Bitch, please.

VALENTIN. ;D

Samantha was in een van haar favoriete winkels. Het was een ontzettend dure winkel, maar dat maakte niet uit: het was koopavond, Samantha had geld in haar portemonnee dat ze wilde uitgeven en ze wilde gewoon iets te doen te hebben. Haar ouders hadden ontzettend veel geld en zorgden goed voor hun dochter, dus het enige wat Samantha de hele dag te doen had, was een beetje kleding kopen, af en toe eens iets afspreken met iemand en ’s nachts uitgaan. Ze had toch geen verantwoordelijkheden en dat vond ze wel even prima zo. Ze was 21 jaar, welk kind van 21 jaar had nou in godsnaam al een heel gezin onder zijn hoede? Nee, Samantha vond het allemaal wel prima zo. Rustig stond ze tussen de kleding te kijken en merkte dat er steeds vaker naar haar gekeken werd. Geïrriteerd werd er naar haar gekeken. Waarom zou dat zijn, had ze misschien iets verkeerds gedaan? Ach, die mensen moesten zich maar aanpassen. Uit een rekje trok Samantha een truitje met op de bandjes een paar studs en voor de rest leuke versierseltjes erop. Relaxed liep ze naar de pashokjes, terwijl ze naar de andere kleding in de winkel keek. Tot haar schrik zag ze dat de deur naar de pashokjes dicht was.

“Waarom is de die deur dicht, mevrouw?” vroeg Samantha inmiddels ook wel geïrriteerd en de vrouw trok haar wenkbrauwen op. “Omdat wij al een paar minuten dicht zijn en we aan het wachten zijn tot u gaat vertrekken” zei de vrouw chagrijnig en keek haar een beetje geïrriteerd aan. Samantha trok haar wenkbrauw op en keek de vrouw arrogant aan. “Nou, het is koopavond, en de avond is nog lang niet om en ik wil nu dit shirtje passen, anders ga ik weg en zien jullie mij niet meer terug!” zei ze opstandig en keek de vrouw aan: “Zo, nu jij!” schoot er door haar hoofd. De vrouw rolde met haar ogen en liep weg. “Alsof mij dat wat kan schelen..” hoorde Samantha nog net en ze schudde haar hoofd. Waarom was het personeel zo onvriendelijk? Ze was toch gewoon een netjes betalende klant. Prompt gooide ze het shirtje midden op de grond neer en liep er een paar keer over heen. Vervolgens gooide ze een paar kledingstukken van de rekken af en gooide ze ook een paar tassen op de vloer. Geschokt keek het personeel toe en Samantha glimlachte arrogant. “Fijne avond nog…” zei ze hatelijk en pakte haar tas, die ze in de holle kant van haar elleboog liet hangen.

Het getik van haar naaldhakken was het enige wat nog hoorbaar was in het winkelcentrum. Het was overdekt, dus het was nog extra hoorbaar ook. Een man van de beveiliging knikte naar haar, maar ze negeerde het. Ze was ontzettend nijdig over het gedrag van de mensen in de winkel waar ze net was geweest. En ze had was onbeschoft geholpen, en ze had geen leuke kleding kunnen kopen! Het was gewoon een grof schandaal. “Fijne avond nog, mevrouw, en we hopen u snel terug te zien” hoorde ze een andere man van de beveiliging zeggen, die de toegang naar het winkelcentrum, nadat Samantha was uitgestapt, vergrendelde en de deuren op slot deed. Rustig keek Samantha om zich heen. Hoe moest ze nu naar huis komen? Haar vader was voorlopig nog niet hier en haar telefoon had ze thuis laten liggen. Een beetje gênant. Ze zag een bankje staan en liep erheen. Ondertussen graaide ze wat in haar tas en haalde er een energiereep uit. Zittend haalde ze de wikkel er af en nam er een hap van. Haar oog viel op iets in het hoekje van het winkelcentrum. Een gedaante? Wat gebeurde daar? Al gauw stond ze op en liep ze erheen, niet wetend dat haar hakken haar aanwezigheid zouden verraden.

