De Yggdrasil. De grote levensboom die de werelden met elkaar verbind. Een gigantisch grote boom die kilometers hoog de lucht in torend. De mensen stelden zich al eeuwen dezelfde vraag: is de boom een as of een taxus? Gaia wist het antwoord wel. Geen van beiden. De Yggdrasil was een magische boom, maar dat de mensen niet op dat simpele antwoord konden komen verbaasde haar. De mollige vrouw glimlachte toen ze haar hand op de stam van de dikke boom legde. Ze voelde de energie stromen. Het was Gaia zelf geweest die de boom had laten ontstaan. Alleen het gebied waarin ze hem had laten groeien werd later door de Germaanse goden genomen en ze claimden de boom als de hunne. Gaia schudde haar hoofd. Het was gevaarlijk hier te komen, maar ze werd erg rustig van de geur van de bladeren, en kreeg nieuwe energie, rechtstreeks uit de aarde. Gaia ging met haar rug tegen de stam aanzitten en keek om zich heen. De laatste keer dat ze hier gekomen was was er nog niet veel interessants te zien. Dat was nu veranderd. De Germanen hadden tientallen kilometers verderop een bron gemaakt. De bron van Urd, wist Gaia. Ze was wel thuis in de noordse mythologie. Zeker in deze tijden van oorlog was het belangrijk te weten wie je vijanden waren. Daarom had ze vele boeken gelezen over het andere godengeslacht. De bron van Urd, zo wist ze, was een verzamelplaats van de Germaanse goden. Daarom moest ze hier goed oppassen. Door de bron was de begroeiing rond de boom ook erg toegenomen, waar de Yggdrasil vroeger in een uitgestrekt groen weiland stond, was de omgeving rondom de boom nu bebost. Het beviel haar wel.
Gaia sloot haar ogen en vouwde haar handen in haar schoot. Zo zat ze daar een poosje te genieten van alle schoonheid rondom haar heen. Zo jammer dat die oorlog alles moest verpesten.. De oorlog. Gaia had er eerst niet van geweten, toen het haar verteld werd was ze erg geschrokken. Twee verschillende godengeslachten met elkaar in oorlog konden catastrofale gevolgen hebben. Ze had daarom besloten haar geliefden te beschermen, zelfs als ze daarvoor naar het Germaanse grondgebied moest afreizen. Hier was ze dan, Gaia, de Griekse oergodin van de aarde, moeder van alles, wachtende op Odin. De regerende god in deze streken. Ze wist wel dat het erg gevaarlijk kon zijn, maar ze moest met de oude man praten. Misschien was er een vredige oplossing. Hoewel ze dat zelf niet geloofde. De germanen waren veel te dol op de strijd, iets wat er bij Gaia niet in kon. Wat was er nu zo eervol aan elkaar uitmoorden, en daarbij een hele boel andere mensen verdriet te bezorgen. Ze snapte het gewoon niet. Toch moest ze het proberen. Mocht Odin haar aanvallen dan was er alsnog niet zo'n probleem. Hij kwam waarschijnlijk als eerste, en als de andere goden zouden arriveren zou zij alsweer weg zijn. Als de oppergod dan kwade bedoelingen had zou ze het wel van hem kunnen winnen, dat was het probleem niet. Gaia opende haar ogen toen ze in de verte een takje hoorde breken. Het moment was daar.
