When I'm on a mission, I rebuke my condition.

Carmen was op reis gegaan. Waarom? Waarom niet? Misgard was overigens nog een groot land en er was nog veel wat de vrouw niet gezien had. Het was altijd al iets wat ze had willen doen, naar het Germaanse grondgebied gaan, dus daarom had ze een simpele rugzak ingepakt met wat kleding en eten en drinken, en met de taxi naar de grens vetrokken. De taxichauffeur vertelde haar dat hij niet over de grens ging, want dat vond hij te gevaarlijk. De vrouw op de achterbank had zachtjes gelachen. Bang, voor Germanen? Wat wilden ze doen? Carmen had het geluk dat ze er niet al te Grieks uitzag en dus prima kon rond huppelen in Germaans grondgebied. Het maakte voor haar niet uit, ze wilde gewoon wat meer van de wereld zien dan Griekenland en omstreken.

Dus, zo stond ze dan met haar rugtas aan de grens van een plek die ooit ‘Deutschland’ had geheten. Carmen kende het uit boeken, het was een volk wat vroeger heel erg veel opschudding had veroorzaakt, in de 20e eeuw. ‘Deutschland beginnt hier. Nun, die Reste,’ stond op een bordje geschreven, wat bekende dat Duitsland hier begon, nou ja, de resten van Duitsland. Hoofdschuddend over de oorlog liep ze verder het land in en kwam al vrij gauw in een grote stad. Carmen hield haar hoofd een beetje schuin en las luit ‘Salzbourg’. Met opgetrokken wenkbrauwen liep ze verder het stadje in en keek om zich heen. Het was erg druk bevolkt en een onbekende taal, in haar oren klinkende, harde taal was zich om haar heen. O God, waar was ze aan begonnen? De taal ging hard haar oren in en klonk absoluut niet aan wat ze was begonnen. Maar ze moest sterk zijn, ze wilde hier naar toe, dus dan ging ze dat zeker doen. Met opgetrokken kin liep ze verder het stadje in en keek haar ogen uit naar het verschil met Griekenland. Het was er een stuk kouder en de mensen leken er een stuk ouder. Ze zag een man een varken slachten, gewoon in een open keuken!

Toch trok iets haar interesse. Er stond een dansstudio, dat wist Carmen aan een teken van elke dansstudio: een dansende ballerina met daaronder de naam van de studio. Dansen was een van Carmens hobby’s dus ze voelde er veel voor om heel eventjes langs te lopen. De deur was geopend, dus dat betekende dat ze open waren. Rustig liep Carmen naar binnen en hoorde muziek uit een ruimte komen. Er was niemand voor de rest te bekennen, dus gauw liep Carmen door naar een van de deuren. Voorzichtig opende ze de deur en keek door een spleetje naar binnen. De dansers en danseressen maakte ingewikkelde bewegingen, op snelle muziek. Carmens ogen schitterde, eventjes voelde ze zich weer een klein meisje, hoe ze jaloers door de ramen keek van dansstudio’s, terwijl zij op de hoeken van straten plaatsnam om zo aan haar geld te komen. Een brok kwam eventjes in haar keel, maar niet voor lang. Al gauw viel ze naar voren, waardoor ze landde in de dansruimte. “Sorry…I didn’t want to interrupt you..” en gauw liep Carmen naar buiten, schaamtelijk.

Toen ze eenmaal weer buiten stond, vroeg ze zich iets af. Wat moest ze nu doen? Ze kon niet zomaar weer terug naar Griekenland. En konden Germaanse halfgoden/goden zien dat ze een Griek was? Zouden ze haar dan aanvallen? Toch niet open en bloot? Alhoewel…Germanen waren toch anders.