I was a fool.

Samantha zat achter haar kaptafel en bekeek zichzelf. Haar gezicht: mooi opgemaakt, ze zag er prachtig uit en haar haren hingen glad en mooi geborsteld langs haar rug. Heel voorzichtig haalde ze een kruimeltje van har lippen af, die net een heerlijke chocoladecake hadden gegeten. Voorzichtig stond ze op, slechts gekleed in haar ondergoed, en liep naar haar kast. Haar slanke vingers liet ze over de labeltjes gaan: school, sport, nacht en uitgaan. Bij uitgaan stopte ze en trok daarvan de deur open. Een rek van jurkjes, panty’s en meer van dat soort troep werd zichtbaar en Samantha koos voor een enorm kort en zilver jurkje met daarop een aantal glittertjes. Ze koos een doorschijnende panty en deed zilveren muiltjes onder haar schoenen aan. Samantha was klaar om een avond zich helemaal te laten gaan. Het was immers vrijdagavond en in Sparta kon je altijd heerlijk uitgaan. Dat had ze vaak vernomen, vanaf vrijdag tot en met zondag was ze de hele avond en nacht in een club te vinden. Ze had voor de rest geen werk of school, dus waarom zou ze überhaupt niet uitgaan? Geen verantwoordelijkheden, geen saai bladwerk of hersenloos dingen opvolgen. Ze leefde van de lol en het geld van haar ouders. En zo wilde ze het ook vooral houden.

Binnen een paar minuten was ze buiten, het was al redelijk donker buiten en ze was op weg naar de straat waar ze uit zou gaan. Daar stonden een aantal van haar ‘vriendinnen’ te wachten. Dat wil zeggen: hersenloze meisjes die zonder na te denken doen wat ze zegt en alles beamen wat ze zegt. Samatha was daar niet zo van onder de indruk, maar ze waren goed om mee om te gaan, anders zou ze helemaal in haar eentje zijn. De meisjes die er stonden keken haar aan en glimlachte naar haar. Samantha zei alleen een magere “Hoi”, waarom zou enthousiast? Hadden ze het toevallig over haar gehad, een paar seconden geleden?Achterdochtig keek ze de meisjes aan, maar ze kon niets bewijzen. Daarom ging ze met haar ‘vriendinnen’ in de rij staan om naar binnen te kunnen. De meisjes kletste de oren van haar hoofd: “Goh, wat zie je er leuk uit?” “Zie je dat meisje daar, echt raar!” “Wat heb jij gedronken?” Agressief keek Samantha naar de meisjes en al gauw waren ze stil. Ze besloten met zichzelf te praten. Ondertussen keek Samantha naar de mensen in de rij. Al gauw zag ze een paar knappe jongens staan waar ze zeker iets mee wilde doen, zodra ze allemaal binnen waren.

Dit was binnen een paar minuten, de rij ging snel naar binnen en de harde muziek dreunde al gauw naar binnen. Een brede glimlach kwam al gauw op het gezicht van Samantha, ze was gek om heerlijk uit te gaan. Ze liep voorop op haar ‘vriendinnen’, al gauw zou ze de andere kant op gaan en pas terugkomen naar hun als ze terug naar huis wilde, rond een uur of 4/5. Ze liep naar de bar en bestelde twee grote cocktails. Eentje sloeg ze zo achterover, de ander nam ze mee richting de dansvloer. Daar stond Samantha al snel, haar heupen losjes bewegend en haar hele lichaam die danste op de muziek. Ze nam grote slokken van haar cocktail, ze was gek op de alcohol die ze door haar lichaam heen voelde vloeien. Samantha sloot haar ogen en deed een mooie glimlach stond op haar gezicht. Na een paar minuten deed ze haar ogen weer open en ze schrok. Op een paar meten afstand, vijf meter ofzo, stonden een paar ogen waarvan ze gedacht had dat ze die nooit meer tegen zou komen en die ze ook niet meer tegen wilde komen, terwijl ze een soort pijn in haar hart voelde.

Ze hoorde zijn stem vanaf het punt waar zij stond en het glasgerinkel toen hij zijn glas liet vallen. Samantha’s hart ging kei-en keihard tekeer. Telkens naar dat vernederende moment dat zij haar liefde verklaarde en hij haar doodleuk had afgewezen. Ondanks dat haar gedachtes, hart en brein overuren draaide bleef haar gezicht ‘cool’ en liep ze een paar stappen op hem af, maar er zat genoeg ruimte tussen hen in. “Goh, Oliver…” begon ze en een gemaakte glimlach ging over haar gezicht , het was duidelijk te zien dat het niet gemeend was. Door de pijn die ze voelde kon ze het niet opbrengen om een gemeende glimlach naar hem op te brengen. “Wat….leuk om je weer te zien. Het is een kleine wereld, niet?” zei Samantha, doelend op een retorische vraag en een minachtend grinnikje kwam over haar lippen. “Tot later, misschien” zei ze en draaide zich rap om, terwijl haar haren in het rond vloog. Hopelijk raakte een paar van haar haren hem, dat zou vast voor een wat dramatischer effect zorgen. Goed, en nu zoeken naar een object om te laten zien dat ze het prima redde zonder Oliver in haar leven.

Haar ogen gingen als een soort scanapparaat door de discotheek heen en zoomde in op bijna alle mensen. 1: Lelijk. 2: Zwart haar vloekte. 3: Te dik. 4: Te mager. 5: Te gespierd. Gosh, was er dan nergens een normaal uitziende jongen te vinden? 6: Stomme kleren. 7: Zag eruit als het achtereind van een varken. En daar, daar zag ze hem. Vlakbij een soort podiumpje stond een ontzettend lekker ding, die haar duidelijk ook had opgemerkt. Verleidelijk glimlachte ze naar hem en liep op hem af. Verder zag ze een van haar vriendinnen, die hem duidelijk ook leuk had gevonden, een beetje hatelijk naar haar kijken. Bitchy zwaaide ze naar haar en keek toen weer naar haar prooi. Samantha was het gewend, ze kreeg altijd de jongens die ze wilde. Vergeleken bij haar Samantha, waren haar vriendinnen slechts schaduwen. Toen ze voor hem stond, begon Samantha verleidelijk tegen hem aan te dansen en bracht haar mond vlakbij zijn oren. “En wat is jouw naam?” fluisterde ze zachtjes in zijn oren en keek hem ondeugend aan. “God, je stem zorgt voor kippenvel over me lichaam, een heerlijke stem bij een heerlijke vrouw. Mijn naam is Johny, en jouwens, schoonheid?” Gosh, wat een afknapper. Als jongens al zo tegen haar begonnen te praten, was het meteen een afknapper.

