Should have killed you, but we have too much in common.

Eventjes was Carmen geschrokken. Was Ceto de moeder van Madelène? Maar dan kon Madelène maar één enkel iemand zijn en dat verontrustte Carmen. “Nee” sprak ze zichzelf streng toe “Je mag niet zomaar je oordeel op een vooroordeel af laten gaan. Als dit meisje echt is wat het lijkt, dan moet je haar gewoon een kans geven. Als ze je had willen vermoorden, had ze dat toch waarschijnlijk al gedaan.” Bij Carmen vielen nu wel de puzzelstukjes op zijn plek. Dat verklaarde waarom haar moeder een hekel had aan deze vrouw. Maar haar moeder…ze had zich als een monster gedragen. Carmen luisterde naar de gerustellende woorden van het meisje dat naast haar zat en ze was er van overtuigd dat Madelène haar niets aan zou doen. Ze zou haar vast en zeker niet vermoorden. Niet door haar moeder. Deze woorden zou ze zeker niet gezegd hebben als ze Carmen niet aardig had gevonden, of ze kon gewoon ontzettend goed toneelspelen, maar dat verwachtte ze niet. Carmen kon namelijk goed door leugens heen kijken en dit leek haar geen leugenaar. Hun korte stilte werd al gauw verstoord, nadat iemand Madelène had opgepakt en haar het water van de rivier ingooide. “O God…!” riep Carmen gauw uit en stond op, om te kijken wie haar nieuwe vriendin in het water had gegooid. Voor haar stond een man die ze herkende als een man uit het café. “Vuile klootzak!” gilde ze razend naar de man en wilde haar hand uitsteken, om hem een flinke knal te verkopen, maar de man pakte haar arm en draaide deze op haar rug. Met een luide gil stond Carmen met haar rug naar de man en besloot om haar andere arm te gebruiken. Met haar arm gaf ze de man een flinke stoot tussen zijn longen, zodat hij naar adem hapte. Gauw draaide ze zich om en gaf hem een flinke schop tussen zijn edele delen. Eventjes bracht ze haar hoofd naar zijn oor en fluisterde in zijn oor: “Klootzak”. Toen spuugde ze op hem en rende gauw naar de rand van de rivier. Carmen besloot niet om haar kleding uit te trekken, dat had toch geen zin, maar zachtjes liet ze zich in het water glijden. Gauw zwom ze naar de plek waar Madelène in het water was gevallen en dook onder water. Het water was als een zwarte diepte en ze kon niets zien. Toen besloot Carmen maar gewoon een beetje te voelen onder water, wat kon ze anders doen? Ze had immers niets wat het water een beetje kon verlichten. Na een paar minuten gevoeld te hebben, voelde ze uiteindelijk iets. Het voelde als een mensenhuid en als een deel van een arm. Waarschijnlijk de pols. Carmen gaf er een flinke ruk aan en zwom toen naar de oppervlakte, hopelijk met de arm van Madelène. Toen ze eenmaal boven was, was het niet Madelène die ze in haar hand vast had, maar een lijk. Carmen gilde luid toen ze het lijk los liet en trapte het van zich af. Wie deed er in godsnaam…? Maar veel tijd om na te denken was er niet, ze moest Madelène vinden. Al gauw was ze weer onderwater en taste ze het water af met haar handen, waarna ze uiteindelijk weer mensenhuid voelde. Was dit dan wel Madelène?

Tienduizenden messen staken in haar lichaam en het kleine beetje lucht wat ze nog had werd uit haar longen geblazen toen Medusa het wateroppervlak doorboorde. Het water was ijskoud. Wild maaide ze met haar armen en benen om naar het oppervlak te komen, maar het wilde niet werken. Ze voelde dat ze langzaam zwaarder werd en naar de bodem zonk. Medusa probeerde met nog een laatste beweging zich omhoog te krijgen, maar bewegen lukte bijna niet meer. Ze dreef langzaam weg. Ze sperde haar ogen wijd open toen ze iets langs haar arm voelde glijden. Was het Carmen? Was het eerste wat door haar hoofd schoot. Zou die klootzak haar ook te pakken hebben gekregen? Medusa hoopte dat Carmen het wel zou halen. Haar leven was meer waard dan haar eigen. Of misschien gingen ze wel samen dood. Dood. Bij dat woord schrok Medusa weer. Als ze nu dood zou gaan, zou ze haar overtocht bij de Styx weer niet kunnen betalen, en was ze weer gedoemd voor eeuwig bij de rivier te zitten. Medusa voelde dat ze lucht moest halen, maar wist dat ze het niet kon. Maar de verleiding was te groot. Ze opende haar mond en nam ademde diep in. Haar longen vulden zich met water, en haar gedachten werden wazig.

