I'm not so tough

Lauren sloot zachtjes de deur van haar moeders slaapkamer. Voor haar gevoel had het hele gedoe van Apollo haar moeder niet geholpen. Maar hij was zijn woorden na gekomen. Twee weken naar de eerste ontmoeting was hij gekomen om haar moeder te zien. Lauren was er meteen via haar raam er vandoor gegaan toen ze zijn stem had gehoord. Na haar uitbarsting durfde ze hem eerlijk gezegd niet meer aan te kijken. Laat staan in de zelfde ruimte. Maar al de woede wat in die 17 jaar was op gekropt kwam er die dag uit. Nadat hij vertrokken was. Ze had letterlijk haar hele kamer kort en klein geslagen. Haar bed was kapot door de trap die ze er aan geven had dus nu sliep ze met een matras op de grond. Haar kast was kapot enkel aar cd speler had ze heel gehouden. Er zaten zelfs een paar gaten in de muur. Ze schaamde zich er voor en had geprobeerd er voor te zorgen dat haar moeder er niet achter zou komen maar helaas. Ze had verwacht dat haar moeder pissig zou zijn geweest maar in tegen deel. Ze zei enkel dat ze haar kleren netjes op elkaar moest houden. Ze was waarschijnlijk gewoon te moe om woedend te zijn. Lauren liep naar de keuken en keek naar de berg afwas die op het aanrecht stond. Zuchtend begon ze er aan. Om vervolgens alles af te stoffen en te stofzuigen. Nadat ze de ramen had gelapt besloot ze de was te doen. Drie uur later was ze klaar en liet ze zich zelf op de bank vallen. Het was 5 uur en over een uur moest het eten klaar staan. Misschien moest ze maar gewoon een pizza bestellen. Maar dat was weer niet goed voor haar moeder. Ze kon dit niet allemaal meer aan. Ze had het druk op school. Zodra ze thuis was moest ze alles in huis doen. Ook werd ze er moe van om te doen als of er niks aan de hand was. Daarbij werkte ze sinds kort ook in de avond uren omdat de medicijnen voor haar moeder nu ook plots betaald moesten worden. Zodra ze dan weer thuis kwam van haar werk sliep ze een paar uurtjes om vervolgens haar huiswerk te maken. Misschien moest ze het wel doen. Misschien moest ze inderdaad haar opa hier heen hallen. Maar ze vertikte het gewoon. Nooit had ze iemand nodig gehad behalve haar moeder en ze ging hem nu ook niet nodig hebben. Moeizaam stond ze op en pakte de portemonnee van haar moeder. Eenmaal buiten bleef ze kort staan om vervolgens naar de eerste de beste supermarkt te gaan en te halen wat ze nodig had. Eenmaal weer thuis zette ze het water op voor de spaghetti en begon met het snijden van de groente. Toen alles bijna klaar was zette ze het vuur uit en begon het water uit de pan te schenken. Een gil liet haar schrikken en de pan laten vallen. Vloekend voelde ze het hete water over haar arm heen gaan maar ze had geen tijd om er naar te rennen. Snel rende ze naar de slaapkamer van haar moeder en zag haar op de grond liggen. "Mam!", riep ze uit. Ze rende naar haar toe en tilde haar moeder op om haar weer in bed te leggen. "Wat is er gebeurt." Onderzoekend keek ze haar moeder aan. "Ik weet niet liefje ik stond op en werd licht in mijn hoofd." Zuchtend schudde ze haar hoofd. "Mam blijf nog maar even in bed liggen ik haal je wel op als het eten klaar is." Zonder op een antwoord te wachten liep ze terug naar de keuken en zette de koude kraan aan. Haar huid was pijnlijk rood en deed ook heel erg zeer. Na een tijdje zette ze de kraan uit en vroeg zich af wat ze nou zou moeten doen. Moest ze het in vetten of helemaal niet. Misschien moest ze haar opa roepen. Hij ken het genezen. Maar dat betekende dat ze aardig tegen hem moest doen. Zuchtend keek ze naar het plafond en mompelde een paar keer zijn naam. Toen er niks gebeurde ging ze op de stoel zitten en legde haar hoofd op tafel. Ze had nooit geleerd om te bidden. Maar ze had wel gezien hoe het moest. Aarzelend vouwde ze haar handen in elkaar en sloot haar ogen. "Apollo ik heb je nodig.", fluisterde ze zacht. In hoop dat dit was wat ze moest doen en dat hij op de een of ander manier hier te recht kwam.

Vergaderen, vergaderen, vergaderen.. En ze wilden toch niet naar hem luisteren. Hij was nog te jong en had geen verstand van die hele oorlog. Nou, hij mocht dan geen verstand hebben volgens die oude zeurzakken daar op de Olympus, maar hij had wel gemerkt dat die hele oorlog tot nu toe nog alleen maar een schijnvertoning is geweest. Nog nooit is er ook maar een Griek aangevallen door iemand uit het noorden of andersom. Tenminste, voor zover hij wist. Natuurlijk had hij dit ook opgemerkt in de vergadering en na een zucht van zijn vader Zeus had de oppergod toegegeven dat hij gelijk had en de vergadering geschorst. Toen was Apollo maar wat gaan slenteren over de godenberg. Er was niet veel te beleven en Apollo liep richting zijn tempel. Die was leeg. Hij had ook niet anders verwacht. Hij klapte in zijn handen en met een flits stond hij in een steegje in Athene. Niemand had zijn verschijning opgemerkt. Gelukkig maar, het zou een rare situatie opleveren als iemand hem zomaar uit het niets had zien verschijnen. De jonge god was van plan wat rond te kijken in Athene, in de hoop daar iemand te vinden. Hij verveelde zich dood in zijn eentje op de berg, de meeste andere goden hadden op zijn minst nog een partner. Hij niet, als hij al iemand gevonden had liep het meestal uit op een one-night-stand. Apollo zuchtte. Een god zijn was niet eens zo geweldig als iedereen dacht, altijd maar dat eeuwige leven zonder enige verandering, altijd het gezeur van biddende mensen aan je kop. Gelukkig had hij al vroeg geleerd hij hij zich daarvoor kon afsluiten. Hij stond maar van een paar mensen toe dat hun gebeden hem bereikten. Het was misschien egoïstisch, maar hij kon ook moeilijk iedereen helpen met een klein pijntje hier, of een ander die wilde weten of hij de familie erfenis zou krijgen als zijn vader stierf, en zo kon hij nog talloze voorbeelden opnoemen. De mensen die van wie hij de gebeden wel hoorden behoorden meestal tot zijn familie of hele goede menselijke vrienden. Zijn gedachten schoten naar zijn dochter Cynthia. Hij was pas geleden nog bij haar langs geweest. Ze was ziek, en hij had geprobeerd haar te genezen. Normaal gesproken zou dat hem gelukt zijn, maar bij Cynthia was het anders. Iets hield het genezingsproces tegen, hij was er echter nog niet achter wat. Net op het moment dat hij besloot een wandeling te maken over de wat drukkere straat waar de steeg op uitmondde voelde hij een lichte irritatie in zijn hoofd. Het was een gebed, iemand had hem nodig. Hij hoorde zijn kleindochter Lauren een paar keer zachtjes zijn naam mompelen, gevold door: "Apollo ik heb je nodig." Ze klonk wanhopig en Apollo wist dat ze dat ook moest zijn, want anders zou ze niet tot hem bidden. Hun relatie was namelijk niet bepaald wat je zou verwachten tussen opa en kleindochter, maar dat was nu bijzaak. Bezorgd klapte Apollo weer in zijn handen en verscheen met een lichtflits in de keuken van een armoedig huisje. "Lauren?" vroeg hij zachtjes.