“Samantha…kom” fluisterde ze terug en ging op het podium achter hem staan. Hij volgde al snel en begon met haar te dansen. Samantha danste verleidelijk met hem, net iets té vrij, net iets té sexy en al gauw zoende hij haar. Gosh, dat was ook al een verschrikking. Hij zoende haar veel te hard en ging met zijn lippen over haar nek, haar schouders, over haar wangen. Na een paar minuten dit zo vol gehouden te hebben en gedaan te hebben alsof ze het fijn vond, stapte ze terug en aaide eventjes over zijn wangen. “Ik ben zo terug” vertelde ze hem en sprong van het podium af. Yeah right, over 33 jaar zou ze terug naar hem komen. Samantha liep terug naar de bar en stond een paar meter van Oliver af. Ze bestelde een cocktail, kreeg hem binnen een paar minuten en schoot hem in een keer naar achteren. “Doe nog maar een dropshot..” zei ze tegen de barman en deze schonk ze ook in één keer naar binnen. Vervolgens bestelde ze nog een glas wijn en hier deed ze wat langzamer mee, terwijl ze Oliver in de gaten hield. Het was niet stiekem, ze keek hem gewoon schattend aan.

Samantha’s gezicht verharde eventjes toen Oliver haar breed glimlachend had aangekeken. Het had niet gewerkt, hij had nog steeds dezelfde gevoelens als een paar jaar geleden. Natuurlijk was dat niet veranderd, wanneer had zij haar best gedaan om dat te laten veranderen? Zij had nooit meer iets van zich laten horen. In plaats van dat had ze ook gewoon kunnen doen alsof ze nooit haar liefde aan hem had verklaard en gewoon kunnen verder gaan waar ze waren gebleven. Als ze nu gewoon haar stomme trots had ingeslikt, hadden ze hier nu samen kunnen staan. Lol kunnen maken, zoals ze dat van te voren ook altijd deden. Na een paar minuten kwamen haar gedachten weer terug, bewoog ze zich weer. Samantha greep haar glas witte wijn en dronk hem in één teug leeg. “Doe alsjeblieft maar een glas van het allersterkste spul dat je hebt” vroeg ze aan de jongen die achter de bar stond “Ik heb eventjes iets te verwerken, en daar heb ik sterke drank bij nodig” De jongen knikte begrijpend en gaf haar een glas met iets bruins erin. Samantha had geen flauw idee wat het was, maar ze schoot het in één keer achterover. De warme alcohol schoot haar keelgat in en verwarmde haar hele lichaam tot een prettige temperatuur. “Doe er nog maar één..” zei ze met een vriendelijke glimlach, een glimlach die niet vaak op het gezicht van Samantha stond en die haar meteen een stuk aantrekkelijker maakte.

Een half uur en een paar drankjes verder, probeerde Samantha een paar stappen te zetten. Wankelend liep ze naar voren. Alles om haar heen duizelde en ze voelde zich vreselijk. Alles wat ze nu nog wilde was heel erg veel lol maken. Nog eventjes wierp ze een blik op Oliver, het was geen gemene blik, zoals er gewoonlijk op haar gezicht stond. Rustig liep ze verder, terwijl ze probeerde om recht te blijven lopen, maar het was niet lastig om te zien dat ze stom- en stom dronken was. Samantha begon te dansen en mee te zingen op de muziek. Het was niet verleidelijk dansen, maar meer een soort dansen om vrijheid. Ze wilde alles vergeten vanavond, ze wilde nog meer alcohol, nog meer van de harde muziek die door haar oren soos en voorlopig wilde ze ook nog niet weg. Vanuit een hoekje zag ze één van haar ‘vriendinnen’ bezorgd naar haar kijken. Het was Emily, een van haar loyalere volgelingen. Ondanks dat Samantha geen vrienden had, was Emily diegene die het dichtste bij zou komen als iemand haar vroeg over vrienden. Maar het kon haar nu niet schelen dat Emily bezorgd was, ze wilde lol maken. “Red wine, cheap perfume and a filthy shout. Tonight bring all your friends, because a group does it better!” zong ze vrolijk mee met de mooie stem van Lady Gaga. Samantha deed haar ogen dicht en danste om maar een beetje in het wilde weg. Nee, vanavond zou ze niet langer zichzelf zo rot voelen als dat ze normaal zou doen. Als dat ze een paar jaar geleden had gedaan.

Het ging lang zo goed. Het was heerlijk om lekker vrij te kunnen dansen en je te kunnen bewegen waar en wanneer je maar wilt. Totdat ze opeens een hand rond haar bovenarm voelde, die haar hard naar zich toe trok. “En waar was jij?” siste een kwade stem in haar oren en Samantha rukte zich los. Ze stond oog in oog met de jongen die ze daarnet had gedumpt. Samantha was niet echt in staat om iets terug te zeggen, de alcohol had bezit genomen van haar lichaam. Met een gemene grijns keek de jongen naar haar, niet wetend wat hij daar nou eigenlijk mee bedoelde. “Ik ga jou iets laten zien waar jij helemaal niet bij hoeft te dansen…” siste hij nogmaals in haar oren en pakte haar opnieuw beet bij haar armen. Samantha probeerde zich weer los te trekken. De jongen pakte haar beet en begon haar hard te zoenen. Wanhopig probeerde Samantha hem weg te drukken, maar zijn vrije hand betastte haar op plekken waar ze dat niet wilde. “Laat me los…ik wil dit niet…” mompelde Carmen zachtjes, maar ze kon niet veel doen. Waarom moest ze dan ook altijd zo ontzettend veel drinken? Dit was gewoon niet goed.

