Foodlove

[With Nath ♥]
Het was zondagavond, zes uur. Carmen werd wakker, ze was eventjes kort op de bank in slaap gevallen. Het flatje waar Carmen woonde was redelijk stil en daardoor was het dus simpel om tijdens het lezen van een tijdschrift in slaap te vallen. Voorzichtig stond ze op en bleef even op de rand van de bank zitten, haar haren zaten een beetje door de war en de trainingsbroek die ze aanhad zag er niet heel erg florissant uit. Ook het Guns ’n Roses shirt wat om haar lichaam zat was niet echt je van het, maar goed. Het was zondag, wat verwachtte ze dan? Haar knorrende maag verbrak haar gedachtes en met een drie grote stappen was ze in haar kleine keukentje. Ze trok de koelkast open en trok er ingrediënten uit voor een voedzame maaltijd. Spaghetti met bolognese saus zou het vandaag worden. Simpel, maar toch verukkelijk.

Ze deed de groenten in de rode saus en schepte er wat vlees bij. Ook roerde ze af en toe in de pan waarin de spaghetti werd gekookt. Als ze eventjes niets te doen had, nam ze een flinke slok van het glas witte wijn wat op het aanrecht stond. Dat gaf heerlijke verkoeling tijdens het koken en Carmen was een halve alcoholist. Nee, dat viel wel mee. Ze dronk gewoon graag alcohol. Heerlijke geuren verspreidde zich door de keuken en Carmen besloot eventjes een raampje open te zetten, voor het geval er te veel rook zou komen. Carmen had immers geen afzuigkap. Ze ging weer terug naar het fornuis en deed de radio aan die op het aanrecht stond. “It’s raining men! Hallelujah it’s raining men!” zong ze meteen enthousiast mee met de radio.

De muziek schalde in zijn oren terwijl hij telkens kleine stukjes van het broodje in zijn handen afbrak en in zijn mond stak. Ok, hij gaf het toe. Hij had een heel grote liefde voor eten en kon er moeilijk vanaf blijven. Gelukkig voor hem werd hij niet dikker, dus kon hij zoveel eten als hij wilde. Even pruilde de jongen toen hij het laatste stukje brood in zijn mond stak en er genietend op begon te kauwen. Een broodje met pluiskip en wat groenten, echt de hemel op aarde. Al gold dat voor alle broodjes en chocolade, zuurtjes, ijsjes, pasta... Er was niets dat hij eigenlijk niet graag at. Mensen zeiden wel eens dat als ze hem zagen, ze hem altijd wel op iets zagen kauwen. Ach ja, zolang hij maar rustig kon blijven eten, kon het hem niet echt veel schelen. Nath likte even de saus van zijn vingers en veegde ze toen af aan zijn broek. Dat ding moest toch in de was, dus zoveel maakte het niet uit. Op dit moment had hij gewoon aan wat hij het eerst in zijn kast gevonden had: een gebleekte spijkerbroek, wit shirt, witte gympen en een blauwe pet. Vandaag was het veel te warm voor een polo, dus had hij dat gewoon uitgelaten. Even haalde hij de pet van zijn hoofd en woelde wat door zijn blonde haren. Na een tijdje haalde hij de oortjes van zijn Ipod uit zijn oren en liet zijn blauwe ogen even door de omgeving glijden. Natuurlijk was hij weer afgedwaalt, hopelijk waren hier ergens wat van die snackbars anders moest hij helemaal terug lopen zonder iets te eten. Ergens zou dat best een marteling zijn, aangezien hij op dit moment echt honger had. Doordat hij zo over eten aan het nadenken was, lette hij niet meer waar hij liep en struikelde over een los liggende steen. Nath kon nog net een stuk of drie stappen vooruit zetten om zijn evenwicht te bewaren en wat verstoord keek hij achterom naar de steen. Konden ze dat echt niet maken ofzo?