Met een zucht trok Valentin de deur achter zich dicht en hoorde het in het slot vallen. Hij was moe, maar had nog een hele nacht te gaan. Valentin was een 22 jarige jongen met een Griekse vader en een Franse moeder. Ondanks de afkomsten van zijn ouders is hij toch opgegroeid in Italië. Dat kwam omdat zijn vader, de zeegod Poseidon, erop had gestaan dat de zwangere Delfina in dat land zou gaan wonen, zodat hij zijn kind wat vaker zou kunnen bezoeken. Uitendelijk waren die keren op een hand te tellen geweest, maar daar had de knappe jongen die nu door de straten van Sparta liep altijd vrede mee gehad. Poseidon mocht dan niet de ideale vader zijn, maar hij wist wat hij aan hem had, en dat de god hem helpen zou mocht hij eens zwaar in de problemen komen. En dat laatste zou Valentin zeker nog wel eens overkomen, gezien de criminele activiteiten die hij af en toe beging. Hij wist wel dat het gevaarlijk was, maar het was een oude gewoonte die nog stamde vanuit zijn jeugd, en oude gewoontes zijn nu eenmaal niet zo makkelijk af te leren.

Het was rond de klok van negen toen hij aan het einde van de straat het grote winkelcentrum op zag doemen. Als het goed is zou het zo sluiten, of beter, al gesloten zijn, als hij het zou bereiken. Hij had namelijk een oneerbare taak voor zich liggen. Hij moest aan geld zien te komen. Een paar maanden geleden was Valentin naar Griekenland verhuisd ondanks de protesten van zijn moeder. Maar Delfina wist ook dat ze haar kind toch ooit de vrijheid zou moeten geven, dus had ze hem haar zegen gegeven als hij beloofde voorzichtig te zijn en contact met haar te houden. Tot vandaag was alles goed gegaan. Hij was er namelijk vandaag achter gekomen dat hij geld nodig had, omdat er wel wat bij komt kijken als je op jezelf gaat wonen. Rekeningen, belastingen.. Dat kon hij niet allemaal betalen met het geld van zijn moeder. Hij vond het al heel wat dat ze het huisje waar hij nu in woonde kon huren, ook al lag het dan in Sparta. In die stad waren de huren allemaal een stuk goedkoper. Logisch, het was dan ook niet een hele fijne stad om te wonen vanwege al die soldaten die hier woonden, die als ze het land niet moesten beschermen, zelf het verkeerde pad opgingen. Maar hij had niets te klagen. Hij moest nu alleen dat geld zien te krijgen, en bij een paar eerdere bezoekjes aan het winkelcentrum wist hij wel dat hier wat te halen viel.

In gedachten verzonken over hoe hij het zou aanpakken kwam het gebouw steeds dichterbij. Hij was nog niet helemaal klaar met het bedenken van een plan, maar dat zou nog wel komen voordat hij bij het gebouw was. Vroeger was hij wel thuis geweest in het criminele wereldje, hij was er zelfs bekend. Hij was vlug, kon onopvallend zijn, en had snelle vingers. De perfecte eigenschappen voor een dief. Hij snoof. Wat dat betreft had hij beter de zoon van Hermes kunnen zijn. Het beroven van dit winkelcentrum was maar kinderspel. Hij zou ook niet alles meenemen, en ook niet veel uit een winkel. Dat zou te veel opvallen. Nee, hij had zijn plan klaar. De achteringang openbreken, daar waren namelijk geen camera's had hij gezien, dan uit verschillende winkels wat meepikken en weer vertrekken. Dan had hij nog de keuze, 't spul verkopen of het zelf houden. Maar dat zag hij straks wel.

Het gebouw was nu nog maar zo'n honderd meter van hem verwijderd. Pas toen viel hem iets op; er liep een vrouw richting de deur die hij straks wilde gaan kraken. Hij liep snel naar de kant van de weg en versnelde zijn pas, zijn lichaam verhuld in de schaduwen. Toen zag hij nog iets; een beweging bij diezelfde deur. Verschrikt sperde Valentin zijn ogen open. Iemand was hetzelfde van plan geweest als hij! Maar belangrijker, de vrouw was in gevaar! Want misschien was de man wel gevaarlijk. Ondanks het feit dat hij op het punt stond een winkelcentrum te beroven, was Valentin dan ook wel weer heroïsch ingesteld. Valentin begon nu te rennen met de bedoeling de vrouw tegen te houden, maar hij zorgde er wel voor dat zijn schoenen geen geluid maakten op de straat. Toen de vrouw vlak voor hem liep hield hij zijn pas in en overbrugde de nog resterende afstand. Vlug als hij was sloeg hij een arm om haar middel en legde hij een hand om haar mond, zodat ze het niet op een schreeuwen zou zetten.

