat ze zei. Toen Olivia vervolgens opstond om naar haar kamer te lopen, kwam ook Oliver omhoog uit zijn hurkende positie. Hij zag toe hoe Olivia naar de deur waggelde als een kruising tussen een zwangere vrouw en een gans, en een frons van bezorgdheid ontsierde zijn voorhoofd. Toen Olivia zonder aanleiding plotseling viel, schrok Oliver en hij haastte zich naar het witblonde meisje toe. Ze probeerde overeind te komen, maar toen dat niet lukte en ze weer dreigde te vallen, ving Oliver haar op in zijn armen. Zonder moeite tilde hij haar op, en hij zorgde ervoor dat ze zichzelf met haar rechterarm ondersteunde door die over zijn schouder en nek te slaan. Hij zelf ondersteunde haar rug en in haar knieholtes, en hij drukte Olivia beschermend tegen zich aan, zodat ze nergens tegenaan zou botsen. Uiterst voorzichtig liep hij de trap op, en met zijn voet schoof hij de deur van zijn kamer open, die gelukkig al op een kiertje stond. Voorzichtig tilde hij haar in zijn bed en hij dekte haar toe met zijn lakens, om vervolgens even op de rand van zijn bed te gaan zitten.
Toen het leek alsof Olivia sliep -ze had haar ogen immers gesloten- stond Oliver voorzichtig op om zo min mogelijk geluid te produceren. Hij maakte aanstalten om weg te lopen, toen Olivia's handen zich krachteloos om zijn pols klemden. 'Nee, niet weggaan. Ik heb je nodig hier.' Klonk haar enigszinds zwakke stem en Oliver knikte, om vervolgens langs haar bed te gaan zitten.
Hij had geen idee hoelang hij daar al zat. Het kon een uur zijn, maar ook al 3 uur. Buiten was het in ieder geval donker geworden, en het bleke maanlicht scheen op Olivia's bleke huid. Ze sliep. En nu was Oliver er honderd procent zeker van. Haar ademhaling was langzaam en regelmatig, en haar gezicht maakte een ontspannen indruk. Tijd voor Oliver om zelf ook te gaan slapen dus. Even aarzelde hij, maar hij boog zich voorover om teder Olivia's witblonde haar uit haar gezicht te strijken. Vervolgens drukte hij vlinderlicht zijn lippen vluchtig op haar voorhoofd om haar niet te wekken, en een warm gevoel verspreidde zich oor zijn ledematen. Vlinderlippen. Met een zachte glimlach schuifelde hij door de kamer zonder ook maar ergens tegen aan te stoten, of een geluid te maken en hij wandelde langzaam naar de badkamer. Daar ruilde hij zijn spijkerbroek voor een joggingsbroek en zijn vest en T-shirt werden vervangen door een simpele witte singlet. Vervolgens liep hij langzaam naar beneden en daar plofte hij met een dik wit deken op de bank en hij liet zijn hoofd in een gigantische, zachte rode kussen vallen. Hij draaide zichzelf op zijn zij met zijn gezicht naar de televisie toe, en vaag merkte hij hoe Pumba voor de bank waar hij op lag ging liggen. Vervolgens sloot Oliver zijn vermoeide ogen, en hij zonk neer in een diepe, droomloze slaap. Hij was nog steeds bezorgd, maar die gedachten werden nu uitgebannen. Voor even dan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptydo nov 01, 2012 6:29 pm