Wat mokkend in zichzelf liep hij verder terwijl hij zijn pet terug op zijn hoofd zette, maar al snel stopte hij daarmee toen hij een heerlijke geur rook. Bijna automatisch liep hij van de weg af naar een raam dat open stond en moest moeite doen om zijn tong binnen te houden. Straks wisten de mensen nog dat hij een halve hond was. Ok, just kidding, maar het rook echt heerlijk. Eenmaal bij het raam aangekomen, keek hij voorzichtig naar binnen en een voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij een meisje door de keuken zag dansen terwijl ze luidkeels meezong met een liedje. Zou hij vragen of hij misschien mee zou kunnen eten, of gewoon doorlopen en maar hopen dat er ergens een restaurant in de buurt was ofzo? Even beet hij op zijn lip toen hij nadacht, maar voordat hij ook maar over iets had kunnen nadenken, nam zijn buik al een besluit voor hem. Heel lang zou hij echt niet zonder eten kunnen, maar misschien was het wel zo netjes om gewoon aan te bellen in plaats van door het raam te kruipen. Langzaam liep hij achteruit en baande zich een weg naar de voordeur. Hopelijk hoorde ze de bel met al die muziek, anders kon hij nog altijd langs het raam vragen of hij heel misschien mee zou mogen eten? Het feit dat het meisje ook makkelijk nee kon zeggen, kwam niet in hem op en vrolijk belde hij aan. Netjes zette hij terug een paar stappen naar achteren en wachtte netjes af totdat ze de deur open zou doen.

Vrolijk zette ze de muziek op de radio wat zachter en zette het gas van het fornuis uit. Ze pakte een bord uit het kastje boven het fornuis en schepte een beetje op uit de pan. Mmm, er was nog genoeg over, misschien kon ze wat invriezen om het op een ander moment op te eten? Misschien als ze geen tijd/zin/motivatie/whatever had om te gaan koken. Ja, dat zou een goed plan zijn. Ze pakte haar bord en bracht het naar de woonkamer, waar ze het op de salontafel neerzette en haar wijnglas pakte. Ook pakte ze een fles cola uit de koelkast en ze schonk de cola in het wijnglas, waarna ze de fles weer terug in de koelkast zette. Wat maakte het uit? Wie ging er van haar zeggen dat ze cola niet in een wijnglas mocht schenken? Shut the fuck up. Ze plofte neer op de bank en pakte de afstandsbediening. Met een simpele druk op de knop schoot de televisie aan en vervolgens hoorde ze de deurbel gaan. Zuchtend stond Carmen op, wie kon dat nou weer zijn? Niemand wist toch waar ze woonde. Een beetje onzeker liep ze naar het raam van de keuken, maar ze zag niemand voor de deur staan vanuit daar.

Een angstig gevoel bekroop haar lichaam. Uit de lade van het aanrecht pakte ze een simpel mes, om zichzelf te kunnen verdedigen. In haar vroegere leven had ze ontzettend veel vijanden gemaakt en het zou goed kunnen dat er iemand van hen voor haar deur stond. Een beetje bang liep ze naar het kleine halletje en keek in de spiegel die er hing. Haar haren hingen in een verfrommelde vlecht over haar schouder, de schouder van haar shirt hing over de helft van haar schouder en ze moest haar joggingsbroek een beetje ophijsen. Dit deed ze en deed toen de deur open, waarna ze het mes trok. Gelukkig stond er geen van haar vijanden voor haar! Opgelucht haalde Carmen adem en gooide ze het mes tegen de spiegel aan, waarin vervolgens een barst kwam en de spiegel op het matje landde. “Oké, dat zal ik moeten maken” mompelde ze tegen zichzelf en schudde haar hoofd. Toen keek ze wie er eigenlijk voor de deur stond: een jongeman met leuke kleding aan, een petje op en blonde haren. Hij was best knap en straalde een soort liefheid uit, waarbij Carmen niet zijn karaktertrekken hoefde te bepalen door hem aan te raken. “Uhm, hoi, goedemorgen, middag of avond, geloof ik” zei ze een beetje ongemakkelijk “Kan ik je misschien ergens meehelpen?” Haar wangen kleurde een beetje rood van schaamte, ze leek wel een kassamedewerker. “Anders nog iets? Dat is dan 9,50” hoorde ze in haar hoofd. “Sorry, beetje awkward, ik krijg niet zo vaak bezoek” zei ze grinnikend en rolde vrolijk met haar ogen.