Wat was die man daar precies aan het doen? Was hij aan het inbreken? Samantha keek een beetje bang om zich heen, was het wel goed wat ze nu aan het doen was? Moest ze zich niet gaan verbergen en bidden dat er toevallig politie langs kwam lopen? Want als ze nu weg zou gaan rennen, dan zou die man dat merken. Voorzichtig deed ze nog een paar stappen dichterbij, totdat ze opeens een arm om haar middel voelde en net voordat ze wilde gaan gillen, voelde ze ook nog een hand om maar mond. Angstig keek ze om zich heen, was dit een valstrik? Was die man gewoon een afleidingsmanoeuvre geweest? Woedend probeerde ze zich los te trekken, terwijl haar angst ook alleen maar groeide. Na een aantal flink rukken, kwam ze dan uiteindelijk los en Samantha deed een paar stappen naar voren. De man bij de deur had angstig opgekeken en was weggerend. Dit had Samantha alleen niet gezien en boos keek ze om naar de persoon die haar belaagd had. “Ben je nou helemaal gek geworden? Hoe durf je zo maar beet te pakken, ik ben niet een of andere pop hoor” zei ze agressief en ging met haar hand over de gekreukelde kleding bij haar middel. Verdomme, stomerij kosten.

Het was toen eventjes stil. Toch werd Samantha een beetje banger, het gezicht van de persoon tegenover zich kon ze niet echt goed zien, omdat het al wat donkerder was. Ze kon in ieder geval bepalen dat het een man was. Right, alle misdaden die werden gepleegd waren bijna door mannen. Samantha slikte. Ze zou vast niet van deze man gaan winnen, want ze had de kracht van een klein geitje in de wei. Waarschijnlijk zou hij ook sneller zijn dan haar, dus wegrennen was ook geen optie. Toen zuchtte ze zachtjes, ze was echt ontzettend bang. Onzeker keek Samantha naar de plek waar normaal gesproken zijn gezicht zou moeten zitten. Haar ademhaling ging tekeer in haar borstkas en ze voelde een straaltje zweet over haar rug gaan. Aan dat gevoel moest Samantha wennen, want ze zweette eigenlijk helemaal nooit. Sporten..daar deed ze niet aan en als het te warm is lag ze in een bikini langs het zwembad, dus dan zweette ze ook nooit echt. Shit, dit was een avond waarop alles dus opeens mogelijk zou kunnen worden en een avond waarop ze veel dingen voor het eerst mee zou maken.

En toen was ze het zat. Samantha was bijna nooit bang en onzeker, dus dit sloeg ook nergens op. Uit haar tas viste ze een mobiele telefoon, haar portemonnee en een paar van haar duurste make-up. Ze deed een paar stappen richting de man en bukte toen. Samantha legde het, met pijn in haar hart, een paar meter voor zijn voeten neer en deed toen weer een paar stappen terug. Met een brok in haar keel zei ze “Je mag dit meenemen, als je me maar voor de rest met rust laat..” Haar ademhaling ging een stuk sneller weer en haar gedachten gingen razendsnel. “En ik ben ongesteld” loog ze, in het geval hij haar wilde verkrachten.