Toen het te lang duurde zuchtte ze. Die vent zou nooit komen. Ze stond dan ook op en liep naar een kast waar ze de verband doos vandaan haalde. Lauren beet op haar lip toen haar arm er tegen aan kwam maar negeerde het gevoel en liep terug naar de keuken tafel. Daar deed ze de verbanddoos los zocht naar iets wat misschien zou kunnen helpen. Lauren pakte een flesje vast en las de gebruiksaanwijzing. "Lauren?" Geschrokken liet ze het flesje vallen en hoorde het kapot vallen op de keuken vloer. "En bedankt.", siste ze. Ondanks dat hij haar had laten schrikken en het flesje met inhoud nu kapot op de vloer lag was ze toch blij dat hij gekomen was. Lauren pakte snel de glas stukjes en gooide die in de prullenbak. "Het gaat slecht met mama.", mompelde ze zacht. Ze besefte dat haar brandwond niet meer zo belangrijk was. Lauren zorgde er voor dat Apollo haar gezicht niet kon zien. Ze had geen zin dat hij zich zorgen over haar ging maken. En het was toch duidelijk te zien dat ze streste en soms slapeloze nachten had. Ook probeerde ze te voorkomen dat hij haar arm zag. Nadat ze het vloeistof ook op had geruimd ging ze recht staan. "Ze is in haar slaapkamer" Daarna draaide ze zich om en keek naar de spaghetti die nu in de gootsteen lag. Geweldig kon ze al weer naar de winkel. Lauren haalde alle spaghetti er uit en gooide het vervolgens in de prullenbak. "Ik ben naar de winkel." zuchtte ze. Lauren pakte weer wat geld uit de portemonnee en deed een vestje aan zodat niemand de wond zou zien. Vervolgens begon ze te rennen naar de winkel. Eenmaal daar kocht ze weer een pakje spaghetti en kocht meteen iets voor brandwonden. Terwijl ze bij de kassa wachtte zorgde ze er voor dat de stof van haar vest niet tegen haar huid kwam. Uiteindelijk liep ze langzaam weer terug naar huis. Ze hoopte stiekem dat Apollo al weer weg was al betwijfelde ze het. Aarzelend bleef ze in het steegje staan maar drukte dan toch die deur los. Lauren liep zachtjes de trappen op en hoorde iemand ruzie maken. Toen ze voor haar deur stond deed ze die zacht los en sloot hem ook weer snel. Ze snapte trouwens nog steeds niet wat Elli nog bij hem deed. Ze hadden enkel ruzie. Voorzichtig deed ze de vest uit en liep naar de keuken waar ze de wond in smeerde met het spul wat ze mee had genomen om vervolgens weer opnieuw te beginnen met de spaghetti.

Vlak nadat hij haar naam had uitgesproken liet ze een flesje kapot vallen op de vloer. "En bedankt." hoorde hij haar tegen hem sissen. Apollo keek haar verbaasd aan. Toen ze de scherven begon op te ruimen vertelde ze dat het slecht ging met haar moeder. Al die tijd keek ze hem niet aan en hield ook haar arm raar gebogen, zodat het voor hem uit het zicht was. "Lauren, wat is er gebeurd met je arm?" Vroeg hij bezorgd. Maar een antwoord kreeg hij niet. Ze vertelde hem alleen dat hij Cynthia in haar slaapkamer kon vinden en dat zij ondertussen naar de winkel zou zijn, vast nieuwe spaghetti halen, want dat lag in de gootsteen. Apollo zag dat de vloer nat was. 'Dus dat was er gebeurd,' schoot het door hem heen. 'Ze heeft zich gebrand.' Hij besloot er niet naar te vragen, in ieder geval voor nu. Hij kon merken dat het totaal niet goed met haar ging. Toen Lauren de deur uit ging liep hij naar de slaapkamer. Hij trof Cynthia aan op bed. Haar ogen waren open maar ze zag er erg moe uit. "Cynthia," mompelde Apollo en ging bij haar op bed zitten. "Wat is er gebeurt, je ziet er absoluut niet goed uit." Hij legde een hand op haar voorhoofd. Het gloeide. "Sluit je ogen maar, slaap, Cynthia," zei hij op een toon die een vader zou gebruiken als hij tegen zijn dochter sprak en streelde zachtjes haar wang. Hij hoorde haar ademhaling regelmatiger worden en stelde vast dat ze sliep. Daarop begon hij aan de genezingsprocedure. Hij legde zijn handen boven haar hoofd en begon te prevelen. Na enkele minuten was hij klaar. Hij bleef bij Cynthia op bed zitten. Hij kon het niet maken haar nu alleen te laten, en dat wilde hij ook niet. Toen hij tien minuten later Lauren weer binnen hoorde komen liep hij naar de keuken. Hij zag haar bezig met een nieuwe pan spaghetti. Apollo liep op haar af en ging naast haar staan. "Lauren, we moeten praten," zij hij vriendelijk maar beslist.

