Looking for some Quills

De natuur rondom Olympia was prachtig, dat was Gaia erg lang geleden al opgevallen. Daarom had ze hier een lange tijd alleen gewoond, elk contact met de buitenwereld vermijdend. Maar op een gegeven moment verlangde ze naar haar familie en vertrok. Af en toe kwam ze nog steeds hier terug als ze alleen wilde zijn. Het was hier perfect. Een klein plaatsje met een prachtig natuurgebied.. En de mensen uit Olympia merkten niet dat zij hier woonde. Dat vond ze alleen maar beter. Wat Olympia bijzonder maakte was dat hier, naast de spelen ter ere van Zeus die hier eens in de zoveel tijd werden gehouden, ook veel bijzondere vogels leefden. Zij hield wel van vogels. Ze konden zo mooi zingen, dat maakte haar blij. Vandaag had ze weer een bezoekje gepland aan deze door haar geliefde omgeving. Misschien groeide hier nog een mooie plant die ze over het hoofd had gezien, en waarvan ze wat zaadjes mee kon nemen om in haar tuinen op de Olympus te plaatsen. Gaia keek in het rond. Ze werd niet heel blij van wat ze zag. Het weer was hier blijkbaar niet bepaald goed geweest, te oordelen naar vele afgebroken takken. Een normaal persoon zou dat heel normaal hebben gevonden in een omgeving met veel bomen, en er geen aandacht aan hebben besteed. Maar Moeder Natuur wel. De bomen, haar kindjes, waren gewond, en dat idee vond ze verschrikkelijk. Maar er was niets aan te doen en dat wist zij ook wel, hoewel het er niet minder jammer om was. Nadat Gaia op een omgevallen boomtak was gaan zitten, om even van de rust te kunnen genieten hoorde ze een geluid. Het geluid klonk heel zachtjes, maar net verstaanbaar voor haar. Ze draaide zich om en zag iets wat ze best wel komisch vondt. Ze zag een vrouw met blauwgroenig haar, voorovergebogen achter een vogel aanlopen, lieve woordjes fluisterend tegen het dier. Gaia schoot hierom dan ook in de lach, maar haar lach werd overstemd door een harde 'Krak' waarna een tak uit een boom kwam vallen.

Maar er kwam geen reactie voort. Was het haar verbeelding geweest? Als een musje keek ze rond, maar een oorzaak voor het geluid kon ze niet vinden. Het was vast haar verbeelding geweest, dat kon niet anders. Net toen ze op het punt stond om verder te zoeken naar een van de zeldzame vogels te zoeken, zag ze verderop een vrouw. Een mollig vrouwtje, waarvan Aessina geen idee had wie het was. Sowieso kende ze heel erg weinig mensen en deze vrouw viel ook niet echt in het totaal plaatje van mensen die ze zou willen kennen. Maar goed, ze moest dood. Waarschijnlijk was zij er ook bij geweest toen ze als mens stierf. Waarschijnlijk zou dat niet zo zijn, maar Aessina had gewoon een ontzettend wrok tegen de mensheid. Ze brak een scherpe tak af van een boom en begon op de snelheid van de westerwind te rennen naar de vrouw, maar halverwege remde ze af en liep ze op een normaal drafje.

Iets had haar tegengehouden. Ze had het idee dat de vrouw niet zomaar een vrouw was. Iets bovennatuurlijks. Rustig liep ze op de vrouw af. “Wie ben jij?” zei ze achterdochtig en het laatste woordje kwam er ook redelijk minachtend uit “En waarom spioneer je mij van een afstandje? Mijn missie is niet voor pottenkijkers.”

Gaia zag de vrouw een tak afbreken en op haar afrennen op mach-speed. "Oh mijn god, ze breekt een tak af!" mompelde ze. Met een schok besefte ze wat later dat de vrouw haar wilde aanvallen! Gaia ging staan en onderdrukte een gilletje. Net toen ze haar hand wilde heffen om een verdedigingslinie van doorstruiken te laten groeien remde de vrouw af. Ze kwam langzaam dichterbij en Gaia hoorde “Wie ben jij?” met een minachtende toon op het laatste woord. “En waarom spioneer je mij van een afstandje? Mijn missie is niet voor pottenkijkers.”. Gaia raakte een beetje geïrriteerd van de toon van de vrouw en liet met een kuchje weten dat ze haar mond moest houden. "Wie ík ben? Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen! En waarom zou ik hier niet rustig mogen zitten? Dit land behoort niet toe aan jou! Eigenlijk maar aan één iemand, en de wereld heeft geluk dat ik het niet op kom eisen!" Toen ze de laatste woorden er bijna uit had geschreeuwd ging ze weer zitten. Ze zou zich niet uit de tent laten lokken dit dit mormel tegenover haar. 'Dat mormel daar?' zei een ironisch stemmetje in haar hoofd. 'moet je zien hoe je er zelf bij loopt.' Dat was waar. Ze was vandaag weer vreemd gekleed, zelfs voor haar doen. Een groene, mouwloze jurk en rood gelakte high-heels. Haar rode bril stond scheef op haar neus en in haar blonde haar met roze plukken had ze een rode bloem gestoken.
"Maar om antwoord te geven op je vraag.." zei ze, gevolgd door een korte stilte. "Ik ben Gaia. Dat zou genoeg moeten zijn om je nieuwsgierigheid te stillen. En jij wilde me aanvallen met die tandenstoker?" wijzend op de puntige tak. "En over welke missie heb je het eigenlijk?"



crap.

