Life is art

Een geërgerde zucht ontsnapte aan Apollo's lippen toen hij door de gangen van het paleis beende. Hij snapte niet waarom hij nog steeds naar die vergaderingen toe werd geroepen door zijn vader. Hij stuurde hem toch altijd maar weg. Normaal gesproken zou Apollo zich beledigd gevoeld hebben, maar het was nu al zo vaak gebeurd dat hij het maar gewoon had laten gaan. Zeus had hem niet geloofd toen hij begon over het feit dat het verleden zich herhaalde. De mensheid was de goden al eens vergeten, en dat was weer het geval. Apollo voelde het, zijn krachten namen langzaam af. Toch wilde niemand naar deze serieuse zaak luisteren. Zachtjes duwde hij de deur die naar zijn vertrekken leidde open. Hij liep rechtstreeks door naar zijn atelier. Ja, Apollo was best een artistiek persoon. Hoewel zijn vaardigheden vooral op het gebied van zingen en muziek maken gevorderd waren, kon hij ook aardig schilderen. Hij gebruikte het nu als uitvlucht voor de dingen die rondom hem heen gebeurden en om zo zijn hoofd leeg te maken. Zijn krachten namen langzaam af, oké, dat was een ding. Maar dat hij zijn doodzieke dochter niet kon genezen doordát hij de benodigde kracht miste was een kwalijkere zaak. Met een frons greep Apollo naar een kwast en bekeek he lege doek dat voor hem op de schildersezel stond.

"Goeiemiddag, zusje," bromde Apollo toen Athena in zijn deuropening verscheen. Hij wist dat ze kwam. Naast hem was Athena de enige die nog bij haar verstand was. Daarnaast had hij haar komst aan voelen komen. "Of de vergadering is afgelopen," begon hij, "of het ondenkelijke is gebeurd en je bent als een rebel tegen vader in gegaan. Wat is het antwoord?"

“En daarmee wil ik deze vergadering beëindigen” klonk er luid door de zaal en stoelen werden naar achteren geschoven. Athena veegde een plukje van haar grijze haar naar achteren en negeerde de glimlach van Hephaistos. De twee hadden weer eens ruzie gehad. Zonder de rest een blik waardig te keuren beende Athena de vergaderzaal uit, haar witte gewaad achter zich aan slingerend. Zwaar ademhalend kwam ze uiteindelijk een paar meter voor de deur tot stilstand en keek ze achterom. Geen van haar broeders en zusters had de zaal nog verlaten, maar het boeide haar niet. Ze kon wel een potje breken bij haar vader. De vergadering was niet leuk geweest, het was een hoop gezwets geweest. Het was niet langer te ontkennen en bovendien hadden de vergaderingen geen zin meer. Waarom deden ze het nog? Er was actie nodig, er was genoeg gesproken. Athena begon te ijsberen, terwijl ze naar de prachtige kunst aan de zuilen keek. Een roos zag er een beetje verwilderd uit en Athena liet haar magische hand erover gaan. De roos kreeg meteen weer kleur en leek feller te bloeien dan ooit. Een glimlach gleed over haar gezicht en rustig draaide Athena zich om toen ze een paar voetstappen hoorde. Ze zag nog net het gelaat van haar broer Apollo verdwijnen en Athena besloot om hem achterna te gaan. Rustig. Ze wist namelijk wel waar Apollo naar toe zou gaan.

Athena tilde haar hand op om aan te kloppen, maar Apollo had haar al opgemerkt. Nogmaals glimlachte Athena en liep het atelier binnen. Ze hoorde zijn zin aan en grinnikte toen zachtjes. “Je hebt ogen in je achterhoofd, Apollo” zei ze hoofdschuddend en liep toen naar hem, totdat ze naast hem stond. Ze keek op zijn doek. “Lukt het niet?” vroeg ze zachtjes en klopte toen zachtjes op zijn schouder. Eventjes keek ze rond en ontdekte een stoel. Athena nam plaats op de stoel en sloeg haar benen over elkaar. “Om je vraag te beantwoorden…ja, de vergadering is inderdaad afgelopen. Maar weet je, Apollo, het heeft geen zin meer om nog langer te vergaderen” vertelde ze haar broertje en zuchtte toen zachtjes “Ik word gek van altijd maar dat oorlog voeren. Van het niet kunnen komen tot compromissen. Ze moesten eens weten hoeveel beter het zou worden als er gewoon een beetje tolerantie en een beetje acceptatie zou zijn. Zo wel als bij ons, als bij onze vrienden uit het Noorden” Ze keek eventjes uit het raampje naar buiten en keek toen weer terug naar Apollo. “Er moet een gezamenlijk gesprek komen. Het moet klaar zijn met de woorden, maar er moeten daden komen. Helaas denkt vader er anders over en zelfs ik kan hem er niet toe bewegen te doen waarvan wij denken dat het beste is. Overigens, de rest aanbidt hem als een troep trouwe labradors…ik betwijfel of er iets gaat gebeuren.”

