Should have killed you, but we have too much in common.

[Carmen & misschien af en toe wat grof taalgebruik]

Een flammende pijnscheut trok door Medusa's navel. Als ze dit van tevoren had geweten had ze de piercing nooit laten zetten. Het was half 10 's avonds en het was al donker. De enige reden dat ze hier in Sparta was, was omdat ze wist dat ze hier wel wat plezier kon maken. Al die geharde soldaten enzo. Die dronken, dus waren er genoeg cafés. En het zou haar ook niet hebben verbaasd om tientallen goede tattooshops te vinden. En die had ze ook gevonden. Ze had in een 'het boeit me toch niet'-bui een navelpiercing laten zetten. Het stond mooi, ze had er ook het figuur wel voor, maar die pijn.. Het was tijd voor wat drank. Het was een hele schok geweest voor Medusa, tot ze voor het eerst in duizenden jaren weer een voet op het aardoppervlak had gezet. Ongeloofelijk hoe erg het hier veranderd was. Best logisch dat het daarom ook wel even duurde voordat ze de schok te boven was en de wereld maar wat uit begon te proberen. Gelukkig waren mannen niet veranderd. Het was nog steeds even makkelijk er eentje te verleiden door je decolleté iets naar voren te drukken. Als je ze eenmaal had was het een koud kunstje om aan geld te komen. En ze hoefde niet eens met ze naar bed om haar geld te krijgen. Prostitutie was niets nieuws, dat was er in haar tijd ook al wel, maar dat deze dronken kerels zo stom waren om haar vooraf te betalen en dan in de smoes 'ik moet me nog voorbereiden, geef me je adres, lekker ding, dan kom ik zo wel' te trappen had ze niet verwacht. En dan al die machines. Het zal nog wel een poosje duren voordat ze alles begreep. Tot die tijd was ze blij dat ze een simpel huisje had in een stadje in de buurt van Athene. Maar in Sparta, daar kon je grof geld verdienen. Medusa was nog in gedachten verzonken toen ze de deur van een rokerig café openduwde.

Het duurde nog geen twee minuten, toen zat er alweer zo'n dronken vent met zijn handen aan haar lichaam. Ze keek hem een keer vuil aan en mepte hem in zijn gezicht. Vanavond niet. Ze keurde hem geen blik meer waardig en wilde naar de bar lopen om daar eens wat te halen toen ze merkte dat de man kwaad, en inclusief rode handafdruk op zijn gezicht achter haar aan kwam lopen. Medusa zuchtte en draaide zich naar hem om. "Luister lieverd, we zijn niet goed begonnen net.", zei ze maar, om problemen te voorkomen. "Maar als je wat van me wil zul je toch echt wat beter je best moeten doen. Wat dacht je van een drankje voor me te halen?" En ze zag hoe de man wegliep. Ze moest toegeven, ze had zich dan ook een klein beetje te sexy gekleed om hier rond te gaan hangen, maar goed, omkleden ging nu lastig. Toen liet ze haar blik door het café gaan. Zouden hier nog wél leuke mensen zijn of alleen maar van die irritante op seks beluste dronken soldaten? Ze besloot maar bij een tafeltje in een donker hoekje van het café te gaan staan, zodat zij iedereen in de gaten kon houden, maar zij haar niet. Medusa overdacht de afgelopen tijd op aarde. Het was makkelijker gegaan dan ze gedacht had, alleen had ze nooit van haar hele leven, hoe ironisch, ze was dood geweest, gedacht dat ze iets zou gaan missen. En met iets bedoelde ze haar gorgon uiterlijk. In de onderwereld had ze daar niet zo over na gedacht, maar hier, met al die vervelende mensen om haar heen kon het soms best makkelijk zijn zo af en toe eens iemand te verstenen. Misschien moest ze maar eens uitzoeken wat ze daar allemaal aan kon doen. "En dan," zei een stemmetje in haar hoofd. "Een carrière beginnen als professioneel beeldhouwster?" "Ach, hou toch je bek, man," snauwde ze hardop tegen zichzelf. De beslissing stond vast. Ze zou haar kracht terug krijgen. Wat er ook gebeurt.

Een ander soort muziek klonk door de straten van Sparta. Het was hard, prettig om te horen, maar het was toch ook wel weer een beetje intimiderend. “You can’t get in my head, if you don’t get in my bed…” zong Carmen vrolijk mee met de muziek en liep een beetje rond in Sparta. Ze was nog nooit in de stad geweest en tot nu toe vond ze het erg leuk. De reden dat ze van Athene naar Sparta was gereisd, was heel simpel. In Athene was gewoon simpelweg geen werk meer te vinden en daarom besloot Carmen haar horizon te verbreden, naar Sparta, wat ook een grote stad was in Griekenland. “Rock with me..” zong ze vrolijk verder. Een reden voor haar vrolijkheid was er niet echt, want het was vandaag ook niet echt gelukt met het zoeken van een baantje. Misschien moest Carmen gewoon wat stoom afblazen? Dat zou in ieder geval wel gaan lukken in de stad waarin legers, oorlog en zweterige, vieze mannen centraal stonden. Dat zag ze ook op straat, de vieze mannen dan in ieder geval. Het aantal zwervers in deze stad lag vrij hoog, dat zag je zo en dat gaf Carmen niet echt een veilig gevoel.

Ze liep een steegje in, een steegje waarin veel mannen, vrouwen met hoge laarzen (hookers) en mannen met petjes stonden. Carmen had vroeger vaak zelf in dit soort straatjes gestaan en ze bekeek de vrouwen. Ze waren nog jonger als zij toen ze dit werk zelf was gaan doen. Afkeurend schudde ze haar hoofd en keek naar het café dat even verderop lag. Het zag er een beetje luguber uit, op een andere manier dan het café waar ze de god Hermes had ontmoet. Een fijne dag in haar geschiedenis, die ze nog lang moest koesteren. Oh Dear God, als ze niet uitkeek werd ze dadelijk nog emotioneel. Rustig liep ze het cafeetje binnen en keek om zich heen. Veel mannen. Veel vrouwen die buiten ook stonden. De rook drukte tegen het plafond aan. Carmen liet haar hand over de stof van de zwarte jurk gaan die over haar lichaam ging. Verschillende mannen keken haar aan en toen ze haar weg naar de bar begon, raakten verschillende haar aan. Het voelde niet anders als vroeger. Het voelde precies hetzelfde. En ze deed wat ze dan altijd deed: haar ogen dicht en aan haar toekomst denken. Over hoe alles anders zou zijn.

“Een rode wijn graag..” zei ze tegen de barman en deze knikte. Hij gaf haar een flinke bel en Carmen gooide wat geld op de bar. “Hou de rest maar, maatje” zei ze vriendelijk tegen hem en keek om zich heen. Daar was nog een tafeltje aan een donker hoekje. Precies goed, zo kon ze de mensen in het café een beetje observeren en van de blikken genieten. Mensen ontwijkend liep Carmen richting het tafeltje en plofte neer. De aanwezigheid van iemand zorgde voor een ongemakkelijk gevoel. Toch zag Carmen niemand en ging toch onbehaaglijk zitten. Het glas zette ze op tafel en sloeg haar benen over elkaar. Opeens hoorde ze “Ach, toch je bek, man” uit een van de donkerste hoekjes van de tafel en eventjes schoot Carmen overeind. In de donker kon ze een silhouet onderscheiden. “Wauw, ik had al het idee dat ik hier met meerdere was, maar dat dit idee ook werkelijkheid was verbaast me alsnog een beetje…” grinnikte ze en schudde met haar hoofd “Kom eens naar voren, ik zie je niet eens zo!” En eventjes hield Carmen haar hoofd scheef. In de schaduw kon ze het lichaam van een vrouw ontdekken. Eventjes reikte Carmen naar voren, waarna ze de schouder van de vrouw aanraakte. Een emotie schoot bij haar naar binnen, meteen trok ze haar hand terug, alsof ze zich ergens aangebrand had. Een beetje verward keek ze de vrouw aan, ze kon de emotie namelijk nergens plaatsen. “Carmen…” mompelde ze zachtjes “En jouw naam is?”

