If you don't have any shadows, you're not standing in the light.

[met Angelo ^^]

Met een stekende koppijn werd Carmen wakker, in een vreemd bed. Ze keek naast zich. Naast haar lag de vieze, oudere man die ze vanavond gebruikt had. Gauw stond Carmen op en rende naar de wc. Al gauw kwam er een golf maaginhoud door haar keel naar buiten en landde in de wc. Gelukkig was het deze keer maar een beetje en maar één enkele keer. Carmen zat in geldnood en had voor een avond een oude gewoonte van zich opgepakt. Toch was het zwaarder dan ze verwacht had. De man had haar tijdens het hele gebeuren hard geslagen, maar ze had het er voor over. De man had haar vijfhonderd euro beloofd. Toen ze weer terug de kamer in kwam, was hij ook wakker. Verleidelijk ging Carmen naast hem zitten en sloeg haar benen over elkaar. “Niet dat vannacht niet heerlijk was, lieve schat…” loog ze tegen hem en een verleidelijk glimlachje ging over haar gezicht “Maar ja, je weet wat ik ben en dat ik niet langer kan blijven. Waar zijn die flappen die je me beloofd heb?” Hij grijnsde. “Liefje, je hoeft niet weg. Je weet toch dat ik van je hou? Je kan bij mij blijven, voor altijd. We kunnen samen ergens naar toe vluchten en voor altijd samen leven” zei hij kwijlerig. Carmen rolde met haar ogen. “Ik had zo gehoopt dat dit niet nodig was…” mompelde ze. Klap één: in de nek, verdoving van de zenuwen die richting de hersenen gaan. Klap twee: op de slaap, zorgt voor tijdelijke verwarring. Klap drie: in de zijen, zorgt voor een antibraaksysteem en verdooft het lichaam tijdelijk. Tijdelijke schade: verlamming van het lichaam. Permanente schade: dof gevoel in de hoofd en oorsuizingen. Hersteltijd: één uur.

De man kon nu alleen nog praten. Carmen greep minachtend zijn wangen bij elkaar. “Luister, vriend, vannacht was maar voor één enkele keer. Beter vertel je me waar dat geld is, of ik zorg ervoor dat je de rest van je leven geen stap meer kunt verzetten” mompelde ze in zijn oor en keek naar het gezicht van de man. Hij bewoog zijn ogen naar een boekenkastje. “Daar, achter het tweede boek zit een schakelaar, op de eerste plank” zei hij bang. Carmen knikte en pakte het boek beet. Achter het boek zat inderdaad een schakelaar. Achter de schakelaar kwam nu een ruimte tevoorschijn en hier pakte Carmen een goed gevulde portemonnee uit. “Laten we eens even kijken..” zei ze en liep naar de eettafel. “Vijfhonderd euro voor vannacht..” zei ze en haalde er vijf groene briefjes uit “En natuurlijk nog twee voor de verwondingen die je me hebt toegebracht..” En nogmaals twee groene briefjes “En nog drie voor de BTW.” Een glimlach ging over haar gezicht toen ze nog eens drie flapjes eruit pakte. De man had genoeg. Ze gooide de portemonnee naar hem toe en wierp nog een minachtende blik op de man. Toen trok ze haar jas aan en liep de donkere nacht in.

Een kerktoren in Athene sloeg drie keer. Dat betekende dat het drie uur moest zijn. Drie uur ’s nachts. Carmen stak haar handen diep in haar zakken. Ze voelde zich vreselijk. Ze had aan zichzelf beloofd dat ze nooit meer dit werk zou gaan doen, maar ze was er voor een enkele keer toch meer mee begonnen. Wat moest ze dan doen? Ze had geen geld voor de huur meer, ze had geen geld om eten te kopen en ze wilde af en toe ook heus nog wel eens wat voor zichzelf kopen. Ze had geen keuze. Toch voelde ze zich vies. En gebruikt. Ze zou dit nooit meer doen. Dan zou ze maar op straat gezet worden. Ze kon er niet meer tegen, de mannen die haar hardhandig gebruikte. ’s Nachts had ze tegenwoordig behoefte aan twee armen om haar heen, die niet meer wilden dan alleen haar lichaam. En bij die gedachte stopte Carmen eventjes bij lopen en viste een pakje Marlboro Mint uit haar zakken. Ze stak een van de sigaretten aan en liet eventjes de rook uit haar longen ontsnappen, om rustig te worden. Terwijl ze zo liep had ze het onaangename gevoel dat ze gevolgd of bespioneerd werd. Was het die vent? Nee, die lag nog verdoofd op dat bed. “Hallo?”mompelde Carmen.

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij op de rand zat van het hek midden in Athene. Ja hij zat op een hek midden in de stad midden in de nacht, Of nou ja, het was iets van drie uur of zo. Angelo kwam net uit de onderwereld vandaan, het schaduw reizen had hem net iets te veel moeite gekost dit keer. Daarom zat hij nu hier op het hek als een of andere dooie. Hij zag de wereld om zich heen draaien en vervloekte het feit dat hij niet genoeg rust had genomen voordat hij naar de onderwereld had af gereisd. Soms koste het hem meer moeite dan normaal. Hij beet harder op zijn onderlip en greep het hek stevig vast om niet om te vallen. Nu zat hij hier als een of ander watje op een hek omdat hij gereisd had. Mensen die langs zouden lopen zouden wel denken dat hij te veel gedronken heeft en elk moment over zijn nek zou gaan omdat hij een watje was die niet tegen drank kon. Angelo opende zijn ogen toen hij verder op een deur hoorde dicht slaan. Een figuur kwam door de donkere straten voor bij. Hij keek even het figuur achterna en keek toen naar het huis waar ze vandaan kwam. Het licht branden nog daar. Zou ze niet alleen wonen, of zou ze het licht aan laten voordat ze thuis kwam. Een vaag gevoel kroop door het lichaam van Angelo. Hij herkende het gevoel, elke keer als iemand op sterven lag of een bijna dood evaring mee maakte dan ging het gevoel door hem heen. Alsof hij het kon aanvoelen als iemand dood ging. Hij keek naar het figuur dat bijna door het donker niet meer te zien was. Wat heeft hij of zij gedaan dat hij dat gevoel kreeg. in elk geval linkte hij het gevoel aan dat figuur omdat hij het pas kreeg toen hij hem of haar zag. Angelo sprong van het hek af en besloot het figuur te gaan volgen.

Hij was blij dat hij opging in de schaduw, hij was soms gewoon niet te zien. Totdat hij dichtbij genoeg was en het figuur vaste vormen aan nam. Het was een meisje, hij schatte dat ze ongeveer even oud was als Angelo. Hij liet zich gewoon in het licht gaan zoals elk normaal mens en keek even om zich heen. De straten waren nou niet bepaald prettig om in te lopen. Angelo trok zijn leren jack recht en ging voorbij als een normale voorbij ganger. “Hallo?” Angelo draaide zich om en keek naar het meisje. Ze had donker blond haar dat vrij lang was. Hij keek haar even onderzoekend aan en liet het gevoel gewoon gaan dat hij eerder die avond had gehad.
"Hoi" Zei Angelo terwijl hij vriendelijk glimlachte. Hij liet zijn blik door de straat glijden en keek toen weer naar het meisje. "Is het niet een beetje gevaarlijk om als meisje alleen om deze tijd over straat te lopen?" Vroeg Angelo voorzichtig. Hij wilde haar niet beledigen, maar toch. Hij wist zelf maar al te goed dat het 's avonds behoorlijk gevaarlijk kan zijn op straat. En hij is ook at voorzichtiger geworden nadat zijn dochter geboren was. Man hij klonk als een volwassenen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en schudden lichtjes zijn hoofd om zijn hoofd leeg te maken.
"Je weet namelijk nooit wat voor mens er nog rond lopen om dit tijd stip." Zei Angelo vriendelijk. Al liepen er over dag ook genoeg gekken rond, maar toch. Overdag was alarm slaan makkelijker omdat er meer mensen zijn op straat, nu waren de meeste thuis.