Uiteindelijk lukte het haar om hem weg te duwen en Samantha begon ergens anders naar toe te strompelen. Al gauw had hij haar weer ingehaald en pakte haar bovenarm weer beet. Hij sleurde haar langs de bar, waar Oliver ook had gestaan. “Alsjeblieft…laat me los…ik wil dit niet…ga weg…” piepte Samantha, en haar hele wereld draaide. Waar was ze? Waar ging ze heen? Hij bracht haar tot vlakbij de uitgang. “Laat me los, ik moet…” piepte Samantha en de eerste golf kwam uit haar maag. Het kletterde op de grond en een deel over de jongen die haar vast hield. “Wat…?!” riep de jongen razend uit en liet haar los. Hij keek haar woedend uit, maar veel tijd om iets te doen had hij niet, want Samantha’s tweede golf kwam ook uit haar maag. De tranen liepen over haar wangen, het braaksel brandde in haar keelgat en ze schaamde zich dood. Waarom deed ze dit? Wat was er mis met haar lichaam? Samantha zakte op haar knieën en zocht naar adem, wat was er allemaal aan de hand? Ze snapte er helemaal niets van. De jongen boven haar schreeuwde allemaal dingen naar haar, maar het kwam niet door. Samantha plaatste haar handen ook op de grond, waardoor alles nu vlak boven de grond hing. Een derde golf kwam er aan, maar het was minder dan voorheen. Haar ademhaling ging sneller op en neer en ze sloot haar ogen weer.

Ze liet zichzelf op de grond vallen en lag met haar zij op de koude, koude vloer. Samantha voelde hoe iemand in haar zij trapte, en ook nog een keer op haar knie, maar voor de rest had ze geen waarnemingen meer van deze wereld. Niet omdat ze te dronken was, maar omdat ze alles had uitgeschakeld. Het arme meisje schaamde zich dood voor wat ze deze avond allemaal gedaan had. “Ik wil dood” kwam er een paar keer over haar lippen en meer tranen liepen over haar lippen. Boven haar zag ze een paar gezichten, iemand van een man in pak, Emily’s gezicht, de jongen van de bar. Ze voelde de druk van veel mensen om haar heen. Samantha was bang. “Ik wil dood…” zei ze nog een keer en deze zin bleef ze maar herhalen.

OOC: Godmodtoestemming. <3


Het ging allemaal zo ontzettend snel. Zag ze nou Oliver boven zich? Nee, dat kon niet, die was boos op haar. Wat gebeurde er toch allemaal? Waarom voelde ze zich opeens zo licht, was het alsof ze zweefde? Een traan voelde ze uit haar ogen lopen, maar waarom wist ze niet. Wat was er gebeurd? Waarom moest ze huilen? Samantha sloot haar ogen, het licht deed pijn aan haar ogen. Alles deed pijn, haar knie, haar zij en haar hele lichaam gewoon. Ze wilde gewoon slapen en niet meer wakker worden, want ze had zich nog nooit zo ontzettend rot gevoeld. Al gauw werd het helemaal licht voor haar zicht en viel ze weg.

Hun lach vulde het café waar ze zaten. “En toen zei ik ‘Ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar je hebt een snottebel aan je neus hangen. En toen riep hiep hij: Ja dat representeert mijn liefde voor jou!” gierde Samantha en keek naar haar beste vriend, Oliver. Samen lagen ze dubbel, ze had hem net verteld over de date die ze had gehad met een nerdje van school. Na grinnikend van het lachen nam ze een slokje van haar water en haalde haar haren uit haar oog. “Je bent toch wel lief geweest voor hem?” hoorde ze haar beste vriend zeggen en met een glimlach keek ze op. “Ja, natuurlijk, je kent me toch..” zei ze onschuldig en ze voelde hoe hij tegen haar schouder duwde. “Samantha! Nee toch?!” Onschuldig knikte Samantha en weer vulde hun lach het café. Na een paar minuten lachen keek ze hem stralend aan, het was geweldig om bij Oliver te zijn. Hij kende haar door en door en dat zorgde ervoor dat hun vriendschap zo speciaal was. Nee, nooit zou ze Oliver verlaten, hem verraden of wat dan ook. Ondanks dat ze pas 16 waren, wist ze dat deze vriendschap nooit meer over zou gaan, niet als het aan haar lach tenminste.

Samantha lag op een harde ondergrond, ze hoorde stemmen. Gingen ze over haar? Haar ademhaling was beter, ze kon weer gewoon ademhalen. “Dus…gewoon…leggen…slapen?” kwam er in haar hoofd binnen en ze probeerde haar hoofd wat op te tillen, maar een stekende pijn schoot door haar hoofd. Ook haar knie en zij deden pijn, alsof ze er een klap tegen aan had gehad. Al gauw voelde ze het zelfde gevoel als in de discotheek waar ze eerder deze avond was, het gevoel alsof ze zweefde, alsof ze door de lucht getild werd. Samantha probeerde haar ogen te openen, maar het lukte niet. Toen de frisse buitenlucht zich om haar lichaam schoot, was ze al gauw weer buiten bewust zijn.