“Wauw, ik had al het idee dat ik hier met meerdere was, maar dat dit idee ook werkelijkheid was verbaast me alsnog een beetje…” Medusa schrok. Ze had de vrouw bij wie deze stem hoorde nog niet eerder opgemerkt. “Kom eens naar voren, ik zie je niet eens zo!” Zo, ze had dus lef. Medusa wilde weten wie het was, maar ook de vrouw tegenover haar had zich in de schaduw verstopt. Toen schoot een hand in haar blikveld en raakte haar schouder even aan. Medusa schrok. Die aanraking, dat gevoel alsof iemand even in je ziel keek.. Het kon toch niet.. Dit was niet.. Nee, dat kon niet. Pallas Athena zou nooit in zo'n café als dit komen. Toch werd ze achterdochtig maar deed nieuwsgierig wat de vrouw haar vroeg. Ze leunde iets naar voren. Waarschijnlijk bevond haar gezicht zich nu net in het zwakke licht dat door een klein vies raampje van een zwakke lantaarnpaal buiten naar binnen scheen. "Carmen," hoorde ze nog zachtjes mompelen. “En jouw naam is?” De vrouw klonk geschrokken. Had zij ook iets gevoeld bij de aanraking? Medusa merkte dat er een stilte viel en antwoordde snel. "Madelène," was haar korte antwoord. "Zo, Carmen," ging ze verder. Het mocht niet gebeuren dat Carmen de leiding over het gesprek in handen kreeg, dus stelde Medusa snel de eerste vraag. "Je liet me schrikken, ik had je niet aan zien komen. Ook op zoek naar een beetje afleiding?" Ze had besloten eerst een 'normaal' gesprek te beginnen, als dat lukte. Het gevoel wat gepaard ging bij die aanraking lag nog vers in haar geheugen. Maar ze kon er nu niet zo een twee drie naar vragen. Ze zou voorzichtig moeten zijn. Deze vrouw kon gevaarlijk zijn. Kon ze nu maar een gezicht zien.. "Je hebt wel een kleine voorsprong, jij hebt mijn gezicht gezien maar ik de jouwe niet." En met deze woorden schoof ze haar stoel wat verder richting de tafel zodat ze geheel in het zwakke licht zat, om argwaan te voorkomen.

De vrouw heette dus Madelène. Een naam die je niet vaak hoorde. Paste het bij de vrouw? Carmen had geen idee, ze zag slechts haar gezicht een beetje van het gezicht van Madelène gezien, omdat het licht van de lantaarnpaal niet heel erg goed naar binnen scheen. De vrouw tegenover haar vroeg haar of dat ze ook op zoek was naar afleiding en dat Carmen een kleine voorsprong had, omdat ze haar gezicht wel kon zien. Een glimlach verscheen op het gezicht van de halfgodin. “Natuurlijk heb ik dat dan, ik speel graag spelletjes waarbij ik een voorsprongetje heb” zei ze grinnikend en liet haar gezicht in het licht van de lantaarn vallen. Carmens gezicht werd daar iets door verlicht. Haar ogen mysterieus, de lijnen van haar kaak precies zoals haar biologische moeder Athena, net zoals haar neus en de vorm van haar gezicht. Toch had ze ook wel iets weg van haar stiefmoeder, de moeder die haar heeft laten opgroeien, de haarkleur bijvoorbeeld en de manier van doen. “Tsja, ik kom uit Athene weet je, en hier is toch wel wat ander volk. Toch verrast het me dat hier een meisje zit, tussen al die vieze, hangerige mannen. Enige reden waarom jij hier bent? Ook om werk te zoeken of gewoon om een beetje los te gaan?” Terwijl Carmen op een antwoord wachtte, keek ze de vrouw tegenover zich doordringend aan. Het was een knappe vrouw, dat mocht zeker gezegd worden, ook al viel Carmen niet op vrouwen. Iets aan Madelène klopte niet, al had ze geen idee wat. “Pas op, pas op met de vrouw tegenover je, ze is niet wat het lijkt! Kijk alsjeblieft uit voor je jezelf en anderen in gevaar brengt!” hoorde ze de stem die de emoties van mensen in haar achterhoofd zeggen. Carmen schudde met haar hoofd, hoe kon die stem er nou iets van begrijpen? “Sorry, ik dacht dat ik een vlieg om mijn hoofd hoorde zoemen, het is hier ook zo donker” verontschuldigde ze zich, omdat ze opeens zo met haar hoofd schudde.

“Natuurlijk heb ik dat dan, ik speel graag spelletjes waarbij ik een voorsprongetje heb” zei het meisje tegenover haar. Ondanks haar woorden liet ze toch haar gezicht zien. Medusa leek door de bliksem getroffen en deinsde achteruit. Dat gezicht! Die kaak! Zelfs de neus! Dit was Athena! Of nee, het was Athena niet. Maar ze leek er zo sterk op.. Misschien had de scheinheilige godin eindelijk haar maagdelijkheid opgegeven. De hoer. Medusa probeerde zich te herstellen, maar dat lukte niet echt. “Tsja, ik kom uit Athene weet je, en hier is toch wel wat ander volk. Toch verrast het me dat hier een meisje zit, tussen al die vieze, hangerige mannen. Enige reden waarom jij hier bent? Ook om werk te zoeken of gewoon om een beetje los te gaan?” "Werk.." herhaalde Medusa afwezig. Toen besefte ze wat ze zei en werd ze weer een beetje oplettender. "Ach nee," en ze schudde met haar hoofd. "Sorry het was een lange dag," verontschuldigde ze zichzelf. "Maar nee, ik ben hier niet voor werk. Ik wilde gewoon de boel eens een beetje verkennen, en aangezien in Sparta altijd wel wat de beleven valt moet ik die vieze mannen die je hier overal ziet maar voor lief nemen." Net als Medusa zelf schudde Carmen ook met haar hoofd. “Sorry, ik dacht dat ik een vlieg om mijn hoofd hoorde zoemen, het is hier ook zo donker” Medusa's ogen versmalden zich. Ze geloofde het meisje niet. Het kon niet anders of ze had een vermoeden wie er tegenover haar zat. "Uit Athene, zei je?" begon ze om een beetje meer informatie uit haar te halen. "Vertel eens wat meer, hoe is het in die stad? Ligt je afkomst daar?" Medusa besefte dat de directe vraag naar haar afkomst niet zo handig was. Maar het was nu te laat om het te herstellen. Tot overmaat van ramp kwam de man die haar bij de ingang van het café had lastiggevallen nu ook aanzetten. "Hier," was het enige wat hij zei en zette met een klap een pot bier op tafel. Daarna voelde Medusa zijn handen alweer over haar lichaam glijden. "Bier?" herhaalde Medusa ijzig. "Bier?" Ze draaide zich naar de man om, sloeg zijn armen weg en pakte het bier op. "Denk je nou echt dat een vrouw zoals ik bíer wil hebben?" Na deze woorden stond ze op en goot langzaam de inhoud van het glas over zijn hoofd leeg. Toen sloot ze haar ogen. Waarom trok ze toch altijd problemen aan?