Een zacht bed onder haar voelde zoveel beter dan de grond waar ze op lag, dankbaar krulde ze zich op in de dekens. Ze was omgeven door Oliver’s zoete geur, het was rustgevend en gaf haar een veilig gevoel. Een warme hand streelde zacht haar haar uit haar gezicht en ze voelde hoe een verdlichte kus op haar voorhoofd werd geplant, ze had haar ogen toe maar ze wist dat het Oliver was.
Pijn scheurde door haar hoofd toen Olivia rechtschoot uit haar slaap, verward haalde ze haar hand door haar witte haar toen ze de kamer en het bed waar ze in lag rondkeek. Dit was niet haar kamer, maar die van Oliver. Had hij gisteren in zijn bed gelegd ? Had hij haar echt nog een kus op haar voorhoofd gegeven of had ze dat er gewoon bij gedroomd ? Met een plof liet ze zich terug neervallen in zijn grote zachte bed, alles in haar hoofd lag overhoop, wat was er gisteren in hemelsnaam gebeurd ? Olivia sloot haar ogen en ademde diep in toen ze zich probeerde voor te halen wat er zich gisteren had afgespeeld, en ze wachtte tot alle pijnlijke herinneringen begonnen terug te vloeien. Ze schaamde zich kappot, wat moest Oliver wel niet denken van haar nu ? Dat ze een alcoholieker was ofzo ? Tja de pijn in haar hoofd was wel een geschrikte straf voor hoe ze zich had gedragen, niet ? Ze schrok toen ze naar de alarmklok op Oliver’s nachtkastje keer, het was al 6 uur ’s avonds ! Ze had de hele dag geslapen ! Met een zwaar hoofd gooide ze de dekens van haar af en strompelde nog slaapdronken naar de badkamer, waar ze een handvol water in haar gezicht spatte om een beetje wakker te worden, maar ookal had ze de hele dag geslapen ze was nog steeds doodop. Ze keek op naar zichzelf in de spiegel, haar haar lag helemaal door elkaar en haar gezicht zag er beroerd uit. Snel poetste ze haar tanden maar ze leek de stekende smaak van whisky maar niet weg gewast te krijgen. Haar kleren gooide ze bij de was, en in haar kamer trok ze een grijze joggingbroek en een iets te grote pastelblauwe trui aan. Ze slaagde erin om alle knopen uit haar haar te kammen maar haar haar zag er nog steeds ontploft uit, ze kreeg het een beetje onder controle door er een rommelige dot in te maken en liet het toen maar zo. Met rustige stappen maakte ze zich een weg door de gangen van het appartement toen ze terug in de woonkamer aankwam, ze zag Oli nergens maar de geur van warm eten kondigde aan dat hij in de keuken was. Even aarzelde ze, wat moest ze hem zeggen ? maar toch stapte ze de keuken binnen, ze moest haar excuses aanbieden. “Goedemorgen” Mompelde ze en ze wist een flauwe glimlach op haar lippen te persen toen ze zich op de stoel over Oliver aan tafel liet neerploffen.”Het spijt mij van gisteren weet je… ik wist niet dat dat spul zo sterk was…. Ik was weg voor ik het wist.” Kreeg ze er beschaamd uit en ze beet op haar lip uit schaamte terwijl ze haar ogen neersloeg.” Bedankt dat je me in bed hebt gestopt.. vrij oneerlijk eigenlijk… je had me beter gewoon op de grond kunnen laten liggen, dan had je in je eigen bed kunnen slapen.” Glimlachte ze en trok haar benen op zodat ze in kleermakerszit op de keukenstoel kwam te zitten.
Ze wachtte geduldig tot Oliver klaar was met eten voor ze samen terugwandelde naar we woonkamer waar Olivia zich met een plof terug languit op de zetel liet vallen. “Hey was je gisteren geen film gaan halen ofzo ?” vroeg ze en griste de DVD hoes die op het glazen salontafeltje lag . ‘The Ring’, bah Liv had een hekel aan horrorfilms, maar ze zweeg erover. Misschien zou Oliver hem wel graag willen kijken, en hij was hier nu toch misschien viel hij wel mee. “We kunnen hem nu kijken sinds we dat gisteren niet echt konden ?” stelde ze voor terwijl ze zich rechtnestelde op de zetel onder een deken, en uitnodigend op de plaats naast haar klopte.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyma nov 05, 2012 10:27 pm