Lauren vroeg zich af of hij het weer had gedaan? Of hij weer geprobeerd had haar moeder te genezen. Daar bij vroeg ze zich ook af wanneer hij het op zou geven net zoals haar moeder en zij dat hadden gedaan. Er was geen medicijn dat haar zou kunnen genezen. Dus hij kan dat ook niet doen. En dat had de eerste keer wel bewezen. Niemand kon haar genezen. Zuchtend roede ze door de saus heen en hield het water wat in de andere pan zat in de gaten. Toen het water dan ook kookte deed ze de spaghetti er in en roerde daar ook af en toe door heen. Lauren leunde tegen het aanrecht aan en keek naar haar schoenen. Ze had echt geluk gehad dat ze dichte schoenen aan had. Naar een paar minuten draaide ze zich weer om en deed de laatste dingen in de saus. Lauren hoorde Apollo duidelijk aan komen maar negeerde hem volkomen. Hij was hier immers voor haar moeder. Ook al had ze hem geroepen. Maar ze moest zich zelf wijs maken dat ze hem niet nodig had. Want dat was ook zo. Ze had niemand nodig. Want niemand was er voor haar geweest in de tijd dat ze iemand nodig had. Ja haar moeder was er voor haar maar eigenlijk had haar moeder haar nodig in plaats van anders om. "Lauren, we moeten praten," Zuchtend keek ze zijn kant op maar keek hem nog steeds niet helemaal aan. "Doe je best, de vraag is of ik luister." mompelde ze. Lauren keek weer voor haar en hoorde de kookwekker af gaan. Ze draaide het vuur af en goot het water dit keer goed. Daarna zette ze de pan weer neer en deed de saus er bij. Ze roerde alles goed door elkaar en zette het nog even op het vuur. Vervolgens schepte ze een bord vol en zette die op de tafel waar ze vervolgens aan ging zitten, om het op te eten.

"Doe je best, de vraag is of ik luister." Iets knapte in Apollo. "Lauren, verdomme!" schreeuwde hij bijna. "Ik snap heel goed dat je boos op me bent, en daar heb je alle recht toe! Maar luister tenminste naar je, ik wil je helpen! Ik zie dat hier alles niet goed gaat, met je moeder, met jou. Ik heb wel in de gaten dat je depressief raakt, omdat jij nu voor alles moet zorgen. Ik merk ook wel dat jij net je arm hebt verbrand. Je hóeft niet te doen alsof je alles onder controle hebt, en je hóeft er niet alleen voor te staan. Ik wil je echt helpen, Lauren, gun me die kans.. En ja, ik wéet ook dat ik alles zelf heb verpest. Maar ik wil het ook goed maken, ik wil dat het beter gaat. Met je moeder, met jou, met óns!" De tranen liepen over Apollo's wangen toen hij dit alles eruit gooide. "Je geeft mij de schuld van alles, en waarschijnlijk heb je nog gelijk ook," vervolgde hij nu zachtjes. "Maar je vergeet een ding en dat is dat ik ook degene ben die dit op kan lossen." Hij zag Lauren beginnen de spaghetti op te eten. "Ik weet dat jij niet in mij gelooft, maar ik móet het toch proberen?! Ik kan haar toch niet zomaar laten liggen, vertrouwend op die prut die de artsen hier medicijnen noemen! Welke medicatie hebben ze haar eigenlijk gegeven?" Hij baalde diep van dit alles, hij wilde dat hij Cynthia vaker had opgezocht. Hij vond zichzelf de grootste lul die hier op aarde en daarboven en onder rondliep, maar hij wilde het oplossen. Zijn grootste wens was dat Lauren dat in zou zien. Dat ze hem zou begrijpen, nog niet eens vergeven, maar gewoon begrijpen. Hij kon het ook niet verdragen als Cynthia hier nu zou sterven. Hij móest iets doen. Toen kwam het antwoord als vanzelf. Ze moesten weg uit dit huis.

Lauren slikte toen ze Apollo hoorde schreeuwen. Ze moest toegeven dat ze er van schrok. Ze beet dan ook hard op haar lip zodat ze niet zou beginnen met huilen. Lauren probeerde zich rustig te houden door langzaam in en uit te ademen. Ze had geen zin om terug te schreeuwen. Om te bekennen dat ze hem enkel haatte omdat ze jaloers was. Haar moeder had tenminste een vader. En zij? Wat had zij nu, helemaal niks. Ja een moeder die op sterven lag en een opa die een god was. Ze had niks aan deze verdomde wereld. Eerlijk gezegd haatte ze het. Ze haatte alles. Ze haatte haar hele leven. Wit heet at ze van haar spaghetti tot dat ze er genoeg van had. "Ik had alles in controle tot dat dit hele gedoe gebeurde. Wat heb ik verdomme aan een familie die niks om mij geeft. Mijn moeder is te egoïstische om mij wat over mijn afkomst te vertellen. Mijn Opa denkt even ons leven binnen te dringen en ik heb een klootzak van een vader waar ik niks van af weet!" Schreeuwde ze terug. Vloekend sloeg ze op tafel die dan ook door midden brak. Vervolgens stond ze op. "En het ergste van alles, ik ben jaloers. ik ben verdomme jaloers op de relatie die je met mijn moeder hebt." Naar deze woorden rende ze huilend naar haar kamer. Daar sloeg ze de deur hard dicht en en liet zich op haar matras zakken en maakte zich zo klein mogelijk. Ze wou haar moeder niet kwijt, ze wou dat haar vader hier was om haar te helpen met dit alles. Ze wou gewoon dat het leven makkelijker was. Lauren kroop in elkaar en verstopte haar gezicht in de kussen zodat het geluid van haar gesnik op zou houden.

