To never see the friendly face of her mother again.

_{“Waar was dat goed voor?” Vraagt Persephone als ze achter me komt staan. Ik merk hoe ze langs mijn schouder heen kijkt en als ik over mijn schouder kijk, zie ik dat ze met open mond naar de hond met de drie koppen staart. De vacht is pikzwart en lang, alle drie de koppen zijn gigantisch groot. Zijn lange vacht sleept hier en daar tot op de grond, behalve bij zijn buik, en zijn tanden zijn scherp en zien er vervaarlijk uit. Ik glimlach als ik het beest zie naderen. “Ontmoet Cerberus,” ik herinner me dat ze die vraag gesteld had maar ik hem gewoon genegeerd had. Ik stap naar voren en wrijf over elk van de snuiten, terwijl ik in mijn andere hand de fakkel vasthoud. Cerberus is een gigantische hond, twee meter groot en drie meter lang om exact te zijn. De kleur van zijn ogen zijn soms felrood, anders donkerbruin. Hij torent twaalf grote centimeters boven mij uit. Zijn staart is lang en pluizig, en op het moment zwiept het hard heen en weer omdat hij erg enthousiast is. Hij ziet een nieuw persoon en is nieuwsgierig, net als zij was net. Ik grijns breed en lach als ik zie dat er wat stof aan een van zijn snuiten hangt. Ik trek het uit zijn vacht en probeer hem te sussen als hij luid begint te blaffen van ongeduld. “Rustig Cerberus, af.” Zeg ik even. “Zit jongen.” Ik wacht en moet mijn woorden een paar keer herhalen voor hij het effectief doet, weliswaar protesterend piepend. Ik draai me om naar haar. “Op het vlak van nieuwe dingen ervaren, is ie nogal kinds.” Ik sta naast hem en zorg dat ie zitten blijft door mijn hand te leggen op de plek waar alle drie zijn koppen samenkomen. Ik zucht. “Je kan hem maar beter tevreden stellen door hem te laten ruiken en aardig tegen hem te doen, hij is geen tamme.” Ik trek even een van zijn snuiten open met mijn vingers, zodat zijn tanden weer tevoorschijn komen. “Die dingen doorboren je zo, geloof me ik kan het weten.” Mijn gezicht betrekt even als ik terugdenk aan wat er ooit eens gebeurd is.}

Mijn grote ogen staar ik naar het enorme beest dat aan is komen rennen. ''Ontmoet Cerberus.'' zegt hij glimlachend terwijl hij naar de grote hond toe loopt en over de snuiten van de hondenkoppen heen wrijft. Ik kan voor een moment even niks uitbrengen en kijk gewoon naar de hond. Ik zie de staart van het beest enthousiast heen en weer zwiepen, en een heleboel stof op doen laten waaien. Hades plukt wat stof van een van de neuzen van de hond, en sust hem dan als de hond hard begint te blaffen. ''Rustig Cerberus, af. Zit jongen.'' zegt hij kalm, waarna hij het een paar keer herhaalt totdat Cerberus eindelijk doet wat hij zegt en piepend gaat zitten. ''Op het vlak van nieuwe dingen ervaren, is hij nogal kinds.'' zegt hij terwijl hij naast hem gaat staan en zijn hand op de hond legt. Hij zucht even en kijkt me aan. ''Je kan hem maar beter tevreden stellen door hem te laten ruiken en aardig tegen hem te doen, hij is geen tamme.'' zegt hij terwijl de tanden laat zien van een van de koppen. ''Die dingen doorboren je zo, geloof me ik kan het weten.'' zegt hij terwijl zijn gezicht even betrekt. ''Weet je zeker dat hij me niet gaat op eten ofzo?'' vraag ik bang terwijl ik met mijn hand naar voren gestoken dichter bij de hond kom. Als ik vlak voor hem sta slik ik even en kijk ik naar de hond, terwijl ik mijn hand naar hem uitgestoken laat. ''Hij is zo groot..'' zeg ik zacht terwijl ik om hoog. Dat beest was misschien wel een halve meter groter dan ik was.