Een beetje achterdochtig keek Carmen Madelène aan. Ze had het gevoel dat de vrouw tegenover haar niet helemaal de waarheid sprak en dat ze een beetje slecht bij haar hoofd was, doordat ze zo afwezig had verteld dat ze naar werk op zoek was, maar toch weer niet. Waarom was ze hier aan de tafel gaan zitten? Ach ja, ze kon ook weer niet opstaan en ergens anders gaan zitten, dat was dan ook weer zo lullig. “Mmm, ja, ik ken het gevoel van mannen. Mannen zijn niet eens mannen. Echte mannen bestaan tegenwoordig niet meer. De mannen hier zijn pussy’s die alleen maar voor ons hier zijn, de knappe ladies, die denken ze te kunnen versieren” antwoordde ze op Madelène en nam een slokje van haar wijn. Meteen ging Madelène in op het feit dat ze het woord Athene had gezegd en eventjes kneep Carmen haar ogen een beetje dicht. Was Athene bijzonder voor haar ofzo? Ze wilde net wat gaan zeggen, tot ze plots werden gestoord door een man. Hij zette bier op tafel en Carmen rolde met haar ogen. Madelène zette een tirade tegen hem op en Carmen schudde haar hoofd. “Laat mij maar eventjes…” zei ze en zette de man neer op een stoel. Ze plofte verleidelijk neer op zijn schoot en begon hem te zoenen. “Rustig tot tien tellen, Carmen, dan los laten..” zei ze tegen zichzelf en liet na een paar seconden los. Ze bracht haar mond naast zijn oren en keek toen Madelène aan. Carmen gaf haar een knipoog, als meisjes onder elkaar en begon toen in zijn oren te fluisteren: “Ik denk dat jij mij vanavond heel erg gelukkig ga maken.” Als een volleerde dievegge ging ze met haar hand wat rond in de zak van zijn vest, hij was immers te druk met haar. Een autosleutel kwam tevoorschijn en ze glimlachte. Dit was haar kans. Ze trok zich weer terug en gaf hem de autosleutel. “Hier, pak aan, haal uit mijn auto maar een paar van die rubbertjes, we willen immers geen ziekte oplopen toch?” zei ze met een knipoog en zag hem met zijn fatsige reet weglopen. Carmen knikte eventjes naar Madelène. “Dus. Zo doe je dat. De man tegenwoordig is te stom om te zien dat ik hem zijn eigen autosleutels gaf. Ach ja.” Ze schudde haar hoofd en nam een slokje van haar wijn. “Maar goed, je vroeg of dat ik uit Athene kwam. Het antwoord is ‘nee’, ik kom uit een gebied op deze wereld wat niet meer bestaat, helaas. Toch ben ik wel op een zekere manier verbonden met Athene, het is een hele speciale stad. Het lijkt een beetje op…familie.” Het laatste woordje zei ze om te proberen wat verwarring bij de vrouw op te wekken. Heel even schoot haar hand uit en raakte ze de pols aan van Madelène. Opeens schoot er een beeld door haar, een van Carmens krachten die ze niet zo goed kon beheersen. Het was een onduidelijk beeld en allemaal snel achter elkaar gezet. Een vrouw die haar hand uit stak. Een prachtige vrouw, die precies leek op Madelène, betoverd. Een groot gruwelijk monster verscheen, met slangen als haren. Ze hoorde haar naam een paar keer door het beeld heen en al gauw was ze weer terug op de wereld. Gefascineerd keek ze Madelène aan. “Je doet iets raars met me, weet je dat, alsof we hetzelfde zijn. Of juist niet, een soort tegenpolen.”

Medusa zag hoe Carmen op de schoot van de man ging zitten en haar lippen op de zijne plantte. Na een paar seconden keek ze Medusa's kant weer op en gaf haar een knipoog. Ze zag wel hoe Carmen de zak van zijn vest afzocht. Waar was ze mee bezig? Het meisje haalde de autosleutels van de man uit zijn jaszak. Ze ging iets naar achteren zitten en hield hem de sleutels voor. Medusa, die al het hele tafereel bekeek met een opgetrokken wenkbrauw werd zo mogelijk nóg verbaasder toen Carmen zei: “Hier, pak aan, haal uit mijn auto maar een paar van die rubbertjes, we willen immers geen ziekte oplopen toch?” De man deed nog wat ze zei ook. “Dus. Zo doe je dat. De man tegenwoordig is te stom om te zien dat ik hem zijn eigen autosleutels gaf. Ach ja.” zei Carmen tegen haar. "Wauw, dat die vent daar intrapte.." Ze was er oprecht verbaasd over, maar toch verafschuwde ze wat ze net gezien had. "Toch snap ik niet helemaal waarom je hem die zoen gaf. Er moest toch een andere manier zijn geweest?" Het stemmetje in haar hoofd zei "een andere, minder misselijkmakende manier," maar ze wilde Carmen niet beledigen nadat zij haar geholpen had. “Maar goed, je vroeg of dat ik uit Athene kwam. Het antwoord is ‘nee’, ik kom uit een gebied op deze wereld wat niet meer bestaat, helaas." Medusa's wenkbrauw schoot weer omhoog. Een gebied wat niet meer bestond? Ze wist nog niet genoeg van de wereld van nu, en haate haar onwetendheid. "Toch ben ik wel op een zekere manier verbonden met Athene, het is een hele speciale stad. Het lijkt een beetje op…familie.” Ze keek Carmen even raar aan. Familie? De stád lijkt op familie? Wat bedoelde ze daar nou mee? Dat er familie woonde? Of dat.. De naam op van de stad op haar familie leek. Dat zou een hoop verklaren. Net op dat moment raakte Carmen Medusa's pols aan. Een irriterend, brandend gevoel plaagde haar huid, en haar gedachten werden voor een kort moment gedeeld met het meisje voor haar. Medusa zag zichzelf. Eerst als meisje, toen als het monster wat vroeger in haar had gescholen. Haar naam werd een paar keer geschreeuwd en toen verdween de stem uit haar hoofd. Geschrokken trok ze haar arm terug. "Wat was dat?" Vroeg ze angstig. “Je doet iets raars met me, weet je dat, alsof we hetzelfde zijn. Of juist niet, een soort tegenpolen.” Carmen had dus hetzelfde gezien als zij. Goh, wat een verassing. Not. Medusa besloot de vraag te stellen die ze al eerder had willen vragen. "Wat is jouw relatie met Pallas Athena?"

Carmen keek de vrouw tegenover zich langdurig en onderzoekend aan. De vrouw vond de reactie die ze had gegeven op de man raar, ze had angstig gevraagd wat de connectie tussen hun was en wat de relatie was tussen haar en Athena, haar moeder. Het was tijd om achter de waarheid te komen, ze was niet bang voor de vrouw tegenover haar. Het was zeker dat de vrouw ook iets van haar achtergrond wist, maar ze kon zichzelf in ieder geval verdedigen en dat soort dingen. “Weet je, Madelène, ik weet niet waarom je hierin geïnteresseerd bent, maar Athena is mijn biologische moeder. Ze is een geweldige godin, prachtig wel te verstaan.” In haar achterhoofd grinnikte Carmen, ze had haar moeder nog nooit gezien, maar dat was iets wat Madelène niet hoefde te weten. Ze nam nog een slokje van haar rode wijn en haar blik was lang niet van haar verwijderd. “Dus. En wat is jouw relatie tot mijn moeder? Vind je haar ook zo aardig als iedereen haar noemde? Ze was immers een soort heilige maagd Maria, iemand waar je een voorbeeld aan kan nemen, right?” Carmen was alles behalve de heilige maagd Maria. “En trouwens, ik wilde nog even iets kwijt over dat zoenen. Jij had er anders ook vrij weinig moeite mee toen die flapdrol aan jouw lichaam zat..” En ze liet haar ogen eventjes over het lichaam van Madelène gaan “En ik weet wat ik doe, als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, sta je niet meer onder de indruk van een zoen of van een hand op je kont. Ik heb je geholpen, dus je hoort bij me in het krijt te staan. Had jij anders een beter idee dan om van hem af te komen?” Carmen voelde een bepaalde woede in zich opkomen, maar ze wist niet waarom. Madelène had haar niets gedaan. Waarom voelde ze die woede dan opkomen en een stem in haar hoofd zeggen dat dit niet goed was, dat ze weg moest.