Hoewel Valentin de vrouw best wel stevig vast had, wist ze zich toch los te rukken. Binnen twee seconden stond ze een paar meter voor hem en begon ze aan haar tirade. “Ben je nou helemaal gek geworden? Hoe durf je zo maar beet te pakken, ik ben niet een of andere pop hoor!” Valentin hoorde haar wel, maar het drong niet helemaal tot hem door wat ze zei. In zijn ooghoeken had hij de man die bij de deur had gestaan verschrikt op zien kijken en hem weg zien rennen. De jongen baalde. Weer geen inkomsten vanavond. Toen pas besefte hij weer dat hij hier niet alleen was, en dat hij net iemand bijna een trauma had bezorgd. Hij keek de vrouw die voor hem stond aan. Het was donker, dus hij kon haar gezicht niet goed bekijken, maar wat hij van haar lichaam kon zien beviel hem wel. Ze was lang en slank, iets waar Valentin wel op viel. Toen zag hij haar in haar tas graaien, er wat spulletjes uit halen en de spullen voor zijn voeten leggen. “Je mag dit meenemen, als je me maar voor de rest met rust laat..” Verbaasd trok hij een wenkbrauw op, iets wat hem er altijd arrogant leek uit te zien, maar daar dacht hij nu eventjes niet aan. “En ik ben ongesteld." "Pardon?" antwoordde Valentin abrupt, en zijn stem klonk iets harder dan de bedoeling was. En op dat moment drong het tot hem door wat ze moest denken. De vrouw voor hem dacht vast dat hij een of andere vieze verkrachter was. "Ik denk dat wij elkaar niet helemaal begrijpen," probeerde hij. "Kom ga staan, ik doe je niets." Hij wist zelf ook wel dat het niet heel overtuigend over moest komen in deze situatie. "Ik was niet van plan om je te beroven of.." Hij maakte zijn zin niet af en huiverde eventjes bij de gedachte aan de angst die ze moest voelen. "Ik wilde je gewoon.. nou, ik wilde je gewoon helpen," vervolgde hij na een lange pijnlijke stilte. Valentin kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dit klonk zo stom. Zachtjes liet hij zijn tanden in z'n onderlip zinken.

Haar hartslag kwam weer tot normale snelheid toen hij begon met praten. Hij zei dat ze moest gaan staan en dat hij haar helemaal niets wilde doen. Samantha ging rustig staan en haalde opgelucht adem. Zijn stem was erg aantrekkelijk, dat wel ja, het klonk…Frans? WIEHOE! Hij vertelde haar dat hij haar alleen maar had willen helpen. “Had willen helpen?” begon Samantha en ze voelde haar woede weer koken “Waarvan had je me willen helpen? Van een hartaanval? Nou bedankt, die had ik nog net niet, je had ook gewoon me kunnen meetrekken ofzo, of kunnen gaan praten, maar niet dit, want geloof me, volgens mij kon je me hart kunnen horen kloppen toen je me vast hield!” Samantha bracht haar handen eventjes naar haar slaap en drukte er zachtjes op, zodat haar hoofdpijn een beetje minder werd. God, wat had ze trek in een borrel. Misschien zou ze er wel twee nemen. Samantha haalde nog een keer diep adem en deed toen een paar stappen naar voren, bukte en pakte haar spullen weer bij elkaar. Met een soort voldaan gevoel deed ze haar spullen weer terug in haar tas en voelde zich iets veiliger, hij wilde in ieder geval niet haar spullen.

Langzaamaan werd Samantha weer wat rustiger en deed nog een stap naar voren, om zich over haar angst heen te zetten. Haar gezicht werd nu licht verlicht door een straatlantaarn en ze keek de man/jongen voor haar zo goed mogelijk aan. “Als je mij niets aan wilt doen…” begon ze voorzichtig en probeerde zijn ogen in de duisternis te onderscheiden “Waarom pak je me dan opeens beet? En wat doe je hier? Waarvoor wilde je me helpen? Ik begrijp het gewoon niet” Haar haren viste ze uit haar gezicht en deed nog een stapje vooruit, haar knappe, mooie gezicht was nu helemaal verlicht.

En haar gezicht beviel hem ook wel. Tot die conclusie was Valentin gekomen toen ze naar voren was gestapt om haar spullen te pakken, maar hem daarbij had aangekeken. “Waarom pak je me dan opeens beet? En wat doe je hier? Waarvoor wilde je me helpen? Ik begrijp het gewoon niet.” Valentin beet weer op zijn lip. "Nou, kijk, ik weet dat jij op die man afliep die daar met de deur van het winkelcentrum aan het prutsen was. En ik was bang dat hij gevaarlijk zou zijn en jou wél iets aan zou kunnen doen. Door mijn hand over je mond te leggen kon je het niet op een schreeuwen zetten waardoor hij niet zou schrikken en je met rust te laten. Maar goed.." Valentin viel even stil. Wat was dit een vreemde situatie. "Ik had het sowieso mis gehad, want de man is zojuist weggelopen." De jongen wist niet niet goed wat hij zeggen moest, iets wat niet vaak gebeurde. Normaal gesproken had hij altijd zijn woordje wel klaar, maar deze keer was het anders. Waar kwam dat door? Door de situatie waarin ze zich bevonden? Of kwam het door de vrouw? Waarschijnlijk het laatste, want hij had zich wel vaker in moeilijke situaties gewerkt terwijl zijn hoofd koel was gebleven, maar dat zou hij niet toegeven. Het kon toch niet dat een of andere willekeurige vrouw waarvaan hij helemaal niets wist hem zo van zijn stuk kon brengen? "Misschien wil je mee wat drinken, tegen de schrik?" Toen hij dit gezegd had besefte hij hoe stom het klonk. "Op mijn kosten uiteraard," voegde hij er snel aantoe. Valentin beet hard op zijn lip. Dit had hij helemaal niet willen zeggen! "Mm.. Misschien is het beter als ik nu gewoon wegloop," zei hij zachtjes. Hij schaamde zich.