_{“Weet je zeker dat hij me niet gaat op eten ofzo?” Vraagt ze bang terwijl ze met haar hand naar voren gestoken dichterbij Cerberus komt. Ze slikt even zenuwachtig als ze voor hem staat en laat haar hand uitgestoken. “Geloof me, hij doet niets als je geen foute bewegingen maakt.” Ze kijkt even omhoog naar hem. “Hij is zo groot…” Zegt ze zacht, en dat was ook waar. Ik zeg ik niets en loop dichter naar haar toe. Ik neem haar arm vast en duw hem terug weg tot dat hij naast haar lichaam hangt. Ik ga achter haar staan en raak haar niet aan, ook al sta ik amper van haar verwijderd. Cerberus staat op en begint te snuffelen, een van zijn bekken is vervaarlijk dicht bij haar gezicht. Ik hef mijn hand op en leg mijn handpalm onder zijn bek, waarna ik hem de kant bij mijn pols terugduw. Ik neem haar hand vast en wrijf over zijn snuit. Hij blaft abrupt luid. Ik laat haar hand los en neem de spullen van haar weg. Ik zwier de spullen op zijn rug en gebaar dat hij kan gaan. “Ze blijven heus wel erop liggen,” grijns ik. “àls hij niet gaat springen tenminste.” Ik trek even een grimas en loop dan voor haar de tunnel in, achter Cerberus aan.}

''Geloof me, hij doet niets als je geen foute bewegingen maakt.'' antwoordt hij me waarna hij naar me toe loopt. Hij pakt mijn arm en duwt hem weer terug langs mijn zij. Hij gaat achter me staan, en gelijk staat Cerberus op en begint hij te snuffelen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht als een van zijn bekken dichtbij mijn gezicht komt. Ik voel Hades bewegen en als ik mijn ogen open doe zie ik dat hij de kop weg duwt, waarna hij mijn hand pakt en tegen een van de snuiten duwt. Als de hond hard blaft laat hij mijn hand los en pakt me mijn spullen af, die hij daarna op de rug van de hond legt. Met open mond kijk ik hem aan. ''Ze blijven er heus wel op liggen,'' grijnst hij, ''áls hij niet gaat springen tenminste.'' Hij grijnst vrolijk naar me en loopt dan achter Cerberus de tunnel in. Ik sta nog even verbaasd stil, waarna ik vlug achter hem aan ga. '"Dus.. Jij woont hier? Met hem? Alleen?'' vraag ik terwijl ik naast hem ga lopen en bekijk wat ik kan zien

_{Aan de echoënde voetstappen te horen, komt ze even nadat ik weg loop ook in actie en loopt snel achter me aan. “Dus… Jij woont hier? Met hem? Alleen?” Vraagt ze terwijl ze naast me gaat lopen en kijkt waar we lopen. Ik schud mijn hoofd. “Je vergeet de bedienden,” zeg ik en versnel mijn tempo als ik verder praat. “En jij, vooral jij nu.” Mijn lach galmt door de hal waarna ik de hoek omloop en we langs een van de zijgangen de troonzaal in lopen. Ik loop zonder iets te zeggen van uitleg gewoon door tot aan mijn troon en laat me erop neer vallen. Ik vouw mijn handen in elkaar en grijns als ik naar achteren leun en mijn ogen genietend sluit. Ik neem even de tijd om van de stilte genieten voor ze iets zeggen gaat, en ik weet dat ze niet zal vluchten maar voor de zekerheid zeg ik toch nog even “Cerberus is degene die wacht houdt over de ingang en uitgang.” Ik heb duidelijk gezien dat ze het niet zo op hem heeft, dus ik denk dat ze ook niet meer zal durven gaan als ze alleen langs hem moet passeren.}

''Je vergeet de bedienden.'' zegt hij waarna hij sneller gaat lopen. ''En jij, vooral jij nu.'' zegt hij waarna hij een lach laat klinken die angstaanjagend galmt door de hal. Ik volg hem als hij door een zij gang gaat richting een deur. Hij loopt een nieuwe kamer in en gaat gewoon op een stoel zitten. Ik blijf bij de deur staan en kijk rond. De vloer is belegt met donker kleurige tegels en er staan marmeren steunpilaren langs de muren. Tussen de pilaren hangen prachtige schilderijen, en een soort van gordijnen van zwart zijde. De pilaren zijn versiert aan de onder en bovenkant met gouden krullen. Ik kijk verder rond terwijl ik mijn armen om me heen sla en ril van de kou. Langzaam loop ik verder de zaal in en ga ik precies in het midden staan, en kijk ik naar het plafond. Aan het plafond hangt een prachtige kandelaar, afgewerkt met de mooiste edelstenen die schitteren door het licht wat de vlammen van de kaarsen er op werpen. Met open mond kijk ik naar de plafond schilderingen en kijk ten slotte naar Hades. Als ik beter kijk zie ik dat het geen stoel is, maar meer een troon. En niet een normale troon, zoals die van Zeus van goud en simpel. Nee, deze was pikzwart, zo zwart als de gordijnen, met krullen en hetzelfde soort goud als versiering als de pilaren hebben. ''Wauw..'' breng ik uiteindelijk uit terwijl ik naar Hades kijk. Ik voel een windvlaag langs me heen gaan die me jurk laat wapperen. Met klapperende tanden sla ik mijn armen wat meer om me heen en hups ik van mijn ene voet op mijn andere. Op aarde had ik nooit schoenen nodig. Het was er altijd warm en aangenaam. Maar hier was het koud, en kil en het verspreidde zich door mijn lichaam via mijn blote voeten.