Er viel een lange stilte voordat Carmen haar eindelijk weer begon te praten. Wat het meisje toen zei kwam niet echt als een schok meer voor Medusa maar prettig om te horen was het allerminst. “Weet je, Madelène, ik weet niet waarom je hierin geïnteresseerd bent, maar Athena is mijn biologische moeder. Ze is een geweldige godin, prachtig wel te verstaan." Ze moest moeite doen niet uit te schreeuwen dat de moeder van Carmen de grootste en meest onbetrouwbare hoer was die er bestond. Maar ze bleef rustig en het enige wat ze zei was "o ja, ze is zeker prachtig. Haar uiterlijk dan." En ze keek Carmen aan terwijl ze rustig een slokje van haar wijn nam. “Dus. En wat is jouw relatie tot mijn moeder? Vind je haar ook zo aardig als iedereen haar noemde? Ze was immers een soort heilige maagd Maria, iemand waar je een voorbeeld aan kan nemen, right?” Medusa zat stil. Spraakeloos en bewegingloos. Ze wist niet wat ze moest zeggen dus bleef ze maar stil. Tot ze langzaam begon te trillen van woede, denkend aan waar Athena allemaal verantwoordelijk voor was. Het trillen werd steeds iets erger en op het moment dat Carmen klaar was met haar verhaal over dat het niets was om die man de zoenen barstte ze los. "Jouw moeder is het grootste onbetrouwbaaste kreng wat er ooit hier op aarde rondgelopen heeft." Beet ze het meisje toe. "Athena is verre van de heilige maagd Maria!" ze had geen idee wie die laatste was, maar dat deed er ook niet toe. Medusa merkte dat ze steeds harder begon te praten. "Die bitch denkt alleen maar aan zichzelf, is een egoïstisch rotwijf en geeft helemaal niks om anderen!" Medusa schreewude de laatste woorden uit en stond met een dierlijke grom op en smeet de tafel omver. "Jouw moeder heeft mij op brute wijze van het leven beroofd, en heeft van mij toen een lachertje gemaakt." Ze wees beschuldigend op het meisje voor haar en schreeuwde verder. "Luister goed naar mij, Carmen, ik want ik zweer het op de Styx. Jouw moeder heeft in al haar wijsheid er niet gedacht dat ik ooit weer zou kunnen herrijzen, en op dit moment heeft ze een grote vijandin aan mij en ze zou wensen dat ze zich nooit tegen mij gekeerd had!" Medusa liet haar arm zakken en zei rustig, maar met een krankzinnige gloed in haar ogen "ik wil wraak. En die wraak zal ik krijgen." En ze keek het meisje aan.

Ergens had ze de reactie van Madelène wel verwacht, ze had wel in de gaten dat Madelène niet helemaal was wie ze zei dat ze was. Toch was ze enigszins geschrokken van de uitbarsting van haar, ook al was dat niet op haar gezicht af te merken. Ze voelde de woede die waarschijnlijk haar moeder stuurde wegebben, maar voelde haar eigen woede opkomen. Hoe durfde deze bitch haar moeder zomaar uit te schelden? Ook Carmen stond op en in een paar stappen stond ze vlak voor Madelène, hun neuzen bijna tegen elkaar aan gedrukt. “Moet jij eens goed luisteren, idiote, goedkope bitch, als mijn moeder dat heeft gedaan, had ze waarschijnlijk daar alle redenen toe. Door iedereen wordt ze omschreven als een goede godin en jij bent de enige die ik ken die problemen met haar heeft. Moet dus aan jou liggen, right? Je zal haar er wel een reden voor gegeven heb en nu ik zo voor je sta kan ik die reden al snel bedenken.” De stem van Carmen was hard en vastbesloten. Ze wist zeker dat haar biologische moeder nooit iemand zou zo vermoorden. Een paar stappen naar achteren en enige ruimte was weer tussen haar en Madelène zichtbaar. Een aantal omringende mensen keken hun aan en er heerste een stilte in het café, iedereen had zijn ogen nu op Carmen en Madelène gericht. Iets in haar vertelde dat ze de stilte moest doorbreken. “Als jij mijn moeder iets aan wilt doen, sta ik dat niet toe. Je zal eerst door mij heen moeten als je haar wilt krenken en ik zweer je, als je haar ook maar één enkele haar krenkt, kom ik elke goedkope kledingwinkel in de omgeving bezoeken om je te vinden. En als ik je vind, zal je het berouwen, laat dat duidelijk zijn” zei Carmen razend tegen het meisje voor zich en haar ogen vernauwde zich iets. “Kom maar op” dacht Carmen tegen zichzelf.

Niet lang nadat Medusa haar verlangen naar wraak had uitgesproken was Carmen opgestaan en naar haar toe te lopen. Ze kwam vlak voor haar staan en keek zo mogelijk nog bozer als Medusa zelf geweest was. “Moet jij eens goed luisteren, idiote, goedkope bitch, als mijn moeder dat heeft gedaan, had ze waarschijnlijk daar alle redenen toe. Door iedereen wordt ze omschreven als een goede godin en jij bent de enige die ik ken die problemen met haar heeft. Moet dus aan jou liggen, right? Je zal haar er wel een reden voor gegeven heb en nu ik zo voor je sta kan ik die reden al snel bedenken.” Medusa grijnsde. Ondanks dat wat Carmen zei heel aannemelijk was, had ze het toch verkeerd. Ze liet een vals lachje horen en zei: "toch ben ik van ons tweeën de meest.. Hoe zeg je dat?" Medusa deed even alsof ze diep aan het nadenken was. "O ja, maagdelijk." Het was niet helemaal waar, ze was namelijk verkracht door Poseidon in haar vroegere leven. Dat was ook de reden dat Athena zo woest op haar was, ze was verkracht in haar tempel. Niet dat zij er wat aan kon doen. Het deed haar nog steeds zeer dat Athena haar zo verraden had, maar dat zou ze niet meer laten merken. Aan niemand niet. Medusa wist dat ze Carmen nu op haar gevoelige plek geraakt had. Het kon niet anders of zij had een verleden in de wereld van de prostituees. Hoe ze die man zoende enkel en alleen om hem weg te krijgen.. “Als jij mijn moeder iets aan wilt doen, sta ik dat niet toe. Je zal eerst door mij heen moeten als je haar wilt krenken en ik zweer je, als je haar ook maar één enkele haar krenkt, kom ik elke goedkope kledingwinkel in de omgeving bezoeken om je te vinden. En als ik je vind, zal je het berouwen, laat dat duidelijk zijn" "O meisje," zei Medusa en ze voelde weer wat in haar binnenste borrelen. "jij hebt geen idee van wat je nu allemaal zegt." En ze liet een valse grijns zien.