Samantha bloosde, wanneer was de laatste keer dat ze dat gedaan had? “Oké, luister, maar je moet absoluut niet me uitlachen of iets anders, want anders vertel ik je nooit meer wat, ja?” zei ze streng tegen Oliver en pakte zijn hand vast. Nooit had ze het eng gevonden om zoiets te moeten doen, maar ze vond het heel erg lastig. Ze kende Oliver nu al zo lang, en nu ze allebei bijna volwassen waren, wilde ze het hem gewoon opbiechten. En misschien voelde hij wel hetzelfde? Goed, daar gaan we. “Luister Oliver…” zei ze iets harder en ze keek hem glimlachend aan “We zijn nu al een heel erg lange tijd vrienden en ik denk dat ik meer voor je voel dan alleen vriendschap, echt heel erg veel meer. En ik zit er al een tijdje mee, dus ja…” Haar wangen werden vuurrood en ze keek hem onzeker aan. Maar op het moment dat ze in zijn ogen keek, wist ze dat het mis zat. “Samantha…” hoorde ze uit zijn mond komen en ze wist wat er komen ging “Ik hou echt heel erg veel van je, maar ik voel niet hetzelfde voor jou…” Samantha slikte, ze had dit kunnen verwachten. Ergens hoorde ze iets in haar knappen, was het haar hart? “Ik…ik snap…ik snap s-snap het…” stamelde ze en pakte haar tas. Ze moest hier weg, onmiddellijk. Snel pakte ze haar jas en ze rende het café uit, weg van Oliver, weg van de mensen die naar haar gekeken hadden toen ze gezegd had wat ze wilde zeggen. Samantha hoorde nog hoe Oliver haar naam riep, maar het had geen effect, ze wilde weg.

Samantha haar open schoten wijd open. Het was donker, de ruimte om haar heen. Ze lag in een bed. Was het een ziekenhuisbed? Nee, het was een heerlijk, zacht, warm bed. En ze had andere kleding aan. Heel voorzichtig deed Samantha haar hoofd omhoog en een knallende pijn schoot door haar hoofd. Voorzichtig keek ze op het klokje. Het was kwart over drie ’s nachts. Hoe lang had ze geslapen? Hoe lang was ze buitenbewustzijn geweest? Toen ze eenmaal rechtop zat, keek ze naar haar schoenen die naast een aantal herenschoenen stonden en haar jurkje lag op het achtereinde van het bed. Toen keek ze naar het shirt wat ze aanhad. Het was een vrolijk shirt en te groot voor Samantha. Voorzichtig rook ze er aan. En toen schrok ze. Het was een geur die ze zelfs ’s nachts tijdens een verkoudheid zou herkennen. Het was de geur van Oliver, die ze zo lang niet had geroken. Samantha beet zachtjes in haar onderlip en de hele avond kwam als een schok terug. Het was verschrikkelijk hoe ze zich gedragen had. Wat zou iedereen wel niet van haar denken? Heel voorzichtig kwam ze naar de rand van haar bed en keek naar een flesje water wat ze zag staan. Toen pas besefte ze hoeveel dorst ze had en pakte het flesje beet. De drop draaide ze er meteen vanaf en dronk de hele inhoud in een slok leeg. Toen bekeek ze de kamer. Ondanks dat het donker was, scheen het maanlicht door de sfeervolle gordijnen naar binnen en verlichtte de kamer op een mysterieuze manier. De slaapkamer was smaakvol ingericht. Naast het bed stond een rek met kleding en schoenen. Nergens lag een stofje, nergens was het ook maar vies. En ondanks de situatie verscheen er een glimlach op haar gezicht, want dit was typisch Oliver. Zuinig op zijn spulletjes, ontzettend netjes.

Toen kwam Samantha weer bij haar positieven en begon na te denken over de dingen die er vanavond gebeurd waren. Ze wist toen ze binnenkwam dat er iets goed mis was geweest en toen had ze Oliver zien staan. Ondanks dat ze hem een paar jaar niet gesproken had, wist ze dat haar gevoelens voor hem niet zo maar verdwenen waren. Doordat ze zo verward was dat ze hem weer eens gezien had, had ze veel te veel gedronken en een jongen een verkeerde indruk gegeven. Als ze niet was gaan kotsen, had ze waarschijnlijk dingen moeten doen die ze helemaal niet wilde doen en dan had ze zich nog dieper geschaamd. Samantha trok haar blote benen op en liet haar kin op haar knieën rusten. Maar Oliver was als enige voor haar klaar geweest. En toen kwam er een enorm schuldgevoel door haar lichaam. Ze had hem als een hond behandeld, als een vreemde. Maar buiten dat om had hij haar geholpen. Waarom had ze haar stomme trots niet kunnen inslikken? Waarom had ze voor één keer in haar leven geen drama kunnen maken omdat ze niet kon krijgen wat ze werkelijk wilde? Waarom had ze haar vriendschap met Oliver op het spel gezet omdat ze niet aan haar eigen trekken kwam? Daar kwamen de tranen weer. Samantha huilde nooit, maar deze avond had ze het vaker gedaan dat ze ooit in haar leven had gedaan. Ze viel neer op Olivers bed, haar lange haren verspreid over het oppervlak en ze huilde met lange halen. Het was geen aanstellerige huil, maar een wanhopige. Ze zou Oliver op haar blote knieën moeten bedanken, hem moeten smeken om vergiffenis. “Wat een kutleven…” zei ze gesmoord hardop en liet haar tranen de vrije loop gaan.

Hoe lang zat ze er al? Samantha wist het niet, maar het voelde als uren. Ze was op de rand van het bed gaan zitten en keek opzij in de spiegel. Een meisje met een bleek gezicht terug. Het meisje zag er verschrikkelijk uit, alsof ze drie dagen elkaar had lopen feesten en drie keer onder een vrachtwagen was gevallen. En ze kon niet stoppen met huilen. Samantha huilde al vanaf kwart over drie tot nu. Hoe laat was het nu? Ze had geen idee. Waarschijnlijk was het al ochtend, want door de gordijnen scheen een zwak zonlichtje en ze hoorde de eerste geluiden van buiten al: een auto die langs reed, vogels die floten, beneden een deur die dicht knalde. Voorzichtig probeerde Samantha op te staan, maar het lukte niet. Haar benen voelde ontzettend pijnlijk aan, net zoals de zijkant van haar lichaam. Ze probeerde terug te halen wat daarmee gebeurd was en vaag kon ze herinneren dat ze geschopt was door de jongen die haar had proberen mee te nemen. Wat was het een verschrikkelijke avond geweest, Samantha had er zo ontzettend veel spijt van. Maar ja, wat gebeurd was kon nou eenmaal niet meer teruggedraaid worden. Helaas.