Wat afwezig speelde de jongen met de oortjes van zijn Ipod terwijl hij rustig wachtte totdat de deur open zou gaan. Stel je voor dat het meisje de bel niet eens gehoord had en was ze al rustig al die spaghetti aan het opeten. Door die gedachte ging er even een vlaag van teleurstelling over zijn gezicht. Ergens zou hij het echt erg vinden als ze de deur niet zou opendoen, dan zou hij nog zeker een half uur naar een goed restaurant moeten zoeken. Hoe langer Nath over die dingen nadacht, hoe meer hij begon te twijfelen. Straks had ze maar juist genoeg voor zichzelf gemaakt en was er echt niets voor hem over. Misschien moest hij maar gewoon omdraaien en weglopen voordat ze nog verkeerde dingen over hem ging denken. Straks dacht ze nog dat hij een of andere vieze kerel was die slechte bedoelingen had, maar wat kon hij er nu aan doen dat hij echt een vreselijk grote liefde voor eten had? Voor zover hij wist had dat hem nog nooit echt in de problemen gebracht, dus zou het dat nu ook niet doen zeker? Het enige waar hij soms problemen mee kreeg was het feit dat hij van Ierse afkomst was en zijn accent nog altijd redelijk goed hoorbaar was. Ondertussen woonde hij al ongeveer twee jaar in Grienkenland en kon de taal al redelijk goed beheersen, dus officieel mocht niemand iets te klagen hebben. Spijtig genoeg bestond er zoiets als racisme en keken mensen hem soms fluisterend na. Even schudde de jongen met zijn hoofd om die gedachte weg te krijgen en bleef verwachtingsvol naar de gesloten deur staren.

Toen de deur openging, opende Nath zijn mond al om te zeggen weer hij voor kwam, maar de woorden stokten in zijn keel toen hij zag dat het meisje een mes vast had. Met grote ogen bleef hij naar het ding kijken en slikte even. Misschien was het een grote fout geweest om hier te komen en zou hij zo een mes in zijn maag kunnen krijgen. Zijn blauwe kijkers gleden omhoog naar het gezicht van het meisje en zijn handen begonnen lichtjes te trillen. Zijn mond viel open toen ze het mes ineens weggooide en het geluid van brekend glas zijn gehoorgang binnendrong. Had ze nu echt serieus een vaas ofzo gemold gewoon door een mes weg te gooien? Even slikte hij nog een keer en ging met zijn tong langs zijn droge lippen. "Het is avond geloof ik," reageerde hij op de begroeting van het meisje terwijl er een lichte glimlach om zijn lippen verscheen. Bij haar vraag wreef hij even met over zijn nek en keek haar wat ongemakkelijk aan. "Wel, ik ben zegmaar een beetje verdwaalt en heb echt veel honger. Nu rook ik toevallig dat jij net iets hebt klaargemaakt en nu vroeg ik me af of ik misschien...ja... mee zou mogen eten." De laatste woorden werden wat zachter de de rest uitgesproken en lichtelijk beschaamd keek hij naar zijn voeten. Straks dacht ze dat hij gek was geworden ofzo en het liefst zakte hij nu door de grond van schaamte. Nath had gewoon honger en die honger zorgde ervoor dat hij soms redelijk stomme dingen deed. Nu maar hopen dat hij mee mocht eten, dan zou hij haar echt heel dankbaar zijn.