Even keek Carmen geschrokken naar Medusa. Het meest maagdelijk. Ze had geen idee hoe Medusa wist dat zij iets hiervan af wist, had ze dan toch iets te wild gedaan met die man een paar minuten geleden? Een paar tranen vulden zich in de ogen van Carmen, het was doodstil in het café. Toen vermande Carmen zich, ze rechtte haar rug en liep op Madelène af. Eventjes legde ze haar hand op de schouder van Madelène en kreeg meteen een visioen door, ze had al het idee gehad dat dit meteen zou gaan gebeuren en ze hoopte dat haar moeder haar een beeld zou sturen waar ze wat aan zou hebben. Het visioen was in zwart-wit. Een monster liep door een lege straat, een paar bebloede lichamen lagen naast het monster. Het monster had een kop vol slangen, het zag er vreselijk uit. Zo abrupt als het begonnen was, zo abrupt hield het ook weer op en Carmen trok haar arm terug. Eventjes glimlachte ze naar Madelène, omdat ze wist dat zij hetzelfde gezien moest hebben. “Weet je, Madelène, de reden dat ik niet meer maagdelijk ben, is omdat ik mensen kan krijgen. Mensen die mij willen.” Ze begon rondjes rond Madelène te lopen. “En tsja, dat jij dat niet kan krijgen, en slechts je jaloezie op mij moet afreageren, is niet mij probleem. Maar je ziet er goedkoop uit en dat is de reden waarom mensen je niet willen. En bovendien…” Carmen stond nu pal achter Madelène en bracht haar mond even naast haar oor. Zachtjes fluisterde ze erin “…weten wij allemaal wie en wat jij bent. En als iemand daarachter komt wilt diegene echt niet bij jou in bed liggen, is het niet?” Carmen wist niet precies wie Madelène was, maar wel dat ze niet helemaal was wie ze zei dat ze was. Ze ging terugstaan op haar oude plaats en keek de vrouw/monsterding voor haar verwachtingsvol aan, alsof ze haar uitdaagde.

Een misselijk gevoel trok door Medusa's buik toen ze de beelden zag die Carmen haar stuurde. Er hadden bloederige lijken naast haar gelegen. Dat klopte niet, dat was niet een van haar herinneringen! Iemand had hier mee geknoeid. Medusa had namelijk zelf vroeger nooit sporen achtergelaten, op heel erg echt lijkende, en verschrikt kijkende standbeelden na dan. Maar veel tijd om hier over na te denken kreeg ze niet, want Carmen wierp een glimlachje naar haar, het had een zweem van spot, en begon te spreken. “Weet je, Madelène, de reden dat ik niet meer maagdelijk ben, is omdat ik mensen kan krijgen. Mensen die mij willen. En tsja, dat jij dat niet kan krijgen, en slechts je jaloezie op mij moet afreageren, is niet mij probleem. Maar je ziet er goedkoop uit en dat is de reden waarom mensen je niet willen. En bovendien…” Carmen was als een roofdier rondjes gaan cirkelen om Medusa heen toen ze was begonnen te praten. Maar nu stond ze stil, liep op haar af en fluisterde in haar oor: "weten wij allemaal wie en wat jij bent. En als iemand daarachter komt wilt diegene echt niet bij jou in bed liggen, is het niet?” Medusa sloot haar ogen. Het masker waarachter ze haar ware emoties probeerde te verbergen brak toen de pijn en het verdriet dat Carmen bij haar oproepte te hevig werden. De woorden van het meisje herrinerden haar aan Poseidon, haar verkrachter. Carmen had het mis gehad, de god had het geweten, maar toch.. Ze opende haar ogen weer en keek Carmen aan. Het enige wat ze uit kon brengen was een zacht "je hebt geen idee.." voordat ze zich op haar stoel liet vallen en haar hoofd in haar handen begroef.

De vrouw reageerde niet op Carmen hoe zij eigenlijk verwacht had. Ze plofte op de stoel neer, terwijl ze mompelde dat Carmen geen idee had. Eventjes hield Carmen haar hoofd schuin, om te kijken wat voor hoogte ze van de vrouw moest nemen. Het was eigenlijk wel redelijk ongemakkelijk, alle ogen waren op hun gericht. Ze keek om zich heen en keek naar de ogen die op haar gericht waren, men wilde natuurlijk dat zij nu een stap ging zetten. Angstig keek ze om zich heen, totdat ze opeens hoorde: “Oh kijk mensen, Beyonce loopt buiten, ga snel naar haar toe!” Het geluid was afkomstig vanachter de bar en ze zag de barkeeper als eerste naar buiten hollen. Alle mensen in het café volgden hem en een glimlach stond op het gezicht van Carmen, die zouden niet snel meer terugkomen. Carmen plofte neer op de stoel die tegenover die van Madelène stond en sloeg haar benen over elkaar. “Dus. Wat verwacht je nu dat ik doe? Naast je kom zitten met een arm om je heen om te vertellen hoe zielig je bent?” verbrak ze de stilte en ze keek Madelène schattend aan. “Dus, jij geeft op na één simpele opmerking, terwijl je mij wel even hard gekwetst heb? Wat wil je nu dat er gebeurd?” Eventjes grinnikte Carmen zachtjes. “Meisje, ik weet niet wat of wie je bent, en hoe lang je bent weg geweest, maar als je hier al niet tegen kan, is de kans groot dat je het niet overleefd op deze wereld. Als je om elke opmerking gaat huilen, grienen, of wat je nu ook aan het doen bent, dan ga je het zwaar krijgen, meisje. “ Ze haalde even adem en stond toen open. Ze hurkte voor het meisje neer en legde haar handen op haar handen. Carmen bedoelde het als een troostend gebaar, ze kon er niet tegen als ze mensen zag zitten zoals ze zelf ook twee jaar geleden had gezeten. Voorzichtig probeerde Carmen de handen voor haar gezicht weg te halen. “De wereld is keihard. Je kan niet meer wegkomen met het treuren om opmerkingen. Er zijn meer mensen die je vijand willen zijn, dan mensen die je vriend of vriendin willen zijn. Het is hard, maar de wereld is veranderd, gaat veranderen en zal altijd blijven veranderen.” Carmen voelde een bepaalde gloed in zich gloeien, was het wijsheid? Was haar moeder trots op haar door deze woorden? Ze was opvallend stil.

Tranen rolden over haar wangen. Ze wilde niet huilen, al helemaal niet in de buurt van Carmen, maar het was haar gewoon even te veel geworden. Ze voelde ze zich zwak, zwak omdat ze zo snel onderuitgehaald was. Zwak omdat ze haar verleden toch nog niet los kon laten. “Dus. Wat verwacht je nu dat ik doe? Naast je kom zitten met een arm om je heen om te vertellen hoe zielig je bent?” Medusa zweeg, ze wilde niet praten, niet nu met een stem waarin het verdriet zo duidelijk uit klonk. “Dus, jij geeft op na één simpele opmerking, terwijl je mij wel even hard gekwetst heb? Wat wil je nu dat er gebeurd?” Dit verraste Medusa wel eventjes. Hoewel het eerst haar bedoeling was geweest, had ze er nu spijt van dat ze Carmen had gekwetst met haar opmerking over maagdelijkheid. Misschien, nee, niet misschien, hoogstwaarschijnlijk was het voor Carmen ook heel zwaar geweest. Net toen Medusa wilde zeggen dat het haar speet ging Carmen verder en verdween de moed om wat te zeggen weer. “Meisje, ik weet niet wat of wie je bent, en hoe lang je bent weg geweest, maar als je hier al niet tegen kan, is de kans groot dat je het niet overleefd op deze wereld. Als je om elke opmerking gaat huilen, grienen, of wat je nu ook aan het doen bent, dan ga je het zwaar krijgen, meisje.“ Terwijl ze sprak was Carmen voor Medusa gehurkt en haalde haar handen voor haar gezicht weg. Medusa liet het toe en keek Carmen even verloren aan tot ze haar ogen weer neersloeg. Zachtjes begon ze: "ik.. ik snap je niet helemaal. Ik heb je gekwetst, ik schold je moeder uit, en nu.. nu probeer je me te troosten?" Medusa zuchtte en keek haar weer aan. "Dat verdien ik niet.. Ik ben een monster, je had gelijk, je had gewoon altijd al gelijk.." Medusa wist dat als ze verder zou proberen te spreken dat haar stem zou breken dus zweeg ze. “De wereld is keihard. Je kan niet meer wegkomen met het treuren om opmerkingen. Er zijn meer mensen die je vijand willen zijn, dan mensen die je vriend of vriendin willen zijn. Het is hard, maar de wereld is veranderd, gaat veranderen en zal altijd blijven veranderen.” "Ik weet het.. De wereld is in dat opzicht niets veranderd, als je niet zelf sterk bent zul je door de sterkeren altijd onderdrukt blijven." Ze nam een hap lucht en zei toen: "Carmen.." Verder dan de naam van het meisje kwam ze even niet. Toen haalde ze nog een keer diep adem en vervolgde: "Carmen het spijt me. Het spijt me dat ik zo'n bitch was.. Dat ik problemen heb met je moeder betekend niet dat ik dat op jou af mag reageren. Jij bent anders.." Met haar laatste woorden bedoelde Medusa dat Carmen beter was dan Athena. Carmen was namelijk niet nep, ze zei waar het op stond en zou daar niet om liegen, dat kon Medusa aan haar zien. Ze hoopte dat Carmen haar excuses zou accepteren, maar ze verwachtte het niet. Het enige wat ze verwachtte is dat ze binnen een paar uur weer met haar voeten in het koude water van de Styx zou zitten.