Een jonge versie van Medusa zat op de trappen die naar een verhoging leidden waarop een groot beeld van een vrouw stond. Het meisje op de trappen kamde haar haren met haar vingers en zong zachtjes een lied. Toen viel er een schaduw over haar heen en kwam en man de tempel binnen. Hij had een ontbloot bovenlichaam en was redelijk gespierd. Hij droeg een drietand. Medusa wist wie dit was, dit was Poseidon. Ze glimlachte naar hem. Hij glimlachte op een raadselachtige manier terug en liep op haar af. Hij ging naast haar zitten en begon haar haren te strelen. Het meisje werd onrustig en wilde opstaan, maar de god greep haar bij haar schouders en duwde haar terug naar beneden. Medusa wilde schreeuwen maar het lukte niet. Medusa sloot haar ogen. Opeens was het koud om haar heen. Ze hoorde een vrouw tegen haar schreeuwen. Ze opende haar ogen. De vrouw was Athena, maar ze was veranderd. Van de kalme godin was niets over, ze was woedend. Ineens kronkelden er slangen over Medusa's schouders. Toen een vlammende pijn bij haar hals. Daarna was er weer water. Zwart water dit keer. Zwart water, en heel veel gefluister. Waar was ze?

Medusa sperde haar ogen nog eenmaal wijd open en gilde zonder geluid. Na een laatste beetje gespartel werd ze rustig. Ze accepteerde wat er komen ging, want ze wist dat ze er toch niet onderuit zou komen. Vlak voordat ze het zwarte water, waarvan ze wist dat het de Styx was weer zag, voelde ze een hand over haar arm glijden.

Carmen had de arm stevig vast, vast besloten om de arm niet los te laten totdat ze zou zien wie het was. Ze wist dat de persoon bij wie de arm hoorde in leven was, want ze had een aantal keer gespartel gevoeld. Dat had Carmen gevoeld door de manier waarop het water in de rivier lag, want dat had een paar keer bewogen. Er was dus beweging. Carmen keek omhoog, ze zakten steeds verder weg de rivier in, er moest nu echt wat gebeuren. Met een stevige kracht van haar benen schoot ze omhoog, het leek wel magisch! Carmen hoorde een stem nogal dingen zeggen, dingen die ze niet kon verstaan, in een taal die ze niet begreep. Het was een mannenstem. Haar vader? Haar opa? Carmen had geen flauw idee, maar door de stem ging ze sneller omhoog, vond ze kracht om sneller omhoog te komen. Na ongeveer een halve minuut waren ze boven en Carmen hapte naar adem. Terwijl ze de arm nog vast had, sleepte ze het lichaam wat er aan hing mee naar de kant en liet het los toen ze de kant eenmaal bereikt hadden. Carmen legde haar armen op de kant en hapte schokkerig naar adem. Haar mascara was volledig uitgelopen, het maakte lange lijnen op haar gezicht en het natte haar veegde ze uit haar gezicht. Gauw draaide ze zich naar de persoon naast zich, waarvan ze hoopte dat het Madelène was. “Gaat het?” piepte ze.

Hoewel ze buiten bewustzijn was, kreeg Medusa toch nog vaag iets mee van wat er om haar heen gebeurde. Ze voelde een warm lichaam tegen het hare aangedrukt en voelde hoe ze met haar schouders de oever van de rivier raakte. Op dat moment werd Medusa wakker. Ze opende haar ogen voorzichtig, en zag de verschrikkelijke uitgelopen mascara in Carmens gezicht. Ondanks de situatie schoot ze in de lach, en het geluid schalde door de stilte van de nacht. "Gaat het?" hoorde ze Carmen uitbrengen. Medusa glimlachte naar het meisje naast haar. Ze probeerde te antwoorden, maar er klonk alleen een hees gerasp. Na een keer haar keel geschraapt te hebben werd ze overvallen door een hoestaanval. Het hoesten bleef maar aanhouden en Medusa werd er benauwd van. Net toen ze wild met haar handen begon te wapperen gulpte er een golf water uit haar mond en hoestte ze nog even na. Toen was het voorbij. Met een schorre stem zei ze: "het gaat wel." Toen sloot ze even haar ogen. Ze merkte hoe moe ze eigenlijk was. "Carmen, ik ben moe," geeuwde Medusa. Toen besefte ze dat ze het meisje nog helemaal niet had bedankt. Ze legde haar hoofd op Carmens schouders. "Bedankt Carmen, als jij er niet was geweest.." Ze hoefde haar zin niet af te maken. Ze zou het zo wel begrijpen.