Samantha keek met een schuin hoofd naar hem. Een glimlach ging over haar gezicht, hij had haar willen beschermen. Hij zei ook dat die man nu weg was en Samantha draaide zich om. Inderdaad, de man was verdwenen. De bosjes waar hij waarschijnlijk in was verdwenen ritselde nog wat na, maar voor de rest was de plek waar ze stonden verlaten. Ze keek weer terug naar de jongen die voor haar stond en pakte zijn arm beet, waar ze maar net bij kon. Samantha trok hem een eindje naar haar toe, zodat ze kon zien hoe hij er uit zag. En dat viel haar wel. “Sorry, ik wilde eventjes zien hoe je eruit zag” zei ze grinnikend en liet haar hand door haar haren gaan. Toen vroeg hij haar iets wat ze helemaal niet verwacht had. Of ze iets mee wilde gaan drinken, tegen de schrik. Samantha’s gezicht, dat normaal gesproken best wel hard en koel stond, versoepelde zich en een stralende glimlach ging over haar gezicht. Dit was een gentlemen, zoals het hoorde. Een dame een drankje aanbieden, nadat hij iets tegen haar gedaan had. Maar voordat ze iets kon zeggen, had de jongen al gesproken. Of dat het misschien beter was dat hij nu weg kon gaan.

“Nee!” riep Samantha iets te hard uit en sloeg ditmaal haar eigen hand voor mond. Een kleine grinnik klonk er en ze haalde haar hand weer weg. “Sorry, nee, je moet echt niet gaan! Ik vind het super lief van je dat je dit aanbied, ook al ken ik je net vijf seconden” zei ze met een brede glimlach. Wat was er aan deze jongen? Normaal gesproken had ze hem een klap in zijn gezicht gegeven en was ze weggelopen, maar dit keer kon ze het niet. Ze voelde zich ook wel een beetje gevleid eigenlijk. “Maar, voor dat we dan gaan, wil ik wel zeggen dat je niet voor me hoeft te betalen, want ik ben geëmancipeerd” zei Samantha en pretlichtjes danste in haar ogen “En ik wil je naam graag even weten, want het is ook telkens zo kinderachtig om te zeggen ‘Hey jongetje, wil je dat of dat eventjes aangeven? ‘ Dat is meer iets voor de kleuterschool.” En zo was het. Want ze waren volwassen mensen, tenminste, Samantha was 20 en dat was voor de wet volwassen. Alleen wist ze niet hoe oud hij was, maar ach, hij zal wel niet heel erg veel ouder of jonger zijn dan haar. “Ik ben Samantha, trouwens, Sam (uitspraak: Sem) of Sam, of Sammy. Zo hebben mijn ouders me gedoopt” en Samantha rolde eventjes met haar ogen. Het had ook wel iets sfeervols, zo met iemand onder een lantaarnpaal staan, in het donker.