Rustig zitten? Pfff. Aessina was een beetje teruggedeinsd door de agressieve houding van de vrouw, dat had ze niet verwacht. Ze had trouwens ook niet verwacht dat de vrouw Gaia was, Moeder Aarde. Toch verstopte Aessina de verbaasdheid onder een emotieloos gezicht, waarbij ze de vrouw toch een beetje doordringend aankeek. “Als je een mens had geweest, had ik die tandenstoker door je hart geraasd” mompelde Aessina en brak de tak nog een keer in tweeën. Daarna gooide ze de twee stukken weg. Ze besloot niet langer aan te vallen. Aessina was slechts een luchtnimf en zelfs in haar harpievorm kon ze vast de kracht niet aan van Moeder Aarde. “Ik ben Aessina, een aurae, een luchtnimf dus en een dochter van de westerwind, Zephyros. En dat brengt ons ook meteen op mijn opdracht, ik zoek veren van een vogel voor een ritueel om mijn vader op te roepen” begon Aessina en deed voorzichtig en rustig een stap dichter bij de vrouw. “Maar, zoals je ziet, is het niet er goed gelukt..” Met een glimlachje wees ze naar de kapotte struiken. “Helaas heb ik niet de..hoe zeg je dat? Het privilege om mijn vader elke dag te zien. Begrijp je dat?” en een glimlachje speelde rond haar mond. Aessina scheen zich weinig te beseffen van het gevaar. Gaia kon haar uitschakelen. Toch leek het Aessina niet zo te deren. Ze was toch al dood.

Gaia negeerde de opmerking over het doorboren van een hart en ging verzitten. De agressiviteit van de vrouw leek te zijn verminderd, maar ze kon aan haar gezicht niet aflezen wat er door haar heen ging. De vrouw deed langzaam en stap in haar richting en zei: “Ik ben Aessina, een aurae, een luchtnimf dus en een dochter van de westerwind, Zephyros.” "De dochter van Zephyros?" Riep Gaia meteen uit toen ze dat gehoord had. "Dat maakt je familie van mij! En ze stond met een glimlach op. "En dat brengt ons ook meteen op mijn opdracht, ik zoek veren van een vogel voor een ritueel om mijn vader op te roepen." Ging de vrouw verder. “Maar, zoals je ziet, is het niet er goed gelukt..” Gaia knikte instemmend. "Je hebt een behoorlijke ravage aangericht.. Maar dat kan verholpen worden. Misschien kan ik je zelfs wel helpen met het vinden van de vogel die je zoekt. Als je me beloofd voortaan wat voorzichter doet met het oproepen van orkanen in de buurt van zoveel bomen." Dat laatste kwam er een beetje op berispende toon uit. Maar Gaia was niet boos, eerder blij. Haar stemming was plotsklaps verand, en toen vrouw zei dat ze een dochter van de westenwind was, merkte ze van zichzelf op dat ze begon te lijken op een overly-attached grandma. Toen de vrouw vertelde dat ze haar vader niet elke dag kon zien gaf ze haar een medelevend glimlachje. "Tja, Aeolus laat zijn windjes niet graag gaan." En meteen toen ze dat gezegd had schoot ze in de lach, dat had toch wel heel raar geklonken. "Maar ik weet wat je bedoelt," vervolgde ze. "Jij weet tenminste wie je vader is. Ik weet helemaal niks. Ik wordt moeder natuur genoemd, maar wie is mijn moeder? Het enige wat ik weet is dat ik ontstond uit Chaos, maar wat was het? Ik denk dat niemand daar ooit een antwoord op zal vinden. Nu, vertel me eens over de vogel die je zoekt."