Carmen hoorde hoe Madelène naast haar hoestte en ze draaide zich voorzichtig om, zodat ze op de rug van het meisje kon kloppen. Uiteindelijk kwam er een flinke plons water uit haar keel en hield het hoesten al gauw op. Ze hoorde dat Madelène haar bedankte en ze voelde haar hoofd op haar schouder. Carmen glimlachte. “Geen dank, lieve schat, dat zou iedereen toch gedaan hebben? Hoe kan je nou iemand laten verdrinken in het water?” vroeg Carmen en bedacht zich dit. Misschien als je iemand heel erg haatte ofzo? Nou ja, maakte niet uit, Madelène was gered. Carmen plaatste haar armen op de rand en drukte zichzelf met veel kracht omhoog. Ondertussen droop er allemaal regen van haar af, wat de grond onder haar nat maakte. Toen zag ze dat de man nog steeds op de grond lag te creperen en Carmen lachte minachtend. “Eigenlijk zouden we jou er achteraan moeten gooien, klootzak” zei ze tegen hem en keek hem met een vernietigende blik aan. Met een gekwelde blik keek hij Carmen aan en ze schudde haar hoofd. Ze zou het graag doen, maar waarschijnlijk kreeg ze zijn 250 kilogram niet vooruit getild. Carmen liep terug naar Madelène. “Hier, pak mijn hand maar, dan kan je jezelf naar boven trekken” zei ze vriendelijk en glimlachte nogmaals.

Toen Carmen zichzelf op de kant duwde was Medusa genoodzaakt zich vast te grijpen aan een pol met hoog gras. “Hier, pak mijn hand maar, dan kan je jezelf naar boven trekken,” zei ze lief. Pas op dit moment drong dit alles echt goed tot Medusa door. Als Carmen haar had willen vermoorden had ze haar simpelweg in het water kunnen laten liggen. Maar ze had dat niet gedaan. Sterker nog, ze was met gevaar voor haar eigen leven achter haar aangegaan. Dit ontroerde haar. Medusa merkte dat er tranen in haar ogen opwelden. Ze sloot haar ogen om dit teken van zwakte niet te laten zien. Toen besefte ze dat je niet altijd zwak hoeft te zijn om te huilen en opende haar ogen. Niet dat Carmen het gezien zou hebben, aangezien ze nog steeds kletsnat was. Medusa liet met een hand het gras los en greep Carmens hand vast. Toen de andere hand, en op de een of andere manier stond ze even later op de kant half tegen Carmen aangeleund. Ze keek om zich heen. Op de man die haar in het water had gegooid na was er niemand in de buurt. Ze keek Carmen aan en barstte toen in snikken uit. Ze rilde helemaal en begroef haar hoofd in de haren van het meisje.

Carmen viste haar natte haren uit haar gezicht, ze had het ontzettend koud. Dat maakte in ieder geval nu niet meer uit, ze had zojuist een leven gered en dat was veel meer waard dan alleen het hebben van nat haar. Opeens hoorde ze juist gesnik naast zich en een gezicht die zich in haar haren drukte. Het was dat van Madelène. Waarom opeens dat verdriet? Was ze niet blij dat ze nog leefde? Troostend aaide Carmen over haar rug en fluisterde troostende woordjes, dingen als “Het komt wel goed”. Na een aantal minuten liet ze Madelène los, pakte ze haar schouders beet en keek ze het meisje aan. “Waarom opeens zo verdrietig, lieve schat? Ben je niet blij dat je nog leeft? Hey, het komt allemaal echt wel goed met je, daar vertrouw ik op. En ik ga je daarbij helpen. Daar zijn vrienden toch voor?” probeerde ze Madelène een beetje moed en troost in te spreken. Ze sloeg haar armen weer over haar nieuwe vriendin heen en keek ondertussen naar de man die achter hen lag. Hij keek met grote ogen naar hen, nog steeds gekweld door de pijn die hij had. Met versmalde ogen keek Carmen naar hem en bewoog haar lippen, maar er kwam geen geluid uit. Haar lippen vormden de woorden: “Waag het niet!”