Hij zag Lauren langs hem heen stormen. Apollo zat als versteend op de stoel waarop hij een poosje eerder was gaan zitten. Dit had hij niet verwacht. Hij had schreeuwen, veel vloeken en kwetsingen verwacht, maar niet dat ze in tranen uit zou barsten. Apollo slikte. Hij had werkelijk geen idee wat hem te doen stond. Dus stond hij maar aarzelend op en ruimde het half opgegeten bord met spaghetti op. 'Dus ze was jaloers, jaloers omdat haar moeder een vader had maar haar niets had vertelt. Apollo had medelijden met haar. Hij was zelf met zijn zusje Artemis opgevoed door zijn moeder Leto. Eigenlijk hadden Apollo en Lauren wel wat gemeen, hij had ook voor zijn moeder moeten zorgen. Maar hij was nooit alleen geweest, en Leto had hem al vroeg over zijn vader Zeus verteld. Apollo sloot zijn ogen, denkend aan dat moment. Elk kind met maar een ouder stelt zich de andere ouder voor als een superheld. Helaas wist Lauren nu nog niets. Hij ging stil verder met de afwas en zette het bord en de pannen weg in een nogal gammel kastje. De leefomstandigheden waren hier echt verschrikkelijk, hij zou er iets aan doen. Maar eerst verhaal halen bij Cynthia en langsgaan bij Lauren. Ze zou verschrikkelijk boos op hem worden omdat hij het waagde haar nu niet met rust te laten, maar als hij niets zou doen zou ze denken dat hij haar in de steek had gelaten. En dat mocht niet gebeuren, ze kon nog een schok niet aan. Hij had al besloten. Liever haar woede dan haar tranen. Maar nu eerst ging hij naar Cynthia, en hij liep weg.

Lauren had al gehoord dat haar moeder wakker was geworden van het geschreeuw van hen. Ze gaf haar namelijk groot gelijk wie zou er nou door heen kunnen slapen ? En dat terwijl haar moeder rust moest hebben wat voor kind was ze wel niet. Lauren beet op haar lip en vroeg zich af of ze niet naar haar toe zou moeten gaan. Maar het was niet goed voor haar als ze zo zou gaan daarbij had ze tijd voor haar zelf nodig. En ze moest rustig worden. Lauren beet kort op haar lip waarna ze recht ging zitten en de radio aan deed. Muziek maakte haar altijd rustig en ze hoopte dat dit nu weer zou helpen anders moest ze toch echt naar buiten. Ze keek naar de gaten in de muur en kon niet begrijpen hoe ze dat voor elkaar had gekregen zo sterk was ze ook al weer niet al had ze de tafel ook gesloopt- maar dat was gewoon omdat die tafel al kapot was.lauren wist ook wel dat het een onzin was die tafel was niet eens kapot. Na een tijdje was lauren.een stuk rustiger en wad ze gestopt met huilen. Zachtjes stond ze op en liep naar de kleine badkamer waar ze haar gezicht waste im vervolgens bekeek ze haag zelf in de spiegel. Lauren liep vervolgens naar het dak waar ze op de rand ging zitten en naar de mensen onder haar keek.

Apollo stond voor de deur van Laurens kamer. Hij was net bij Cynthia geweest, hij wilde weten waarom zij haar dochter nog niets over haar afkomst had verteld. Veel wijzer was hij er echter niet uit geworden. Ze mompelde iets onsamenhangends over dat het haar anders teveel zou worden, en dat alles toen anders was en allemaal vage dingen. 'Wat was wanneer anders?' Hij zou van Cynthia zelf geen antwoord krijgen op die vraag, wist hij. Maar misschien als Lauren het haar nu zelf zou vragen, dat ze het eindelijk zou vertellen. Lauren verdiende het te weten. Hij klopte aan. Stilte. Hij klopte nog eens, iets harder dit keer. Nog steeds geen antwoord. "Lauren?" Riep hij zachtjes en maakte haar deur los. Haar kamer was leeg. Wat hem meteen opviel waren de verwoeste meubels. 'Wat had ze toch allemaal gedaan?' Toen zag hij de gaten in de muur. "Hoe dan.." mompelde de god zachtjes. 'Hoe kreeg ze dát nou voor elkaar?' Een muur, hoe dun dan ook, kan niet zomaar bezwijken. En dat wist hij ook. "Lauren," riep hij nogmaals. Hij hoorde echter nog steeds niks. Waarschijnlijk deed ze alsof ze hem niet hoorde. Hij ging maar op haar bed, of in ieder geval, wat er nog van over was, zitten en wachtte op haar. Ooit zou ze terug moeten komen.

Ze hoorde duidelijk hoe Apollo haar naam had geroepen. Haar kamer was namelijk onder haar en het raam stond los. Na een tijdje stond ze op en besloot terug te gaan, ze was benieuwd of Apollo er nog steeds was. Daarbij moest haar moeder langzaam hand ook wat eten en haar medicijnen in nemen. Lauren klom weer naar beneden en warmde wat spaghetti op. Ondertussen pakte ze de goeie medicijnen en vulde een glas met water. Toen ze alles had zette ze het op een dienblad en liep haar moeders kamer binnen. Ze zette alles op bed en pakte wat glazen die op haar nachtkastje stonden en zette het op het aanrecht neer. Kort beet ze op haar lip en staarde naar de grond. Uiteindelijk besloot ze naar haar kamer te gaan. Eenmaal daar sloot ze de deur zacht aangezien ze Apollo op haar matras zag zitten. En nam zelf plaats op de grond. "Wat is er?", mompelde zacht en keek hem nog steeds niet helemaal aan.