“Hoi” hoorde ze plotseling en een gedaante was vlak bij haar in de buurt. Hij was langs haar heen gelopen, maar dat had ze niet opgemerkt, te erg in haar eigen gedachten verzonken. Toch was ze geschrokken toen hij haar groette. Ze bekeek hem, een leren jas, zwart haar. Smaak had hij zeker. Hij vroeg haar of het niet een beetje gevaarlijk was om voor meisjes als zij zo laat ’s nachts nog buiten rond te lopen en dat er veel gekken rondliepen. “Mmm, ben jij zo’n gek dan? Want anders heb je nu je kans om flink toe te slaan, aangezien hier niemand voor de rest rondliep” zei ze terug en een glimlach ging rond haar mond. Ze had niet het idee dat de jongen veel kwaad in de zin had, maar toch wilde ze dat eventjes testen. “Sorry hiervoor, trouwens, niet om je te laten schrikken ofzo…” zei ze en in een paar grote stappen stond ze vlak voor hem. Carmen stak haar hand uit en pakte zijn pols beet,terwijl ze hem eventjes doordringend aankeek. Na een paar seconden liet ze zijn pols weer los. “Geen kwaad in de zin, vermoeid, misschien verward…” hoorde ze het vertrouwde stemmetje in haar hoofd zeggen. Geen idee of wie het stemmetje was. Carmen noemde het altijd maar haar moeder, aangezien het een vrouwenstem was en het gebrek aan moederschap om zich heen.

Toen ze klaar was deed ze weer een stapje terug. “Sorry hoor, dat was niet om je te intimideren ofzo, maar zo kan ik een beetje zien of iemand niet echt gestoord is. Zoals je net al zei, er lopen veel gekken rond ’s avonds en je kan nooit te voorzichtig zijn met risico’s nemen” verontschuldigde ze zich en keek hem glimlachend aan. Het was best wel bizar dat ze net iemand half uitgeschakeld had, vervolgens de helft van zijn geld uit zijn portemonnee had gestolen, het huis was uitgerend en nu weer met een wildvreemde stond te kletsen. Om drie uur ’s nachts. In een verlaten straat. “Nou ja, ik zou jou nu natuurlijk ook kunnen vragen wat jij hier doet om drie uur ’s nachts, maar ik denk dat ik onderweg naar huis ga. Of misschien ook niet, ik weet het nog niet. En jij dan? Ik ben Carmen trouwens…” zei ze en stak vriendelijk haar hand uit, want zo deden volwassen mensen dat toch, right? Niet dat Carmen erg volwassen was, maar toch. Het was wel beleefd. En etiquette ging voor alles. Bullshit.

“Mmm, ben jij zo’n gek dan? Want anders heb je nu je kans om flink toe te slaan, aangezien hier niemand voor de rest rondliep” Angelo grijnsde lichtjes en haalde zijn schouders op.
"Misschien, misschien ook niet. Je mag het raden." Zei Angelo op een speelse manier, hij hield er van om mensen voor de gek te houden. Om ze te laten raden waar ze weer voor stonden. Het was zo'n stom trekje dat hij van zijn vader had. Die hield er ook van om mensen voor de gek te houden of ze te laten twijfelen aan de mensen om zich heen. Sorry hiervoor, trouwens, niet om je te laten schrikken ofzo…” Angelo keek naar het meisje die op hem af liep en zijn pols greep. Hij voelde een soort zwaarte op hem rusten die hij kon vergelijken met vermoeidheid, toen het meisje hem weer los liet schudden hij even met zijn hoofd en keek haar vragend aan.
"Normaal zou iemand nu weg rennen en hopen je nooit meer tegen te komen, maar ik wil graag weten waar je dat geleerd hebt en waarom je dat geleerd hebt." Zei Angelo met een klein glimlachje. Hij keek het meisje onderzoekend aan, waarom zou zo'n meisje dat leren. Ze zag er vrij onschuldig uit, niet iemand die snel ruzie zou gaan maken met iemand. Sorry hoor, dat was niet om je te intimideren ofzo, maar zo kan ik een beetje zien of iemand niet echt gestoord is. Zoals je net al zei, er lopen veel gekken rond ’s avonds en je kan nooit te voorzichtig zijn met risico’s nemen”
"Ik denk dat ik blijkbaar net ben ontmaskerd, nee ik ben geen vreemde gek die je probeert aan te vallen of zo iets." Lachte Angelo. Hij keek haar aan toen ze haar hand uit stak en hem dezelfde vraag terug kaatste als dat hij naar haar had gedaan. Hij pakte haar hand vast en schudden die.
"Angelo en wat ik hier doe?" Zei Angelo terwijl hij haar hand weer los late. "Ik denk dat als ik de waarheid vertel je me als nog voor gek verklaart, dus laat ik maar gewoon zeggen dat ik bij mijn vader vandaan komt die hier verder op woont en ik ben nu op weg naar huis." Zei Angelo wat eigenlijk de echte waarheid was, maar dan zo vertelt dat het menselijk klonk.

Sorry dat je zo lang moest wachten =3

Ze moest lachen om Angelo. Nee, hij was zeker geen gestoorde gek, maar hij was wel grappig. Carmen voelde zich meteen meer op haar gemak, het was zeker niet vervelend om nu met iemand op straat te kunnen praten. Zijn hand had de hare vastgepakt en hij had zich voorgesteld als Angelo. Carmen knikte vriendelijk. Angelo was een mooie naam, was het Italiaans? Spaans? Zuid-Chinees? Rustig had ze het verhaal van hem aangehoord wat hij precies aan het doen was hier. “Nou, Angelo, ik beoordeel niet gauw iemand op gekheid, hoor. Ik bedoel, gekke mensen bestaan natuurlijk wel, maar dan ben je psychisch misschien niet helemaal goed, maar zo kom jij niet over. Hoewel je dat natuurlijk niet kan zien” zei Carmen nadenkend en schudde toen haar hoofd “Anyway, ik vertel je mijn trucje met mijn handen, als jij me jouw verhaal helemaal verteld.” Ze was toch wel van plan om het hem te vertellen. De nacht was duister en zo waren haar krachten een beetje. “Kijk, het klinkt misschien heel erg sterk, en je gaat waarschijnlijk denken dat ik een paar glaasjes teveel op heb, maar ik ben een dochter van een godin. En ik bedoel niet een godin in de zin van dat mijn moeder zo knap is, maar een echte godin en zij heeft een bepaalde krachten in me achter gelaten ofzo. Tenminste, dat begreep ik er van. “ Ze knikte eventjes om haar woorden extra kracht bij te geven en stak haar hand toen weer uit. “Kijk maar, ik kan bijvoorbeeld dit…” en eventjes deed ze haar ogen dicht. Ze pakte Angelo’s pols weer en zocht naar een visioen. Als ze een visioen zou krijgen, zou hij dat ook zien. Na een aantal seconden werd het beeld voor haar ogen anders. Ze zag een meisje, in de armen van een jongen die op Angelo leek, een vrouw stond naast haar, met lange blonde haren. Ze schreeuwde, de blonde vrouw, en tranen liepen over haar wangen. De jongen leek zich niet veel van de vrouw aan te trekken en probeerde het kindje te sussen. “Deze kracht. Geloof ze alsjeblieft niet” zei Carmen toen het beeld weer scherp werd en de hedendaagse wereld weer voor haar ogen kwam “De toekomst kan niet voorspeld worden. Hij kan wel voorspeld worden, maar hij kan altijd veranderen op de keuzes die je maakt. En de keuzes die je maakt bepalen je toekomst. Dit is slechts een beeld van een keuze die jij eventueel gemaakt ooit zou kunnen hebben en wat het gevolg daarvan is.” Ze haalde haar schouders op en duwde toen zachtjes tegen z’n schouders. “Nu jij.”