“Waarom opeens zo verdrietig, lieve schat? Ben je niet blij dat je nog leeft? Hey, het komt allemaal echt wel goed met je, daar vertrouw ik op. En ik ga je daarbij helpen. Daar zijn vrienden toch voor?” Medusa keek naar Carmen. "Natuurlijk ben ik blij dat ik nog leef, ik huilde ook meer van.. Hoe zeg je dat?" En en werd even stil. "Opluchting, blijheid?" aarzelde Medusa. Ze glimlachte en veegde de tranen weg. Niet dat het nut had vanwege het water dat nog uit haar haren op haar gezicht drupte, maar het gebaar was duidelijk. "Misschien dat ik huilde omdat alle emoties van de afgelopen tijd opeens tot me doordrongen." Ze zweeg en stond even stil. Toen vloog ze Carmen om de hals. "Ik ben blij dat ik jou heb ontmoet," zei ze zachtjes. Toen ze Carmen losliet keek ze om zich heen met de bedoeling de man te vinden die haar in het water had gegooid. Ze zag hem nergens. Toen ze Carmen weer aankeek zag ze dat het meisje ergens naartoe keek. Medusa volgde haar blik. Aan de voeten van het meisje lag een zielig hoopje mens. Medusa's adem stokte. Ze had net over hem heen gekeken, maar nu ze hem hier zo zag liggen bekroop een koele woede haar. Een rilling gleed over haar rug. Ze zakte door haar knieën en pakte de kin van de man vast, zodat hij haar aankeek. "Jij," fluisterde ze woedend. "Jij.." Het viel stil. "Jij bent niets," zei ze na iets wat wel een eeuwigheid leek te duren, en met deze woorden drukte ze het gezicht van de man in de modder en keek de andere kant op. Langzaam stond ze op. Ze keek naar Carmen. "Zullen we hier weg gaan?"

Carmen zag de woede die Madelène naar de man voelde en dat was dan ook geheel terecht. Hij had haar zojuist in het water gegooid, wie zou niet boos zijn? Ze zag dat Madelène zijn gezicht in de modder duwde en Carmen grinnikte daarom. Hij had niet anders verdiend. Toen vroeg ze aan Carmen of ze hier weg konden gaan. Carmen knikte. “Ja, dat is goed. Laten we naar een treinstation lopen, kijken of we misschien nog een trein kunnen vinden die naar Athene gaat. Misschien kan ik je dan mijn kleine huisje zien?” bood ze aan en ze hield haar hoofd vragend een beetje schuin “Wel moeten we dan een oplossing vinden voor onze kleding, we kunnen denk ik niet kletsnat in een overvolle trein gaan zitten” Carmen grijnsde breed naar haar nieuwe vriendin. Ze zag de gezichten voor zich van de geïrriteerde gasten in de trein, die boos naar de meisjes keken die kletsnat de trein inkwamen. Eigenlijk wilde ze die gezichten wel zien. “Of we kunnen ook gewoon kletsnat en stinkend de trein ingaan en dan lekker wat gewone, normale mensen gaan irriteren. Wat boeit ons het, ze kunnen ons toch niets maken, right?” stelde ze voor als tweede optie en de grijns op haar gezicht werd breden. Yeah, Carmen was a bad kid.