Een trieste glimlach ging over het gezicht van Carmen toen ze het verhaal van Madelène aanhoorde. “Het geeft niet Madelène, weet je, ik had misschien ook niet zo heftig moeten reageren. Ik heb mijn moeder nog nooit gezien. Alleen gehoord, in mijn hoofd. Dus ja, wat voor moeder ben je dan, als je dochter je niet eens kan zien.” Ze grinnikte weer zachtjes en bracht voorzichtig het hoofd van Madelène op haar schouder, terwijl ze de vrouw zachtjes over haar rug aaide. Carmen voelde zich verstandig, verstandig omdat ze niet verder ging met het kleiner van de vrouw en het uitschelden. Het was nutteloos omdat te doen. “Ik zal je wat laten zien, Madelène, een deel van mijn leven waarop ik niet trots ben. Als mijn moeder er was geweest, was het vast anders geweest.” Carmen sloot haar ogen en een soort visioen kwam in haar op. Nou ja, visioen, meer een terugblik naar het verleden. Ze hoopte dat Madelène het ook zag.

Een mager meisje zat in de hoek van een kamer. Het meisje was bleek, de zwarte mascara op haar gezicht zag er spookachtig uit en ze was ontzettend mager. Het meisje was geplaatst op een terras. Ze was hooguit zestien jaar oud. Een leeftijd waarop je een eerste vriendje moest krijgen, drank moest gaan uitproberen en je eerste zoen moest krijgen. Voor haar stond een man, hij trok zijn broek op en gooide 150 euro voor haar neer. Het meisje greep het geld en stond op, terwijl ze een T-Shirt aantrok. Ze stopte het geld in een portemonnee. “Verdwijn.. en kom hier nooit meer terug” beet ze de andere man in de kamer toe, die de kamer uit walste. Het meisje keek in de spiegel, een bepaald soort pijn was in haar ogen zichtbaar. Ze was gebroken.

Carmen deed haar ogen weer open en ook een paar tranen liepen over haar wangen. “Weet je, Madelène..” klonk haar stem gesmoord en een beetje dichtgeknepen “Het is niet erg, af en toe is het goed om je woede af te reageren. Dat heb je soms nodig omdat in het leven soms dingen je te veel worden…en dat kan je breken.” Een paar tranen vielen op het hoofd van het meisje onder haar, maar Carmen merkte het niet op. Het was een mooi moment.

Het visioen was afgelopen en Medusa kon een rilling niet onderdrukken. Het was verschrikkelijk geweest. Hoe het jonge meisje al zo'n verdorven beeld had van de wereld.. Carmen had eenzelfde soort verdriet meegemaakt als zij zelf. Medusa keek het meisje aan met in haar ogen een blik van begrip, geen medelijden, want dat zou het niet verbeteren. Vaak doet het gewoon goed als iemand je begrijpt. “Weet je, Madelène..” begon Carmen. “Het is niet erg, af en toe is het goed om je woede af te reageren. Dat heb je soms nodig omdat in het leven soms dingen je te veel worden…en dat kan je breken.” Met deze woorden viel er een traan op Medusa's hoofd. Met een triest glimlachje stond ze op, en legde haar hand op Carmens schouder. "Ik denk dat ik beter begrijp dan elk ander hoe hard het leven kan zijn, en ik denk dat ik ook een vaag idee heb van wat jij door hebt gemaakt." Medusa besloot dat ze het meisje mocht, ze moest erg oppassen, Athena was nog steeds haar moeder, maar omdat ze toch al een probleem-magneet was maakte deze vriendschap haar niet veel meer uit. Ze hoopte alleen dat het voor Carmen ook zo voelde. "Zullen we een eindje gaan lopen? Wat frisse lucht zal ons allebei goed doen." Ze wees met haar hand naar de deur. Een blik op Carmen bracht haar weer aan het twijfelen. Misschien wilde het meisje wel helemaal niet verder met haar praten. Misschien was het nu wel over, en moest ze maken dat ze wegkwam. "Als je dat nog wil tenminste.." zei ze er snel achteraan.

Een glimlach verscheen weer op het gezicht van Carmen, Madelène leek zowaar in een mens te zijn veranderd en ze vond het fijn dat ze een soort verandering had kunnen zien bij het meisje. Aan het begin leek de vrouw emotieloos en hard, maar nu bleek er wel degelijk een groot verdriet achter haar te zitten. “Ik ben blij dat je het begrijpt, Madelène. Ik heb zo het idee dat je ook een hoop heb meegemaakt en als je dat kwijt wilt, zal ik ook naar jou luisteren, zoals jij net naar mijn terug-in-de-tijd-flash-filmpje-achtig-iets heb gekeken” vertelde ze haar en grinnikte toen. Wat was ze weer lekker tactisch. “Sorry, ik sta erom bekend dat ik altijd mooie moment een beetje verpest” zei ze breed grijnzend terwijl ze Madelène aankeek. De vrouw vroeg haar of ze zin had om een stukje te gaan lopen, als ze dat nog steeds wilde. Weer glimlachte Carmen en ze stond op. “Ja, natuurlijk wil ik dat. Dan kunnen we elkaar misschien iets beter leren kennen, want in dit café gaat dat denk ik niet lukken. Tenminste, niet als onze kwallenbak terugkomt het de constatering dat hij in zijn eigen auto heeft lopen graaien. Als hij daar tenminste slim genoeg voor is om daar achter te komen, wat ik ten zeerste betwijfel.” Carmen haalde haar schouders op en liep toen richting de deur, deze hield ze vriendelijk voor Madelène open.

Medusa grinnikte eventjes op Carmens opmerking dat ze altijd het moment verpestte. “Ja, natuurlijk wil ik dat. Dan kunnen we elkaar misschien iets beter leren kennen, want in dit café gaat dat denk ik niet lukken. Tenminste, niet als onze kwallenbak terugkomt het de constatering dat hij in zijn eigen auto heeft lopen graaien. Als hij daar tenminste slim genoeg voor is om daar achter te komen, wat ik ten zeerste betwijfel.” Alweer schoot Medusa in de lach. Het was een geluid dat ze al lang niet meer van zichzelf gehoord had, maar het beviel haar wel. "Ugh, stel je toch eens voor dat ie terug zou komen." Medusa deed eventjes alsof ze nadacht. "Hoewel ik nog wel een drankje van hem krijg.." Toen glimlachte ze naar Carmen alsof ze het meisje al jaren kende. "Kom," zei ze vrolijk en duwde Carmen richting de deur en trok haar mee naar buiten. Een simpele armbeweging van Medusa's kant gaf aan dat ze naar links wilde. "Een wat rustiger buurtje," legde ze uit. "We kunnen een stukje langs de rivier lopen, daar komen die dronkenlappen niet zo vaak." Medusa keek eventjes naar het meisje dat naarst haar liep. Ze wist dat er een moment zou komen waarop Carmen naar het visioen over haar zou vragen, maar tot die tijd was ze blij met hoe de situatie nu was en glimlachte.