Weetje, Godmod jij maar een beetje xD

Een glimlach stond op haar gezicht toen ze zag dat de jongen zich een beetje ongemakkelijk voelde, dat was namelijk nergens voor nodig. Ze was ontzettend gastvrij en natuurlijk mocht de jongen wat van haar eten. “Ja, natuurlijk mag je wat komen eten, ik maak altijd teveel en dat is wel het minste wat ik kan doen, nadat ik je half bedreigd heb met een keukenmes!” zei ze enthousiast en deed de deur wat verder open. Carmen liep het halletje door en kwam uiteindelijk uit in de woonkamer. Over haar schouders riep ze: “Wil je alsjeblieft de deur eventjes dicht doen? Anders gaat het misschien tochten.” Meteen liep ze door naar de keuken en rommelde in wat kastjes. Ze pakte een bord, wat bestek en een glas. Carmen schonk automatisch cola in, zonder dat ze er eigenlijk bij stil stond om te vragen wat hij eigenlijk wilde drinken. Ze beet eventjes op haar lip, maar kwam tot de conclusie dat hij vast wel cola zou lusten. En hallo, hij kwam toch bij haar eten? Carmen had nou eenmaal niets anders. Ja, ze had wel wat sterkere drank, maar om hem dat nou meteen te voeren, dat leek haar ook weer iets te veel van het goede.

Carmen schepte nog wat spaghetti op een bord, een redelijk flinke hoeveelheid en ze schepte er wat saus over. Ze pakte het hele geheel zo goed mogelijk beet en met veel gerinkel liep ze uiteindelijk richting de woonkamer. “O God, als dit maar goed gaat..” mompelde ze zachtjes en keek naar de salontafel, waar het uiteindelijk naar toe moest. Na een paar zware seconden was ze dan uiteindelijk bij de salontafel en zette het hele geheel op de salontafel neer. Toen plofte ze neer op de bank en keek de jongen uitnodigend aan. “Ga maar lekker zitten hoor, doe alsof je thuis bent. En dat meen ik, zolang je maar niet enge gewoontes gaat uitvoeren, zoals enge ritueeltjes op de wc of naakt rondlopen.” Ze lachte hardop en pakte haar bord met spaghetti. Carmen nam er een flinke hap van en slurpte een draadje naar binnen. Het was heerlijk, Carmen was niet iemand met een groot ego, maar toch vond ze dat ze heerlijk kon koken. “Hoe heet je eigenlijk? Nogal een genante vraag zo” viel Carmen opeens binnen en keek hem geïnteresseerd aan. Eigenlijk best makkelijk hoe dat hier ging, ze had al best aardig wat mensen ontmoet en er niet eens heel erg veel moeite voor hoeven doen.

Nath moest de neiging onderdrukken om als een blij kind in zijn handen te klappen toen het meisje zei dat hij mee mocht eten. Geweldig, dan hoefde hij tenminste niet als een kip zonder kop door de stad te lopen opzoek naar iets om te eten. "Misschien een rare vraag, maar waarom open je je deur met een mes in je hand?" Even keek hij haar met grote onschuldige ogen aan terwijl hij wachtte op een antwoord. Het was toch niet erg dat hij dat gevraagd had, wel? "Je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt hoor," gooide hij er nog snel achteraan voordat ze zich gekwetst zou voelen en hij niet meer mee mocht eten. Dat zou echt zo ongeveer het einde van de wereld betekenen als hij alsnog naar een restaurant opzoek moest. Athene was zo groot en de meeste restaurants zaten op dit moment waarschijnlijk helemaal vol. Wat beschaamd keek hij naar de grond toen zijn buik weer begon te rammelen en snel liep hij achter het meisje aan toen ze de deur verder had opengedaan en terug naar binnen liep. Zijn blauwe ogen vielen even op de spiegel die gebroken op de grond lag en even beet hij op zijn lip. Technisch gezien was het zijn schuld dat hij kapot was, dus misschien kon hij een nieuwe voor haar kopen ofzo? De stem van het meisje haalde de jongen uit zijn gedachten en voorzichtig sloot hij de deur achter zich waarna hij de pet van zijn hoofd haalde en even door zijn haren woelde zodat ze terug wat in model zaten.