Ze hoorde hoe de deur open ging en een huivering ging door haar lichaam. Oliver kwam binnen en Samantha wist dat het tijd was voor een confrontatie. Waarschijnlijk zou hij haar de huid vol gaan schelden, zeggen dat dit een eenmalige actie was en dat ze over een uurtje zou moeten vertrekken. Samantha sloot haar ogen en huilde verder, dat was toch de reactie die hij van haar zou gaan krijgen, want ze voelde zich nu te zwak om zich te moeten verdedigen in een knallende ruzie tussen twee ex-beste vrienden. Maar dat gebeurde niet, hij had nog niets gezegd en ze voelde hoe hij naar haar toe kwam. Samantha voelde hij naast haar ging zitten en hoe hij zijn arm om haar heen sloeg en zei dat het goed was. Voorzichtig draaide ze haar hoofd om, haar ogen leeg en emotieloos, anders hoe dat ze een aantal jaren waren geweest. Haar make-up, uitgelopen alsof ze naar een toneelstuk voor monsters zou gaan. Ze sloot haar ogen weer en schudde haar hoofd en keek weer recht voor zich uit. “Het is niet goed, Oliver…ik zou je verdomme op me blote knieën moeten bedanken en je smeken of dat je me kan vergeven, ondanks dat ik me heb gedragen…als een of andere idioot, om het nog eventjes zacht uit te drukken” zei ze gesmoord en Samantha veegde de opkomende tranen uit haar ogen weg. Alle tranen die ze had opgespaard in een paar jaar kwamen eruit. “Heb je mij ooit zien huilen?” vroeg ze niet in het bijzonder “Ja, toen Tommy dood ging..” Tommy was Samantha’s hondje geweest en was buiten Oliver de enige om wie ze iets gegeven had. Haar vader en stiefmoeder waren altijd bezig en Tommy was daarom een geweldige afleiding geweest. Ze was gek op het hondje geweest, totdat hij was gestorven aan hartziektes.

Samantha was een tijd lang stil. Alleen het zachtjes waaien van de wind buiten was hoorbaar en het af en toe snikken van het meisje. Ze zocht naar de moed om iets te zeggen, want de stilte…die stilte was niet genoeg om te zeggen hoe ze zich voelde, hoe ze zich gevoeld had en hoe erg ze Oliver eigenlijk gemist had. Samantha zocht naar de juiste woorden, wat moest ze vertellen nadat ze hem 3 jaar, of misschien nog wel langer, niet gesproken had? Misschien moest ze helemaal bij het begin beginnen? “Ik uhm…” begon Samantha met een schorre stem en kuchte zachtjes. Ze keek Oliver niet aan, dat durfde ze niet. “Na die ene nacht ben ik meteen naar een café een paar straten verder op gegaan en heb ik mezelf daar vol gegooid. Net zoals gisteravond eigenlijk. Ik wilde niet meer voelen, geen emoties meer hebben, ik voelde me kapot, in de steek gelaten en onbegrepen. Je weet wel zoals elk tienermeisje zich soms moest voelen” Samantha rolde eventjes met haar ogen, hoe wanhopig dit wel niet klonk. Maar ze moest iets? Ze wilde met hem praten, net zoals vroeger. Hoe hij haar begrepen had, zonder dat ze een teveel woorden hoefde te vertellen. “Ik dacht eigenlijk dat het wel snel over zou zijn, dat ik je volgende maand gewoon weer kon zien. Maar dat was niet zo. Papa en mama waren drukker dan ooit, Tommy was weg, jij was weg. En ze hadden zo veel drank, ik denk dat het toen is begonnen. En ik schaam me er dood voor, maar ik denk dat jij ook wel weet, na gisteravond, dat ik een probleempje heb” Voorzichtig keek ze opzij en keek ze Oliver aan, voorzichtig, alsof ze het niet durfde. Ze trok haar benen naar boven en liet de zijkant van haar hoofd erop rusten, terwijl ze hem nog steeds aankeek. Samantha had weer iets van haar arrogantie terug. “Dus, bij dat café kwam ik steeds vaker en ik ontmoette die meiden met wie ik gisteravond was. Omdat ik niets meer voelde, keken ze tegen me op…tenminste, dat vertelde ze me. Maar eentje was anders en dat was Emily, dat meisje dat er gisteravond ook bij stond. Zoals je kon zien was zij de enige die zich een beetje zorgen maakte om me en jij dan natuurlijk. En sinds wij geen contact meer hebben, voel ik me zo ontzettend alleen en dan lijkt het enige antwoord soms wel…dat spul.” Het laatste gedeelte zei ze met afschuw. Ja, ze walgde van zichzelf.

Ze wendde haar gezicht weer af en legde haar voorhoofd op haar blote knieën. Had het opgelucht, dat ze een klein gedeelte van haar leven aan hem had opgeleverd? Nee, ze had misschien weer wat emoties getoond, maar ze voelde zich er zeker niet beter door. Samantha had het koud, haar maag rammelde, maar ze had geen eetlust, ze wilde het liefste douchen, maar had ook geen kracht om op te staan. En ze wilde doorgraag dat Oliver wat zei, dat hij vertelde hoe hij alles had ervaren, want ze hadden het nooit echt uitgepraat. Wat was het toch allemaal ingewikkeld.