_{Ik hoor hoe ze rondloopt in de troonzaal en vermoed al dat ze vol bewondering om zich heen kijkt, dat vermoeden wordt bevestigd als ik haar “wauw” hoor zeggen. Ik open mijn ogen en kijk op, een windvlaag doet haar jurk opwaaien. Ze slaat haar armen wat meer om zich heen en hupst met klappertanden van de ene voet op de andere. Ik merk dat ze het echt koud heeft en haar voeten roder en roder kleuren. Ik trek mijn mond even scheef en sta op. Een moment kijk ik naar de rode, zijde stof dat op mijn troon ligt om het zitten wat gezelliger te maken, maar uiteindelijk besluit ik toch om de bevestigingen van mijn cape los te maken. De dikke bontstukken zijn ook bevestigd aan de cape. Ik loop naar haar toe en sla de cape om haar schouders heen, de reserve klepjes schuif ik aan de bandjes van haar jurk. Ik kijk even naar beneden, de rest van haar lichaam, en wenk haar dan om met me mee te komen. “Ik laat je even wat warme kleren uitkiezen en dan kan je daarna je even opfrissen.” Ik grijns en wacht tot ze naast me loopt. We moeten nu de meest gebruikte vleugel in slaan van het kasteel, en dat is de plaats waar de meeste bedienden aan de slag zijn. Ik hoopte maar dat ze haar niet te veel zullen aanstaren...}

Ik zie dat Hades overeind komt, en een blik werpen op zijn troon. Ik volg zijn blik en zie de prachtige rode stof, die er erg comfortabel uit ziet. Ik kijk weer terug naar Hades en zie dat hij zijn cape los maakt en op me af komt. Hij slaat de cape om mijn schouders heen en maakt hem vast aan mijn jurk. Dankbaar kijk ik hem aan terwijl ik de cape wat nauwer om me heen trek. Hij bekijkt me even en wenkt me mee te komen. ''Ik laat je even wat warmere kleren uitkiezen en dan kan je daarna je even opfrissen.'' Hij grijnst en ik ga snel naast hem lopen. Ik volg hem als we de troonzaal uit lopen en een nieuwe gang in gaan. Weer dezelfde pilaren stonden er, maar dan zonder gouden versieringen. Op de grond ligt in het midden van de gang een rood tarpijt, alsof je over de roder aan het lopen bent. Nieuwschierig kijk ik om me heen, om te zien of ik nog wat nieuws ontdekken kan, tot mijn blik valt op een vrouw, waarschijnlijk een bediende, die me vreemd aan kijkt. Ik negeer het en loop verder naast Hades. ''Wie of wat zijn hier eigenlijk niet dood?'' vraag ik zachtjes terwijl ik naar de grond kijk en door loop.

_{Ik kruis even blikken met een bediende en hef mijn kin hoog op als ik langs haar loop. Ik wist wel wat ze dacht, maar ik ben helemaal niet van plan om Persephone zo slecht te behandelen. “Wie of wat zijn hier eigenlijk niet dood?” Vraagt ze zacht terwijl ze haar ogen op de grond gericht heeft. Ik wacht even voor ik antwoord geef “Goden en wezens.” Zeg ik simpel “Af en toe komt een halfgod of levende binnenwandelen, verder zijn er alleen maar doden. Ook de bedienden.” Ik kijk haar even uit mijn ooghoeken aan en span even mijn spieren op voordat het ongemakkelijk wordt. “Daarom dat ik niet…” Ik schraap mijn keel even en kuch. “… je weet wel wat met..” Ik eindig abrupt mijn zin, maar denk dat ze wel weet wat ik bedoel. Ik loop zonder nog iets te zeggen verder tot we aan de deur zijn en maak hem open. “Je kamer,” Zeg ik terwijl ik op de gang blijf staan en haar voor laat. “hier slaap je, tenzij je bij mij wilt liggen.” Ik grijns zonder dat ik het zelf besef. “In de kast kan je je kleren vinden.”}