"Wat is er?" was het eerste wat Apollo hoorde toen Lauren haar kamer binnenkwam. Hij bleef zitten en gaf zachtjes antwoord: "Kan je dat niet raden? Ik wil het uitpraten. Hier en nu." Hij zag dat ze op de grond ging zitten. "Jaloers," mompelde hij zachtjes. "Jaloers op je moeder. Ik denk dat je dat allerminst hoeft te zijn. Je moeder is doodziek Lauren, en ja, inderdaad, zij weet wie haar vader is. Maar heeft ze veel aan hem gehad?" Hij vond het niet leuk om zo over zichzelf te moeten praten. Maar nu moest de waarheid gezegd worden. "Je zou niet jaloers moeten zijn, niet bóos moeten zijn. Je zou gewoon naar je moeder toe moeten gaan, en haar de vraag stellen. Denk je niet dat ze je nu wel antwoord zal geven? Ik denk van wel, namelijk.." En hij keek naar Lauren. Ze hield haar hoofd nog steeds afgewend. "En ik?" vervolgde hij. "Je mag me niet, dat is wel duidelijk. Maar je gunt me niet eens een kans. Waarom niet? Ik snap dat je vind dat ik jullie in de steek heb gelaten, ook omdat je je hele leven niets van mij had gehoord, maar ik wil dat goed maken. Ik wil die verloren jaren inhalen. Ik wil gewoon dat we normaal tegen elkaar kunnen praten. Denk je niet dat er daarvoor een kans inzit?" Ze keek hem nog steeds niet aan. "Lauren?" vroeg hij zachtjes in de hoop dat ze hem aan zou kijken. "Lauren, zou je dan in ieder geval me je armen willen laten zien? Ik weet niet hoe erg je je verbrand hebt, maar ik zou niet willen dat je de rest van je leven gemerkt door het leven zou moeten gaan."

"Kan je dat niet raden? Ik wil het uitpraten. Hier en nu. Dat had ze inderdaad kunnen raden. Of in elk geval kunnen weten. Waarom zou hij anders hier nog steeds zijn. Lauren begon met haar haren te spelen maar beet ook op de huid van haar duim. Ze voelde zich schuldig. "Jaloers op je moeder. Ik denk dat je dat allerminst hoeft te zijn. Je
moeder is doodziek Lauren, en ja, inderdaad, zij weet wie haar vader
is. Maar heeft ze veel aan hem gehad?" Kort keek ze hem aan waarna ze haar blik weer liet vallen. "Ik kan er toch ook niks aan doen.", fluisterde ze zacht terwijl ze haar tranen binnen probeerde te houden. Ze had geen zin om weer te huilen, om te laten zien hoe zwak ze was. Want dat wou ze niet. Ze haatte het om haar zwakte te laten zien. "Ik heb haar al zo vaak die vraag gesteld en ze wil hem maar niet beantwoorden. Dus waarom zou ze het nu wel doen? Daarbij vraag ik me af of ze het wel weet. Ik wil mijn moeder niet voor slet noemen want dat is ze niet. Maar als ze het niet wil zeggen zelfs nu ze zo dood ziek is. Moet dat toch iets betekenen?", fluisterde ze zacht terwijl ze haar blik naar een spin liet gaan die over de vloer heen kroop. Ze snapte niet waarom mensen daar om zouden gillen. Het was maar een spin. Daarbij was de voedsel van een spin de muggen en vliegen. Aarzelend keek ze naar hem op. Hoe wist hij? Domme vraag natuurlijk wist hij dat. Lauren keek kort naar haar armen en legde ze vervolgens op haar benen zodat Apollo het kon zien. "Het is niet erg.", mompelde ze waarna ze hem nog steeds aan keek.

"Ik denk dat je moeder het je nu wel wil vertellen. Ze heeft net zelf haar vader ook teruggevonden." Hij vervormde het laatste woord met zijn stem. Dat 'teruggevonden' had namelijk en veel groter verhaal.achter zich, maar hij wist dat Lauren hem begreep. "Ik bedoel, niet dat ik nu zo geweldig ben geweest, maar ik denk wel dat er iets in haar veranderd is." Apollo hoorde Laurens theorie aan. Hij schudde zijn hoofd. "Dat lijkt me niet. Volgens mij heeft je moeder die eigenschap niet van me geërfd. Het zit denk ik alllemaal nog iets ingewikkelder, maar ik wil geen gok doen." Lauren toonde hem haar armen. "Of je het nou wil of niet, toch ga ik hier wat aan doen. Hij pakte voorzichtig.haar arm en wachtte of ze het zou terugtrekken of hem zijn gang zou laten gaan. Ondertussen begon hij weer voorzichtig over het wat pijnlijke onderwerp. "Als je niets vraagt kom je ook nergens achter, hè," Zei hij aanmoedigend. Hij hoopte dat ze zou gaan. Apollo had het gevoel dat Cynthia haar nu wel eens iets zou kunnen vertellen. Of dat 'iets' ook gelijk alles was wist hij niet. Hij keek Lauren recht in de ogen aan en zei, haar gedachten radend: "Je tranen laten gaan is geen teken van zwakte. Het feit dat je kunt huilen met iemand in de beurt bewijst alleen maar hoe sterk je bent."

"Ik denk dat je moeder het je nu wel wil vertellen. Ze heeft net zelf haar vader ook teruggevonden." Lauren keek hem aan en slikte. "Hoe weet je dat zo zeker?", vroeg ze terwijl ze haar blik al weer liet zakken. Wat als haar moeder weer niks wou zeggen. Ze hield niet echt van valse hoop. Maar misschien had hij wel gelijk en zou haar moeder het dit keer wel zeggen. Maar je wist het maar nooit. "Dat lijkt me niet. Volgens mij heeft je moeder die eigenschap niet van
me geërfd. Het zit denk ik alllemaal nog iets ingewikkelder, maar ik
wil geen gok doen. Lauren keek hem al snel weer aan. "Hoe bedoel je, je wilt geen gok doen. Apollo, ik bedoel opa. Ik wil weten aan wie je denk.", fluisterde ze zacht. Voor al het opa kwam er als een gemompel uit. "Je tranen laten gaan is geen teken van zwakte. Het feit dat je kunt
huilen met iemand in de beurt bewijst alleen maar hoe sterk je bent." Ze haalde haar schouders op en keek naar beneden. "Nou ik ben het niet met je eens. Tranen is een blijk van zwakte." Dat was haar geleerd door vrienden van vroeger. "Ik ga zo wel even naar mama toe.", bekende ze dan ook maar.