Aessina merkte dat Gaia zich anders begon te gedragen, meer vriendelijk, omdat ze dus familie waren. Ze hield haar hoofd een beetje scheef. Had ze familie dan? Ze had alleen een moeder, die haar na tien jaar had verlaten? “De vogel die ik zoek is…” begon Aessina zachtjes te praten en draaide zich om, omdat ze tranen in haar ogen had. Ze was emotioneel ze wist helemaal niet dat ze familie had. “Hij is…of zij is…het is…wit met gouden vleugels” brabbelde ze zachtjes en draaide zich toen om. “Als u familie van mij bent, waarom heeft u dan nooit wat van u laten horen?” begon ze en ze keek Gaia aan met betraande ogen “Ik ben nu al honderveertien jaar lang alleen. En waarom? Omdat mijn moeder mij niet wilde en mijn vader dus niet bij Aeolus of hoe die man ook mag heten weg kan. Ik heb geen kinderen, geen man, geen vrienden, geen familie, helemaal niemand…waarom heeft u nooit iets laten horen dan?” zei ze gebroken “U bent toch een Godin, dan zou u het toch moeten weten!” De wind begon iets harder te waaien door de emotionele uitbarsting van Aessina, maar daalde al gauw weer. De vrouw plofte op de boomstam neer en sloeg haar handen voor haar ogen.

Gaia legde voorzichtig een arm om de schouders van haar vrouw en maakte sussende geluidjes. "Ik weet dat het verschrikkelijk klinkt voor je," begon ze, "maar de waarheid moet gezegd worden. Ik heb nooit wat van me laten horen, omdat ik simpelweg niet wist dat je bestond." Ze kromp ineen omdat het echt verschrikkelijk gezegd was. "Je ouders hebbeb me nou eenmaal geen geboortekaartje gestuurd" probeerde ze als grap te maken, maar de situatie werd er alleen nog maar pijnlijker om. "Maar nu ik eenmaal van je af weet kom je ook niet zo makkelijk weer van me af," zei ze in de hoop de vrouw af te leiden van de dingen die ze eerst had gezegd. Het was echter wel gemeend. "Nu we toch zo aan de praat zijn wil ik je ook gelijk even duidelijk maken dat, hoewel ik een godin ben, ik zeker niet alles weet. Dat is een fout die vele sterfelijken maken. Goden zijn niet perfect, verre van zelfs." Gaia hoopte dat Aessina wat minder overstuur zou zijn. "Mag ik je eigenlijk vragen waarom je verder geen relaties hebt?" vroeg ze, puur uit nieuwsgierigheid.

Gaia legde voorzichtig een arm om de schouders van haar vrouw en maakte sussende geluidjes. "Ik weet dat het verschrikkelijk klinkt voor je," begon ze, "maar de waarheid moet gezegd worden. Ik heb nooit wat van me laten horen, omdat ik simpelweg niet wist dat je bestond." Ze kromp ineen omdat het echt verschrikkelijk gezegd was. "Je ouders hebbeb me nou eenmaal geen geboortekaartje gestuurd" probeerde ze als grap te maken, maar de situatie werd er alleen nog maar pijnlijker om. "Maar nu ik eenmaal van je af weet kom je ook niet zo makkelijk weer van me af," zei ze in de hoop de vrouw af te leiden van de dingen die ze eerst had gezegd. Het was echter wel gemeend. "Nu we toch zo aan de praat zijn wil ik je ook gelijk even duidelijk maken dat, hoewel ik een godin ben, ik zeker niet alles weet. Dat is een fout die vele sterfelijken maken. Goden zijn niet perfect, verre van zelfs." Gaia hoopte dat Aessina wat minder overstuur zou zijn. "Mag ik je eigenlijk vragen waarom je verder geen relaties hebt?" vroeg ze, puur uit nieuwsgierigheid.

Aessina lachte heel erg zachtjes om het grapje wat Gaia maakte. Nee, natuurlijk hadden ze geen geboortekaartje gestuurd. Hadden ze die wel in heaven? Ze luisterde naar wat Gaia haar vertelde, dat ze nu niet meer makkelijk van haar af zou komen en dat goden per definitie niet alles wisten. Aessina knikte, omdat ze het begreep. “Nou ja, ik had wel relaties…”mompelde Aessina om Gaia’s vraag te beantwoorden “Relaties in de zin van dat ik met mensen omging. Maar wat moet ik nu tegen iemand zeggen? Hoi, ik ben Aessina, ik ben een nimf, ik kan in een walgelijk monster veranderen als ik dat wil en ik kan een hele buurt wegvagen met een orkaan als ik daar zin in heb, maar voor de rest ben ik heel aantrekkelijk en aardig…” Ze sloeg eventjes haar ogen neer. “Het is me niet eens precies duidelijk waarom ik hier ben, mijn vader zei dat ik alleen moest herrijzen. Maar dat is nogal makkelijk gezegd….” Ze keek Gaia eventjes aan. Toen sloeg ze haar armen om de vrouw heen en om haar mond verscheen een glimlach. “Nou, welkom in familie Lucht in ieder geval” zei ze grinnikend.