Zo, ze had het allemaal aan hem verteld. Samantha verwachtte een reactie en keek op toen hij alleen “Samantha toch” kon uitbrengen. Haar rug schoot recht overeind en ze keek hem aan. Maar Samantha hield zich in. De hoofdpijn was heel erg geworden, dus had ze geen zin om nu ook nog eens te gaan schreeuwen. Maar als er geen reactie voor de rest zou komen, zou ze haar spullen pakken en weggaan. Waarom zou ze hier dan nog langer zin? Samantha zuchtte zachtjes en keek naar de vloer onder zich. Wat voelde ze zich beroerd. Haar kater was nog nooit zo erg geweest. Wat had ze allemaal gedronken? Haar gedachten werden onderbroken door Oliver, die begon te praten en ze keek opzij. Samantha probeerde hem in zijn ogen aan te kijken, maar hij keek naar ergens anders naar toe dus keek zij ook weer weg. Toen hij vertelde hoe zij hem kapot had gemaakt, keek ze kwaad op. Dacht hij dan dat het alleen voor hem had gegolden? Maar gauw deed ze haar mond weer dicht toen hij zijn verhaal verder wilde vertellen. Samantha staarde naar haar nagels en hoorde zijn woorden aan. Ja, het had allemaal geklopt. Hoe de jongens haar nakeken, ze herinnerde ze zich nog hoe ze expres had gebukt onder een extreem kort rokje. In haar gedachten lachte ze zich om zichzelf. Dat was maar een korte tijd geweest. Ja, de meiden hadden haar niet gemogen, nee. Had ze hen nodig? Nee, Samantha zou zichzelf wel redden.

En toen kwam het: het moment waarop Oliver zijn gevoelens vertelde. Hij vertelde dat hij geen mensen meer durfde te vertrouwen, dat hij verhuist was en dat hij op een dag stond….en haar niet meer nodig had. Haar hart ging tekeer, haar hoofd begon te tollen. Samantha vond het vreselijk als mensen haar niet nodig hadden of als ze verder konden gaan zonder haar. Van wat hij zei hoorde ze nog vlagen, dat hij niet meer aan haar dacht en dat zijn gevoelens over haar optreden in de discotheek. Samantha rilde. Ze wilde weg, ze wilde eten, douchen, spugen, alles behalve hier nog langer zitten. Toen begon ze na te denken over de woorden die hij zei en met een ruk stond Samantha ook. De pijn in haar knieën negeerde ze, ook al zorgde het ervoor dat ze er van wankelde en eventjes vertrok haar ogen. Haar ogen stonden weer vol emoties: angst, razernij, pijn en verdriet. “Je zegt dat je bezorgd om me bent, maar je zegt ook dat je niet meer aan me dacht. Dat je me niet meer nodig hebt. Waarom heb je me hier dan naar toe gebracht? En niet komen nu met dat ik je niet dankbaar ben, want ik zou nu op me blote knieën moeten liggen om je te bedanken en je weet dat ik dat normaal nooit zou doen als dat het niet alles voor me zou betekenen” zei ze met een gesmoorde stem, terwijl weer de tranen over haar wangen liepen “Als het je echt niets had gedaan, dan had je me niet meegenomen…” Samantha begon te ijsberen, ze was weer kapot. Het was vreselijk om te horen hoe je ex-beste vriend je niet meer nodig had gehad.

“Ik vind het vreselijk voor je wat er allemaal is gebeurd, wat je voelde en wat je nu voelt en hoe het allemaal is gelopen…” zei Samantha, terwijl ze haar handen eventjes verward door haar handen haalde. Eventjes stond ze stil om over haar knieën te wrijven, was er niets iets gekneusd? Gebroken? En toen stond ze weer overeind, ze stond stil en ze rilde. “Maar het was voor mij ook verschrikkelijk. Wat had jij dan gedaan? Stel, jij had gevoeld wat ik voor jou heb gevoeld en ik had je verteld dat ik niets voor jou had gevoeld. Wat had jij dan gedaan? Had jij gewoon beleven en gezegd: “Oh, maakt niet uit hoor. Kom, we doen nog een paar drankjes? Gezellig, wat ga jij morgen doen?” Wegrennen leek op dat moment het beste en ik moest het verwerken. Ik was heus wel teruggekomen, ik had je heus wel gebeld, maar na al die ruzies, was het dan voor mij ook wel gewoon klaar” zei Samantha wanhopig en haar stem werd steeds harder, luider, niet op een kwade manier, maar op een wanhopige manier “Had jij het dan in één keer kunnen verwerken? Je weet niet hoe pijn het doet als de persoon van wie je houdt niet hetzelfde voor jou voelt en je diegene dan ook vrij regelmatig moet gaan zien. En sterker nog, ik kreeg ook niet de indruk dat het je wat uitmaakte…” Het laatste zinnetje brak haar en ze zakte neer op de grond. Niet huilend, nee, maar meer uit wanhoop.

Haar hart ging tekeer terwijl ze de woorden van Oliver hoorde en ze keek hem aan toen hij alles zei. Ze was boos, want ze wilde een weerwoord geven, ze wist wat ze wilde zeggen, maar ze wilde geen ruzie maken. Toch onthield Samantha elk woordje wat Oliver zei, want ze wilde hierover praten. Maar niet op een agressieve manier. Toen ze zag dat hij ook huilde, voelde hoe haar hart in duizend stukjes brak. Ze wilde hem niet zien huilen, ze wilde niet zien hoe hij dat deed, hoe hij er pijn aan had gehad. Samantha realiseerde zich dat hij eigenlijk net zoveel pijn gehad zou moeten hebben als zij, misschien nog had, dat wist ze niet. Ze beet op haar onderlip en keek naar hem toen hij uiteindelijk opstond. Eigenlijk wilde ze opstaan en hem knuffelen, zeggen dat het goed zou komen, zeggen hoe geweldig hij was, wat hij ook was en wat ze vroeger ook deed als hij verdrietig was. Toen liep hij naar een kast en viste er wat kleding uit, wat hij op het bed neergooide. Hij zei dat ze mocht douchen, om alles van gisteren weg te wassen. “Dankjewel..” kreeg Samantha er schor uit en zag hoe hij tegen de muur aanliep. Ze moest niet lachen, maar kreeg een bezorgd gevoel in zich. Toen keek ze weer weg en keek naar de kleding die ze had aangehad, de schoenen die ze had aangehad. En toen kwam ze op een punt.