''Goden en wezens.'' antwoordt hij simpel. ''Soms komt hier een halfgod of levende binnenwandelen, verder zijn der alleen maar doden. Ook de bedienden.'' Ik zie hem naar me kijken vanuit zijn ooghoeken en ik kijk voor me uit. ''Daarom dat ik niet..'' Hij schraapt zijn keel eventjes en kucht voor hij verder gaat. ''... je weet wel wat met..'' abrupt stopt hij zijn zin en vervolgt hem niet meer. Hij doet een deur open en kijkt me aan. ''Je kamer.'' vertelt hij me terwijl hij op de gang blijft staan zodat ik eerst naar binnen kan. Ik blijf even in de deurpost staan en kijk naar de kamer. Het was er.. Zwart wit. Langzaam draai ik me om naar Hades als hij weer begint te spreken. ''Hier slaap je, tenzij je bij mij wil wilt liggen.'' zegt hij met een grijns. Afkeurend kijk ik hem aan. ''In de kast kan je je kleren vinden.'' zegt hij. ''Bedankt. En de kamer is prima.'' zeg ik een beetje bot waarna ik hem zijn cape geef en de deur voor zijn neus dicht doe. Ik ga tegen de deur aan staan en kijk de kamer rond. Het was hier zo.. Deprimerend. Het was er zwart en wit en grijs met hier en daar een vleugje rood. Ik zucht even diep en kijk naar het hemelbed. Langzaam loop ik er naar toe, en kijk naar de rode dekens die erop liggen. Ik ga er op zitten merk dat het bed wel heerlijk zacht is, net zoals de dekens. Ik laat me even achterover vallen en staar even voor me uit. Ik loop naar de kast en maak hem langzaam open. Voor een minuutje sta ik bewegingloos te kijken naar de kleren die er in hangen. Uiteindelijk pak ik een witte jurk van een zachte stof, die met bont is afgewerkt. Ik buk me even en pak een paar laarzen, van binnen gevoerd met bont. Ik trek mijn vieze oude jurk uit en leg hem op een stoel die naast mijn bed ligt. Ik trek de jurk langzaam aan en daarna de schoenen. Weer laat ik me op mijn bed zakken tot ik besef dat ik nooit mijn spullen heb terug gekregen.

_{“Bedankt, en de kamer is prima.” Zegt ze iets bot waarna ze mijn cape terug geeft en bruut de deur voor mijn neus sluit. Ik wacht een lange tijd in de gang, terwijl ik haar voetstappen hoor, maar uiteindelijk blijft het stil en ik sta hier maar. Ik strek mijn hand uit naar de sleutel en draai de deur met een simpele draai op slot. Ik haal de sleutel uit het sleutelgat en plooi mijn vingers erom heen. Ik loop weg naar mijn eigen kamer om mijn cape aan de kapstok te hangen. Eigenlijk pikeert het me ergens wel dat ze me zo bot afgewezen had, maar het is wel logisch. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel en trek mijn blik daarna gelijk terug in de plooi als ik zie dat haar spullen op bed liggen. Cerberus had ze daar waarschijnlijk neergelegd, of misschien een bediende. Ik kijk even naar het lappen popje, en laat mijn vingers even langs de stof van de jurk glijden. Uiteindelijk neem ik de bladmuziek even in mijn handen. Ik ken het deuntje niet, maar heel moeilijk om te spelen lijkt het me niet. Ik laat even een zucht tussen mijn lippen ontsnappen en pak dan alles op, om terug mijn kamer uit te lopen. Als ik bij haar kamerdeur ben, neem ik de sleutel en open de deur. Ik klop kort op de deur maar wacht niet op haar toestemming om hem te openen, ik wist dat ze waarschijnlijk al klaar was. “Je spullen.” Zeg ik zacht en leg ze bij haar op het bed. Ik laat mijn ogen even glijden over de nieuwe jurk die ze aan heeft, hij staat haar goed. Daarna kijk ik naar de botten die ze aan heeft. “Geen last meer van de enkel?” Vraag ik, iets sarcastisch klinkt door in mijn stem.}