“Nou ja, ik had wel relaties…” mompelde Aessina. Gaia merkte dat alle agressie uit haar stem was verdwenen. “Relaties in de zin van dat ik met mensen omging. Maar wat moet ik nu tegen iemand zeggen? Hoi, ik ben Aessina, ik ben een nimf, ik kan in een walgelijk monster veranderen als ik dat wil en ik kan een hele buurt wegvagen met een orkaan als ik daar zin in heb, maar voor de rest ben ik heel aantrekkelijk en aardig… Het is me niet eens precies duidelijk waarom ik hier ben, mijn vader zei dat ik alleen moest herrijzen. Maar dat is nogal makkelijk gezegd….” Gaia trok en wenkbrouw op toen ze dit allemaal had gezegd. "Een walgelijk monster?" vroeg ze verbaasd. "En je hoeft mensen toch niet gelijk alles te vertellen? Alleen je naam en je hobby's zijn ook goed hoor." Lachte Gaia. "Je moest hier herrijzen, híer, in Olympia? Herrijzen, waarom dat? Ik begrijp je niet helemaal geloof ik." Maar toen werden haar woorden overstemd doordat Aessina haar een knuffel gaf. "Nou, welkom in familie Lucht in ieder geval" hoorde ze haar zeggen. Gaia moest zactjes lachen. "Oké, oké, zo kan het wel weer. Nu gaan we dat gouden vogeltje van jou maar eens zoeken, en ondertussen mag jij mij álles vertellen wat ik nog niet weet." En met een glimlach op haar gezicht stond ze op van de boomstronk.

“Ja, laten we gaan zoeken!” zei Aessina vrolijk en trok de vrouw met zich mee. Ze wilde het gouden vogeltje zo snel mogelijk vinden, want ze wilde ook best graag weten wie haar vader nou eigenlijk precies was. Terwijl ze zocht naar een vogeltje begon ze weer te vertellen. “Nou ja, herrijzen..in de zin van: Ik was bijna dood en toen gaf mijn vader me de kans weer om opnieuw te leven” mompelde ze zachtjes “De mensen van Olympia vermoordde me omdat ze dachten dat ik me met hekserij bezighield. Hekserij. In deze moderne tijd? Schei toch uit” Ze zocht de lucht af naar vogels, maar zag alleen enkele musjes vliegen. “Nou ja en na uiteindelijk dan 3 maanden opnieuw te leven, kwam ik erachter dat ik dus in een harpie kan veranderen, een soort half mens en een half vogel. Dat bedoelde ik dus met walgelijk monster” en ze rolde even met een haar ogen, terwijl ze weer een glimlach liet zien. “Maar vertel Gaia, wat doet Moeder Natuur eigenlijk in het dagelijks leven? Heb jij een man of kinderen?”

OOC: Ik typte Gaga de 1e keer ipv Gaia. -_- #itsamonsterthing

Gaia snapte nog steeds niet veel van het hele verhaal over herrijzen. Maar ze vroeg er maar niet meer naar. Ze had wel gemerkt dat Aessina hier niet graag over vertelde. Ze snapte het wel, vertellen hoe je bijna bent vermoord leek haar ook niet bepaald geweldig. Gaia trok een wenkbrouw op toen ze hoorde dat de vrouw in een harpij kon veranderen. Ze snapte nu wel waarom Aessina het had over een monster. De Harpijen waren nou eenmaal niet de knapste wezens op de planeet geweest, maar nog steeds vond ze dat Aessina dat feit wel kon verzwijgen als ze een leuke man had gevonden. Gaia besloot dat ze maar eens met haar naar een winkelcentrum, winkelen en onder de mensen zijn. Dat zou haar goed doen. “Maar vertel Gaia, wat doet Moeder Natuur eigenlijk in het dagelijks leven? Heb jij een man of kinderen?” Gaia moest lachen om hoe ze de vraag had verwoord. Het klonk best grappig. "Momenteel ben ik weer singel," zei ze met een lachje. "En ik ben ook niet meer opzoek naar iemand. Nee, die tijd heb ik lang geleden gehad. En wat de kinderen betreft.. Ik kan je een hele waslijst opdreunen, maar ik zou niet weten wat je daarmee opschiet." Gaia schoot in de lach. "Wat wel interessant voor jou is, is waarschijnlijk je afkomst. Je vader Zephyros was een kind van Eos, mijn kleindochter, die op haar beurt een kind is van Hyperion en Theia. Die twee zijn kinderen van mij met mijn ex Ouranos. Je opa, Astraeus is een kind van Krios. Een broer van Hyperion en Theia. Zo ziet jouw stamboom er zo ongeveer uit van je vaders kant. Weet je toevallig wie je moeder is?" Vroeg ze terwijl ze de grond afspeurde naar de vogel. Ze kon niet veel meer vinden dan wat veren van de vogel. Ze raapte een veer op en liet het aan Aessina zien. "Dit komt toch van de vogel die we zoeken?"