“Je hebt ogen in je achterhoofd, Apollo” De god fronste even om wat ze zei. Ahena kwam naar hem toe lopen en hij voelde een hand op haar schouder. "Lukt het niet?" vroeg ze zachtjes. Apollo keek haar even met zijn 'doe niet zo dom, mens'-blik aan voordat hij haar vraag toch maar beantwoordde. "Ziet dit eruit alsof het me lukt?" vroeg hij sarcastisch. Hij zuchtte en draaide zich weer om naar het doek. Hij hoorde hoe Athena plaats nam. Apollo doopte de kwast die hij vast had in de kleur rood en begon maar wat te strepen. “Om je vraag te beantwoorden…ja, de vergadering is inderdaad afgelopen. Maar weet je, Apollo, het heeft geen zin meer om nog langer te vergaderen” Een sarcastisch glimlachje bekroop zijn lippen. "Dat loop ik nu al maanden te verkondigen, zusje, maar niemand luistert naar mij." Hij moest niet zo bot doen tegen Athena, ze had hem niets gedaan. Maar de hele situatie maakte hem zo boos.. Zonder verdere opmerkingen hoorde hij aan wat Athena te zeggen had. Hij zuchtte en draaide zich om, haar grapje over de labradors negerend. "Ik ben het helemaal met je eens, Athena, maar als vader al niet naar jóu luisteren wil, hoe moeten we het dan in godsnaam voor elkaar krijgen?" Apollo klonk geïrriteerd. En dat was hij ook. Daar kwam nog eens bij dat hij vermoeid was. Een combinatie die menige god bij hem uit de buurt joeg. Athena was een van de weinigen die hem rustig kon krijgen. Hij keek over zijn schouder naar zijn schilderij. Onbewust had hij met zijn kwast een brandende stad geschilderd. Alhoewel.. Onbewust? De meeste dingen gingen niet onbewust bij Apollo. Er zat vast een boodschap in verborgen, maar hij wist niet wat. "Athena," waarschuwde hij haar en deed vluchtig een stapje opzij. "Laat je wijsheid hier eens op los," zei hij iets dwingender dan de bedoeling was.

Athena schudde haar hoofd. Apollo deed agressief en geïrriteerd tegen haar. Rustig liet ze hem los en deed een paar stappen achteruit. Ze wist hoe hij was als hij zo was en dan was het beter om hem misschien maar eventjes met rust te laten. Net toen de wat oudere vrouw een paar stappen achteruit deed om weg te gaan, deed Apollo zijn mond weer open. Hij vertelde haar hoe ze dingen voor elkaar moesten krijgen als hun vader zelfs niet naar hen luisteren. Ook moest ze haar wijsheid op zijn schilderij laten gaan. Athena streek een lok haar uit haar ogen en stond met een paar stappen weer naast haar broeder en liet haar vinger over het doek gaan. Normaal gesproken zou het vlekken, maar als Athena het doek aanraakte, bleef alles zoals het was. Misschien werd het nog wel mooier. “Ik denk dat je onderbewust dit gemaakt hebt. Ik denk dat ergens in jezelf denkt dat dit gaat gebeuren. Misschien eigenlijk wel niet onbewust, we weten allebei dat dit gaat gebeuren. Natuurlijk gaat dit gebeuren” zei Athena met een troosteloze glimlach. Nog eventjes liet ze haar hand over het doek gaan en keek toen haar broer aan. “Er komen zware tijden aan, dat weet ik zeker. En zeker als vader niet wil luisteren, moeten wij misschien zelf maar iets doen. Wat is het ergste wat er kan gebeuren? We zijn allemaal goden en als we de rest ook kunnen overhalen, kan hij helemaal niets beginnen. Er moet iets gebeuren, Apollo, ik weet niet wat en wanneer, maar hoe eerder, hoe beter.” Athena deed een paar stappen naar het raam en keek naar buiten. Ze schudde haar hoofd.