Ik sta op als ik een klik hoor. Langzaam loop ik naar de deur open en als ik de deur open probeer te maken merk ik dat hij op slot zit. Mijn mond zakt langzaam open. Hij heeft me opgesloten.. Woedend draai ik me om en laat ik me op mijn bed vallen. Na een tijdje hoor ik zijn voetstappen en weer dezelfde klik. Hij klopt netjes aan maar komt dan gewoon binnen. ''Je spullen.'' zegt hij zacht waarna hij ze op mijn bed legt. Ik zie dat hij zijn blik over me heen laat glijden en boos kijk ik hem aan. ''Geen last meer van je enkel?'' vraagt hij met lichte sarcasme. ''Je hebt me opgesloten.'' sis ik kwaad naar hem. Ik sla mijn armen over elkaar heen en staar hem woedend aan. ''En mijn enkel doet nog steeds pijn, maar ik heb liever geen bevroren voeten.'' Ik kijk hem nog steeds kwaad aan en pak dan het popje op. Ik leg het op mijn schoot en strijk de haren recht. ''Je had me opgesloten..'' zeg ik nu zachtjes terwijl mijn stem bijna breekt.

_{“Je hebt me opgesloten.” Sist ze kwaad naar me, ze slaat haar armen over elkaar heen en kijkt me woedend aan. “En mijn enkel doet nog steeds pijn, maar ik heb liever geen bevroren voeten.” Ze werpt me nog eens een hatelijke blik toe en pakt dan het popje op. Ze legt het op haar schoot en strijkt de haren recht. “Je had me opgesloten.” Zegt ze nu zachtjes. Ik antwoord haar niet en ga gewoon op het voeteinde zitten. Ik trek voorzichtig haar bot uit en bekijk haar enkel. Hij staat opgezwollen en oogt pijnlijk. “Ik heb je hier heen gehaald en je bent boos omdat ik je op sluit?” Ik lach kort en richt me weer op haar enkel. “Lieg je over je enkel tegen me?” Vraag ik haar zacht.}

Hij gaat aan het voeten einde zitten en is even stil. Rustig pakt hij mijn been om mijn enkel te bekijken. ''Ik heb je hierheen gehaald en je bent boos op me omdat ik je op sluit?'' lacht hij kort waarna hij weer stil valt. ''Lieg je over je enkel tegen me?'' vraagt hij dan zachtjes. ''Nee. Hij doet pijn, net zoals ik net nog zei.'' zeg ik bot. ''En ik ben boos omdat je me hier heen hebt gebracht. Omdat je me weg haalt bij mijn moeder. Omdat het hier donker is en er geen bloemen zijn. En omdat je me opsloot. Ik wil niet opgesloten zijn.. Daarom was ik vandaag ook buiten.'' zeg ik zacht terwijl er tranen over mijn wangen rollen. Koppig probeer ik ze weg te vegen, maar ze blijven maar terug komen. ''Ik ben boos omdat ik nu hier vast zit, en het enige wat ik van thuis heb zijn deze spullen. Ik ben vies van het vluchten voor je en mijn haren zitten er nog steeds van door de war. Iedereen kijkt me de hele tijd aan alsof ik een of andere ziekte draag. En jij.. ik weet niet eens wat ik over jou moet zeggen.'' snik ik

_{“Nee. Hij doet pijn, net zoals ik nog zei.” Zegt ze met haar felle mond tegen me. “En ik ben boos omdat je me hier heen hebt gebracht. Omdat je me weg haalt bij mijn moeder. Omdat het hier donker is en er geen bloemen zijn. En omdat je me opsloot. Ik wil niet opgesloten zijn. Daarom was ik vandaag ook buiten.” Zegt ze zacht terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ze probeert ze weg te wrijven maar ze blijven terug komen en boog vervolgt ze haar zinnen. “Ik ben boos omdat ik nu hier vast zit, en het enige wat ik van thuis heb zijn deze spullen. Ik ben vies van het vluchten voor je en mijn haren zitten er nog steeds van door de war. Iedereen kijkt me de hele tijd aan alsof ik een of andere ziekte draag. En jij… ik weet niet eens wat ik over jou moet zeggen.” Snikt ze. Ik zucht en laat haar enkel los. Ik laat mijn bleke vingers over de getinte huid van haar been lopen en leg mijn hand te rusten op haar been. “Je weet wel wat je moet zeggen, maar je wil me gewoon niet kwetsen.” Zeg ik en kijk met mijn kille ogen op om haar aan te kijken. “Persephone, je hebt hier alles. Je hebt de spullen die je thuis hebt in overvloed, je moeder had ze stiekem ook meer dan genoeg maar ze wou gewoon bescheiden wonen, voor jou. Mensen kijken raar naar jóú omdat ik je inderdaad meegenomen heb, ze weten heus wel wie je bent.” Mijn stem gaat feller naarmate ik praat. “En je kan je opknappen als je wilt, je zegt het maar. Ik begeleid je naar de badkamer en daar blijf je tot je eruit wilt.”}

