The sunlight's burning in my eyes

Thor

Elke vreemdeling die dit schouwspel zou aanschouwen zou zich zo snel mogelijk naar huis hebben begeven om daar de gordijnen voor de bevroren ramen te trekken en de openhaard flink aan te stoken vanwege de kou die de psychopatische vrouw die over straat liep met zich mee leek te brengen. De vrouw wekte een krankzinnige indruk, met haar lange gescheurde zwarte jurk, lang warrig haar, en de al even warrige blik in haar ogen. Ondanks haar gezichtsuitdrukking ging er een helder brein schuil achter dit uiterlijk. De vrouw die over straat liep in de vrieskou van hartje winter in Scandinavë was niemand minder dan Hel, de godin van de dood zelf. Ze was richting het aardoppervlak gekomen om eens flink wat paniek te zaaien onder de mensheid. Ze verveelde zich namelijk erg in Niflheim, de Noordse onderwereld, die door Odin aan haar was toegewezen als domein. Toegewezen was eigenlijk een chique woord. Hij had haar ernaartoe verbannen toen ze nog een klein meisje was. In de stilte van de eenzaamheid was ze uitgegroeid tot het monster dat ze nu was, pratend tegen de schaduwen en met een persoonlijkheid zo kil als ijs. In Niflheim was niets anders geweest dan kou, dood, en haar schoothondje Garm, en op het moment dat Hel merkte dat Odins vloek in kracht was afgenomen, had het niet lang nodig gehad om met haar voeten de aarde te bewandelen. Nu deed ze niets anders dan plaaggeesten vormen uit de schaduwen, kleine zwarte demonen die de mensen de stuipen op het lijf jaagden. Met een krankzinnige blik in haar ogen stootte ze een kakelende lach uit en sprong een rondje over de straat. Opeens stond ze stil. Ze grijnsde. Hel liep met een stevige pas richting een sneeuwpop in de tuin van een armoedig uitziend huisje, en duwde het ijzige kunstwerk omver. Met een handgebaar wekte ze een deel van de sneeuw tot leven en vormde een misvormd uitziende mens. Daarna begaf ze zich richting de deur en gaf er een klop op. Toen er open gedaan werd door een klein meisje lachtte de godin zich helemaal krom toen ze zag hoe het meisje van schrik begon te huilen en de sneewman smeltte. Haar schrille lach en de snikken van het kleine meisje voordat ze de deur dichtgooide waren de enige geluiden die door het gebied galmden.

Het was een ijskoude dag in de bergen van Scandinavië. Waarom was hij, de machtige Thor, nu ook al weer naar Midgard gegaan? De eerste keer wist hij nog goed, het was the mighty all-father die hem verbannen had voor een onbepaalde tijd. En de tweede keer was hij naar zijn broer Loki opzoek gegaan, maar nu.. Nu niet. Hij was hier zomaar. De koude leek zijn lichaam te verlammen, het was zo pijnlijk.. Zijn ogen leken vreemd genoeg te branden. Hoe kon dat in zo’n kilte? Hij werd een woedend, nee razend van, maar stormen.. Oh nee dat zou hij niet laten gebeuren. Want dan had hij nog een lawine op zijn dak ook. Waarom ging hij niet gewoon terug naar Asgard? Naar zijn broer, Loki? Nee, hij had een vreemd gevoel bij deze plek en hij zou het onderzoeken ook. Maar stappen was zo moeilijk met de lading sneeuw. Er was hier toch geen kat, hij kon toch makkelijk ‘vliegen’? Hij besloot het maar te doen. Met enkele krachtige zwaaien van mjölnir schoot hij vooruit door de lucht. De ijzige wind schuurde langs zijn wangen, net klamme vingers die zijn vlees eraf wouden rijten. Na een tijdje vond hij een dorp, en hij landde soepel op zijn twee voeten. Om daar een opmerkelijk figuur tegen te komen, met een schrille lach, zo schril had hij nog nooit gehoord.. Al was er eentje die er soms wel op leek. Een arrogante lach ontsnapte zijn keel. “Zo zo, dag nichtje.” Uiteraard, Loki’s verbannen dochter..

Met een hoog gilletje van schrik was Hel opgesprongen en uitgegleden toen ze iemand vanuit de lucht neer zag komen op de aarde voor haar. Snel krabbelde ze overeind met en met een wraakzuchtige schreeuw dook ze op de man af. Ze hield haar pas pas in toen ze zijn arrogante lachje, gevolgd door de woorden "Zo zo, dag nichtje." hoorde. Ze bekeek de man. Ze wist niet wie het was. Zoals een kat zijn prooi besluipt, sloop Hel rondjes om de man heen. Haar blik viel op zijn hamer. Hij had gevlogen. Hij had een hamer. Hij had gevlogen met de hamer. Haar ogen sperden zich wagenwijd open, wat haar een angstige gezichtsuitdrukking gaf. Vliegende hamers waren magische hamers, en de enige magische hamer waarvan zij ooit had gehoord was Mjölnir, de strijdhamer van Thor. "Thor," gilde ze hoog. "Wat een verassing," kakelde ze verder. Ze stootte een gemeen giechel lachje uit toen ze zijn hamer uit zijn handen griste. "Mooi dingetje," zei ze. En toen liet ze het vallen en keurde het geen blik meer waardig. "Wat doe jij hier," gromde ze hem boos toe. Ze had hem het laatst gezien toen ze nog jong was en haar tijd doorbracht in Asgard. Hij was daar ook geweest, maar dat was erg lang geleden. Ze kende hem niet goed. Toch was ze boos op hem. Hij had ook niets gedaan toen Odin haar zonder reden verbannen had. Langzaam namen de schaduwen achter haar dreigende vormen aan toen Hel haar ogen versmalde.