OOC: Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het Harpijen noem in plaats van met de 'ie'? Zo heb ik het namelijk geleerd haha.

OOC: Prima hoor, dan doe ik dat ook. <3 Wikipedia is toch niet zo betrouwbaar.

Gaia vertelde haar dat ze weer single was. Zonde, vond Aessina, want ze kwam over als een ontzettende lieve vrouw die een lieve man nodig had. Maar toch, als zij nu haar geluk had gevonden, dan was dat toch prima? Gaia vertelde haar ook de stamboom vanaf haar vaders kant, en Aessina had geboeid geluisterd. “Mijn moeder was ook een harpij, maar ze was prachtig…ze heette Podarge en ze had hele mooi vleugels en hééél erg lang blauw haar. Nou ja, niet echt blauw, maar meer cyaan. En als baby’tje stopte ik dat altijd in mijn mond..” en Aessina lachte zachtjes “Maar ik heb er haar nu al meer dan 110 jaar niet gezien en zij heeft nooit echt de moeite gedaan om me te zoeken..dus ja” Ze haalde haar schouders op alsof het haar niet boeide, maar ze miste haar moeder heel stiekem wel. Haar moeder was toch een beetje haar beschermengel geweest. Voorzichtig pakte ze de veer aan die Gaia haar aangaf. “Ja…ja, ik geloof dat dit een van de veren is. Maar, volgens het ritueel moeten we er meer hebben, minstens een stuk of vijf…” en Aessina keek om zich heen, op zoek naar nog meer veren.

"Aha, dus Podarge is jouw moeder," sprak Gaia verbaasd. "Het is mijn kleindochter," grinnikte Gaia. "Nu kom je qua generatie dichterbij!" En met een warme glimlach draaide ze zich weer om, in de hoop nog wat veren te vinden. Ze wilde graag weten waarom Aessina als kind alleen was gelaten. Ze wist dat Aessina het pijnlijk vond het erover de vertellen dus kwam ze wat dichter bij en raakte zachtjes haar bovenarm aan. "Waarom ben je zo lang alleen geweest, Aessina? Mis je haar niet?" vroeg de blond-met-roze harige vrouw zachtjes. Gaia pakte de veer voorzichtig uit haar handen. "Daar zoeken we straks wel verder naar, liefje," mompelde ze zachtjes. "Je zit met veel verdriet, Ik zie het aan je, vertel het me maar. Ik zal luisteren."

Ze had zachtjes met haar arm getrokken toen Gaia haar arm had aangeraakt. Niet omdat ze niet wilde dat de vrouw haar aanraakte, maar omdat ze gewoon niet zo vaak contact had met andere levensvormen en ze moest er dus een beetje aan wennen. De oergodin vroeg haar waarom ze zo lang alleen is geweest en of dat ze haar moeder niet mistte. Ze wist dat ze niet aan dit gesprek kon ontkomen en ging daardoor eventjes op een gevallen boomstam zitten, om de juiste woorden te zoeken. “Weet je Gaia…mijn moeder verliet mij omdat ze niet voor mij wilde zorgen. Ze vertelde me dat iedereen op een punt alleen komt te staan, dus waarom zou dat niet vroeg zijn? Dat vond zij tenminste. En ja, natuurlijk heb ik haar gemist, en diep in mijn hart nog steeds, maar ik ben het gaan accepteren. Wat kan ik nu nog doen? Ik kan er om huilen, ik kan er boos om worden, maar het heeft allemaal geen nut: ze zal niet terugkomen”vertelde Aessina en keek eventjes omhoog om de reactie van de godin te peilen. “Nou ja, vervolgens heb ik altijd mijn eigen boontjes gedopt. Totdat mijn volk me vermoordde. En bruut. Ze hebben pijlen in mijn lichaam geschoten, van die Middeleeuwse pijlen. En ik weet niet eens waarom en waarom op een Middeleeuwse manier. Maar goed, toen ik dood ging hoorde ik een stem, de stem van Zephyros, mijn vader dus. Hij vertelde me dat ik nog een kans kreeg om te leven en mijn plicht moest uitvoeren, als dochter van Podarge, dochter van hem en Zeus en als stiefdochter van Chloris” Ze haalde haar schouders op en bekeek de natuur om zich heen, die haar een beetje rust gaf, want ondanks dat ze dit rustig vertelde, voelde ze het binnen in zich stormen. Stormen omdat ze perse de ‘kans’ kreeg om opnieuw te leven. “Maar goed, ik heb toen dus honderd jaar in mijn eentje geleefd. Mijn volk had me verstoten, waar moest ik anders heen? Contacten leggen vroeger deed ik makkelijk, maar sinds ik herboren ben, lijk ik alleen maar iedereen die ik tegenkom aan te willen vallen of niet zonder minachting aan te kunnen kijken…net zoals bij jou, eigenlijk. En achteraf heb ik daar spijt van, maar dan kan ik dat niet terugdraaien…” Het voelde goed om haar verhaal te vertellen aan Gaia, zeker omdat ze een bepaalde rust uitstraalde die haar wel beviel. Een kleine glimlach speelde rond haar mond. “Maar ja, het went wel, alleen zijn…soms is het heerlijk, soms is het verstikkend…”