Een klein glimlachje speelde om zijn lippen toen hij haar opa hoorde zeggen. Het gesprek ging de goede kant op, ze was niet meer zo verschrikkelijk boos, niet zoals ze eerst was. Hij hoorde haar ook vragen aan wie hij dacht. Dat was eigenlijk niemand, dus zei hij dat ook maar: "Ik bedoelde niet echt een bepaald iemand. En ik heb liever niet dat je me opa noemt, dat zorgt dat ik me zo oud voel.." Dat laatste zei hij echter wel met een glimlachje. Appolo luisterde naar Lauren, die vertelde dat ze zijn mening over tranen niet deelde. "Goed, als jij dat wil geloven zal ik je niet proberen op andere gedachten te brengen." Terwijl hij dat zei wreef hij zachtjes over haar rode arm en komende iets wat klonk als 'wees genezen'. Simpel, maar effectief. Hij legde Lauren uit dat hij voor de kleine genezingkjes niets bijzonders hoefde te doen. "Lange sprekend in de oude taal zijn pas nodig voor het grotere werk," "Ik ga zo wel even naar mama toe." mompelde Lauren. Apollo keek haar aan en wierp haar een warme glimlach toe. "Ik denk dat je daar inderdaad goed aan doet." Hij keek nog eens naar haar gezicht. Hij wilde nog weten waarom haar kamer er zo bijlag, maar hij voelde dat dit niet het goede moment was. "Ik denk dat het tijd wordt voor mij om te gaan. Ik zal nog even afscheid nemen van je moeder, laat je nog iets van je horen?" En met die woorden stond hij op.

"Ik bedoelde niet echt een bepaald iemand. En ik heb liever niet dat je me opa noemt, dat zorgt dat ik me zo oud voel.." Lauren haalde haar schouders op en glimlachte kort. "Euhmm je bent oud. En daarbij je bent mijn opa dus als je het nu leuk vind of niet ik noem je opa.", Ze glimlachte bij het laatste. Hij was best aardig, ondanks dat ze nog steeds boos op hem was. Was het al wat afgezakt. "Goed, als jij dat wil geloven zal ik je niet proberen op andere gedachten te brengen." Kort beet ze op de binnen kant van haar wang en keek naar haar arm. "Ik ben niet sterk." Lauren beet kort op haar lip toen haar arm pijn begon te doen en wou hem eigenlijk terug trekken. Maar als ze dat deed zou het niet genezen. "Lange sprekend in de oude taal zijn pas nodig voor het grotere werk," Lauren keek weer naar haar arm en vervolgens keek ze naar haar opa. "Dank je." Twijfelend keek ze hem aan waarna ze naar voren boog en haar lippen licht tegen zijn wang aan drukte. Een seconde later trok ze zich al weer terug en keek naar beneden zodat ze zijn blik kon ontwijken. Geschrokken keek ze op toen hij zei dat hij ging. "Moet je echt gaan. Ik weet dat ik niet echt aardig voor je geweest ben. Maar zou je misschien kunnen blijven. Ik wil niet weer alleen zijn.", fluisterde ze zacht. Ze was altijd bang om hier te zijn. Als haar moeder eenmaal sliep, sliep ze vast en was ze de alleen voor haar gevoel. En dat haatte ze.

Apollo lachte als een boer met kiespijn toen ze zei dat hij oud was. Toch vond hij het wel grappig dat ze hem nu opa noemde, maar dat zou hij niet toegeven, daar was hij te ijdel voor. Bij het woord opa moest hij nou eenmaal denken aan van die oude mannetjes met dun grijs haar die aan het klapperen waren met hun kunstgebid. Hij huiverde bij die gedachte. Nee, liever niet. "Ik ben niet sterk." Met deze woorden haalde ze hem weer uit zijn gedachten. "Dat ben je wel," zei hij zachtjes. "Niet veel meisjes van jouw leeftijd zouden kunnen dealen met deze situatie zonder in te storten." Hij liet haar arm weer los. Het was genezen. Lauren keek hem eventjes aan met een vreemde blik in haar ogen, alsof ze over iets na aan het denken was. Toen leunde ze naar voren en gaf hem vluchtig een kus op zijn wang. Ze trok zich snel weer terug, waarschijnlijk was dat heel raar voor haar geweest. "Dankjewel," fluisterde Apollo zachtjes. Hij waardeerde het gebaar. Lauren gaf te kennen dat ze niet wilde dat hij zou gaan. "Ik weet dat ik niet echt aardig voor je geweest ben. Maar zou je misschien kunnen blijven. Ik wil niet weer alleen zijn." Met een glimlachje keek hij haar aan. Apollo streek een pluk haar voor zijn gezicht weg toen hij haar antwoordde. Hij sloeg voorzichtig een arm om haar heen en zei zachtjes: "Goed, goed, ik zal blijven." Hij wilde niet dat ze verdrietig was, en zei daarom dat het niet erg was dat ze zo boos op hem was geweest. "Het geeft echt niet, Lauren." Hij bleef nog eventjes zo zitten en merkte toen dat het moment voorbij was. Hij haalde zijn arm achter haar langs en stond op. "Ik wil nog even bij je moeder kijken," zei hij verklarend. "Ga je mee?"

"Dat ben je wel, Niet veel meisjes van jouw
leeftijd zouden kunnen dealen met deze situatie zonder in te storten." Lauren beet zacht op haar lip. Misschien had hij gelijk. Maar had ze een keus? Ze kon het haar moeder toch niet aan doen, om in te storten en haar alleen te laten met alles terwijl ze het niet meer kon. Het was gewoon haar plicht om dit alles te doen. Ze snapte niet waarom hij haar bedankte maar ze glimlachte wel kort. Ze had hem enkel een kus op zijn wang gegeven meer niet. Ze was Apollo ook heel dankbaar dat hij bij haar wou blijven. Al was het maar voor een paar uurtjes aangezien ze vandaag ook weer moest werken. Lauren wist even niet wat ze moest doen toen hij zijn arm om haar heen sloeg maar bleef toch gewoon zitten. "Je hoeft niet lang te blijven, over een paar uurtjes moet ik toch werken.", sprak ze. Lauren was toch licht op gelucht toen Apollo zijn arm weg haalde. "Ik wil nog even bij je moeder kijken, Ga je mee?" Aarzelend stond ze op en knikte. Waarna ze haar kamer uit liep en die van haar moeder in liep. Zo te zien was ze nog wakker en keek ze naar de tv. Lauren nam plaats op het bed en bekeek haar moeder. Ze wou dat ze er iets aan kon doen, zodat haar moeder dit niet allemaal mee hoefde te maken en ze gewoon gezond was.