Met een harde plof kwam Oliver op de grond terecht, en geschrokken opende Oliver zijn ogen. Pumba probeerde omhoog te komen maar hij was beklemd tussen Olivers lichaam en de grond. Even was Oliver verdwaasd maar de spartelende hond onder hem dwong hem omhoog en duizelig van de klap ging Oliver op de bank zitten. De bank? Wat?
Oja! Oliver herinnerde het zich weer. Hoe kon hij vergeten dat hij Olivia naar boven had gedragen nadat ze zich had vergrepen aan de drank. Hoe kon hij vergeten dat hij bezorgd was geweest? Dat was hij nog steeds trouwens. Oliver stond op van de bank, en met ogen dik van de slaap ging hij over de rugleuning hangen. Hoofdschuddend zag hij een lege fles whisky en een halflege fles Smirnoff staan en hij greep de flessen beet. Gapend liep hij naar de keuken waar hij de lege fles in de zak met de andere lege glazen flessen mikte, en de halfvolle fles zette hij weer terug in het drankrekje. Daarna bekeek hij trots de schoon glimmende keuken, en hij liep weer door naar de woonkamer, richting de trap. Hij klopte eerst Pumba op zijn grote hoofd voor hij de tussendeur opende, en nadat hij die weer achter zich had gesloten liep hij voorzichtig de trap op om zo min mogelijk geluid te creëren. Hij sloop zachtjes zijn kamer binnen om uit zijn kast een zwarte skinny, een zwart shirt en een zwart vest te pakken, en hij maakte aanstalten om de kamer te verlaten. Voor hij dat deed greep hij nog schoon ondergoed en een paar sokken uit een lade in zijn kast, en hij keek met een glimlach in de richting van de vredig slapende Olivia. Voorzichtig sloot hij de deur achter zich en hij wandelde naar de douche om een kwartier lang te genieten van de gloeiendhete straal dit zijn getinte huid liet branden.
Niet veel later stapte hij heerlijk geurend en fris de badkamer uit, en Oliver deed de rits van zijn vest een beetje dicht. Hij liet de hond een half uur uit, en toen hij zijn appartement weer binnenstapte was het al vier uur. De uitgeputte Pumba ging op zijn kleed liggen, en Oliver zelf plofte op de bank neer. Toen hij zijn rug tegen in de zachte kussens liet zinken sloot hij met een diepe zucht zijn ogen en hij overdacht het moment dat hij en Olivia het verfgevecht hadden. God. Wat was zijn verlangen om haar te kussen immens geweest, toen. Alleen de gedachte eraan liet zijn hart bonken, waardoor alles even overstemd werd door het regelmatige, geruststellende gebonk. Ja. Hij wist het nu zeker; hij was smoorverliefd op Liv. Maar of hij daar zo blij mee was? Nee. Wat nou als het niet wederzijds was? Wat nou als ze het afschuwelijk zou vinden en hem zou negeren, of enkel korte antwoorden geven. En dan, na enkele maanden, weken, misschien zelfs dagen, zou ze vertrekken uit het appartement. Simpelweg omdat hij, Oliver Ireland, niet overweg kon met de situatie. Omdat hij niet wist hoe hij moest reageren en zich in zichzelf terug zou trekken. Hij zou koud en kil lijken. Het zal lijken alsof hij Olivia weg wilde hebben, terwijl het tegenovergestelde juist was. Hij zou in een voortdurende angst rondwaren; de angst om de verkeerde dingen te zeggen. Om haar nog meer weg te duwen. En dan was hij weer terug bij af. Dan kon hij opnieuw beginnen. Want hij, Oliver Ireland, bleef te lang hangen in een moment. In het verleden.
Anderzijds kon het ook goed uitpakken. Misschien voelde Olivia wel iets voor hem. En dat was iets wat Olivers leven zoveel beter zou maken. Dan had hij de kans om haar zo dicht bij hem te hebben, dat hij de warmte van haar adem op zijn huid voelde. Zo dichtbij dat het gebonk van haar hart in zijn oren klonk. Hij zou haar vertroetelen. Hij, Oliver Ireland, zou haar blij maken wanneer ze dat niet was, en er alles aan doen om haar blij te houden. Oliver keek nu al uit naar de avonden waar ze samen film keken, gewoon, thuis op de bank. Dicht tegen elkaar zittend, elkaar warm houdend met behulp van hun lichaamswarmte en een deken. Simpel en makkelijk, maar het leek nu zo ver weg. En Oliver verlangde er zó intens naar dat het pijn deed.