“Ja, dat is goed. Laten we naar een treinstation lopen, kijken of we misschien nog een trein kunnen vinden die naar Athene gaat. Misschien kan ik je dan mijn kleine huisje zien?" Medusa glimlachte. Ondanks dat ze het verschrikkelijk koud had overweldigde toch een enkele emotie alle anderen. Blijdschap. Ze was blij eindelijk iemand te hebben die gewoon oprecht aardig tegen haar was. "Dat lijkt me leuk, Carmen," zei ze dan ook. “Wel moeten we dan een oplossing vinden voor onze kleding, we kunnen denk ik niet kletsnat in een overvolle trein gaan zitten” Er ontsnapte een klein giechellachje tussen haar lippen door toen ze dacht aan de mensen die hen de trein binnen zagen komen. “Of we kunnen ook gewoon kletsnat en stinkend de trein ingaan en dan lekker wat gewone, normale mensen gaan irriteren. Wat boeit ons het, ze kunnen ons toch niets maken, right?” Deze woorden maakten Medusa nog harder aan het lachen. Ze kon die gezichten zelfs al zien. "Doen we!" zei ze dan ook gretig. Toen klapte ze dubbel vanwege een felle pijnscheut in haar navel. "Au.." kreunde ze zachtjes. Langzaam ebde de pijn weg en ze richtte zich weer op. Ze keek Carmen aan. "Ik heb vanavond een navelpiercing laten zetten," legde ze uit. "Ik hoop niet dat het ontstoken is geraakt door al het vuile water.." Ze haakte haar arm door dat van Carmen en begon te lopen. Waarheen wist ze niet, maar ze hoopte dat Carmen haar wel zou corrigeren als ze een verkeerde weg insloeg. Medusa liep erg gespannen, ze verwachtte namelijk elk moment weer een nieuwe steek in haar navel.

“Ah, vet!” riep Carmen uit toen Madelène vertelde dat ze een navelpiercing had laten zetten. Carmen had ook een piercing in haar navel, plus nog een paar in haar linkeroor en ook nog een paar in haar rechteroor. “Als je hem kundig hebt laten zetten, gaat die pijn zo weer over joh! Als je hem niet bij de eerste de beste tattooshop heb laten zetten, is het goed. Zolang je maar zo’n flesje met chlooroplossing of alcohol hebt meegekregen om het schoon te maken, dat is erg belangrijk” vertelde Carmen het meisje naast zich, terwijl ze richting het station liepen. De meisjes liepen gearmd richting het station, terwijl de lichten van Sparta hun gezichten zacht verlichtte. Carmen keek achter zich en grinnikte. “Kijk, we laten een heel spoor achter ons” zei ze lachend en ze wees op de druppels die op de grond lagen. De weg naar het station was maar kort, ze waren er inmiddels. “Yeah, right…” mompelde Carmen en keek om zich heen “Uhm ja, ik heb zeg maar geen geld meer, tenminste, dat is helemaal verwaterd toen ik jou achterna sprong in het water, dus ik weet niet hoe we aan kaartjes moeten komen. We kunnen zwart rijden, als ze niet controleren, maar ja. Daar zit wel een risico achter” Carmen knikte ernstig. Ondertussen merkte ze dat iedereen naar hen stond te kijken. Lachend zwaaide Carmen naar de mensen. “Hay.” “Hoe is het?” “Kan je het zien?” en dat soort leuzen riep ze naar de mensen en keek toen met een brede grijns naar Madelène. Door het omroepsysteem hoorde ze dat de trein naar Athene over enkele minuten op spoor 1 aankwam. “Oh, fuck it!” riep Carmen uit en pakte de hand van Madelène, terwijl ze haar meetrok naar spoor 1.

Ze sloeg met haar handen op de zakken van haar strakke spijkerbroek toen Carmen begon over dat flesje met een of andere oplossing. Ze voelde niets meer. Het was weg. "Ik had wel een flesje gekregen, maar het is weg," zei ze beteuterd. "Achja, ik koop wel een nieuwe, vast niet zo moeilijk om daar aan te komen." Ze glimlachte naar Carmen en liep door. “Kijk, we laten een heel spoor achter ons” grinnikte het meisje naast haar. Medusa keek om. Inderdaad, er lag een spoor van druppels en kleine plasjes water op de plekken waar zij gelopen hadden. Medusa glimlachte. Ze was echt blij een vriendin te hebben. “Uhm ja, ik heb zeg maar geen geld meer, tenminste, dat is helemaal verwaterd toen ik jou achterna sprong in het water, dus ik weet niet hoe we aan kaartjes moeten komen. We kunnen zwart rijden, als ze niet controleren, maar ja. Daar zit wel een risico achter,” hoorde Medusa Carmen zeggen. Medusa keek bedenkelijk. Ze had geleerd dat je zonder geld nergens kwam in deze wereld. Toen keek ze Carmen aan en liet haar blik over de druipende kleren en de uitgelopen make-up van het meisje glijden. "Wacht maar," zei ze raadselachtig. "Daar weet ik wel wat op." Medusa schoot in de lach toen ze Carmen vrolijk naar de mensen hoorde roepen. Toen trok het meisje haar mee richting een spoorlijn, waar in de verte het doffe gerommel van een aankomende trein al klonk.