“Nou, Angelo, ik beoordeel niet gauw iemand op gekheid, hoor. Ik bedoel, gekke mensen bestaan natuurlijk wel, maar dan ben je psychisch misschien niet helemaal goed, maar zo kom jij niet over. Hoewel je dat natuurlijk niet kan zien” Angelo lachte zachtjes en schudden zijn hoofd daarna. Hij vond het geniaal bedacht en erg aardig dat hij niet over kwam als iemand die psychisch niet in orde was. Angelo keek een beetje vreemd op toen Carmen zei dat ze haar trucje zou laten zien als hij haar het hele verhaal zou vertellen. Een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen en hij schudden opnieuw zijn hoofd.
"Waarschijnlijk als ik het ga vertellen, dan denk je wel dat ik psychisch niet in orde ben. En dat is juist iets wat ik je niet wil laten denken, omdat ik voor de rest heel normaal ben, afgezien van het feit dat het allemaal een beetje vreemd is." Vertelde Angelo met een glimlach. “Kijk, het klinkt misschien heel erg sterk, en je gaat waarschijnlijk denken dat ik een paar glaasjes teveel op heb, maar ik ben een dochter van een godin. En ik bedoel niet een godin in de zin van dat mijn moeder zo knap is, maar een echte godin en zij heeft een bepaalde krachten in me achter gelaten ofzo. Tenminste, dat begreep ik er van. “ Angelo trok een wenkbrauw op en zijn glimlach werd breder op zijn gezicht. Hij had niet verwacht dat zij iemand was die snel te koop zou lopen met haar gave, of ze wist gewoon dat hij de zoon was van Hades. Hij keek vreemd op toen ze naar hem toe kwam en zijn pols opnieuw pakte. Hij zag een vaag beeld voor zijn ogen van een meisje met blond haar. Aphrodite? hij wist het niet zeker, hij kon het niet goed zien, het was te donker. Toen hij weer terug kwam op de aarde keek hij Carmen even verward aan. Dat had hij nog nooit meegemaakt, wat was daar gebeurd? “De toekomst kan niet voorspeld worden. Hij kan wel voorspeld worden, maar hij kan altijd veranderen op de keuzes die je maakt. En de keuzes die je maakt bepalen je toekomst. Dit is slechts een beeld van een keuze die jij eventueel gemaakt ooit zou kunnen hebben en wat het gevolg daarvan is.” Angelo knikte zachtjes, hij was nog steeds een beetje verward, was dat Aphrodite? Had hij haar zoveel verdriet gedaan? Hij beet zachtjes op zijn onderlip en schrok een beetje op toen Carmen naar zijn verhaal vroeg.

Hij keek op en een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen.
"Zo te zien ben je nog al bekent met de goden. Mijn vader is jammer genoeg niet zo geliefd als jouw moeder. Athena is zeker een mooie vrouw, veel mensen aanbidden haar en hebben haar lief. Mijn vader ontwijken ze liever en zijn eigenlijk bang voor hem. Jammer genoeg zijn daar door sommige mensen ook bang voor mij. Om een lang verhaal kort te maken. De god van onderwereld Hades is mijn vader." Vertelde Angelo met een klein glimlachje. Nu was het zijn tijd om te laten zien wat hij kon. Hij kon de vreselijkste herinneringen naar boven halen van mensen die de dood hebben gezien. Hij sloot zijn ogen en hoorde verschillende vrouwen stemmen gillen. Al snel waren ze oor verdovend. Angelo opende zijn ogen opnieuw en de stemmen stierven weg.
"En dit is toch wel mijn favoriet." Zei hij met een klein glimlachje. Hij versmolt op in de duisternis en al snel was hij niet meer te zien. In een snelle beweging kon hij schaduw reizen en stond hij achter Carmen.
"Niet schrikken." Zei Angelo terwijl hij op haar schouder tikte. "Natuurlijk kan ik nog wel meer, maar om dode uit de dood op te laten staan is ook zo gruwelijk op een rustige nacht." Lachte Angelo.

Angelo vertelde haar dat veel mensen haar moeder wel kende, wat Carmen natuurlijk niet kon ontkennen, en dat zijn vader Hades was. Vreemd genoeg schrok dat Carmen niet af, ze had altijd wel iets interessants gevonden aan de dood. Misschien was dat de reden dat ze niet zo heel erg was geschrokken van Angelo? Wel schrok ze een beetje van het kunstje wat hij nu deed. Hij bleek als het ware op te gaan in de ruimte en vervolgens kwam hij weer achter haar tevoorschijn. Angelo had gezegd dat ze niet moest schrikken, maar onbewust deed ze dat toch een beetje. “Sorry, ik schrok gewoon…ik bedoel, een donkere straat, veel schaduw, en jij lost opeens op als een soort gummetje en komt weer tevoorschijn alsof jij daar al die tijd al stond” zei Carmen lachend en draaide met haar vinger rond een haarlok. Hij bleek dus ook doden tot leven te kunnen wekken en dat bezorgde Carmen toch wel een beetje de kriebels. Maar dat liet ze uiteraard niet merken. “Nou ja, ik heb altijd al willen zien hoe de overgrootmoeder van mijn groottante eruit zou zien” grapte ze een beetje, ze probeerde een beetje stoer te doen. Eventjes was het stil. Hij dacht toch niet dat ze… “Dat was maar een grapje hoor, ik wilde dat niet echt zien zeg maar. Een zombie ofzo…” maakte ze hem nog even duidelijk en bibberde toen een beetje.

Carmen keek eventjes in het rond, het was een mooie nacht. Een paar wolken voor de maan, maar ach, dat moest kunnen. Het was niet heel erg, de maan gaf toch altijd wel een mysterieus effect aan de nacht. Ze keek eventjes naar de rand van de stoep en besloot daar eventjes op te gaan zitten. “Weet je…de dood is eigenlijk best wel interessant. Ik bedoel, je leeft een goed of slecht leven, je sterft in natuurlijke dood of je wordt vermoord, en dan kom je terecht waar jouw vader dus zit. Het is zo…mysterieus, zo onwerkelijk als iemand doodgaat. Als een lichtpeertje dat aan is en dan opeens, uit het niets, uitgaat, omdat het lichtje erin leeg is..” zei ze zachtjes, terwijl ze een beetje filosofisch hierover nadacht. Misschien was het niet de juiste keuze om dit tegen de zoon van de leider van de onderwereld te zeggen, aangezien ze ook weer geen zin had in een enkele reis naar de onderwereld, maar toch.