Zijn hart was trouwens niet het enige wat pijn deed. Geërgerd opende Oliver zijn ogen toen zijn maag hard knorde. Zijn bruine ogen gleden naar de klok en gromde toen hij de tijd zag. Geen wonder dat hij honger had. Het was zes uur ’s avonds en hij had nog niks gegeten of gedronken. Loom hees hij zichzelf op en hij liep de trap op, om te kijken of Olivia nog steeds in bed lag. Toen hij zag dat dat zo was, rolde hij met zijn ogen en met een scheve grijns liep hij de trap af richting de keuken. Hij opende de koelkast en pakte er twee stukjes biefstuk uit, wat room en een blok blauwe kaas. Vervolgens greep hij twee pannen uit een van de keukenkasten en die zette hij in het fornuis. In de ene diepe pan gooide hij het blok kaas gevolgd door wat room, en in de andere pan deed hij wat bakboter. Voordat hij het fornuis aanzette deed hij de biefstuk op een snijplank en hij maakte het mals, om het vervolgens te kruiden met zout en peper. Pas toen zette hij het elektrische fornuis aan, en toen de boter was gesmolten bakte hij één van de biefstukjes kort om de malsheid te behouden. Ondertussen roerde hij in de kaas –die inmiddels gesmolten was- en hij duwde een stokbrood in de oven. Niet veel later was het eten klaar, en hij zette een onderzetter op de eikenhouten eettafel. Daarop zette hij de pan met de kaassaus, daarlangs een mandje met brood dat gesneden was.
Toen Oliver voetstappen hoorde draaide hij zich om, en een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat Olivia schoorvoetend de keuken binnenstapte. Toen ze haar excuses aanbood knikte Oliver en hij vulde een glas met water, dat hij samen met een paracetamol aan Olivia gaf. Vervolgens duwde hij haar zachtjes op een stoel en hij gaf haar zijn bord met eten. “Het is niet erg, en nee. Ik had je niet achter de bank moeten laten liggen. Wat voor vriend was ik dan geweest.” Oliver bakte het tweede biefstukje en zette vervolgens de pan in de vaatwasser voordat hij tegenover Olivia plaatsnam. “Ik laat je deze ruimte niet verlaten voordat je dat bord leeggegeten hebt.” Oliver knikte naar het bord dat voor Olivia stond, en zelf duwde hij een stukje vlees in zijn mond. Hij zag erop toe dat Olivia het kleine beetje eten dat op haar bord lag opat, en nadat hun borden leeg waren zette hij de vuile vaat in de vaatwasser.
Toen Olivia vroeg of Oliver een film had gehaald knikte hij. “Maar het is een horrorfilm en ik bedacht me dat je-“ Oliver kreeg de kans niet om uit te praten want Olivia stelde al voor om de film nu te bekijken. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en hij haalde zijn schouders op. “Oké, weet je het zeker?” Hij stopte de dvd in de dvdspeler en kroop zelf onder een deken terwijl hij het zich comfortabel maakte. Hij grinnikte toen Olivia schrok –de film vertoonde een zwart beeld om vervolgens de titel te laten zien- en hij klopte bemoedigend op haar schouder.
Anderhalf uur later nadat de film afgelopen was, keek Oliver naar Olivia, die tegen hem aan in slaap was gevallen. Hij moest de neiging onderdrukken om haar witblonde haren niet uit haar gezicht te strijken. In plaats daarvan sloot hij zelf zijn ogen ook, om vervolgens dwaas te glimlachen. Hij was zich dondersgoed bewust van Olivia, die zwaar op hem leunde, en dat gaf hem een voldaan gevoel en een kriebel in zijn onderbuik. Uiteindelijk sliep hij dan toch.
Toen hij de volgende ochtend wakker werd door een natte neus die in zijn gezicht werd gedrukt, opende hij loom zijn ogen om op te merken dat Pumba hem vragend aankeek. Oliver’s arm was in zijn slaap om Olivia heen geslagen, en Oliver sloot even zijn ogen terwijl hij genoot van het moment. Toen Pumba een zielig gepiep liet horen fronste Oliver geërgerd zijn voorhoofd en hij kuchte om Olivia wakker te maken. Toen dat niet lukte duwde hij even tegen haar aan, totdat ze langzaam haar ogen opende en zich bewust werd van haar situatie. Ze keek naar zijn arm die over haar heen geslagen was, en vragend schoten haar ogen in zijn richting. Met het gevoel alsof hij betrapt was trok Oliver zijn arm terug en hij duwde Olivia zachtjes van zich af. “Ik.. Oh mijn God, dit was niet mijn bedoeling.” Oliver sprong op van de bank en hij haastte zich naar de keuken. Daar vulde hij Pumba’s voerbak en toen de hond klaar was met eten schoot hij vliegensvlug de keuken uit. Zonder Olivia aan te kijken haastte hij zich met rode wangen naar de voordeur, waar hij Pumba’s riem pakte en zonder wat te zeggen vertrok. Met een harde klap sloot hij de deur achter zich en een diepe zucht ontsnapte aan zijn lippen. Afwezig duwde hij een stukje kauwgom in zijn mond, en afwezig kauwend liep hij de lege straten door.
Jep. Het was officieel. Olivia had nu een hekel aan hem. Hij wist het zeker. Hij had wel gezien hoe ze naar hem keek. Nu waren al zijn kansen verkeken. Godsamme.
Terug naar boven Ga naar beneden
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyzo nov 11, 2012 9:35 pm