Het was verstandig geweest om naar buiten te gaan met Medusa, want toen ze een paar stappen gedaan hadden, kwamen er al weer mensen terug naar het café. Waarschijnlijk teleurgesteld omdat Beyoncé niet echt in Sparta had rondgelopen. Wat jammer nou. Madelène vertelde haar dat dit een wat rustiger buurtje was en dat ze langs de rivier konden lopen, omdat daar de dronkenlappen niet zo vaak kwamen. Carmen knikte vrolijk en besloot maar om Madelène te volgen. “Ik kom hier niet zo vaak weet je, dus ik vertrouw er maar op dat jij hier de weg weet..” vertelde ze haar en keek ondertussen in het rond. Ze miste Athene wel, ze was gek op de stad. Misschien kwam dat door het gemis van haar moeder? Er was zoveel dat ze Madelène wilde vragen, omdat zij haar moeder had gekend. “Madelène, ik weet dat jij misschien niet de juiste persoon bent om hier vragen over te beantwoorden…” zei ze zachtjes en staak haar arm door die van de vrouw naast haar, zodat ze gearmd liepen en hield toen diep adem. “Hoe was mijn moeder voordat ze jou dat aandeed? En hoe was ze nadat ze jou iets had aangedaan? Heb je enig idee waarom mijn moeder zoiets heeft gedaan? Want altijd als ik haar in mijn hoofd hoor is ze heel erg beschermend naar mij toe en heel erg…hoe zeg je dat? Agressief naar andere mensen toe.” Ze bleef even stilstaan en keek Madelène aan. “Wat heeft ze je eigenlijk precies aangedaan?”

“Madelène, ik weet dat jij misschien niet de juiste persoon bent om hier vragen over te beantwoorden…” begon Carmen. Medusa wist dat ze nu om antwoorden ging vragen. Maar eerst haakte Carmen haar eigen arm door die van Medusa heen en liepen zo verder. “Hoe was mijn moeder voordat ze jou dat aandeed? En hoe was ze nadat ze jou iets had aangedaan? Heb je enig idee waarom mijn moeder zoiets heeft gedaan? Want altijd als ik haar in mijn hoofd hoor is ze heel erg beschermend naar mij toe en heel erg…hoe zeg je dat? Agressief naar andere mensen toe.” Medusa was stil gaan staan. Ze had het al wel voorspeld, maar dat maakte het niet makkelijker. Ze knepperde even met haar ogen om de opkomende tranente laten verdwijnen, maar eentje ontsnapte er toch. Ze hield er niet van te huilen, het maakte dat ze zich zwak voelde, maar in Carmens gezelschap maakte het haar niet veel meer uit. Medusa zuchtte, en wilde net zacthjes antwoord geven toen het meisje naast haar nog een vraag stelde. “Wat heeft ze je eigenlijk precies aangedaan?” De twee vrouwen waren stil gaan staan. Medusa haakte haar arm los en ging op de grond zitten. Ze klopte op de grond naast haar. "Zit," zei ze zacthjes. "Dit kan een lang verhaal worden.."

"Toen ik nog een redelijk jong meisje was, laten we zeggen een jaar of 18, werd ik priesteres van de goede godin, jouw moeder Athena. Ze was mijn grote voorbeeld in alles, ze was mooi, lief, slim en wist altijd wel wat moois in te ontdekken in iemand. Athena was als een moeder voor mij, de moeder die ik zelf nooit gehad heb. Maar goed, in die tijd was ik, zoals ik al zei, nog een jong meisje. Ik wist wel dat ik mooi was, maar ik was nog te naïef. Want een van de dingen waarover ik niet geleerd had in Athena's tempel was het onderwerp seks. In die tijd was jouw moeder nog bekend als maagd, en zo wilde ze ook haar dienaressen hebben. Daar had ik geen probleem mee, want ik had zo mijn eigen problemen aan mijn hoofd en wist nog nergens iets van. Maar op een zekere dag zag Poseidon mij in de tempel werken. Iets in hem trok hem aan tot mij en hij kwam naar me toe. Hij raakte me aan. Ik wilde dat niet en wilde snel wegrennen richting Athena, maar hij was veel sterker dan ik. Hij verkrachtte me.." De hele tijd had Medusa verteld. Ze was eerlijk geweest en had precies verteld welke gevoelgens ze overal bij had. Maar op dit moment in het verhaal aangekomen viel ze even stil. Ze knipperde eventjes, schudde met haar hoofd en vertelde verder. "Ik voelde me vies en niets waard, en toen ik naar Athena liep voor een beetje troost gebeurde het. Athena vond me vies en vervloekte me, ze verstootte me en bedreigde me met de dood als ze ooit nog eens mijn naam zou horen. Na vele jaren heeft mij naam haar oren weer bereikt, en net zoals ze vroeger was, was ze de godin die zich aan haar woord hield. Maar pas toen, pas op het moment vlak voor ik stierf besefte ik dat de godin die ik altijd zo lief had, een verschrikkelijk monster was."

Onder het vertellen van het laatste deel van haar verhaal waren haar ogen versmald uit woede, wat haar een duivelse aanblik gaf. Ze had Carmen nog niet alles verteld, misschien zelfs al wel iets te veel, maar dat moest dan maar zo zijn. De waarheid zou nog wel komen, nu kon ze het alleen nog niet. Ze keek naar het meisje naast haar en haar woede zakte weer een beetje. "Dat was dus mijn verhaal," zei ze rustig. "Jij bent anders dan je moeder zoals ik al zei. Ik wil niet dat wij ruzie hebben vanwege een paar verwarrende familiebanden. Volgens mij zouden wij elkaar best wel kunnen helpen, al gaat het alleen nog maar om het luchten van je hart."

Madelène had haar gevraagd om te gaan zitten en dat deed Carmen, het zou een lang verhaal gaan worden en ze wilde goed luisteren naar Madelène, dit was misschien het moment waarop ze antwoorden zou krijgen waarop ze al zo ontzettend lang antwoorden wilde. Ze luisterde goed naar de woorden van Madelène en sloeg haar hand voor haar mond toen ze vertelde over dat Poseidon haar verkracht had. “De klootzak…” siste Carmen zachtjes door haar tanden, terwijl ze verder luisterde naar het verhaal van Madelène. Ze slikte een paar keer toen ze hoorde wat haar moeder had gedaan, de woorden van Madelène deden pijn. Maar waarom? Carmen had haar moeder nog nooit gezien. Waarom was ze er dan zo heilig van overtuigd dat ze het voor haar op moest nemen? Athena had alleen iets van zich laten horen als Carmen in gevaar was, of als ze haar ergens voor wilde waarschuwen, máár nooit op momenten dat ze het nodig had. Ze was er niet bij toen ze haar diploma kreeg, ze was er niet bij toen ze haar eerste baantje kreeg, ze was er niet bij toen ze haar eerste vriendje kreeg en toen deze het ook weer uitmaakte. Wat wist Athena nou van haar? Helemaal niets toch? En het verhaal van Madelène maakte het er niet bepaald beter op. Het was even stil tussen de twee meiden en Carmen keek Madelène aan.