Een punt van pure waanzin. Razend stond ze op en pakte het jurkje beet en met een luide schreeuw trok ze de stof uit elkaar, de bandjes van elkaar en ze hoorde hoe de stof het begaf. Samantha stampte de jurk in elkaar en scheurde alles zo goed mogelijk los. Toen waren de schoenen aan de beurt. Ze pakte de naaldhakken beet en scheurde ze zo los van de schoen af, terwijl ze de schoenen in elkaar trapte en de neuzen kapot waren. Agressief haalde ze adem en keek in de spiegel naar zichzelf. Het had opgelucht en een brede glimlach scheen over haar gezicht. “Ik moet veranderen” zei ze hardop en pakte toen de kleding die Oliver voor haar had klaargelegd. Samantha vervolgde haar weg naar de douche en trok de kleding uit die ze had aangehad, inclusief haar ondergoed. Ze stapte meteen onder de douche en zette hem aan, het koude water dat altijd meteen uit de douche komt negerend. Geleidelijk aan werd het warmer en ze voelde zich heerlijk knus en verwarmd. Het warme water voelde heerlijk op haar huid en het was net of het alles schoonmaakte. Niet alleen haar lichaam, maar ook haar hoofd, herinneringen en gedachtes.

Na een kwartiertje, zonder zichzelf voor de rest te wassen want het water alleen was bevredigend genoeg en ze wilde geen mannelijke shampoo of zoiets gebruiken, kwam ze onder de douche vandaan en pakte een handdoek die ze zag liggen. Binnen vijf minuten had ze zich ruw drooggewreven en vouwde ze de handdoek netjes op, nadat ze de natte spetters op de vloer ook had droog gemaakt. Ze wist hoeveel waarde Oliver aan hygiëne hechtte. Samantha keek in de spiegel, haar haren zaten nat in een staart en haar make up was van haar gezicht verwijderd. Eventjes liet ze haar hand over haar wang glijden. Zonder make up zag Samantha er ook nog prachtig uit, maar dat had ze nooit echt geweten. Maar nu realiseerde ze het zich, toen ze echt keek. Haar ogen waren mooi en ze had helemaal geen wallen, wat ze zichzelf altijd had wijsgemaakt. Ze had hoge junkbeenderen, haar wimpers waren vol en mooi gevormd, even als haar lippen. Een blos stond op haar gezicht, wat door de warmte van de douche was gevormd. Gauw trok ze haar ondergoed weer aan het, het t-shirt waarin ze geslapen had en de kleding die Oliver voor haar had klaargelegd. Het hield de warmte van de douche ook meteen goed vast en dat voelde ontzettend fijn aan.

Toen liep ze weer terug de slaapkamer in. Al gauw realiseerde ze zich dat het helemaal geen zin had om hier te zijn en liep ze de kamer weer uit, naar de kamer waar Oliver was. Onzeker kwam ze de kamer verder in en zag dat hij op een bank zat, met zijn hond. Het was een grote hond, waarschijnlijk heel erg lief. Rustig ging Samantha tegenover hem zitten en bracht haar benen in de kleermakerszit. Ze had nog niets gezegd, maar dat zal snel veranderen. “Het waren slechts woorden wat we net hebben gezegd, Oliver. Daar heb ik niets aan, en daar heb jij niets aan . Ik voel me er niet beter door en jij waarschijnlijk ook niet. Ik had nooit moeten weglopen uit dat café. Nou ja, misschien wel moeten weglopen, maar nooit jou de schuld van alles moet geven, nooit het contact ook niet meer willen breken. Zeker niet na vanavond. Misschien had je het voor elk ander meisje gedaan, misschien alleen voor mij, maar ik vond het geweldig van je, ook al zei ik dat daarnet niet echt” Ze rolde even met haar ogen en een troosteloze glimlach ging over haar gezicht “Anyway, wat ik dus wil zeggen is dat het me ongelooflijk spijt van alles wat er gebeurd is en de waarheid is, is dat ik je verschrikkelijk mis. En dat ik van je hou, niet meer op de manier van vroeger, dat is voorbij, maar op de manier…van dat je me beste vriend was” Toen stond ze op en liep naar Oliver toe. Ze aaide zijn grote, lieve hond en sloeg toen haar armen om Oliver heen. Ze knuffelde hem en mompelde toen zachtjes “Ja, ik weet dat niet alles nu is opgelost…maar ik wilde dit gewoon eventjes doen, om het drama-effect te vergroten weet je wel, wat je altijd in die stomme films ziet” En ze lachte zachtjes. “Nee grapje Oliver, ik meen deze knuffel..” Samantha had 2 soorten knuffels: de ‘ik knuffel je omdat het moet’-knuffel en de ‘ik hou van je, dit is een rotsituatie’-knuffel en als Oliver haar nog goed kende, wist hij welke dit was.

Samantha voelde hoe Oliver haar dicht tegen zich aan drukte en ze hoorde hoe hij snikte. Normaal gesproken had Samantha een hekel aan mensen die huilden, maar Oliver mocht het. Oliver was haar beste vriend, die mocht alles. Ze trok zich voorzichtig los en veegde rustig met haar hand de tranen van zijn gezicht af, terwijl ze hem een glimlach schonk. Dat Samantha niet huilde, betekende niet dat het haar niets deed. Ze huilde eigenlijk niet zo heel erg veel en ze was het ook zat om te huilen. Toen sloeg ze haar armen weer over haar beste vriend heen en fluisterde: “Ik heb jou ook zo verschrikkelijk erg gemist, Oliver”. Toen liet hij haar los en plofte toen weer neer op de bank. Samantha keek hem serieus aan toen hij haar een belofte deed. “Daar hou ik je aan, Ireland. Maar dat gaat ook van deze kant komen, het kan namelijk niet van één enkele kant komen. We gaan er samen aan werken” zei Samantha en stak twee vingers op. Toen plofte ze naast haar beste vriend neer en duwde hem vriendschappelijk tegen zijn schouder, ze voelde zich heel erg opgelucht en een stuk fijner dan dat ze zich in tijden had gevoeld.