Gaia had het hele verhaal aangehoord. Wat Aessina had meegemaakt was niet niets. Achtergelaten op jonge leeftijd, op brute wijze vermoord en daarna door haar onbekende vader terug tot leven geroepen om haar plicht uit te voeren. Welke dat ook mocht zijn. De godin zag dat het vertellen van het verhaal Aessina een stuk opluchtte. Ze wilde er niet meer over praten met haar, bang haar humeur weer te verpesten. "Weetje wat wij eens gaan doen? Wij gaan eens lekker winkelen," zei ze met een brede grijns. "Dan ben je weer eens onder de mensen en heb je iemand om je tegen te houden als het niet goed gaat. Ik denk dat je dat wel leuk zal vinden. Maar nu eerst verder met het zoeken naar die vogel. Want dat heeft de prioriteit denk ik," zei ze met een knipoog. Gaia draaide zich om en begon de grond weer af te speuren op zoek naar nog een veer. Of de vogel zelf, dan waren ze in een keer klaar. "Weetje waarom ik hier was in de eerste plaats? Voor de rust. De natuur hier heeft iets rustgevends. Ik kom hier vaak als ik even alleen wil zijn." Gaia draaide zich net om om te zien of Aessina meer geluk had in het vinden van iets als zei, toen iets haar aandacht trok. "Aessina," siste ze, "wees stil en kijk links van je." Want ze had een gouden schittering gezien in de struiken.

Gaia bood haar aan om een keertje te gaan winkelen en een glimlach verscheen op het gezicht van Aessina. “Lijkt me heerlijk! Ik weet niet eens meer wanneer de laatste keer is dat ik wat kleding heb gekocht” zei ze vrolijk en keek wat om zich heen, op zoek naar de mooie schittering van de vogel die ze zochten. Opeens hoorde ze Gaia zeggen dat ze stil moest zijn en links van zicht moest kijken. Er zat een wit met gouden vogel en iets onder de vogel…een veer! Mmm, wat moest ze nu doen? Als ze dichter bij zou komen, dan ging de vogel weg, maar hadden ze wel weer een veer. Maar als ze bleef staan en het dier afslachtte, hadden ze alle veren in één keer gehad. Maar ze kon het niet. De vogel zag er zo lief uit en bovendien, ze was naast Moeder Aarde, ze kon het diertje toch niet voor haar ogen afmaken? Ze deed een stap naar voren en de vogel vloog meteen weg. Aessina beet eventjes op haar onderlip en pakte toen de veer. “Sorry, ik kon het diertje niet dood maken…”

“Sorry, ik kon het diertje niet dood maken…” zei Aessina, nadat ze de veer van de vogel had gepakt. Het dier was natuurlijk geschrokken en was weggevlogen. Gaia glimlachte, "het is ook nergens goed voor om het dood te maken. Maar nu hebben we nog maar twee veren. Als je de volgende keer even wacht en mij mijn gang laat gaan, heb je de overige drie veren snel te pakken." Met een knipoog vervolgde ze: "De vogel vloog naar het westen," en Gaia wees die kant op. "Wat nou als het naar zijn of haar nest vliegt en daar toevallig nog veren zijn achtergebleven? Zullen we die kant op lopen?" En zonder op antwoord te wachten liep de de aangewezen richting op. "Weet je toevallig ook waarom het precies deze vogel moet zijn?" Gaia draaide zich om en keek Aessina aan. Daardoor had ze niet gezien dat er voor haar een nogal dikke boom stond. Gaia keek nog steeds richting de blauw harige vrouw en knalde toen tegen de boom op. Met een luide "oef" stuiterde Gaia een stukje naar achteren en schoot toen in de lach. "Dat.. dat moet.. dat moet er vast.. heel erg raar.. hebben uigezien" lachte ze. 'O god nee,' dacht Gaia bij zichzelf. 'Nu krijg ik nog de slappe lach ook nog.' En toen liet ze zich hardop lachend tegen de boomstam vallen.

