I didn't expect you here (Apollo)

Met haar boog over haar schouder en klaar om elk moment een
pijl te trekken liep Artemis geruisloos door het bos. Aan de sporen te zien was
had ze met een wolf te maken. Snel hurkte ze neer en liet wat aarde tussen haar
vingers verbrokkelen om de versheid van het spoor te checken. Toen bleek dat
dit zeker nog van vandaag was zette ze de achtervolging weer verder in. Sommige
mensen vonden het maar zielig om konijntjes en hertjes neer te schieten voor je
plezier, maar het was niet enkel voor het plezier. De jacht had mensen vanaf
het begin der tijden voedsel gegeven en Artemis zag het als een eerbetoon aan
de eerste mensen die moesten jagen om te overleven, maar zij was dan ook de
godin van de jacht en haar zou je over deze edele sport natuurlijk geen slecht woord
horen zeggen. Het was ook helemaal niet zo dat ze zomaar voor de lol dieren
doodde, ok ze genoot er steeds van wanneer ze buit had gemaakt maar zoals
vandaag toen ze de wolf eindelijk gevonden had en ontdekte dat dit vrouwtje een
heel nest pups had liet ze het dier gewoon gaan, want als men zomaar in het
wilde weg dieren vermoordde zouden gehele soorten binnen de kortste keren zijn
weggevaagd. Toch was ze wel teleurgesteld want ze had zich haar buit van de dag
al helemaal ingebeeld. Terneergeslagen hing ze haar boog terug over haar
schouders en besloot terug te keren naar het grote meer om nog even te zwemmen,
de dag was toch nog maar net begonnen.

Apollo nam een teug frisse boslucht. Een glimlach kroop over zijn gezicht. De omgeving van Olympia had echt het perfecte natuurgebied. De jonge god had hier eigenlijk niet zoveel te zoeken, maar ach, wat maakte het uit? Hij was toch onsterfelijk. Alles kon wel wachten. In de verte zag Apollo een konijntje wegschieten. Apollo schudde zijn hoofd maar bleef glimlachen. Als hij het had gewild was dat beestje nooit ontsnapt. Hij greep naar de boog die op zijn rug hing. Het was een mooi wapen. Ongeveer hetzelfde als de boog van zijn zusje Artemis. Nu hij zo over haar aan het nadenken kwam besefte hij dat het een lange tijd geleden was dat hij haar voor het laatst had gezien. Ze was de laatste tijd niet meer aanwezig geweest op de vergaderingen van de goden op de Olympus. Apollo gaf haar gelijk ook: man, wat was dát saai. Rustig liep hij verder, met een herrinering van hem en zijn zusje in zijn achterhoofd. Mooie tijden waren dat. Ze waren nog zo jong..

Een schittering in de verte deed Apollo zijn ogen iets dichtknijpen. Wat was het? Apollo's nieuwsgierigheid besloot voor hem dat hij zou gaan kijken. Hij hoefde maar een paar stappen te zetten toen hij al in de gaten had wat het was: een meertje. De gedachte aan koel water zorgde ervoor dat Apollo zin kreeg te gaan zwemmen, dus liep hij verder naar het water toe. Eenmaal aan de oever viel hem iets op. Of beter gezegd, iemand. Een halve kilometer verderop zwom een vrouw. Apollo trok een wenkbrauw op. Ja, hij was nieusgierig. Nee, het maakte hem niet uit dat ze hem zou zien. Hij was een god, hij had hier toestemming voor. Dus Apollo liep langzaam op de vrouw af. Ze had hem nog niet gezien, maar hij had haar wel kunnen bekijken. Nu hij er zo over aan het nadenken kwam.. Dat leek op.. Was dat? Nee, dat kon toch niet? Maar het was wel zo. Hij wist het zeker. In een impuls en met een speelse grijns trok Apollo zijn kleren uit, stormde op het water af en nam een grote duik. Met een paar snelle slagen was hij bij haar. "Arty!" riep hij vrolijk toen hij onder water duwde.