“Het spijt me echt verschrikkelijk voor wat mijn moeder jou heeft aangedaan, Madelène, en ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar ik voel toch een bepaald soort schaamte door me heen gaan” begon Carmen en haalde diep adem “Je hebt een vreselijke gebeurtenis in je leven gemaakt, die je leven voorgoed heeft veranderd. Verkrachtingen zijn verschrikkelijk, zeker als je niemand hebt om bij uit te huilen en de godin die je adoreert je verstoot, alsof je niets waar bent.” Ze slikte eventjes en bracht haar ellebogen op haar knieën, terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg. “Je verhaal heeft me echt geraakt, Madelène, het klinkt als een nachtmerrie” fluisterde ze zachtjes en haalde haar handen weer van haar gezicht. “Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het voor mijn moeder opneem, het is denk ik een soort instinct. Ik weet eigenlijk niet eens of mijn moeder mij wel wilt zien, na alles wat ik in mijn leven heb gedaan, want ik ga er maar even vanuit dat zij dat weet.” Eventjes bracht ze haar hand naar haar onderbuik en aaide er zachtjes over, de plek waar alle ellende zich vaak had afgespeeld. Hoe vaak had ze niet kotsend boven de plee gehangen, omdat ze walgde van zichzelf? Goedkoop. Waardeloos. Alleen goed voor maar 1 ding. En ze voelde weer de pijn die ze een paar jaar geleden had gevoeld.

“Het spijt me echt verschrikkelijk voor wat mijn moeder jou heeft aangedaan, Madelène, en ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar ik voel toch een bepaald soort schaamte door me heen gaan” Een 'het maakt niet'- glimlachje kroop op Medusa's lippen. Ze was blij dat ze het aan Carmen had verteld, het meisje leek echt geraakt door haar verhaal. “Je hebt een vreselijke gebeurtenis in je leven gemaakt, die je leven voorgoed heeft veranderd. Verkrachtingen zijn verschrikkelijk, zeker als je niemand hebt om bij uit te huilen en de godin die je adoreert je verstoot, alsof je niets waar bent.” Medusa wilde zachtjes een antwoord geven, dat ze het fijn vond dat ze het Carmen verteld had, maar ze merkte aan Carmens houding dat ze ergens mee zat. “Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het voor mijn moeder opneem, het is denk ik een soort instinct. Ik weet eigenlijk niet eens of mijn moeder mij wel wilt zien, na alles wat ik in mijn leven heb gedaan, want ik ga er maar even vanuit dat zij dat weet.” Een glimlachje van dezelfde soort als net kroop ook nu over haar lippen. "Natuurlijk nam je het voor je moeder op, dat is een vrij natuurlijke reactie. En ja, wat ze mij heeft aangedaan was onvergeefbaar, en nee, vergeven zal ik haar nooit, maar ze is in jouw leven wel belangrijk, dat merk ik aan je." Medusa had wel door dat Carmen ermee zat dat ze haar moeder nog nooit had gezien. "Heb je er nooit over nagedacht dat zij je misschien dolgraag wil zien, maar wacht op het moment dat jij het haar vraagt?" opperde Medusa zachtjes. Grote kans dat het waar was, misschien schaamde Athena er zich wel voor dat ze haar dochter alleen had gelaten. Medusa streek met haar hand door haar haar en zag Carmen pijnlijk kijken waarna ze met haar hand over haar buik streelde. "Hey," zei ze troostend en legde haar hand vriendschappelijk op haar schouder.

Ze hoorde dat Madelène tegen haar zei dat ze het normaal vond dat ze het opnam voor haar moeder en of haar moeder haar niet dolgraag wilde zien, maar dat ze er zelf om moest vragen. Met een brok in haar keel schudde Carmen haar hoofd en zei: “Nee, ik denk niet dat het zo is. Ik heb zo vaak biddend naast mijn bed gezeten of dat ze me alsjeblieft wilde komen helpen. Of dat ze iets voor me kon doen. Maar ze zei nooit wat, alleen als ik in gevaar was. En dan gaf ze advies…van dat irritante moederadvies, ken je dat?” En ze keek Madelène aan. “Hoe je het eigenlijk moet doen, wat zij zou doen, wat zij verwacht dat je doet. Hoe kan zij dingen van mij verwachten, terwijl ik haar nog nooit heb gezien?” Haar stem werd iets harder en ze moest op haar lip bijten om niet nog harder te gaan praten. “En ik weet dat ik niet de perfecte dochter voor haar ben. Waar zij twee keer een steekje heb laten vallen, heb ik er wel honderden laten vallen, voor ik ook maar volwassen was. Ze wilt me niet in haar tempel, ik ben niet rein genoeg. En dat weet ze, daarom wilt ze me niet zien.” Carmen sloeg zichzelf voor het hoofd en keek toen met tranen in haar ogen naar Madelène. Ze veegde ze weg en legde haar hoofd op de schouder van Madelène, het was toch wel fijn om iemand te hebben die naar haar luisterde, net zoals ze net bij haar had gedaan. Ze voelde een vriendschap voor het meisje, een grotere vriendschap die Carmen ooit bij iemand had gevoeld en ze had ook nooit geweten dat het zo’n fijn en veilig gevoel was. “Kom een keertje naar mijn huis, Madelène..” fluisterde Carmen zachtjes “Ik ben het zat om elke dag alleen te zijn”

“Nee, ik denk niet dat het zo is. Ik heb zo vaak biddend naast mijn bed gezeten of dat ze me alsjeblieft wilde komen helpen. Of dat ze iets voor me kon doen. Maar ze zei nooit wat, alleen als ik in gevaar was. En dan gaf ze advies…van dat irritante moederadvies, ken je dat?” Nee, dat kende ze niet. Het enige wat Medusa van haar ouders wist was dat ze van oorsprong goden waren, maar door iedereen als monsters werden beschouwd, en al even monsterlijke kinderen hadden. "Nee," antwoordde Medusa. "Ceto was er niet een die veel om haar kinderen gaf." Toen besefte ze wat ze gezegd had. Als Carmen een klein beetje klassiek geschoold was kon ze nu een en twee optellen en wist ze wie Madelène echt was. Niet dat Medusa nou echt dacht dat het het meisje veel uitmaakte, maar ze zou ervan kunnen schrikken en haar beschuldigen van liegen. Dat wilde ze liever niet, maar dit was niet het juiste moment de waarheid boven tafel te halen. Dit alles schoot in een flits door haar hoofd. “En ik weet dat ik niet de perfecte dochter voor haar ben. Waar zij twee keer een steekje heb laten vallen, heb ik er wel honderden laten vallen, voor ik ook maar volwassen was. Ze wilt me niet in haar tempel, ik ben niet rein genoeg. En dat weet ze, daarom wilt ze me niet zien.” Medusa vond het vreselijk dat Carmen zich zo voelde. Ze merkte dat het meisje haar hoofd op haar schouder legde. Zachtjes streelde Medusa Carmens haren. "Dat is het vast niet, Carmen. Ik weet zeker dat je moeder van je houdt. Maar misschien durft ze je niet onder ogen te komen, juist omdat ze er niet voor je was.." Dat laatste zei ze zachtjes. Ze wilde Carmen niet overstuur maken. Een warm gevoel trok door haar lichaam en een glimlach kroop over haar lippen. Was dit hoe vriendschap was? Als dat ze was was ze er erg blij mee, het voelde erg fijn. “Kom een keertje naar mijn huis, Madelène..” fluisterde Carmen zachtjes “Ik ben het zat om elke dag alleen te zijn” Dit raakte Medusa. Een uitnodiging naar haar huis scheen iets door van vertrouwen. Zachtjes antwoordde ze dat ze graag zou willen komen. En dat de tijd voor alleen zijn nu afgelopen was. Medusa glimlachte nog even en staarde gelukkig naar een punt aan de overkant van de rivier.

Zo hadden ze een tijdje gezeten toen Medusa voetstappen achter haar hoorde maar er geen aandacht aan besteedde. Een voorbijganger was niet zo vreemd. Maar toen voelde ze ineens een paar sterke armen die haar beetpakten en in een zwaai de rivier ingooiden. Vlak voor ze het water raakte zag ze nog een glimp van de man die haar eerder in het café had lastiggevallen. Toen benam de kou haar de adem.