Rustig had Aessina achter Gaia aangelopen, het leek haar ook logisch dat ze het pad naar het westen moesten volgen om bij het nestje van de vogels aan te komen en daar nog drie veren te vinden. “Ik heb geen idee waarom ik deze…!” was ze begonnen, maar ze had abrupt haar zin onderbroken. Gaia was tegen een boom gevallen en Aessina sloeg haar hand voor mond. Een paar tellen stond ze zo, want toen liep ze snel richting de vrouw toe, om te kijken of deze pijn had. Maar ze had helemaal geen pijn! Ze stond hard te lachen, om dat zij vond dat het er raar uit had gezien. De lach van de vrouw zorgde ervoor dat er ook iets in Aessina’s buik begon te kriebelen en al gauw lagen de twee vrouwen in een deuk. “Haha…dat je die boom niet had gezien..” hikte Aessina van het lachen. De lach van Gaia was erg aanstekelijk en daarom greep ze eventjes naar haar buik. Voor steun zocht ze naar een boom en begon langzaam naar adem te zoeken. “Haha, o God, sorry hoor, niet om je uit te lachen, maar het zag er echt grappig uit” lachte ze hardop en keek toen met een brede glimlach naar Gaia. Het deed haar goed om weer eens hard te lachen, dat was een tijd geleden!

Eindelijk uitgelachen stond ze op. Dat was grappig, het was lang geleden dat ze zo hard om zoiets doms had gelachen. De situatie was er niet veel beter op geworden toen Aessina begon te hikken, ook van het lachen natuurlijk. Ze veegde de tranen uit haar ogen en zei tegen Aessina dat ze ook niet had gedacht dat de vrouw haar uitlachte. "Nu, we moesten maar eens verder," zei ze met een grijs op haar gezicht. "En pas op voor eventuele bomen," voegde ze er droogjes achteraan. Ze liepen verder in de richting waar de vogel heen was gevlogen. "Uhm.. Aessina?" Begon Gaia. "Ik weet niet meer waar de vogel heen is gegaan. Ergens deze richting uit, dat wel maar waar verder? Ik kan ook moeilijk in elke boomtop kijken of daar toevallig een vogelnestje zit.." Gaia kon sowieso niet snel ergens bovenop kijken. Ze hield niet zo van klein zijn. Zelfs met de hakken die ze altijd droeg was ze nog niet eens van gemiddelde grootte. De nimf waar ze tegen praatte was zelf ook niet al te lang, maar toch al weer ietsje langer dan zij. "Heb jij daar toevallig een oplossing voor?" Vroeg ze vragend.

Aessina knikte, want voor dat probleem had ze wel een oplossing. Ze sloot eventjes haar ogen en de wind begon wat harder te waaien. “Hou je vast Gaia, deze storm laat je misschien vallen” zei ze grinnikend, om te laten zien dat het maar een grapje was. De wind begon iets harder te waaien en de bomen staken hun takken omhoog. Aessina liet de wind niet zo hard waaien dat ze afbraken, dat kon ze niet maken tegenover haar familielid. De takken stonden nu iets naar boven gebogen en zo konden ze beter zien waar de nestjes zaten. Aessina besloot om in een harpij te veranderen, zodat Gaia ook nog eens kon zien wat het ware monster achter haar zat. Ze stak haar handen in de lucht en al gauw waren haar nagels veranderd in scherpe klauwen, waren haar armen bedekt onder een laagje met veren, waren haar haren een stuk ingekort en had ze lange vleugels gekregen. “Dit gaat misschien een stuk sneller” zei Aessina met een glimlach en steeg voorzichtig op. Ze vloog door de lucht en het was een heerlijk gevoel. De wind door haar haren, door haar veren. Ze vloog naar een dikke boom en ging op een brede tak zitten. Voorzichtig keek ze om zich heen en zag geen nestjes. Toen fladderde ze naar de volgende en daar had ze een beter succes. Op een dun stukje tak zat een vogelnestje, met de witte en gouden kleurtjes uitstekend van de vogels. “Hier, Gaia, bij deze boom! Ga alsjeblieft onder me staan voor het geval ik val!” riep ze naar beneden en veranderen weer terug in haar menselijke vorm. Voetje voor voetje schuifelde ze over de tak, dichter en dichter bij naar het nestje.