Oliver’s ogen verweidde in verbazing en hij haalde zijn schouders op toen Olivia voorstelde de film the kijken, hij wist even goed als Olivia zelf dat ze er helemaal niet tegen kon en er gewoon ook niet graag naar keek. Maar ze was vastbesloten dat ze de film zouden bekijken, anders had Oliver hem voor niets in de videotheek gaan halen. Pas toen kwam het idee in haar op dat hij de videotheek gewoon als excuus had gebruikt om van haar weg te raken gisteren ? maar al snel schudde ze die gedachte terug uit haar hoofd, ze was veel te paranoia ! zo mocht ze niet denken ! “Oké, weet je het zeker?” vroeg hij nog toen hij de dvd in de dvdspeler duwde en zich daarna naast haar op de zetel liet ploffen en zich comfortabel zette.”Yep honderd procent zeker !” zei Olivia overtuigd maar ze liet al een geschrokken kreetje horen toen het zwarte tittelscherm opsprong, ja ze was dus nu al geschrokken, goed begin ! Oliver grinnikte en klopte eens bemoedigend op haar schouder.

“OH MIJN GOD NEE ZE GAAT UIT DE TV KOMEN !” schreeuwde Olivia van angst en kneep Oliver’s arm bijna plat, ze was nu zo dicht tegen hem aangekropen van de schrik dat hij haar snel kloppende hart wel moest horen. Ok ze had al spijt, horrorfilms zijn dus echt helemaal niet voor haar. Wanneer er een eng beeld op de televisie sprong stootte ze zo’n hoog gepiep uit dat Poemba begon te blaffen en verbaasd zijn hoofd in de richting van de bank draaide. Olivia had haar gezicht in Oliver’s schouder begraven en probeerde het beeld al uit haar hoofd te wissen. Ze wilde niets meer van de film zien eigenlijk, ze was al genoeg geschrokken nu. Toen pas herinnerde ze zich hoe moe ze wel niet was, ookal had ze bijna de hele dag geslapen. Ze gaapte en liet daarna haar hoofd terug op Oliver’s schouder vallen en meteen voelde ze ook haar ogen dichtvallen. In enkele seconden voelde ze haar hoofd ookal zwaar worden en voor ze het wist lag ze opnieuw te slapen.
Het gevoel van een warme zomerbries voelde zo goed in haar haar terwijl Olivia door het weiland liep, lachend waadde ze zich een weg door de zee van gras and kleurige bloemen. Glimachend wierp ze een blik achterom, maar enkel om te zien hoe hij haar begon in te halen. Maar net toen ze harder wou beginnen lopen voelde ze sterke armen zich rond haar middel sluiten en werd ze lachedn in het rond geslingerd.”Ik heb je te pakken nu” een aangename rilling rolde over haar rug toen ze zijn perfecte stem in haar oor hoorde grinnikte .Toen hij haar terug neerzette op de grond draaide ze zich om in zijn greep zodat ze hem kon aankeken. Glimlachend liet ze haar ogen over zijn zongebruinde huid gaan en keek hoe hij haar glimlach weerspiegelde. Oliver, in al zijn perfectie en glorie hield hij Olivia in zijn armen, ze had zich nog nooit specialer gevoeld dan nu. En alles voelde nog perfecter toen hij de ruimte tussen hun hoofden overbrugde en glimlachend zijn lippen op de hare drukte.
Een duw tegen haar lichaam trok haar ruw uit haar slaap, waarom moest iemand die perfecte droom nu verpesten ? geërgerd knipperde Olivia met haar ogen en keek om zich heen, was ze op de bank in slaap gevallen ? Snel wreef ze de slaap uit haar ogen toen ze merkte dat ze nog steeds tegen Oliver aangedrukt zat, met zijn arm om haar heengeslagen. Ze wierp Oliver een verbaasde blik, maar het was totaal niet slecht bedoeld, ze had het net aangenaam gevonden. Maar Oliver trok betrapt zijn arm snel terug. “Ik.. Oh mijn God, dit was niet mijn bedoeling.” Oliver sprong ongemakkelijk op van de bank en rende zo ongeveer naar de keuken. Olivia bleef verbaasd op de bank achter, wat was er nu net gebeurd ? Oliver kwam terug uit de keuken, maar haastte zich zonder Olivia zelfs een blik waardig te gunnen naar de gang. “Oliver nee wacht kom terug !” Zei Olivia en ze gooide het deken van haar af om hem achterna te rennen, maar ze was al te laat, want toen ze bij de voordeur aankwam had Oliver het huis al verlaten. Gefrustreerd klopte Olivia tegen de zware houten deur aan, en meteen stroomde pijn door haar hand. Tranen stroomde als een waterval over haar wangen, ze wist dat het niet alleen de pijn in haar hand was, de pijn van haar gebroken hart voelde ze zeker tien keer zo hard. Snel rende ze de badkamer binnen en sloeg de deur dicht achter haar en draaide die in het slot voor ze haar pijnlijke hand onder de lopende kraan stopte. Onophoudelijk snikte ze terwijl het koele water de pijn in haar hand verzachtte, hoe had ze nu zo stom kunnen zijn ? Oliver haatte haar dat was nu wel meer dan duidelijk geworden, het leek wel alsof hij niets meer met haar temaken wilde hebben. Toen de pijn in haar hand voldoende verzacht was stopte ze de kraan en keek op naar zichzelf in de spiegel. Ze was een wrak, haar haar stak alle kanten uit en haar gezicht zag er ingevallen en moe uit. Haar blauwe ogen die normaal zoveel leven uitstraalde lagen dof in haar oogkassen, er was geen fonkeling meer in te zien. Ze sloeg haar handen voor haar ogen, ze wilde niet eens meer naar zichzelf kijken, natuurlijk wilde Oliver niets meer met haar te maken hebben, zeker niet als ze er zo uitzag. Ze haatte alles aan zichzelf, hoe zou iemand haar ooit graag kunnen zien als ze zichzelf niet eens aanvaardde ? Ze voelde hoe ze in elkaar zakte tegen de muur, ze wist niet hoe lang ze er al zat maar het kon vijf minuten zijn of zelfs meerdere uren, het enige wat ze wist is dat het haar helemaal niet meer uitmaakte. Toen hoorde ze de voordeur terug opengaan, hoe haar naam vragend door het appartement galmde. Maar Olivia antwoordde niet, ze probeerde niet eens haar onophoudelijke gesnik te stoppen toen ze Oliver’s snelle passen de trap op hoorde komen. Ze antwoordde weer niet toen ze haar naar opnieuw hoorde, ze bewoog niet toen hij schreeuwde de deur te openen, ze keek zelfs niet op toen de deur ingebeukt werd en met een knal openvloog. Ze kromp nog meer in elkaar toen ze hoorde hoe Oliver de badkamer binnenkwam. “Ga gewoon weg ok ? Het is niet alsof het jou iets kan schelen !” schreeuwde Olivia uit tussen haar snikken door. Ze hield haar hoofd naar beneden gericht, ze wilde niet dat hij haar zo zag.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptyvr nov 23, 2012 11:27 pm

I hear the birds on the summer breeze, I drive fast
I am alone in the night
Been trying hard not to get into trouble, but I
I've got a war in my mind


Ja, nu had Oliver het voor elkaar; hij had het verpest. Hij had het nu net zo erg verpest als hij dat jaren terug ook bij Samantha had gedaan, en hij had haar sindsdien jaren niet meer gesproken. En dat had hem heel erg hard geraakt. Het besef dat dit proces zich zou herhalen bezorgde Oliver hartpijn. Met een diepe zucht plofte hij op een bankje dat grensde aan een grasveld met heldergroen gras. Pumba dartelde vrolijk met zijn staart fier in de lucht naar een andere hond, Oliver glimlachte toen de staart van de grote Ierse wolfshond begon te kwispelen. Al gauw sprong zijn sociale huisdier vrolijk in het rond met de andere hond, en Oliver bekeek het schouwspel zwijgend gade. De honden sprongen lomp tegen elkaar op en botsten, om vervolgens rollend in het zand te eindigen.