Nog altijd redelijk ongemakkelijk liep hij haar achterna en bleef in de deuropening staan, wist niet wat hij verder kon doen. Dit was zijn huis niet, dus leek het hem niet zo'n goed idee om gewoon wat random rond te gaan lopen. Waarschijnlijk zou het meisje dat niet echt waarderen en hem zo terug naar buiten sturen. Met een lichte glimlach op zijn gezicht liep Nath naar het meisje toe en plofte naast haar neer terwijl hij zijn pet op het tafeltje legde. Nog iets wat zijn moeder hem altijd gezegd had, die altijd je pet af als je een huis binnen gaat. Die dingen zijn alleen voor buiten, niet voor binnen. Even trok hij een beledigd gezicht toen hij de woorden van het meisje hoorde en keek haar vaag glimlachend aan. "Dat naakt rondlopen is meer voor een vriend van mij, ik hou het meestal gewoon bij eten." Alsof hij er een nadruk op wilde leggen, stopte hij gretig wat spaghetti in zijn mond en slikte het na twee keer kauwen al door. Ja, hij wist dat het slecht was om zo snel al voedsel door te slikken, maar hoe sneller je at, hoe meer je kon eten. "Zo'n gênante vraag is het niet hoor. Nathaniël Dawnson, maar zeg maar gewoon Nath. Jij?" Na die vraag stopte hij terug een hap spaghetti in zijn mond en sloot even genietend zijn ogen. "Je kan goed koen, wist je dat?" Niet dat hij het erg zou vinden als het wat minder goed gesmaakt had. Eten was nog altijd gewoon eten.

Ze zag wel dat hij een goeie eter was, of in ieder geval van lekker eten hield, want zijn eerste hap was al binnen een paar seconden weg. Dat mocht Carmen wel, zeker als het haar eigen eten was wat zo snel weg was, want dat betekende dat het lekker was. Dat zei hij ook en dit zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Ze vond Nath nu al aardig, met complimentjes maken zat je altijd al snel goed bij Carmen. “Dankjewel, Nath” zei ze vrolijk en nam een grote hap van haar eigen bord. De sliertjes bleven uit haar mond hangen, het was nogal een flinke hap. De rode saus zat een beetje rond haar mond en Carmen moest nogal, gênant genoeg, lachen. “O God…” mompelde ze nog net door de spaghetti bonk heen en ze begon te kauwen. Waarschijnlijk dacht Nath nu dat hij bij een gestoorde gek aanwezig was en ze durfde hem daarom ook niet aan te kijken, een beetje onzeker over zijn reactie. Na een aantal flinke kauwbeurten, was het dan eindelijk weg en zag het er nog steeds een beetje onsmakelijk uit, met de saus nog rond haar mond en een beetje op haar wang. “Oh, sorry hoor, dat overkomt me normaal gesproken nooit” zei Carmen grinnikend tegen haar gast en pakte haar glas cola, terwijl ze deze voor de helft leegdronk.

“Sorry” verontschuldigde ze zich nogmaals en keek hem glimlachend aan “Anyway, ik heet dus Carmen. En nou ja weet je, met koken doe ik gewoon mijn best en negen van de tien keer is het improviseren en weet ik echt niet wat ik aan het doen ben.” Eventjes haalde ze haar schouders op en realiseerde ze zich dat er nog wat pastasaus op haar wang zat. Carmen bracht haar vingers eventjes hiernaar en deed wat op haar vinger, terwijl ze het vervolgens weer aflikte. “Maar vertel, hoe kom je eigenlijk hier bij dit huis? Je had elk specifiek huis uit kunnen kiezen en toch kies je deze! Niet dat ik het erg vind ofzo hoor, je bent welkom, maar toch…I would love to know” Een glimlach ging weer over haar gezicht, ze hoopte niet dat ze hem nu had afgeschrikt ofzo. Carmen werd er gek van, dat elke dag maar alleen zijn en dit gezelschap was dus zeker fijn voor haar.