“Sorry, ik schrok gewoon…ik bedoel, een donkere straat, veel schaduw, en jij lost opeens op als een soort gummetje en komt weer tevoorschijn alsof jij daar al die tijd al stond” Angelo lachte zachtjes om Carmen. Tja hij had het ergens wel kunnen verwachten dat ze zou gaan schrikken.
"En ik zei nog wel niet schrikken." Zei Angelo lachend. “Nou ja, ik heb altijd al willen zien hoe de overgrootmoeder van mijn groottante eruit zou zien”
"Geloof me dat wil je niet. Maar volgens mijn vader komen alle mensen terug in de onderwereld zoals je gestorven bent. Dus waarschijnlijk is haar zombie gehalte niet heel hoog." Zei Angelo toen Carmen het toch liever niet wilde omdat ze misschien bang was dat ze er uit zou zien als een zombie. Hij keek toe hoe Carmen ging zitten en luisterde naar haar. “Weet je…de dood is eigenlijk best wel interessant. Ik bedoel, je leeft een goed of slecht leven, je sterft in natuurlijke dood of je wordt vermoord, en dan kom je terecht waar jouw vader dus zit. Het is zo…mysterieus, zo onwerkelijk als iemand doodgaat. Als een lichtpeertje dat aan is en dan opeens, uit het niets, uitgaat, omdat het lichtje erin leeg is..” Angelo ging naast haar zitten en beet zachtjes op zijn onderlip.
"Ik denk dat ik te veel van de dood gezien heb en gevoelt, dat ik langzamer hand bang voor word. Er zijn maar weinig mensen die naar het Elysium. De meeste mensen moeten een eeuwig straf uit zitten omdat ze hun ziel hebben verkocht om langer te kunnen blijven leven." Zei Angelo en hij keek naar Carmen. "Ik heb wel eens gezien hoe een levensdraad werd door geknipt, een jonge vrouw werd vermoord. De meeste mensen zouden het gaan zien als een natuurlijke dood, maar ik voelde me schuldig want als het aan mij lag was het nog niet haar tijd." Vertelde Angelo en hij staarde naar de grond. Hij haatte dat gedeelte zwaar van de onderwereld. Maar aan de andere kant, het moest wel zo anders ging het ook niet goed.
"Gelukkig is Cerberus de driekoppige hond die de poort bewaakt wel erg lief. Hij heeft een grote bal en als je die gooit gaat hij er als een puppy achteraan." Lachte Angelo zachtjes. Dat was misschien nog het allerleukste van de onderwereld. Cerberus leek soms net een gewone hond.

Carmen lachte zachtjes toen Angelo vertelde dat de driekoppige hond die de weg naar de onderwereld eigenlijk best wel lief was. “Eigenlijk zou jij dan ook de persoon moeten zijn die hem uitlaat, zodat hij zijn plasje kan doen en hij zijn drie koppen eens in een ander milieu zijn” zei ze grijnzend en duwde even met haar schouder hem vriendschappelijk aan. Carmen trok haar knieeën op, sloeg haar armen eromheen en steunde met haar kin op een van haar knieën. “De dood is ook best wel eng, zeker als je ziet dat sommige mensen op een afgrijselijke manier zijn gestorven..” zei Carmen zachtjes en keek toen naar Angelo “Toch moet ik zeggen dat ik er verbaasd over ben dat jij, als zoon van de dood, er bang voor bent. Ben je ook bang om zelf ooit dood te gaan, Angelo, en hoe gaat dat dan? Kom jij dan ook in de onderwereld terecht, bij je vader?” Carmen slikte eventjes. Het leek haar zo’n dubbel gevoel: je sterft als zoon van de dood en je komt op de plek waarin je in een oogwenk kunt verschijnen. Dat is toch wel een beetje cru? “Dat is eigenlijk wel een ingewikkelde vraag” mompelde ze en keek eventjes naar de maan. Carmen was wel heel erg bang om dood te gaan, ooit en zeker als ze geen kinderen zou hebben. Waarom wist ze niet, maar ze wilde gewoon ooit graag kinderen. Carmen tekende een paar figuurtjes op de stoeprand met haar vinger en keek opzij naar de jongen naast haar. Hij leek op een gewone jongen van haar leeftijd, het was fascinerend dat er redelijk veel achter hem school, net als bij Carmen zelf achteraf.

Angelo lachte zachtjes en schudden zijn hoofd. "Ik denk dat als ik Cerberus uit zou laten mijn vader me zou vermoorden." Zei hij nog steeds lachend en hij keek naar Carmen. “De dood is ook best wel eng, zeker als je ziet dat sommige mensen op een afgrijselijke manier zijn gestorven..” Angelo knikte. Hij haatte het als hij bij zijn vader was en hij weer bezig was met de mensen die waren overleden. Soms wilde hij dan gewoon weg gaan en niet meer terug komen naar de onderwereld, maar aan de andere kant werd hij ook elke keer weer terug getrokken naar de onderwereld. “Toch moet ik zeggen dat ik er verbaasd over ben dat jij, als zoon van de dood, er bang voor bent. Ben je ook bang om zelf ooit dood te gaan, Angelo, en hoe gaat dat dan? Kom jij dan ook in de onderwereld terecht, bij je vader?” Angelo haalde zijn schouders op.
"Ik weet niet waar ik terecht kom als ik dood ben, zeker niet in het goeie gedeelte van de onderwereld. Misschien dat ik bij mijn vader terecht kom. Eigenlijk heb ik het nooit gevraagd aan hem." Zei Angelo en hij keek weer voor zich uit door de straat. Het was inderdaad vreemd dat hij als zoon van de dood zelf bang was voor de dood.
"Ik ben niet bang om dood te gaan, maar eerder bang waar ik dan terecht kom. Ik heb vele fouten gemaakt nu al, ik denk niet dat het in dank af genomen word en ik rustig door gestuurd word naar het eeuwige vrede." Zei Angelo zachtjes. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij er over na dacht. Zou zijn vader hem sparen, hij weet toch dat Angelo spijt heeft van zijn daden. Aan de andere kant, hij heeft de fout gemaakt om met Aphrodite ruzie te maken, maar hij zorgt toch voor Dahlia. Niet dat hij het erg vind, hij hield erg veel van Dahlia maar toch. Angelo schudden zachtjes zijn hoofd en keek weer naar Carmen.
"En jij? Ben jij bang waar je terecht komt?" Vroeg Angelo zachtjes.

Angelo was niet bang voor de dood, maar wel voor waar hij naar toe zou gaan. Carmen knikte, dat klonk wel logischer als een zoon van de dood. Waarschijnlijk wist hij alles over de donkerste plaatsen van de onderwereld en was hij bang om daar zelf ook terecht te komen. De haartjes op Carmens arm gingen ook rechtop staan bij het idee voor altijd in een soort straf te moeten leven, als je slecht geleefd had. En toen waren ze ook op het punt gekomen waarin Carmen moest vertellen over waar ze dacht dat zij terecht zou komen. Een sarcastische grinnik kwam over haar lippen en ze keek Angelo aan. “Nee, ik ben niet bang waar ik terecht ga komen. Ik weet wel waar ik terecht ga komen en ik heb er vrede mee. Ik heb een verrot leven en ik dacht dat ik dat leven een paar jaar geleden achter me had gelopen, maar op deze avond heb ik het gewoon weer opgepakt, alsof het niets is.” Carmen schudde afkeurend haar hoofd en tekende wat figuurtjes met haar vinger op haar arm. “Ik wil het je wel laten zien, maar waarschijnlijk ga je walgen en het is zo’n mooie avond, dan moet je niet vol met afkeer in je mond zitten” zei ze glimlachend en strekte zich een beetje uit met haar benen. Natuurlijk zou ze in Tartaros terecht komen, de vraag was alleen wanneer en hoe oud ze dan zou zijn. “Zijn er dingen in het leven die jij wilt doen voor je doodgaat, Angelo? Of, stel dat, je nu zou sterven, zou je dan trots sterven omdat je alles hebt gedaan wat je zou willen doen?” vroeg Carmen nieuwsgierig, terwijl ze nadacht over de dingen die zij graag nog zou willen doen.