Hij grinnikte, en toen Oliver een hoog lachje hoorde, spitste hij zijn oren. Hij keek om zich heen, maar zag op het eerste moment niks, tot er een wat oudere vrouw naar hem toe kwam gelopen. Ze had een vol, bijna dik postuur en haar gezicht werd getekend door tientallen diepe rimpels. Het grijze, korte krullende haar van de vrouw danste doormiddel van het kleine briesje dat moeder natuur produceerde en even was Oliver onder de indruk van de vrouw. Hoewel ze eruitzag als een doorsnee bejaarde, had ze iets.. iets speciaals over haarzelf heen. Een of andere sfeer die Oliver niet kon verklaren. Toen haar ijsblauwe ogen in de zijne priemden, was het even net alsof ze recht in zijn ziel keek en even liep er een rilling over zijn rug.
Uiteindelijk ging het vrouwtje steunend en zuchtend naast hem zitten, om vervolgens de twee honden die –nog steeds- voor haar stoeiden gade te slaan. Ze zweeg voor enkele minuten, om vervolgens ergerlijk traag haar hoofd richting Oliver te draaien en zijn blik te vangen met haar ijsblauwe ogen. “Wat doet een jongeman zoals jij helemaal alleen in het park, op een prachtige dag als deze?” De vrouw praatte met een krakende stem alsof ze al dagen, weken of zelfs jaren niet meer gepraat had en haar stem opgewarmd moest worden. Blijkbaar was het gelukt, want toen ze weer begon te praten was haar stem warm, en zoet, bijna net zoals honing. “In mijn tijd was het hier begeven van de mensen die door elkaar heen wervelden, of juist rustig en ontspannen in het gras zaten. Of op bankjes, als die niet bezet waren.” De vrouw zweeg even en staarde afwezig naar de honden, alsof ze terugging in de tijd. “In die tijd was iedereen samen en verliefd. Volgens strikte regels, dat wel, maar iedereen was gelukkig. Ik heb nog nooit iemand alleen zien zitten met de blik die jij op je gezicht draagt. Niet in dit park. Het park van vreugde.” De vrouw keek hem schattend aan en haar ze hield haar hoofd ietsjes schuin. Toen zweeg ze weer alsof ze haar woorden zorgvuldig bij elkaar moest zoeken en haar vinger wees naar de twee spelende honden. “Vreugde.” Oliver fronste terwijl hij de vrouw aankeek, zich afvragend waar dit gesprek heen ging.
Toen de vrouw weer begon te praten was ze iets directer, iets botter zelfs. “Ik zie aan je gezicht en je houding wat er aan de hand is, jongen. Vast problemen met een meisje hè? Je durft niks te zeggen of je voelt je afgewezen of je bent bang voor afwijzing. De gebruikelijke koek. Of je hebt ruzie en je weet niet wat er in de ander omgaat.” Nog steeds had de stem van de vrouw een zoeten tint. “Ga naar haar toe, en praat met haar. Praten. Met woorden. Het uitwisselen van gedachten. Dan komt het wel goed.” Even had de vrouw een nadenkende blik. “Je komt in ieder geval te weten wat er echt aan de hand is.” De vrouw legde even haar hand op de knie van Oliver, en ze stond kreunend op met behulp van een wandelstok die Oliver nog niet eerder opgemerkt had. “Het komt goed, Oliver.” En de vrouw strompelde weg, zwaar leunend op haar wandelstok. Ze floot naar haar hond en die draafde meteen naar haar toe, waardoor Pumba beduusd bleef zitten. Oliver krabde aan zijn kin toen hij zich ineens iets bedacht. “Mevrouw? Mevrouw? Hoe wist u mijn naam?” Olivers woorden werden meegevoerd met de wind, maar hij kreeg geen antwoord. De vrouw was even snel weg als ze was gekomen. Vreemd.

Maar.. De vrouw had wel een punt. Ja. Hij kon inderdaad beter met Olivia praten om conflicten te vermijden. Wegrennen van het ‘probleem’ had geen zin. En dus floot Oliver Pumba bij zich en wandelde hij tergend langzaam naar huis. Daar begon hij de vreemde preek van het bejaarde vrouwtje te overdenken. Het was best wel eng, hoe ze door hem heen had gekeken en precies het juiste had gezegd. Nog enger was dat ze zo snel was verdwenen, maar het toppunt was toch echt dat ze zijn naam wist. Overigens was haar raad wel goed, en het was wel het beste om te doen. Maar hoe? Oliver wist zeker dat Olivia boos op hem was. En hoe moest je in hemelsnaam tegen een boos persoon praten en je bedoelingen uitleggen? Nouja. Oliver zag wel hoe het ging. Hij kon zichzelf nog altijd opsluiten in zijn kamer.
Nonchalant spuugde hij zijn kauwgom met een boogje in een prullenbak op straat, en met zijn sleutels in zijn hand liep hij het trappetje op dat naar de voordeur van zijn appartement leidde.
Eenmaal binnen hing hij Pumba’s riem aan het daarvoor voorbestemde haakje, en hij keek rond of hij Olivia ergens zag. Nee. Niet in de woonkamer en niet in de keuken. Dan ging hij maar andere kleren aandoen, nadat hij nog steeds in de kleren liep waarin hij had geslapen. Hij sprintte de trap op en wandelde naar zijn kamer, om vervolgens een andere zwarte skinny aan te trekken met een vest dat aan de binnenkant mega zacht en warm was. Oliver streek even over de teddybeer-achtige stof voordat hij het vest aandeed, en hij maakte aanstalten om weer naar beneden te lopen, toen hij ineens een klein geluidje hoorde.
Het klonk als zacht, heel zacht gesnik dat uit de badkamer kwam en Oliver klopte op de deur. “Olivia?” Zijn stem klonk bezorgd. Toen ze niet reageerde gromde hij en hij verdween naar zijn kamer om een schaar te pakken. Met die schaar draaide hij de deur open en hij stormde bijna onbeheerst naar binnen om vervolgens Olivia snikkend en op de grond zittend aan te treffen. Toen Olivia naar hem begon te schreeuwen sperde Oliver zijn ogen wijdopen en hij deinsde wat naar achteren, om vervolgens toch –aarzelend- naast haar neer te knielen. Olivia had haar gezicht naar de grond gericht en Oliver keek zelf ook naar de grond voordat hij het profiel van Olivia’s gezicht bestuurde. Wat in zijn ogen perfect was trouwens.
“Hey, Olivia. Wat..” even aarzelde Oliver. “Wat is er aan de hand?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Olivia