“Hou je vast Gaia, deze storm laat je misschien vallen” klonk het plagerig. "Hahaha, erg grappig hoor," antwoordde Gaia sarcastisch. Toch was de wind die de nimf opriep krachtig genoeg om de takken in de bomen om hen heen te laten doorbuigen. De nestjes waren nu zichtbaar, maar daar richtte Gaia haar aandacht niet op. Aessina was namelijk bezig met veranderen in de Harpij die binnen in haar zat! Gaia floot goedkeurend toen ze zag waar Aessina in veranderd was. "Wat nou walgelijk monster? Een prachtig monster zul je bedoelen!" roep ze naar boven. Dat meende ze echt, ze vond de harpij mooi. De woeste kracht van de natuur die nu in haar schuilde deed iets met haar. Ze was zo puur in deze vorm, zo verbonden met de wereld en vooral de lucht om haar heen. Toen de harpij richting een boom vloog en weer terugveranderde in haar mensenlijk vorm, riep ze: “Hier, Gaia, bij deze boom! Ga alsjeblieft onder me staan voor het geval ik val!” Gaia rende op een drafje op de boom af. Dat zou er ongetwijfeld grappig hebben uitgezien, want ze nam altijd van die kleine lage pasjes als ze snel liep of rende. Maar daar ging het nu niet onder. "Zorg maar gewoon dat je niet valt!" Riep ze naar boven. Maar voor de zekerheid sloot ze haar ogen, richtte haar armen omhoog en liet de grond voor haar voeten een beetje trillen. Er groeide een klein bosje, tenminste, eerst was het klein. De titanide godin van de aarde wendde haar krachten aan om een zee van kleine zachte bosjes te creeëren, zodat Aessina zacht zou vallen als het zou gebeuren. Natuurlijk hoopte ze van niet, maar nu had ze tenmiste iets meer veiligheid. Gaia opende haar ogen en bekeek het werk. Het zag er best goed uit, Aessina zou nu in ieder geval niet wat breken als ze zou vallen en ze keek omhoog. Daar zag ze Aessina over de tak schuifelen, richting een klein nestje. "En?" Riep ze omhoog. "Veren of complete vogels?"

Ze glimlachte toen ze haar familielid onderaan de tak zag staan, om een bosje op te roepen dat haar val zou breken. Het gaf haar een veilig gevoel en het voelde fijn dat er nu eindelijk iemand was die zich om haar bekommerde. Maar het was nu geen tijd om emotioneel te worden, want het was tijd om richting het nestje te gaan. Heel voorzichtig schuifelde ze naar voren, voetje voor voetje, stapje voor stapje. Af en toe viel er een blaadje van de boom af, maar het ging redelijk soepeltjes. Uiteindelijk was ze bij het nest aangekomen en hoorde ze van onderaf een paar woorden, of het veren waren of complete vogels. "Nee, er zitten hier geen complete vogels, want anders hadden ze me denk ik aangevallen. Ik denk dat de moeder en vader op jacht zijn ofzo" riep ze naar beneden en aaide zachtjes over de vogeltjes die ze in het nestje zag zitten. "Hey, Gaia, dit is echt zo lief! Er zitten baby's in, ze zijn echt zo lief!" riep ze naar beneden en een brede glimlach stond op haar gezicht. Ze keek wat verder in het nestje en zag een paar veren liggen. Ze pakte de veren in haar hand en gaf nog een liefdevol blikje op de baby'tjes, die haar verbaasd aankeken. Aessina veranderde in haar harpijvorm en fladderde vrolijk naar beneden. Ze kwam op haar enorme poten voor Gaia terecht en stak haar hand uit, waar de veren inlagen. "Ik heb ze gevonden, Gaia, ik hoop dat ze goed zijn..." mompelde ze zachtjes en in haar ogen was wat vrolijkheid te zien. Ze kon niet goed lachen door haar snavel.

"Hey, Gaia, dit is echt zo lief! Er zitten baby's in, ze zijn echt zo lief!" riep Aessina naar beneden toen ze eindelijk na veel geschuifel het nest had bereikt. "Dat had ik graag willen zien," riep Gaia terug, "maar ik blijf liever met bijde benen op de grond, als je begrijpt wat ik bedoel!" Gaia moest onwillekeurig lachen, het was best grappig om te zien hoe de vrouw, die haar pas geleden nog wilde vermoorden en kon veranderen in een gigantisch monster, kon smelten bij de aanblik van een paar kuikentjes. Toen zag de godin de nimf weer veranderen in de harpij die in haar school en die naar beneden kwam vliegen. "Ik heb ze gevonden, Gaia, ik hoop dat ze goed zijn..." Gaia keek naar de klauw van Aessina waarin vier gouden veren schitterden. Haar ogen schitterden van plezier en Gaia moest glimlachen. "Dit," en ze wees op de veren, "plus de veren die we al hadden moeten genoeg zijn voor het ritueel en ze keek Aessina blij aan. Ze was werkelijk blij voor de vrouw die in een andere gedaante voor haar stond. Ze kon nu eindelijk in contact komen met haar vader, haar vader die haar een nieuw leven had gegeven. Gaia bekeek de harpij nog eens van top tot teen. Ondanks het ruwe uiterlijk had ze een mooie persoonlijkheid. Als je door de muur die ze rond haar hart was heengebroken, had je aan haar echt een goede vriendin. "Nou, Aessina," zei ze zachtjes. "Dit is jouw moment. Ik zal gaan als je dat liever hebt, je zegt het maar." En met pretoogjes keek ze de vrouw aan. "Maar je moet niet denken dat je van me af bent als je me eenmaal hebt weggestuurd omdat je hiermee alleen wil zijn. Want die winkelafspraak staat vast!" En met een priemende vinger wijzend op de borst van het wezen maar toch met een glimlach om haar lippen bleef ze staan en glimlachte.