Valentin glimlachte toen de vrouw hard riep dat hij niet weg hoefde te gaan, en daarna haar hand voor haar mond sloeg. Zulke neigingen had hij zelf ook al de hele avond. “Maar, voor dat we dan gaan, wil ik wel zeggen dat je niet voor me hoeft te betalen, want ik ben geëmancipeerd.” Valentin grinnikte en haalde zijn hand door zijn haar. "Dat hoor ik graag," zei hij met een charmermante glimlach. Het was wel waar. Hij vond het leuk dat ze niet op haar mondje was gevallen, dat was echt een afknapper, als mensen zo verlegen waren dat ze niet goed wisten wat ze zeggen moesten en dus maar stil bleven. Net zoals hij net eventjes had gedaan. “En ik wil je naam graag even weten, want het is ook telkens zo kinderachtig om te zeggen ‘Hey jongetje, wil je dat of dat eventjes aangeven? ‘ Dat is meer iets voor de kleuterschool.” En ze had nog humor ook. Hij moest nog gaan oppassen, deze vrouw deed meer met hem dan hij erg in had. "Laten we dat maar niet doen, daar voel ik me met mijn 22 jaar toch net iets te oud voor." Hij stak zijn hand uit en knipoogde: "Ik ben Valentin, laten we opnieuw beginnen, dat van net was nou niet bepaad mijn idee van een gesprek beginnen." Toen Valentin haar naar haar eigen naam wilde vragen was ze hem al voor. “Ik ben Samantha, trouwens, Sam of Sam, of Sammy. Zo hebben mijn ouders me gedoopt.” Valentin beet kort op zijn lip. "Ach ja, aan je naam valt niet veel te veranderen, Samantha," en hij legde het accent met opzet op haar naam. Hij moest denken aan zijn eigen volledige naam. Valentin Francesco Marino. Een Franse voornaam, een Italiaanse voornaam die naar zijn moeders afkomst verwees, en een Italiaanse achternaam, die naar zijn vader verwees. Maar dat vertelde hij niemand. "Laten we gaan," en met een stralende glimlach pakte hij haar hand beet en liep in de richting van een leuk cafeetje.

Hij heette dus Valentin. Mmmm, mooie naam voor een mooie jongen. Ze had hem een klein glimlachje toegeworpen toen hij naar haar geknipoogd had. Deze avond zou toch nog wel anders gaan verlopen dan ze had gedacht. Eigenlijk was het in haar gedachten opgekomen om een rel te gaan schoppen bij de winkel, waar ze net schofterig was behandeld. Ook had ze een lichte rilling gevoeld toen hij haar naam uitspraak. Ze hield van zijn accent en dat zorgde ervoor dat ze zich ook een beetje op haar gemak voelde. Hij kwam niet over als een gemene jongen, dat was hij ook natuurlijk niet, anders had hij niet geprobeerd om haar te beschermen tegen die man die had proberen in te breken in het winkelcentrum. Samantha voelde hij haar hand had gepakt en ze volgde hem richting een cafeetje. “Je weet waar je naar toe moet, kom je hier vaker?” vroeg ze nieuwsgierig. Dat kwam eigenlijk ook wel omdat Samantha nooit hier kwam, dus het was wel fijn om te weten of hij hier vaker kwam. Zeker omdat haar vader hier kwam ophalen. Na een paar flinke stappen waren ze het cafeetje binnen en, geëmancipeerd dat ze was, opende ze de deur en hield de deur ook voor hem open. Met een veelbetekende blik keek ze hem aan, om te laten zien dat ze echt geëmancipeerd was en dat niet was om interessant te doen.

Samantha liet haar ogen door het cafeetje glijden en merkte op dat het er niet extreem druk was, maar dat er wel een gezellige sfeer hing. Rustig liep ze naar een soort bankje waar een tafeltje voor stond en ze wachtte eventjes tot Valentin ook ging zitten. Nieuwsgierig plantte ze haar ellebogen op tafel en liet haar kin op haar handen rustten. “Nou, vertel eens wat over jezelf! Wat voor persoon ben je?” zei ze enthousiast en keek hem geïnteresseerd aan.

