Here we are again

Hermes:
Samen met Hades waren we zo snel mogelijk naar het veld vlakbij Demeters oude huisje gereisd. De man liep een eind voor me uit, zo'n zorgen maakte hij zich om haar. Hoe dichter bij we bij het veldje kwamen hoe sterker ik de geur van bloemen begon te ruiken. Langzaam aan doemde een silhouet van een vrouw op in het midden van het veld. Ze lag plat op de grond met haar gezicht in de grond. Angst borrelde op en ik begon steeds harder te lopen. ''O Zeus...'' mompelde ik

Ik liep al een tijdje voor Hermes uit het veld af te zoeken. Ik wist niet goed waarom maar ik had meteen de afstand tussen ons in zo groot mogelijk gemaakt. Zijn paniekerig gehijg maakte mij steeds nerveuzer, en hij liep nogtans een paar meter achter me vandaan. Het had even geduurd voor ik iets opmerkte in het veld , en toen we dichterbij kwamen zag ik dat het een vrouwensilhouet was, haar hoofd tegen de grond gedrukt. "O Zeus...' Mompelde Hermes, maar ik kon Kore niet in het lichaam herkennen. Het was daarom dat het als zo een schok kwam toen ik dichterbij schuifelde en haar herkende toen ik haar omduwde. "K..kore?" Ik schudde haar aan de schouders tot ze reageerde.

Wild begon Hades aan Seph te schudden en geschokt ging ik er naast staan. Ze zag er afschuwelijk uit. Alle kleur was uit haar gezicht verdwenen en ze had allemaal wondjes. ''Ademt ze nog?'' vroeg ik aarzelend terwijl ik dichterbij kwam zitten. Plotseling schoten haar ogen open en hapte ze naar adem. ''Nee! Laat me met rust. Alsjeblieft!'' begon ze te gillen terwijl ze zich paniekerig los probeerde te krijgen. "Persephone rustig rustig.'' probeerde ik haar te kalmeren terwijl ik haar haren uit de weg streek. Ze leek rustiger te worden en liet zich los in Hades zijn handen vallen. ''Waar ben ik?'' vroeg ze met schrapende keel

Ik sloeg met mijn vingers zacht tegen haar wangen maar er kwam geen reactie. 'Ademt ze nog?' Vroeg hermes me maar ik wist niet eens of ik het wel wou weten. Plotseling schoten haar ogen open en ik deinsde van schrik even achteruit. Ze begon te gillen en te slaan, hermes kon haar amper kalmeren. Ik keek haar een seconde lang aan. 'We zijn op Olympus, liefje. Sluit je ogen.' Ik gebaarde naar Hermes dat hij moest zwijgen. Ze zag er ongezond uit, alsof ze hallucineerde.

Hermes
Ze knikte sullig en sloot haar ogen toen. Ik kon haar ademhaling horen. Langzaam en met een of andere rochel. ''Ze ziet er verschrikkelijk uit. Hoe lang is ze alleen geweest?'' mompelde ik en ik keek Hades vragend aan. ''Wáár is ze geweest.'' vroeg ik me toen af. ''Ze moet naar de Olympus. Maar ik durf haar niet te vervoeren zoals ze er nu bij zit..''

Meteen nadat ik uitgesproken was viel ze in een of andere diepe slaap. 'Geen idee, een dag of drie? Ik dacht dat ze wel in de onderwereld zou blijven. Ik heb haar nooit weg gestuurd, ik ging gewoon weg.' Hij keek me beschuldigend aan, de woorden staken. 'Ik weet evenmin iets als jij Hermes. Ik weet alleen dat hoe slecht deze situatie nu ook lijkt, dit wel een goede kans is.. We kunnen de beslissing voor haar maken.' Ik slikte de krop in mijn keel weg terwijl ik de losse plukken haar uit haar vewilderde gezicht streek. Ondertussen was haar buik iet wat gegroeid, maar ze was nog niet zo ver. 'Ik weet dat je me haat Hermes. Alleen al omdat ik dit zeg.. Maar geef het toch een kans.'

Ik keek hem verbaasd aan. ''Hades, ik weet dat je ontzettend graag van het kind af wilt omdat je er geen wil. Omdat je niet wil dat de rangorde zoals hij nu is verpest wordt. En geloof me, ik wil liever ook niet dat een doomday-kind geboren wordt. Maar ik weet niet of het nu zo'n slim plan is om het nu bij haar weg te halen. Ze zal je voor altijd haten en verachten.'' mompelde ik terwijl ik naar Persephone keek. ''We moeten haar naar Olympus brengen. Iemand moet haar verzorgen. Ze rilt.'' mompelde ik toen

Ik luisterde aandachtig naar zijn woorden en zuchtte. 'Haat ze me dan nog niet genoeg misschien?' Ik bleef haar vredige gezichtsuitdrukking bekijken. Ze leek zichzelf haast niet meer, zo zonder temperament. Ik knikte na het horen van zijn woorden. 'Ja.. Je hebt gelijk, ze moet hier weg.' Met iets van moeite hief ik haar op, normaal,gaf ze altijd mee lmaar nu lag ze erbij als een lappenpop. 'Je kan moeilijk met haar lopen naar de Olympus, toch?'

Ik keek toe hoe hij haar moeizaam optilde en zuchtte. ''Nog meer? Ik heb haar nooit als een haatdragend persoon gezien maar ik denk dat dit toch wel iets met je vriendelijkheidsgehalte zal doen. Die van iedereen die zich er mee bemoeit trouwens..'' mompelde ik.. ''Lopen gaat te lang duren. Gelukkig weet ik daar wel iets op.'' zei ik toen en ik pakte zijn armen vast. ''Daar gaan we.'' zei ik toen voordat we wegflitste.