"Oke, Carmen," zei Medusa serieus en ze keek haar aan. "Probeer niet meer te lachen, probeer te doen alsof je het heel koud hebt, en een traantje meer of minder kan ook geen kwaad." Ondertussen was de trein gestopt. Medusa had nog nooit eerder in zo'n ding gezeten, en was verbaasd over de snelheid die het maakte. De zucht wind die achter de trein aan kwam blies haar haren voor haar gezicht. Op de heenweg naar Sparta had ze met autorijdende mensen meegelift. Op de terugweg, had ze bedacht, zou ze hetzelfde doen. Het was toch allemaal net iets anders gelopen. Met een zucht gingen de treindeuren open en een paar mannen stapten uit. Niet al te veel, want over het algemeen hadden mensen niet echt wat te zoeken in deze stad. Als laatste kwam de conducteur. Medusa herkende hem aan het pak dat hij droog. Luid snikkend liep ze naar de man toe, haar plannetje was begonnen. Ze klampte zich tegen hem aan en begon te huilen. Toen ze de man sussende woordjes hoorde zeggen en hij met zijn hand op haar rug klopte, snikte ze dat ze het heel koud had. Om het gebeuren wat kracht bij te zetten huiverde ze even. "Het gebeurde allemaal zo snel.. Voordat ik het wist had hij me vast, en toen ik tegen hem zei dat ik niet wilde en zei dat hij me los moest probeerde hij me te verdrinken." Het antwoord van de man ging verloren toen ze weer hard begon te huilen. Ze hoopte dat Carmen meewerkte, hoewel ze niet zeker wist of het meisje haar plan snapte. "Ik heb het zo koud, ik wil zo graag naar huis," fluisterde ze zwakjes. Haar glimlach ging schuil achter het haar dat voor haar ogen hing toen de man zei dat hij ervoor zou zorgen dat ze thuis zou komen.

“Wat is zij van plan?” ging er door Carmens hoofd heen toen ze haar nieuwe vriendin richting de conducteur zag lopen. Een brede grijns ging over haar gezicht toen ze haar tegen hem aan zag huilen, daar waren dit soort mannen vaak niet goed tegen bestemd. Ze besloot dat ze met het plannetje mee zou doen, want een beetje mensen foppen ging er bij Carmen negen van de tien keer wel in. “Het is zo sneu voor haar, meneer de conducteur” zei Carmen met een triest stemmetje en klopte troost op de rug van Madelène “Ik moest haar wel helpen, want die man was zo veel groter dan haar. Het was zo zielig. En nu zijn al haar spullen weg, net als de mijne, helemaal verzonken en vernat. We willen zo verschrikkelijk graag naar huis, maar we hebben gewoon geen idee hoe we nu naar huis moeten komen. Het is koud, we zijn alleen, in een donkere, onbekende stad” Carmen veegde haar tranen, die ze vrij snel op kon roepen op momenten dat ze het nodig had, weg en schonk de conducteur een triest glimlachje. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij op zijn onderlip beet. “Vooruit, gaan jullie maar met deze trein mee. Ik zeg wel dat jullie een geval apart zijn. Maar laat dit wel wezen, dames, dit is een eenmalige uitzondering die ik mag maken. Mijn collega’s zullen minder soepel zijn bij andere treinen” zei hij streng tegen hun en knikte toen. Vervolgens liep hij weg en met een brede glimlach keek ze naar Madelène. “Yeah right. Onbekende stad, rot toch op. Kom, we gan naar binnen, want dadelijk rijdt hij weg en dan was dit toneelspel voor niets” zei ze tegen haar vriendin en ze trok het meisje mee naar binnen. In de trein was het een stuk behaaglijker.