Hij zucht en laat mijn enkel los. ''Je weet wel wat je moet zeggen, maar je wil me gewoon niet kwetsen.'' zegt hij terwijl hij me aankijkt, en een en al kilte uitstraalt. “Persephone, je hebt hier alles. Je hebt de spullen die je thuis hebt in overvloed, je moeder had ze stiekem ook meer dan genoeg maar ze wou gewoon bescheiden wonen, voor jou. Mensen kijken raar naar jóú omdat ik je inderdaad meegenomen heb, ze weten heus wel wie je bent.” zegt hij en zijn stem klinkt steeds feller. “En je kan je opknappen als je wilt, je zegt het maar. Ik begeleid je naar de badkamer en daar blijf je tot je eruit wilt.” Ik kijk hem even kort aan. ''Ik heet geen Persephone, ik heet Kore.'' zeg ik kort af. ''En het zijn niet mijn spullen. Dit is niet mijn kamer. Dit is een kamer die je aan me hebt gegeven omdat je me hier vast houdt. Ik wil hier niet zijn want het is hier koud. Jij bent koud. Je kijkt alleen maar boos en geirriteerd. Ik wil gewoon naar huis, maar dat gebeurt nooit. Dus ik zit vast in een plek die ik haat, met iemand die ik op dit moment haat, tussen allemaal dode mensen. En het maakt niet uit of ik me ga op knappen omdat ik me alsnog vreselijk zal voelen. Dus wat heeft het voor zin om mezelf te fatsoeneren. Mijn enkel doet pijn en het enige wat ik nu wil is mijn moeder die er een of ander zalfje op smeert wat ze zelf heeft gemaakt.'' zeg ik terwijl ik huilen uitbarst. Ik laat de tranen gewoon stromen en kijk naar mijn handen die nog in mijn schoot liggen. Ik voel me ellendig en dat is allemaal zijn schuld.

_{“Ik het geen Persephone, ik heet Kore.” Zegt ze kort af. “En het zijn niet mijn spullen. Dit is niet mijn kamer. Dit is een kamer die je aan me hebt gegeven omdat je me hier vast houdt. Ik wil hier niet zijn want het is hier koud. Jij bent koud. Je kijkt alleen maar boos en geïrriteerd. Ik wil gewoon naar huis, maar dat gebeurt nooit. Dus ik zit vast in een plek die ik haat, met iemand die ik op dit moment haat, tussen allemaal dode mensen. En het maakt niet uit of ik me ga op knappen omdat ik me alsnog vreselijk zal voelen. Dus wat heeft het voor zin om mezelf te fatsoeneren. Mijn enkel doet pijn en het enige wat ik nu wil is mijn moeder die er een of ander zalfje op smeert wat ze zelf heeft gemaakt.” Zegt ze terwijl ze opnieuw in huilen uitbarst. Ze kijkt naar haar handen die in haar schoot liggen. Ik wacht even tot ze uitgepraat is en sta met een ruk op van het bed. “Kore is weg, ok?!” Sis ik terwijl ik haar fel aankijk, ook al kijkt ze me niet direct aan. “Persephone is je naam en je zit hier. In naam van alle goden, ik kan niet geloven dat je gewoon zo naïef bent, ik kan niet geloven dat ze het je niet verteld hebben!” Ik sla mijn handen overstuur voor mijn mond en probeer rustig adem te halen maar het lukt me niet. Ik loop naar de lage kast tegen de muur waarboven een spiegel hangt. Ik neem met mijn handen de kant vast en leun tegen het meubel naar voren. Ik kijk mezelf met woedende blik aan in de spiegel en kijk dan naar haar via de spiegel. Even welt mijn woede tot zo’n hoog punt op dat ik met de zijkant van mijn vuist tegen de spiegel ga slaan, maar ik stop mijn hand net ervoren en laat hem hard op het oppervlak vallen. Ik adem rustig een paar keer in en uit en slik de woedebrok in mijn keel weg. “Ik zit hier door je vader, ik voelde me net als jij in het begin en zie je mij klagen?! Zie je mij als een zielig zitten wezen? Ik heb veel jaren al verspilt zo.” Ik wacht even. “Dan blijf je maar vuil met die bezeerde knie zitten! Ik probeer aardig te doen, ik probeer het echt maar als je nergens genoegen mee neemt is dat maar jouw probleem!” Ik loop naar buiten en sla de kamerdeur hard achter me dicht, zonder hem op slot te doen. Gefrustreerd plof ik neer op mijn troon en blijf daar maar zitten kijken naar buiten.}