Maar waarom? Omdat ze bij Oliver altijd zichzelf kon zijn. Als ze down was, kon ze down bij hem zijn. Als ze vrolijk was, kon ze bij hem vrolijk zijn. Was moordzuchtig, dan kon ze bij hem moordzuchtig zijn. Het voelde fijn en vertrouwd, ondanks dat ze elkaar zo lang niet gesproken hadden. “Oliver, het komt wel goed met ons hè? Dat is het altijd gekomen, dus dan komt het deze keer ook wel goed, ja toch?” vroeg ze terwijl ze hem met een klein glimlachje aan keek. Toen hoorde ze gepiep naast zich, de hond van Oliver zat naast haar en keek haar een beetje verward aan. “Hay”zei ze enthousiast en drukte een kusje op zijn neus. Toen gaf de hond haar een lik over haar gezicht en Samantha viel lachend tegen Oliver aan. Ze veegde over haar gezicht, toen haar gelach de kamer vulde. “Nu heb ik voor niets gedouched” zei ze grinnikend, terwijl ze over de hond zijn kop aaide. “Hij is echt een schatje” zei ze enthousiast. Samantha voelde zich echt en oprecht goed. Ze had eigenlijk niet eens een echte last van een kater. Alle pijn die ze zo lang had gevoeld leek nu gewoon weg. Gewoon verdwenen, als sneeuw voor de zon.

Plosteling voelde Samantha een bepaalde leegte in haar maag en haar maag rommelde ontzettend hard. Ze vroeg zich af of Oliver het ook gehoord had, maar ze draaide zich naar hem toe. “Aller aller aller allerliefste Oliver…” zei ze met een onschuldige blik en pakte zijn arm beet. Met haar liefste hondenblikje keek ze naar hem en zei: “Zou ik alsjealsjealsjealsjealsjeblieft iets mogen eten? Want mijn maag klinkt als een doorgedraaide tornado in de Verenigde Staten en ik wil jou daar niet mee irriteren, want eigenlijk is het dus een win-winsituatie snap je want…als jij mij iets te eten geef, ben je ook van dat geluid af en dat is dus ontzettend fijn voor jou. Dus eigenlijk zou je wel gek zijn als je mij niets te eten geef, het zou alleen maar goed zijn, ik zie er alleen maar voordelen van in” Samantha grinnikte en glimlachte toen.

Sorry voor de late reactie, aan de andere kant; die van jou was ook erg laat.


Oliver was opgesprongen en zei dat “Geef me wat te eten” ook goed was geweest. Grinnikend haalde Samantha haar schouders op. “Je kent me, hè..” zei ze met een brede lach en keek toe hoe Oliver de kamer uitliep. Toen kwam ze overeind, de hond van Oliver met een aai over zijn hoofd achterlatend. Voorzichtig liep ze door de kamer. Ze kwam langs foto’s, langs een schilderij. Hij had het goed voor elkaar. Het was een mooi huis, het huis van Oliver. Een glimlach scheen weer over het gezicht van Samantha toen ze hem hoorde zingen en het geluid hoorde van bezigheden in de keuken, zoals het aanzetten van het gas en het klappen van een pan op het fornuis. Wat ging hij voor haar maken? Ze was benieuwd. Samantha nam weer plaats op de grond en keek hoe de hond naast haar sprong. Hij legde zijn kop op haar benen en glimlachend aaide Samantha hem. “Ja, tante Samantha vindt jou lief hoor” zei ze liefkozend. Normaal gesproken was ze niet zo heel erg gek op honden, maar deze hond was een uitzondering. Hij was van Oliver en het was gewoon een schatje, volgens haar zou deze hond geen vlieg kwaad doen en dat vond ze leuk.

Toen kwam Oliver de kamer weer binnen en zette een bord met twee eitjes en een mok voor haar neer. “Aaaah, dankjewel lieve schat, heerlijk!” zei ze enthousiast en schoof een beetje naar voren. Als een soort boerinnetje begon ze het eten naar binnen te werken. Nee, het viel wel mee, maar Samantha had een enorme trek. Toen de eitjes voor de helft op waren, nam ze eventjes een pauze en pakte ze de mok koffie. Ze leunde achterover en nam een slok van de koffie. “Heerlijk, echt bedankt!” zei ze met een brede grijns en nam nog een grote slok. Toen vroeg Oliver wat zij de laatste jaren allemaal had uitgespookt. Rustig zette Samantha de mok met koffie neer en liet haar hand over de kop van de hond glijden. “Och, waar zal ik eens beginnen? Nou, ik heb vier baantjes gehad en ik heb bij allemaal ontslag genomen. Het was gewoon allemaal niets voor mij. Bij een kinderdagverblijf, bij een apotheek…hallo, wake up daddy, ik haat kinderen” zei Samantha en rolde met haar ogen “Hij wilde dat ik een baantje ging zoeken en op zich wil ik dat ook wel, maar ik wil niet dat hij de hele tijd alles voor mij beslist. Ik ben 21, ik kan zelf ook heus wel beslissingen maken..”

Ze nam de mok met koffie weer in haar handen en nam een flinke slok. Toen keek ze een beetje in het diepte. “Ik heb eigenlijk nog steeds niet zo heel erg veel bereikt, Oliver. Uitgaan, vrienden proberen te maken, winkelen…het lijkt leuk voor eventjes, maar ik heb nog steeds geen toekomst. Ik heb geen vriend, ik heb nog geen eigen huis, mijn ouders betalen alles voor me, terwijl ze me eigenlijk helemaal niet leuk vinden” en ze beet weer eventjes op haar onderlip. Toen keek ze Oliver weer aan. “Maar ik kom er wel. Het komt goed. Ooit” en met een brede glimlach sneed ze weer een stuk af van het ei en stak het in haar mond. Toen ze het had doorgeslikt keek ze hem weer aan. “Vertel, nu jij!”