These things we have to face

Hij rolde met zijn ogen. "Sophia, dat lijkt verdacht veel op Seph vind je niet? Wil je dat ik je weer zo noem voor je luistert? Oké Seph, je hebt mijn aandacht. Kom je nu mee of moet ik echt zoveel moeite doen? Luister gewoon even, verdomme." zei hij gefrustreerd en ik keek eventjes naar hem om. ''Ik weet niet over wie je het hebt, en je begint me op mijn zenuwen te werken nu.'' zei ik en ik stopte eventjes met lopen. ''Ik hoef je aandacht niet, ik zou graag willen dat je me met rust laat. Ik ben op zoek naar mijn vriendin en als jij me de hele tijd tegen houdt schiet dat niet erg op.'' zei ik en ik keek hem kort aan. ''Mag ik gaan, of ben je nog steeds overtuigt dat ik degene ben die je zoekt?''

Haar onwetende blik begon me nu stilaan echt enorm te irriteren. Dacht ze nou echt dat ik een idioot was, ze kon toch niet verwachten dat ik zo iets stoms geloven zou? Ik grijnsde honend. "Ja, en die vriendin heet Hermesia? Ik heb hem herkend, daar aan de toog. Nee.." Ik schudde mijn hoofd met een brede grijns. "Nu ga je meekomen, voor ik een hele heisa schoppen moet. Ik ben hier niet voor jou, als het je gerust stelt. Ik moet je vader spreken."

Een honende grijns lag op zijn gezicht. "Ja, en die vriendin heet Hermesia? Ik heb hem herkend, daar aan de toog. Nee.." Hij schudde zijn hoofd met nog steeds een enorme grijns op zijn gezicht. "Nu ga je meekomen, voor ik een hele heisa schoppen moet. Ik ben hier niet voor jou, als het je gerust stelt. Ik moet je vader spreken." Ik zuchtte en sloeg mijn armen over elkaar. ''Nee zo heet ze niet.'' zei ik en ik keek hem aan. ''en als je mijn vader nodig hebt waarom ben je dan hier om mij lastig te vallen? Ga lekker naar hém toe.'' snauwde ik.

Ik lachte en haalde mijn schouders me een brede, geamuseerde glimlach op. Ik hield van dit soort gesprekken, gewoon om de reden welke kant ze op gingen. "Oh, je hebt jezelf verraden.. Je moet echt beter leren liegen." Ik zuchtte en durfde weer een paar passen dichter naar haar toe te zetten. "Omdat ik een verbod heb, weet je nog? Zelfs op de telefoonlijn, hoe onnozel is dat. Weetje hoe enerverend dag blokkeer voicemailtje is!" Ik stak mijn handen in mijn zakken.

Ik haalde mijn schouders op en knikte toen naar Hermes. ''Hermes is ook zijn kind. Vraag hem maar om je te helpen. Ik ga het tenminste niet doen.'' zei ik en trok mijn wenkbrauw op. ''Ik had je bijna laten geloven dat ik het niet was. Zonde dat ik te snel weg was gelopen.'' zei ik toen en gooide mijn haar over mijn schouder. ''waar heb je mijn vader bij nodig? Ben je niet perfect gelukkig in je eentje beneden in de Onderwereld waar niemand je lastig valt.'' vroeg ik toen en keek hem even kort aan.

Ik moest lachen met het feit dat ze haar act al meteen opgaf. "Oh liefje ik had je direct door hoor" ik zuchtte. "Hermes wil niet en is niet geschikt. Hij zal jou geloven, hij weet dat we elkaar niet meer zien. Natuurlijk ben ik daarmee gelukkig, alleen zonde dat het verder nog van korte duur is als je niet helpt... Ik herhaal, dit zijn geen dingen om in een plaats vol stervelingen te bespreken."

Geirriteerd keek ik hem aan. ''Al goed. We kunnen naar mijn huis gaan. Laat me eerst Hermes zeggen dat ik alvast ga.'' zei ik en ik liep richting de kant waar ik Hermes voor het laatst had gezien. Hij stond met een meisje te flirten en ik tikte hem kort op zijn rug. ''Ik ga. Ik bel je als er iets gebeurt.'' zei ik en hij knikte. Ik baande me weer een weg naar Hades en keek hem aan. ''Nou. Let's go McSwaggerpants.'' zei ik en ik begaf me naar de uitgang.

Ik wachtte kort nadat ik geknikt had. Het was een geluk dat ze mee wou. En haar huis? het was meer wat ik durven dromen had, ik had mijn auto voorgesteld.. Er tegen in gaan deed ik in ieder geval niet. Ik trok een verveelde blik. "Bah, nee ik snap de jeugd van tegenwoordig niet. Alsjeblieft, zeg dat niet meer. Behalve het mister gedeelte."