“Kore is weg, ok?!” Sist hij, “Persephone is je naam en je zit hier. In naam van alle goden, ik kan niet geloven dat je gewoon zo naïef bent, ik kan niet geloven dat ze het je niet verteld hebben!” Ik zie hem op staan en gefrustreerd zijn handen voor zijn mond staan. Met waterige ogen kijk ik toe hoe hij zichzelf weer onder controle probeert te krijgen, maar faalt. Ik volg al zijn bewegingen en zie hoe hij naar de lage kast toe loopt, uithaalt naar de spiegel maar uiteindelijk zijn vuist met een klap op de kast laat vallen. Woedend staart hij eerst zichzelf in de ogen en kijkt dan naar mij via de spiegel. Ik zie hem zijn ademhaling langzaam onder controle krijgen en een even flink slikken. “Ik zit hier door je vader, ik voelde me net als jij in het begin en zie je mij klagen?! Zie je mij als een zielig zitten wezen? Ik heb veel jaren al verspilt zo.” Even is hij stil en ik kijk hem nog kalm aan. “Dan blijf je maar vuil met die bezeerde knie zitten! Ik probeer aardig te doen, ik probeer het echt maar als je nergens genoegen mee neemt is dat maar jouw probleem!” Boos stormt hij mijn kamer uit voordat ik ook maar iets kan zeggen en gooit de deur met een klap achter zich dicht. Ik kan bijna zijn voetstappen voelen, zo hard stampt hij door de gangen. Verdrietig kijk ik naar de deur waarna ik een kussen pak en het er tegen aan gooi. ''Zak! Ik haat je! Ik wou dat ik nooit naar dat stomme veld was gegaan en ik wou dat ik je goed had geschopt toen ik er de kans voor had.'' gil ik naar de deur. Huilend laat ik me op het bed vallen en huil met lange halen tot al mijn tranen op zijn. ''En ik ben Kore..'' zeg ik zachtjes tegen mezelf als ik eindelijk ben gestopt met huilen. Ik ga een beetje overeind zitten en zie dat de hele bovenkant van mijn jurk en de mouwen nat zijn geworden van de tranen en er een enorme vlek zit in het dekbed. Verdrietig kijk ik er naar waarna ik weer ga liggen met mijn rug naar de deur en me helemaal opkrul. Ik pak het popje dat ik had meegenomen van thuis en hou het in mijn handen terwijl ik er zachtjes voor zing.

_{“Zak! Ik haat je! Ik wou dat ik nooit naar dat stomme veld was gegaan en ik wou dat ik je goed had geschopt toen ik er de kans voor had.” Hoor ik haar gillen. Ze gilt tegen een deur, maar de woorden zijn richting mij. Ik staar een hele tijd boos voor me uit en begin met vloertegels te tellen. Ik adem dieper in en verder uit, probeer te ontspannen en te kalmeren. Uiteindelijk weet ik de woede zo laag te krijgen dat ik mijn spieren niet meer automatisch op span, en de boze blik en jeukende handpalmen weg zijn. Maar de schuld zit nog steeds diep vanbinnen en laat mijn hoofd tekeer gaan. Het voelt alsof ik te warm heb, maar ik laat me uitrazen.}

Na een tijdje voor me uit gezongen te hebben kom ik overeind omdat ik het koud had gekregen van mijn natte jurk. Ik hinkel zo goed en kwaad als het gaat naar de badkamer die vast zit aan mijn kamer en kijk rond. Het was allemaal van wit marmer gemaakt en het was prachtig. Zuchtend laat ik het bad vol lopen, trap ik mijn andere schoen uit en wurm ik me uit de jurk. Ik leg de jurk netjes neer over de wastafel zodat hij enig zins kan drogen. Als het bad eindelijk vol is stap ik er rillend van de kou in en zucht even genietend. Ik had mijn haar omhoog gestoken zodat het niet gelijk nat zou worden en ik stook mijn been omhoog zodat ik mijn zere enkel kon bekijken. Ik zuchtte toen ik zag dat het er niet goed uit zag en liet hem voorzichtig weer in het water zakken. Ik laat me achterover zakken in het water en kijk naar het plafond, kijkend of er iets interessants te ontdekken viel.