Apollo volgde Lauren naar de kamer van haar moeder en ging daar op het voeteneind van het bed zitten. Cynthia was nog wakker, ze keek tv. Ze zag er nog steeds erg zwakjes uit, maar beter dan de toestand waarin hij haar een paar weken geleden voor het eerst had aangetroffen. Hij leunde naar voren en legde een hand op haar voorhoofd. "Hoe gaat het?" vroeg hij zachtjes. Domme vraag, hij wist dat ze zou gaan antwoorden dat het wel goed ging. En hij wist dat ze dan zou liegen. En wat hij verwachtte gebeurde, Cynthia liet hem en Lauren weten dat het wel goed ging. Apollo keek naar beneden en veegde wat haar voor zijn ogen weg. "Kan ik nog wat voor je doen? Thee halen bijvoorbeeld? Of iets anders?" vroeg hij aan haar. Hij zei het meer omdat het anders zo stil zou worden dan omdat ze echt wat zou hebben aan een kop thee. Apollo keek zijn dochter aan en glimlachte een keer. Toen ze negatief reageerde keek hij Lauren aan in de hoop dat zij met een gespreksonderwerp zou komen. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, maar hij dacht dat het een tevergeefse poging was, omdat Lauren vast in dezelfde situatie zat als hij. Toen schoot opeens weer door hem heen dat Lauren haar moeder nog wilde vragen over haar afkomst. Ze moest het toch ooit doen, waarom dan niet nu? Apollo keek Lauren aan in de ogen en knikte bemoedigend. Misschien was dat wat ze nodig had, een klein zetje in de goede richting. Hij stond op en mompelde iets over dat hij toch maar even thee ging zetten om ze alleen te laten.

Toen haar moeder zei dat het goed met haar ging wist ze dat ze loog. Ze zei altijd dat het goed met haar ging. Maar dat was gewoon onzin. Ze was ziek, dus ging het slecht zoals het al een hele tijd ging. Maar haar moeder was gewoon koppig en dat was wel heel duidelijk zo. Lauren liet haar blik op de tv gaan en keek naa wat haar moeder keek. Ze luisterde half naar de vraag van Apollo en keek vervolgens naar haar moeder. Toen Apollo haar een blik schonk wat zei dat zij iets moest verzinnen haalde ze haar schouders op. Ze wist wel iets om over te praten maar niet waar hij bij was. Want dan zou haar moeder het vast niet zeggen. Daarbij wou ze het zelf horen zonder dat iemand er bij was. Verbaast keek ze hem aan toen hij bemoedigd naar haar knikte. kon die vent gedachten lezen ofzo. Aarzelend keek ze van haar moeder weer naar hem en beet op haar lip. Toen Apollo eenmaal weg was bleef het enkele minuten stil tot dat ze haar moeder weer aan keek. "Mam, mag ik je wat vragen.", fluisterde ze zacht. "Tuurlijk lieverd kom eens hier." Het was een lange tijd geleden dat ze bij haar had gelegen maar uiteindelijk deed ze dat ook. Aarzelend kroop ze wat dichter tegen haar aan. "Wat wil je vragen liefje." Lauren dacht na hoe ze dit moest vragen. Ze had het natuurlijk al eerde gedaan maar toch vroeg ze het zich welke keer weer af, wat ze moest vragen. Eerde gezegd hoe ze het moest vragen. "Mam ik wil het echt weten, wie is mijn vader. Ik hoef enkel een naam meer niet.", fluisterde ze dan ook maar zacht. Lauren staarde naar de muur terwijl ze wachtte op een antwoord. "Hij is ook een god, een schat van een man. Alleen zag hij er niet bepaald knap uit. Lauren je bent de dochter van Hephaistos" Zonder wat te zeggen bleef ze liggen en na een tijdje hoorde ze haar moeder slapen. Lauren stond op en liep naar Apollo toe en ging tegen de muur staan. "Ze heeft het gezegd.", fluisterde ze licht verbaast. Als haar vader een god was wat maakte dat haar dan?

Natuurlijk was hij geen thee gaan zetten. Het was maar een smoesje om Cynthia en Lauren de ruimte te geven er openlijk met elkaar over te praten. Hij hoopte dat Cynthia vandaag wat meer los zou laten. Het zou Lauren goed doen te weten wie haar vader nou eigenlijk was. Natuurlijk zou zijn naam niet veel veranderen aan het feit dat hij haar nog nooit had opgezocht, maar misschien viel er wat op te lossen. Apollo ging op het aanrecht zitten. Daarna sprong hij er snel weer af, denkend aan alle andere kapotte meubels hier in huis. Dat herinnerde hem aan de taak die hij zichzelf had opgelegd, hij zou ze uit dit huis krijgen. Het huis zelf was niet goed, aan bijna alles viel wel wat op te merken. En dan had hij het nog niet eens over de gevaarlijke omgeving. Apollo dacht na, een niet al te groot huis, in de buurt van de stad maar niet in het centrum. Dat zou perfect zijn. Betalen kon hij het wel, en anders vond hij wel een manier. Maar zo'n huis kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Hij besloot het er maar eens met Lauren over te hebben. Ze was er volwassen genoeg voor. Alsof zijn gedachten haar hadden geroepen verscheen ze verbijsterd in de deuropening. "Ze heeft het gezegd." was het enige dat ze uit kon brengen. Apollo glimlachte naar haar. "Ik zei het toch," zei hij met een vrolijke knipoog. "Slaapt ze nu?" vroeg hij daarna. Hij had besloten niet verder door te vragen. Als Lauren de schok te boven was zou ze het vanzelf wel vertellen. Toch was hij wel nieuwsgierig en schoot in de lach.