Medusa keek Carmen aan toen ze in een rustige coupé waren gaan zitten en beet op haar lip. Het had gewerkt! Toen schoot ze in de lach. "Ik zei toch dat ik daar wel wat op wist!" En ze glimlachte. Het meisje liet haar blik door de coupé glijden. Ze zag een paar mannen grijnzend in hun richting kijken. Medusa trok een wenkbrouw op en perstte haar lipppen samen. Zo had ze een tijdje oogcontact met een van de drie mannen totdat hij wegkeek. Ze snoof. Wat dacht hij wel niet? Medusa legde haar armen op haar schoot en zag hoe er een spoor van kippenvel over haar ontblootte armen trok. Ondanks dat het redelijk warm was in de trein had ze het toch koud. En haar plakkende kleding zat ook niet zo comfortabel. "Waar woon je eigenlijk precies, Carmen?" vroeg ze het meisje naast haar terwijl ze naar haar voeten keek. Ze moest ook nieuwe schoenen kopen, dit paar was helemaal doorweekt. Ze dacht dat ze er wel in zou kunnen zwemmen. Medusa grimaste toen ze aan het woord zwemmen dacht. Nee, de komende tijd zou ze water mijden als de pest.

Carmen lachte om Madelène, het meisje was echt gek! Net als Carmen eigenlijk, ze was blij dat ze uiteindelijk samen waren weggegaan en goed met elkaar op konden schieten. Het luchtte erg op om nu niet alleen in de trein hoeven te zitten. Eventjes werd Carmen afgeleid door Madelène, die wat aan haar vroeg. “Ik woon in Athene” beantwoordde Carmen haar en glimlachte “Hoe toepasselijk, ik woon in mijn moeders stad en ik heb haar nog nooit gezien. Nou ja, ik woon in een flatje in de binnenstad, maar je moet je er echt niet teveel van voorstellen” Ze schudde haar hoofd. Ze hield van haar appartementje, maar het was ontzettend klein. Toch voelde ze zich er wel thuis, het was een plek om thuis te komen. Carmen keek Madelène weer aan. “Als je wilt kan je wel bij mij blijven slapen, ik heb twee banken, en ik heb nog een paar films op dvd staan die we kunnen kijken, en volgens mij heb ik van de week gekookt en staat er nog wat in de koelkast, en ik heb nog wat fastfood als je dat lekker vind en ik heb LITERS….”begon Carmen en hield haar handen een beetje uit elkaar “En LITERS MAAR DAN OOK LITERS wijn. Nee, grapje hoor, een paar flessen, maar die kunnen ook op. En het is lekker warm, dus eigenlijk moet je gewoon blijven” Ze knuffelde Madelène eventjes,ze wilde graag dat haar nieuwe vriendin bleef. Waarom wist ze niet, ze wilde gewoon niet meer alleen zijn.

Medusa glimlachte breed toen ze de Armen van Carmen om haar hals voelde. Het meisje wilde dat ze bij haar bleef slapen vannacht. En eerlijk gezegd leek dat haar zelf ook een goed idee. "Zozo," zei ze en floot door haar tanden. "Die liters wijn waar je het over had hebben me overgehaald. Ik ga met je mee," en ze gaf Carmen een speelse knipoog. "Nee, ik maakte maar een grapje," lachte ze daarna. "Het lijkt me geweldig om met je mee naar huis te gaan." Alles was beter dan weer een nacht doorbrengen in dat vieze huisje waar ze zelf woonde. Ze had het met een man uit Troje op een akkoordje kunnen gooien zodat ze de eerste paar maanden geen huur hoefde betalen, maar in ruil daarvoor moest ze het huisje zelf grondig schoon houden. En dat was nogal mislukt. Dus nu was ze zoveel mogelijk weg van het huisje dat zich op tientallen kilometers afstand van de stad Troje in een klein dorpje bevond en naar chemische middelen stonk. De mensen in het dorpje waren afstandelijk. Zij praatten niet met haar, en zij niet met hen. Dat waas altijd precies geweest wat ze wilde. Maar nu ze hier zo met Carmen zat besefte ze dat je niet zonder anderen leven kunt. "Hé, Carmen," begon Medusa geïnteresseerd. "Waarom was je eigenlijk in Sparta?" Toen ze die woordne gezegd had trok er een nieuwe pijnscheut door haar navel die haar dubbel deed klappen. "Au.." jammerde ze zachtjes.