“Nee, ik ben niet bang waar ik terecht ga komen. Ik weet wel waar ik terecht ga komen en ik heb er vrede mee. Ik heb een verrot leven en ik dacht dat ik dat leven een paar jaar geleden achter me had gelopen, maar op deze avond heb ik het gewoon weer opgepakt, alsof het niets is.” Angelo keek naar Carmen. Wat kon het zijn dat misschien zo vreselijk was. Hij kon zich niet iets in denken wat ze misschien zou doen, misschien dat ze stal om rond te komen, of dat misschien mensen vermoorden. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en schudden onopgemerkt zijn hoofd en keek even naar de grond. “Ik wil het je wel laten zien, maar waarschijnlijk ga je walgen en het is zo’n mooie avond, dan moet je niet vol met afkeer in je mond zitten” Angelo keek weer op naar Carmen en haalde zijn schouders op.
"Als jij je opgelucht zou voelen om het misschien te vertellen. Ik heb al veel rare dingen gezien en meegemaakt. En trouwens wat je ook doet, tot nu toe heb ik geen slechte indruk van je, ik denk niet dat het ook zou veranderen als je wel zou laten zien wat je deed." Zei Angelo en hij glimlachte vriendelijk. Angelo was niet de type jongen die snel zijn mening over iemand zou veranderen, al kende hij haar duisterste geheimen die het dag licht niet konden verdragen. “Zijn er dingen in het leven die jij wilt doen voor je doodgaat, Angelo? Of, stel dat, je nu zou sterven, zou je dan trots sterven omdat je alles hebt gedaan wat je zou willen doen?”
"Ik zou nooit met trots sterven, aangezien er genoeg dingen zijn gebeurd waar ik niet trots op ben. En als ik nu zou sterven zou ik alles er aan doen om terug te komen naar deze wereld omdat ik nog lang niet kan sterven..." Angelo beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar de grond. "Dahlia heeft mij nog steeds nodig en ik wil niet dat ze zonder vader opgroeit." Zei Angelo zachtjes. Hij keek weer naar Carmen en probeerde een klein glimlachje over zijn lippen te krijgen.

Carmen glimlachte. “Ik wil het je wel vertellen, maar het ligt nogal ingewikkeld…misschien vertel ik het je zo, als ik de moed heb verzameld en de juiste woorden heb gevonden om het te vertellen” zei ze en ze knikte op haar uitspraak wat kracht bij te zetten. Toch vond Carmen het wel fijn dat ze geen slechte indruk op hem had gemaakt, want dat deed ze niet zo graag. Ze wilde graag laten zien dat ze ook goede kanten had en dat was nu zeker aan het lukken. Toen begon hij haar vraag antwoord te geven en Carmen keek hem geïnteresseerd aan, ze mocht zijn kijk op dingen wel en vond dat hij goed kon vertellen. “Heb jij al een kindje?” vroeg ze verbaasd en ze glimlachte “Waarschijnlijk is ze heel erg mooi. Lijkt ze op jou of op haar moeder? Hou oud is ze nu?” Een beetje enthousiast klonk dat misschien, maar Carmen was gek op kinderen en kinderen vonden haar ook meestal wel lief. Behalve als ze boos op ze werd, maar kinderen vonden dan niemand heel erg lief als er tegen ze geschreeuwd werd. Ja. Maar goed. “Uit je opmerking kan ik opmaken dat je heel erg veel om haar geeft. Dat is logisch natuurlijk, want het is je kind, maar in deze tijd zie je vaak dat kinderen verwaarloosd worden en dat is zo sneu om te zien. Kinderen die langs de straat zitten om geld te vragen, omdat hun ouders te beroerd zijn om normaal voor het kind te zorgen. Daar kunnen ze niet altijd wat aan doen, maar toch…ik zou mijn kinderen nooit aan de rand van een straat laten staan. Nooit.” Carmen had geen kinderen, maar ze wist zeker dat ze nooit zo wreed kon zijn. Het was gewoon sneu om te zien hoe sommige kinderen meer ouders voor hun ouders waren, dan ouders zich als ouders tegenover hen gedroegen. En toen was ze op het punt gekomen dat ze Angelo wel wilde vertellen wat er vroeger met haar is gebeurd. Eventjes was het stil, ze was op zoek naar de juiste woorden, maar ze kon maar beter vertellen waar het op stond: “Ik heb in de prostitutie gezeten…” Haar stem was ontzettend zachtjes en meteen voelde het alsof iemand haar keel dichtkneep. Al gauw herstelde ze zich weer en keek naar de grond. “Omdat ik te dom was om naar mijn ouders te luisteren en mezelf niet kon onderhouden. Ik ben hierheen gevlucht, want je komt nogal moeilijk uit die scene, om het zo maar eens te noemen en ik beloofde mezelf het nooit meer te doen. Maar ik heb het vanavond weer gedaan, omdat ik achter loop met mijn huur en ik heb daarbij iemand best wel schade toegebracht…” Ze durfde Angelo niet aan te kijken, Carmen was bang voor zijn reactie.

“Ik wil het je wel vertellen, maar het ligt nogal ingewikkeld…misschien vertel ik het je zo, als ik de moed heb verzameld en de juiste woorden heb gevonden om het te vertellen” Angelo keek Carmen even aan, blijkbaar was het nog al iets moeilijks, of juist iets heel persoonlijks. Hij knikte rustig en keek weer voor zich.
"Sommige dingen zijn bedoelt om geheim te blijven, in elk geval dat denkt de mens. Ik denk juist dat als we geheimen delen we opluchting en steun kunnen vinden, ook al kunnen mensen niets voor je doen dan alleen meeleven." Fluisterde Angelo zachtjes. Angelo vormde een glimlach op zijn gezicht toen Carmen zoveel over Dahlia vroeg. Ja Dahlia was de enige persoon die hem echt gelukkig kon maken.
"Ze is prachtig, ze lijkt veel op haar moeder, maar gelukkig zit mijn deel er ook in. Haar ogen zijn echt prachtig een is fel blauw en de ander is diep bruin. Ze is nu 4 maanden ouden, nog niet heel oud, maar het voelt alsof ze er altijd al is geweest. Zelfs in het begin voelde het gewoon normaal. Ik hoefde nergens aan te wennen, ze was er gewoon en ik zou voor haar zorgen zoals een echte ouder zou doen." Zei Angelo met een glimlach. Natuurlijk had Aphrodite haar deel er ook in, maar hij zag Dahlia toch het meest omdat ze bij hem woonde. “Uit je opmerking kan ik opmaken dat je heel erg veel om haar geeft. Dat is logisch natuurlijk, want het is je kind, maar in deze tijd zie je vaak dat kinderen verwaarloosd worden en dat is zo sneu om te zien. Kinderen die langs de straat zitten om geld te vragen, omdat hun ouders te beroerd zijn om normaal voor het kind te zorgen. Daar kunnen ze niet altijd wat aan doen, maar toch…ik zou mijn kinderen nooit aan de rand van een straat laten staan. Nooit.” Angelo glimlachte breed en keek weer naar Carmen, ze sprak het uit alsof ze het herkende alsof ze het had meegemaakt.
"Ik zou Dahlia nooit aan de kant zetten, zij blijft voor mij de belangrijkste persoon." Zei Angelo, het klonk misschien een beetje raar om dit te zeggen als 19 jarige, maar het voelde toch echt zo. “Ik heb in de prostitutie gezeten…” Angelo fronsde zijn wenkbrauwen en keek Carmen vragend aan. Hij schudden lichtjes zijn hoofd en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wist niet heel goed wat hij moest zeggen, of hij haar moest omhelzen of juist niet. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar er kwam niet veel uit. Hoe moest hij nou reageren? Hij zag Carmen nu niet aan als iemand die vies was of niet goed bij haar hoofd. Soms kon je rare dingen doen in je leven om in leven te blijven. “Omdat ik te dom was om naar mijn ouders te luisteren en mezelf niet kon onderhouden. Ik ben hierheen gevlucht, want je komt nogal moeilijk uit die scene, om het zo maar eens te noemen en ik beloofde mezelf het nooit meer te doen. Maar ik heb het vanavond weer gedaan, omdat ik achter loop met mijn huur en ik heb daarbij iemand best wel schade toegebracht…”
"Dat moet vreselijk zijn, om je lichaam te moeten verkopen om te kunnen blijven leven." Zei Angelo zachtjes. Hij keek naar Carmen en schudden lichtjes zijn hoofd. "Wouden je ouders je niet helpen? Hebben ze alleen maar toe gekeken hoe je dit deed?" Vroeg Angelo terwijl hij opstond en haar richting in liep.