Lauren zakte door haar knieën heen zodat ze op de grond zat en knikte als antwoord. "Ze slaapt.". fluisterde ze. Ze keek naar de grond en beet kort op haar lip terwijl ze naar dacht. Waarom had haar moeder het nooit zelf verteld. Lauren stond op en liep heen en weer door de kamer. Uiteindelijk bleef ze stil staan en keek Apollo aan. "Hephaistos is jou broer toch.?" Zonder op een antwoord te wachten liep ze weer door de kamer heen. "Dat betekend dat mijn moeder zijn nicht is. En dat betekend dus weer dat hij mijn oud oom is." Lauren stond weer stil en beet op haar duim. "Dat betekend dus dat iel, ze hebben incest gehad. Getver.", riep ze half uit. Lauren keek Apollo met een vies gezicht aan. Ze schudde haar hoofd terwijl ze ging zitten en naar de muur staarde. "Waarom doen jullie eigenlijk aan insect. En wat ben ik?", vroeg ze aan hem waarna ze weer op stond en heen en weer liep. Haar vader leefde gewoon nog. Ze had echt verwacht dat hij dood was. Maar waarom keek hij niet om naar haar. Misschien wist hij het niet, zoals haar opa het ook niet wist.

"Ze slaapt," is wat Lauren zachtjes fluisterde toen ze op de grond was gaan zitten. Ze zag er erg verdwaasd uit. Apollo werd hier alleen maar nieuwsgierig door. Maar hij zei niets. Het meisje stond op en begon te ijsberen. Toen opeens stond ze stil, keek hem aan en zei: "Hephaistos is jou broer toch?" Dus dat was hem! Hephaistos, de god van de smeden was haar vader! Apollo kon het niet laten te denken dat Lauren gelukkig het uiterlijk haar moeders kant van de familie mee had gekregen. Hij wilde net bevestigend antwoorden toen ze vervolgde: "Dat betekend dat mijn moeder zijn nicht is. En dat betekend dus weer dat hij mijn oud oom is." Apollo knikte alleen maar. Hij kon wel raden wat ze nu zou gaan zeggen. "Dat betekend dus dat iel, ze hebben incest gehad. Getver." Ze keek hem aan met een gezicht waar de walging van af te lezen was. "Tja," stamelde Apollo en haalde een hand door zijn haar. Voordat hij verder nog wat kon zeggen begon Lauren weer te praten. "Waarom doen jullie eigenlijk aan insect. En wat ben ik?" Ondertussen was ze weer gaan zitten en weer opgestaan. Ze kon zich duidelijk geen houding geven. Best logisch, het was best een schok om erachter te komen dat je vader en moeder familie zijn, en je vader ook nog eens een god is. "Om maar met je eerste vraag te beginnen," begon hij, "de reden dat de meeste goden aan incest doen, of hebben gedaan, is simpelweg het feit dat er vroeger geen anderen waren om het mee te doen. En daarbij kwam ook nog eens het feit, dat de meeste goden het niet aan zouden kunnen om hun geliefde te zien sterven. Iets wat mij maar al te vaak is overkomen." Bij dat laatste keek hij eventjes verdrietig naar de vloer. Toen hij weer op keek was het moment voorbij en ging verder met zijn uitleg. "Dus daarom zochten ze maar iemand met dezelfde levensspanne." Hij keek Lauren aan. Het was inderdaad best vreemd, maar dit was de meest logische verklaring. Hij hoopte dat het klopte, want dit was wat hij zichzelf ook heel zijn leven al had voorgehouden. Hij liep op Lauren af, ging voor haar staan en draaide zijn hoofd een beetje schuin. Met een vrolijke glimlach zei hij: "Je moet er maar niet al te veel bij stil staan. Het verandert toch niets aan de situatie." Hij draaide zijn hoofd weer normaal, maar zijn glimlach bleef. "En om op je tweede vraag te antwoorden: "Het maakt jou speciaal. Simpelweg speciaal." Hij moest even denken. Haar vader was een god, haar moeder was half god, half nimf. "Je bent.. uh.. een driekwart-god en deels nimf." Hij schoot in de lach. Dat klonk best dom. Hij stopte weer met lachen, dit was nog niet he tmoment grapjes te maken. Ze moest het eerst verwerken. "Ben je blij dat je het weet?" vroeg hij zachtjes. Hij verwachtte een bepaald antwoord. Namelijk dat ze wel blij was dat ze het wist, maar dat haar vader een nog grotere klootzak was dan ze haar opa had gevonden. Hij wachtte maar rustig op een antwoord.

"de reden dat de meeste goden aan incest doen, of hebben gedaan, is
simpelweg het feit dat er vroeger geen anderen waren om het mee te doen.
En daarbij kwam ook nog eens het feit, dat de meeste goden het niet aan
zouden kunnen om hun geliefde te zien sterven. Iets wat mij maar al te
vaak is overkomen." Verbaast keek ze hem aan en beet op haar lip. "Ze kunnen toch je weet wel met zich zelf spelen." Toen Lauren besefte wat ze gezegd had beet ze op haar lip en begon met haar haren te spelen. Daarbij voelde ze haar wangen rood worden en keek weg. Ze kon niet geloven dat ze dat net gezegd had. Dat was gewoon te erg. Straks dacht hij dat ze het zelf ook deed. Wat natuurlijk waar was. Ze had het een paar keer gedaan. Ze was immers een tiener en die gingen op onderzoek uit. Maar het was te erg als iemand er achter kwam of haar betrapte. Het was dan wel niet verboden, maar de schaamte zou te erg zijn. "Niet dat ik het zelf doe.", stamelde ze moeizaam. Lauren keek kort naar de grond waarna ze op keek. "Je moet er maar niet al te veel bij stil staan. Het verandert toch niets aan de situatie." "Ik zal mijn best doen er niet te veel bij stil te staan, maar nog vind ik het walgelijk." Lauren keek naar de klok en vervolgens naar de rest van de woonkamer. Ze moest gewoon ergens anders kijken dan hem. Anders zou de rode wangen ooit weg gaan. "Je bent.. uh.. een driekwart-god en deels nimf." Verbaast keek ze hem aan. "Wat is een nimf?" vroeg ze nieuwsgierig. En zij altijd maar denken dat ze mens was. Nou niet dus. Toen hij vroeg of ze blij was dat ze het wist knikte ze. "Best wel."