_{Ik zit een tijdje op mijn troon en speel even met de zachte, rode stof tussen mijn vingers. Ik probeer antwoorden te zoeken in het fluweel maar het lukt niet echt, dus ik laat het er maar van tussen glijden en sta op. Traag loop ik door de gang en kijk ik naar de rode loper op de grond. Ik wacht even voor haar kamerdeur en spits mijn oren. Ik meen even water te horen stromen en dan niets meer. Ik klem mijn kiezen op elkaar. Wat doet ze, tot wat is ze eigenlijk allemaal instaat? Ik draai me om en zoek naar een vrouwelijke bediende. “Ga naar binnen, kijk wat ze doet.” Snauw ik en kijk hoe de dode vrouw haar kamer binnen loopt en de badkamer deur in verdwijnt.}

Rustig zat ik in bed tot opeens de deur open gaat en er een vreemde vrouw binnen komt. Ik slaak een gil en pak de schoen die naast het bad ligt. ''GA WEG!'' gil ik terwijl ik schoen richting haar gooi. De schoen komt tegen de deurpost en ik zie de vrouw geschrokken weg lopen. Boos kom ik uit het bad en hinkel ik naar de badkamer deur en draai hem op slot. Vervolgens hinkel ik naar het haakje waar een badjas over heen hangt. Kwaad kam ik mijn natte haren vluchtig en gooi de borstel neer op de wastafel. Ik steun er even op en zucht diep. Ik haal mijn haar uit mijn gezicht. Ik zie dat er nog steeds bloemen in hangen en laat ze maar even zitten. Ik hinkel naar de deur en draai hem van het slot, waarna ik even in mijn kamer kijk.

[/quote]

_{“Ga weg!” Hoor ik haar gillen en hoor dat ze iets tegen de deur gooit. De vrouw komt met een geschrokken blik terug lopen. “Je hebt mij niet gezien, ok.” Zeg ik met een schaapachtige grijns en hef mijn hand op, om haar een wegwuivend gebaar te geven. Ik hoor dat Persephone de deur op slot draait, en even later weer open draait. Haar hoofd verschijnt uit de deurpost van de badkamer, omdat ze even haar kamer inkijkt. Ik leun alsof ik er nog maar net sta tegen de deurpost naar de gang aan. Even schraap ik mijn keel, en trek een wenkbrauw naar omhoog. “Dus ehh,” Ik wacht even. “Je gaat al te keer tegen bediendes?” Ik kan niet helpen om een klein beetje te lachen bij de gedachte dat ik dacht dat ze zelfmoord probeerde te plegen.}

Met boze ogen kijk ik naar Hades als ik hem zie in de deurpost. Hij schraapt zijn keel en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauw. ''Dus ehh,'' zegt hij waarna hij even een pauze neemt ''Je gaat al tekeer tegen de bediendes?'' Hij lacht zachtjes en ik kijk hem kwaad aan. ''Ze liep zomaar mijn kamer in, en toen de badkamer. Moet ik hier alles op slot doen om even alleen te zijn.'' zeg ik pissig. ''En hoelang sta je daar al?'' vervolg ik terwijl ik hem kwaad aan kijk. Ik haal weer een plukje haar uit mijn gezicht en ga op mijn goeie been staan.

_{Ze kijkt me boos aan. “Ze liep zomaar mijn kamer in en toen de badkamer. Moet ik hier alles op slot doen om even alleen te zijn.” Zegt ze pissig. “En hoelang sta je daar al?” Vervolgt ze nog steeds kwaad. Ze haalt een stukje haar uit haar gezicht. Ik grijns even breed. “Je spreekt jezelf tegen lieveling,” Het woord is er al uit voordat ik het door heb maar ik praat gewoon verder. “Ik?” Ik loop de kamer in en loop langs haar heen als ik de schoen bij de badkamer deur zie. Ik buk me om hem op te rapen. “Lang genoeg om te zien hoe je onrespectvol met de spullen die ik je geef omgaat.” Ik werp haar een afkeurende blik toe.}

» Face claim
» These things we have to face