Carmen zag dat Madelène weer dubbel klapte en ze aaide zachtjes over haar rug. “Ugh, die vet ook…waarschijnlijk zitten er allemaal ontstekingen, bacteriën en dat soort dingen in, door dat vieze water van de rivier” zei Carmen zachtjes en schudde afkeurend haar hoofd. Waarom zou je iemand in het water willen gooien? Dan moest je wel een heel groot wrok tegen diegene hebben. Voorzichtig hielp ze Madelène een beetje overeind en glimlachte toen voorzichtig naar haar, om haar een beetje op haar gemak te laten voelen. “Wat ik in Sparta deed?” beantwoordde ze de vraag van haar vriendin en beet op haar onderlip “Ik was op zoek naar een baantje, want in Athene blijft het maar niet lukken en dat is verschrikkelijk irritant.” Ze knikte bevestigend en legde haar hoofd toen op de schouder van Madelène. Carmen zuchtte zachtjes en keek toen naar de digitale klok die ze zag hangen. Vijf over twaalf. “Ik hoop dat we er snel zijn hoor, want ik verga van de honger en ik heb zin om die wijn om te gaan slurpen” zei ze grinnikend en geeuwde eventjes. Och, ze was echt ontzettend moe, wanneer kwam deze trein eindelijk tot stilstand? Vreselijk, vreselijk.

“Ik was op zoek naar een baantje, want in Athene blijft het maar niet lukken en dat is verschrikkelijk irritant.” Medusa keek bezorgd op. "Wat voor baantje bedoel je, Carmen? Want je weet dat ik het niet toesta dat jij terug de prostitutie in gaat, hè?" zei ze op een dwingende toon. Misschien had ze het mis, en was dat ook helemaal niet haar bedoeling geweest. Medusa kon het alleen maar hopen. Het moest verschrikkelijk zijn geweest voor het arme kind. Ze huiverde bij de gedachte aan het visioen wat Carmen haar had laten zien. “Ik hoop dat we er snel zijn hoor, want ik verga van de honger en ik heb zin om die wijn om te gaan slurpen,” haalde Carmen haar uit haar gedachtes. "Dat kan vast niet meer lang duren," zei Medusa en ze keek nadenkelijk. Hoe lang duurde het eigenlijk van Sparta naar Athene in dit ding. Ze had nog nooit in een trein gezeten. Ze legde een hand tegen het raam waarnaast ze zat, en keek naar buiten. Daar trokken kleine lichtjes in hoog tempo voorbij. Waarschijnlijk waren het auto's. De bewegingen van de lichtjes maakten Medusa slaperig. Toen sperde ze haar ogen open, want in de verte zag ze een zee van licht. "Carmen, kijk!" Ze stootte het meisje aan. We zijn er bijna! En met een glimlach voegde ze eraan toe: "En dan kunnen we aan de wijn beginnen."

“Nee, natuurlijk niet…!” vertelde Carmen Madelène gauw, terwijl ze de andere kant op keek. Nee, geen prostitutie meer voor haar. Maar toch merkte ze dat haar wangen een beetje rood werden toen ze het over dit onderwerp hadden. Dat lag gewoon aan haar verleden, het was altijd lastig om dingen te ontkennen die ze al een keertje eerder had gedaan. Opeens hoorde ze Madelène zeggen dat ze er bijna waren en Carmen glimlachte, terwijl ze naast haar ging staan. “Waaaauw, Athene! De mooiste stad op heel deze wereld. Kijk dan, al die lichtjes, daar wordt je toch helemaal verliefd op?” zei Carmen grijnzend en legde haar hand op het raam. Terwijl ze door de stad heen reisde, keek Carmen haar ogen uit, ook al waren dit de straten waar ze dagelijks overheen liep. “’s Avonds is het echt zo veel mooier. Je moet eens vanuit mijn kleine flatje kijken hoe alles er uit ziet. Serieus, het is allemaal maar klein en armoedig, maar het uitzicht is onbetaalbaar. Prachtig!” zei Carmen enthousiast en de trein kwam uiteindelijk tot stilstand. “Kom, dan gaan we gauw! I can’t wait!” zei ze enthousiast en pakte de arm van Madelène beet, terwijl ze haar meetrok naar de uitgang, ook een beetje bang of dat de trein weer zou gaan rijden. De kou van de buitenwereld sloot hen al meteen in en Carmen begon meteen te bibberen.

Off: Ik denk dat we nu maar een topic in Athene moeten openen?