Olivia


Aantal berichten : 14
Registratiedatum : 08-10-12
Woonplaats : In een doos (:

Character sheet
Leeftijd:: 20
Groep:: Grieken
Partner:: ~Hit me with lightning~

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptywo dec 26, 2012 2:53 pm

Olivia probeerde haar gesnik te smoren toen Oliver aarzelend naar haar toe gestapt kwam, en zich net als haar tegen de koude badkamermuur naar beneden liet zakken en een zittende positie aannam. Maar het had geen zin, ze kon haar tranen niet meer bedwingen, alsof ze als eindeloze watervallen zouden blijven stromen, alsof ze gebroken was. Misschien was het gewoon een mix van vermoeidheid en de kater die ze na gisteren had opgelopen, maar ze voelde zich gewoon zo nutteloos en dom. Alsof ze ooit enige kans had kunnen maken bij Oliver ? die jongen was de liefste gast die ze ooit had leren kennen. Hij was haar beste vriend geworden in zo’n korte tijd, hij had zo snel haar vertrouwen gewonnen. Het was gewoon stom van haar geweest om iemand zo snel te vertrouwen, niet ? Want uiteindelijk zou zij altijd degene zijn die met pijn achterbleef, zo was het altijd al geweest.
Maar hoe hard ze ook naar hem schreeuwde om te verdwijnen, hij bleef naast haar zitten tot ze even zweeg. “Hey, Olivia. Wat….Wat is er aan de hand ?” zijn stem klonk aarzelend, alsof hij bang was om het nog erger te maken. Een ongelukkige lach ontglipte Olivia's lippen toen ze haar hoofd ik een schok naar hem draaide,"Je hebt totaal geen idee he ? Geen flauw benul hoe ik mij voel ?" Probeerde ze door haar snikken door te zeggen maar haar stem brak meer bij elk woord dat ze zei. Waarom deed ze eigenlijk nog moeite om hem dit uit te leggen ? Het beste wat ze eigenlijk kon doen was haar spullen pakken en hier zo snel mogelijk hier verdwijnen, maar dan zou ze weer doen wat ze altijd deed, gewoon wegrennen van haar problemen. Het was tijd dat ze zich eens vermande en ophield met het zielige meisje te spelen dat zich verstopte voor de buitenwereld uit angst om gekwetst te worden. En diep vanbinnen wist ze ook dat ze hier niet weg zou willen. Oliver was haar beste vriend, hij was belangrijker voor haar dan wie dan ook.
Met de mouwen van haar trui probeerde ze snel de tranen van haar wangen te vegen en ze slikte alles weg voor ze weer praatte."Het is gewoon tja... Je bent zo belangrijk voor mij geworden in zo'n korte tijd.." Begon ze. en tot haar geluk lukte het haar om haar stem vrij stabiel te houden."Ik denk dat ik me gewoon veel te snel in gevoelens heb gegooid en mijn verwachtingen te hoog op heb gesteld. Want elke keer als ik denk dat ik een beetje dichter bij je kon doordringen duw je me weer weg. Het komt er gewoon op neer dat ik je heel leuk begon te vinden... Veel leuker dan normaal... Maar het is wel duidelijk dat je niet hetzelfde voelt..." Sprak Olivia verder. Haar hart klopte aan een enorme snelheid tegen haar borstkas, haar armen waren strak om haar knieën geslagen en tegen borst getrokken, alsof dat haar hart iets zou kalmeren ? Haar hoofd hield ze naar beneden gericht, ze had zo veel stress voor wat zijn reactie nu ze alles er gewoon had uitgegooid.
"Het was zo dom van me ik weet het, ik heb alles verpest nu , niet? Onze vriendschap.. En waarschijnlijk dus ook de sfeer hier thuis. Ik ben gewoon zo bang om alles kwijt te raken, en dat het dan allemaal mijn eigen schuld is.... Ik.. Ik ben gewoon uitgeput en zit er even doorheen begrijp je ?... Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.." Bracht ze uit en haalde een hand door haar rommelige witte haar.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://t0xicstrawberry.tumblr.com/
Oliver