Ik grijnsde kort en liep toen verder. ''Het is niet ver van hier. Het is de volgende straat links.'' zei ik terwijl ik er rustig heen liep. ''Het moet je wel heel erg aan het hart liggen als je me helemaal op een uitgaansavond op komt zoeken. Ook nog helemaal opgedoft.'' zei ik en ik keek even naar hem om. ''Valt me mee dat je niet belaagt werd door de vrouwen.'' Toen we aangekomen waren haalde ik de deur van het slot en liep naar binnen, om hem daarna naar binnen te laten. Ik deed de deur weer dicht en knipte het licht toen aan. ''Goed. Wat is er nou?'' vroeg ik terwijl ik door liep naar de woonkamer.

Ik zuchtte en forceerde een kort gegrinnik terwijl ik haar volgde. "Wat, dit? Niet veel speciaals." Ik draaide aan de piercings. "Zonder deze dingen en gewoon wit haar lijk ik terug jong." Ik liep naar binnen. Het was geen mooi huis. Ik kon het niet laten om een vieze blik te trekken. "Wel, eh, .. Ik moet je vragen om een boodschap door te geven aangezien ik weet dat Zeus nooit zelf op komt dagen.en Zo snel mogelijk. Ik ben terug naar het orakel gegaan, voor een verdere raadpleging over dat kind."

Ik zag zijn vieze blik en keek hem beledigd aan. ''Ik weet dat het geen marmaren paleisje is maar probeer jij maar eens met een hongerloontje een normaal te betalen huis te vinden.'' zei ik terwijl ik neer plofte op de bank. ''En wat is dit bericht dan?'' vroeg ik daarna terwijl ik hem aan keek.

Ik grinnikte om haar felle beledigde toon. "Nou, niemand dwong je. Eigen keuze, mevrouwtje sympathie.." Ze plofte neer op de bank maar ik bleef rechtstaan. Goden nu kon ik niet zitten. Ik wachtte voor ik praatte. "Het orakel zei tegen Hera dat Gaia het kind levend wil. Ik weet waarom, iets wat verzwegen werd de eerste keer." Ik had moeten dreigen voor een antwoord, maar het was levensbelangrijke info. "Mijn zoon zal de volgende heerser zijn , Kore."

Geirriteerd rolde ik met mijn ogen terwijl ik wachtte op een antwoord. Hij stond daar maar, een beetje naar me te kijken. Mijn ogen werden groot toen hij me vertelde wat hij had gehoord. ''Je bedoelt, de nieuwe oppergod? Want als dat zo is.. Dan weet ik niet of dat zo'n goed idee is om aan Zeus te vertellen.'' mompelde ik en keek hem twijfelend aan.

Ik keek haar fel aan. Had ze wel een idee over wat dit inhield? "Niet vertellen? Als we het niet vertellen gaan we mee ten onder. Dit betekent het einde van ons tijdperk goden. Zoals het al twee keer is gebeurd in de geschiedenis.." Nerveus beende ik heen en weer. Schudde mijn hoofd terwijl ik verder ging: "We weten wat er gebeuren moet, maar Zeus zwoor dat hij niet zou worden als Cronus. Hij zou niet bang zijn van zijn kinderen, of een heerszucht hebben. Dat zijn de enige dingen die ik hem ooit heb horen zweren." Ik keek haar vol bittere ernst aan. "Dat kind moet dood."

Geschokt keek ik naar hem. ''Dood?'' vroeg ik en ik keek hem verward aan. ''Waarom? Wil je niet dat je zoon de nieuwe heerser wordt?'' vroeg ik en ik beet even op mijn nagel. ''Ook al heeft hij gezegd dat hij niet bang zou zijn, wie zegt dat hij het leuk gaat vinden om te horen dat hij ontroont wordt door een kind dat niet eens van hem is..'' mompelde ik. Ik keek op naar hem en schudde mijn hoofd. ''Ik wil niet een dood kind op mijn geweten hebben. Daarbij, goden kunnen niet dood.''

Geschrokken, waarom was ze zo geschrokken? Ze keek me vol angst aan, alsof ik een raar wezen was met te rare ideeën. "Dat zei ik al... Dan ga ik mee ten onder. Als een oppergod hem niet stoppen kan, wie dan wel? Ik heb geen zin om als mijn ooms en tantes in de Tartarus te eindigen." Snauwde ik, ik wist goed war voor een ellende dat was. Ik liep naar haar toe, tot ik vlak voor haar stond. "Je hebt geen dood op je geweten." Ik nam haar hoofd in mijn handen. "Zolang dat kind nog niet geboren is, kan het gedood worden. En dat is precies wat ik van plan ben, als het moet."