Carmen vond het prachtig om te zien hoe erg Angelo om zijn dochtertje gaf. Hij was pas jong, maar je kon zien dat hij wist waar hij over sprak. Ooit hoopte ze zelf ook om een kindje vast te houden, om van dat kindje te houden en het te vertroetelen. Ze zou ervoor zorgen dat dit kindje een geweldige jeugd zou hebben. Nadat Carmen haar uitspraak had gedaan, hoorde ze dat Angelo dichter naar haar toe liep. Hij zei dat het vreselijk moest zijn om je lichaam te moeten verkopen en of haar ouders alleen maar hadden toegekeken. Carmen glimlachte minachtend. “Het is verschrikkelijk om je lichaam te moeten verkopen. Het erge is nog dat de meeste mensen die je gebruiken ruim het dubbele van jouw leeftijd zijn, zelfs af en toe nog een paar jaartjes erbij” mompelde ze zachtjes en keek weg, ze durfde de jongen niet aan te kijken. Ze was benieuwd hoe hij over haar zou denken nu. Vies? Negatief? Of toch nog positief? Ze had geen idee. “Mijn ouders wisten het wel” ging ze vervolgens zachtjes verder en grinnikte nogmaals minachtend “Maar ze zeiden dat het mijn eigen schuld was. Ik wilde geen advocaat worden, ik wilde geen tandarts worden, ik wilde geen psychologe worden, ik wilde geen hersenloos beroep uitvoeren en elke dag dezelfde sleur hebben totdat je 65e en vervolgens achter de geraniums gaan zitten om de rest van me leven niets meer uit te vreten, nou, dan moest ik maar op de blaren zitten” Carmen schudde haar hoofd en keek naar haar nagels. Ze kuchte zachtjes en verharde haar stem, deze stem was meer zelfverzekerd. Ze stak haar armen achter zich neer, leunde hierop en stak haar benen uit. Ondertussen keek ze Angelo nu wel aan, de schaamte was weer een beetje weg. “Dus begon ik met muziek maken. Begonnen met het spelen van covers in cafés, later begon ik zelf liedjes te schrijven en piano erbij te spelen” zei ze sterker en knikte nogmaals bevestigend. “Dus zorg dat Dahlia dat niet overkomt. Het lijkt me vreselijk om je dochter dit soort dingen te zien doen, dus ik snap het niet van mijn vader. Hij was ook nog eens mijn biologische vader. Van mijn stiefmoeder had ik niet anders vermoedt” Toen stond ze op, zodat ze hem recht aan kon kijken. “Zou ik Dahlia misschien een keer mogen zien? Ik ben echt heel erg nieuwsgierig naar haar geworden, dan neem ik iets leuks voor haar mee. Als een soort suikertante!” zei ze een stuk enthousiaster.

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip toen Carmen verder ging over het werk wat ze deed. Hij vond het vreselijk om te horen dat de mannen waarmee ze het deed nog veel ouder waren dan zij. Hij wou dat hij haar kon helpen, maar hoe. Hij had het geluk dat hij nog thuis woonde. Dat zijn moeder hem nog wel eens wilde helpen als hij zelf niet helemaal rond kwam. Hij voelde zich ook wel erg schuldig daar over. Maar meer over het feit dat hij soms nog loopt te klagen over geld, terwijl er meisjes zijn zoals Carmen die dingen doen tegen haar wil in om aan geld te komen.
"Waarom wilde je ouders je niet helpen. Waarom is het zo erg dat je geen advocaat wilde worden, dat je geen normaal leven wilde lijden zoals elk ander mens. We kunnen sowieso geen normaal leven lijden zoals andere mensen." Zei Angelo terwijl hij naar de grond keek. Hij zelf in elk geval niet, hij was vaak genoeg bij zijn vader, hij was vaak in de goden wereld om dingen op te lossen. Hij keek weer naar Carmen en zuchtte zachtjes.
"Ik zal beloven dat Dahlia niets zou over komen. Ik denk ook niet dat Aphrodite het toe zou laten. Dan denk ik dat er niet veel van me over zou blijven." Het laatste zei Angelo zachter terwijl hij weer terug keek naar de grond. Hij moest er niet aan denken dat er zo iets zou gebeuren met Dahlia. Dan zou hij het liever nog zelf doen, dan dat hij Dahlia dat soort werk zou op moeten laten klappen. Niet dat hij waarschijnlijk ooit zulk werk zou gaan krijgen omdat hij tot nu toe nog geen vrouwen kende die seks wilde en daar geld aan uit zouden geven. Nou ja misschien Aphrodite als Ares haar zou dumpen en Angelo ook niets meer van der wilde. “Zou ik Dahlia misschien een keer mogen zien? Ik ben echt heel erg nieuwsgierig naar haar geworden, dan neem ik iets leuks voor haar mee. Als een soort suikertante!” Angelo glimlachte en keek Carmen aan.
[b]"Ik denk dat Dahlia dat wel erg leuk zal vinden. Ik vind het in elk geval wel een leuk idee!" Glimlachte Angelo.

Carmen keek Angelo even aan. “Mijn ouders wilden dat. En als het niet gebeurd zoals mijn ouders wilt, is het volgens hun fout. Zelfs als blijkt dat hun ongelijk hadden of het fout hadden. Zo zitten ze nou eenmaal in elkaar” antwoordde ze hem en ze haalde eventjes haar schouders op. Carmen kon er ook niets aan doen. Angelo beloofde haar dat Dahlia nooit wat zou overkomen en dat Aphrodite dat ook niet zo toestaan. Aphrodite? Wat had die daar mee te maken? Gelukkig kreeg ze toestemming om haar een keertje te zien en een brede glimlach ontstond op het meisje haar gezicht. “Dankje,dat lijkt me heel erg leuk! Je moet maar een keer zeggen wanneer, ik woon hier in de buurt, in de enige flat in dit buurtje, dus het is niet heel erg moeilijk te vinden ofzo” vertelde ze hem. De reden dat ze hem dit vertelde, was omdat ze hem wel redelijk vertrouwde. Nou ja, vertrouwde, ze wist dat hij waarschijnlijk niets geks zou uitvoeren. Dat merkte ze op de manier waarop haar gedachtes iets waren afgezwakt bij hem in de buurt, ze was minder alert op het letten van gevaar en ze voelde zich meer ontspannen. Toen schoot Carmen weer iets naar binnen. “Is Aphrodite de moeder van Dahlia?” vroeg ze zachtjes en nieuwsgierig “Niet om grof over te komen hoor, maar gewoon uit interesse” Nee, Carmen had geen vooroordelen. Nooit.

Angelo beet zachtjes op zijn onderlip toen Carmen over haar ouders vertelde. Hij kon het niet begrijpen dat je als ouder zo aan de zij lijn wilde gaan staan. Dat je het maar gewoon liet gebeuren en toe keek hoe je eigen kind het steeds moeilijker kreeg. Hij liet zijn blik even over de grond leidde maar eindigde weer bij Carmen. Hij wou dat hij haar kon helpen, misschien zou ze het al gewoon leuk vinden als ze gewoon vrienden werden. Misschien was dat gewoon het beste idee en later kon hij altijd nog helpen als er iets aan de hand was. “Dankje,dat lijkt me heel erg leuk! Je moet maar een keer zeggen wanneer, ik woon hier in de buurt, in de enige flat in dit buurtje, dus het is niet heel erg moeilijk te vinden ofzo”
"Het lijkt mij ook super leuk, ook voor Dahlia." Hij dacht even na over het flatgebouw hoe hij daar moest komen. Hij was er wel een paar keer geweest. "Dat is zeker niet moeilijk te vinden." Zei Angelo toen hij eindelijk de hele route in zijn hoofd wist. Eigenlijk was het super makkelijk, hij zelf woonde hier ook maar een paar straten vandaan in een gezinswoning samen met Dahlia en zijn moeder. “Is Aphrodite de moeder van Dahlia?” Angelo glimlachte toen Carmen meteen excusses maakte omdat ze dacht dat ze grof over kwam.
"Maakt niet uit, ja ze is de moeder van Dahlia." Eigenlijk was dat best vreemd om te zeggen. Hij had paar weken geleden ongelofelijke ruzie gehad met Aphrodite. Ze wilde hem niet meer zien en is ook alleen nog maar langs geweest voor Dahlia als hij er niet was. "Het ligt nog al moeilijk, Dahlia was niet echt gepland en Aphrodite en ik kunnen niet echt goed door een deur de laatste tijd. Dahlia woont nu bij mij en Aphrodite komt alleen maar langs als ik niet thuis ben. Waarschijnlijk is ze nu ook bij Dahlia omdat ik vandaag in de onderwereld was." Probeerde Angelo uit te leggen. Eigenlijk klonk het alleen nog maar vreemder nu hij het uit probeerde te leggen.

Carmen knikte toen hij vertelde dat Aphrodite de moeder was. Dat was haar vermoeden dus ook al geweest. Eventjes keek ze weg en keek hem toen weer aan, toen hij een uitleg erover gaf. “Voel je jezelf dan nu niet heel erg rot omdat ze nu misschien bij haar is? Hou je van Aphrodite, en dan bedoel ik op een romantische wijze of gewoon vriendschappelijk?” vroeg ze hem “Want als Dahlia een ongelukje was, en dat is eventjes om het kort samen te vatten, want een ongeluk is ze vast en zeker niet als ik jou zo hoor, dan…ik weet niet, dan lijkt het me nogal raar en vreemd om Dahlia met haar te moeten delen. Niet dat je haar van Aphrodite moet afpakken ofzo, maar het zou wel makkelijker zijn als jullie een beetje met elkaar over weg kunnen. Jullie hebben samen iets ter wereld gebracht en normaal gesproken zou dat iets moois moeten zijn” Carmen knikte en keek toen weer eventjes naar de maan. Om de een of andere reden gaf dat haar altijd een beetje rust, alsof er iemand over haar waakte. Haar moeder? Nee, vast niet. Het is nogal cru om te geloven dat haar moeder over haar zou waken. “Denk je dat Aphrodite een goede moeder voor Dahlia is?” fluisterde ze toen nog zachtjes, terwijl haar blik nog steeds op de hemel gericht was “Zouden jullie haar samen kunnen opvoeden? Want ja, een stabiele verhouding tussen de ouders is misschien voor Dahlia het beste.” Carmen voelde zich een beetje dromerig en een beetje moe, alsof ze net een paar kilometer had hard gelopen. Eventjes wreef ze met haar handen door haar ogen en wendde haar blik van de hemel af.

“Voel je jezelf dan nu niet heel erg rot omdat ze nu misschien bij haar is? Hou je van Aphrodite, en dan bedoel ik op een romantische wijze of gewoon vriendschappelijk?” Angelo haalde zijn schouder lichtjes op voor beide vragen. Ja hij voelt zich rot omdat Aphrodite nu waarschijnlijk bij Dahlia was. Hij kon al voor zich zien hoe ze met haar aan het spelen was en aan het knuffelen. Hoe ze vertelde dat ze het mooiste meisje was dat er bestond. En ja hij hield nog steeds van haar. Ondanks dat hij ook gevoelens had voor Lauren, maar Aphrodite maakte ook nog steeds iets bij hem los.
"Het zou niet uit maken, al hield ik van Aphrodite of niet. Ze zou nooit van mij gaan houden zoals bij een normaal gezin." Zei Angelo zachtjes. “Want als Dahlia een ongelukje was, en dat is eventjes om het kort samen te vatten, want een ongeluk is ze vast en zeker niet als ik jou zo hoor, dan…ik weet niet, dan lijkt het me nogal raar en vreemd om Dahlia met haar te moeten delen. Niet dat je haar van Aphrodite moet afpakken ofzo, maar het zou wel makkelijker zijn als jullie een beetje met elkaar over weg kunnen. Jullie hebben samen iets ter wereld gebracht en normaal gesproken zou dat iets moois moeten zijn” Angelo glimlachte toen Carmen Dahlia een ongelukje noemde. Tja dat kon je wel zeggen dat ze dat was, maar het was wel een lief ongelukje. Angelo beet zachtjes op zijn onderlip en knikte dan ook maar uiteindelijk.
"Je hebt gelijk, ik moet ook met haar gaan praten, maar dat is het hem juist. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet gaan zeggen of wat ik überhaupt maar tegen haar wil zeggen. Soms als ik er over nadenk dan snap ik nog steeds niet waarom we die avond zo'n ruzie hebben gehad. Ik bedoel ik weet wel waar het over ging, maar waarom het allemaal zo moeilijk moet. Ik heb altijd van Aphrodite gehouden, maar zij niet van mij zoals ik het wilde. Ik wist meteen van af het begin dat ik niet de enige was en dat ze meestal alleen maar kwam voor een pleziertje en heus niet om goeie vrienden te worden. Natuurlijk heb ik haar ook zo behandeld, maar ik wilde wel meer van haar. Ik wilde haar gewoon beschouwen als iemand waar ik echt van hield en die ook van mij hield." Angelo beet opnieuw op zijn lip toen hij bijna alles op tafel had gegooid. Hij keek weg van Carmen en ging weer terug op de stoep zitten. Het was belachelijk om zoiets te zeggen tegen een wild vreemde, maar het luchtte wel een keer op, om tegen iemand te zeggen wat hij nou echt voelde.

Rustig had ze zijn verhaal aangehoord. Het leek wel een soort soap. Maar nee, was dit maar televisie, want dit was gewoon het echte leven. Het keiharde leven. Het leven was hard, zelfs voor de halfgoden. Carmen zag dat hij wegkeek en op de stoep was gaan zitten. Ze beet even op haar onderlip. Ze wilde hem helpen, ja, dat wilde ze echt doen. Sommige mensen waren misschien weggelopen, maar nadat alles er uit was, kon ze niet weglopen. Sowieso zou Carmen dat nooit doen, daar hoefde ze niet eens aan te denken. Dat was onrespectvol en onbeschoft. Met een zacht zuchtje ging Carmen naast hem zitten en wreef eventjes troostend over zijn rug. Door haar gave kon Carmen voelen dat hij verdriet had. En pijn. Dat deed Carmen wat. “Luister, Angelo..” begon Carmen en ze zocht naar de juiste woorden, ze wilde hem niet beledigen of nog meer pijn doen dat hij al voelde “Je kan niet dwingen om van je te houden. Helaas niet, want niets doet meer pijn dan dat diegene van wie je houdt niet van jou houdt. Je moet een keer met haar gaan praten, ook al kan je haar niet dwingen. Ze moet er wel voor je zijn, want je kan geen kind in je eentje opvoeden” Een medelevend glimlachje stond op haar gezicht, ze had echt medelijden met hem. Ze dacht na, hoe kon ze hem zo goed mogelijk helpen? “Weet je, ik weet dat ik je pas net ontmoet heb, maar ik wil je echt helpen, dus als ik iets voor je kan doen, moet je echt zeggen” vertelde ze hem en glimlachte nog een keer, om te laten zien dat ze het meende “Dahlia heeft echt geluk met zo’n lieve vader, zelfs als je haar alleen op moet voeden, dan komt het heus wel goed. Ze wordt vast en zeker super en super gelukkig!”

Angelo staarde een beetje suffig voor zich uit terwijl hij zelf ook nog even nadacht over alles wat hij net vertelde. Hij voelde de hand van Carmen over zijn rug heen wreef. Hij keek opzij en zag Carmen naast hem zitten. “Luister, Angelo..” Angelo glimlachte kleintjes, waarschijnlijk zou hij nu een heel verhaal krijgen over hoe het allemaal moest. Of hoe een ander het allemaal zou aanpakken. Carmen was niet de enige die het hem vertelt heeft. Zijn moeder had hem ook al achterna gezeten met haar verhalen en haar oplossingen. Maar hij wist niet hoe hij met Aphrodite moest gaan praten. Waarschijnlijk zou er niets uit komen en zou de ruzie alleen nog maar erger worden. “Je kan niet dwingen om van je te houden. Helaas niet, want niets doet meer pijn dan dat diegene van wie je houdt niet van jou houdt. Je moet een keer met haar gaan praten, ook al kan je haar niet dwingen. Ze moet er wel voor je zijn, want je kan geen kind in je eentje opvoeden” Carmen was de eerste die ook aan Dahlia dacht.
"Ik weet het, ik weet ook dat ik met haar moet praten, maar ik ben bang dat de ruzie alleen maar erger word. Nu lopen we beiden niemand in de weg en kunnen er ook geen conflicten ontstaan." Zei Angelo en hij keek weer voor zich uit. Natuurlijk was het niet goed voor Dahlia. Ze zou nooit haar ouders bij elkaar zien, iets wat Angelo ook nooit had gezien. Het was ook iets wat hij altijd gewild had, dat hij zijn vader en moeder bij elkaar had gezien. Nog steeds verlangde Angelo naar dat beeld, maar hij wist dat hij het nooit zou zien. Het was ook belachelijk idee.
"Dankje, ik zal zeker naar je toe komen als er iets is." Glimlachte Angelo toen Carmen aanbood om hem te helpen als hij hulp nodig had. Carmen kon ook altijd bij hem aankloppen als er iets was. “Dahlia heeft echt geluk met zo’n lieve vader, zelfs als je haar alleen op moet voeden, dan komt het heus wel goed. Ze wordt vast en zeker super en super gelukkig!” Angelo lachte zachtjes en knikte daarna.
"Daar ga ik zeker voor zorgen."

Carmen knikte toen Angelo zei dat hij ervoor ging zorgen dat Dahlia een goeie jeugd ging krijgen en dat ze gelukkig zou worden. Dat was een kind hoorde te hebben, ouders, of in dit geval ouder, die 100% voor het kind zou gaan en voor het kind zou vechten. Angelo was zo’n ouder. “Maar, als je telkens haar uit de weg blijft lopen, dan loop je eigenlijk weg voor je probleem” probeerde Carmen zachtjes, om hem niet agressief of iets te maken, want ze probeerde hem immers te helpen “En als jullie niet met elkaar praten weet je niet waar je aan toen bent. Kom op, jij lijkt me een verstandige jongen en Aphrodite is een godin die ook beter zou moeten weten. Ook al zijn godinnen niet altijd even zuinig met de kinderen die ze ter wereld brengen. Tenminste, niet met alle kinderen” Carmen rolde met haar ogen en dacht aan haar eigen situatie. Haar moeder was voor Scott en nog nooit had ze haar gesproken. Scott was de enige directe connectie tussen haar en haar moeder. En dat vond ze gewoon sneu, omdat zij ook een moeder wilde die goed voor haar zou zorgen en haar zou opvangen als het even niet meer verder kon. Carmen trok haar knieën op tot ze onder haar kin waren en liet haar kin erop rusten. Eventjes sloot ze haar ogen en was ze heel even weg van de wereld. Al gauw kwam ze weer terug en deed haar ogen weer open, de wereld om haar heen was niet veranderd. Was nog altijd hetzelfde. “Weet je wat ik me soms afvraag?” begon Carmen “Waarom het allemaal zo moeilijk is. Waarom kan het leven niet gewoon makkelijk zijn? Voor jou: jij, Aphrodite, Dahlia en ze leven nog lang en gelukkig. En voor mij: vader, biologische moeder, halfbroertje, klaar.” Alweer rolde ze met haar ogen. Life sucks.

“Maar, als je telkens haar uit de weg blijft lopen, dan loop je eigenlijk weg voor je probleem” Angelo beet zachtjes op zijn onderlip en keek even naar de grond. Hij wilde wel zeggen dat Carmen gelijk had, maar ergens was hij te koppig om het hard op toe te geven.“En als jullie niet met elkaar praten weet je niet waar je aan toen bent. Kom op, jij lijkt me een verstandige jongen en Aphrodite is een godin die ook beter zou moeten weten. Ook al zijn godinnen niet altijd even zuinig met de kinderen die ze ter wereld brengen. Tenminste, niet met alle kinderen” Angelo keek even op naar Carmen en knikte langzaam. Als hij nooit met Aphrodite zou gaan praten dan zou hij ook nooit weten wat hij moest doen. En toch als Dahlia later groter zou zijn, dan zou ze hem echt wel vragen naar haar moeder. Vragen waarom ze niet samen zijn en vragen waar ze is. Angelo keek weer weg van Carmen en staarde even in het duister. Alles wat hij wilde zeggen was dat ze gelijk had. Dat hij met Aphrodite moest praten, maar telkens als hij zijn mond opende kon hij de klanken niet maken. Angelo keek weer naar Carmen toen ze hem vroeg of hij wist wat ze zich af vroeg. “Waarom het allemaal zo moeilijk is. Waarom kan het leven niet gewoon makkelijk zijn? Voor jou: jij, Aphrodite, Dahlia en ze leven nog lang en gelukkig. En voor mij: vader, biologische moeder, halfbroertje, klaar.”
"Ik denk dat als we alles zo makkelijk voor elkaar kunnen krijgen, het leven geen zin meer heeft. Waarom zou je willen leven in wereld waar je niets meer te wensen heb. Waar je gewoon achter over kan hangen en kan toe kijken naar hoe alles perfect is," Zei Angelo zachtjes. Natuurlijk was het allemaal veel makkelijker als je niets meer hoefde te doen aan je leven. Maar waar zou je dan nog voor leven? Waar zou het avontuur zijn en het verdriet, maar ook de leuke dingen.
"Zou jij willen leven in een perfecte wereld, waar de leuke dingen niet meer speciaal zijn omdat er geen verdrietige gebeurtenissen gebeuren?" Vroeg Angelo zachtjes.

» No light, no light in your bright blue eyes.