Oliver


Aantal berichten : 50
Registratiedatum : 03-10-12

Character sheet
Leeftijd:: 23
Groep:: Grieken
Partner:: Dark and lonely, I need somebody to hold me

We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Emptywo dec 26, 2012 9:24 pm

Oliver vond het vreselijk om Liv zo te zien. Zo kende hij haar immers niet; voor hem was Liv het altijd vrolijke meisje. Ze leek altijd vrolijk tenminste, tenzij Oli verblind werd door zijn eigen blijheid. Want blij was hij zeker wanneer Liv bij hem in de buurt was. Vooral de laatste tijd, dan was het meer een wervelwind van gevoelens. Dan was er namelijk iets extra’s, iets wat alles… beter maakte. Misschien was het hoop, de hoop dat Liv hem net zo aardig vond als hij haar vond.
Om haar nu te zien huilen was dus voor hem een totale omschakeling. Eerlijk gezegd wist hij ook niet hoe hij nu moest handelen. Wat als hij iets verkeerds gedaan had? Was het dan slecht om een arm om haar heen te leggen, of zou het wel gewaardeerd worden? Oliver beet aarzelend op zijn onderlip en hij staarde naar de vloer, waardoor de vreemde glimlach van het meisje naast hem ontging.
"Je hebt totaal geen idee he ? Geen flauw benul hoe ik mij voel ?" Toen Liv dat zei met een stem die brak door alle emoties, keek Oliver op naar haar. Hij zuchtte en schudde beschaamd zijn hoofd om vervolgens dicht tegen Olivia aan te kruipen en een arm om haar heen te slaan. Had hij moeten weten hoe Olivia zich voelde dan? Was er iets geweest dat hij had moeten opmerken? Voor zijn gevoel was haar stemming niet veranderd in de laatste dagen, misschien zelfs weken. Was hij een slechte vriend omdat hij dat niet gezien had? Misschien was hij wel teveel met zichzelf bezig geweest. Zou dat het zijn? Vast wel hè?
Maar dat gepeins zou deze situatie in het hier en nu niet veranderen. Oliver durfde niet door te vragen dus besloot hij om geduld te hebben en te wachten tot Olivia –die hartverscheurend snikte- in staat was om haar probleem te delen met hem. "Het is gewoon tja... Je bent zo belangrijk voor mij geworden in zo'n korte tijd.." Toen Olivia dat zei knikte hij; hij dacht er namelijk precies hetzelfde over. Een korte stilte viel en geduldig wachtte Oliver de rest van het verhaal af, hopend dat het niet al te vervelend zou zijn.

"Ik denk dat ik me gewoon veel te snel in gevoelens heb gegooid en mijn verwachtingen te hoog op heb gesteld. Want elke keer als ik denk dat ik een beetje dichter bij je kon doordringen duw je me weer weg. Het komt er gewoon op neer dat ik je heel leuk begon te vinden... Veel leuker dan normaal... Maar het is wel duidelijk dat je niet hetzelfde voelt..."
Toen Olivia dat zei schrok Oliver op en hij trok zijn arm terug, om vervolgens een kwartslag te draaien zodat hij Olivia recht aan kon kijken. Hij ging op een –voor hem- gemakkelijke manier op zijn knieën zitten en hij legde zijn handen op zijn benen. Zijn hartslag versnelde en verbluft keek Oliver Olivia aan. Wat moest hij nu doen dan? Zijn gevoel zei totaal iets anders dan zijn verstand, maar was het niet beter om bij zulke kwesties naar je gevoel te luisteren? Wel toch?
Ja. En dus boog Oliver instinctief naar voren om daarna toch weer aarzelend enkele centimeters terug te deinzen. Hij bracht zijn trillende rechterhand naar boven om daarmee teder Olivia’s tranen weg te vegen. Meteen daarna streek hij in een vloeiende beweging haar witblonde haar achter haar oor en even keek hij haar besluiteloos aan. De lucht voelde zwaar aan toen hij voorover boog en voorzichtig zijn lippen op die van Olivia drukte. Vonken lieten de lucht, of misschien alleen zijn hoofd knetteren en Oliver sloot zijn ogen gedurende de kus.
Toen Oliver uiteindelijk weer terug naar achteren boog zuchtte hij. De kus stelde niet veel voor hoor, het was meer een ‘vlinderlippen’ kus. Iets wat feitelijk gezien in zijn ogen specialer was dan al die gebruikelijke filmkusjes. Oliver grijnsde dan ook scheef en hij pakte Olivia’s handen vast. “Je beging een grote fout door dat te denken, weet je. Ik was gewoon bang dat.. dat ik iets verkeerd zou doen en jou daarmee pijn zou doen..” Oliver beet op zijn onderlip en hij keek Liv even aan om daarna breed te glimlachen. Awh yes!

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty
BerichtOnderwerp: Re: We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.   We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways. Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
We bleed like water colors and drunken pastels down the stairways.
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Eternal :: Midgard » :: Grieks Grondgebied :: Athene-
Ga naar: