Who cares?

With Gaia ♥.

Isabella’s lange, sluike haren hingen voor haar ogen. Ze was geraakt, door een Germaanse spion. Ze wist dat ze gevolgd werd, maar waarom? Ze was alles behalve gevaarlijk voor de Germanen en voor de Grieken trouwens ook niet. Uit haar maag kwam bloed, maar al gauw herstelde de wond zich. Dat was een voordeel aan het zijn van een halfgodin, ze kon nooit echt helemaal gewond raken. “Je bent de ver gegaan…” hoorde ze een man zeggen met een sterk Germaans accent en Isabella probeerde hem aan te kijken, kijken of ze hem kon herkennen. Maar nee, de man die voor haar stond was volledig gehuld in zwart. “Je had voor de Germanen moeten kiezen. Je kunt ons niet verlaten, om je vervolgens bij de Grieken aan te sluiten” Isabella lachte krankzinnig. “Hoe durf jij mij in een hokje te plaatsen, als een of andere ordinaire trut?” De wind begon sneller te bewegen, nu was het tijd voor Isabella om terug te slaan. De wind begon heel erg hard te waaien en Isabella stond daar maar, ze wist dat ze veilig was, haar eigen krachten waren niet schadelijk voor haar. De bomen, die rond het veld stonden waar ze zich bevonden, begonnen heftig heen en weer te bewegen en Isabella hoorde vanaf de plek waar ze stond de wortels kraken.

Toen begon Isabella van windrichtingen te veranderen, zodat de man tegenover haar gedesoriënteerd raakte. En plotseling hield ze op met het veranderen van windrichtingen, het deed haar goed om te zien dat er een paar bomen waren omgewaaid. Dat liet haar kracht zien, dat er niet met haar te sollen viel. Toen brak ze de hemel open en een paar bliksemschichten maakten enorme kraters in de grond, ook op de plek waar enkele seconden geleden nog de man had gestaan. Hij was gevlucht, de lafaard. “ZEG MAAR TEGEN JE MEESTERS DAT JE ER DE VOLGENDE KEER NIET ZO MAKKELIJK VANAF KOMT” schreeuwde ze oorverdovend in het rond en ging toen glimlachend op de grond zitten. Grieks grondgebied, wat maakte het uit. Misschien kreeg ze hier problemen mee, het interesseerde haar allemaal niet zo. Er waren genoeg bomen over in de omgeving en de kraters in de grond lieten alleen maar kracht zien. Haar pure kracht. Ze was een halfgodin en ze had nooit een directe confrontatie gehad met iemand die sterker was dan haar, dus Isabella had altijd de gedachte dat ze onverslaanbaar was.

Uiteraard was dat niet zo en misschien was de natuur minder blij met de gevallen bomen en kraters in de grond…

Met een gepijnigde blik hoorde Gaia hoe de sterke windvlagen aan de takken van bomen rukten. Ook hoorde ze het kraken van de wortels. Wat was dit? Deze storm was niet natuurlijk. Gaia was toevallig in Olympia aan het genieten van de prachtige natuur om haar heen toen de eerste windvlaag haar haar door de war had geblazen. Dat had ze niet zo leuk gevonden, het had haar die morgen namelijk veel tijd gekost om het in model te brengen. Maarja, een windvlaag was op zich niets ergs. Maar een halve orkaan die binnen twee minuten op gang was gebracht was een heel ander verhaal. De bliksem sloeg in, en Gaia besloot naar de plek waar het was ingeslagen toe te gaan. Een stem kwam tussen de bomen door haar kant op. In ieder geval, zo leek het. Wat de stem riep kon ze niet verstaan, de krakende takken maakten een oorverdovende herrie. Gaia wist dat ze de stem niet mocht, en dat degene van wie de stem afkomstig was nog niet jarig zou zijn.

Moeder aarde bereikte een open plek in het bos. Met samengeknepen ogen gluurde ze tussen de bomen door. De wind begon langzaam in sterkte af te nemen, maar de ravage die het had aangericht was onvoorstelbaar. Minstens drie bomen waren ontworteld en omgevallen. Dit was onvergeefbaar. Haar blik viel een meisje dat in het midden van het veld op de grond zat. Zij was de schuldige. Een laatste bliksemflits sloeg in en liet een krater achter. Verontwaardigd sloeg Gaia een hand voor haar mond. Met grote ogen achter haar ronde brilletje bekeek ze de vele kraters die in de grond waren geslagen. Genoeg nu. Gaia sloeg de takken die haar in de weg hingen opzij en liep briesend het veld op. "Waar denk jij dat je mee bezig bent, mevrouwtje?" Riep ze kwaad.

Spoiler:

Spoiler:

De wind begon stil te liggen, de panische blik in de ogen van Isabella verdween langzaam. Languit ging ze op de grond liggen, het voelde heerlijk om haar kracht te gebruiken. Dat was wat telde, kracht. De sterkste mensen zouden overleven in deze wereld en de mensen die hun gevoelens zouden verliezen aan liefde, vriendschap of familie. En daar genoot ze van. Het waren idioten, idioten die niet wisten hoe dat het werkte in de echte wereld. En die zouden het hardst vallen. En dan zou Isabella ze uitlachen, ze vernederen. Dat was een belofte die ze lang geleden had gedaan. Rustig stond Isabella weer op. Ze had niets meer op deze plek te zoeken. Velen zouden zich misschien wel afvragen wat er hier gebeurd was, een vraag waar ze nooit antwoord op zouden krijgen. Misschien kwam de mensen er dan eindelijk achter dat niet de hele wereld zoetjes en liefjes was, zoals ze eerder die dag een paar meisjes hoorde lopen kirren over een klein poesje dat net was geboren. DAT KLEINE POESJE ZOU OPGEGETEN WORDEN DOOR EEN TIJGER ALS HET IN HET WILT GELEEFD HAD, IDIOTEN. Isabella viste een paar sprietjes gras en takjes uit haar lange blonde haren en keek toen glimlachend omhoog.

Haar innerlijke rust werd al gauw verstoord door een stem, die steeds dichterbij kwam. “Waar denk jij dat je mee bezig bent, mevrouwtje?” hoorde ze en de krankzinnige blik op het gezicht van Isabella was weer verschenen. Een klein, mollig vrouwtje kwam aangehold. Wat dacht die vrouw wel niet, was ze helemaal gek geworden? Met de blik in haar ogen liep ze op het vrouwtje af en ze bleef vlak voor haar staan, enkele centimeters van haar verwijderd. “Ik weet niet waar JIJ mee bezig bent, maar jij verstoort nu, op dit moment, een momentje van innerlijke rust” zei ze briesend en stak haar vinger dreigend op “Dus ik verwacht dat jij nu ook onmiddellijk gaat, tenzij je niet wilt eindigen als deze bomen hier” De wind begon weer harder te waaien, Isabella moest dringend leren haar woede onder controle te houden, want als ze kwaad werd, had ze geen controle meer over zichzelf. “Want als je een boom was, zou je waarschijnlijk ook niets voelen. Dus kijk maar uit dat je dadelijk zelf ook niet omwaait. Want, dat is waar je boos om bent, neem ik aan? Nou, het maakt mij niets uit. Kijk om je heen, genoeg zuurstof van die bomen. Het is maar een zielig klein boompje” Isabella glimlachte krankzinnig en spuugde op de grond.

Het mevrouwtje bleek een zeer jonge meid te zien. Desondanks torende ze vele centimeters boven Gaia uit. Niet dat Moeder Natuur daardoor geintimideerd was, nee zeker niet. "Ik weet niet waar JIJ mee bezig bent, maar jij verstoort nu, op dit moment, een momentje van innerlijke rust" Gaia tuitte haar lippen afkeurend, maar zei verder niets. "Dus ik verwacht dat jij nu ook onmiddellijk gaat, tenzij je niet wilt eindigen als deze bomen hier Want als je een boom was, zou je waarschijnlijk ook niets voelen. Dus kijk maar uit dat je dadelijk zelf ook niet omwaait. Want, dat is waar je boos om bent, neem ik aan? Nou, het maakt mij niets uit. Kijk om je heen, genoeg zuurstof van die bomen. Het is maar een zielig klein boompje" Terwijl ze zichzelf zo opwond was het telkens harder beginnen te waaien. Gaia zag hoe de lange blonde haren van het meisje wild door de lucht bliezen. Ze spuugde op de grond. Verontwaardigd keek Gaia haar aan. "Ik weet niet wat jij bent, dat je die wind zo op kunt roepen, maar je speelt hier een gevaarlijk spelletje." Een beschuldigende vinger, met een gelakte rode nagel, priemde in de buik van het meisje. "Jíj bent hier degene die de orde verstoort, niet ik. Jíj bent degene die hier niet thuis hoort, en als je niet oppast dan eindig jíj net zoals deze bomen." En meteen nadat ze dat gezegd had draaide Gaia zich om, liep enkele passen bij het vreemde meisje vandaan en prevelde zachtjes iets. Met een handgebaar schoten er enkele nieuwe boompjes uit de grond. Ze waren klein en zeer dun, en de stevige wind deed ze buigen, maar Gaia zelf was degene die de bomen liet groeien dus gebeurde er verder niets mee. Moeder Aarde draaide zich weer om naar het meisje en glimlachte voldaan toen ze het zachte gekraak van de groeiende bomen achter haar hoorde. In no-time waren er een handvol nieuwe bomen gegroeid in een van de vele kraters die geslagen waren. Gaia's glimlach kreeg een gemenelijke uitstraling. "En nu vertel je mij maar eens even wie je bent en waar je vandaan komt." Onopvallend krulde het gras onder de voeten van het meisje zich omhoog rond haar benen.

Isabella’s harde kakelende lach vulde de lucht. Het was aandoenlijk om het oude vrouwtje te zien denken dat ze haar aankon. “Een gevaarlijk spelletje? De enige hier die hier een gevaarlijk spelletje speelt ben jij, mevrouwtje. Ik ben niet bang voor jou…” zei Isabella zachtjes, maar kwaadaardig en keek toen nieuwsgierig op toen de vrouw een paar stappen van haar verwijderde en kleinere boompjes en plantjes begon op te roepen. Weer verscheen er een krankzinnige glimlach op het gezicht van Isabella. Dacht ze nu werkelijk dat ze bang was voor die boompjes achter haar? Hoofdschuddend keek Isabella de vrouw aan en de glimlach verdween geen moment van haar gezicht. Achter haar begonnen de bomen ook weer te groeien. Daar stond Isabella wel eventjes van te kijken, dat gaf het meisje eerlijk toe, maar geen enkele expressie was van haar gezicht af te lezen en dat zou ook niet zo snel zijn.

Toen lachte Isabella alweer. “Mijn naam? Dat gaat jou niets aan, maar vooruit, ik ben de slechtste niet. Mijn naam is Annabel, nee grapje, mijn naam is Anna…oeps, nee. Maar ze noemen me Isabella, Isaballa uit het hoge Noorden…” Ze rolde met haar ogen. “Tenminste, dat is hoe ze mijn thuisplek noemen. Ik neem aan dat jij dat ook wel weet waar dat dan is, mijn grote vriendin. Laat je hersentjes maar denken!” Isabella begon rondjes te lopen rond een krater waar nog geen boompjes in waren gegroeid en bekeek haar werk. Niet slecht, misschien iets beter richten de volgende keer. “Wie ben jij dan?” vroeg ze ongeïnteresseerd.

Isabella trok haar ogen samen. “Die Stormgod, ja, is mijn vader. En aangezien ik jouw familie ook niet heb beledigd, stel ik voor dat je ook respect toont voor de mijne” zei ze met een minachtende glimlach en begon rondjes te lopen. Niet om Gaia, maar gewoon in zichzelf. Zo erg was Isabella er al aan toe, menig mens verklaarde haar voor gek of gestoord, maar dat was ze niet. Ze vond het gewoon heerlijk om mensen tot gekheid te drijven en te laten denken dat ze gek was. Nee, als er iemand was die goed bij haar hoofd was, was Isabella het wel. Isabella hoorde de dreigementen van de godin tegenover haar aan, want dat ze niet menselijk was had ze inmiddels wel door. “Dat je mij dom probeert te noemen vindt ik geestig..” deelde ze mee, maar het had niet echt een toegevoegde waarde. Toen vertelde de godin eindelijk dan wie ze was. “Moest je daar nou zo lang over doen, Gaia?” vroeg Isabella met een glimlachje “Ik wist het natuurlijk allang, maar het is vermakelijk om te zien hoe jij jezelf probeert te presenteren” Dat was een leugen, maar dat hoefde Gaia niet te weten. Een minachtende blik van Isabella werd naar Gaia gestuurd.

“Dus je bent een Griek. Ach normaal gesproken zouden wij nu oorlog moeten gaan voeren, toch? But who cares? Die hele oorlog, het is een lachertje. Alleen de sterkste overleven, Griek of Germaans” zei Isabella en een arrogante blik verscheen op haar gezicht “En laten sommige mensen in ons midden nou tot die laatste groep behoren. Luister Gaia, jij mag dan wel Moeder Aarde zijn of weet ik het wat je allemaal wel niet bent, maar wat je zo juist heb laten zien, dat kan iedereen. Als jij iemand wilt verslaan met bomen te laten groeien, sorry meid, daar gaat niemand echt van onder de indruk zijn” Isabella veegde een pluisje van haar mauw af en keek Gaia toen recht aan. “Wat nu?” vroeg ze met een glimlach.

Een klein kuchje ontsnapte haar lippen. Wat denk jij wel niet, brutaaltje? Gaia zette haar liefste glimlach op. "Ik ben het met je eens, Isabella. Die boompjes waren kinderspel, dat valt ook niet te ontkennen. Maar als je denkt dat dát het enige is wat ik kan, zit je er flink naast." Met een grijns klopte Gaia even op de grond met haar voet. De aarde begon er spontaan van te trillen. Niet te hard, maar wel hard genoeg om enkele vogels krijsend op de vlucht te jagen. "Oeps," verontschuldigde Gaia zich, "dat was niet de bedoeling." Gaia rolde heen en weer over de bal van haar voet. Ze had voor de verandering eens geen heels aan, maar ze had deze morgen enkele knalrood gelakte flatjes uit de kast getrokken. Ze stonden goed onder haar losse zomerjurkje. "Je had het net over het recht van de sterkste. Een of andere man heeft daar ooit een naam aan gegeven. 'Survival of the fittest', ja, zo noemde Darwin dat." Ze viel even stil voordat ze vervolgde: "Maar ja, dat is ook logisch. Het probleem zit hem echter in de vraag wie de sterkste is. Zoals je zelf al zei behoren wij daar beiden toe. Provoceer me daarom niet langer, kind. We zouden behoorlijk wat schade aan kunnnen richten hier, en dat lijkt me overbodig. We weten namelijk allebei wie hier the fittest is." Gaia's ogen hadden een arrogante glans gekregen.