Valentin grinnikte toen Samantha de deur voor hem openhield. "Kijk, dit noem ik nu eens service." En hij glimlachte zijn witte tanden bloot. Eenmaal binnen keek de jongen even rond in het café. Het was niet erg druk, maar wel gezellig. De muziek stond net hard genoeg en er werd overal gezellig gepraat. Samantha ging voorop en ging op een bankje zitten. Valentin besloot ook maar naast haar te gaan zitten. “Nou, vertel eens wat over jezelf! Wat voor persoon ben je?” zei ze, nadat ze niet al te charmant was gaan zitten. Valentin glimlachte erom en begon te vertellen: "Ik ben dus Valentin, Valentin Francesco Marino eigenlijk, en woon hier in de buurt. Oorspronkelijk woonde ik in Italië met mijn moeder maar ik besloot op mezelf te gaan wonen. Dat geeft een soort vrijheid, snap je?" Hij gebaarde met zijn handen, hopend dat ze zou begrijpen wat hij bedoelde. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een serveerster aankomen. "Ik woon nu al een tijdje hier, en hoewel het heerlijk is om op jezelf te kunnen wonen komen er ook veel verantwoordelijkheden voor terug. Daarom was ik op weg naar het winkelcentrum net, om eens lekker ontspannen te kunnen schoppen!" Hij grijnstje, liegen ging hem nog altijd goed af. De serveerster liet met een kuchje weten dat ze er was en Valentin draaide zich naar haar om. "Mag ik een whiskey-cola van jou?" waarna hij zich weer omdraaide. "Et vous mademoiselle?" vroeg hij op verleidelijke toon aan Samantha.

Samantha knikte geïnteresseerd. Hij had echt een mooie naam, en hij was Italiaans! Misschien kon hij eens een keertje voor haar koken? Koken was nog steeds iets waar ze zich niet al te graag aan wendde. Niet omdat ze niet kon maar…oké, ze kon het gewoon niet. Maar Samantha zou dat nooit en te nimmer toegeven dat ze dat niet kon. De serveerster liet weten dat ze er was en Valentin bestelde een whisky-cola. In het Frans vroeg hij haar wat zij wilde en ze keek eventjes met een nadenken gezicht. “Je voudrais une vin blanc?” vroeg ze onzeker, terwijl ze haar wenkbrauwen fronste en vragend naar Valentin keek, of dat ze het wel goed had uitgesproken. De serveerster keek haar een beetje arrogant aan en trok haar wenkbrauw op. Ze rolde met haar ogen, toen ze vroeg: “Sorry, ik spreek geen Frans of Spaans of wat je ook daarnet sprak. Was dit het?” Samantha trok haar gevormde wenkbrauwen op en keek haar doordringend aan. “Ik vroeg of ik een witte wijn mocht” zei ze en keek het meisje nog steeds doordringend aan. Het meisje keek even arrogant terug en schreef haar bestelling op. “Nou, dat komt er dan zo aan” zei ze met een gemaakt glimlachje en Samantha stuurde een zelfde glimlach terug. “Bedankt hoor, heel vriendelijk” zei Samantha een beetje kattig en keek toen glimlachend naar Valentin.

Relaxed ging ze een beetje achterover zitten en plukte een beetje aan haar haren. Ze was blij dat ze er nu een beetje normaal uitzag, haar haren roken lekker en haar make up zat nog goed op zijn plek. Ze zat nu lekker in een cafeetje met iemand die ze net had ontmoet, op een nogal ongewone manier. Kon deze avond nog leuker worden? “Oké, oké, dus je bent Italiaans, je spreekt Frans en wat kan je nog meer? Heb je Spaanse routes? Griekse aderen? Portugees temperament?” zei ze grijnzend en keek hoe de serveerster de glazen voor hen neer zette. “Dies ist ein Glas Weißwein und ich liebe Wein” zei ze op een nogal Duitsachtige toon, een beetje zoals sommige Duitse vrouwen streng praatte en haar lach vulde een deel van het café. Samantha vond Duitsers grappig. Ze nam een flinke slok van haar wijn en liet het goedje haar keel in glijden. Mmm, lekkere wijn!

Valentin had het hele gebeuren tussen de serveerster en Sam met een glimlach bekeken. Dit was zijn soort humor. Toen de serveerster weg was maakte Sam het zich weer gemakkelijk. “Oké, oké, dus je bent Italiaans, je spreekt Frans en wat kan je nog meer? Heb je Spaanse routes? Griekse aderen? Portugees temperament?” "Nou, mijn vader is van Griekse komaf," reageerde Valentin snel voordat hij besefte dat het meisje naast hem het op een plagerige toon had gezegd. Hij schudde zijn hoofd. "Laat maar zitten," zei hij met een grijns. Daar kwam de serveerster weer aan met de wiskey-cola én de witte wijn. Nog voordat hij 'merci' had kunnen zeggen hoorde hij Sam naast zich: “Dies ist ein Glas Weißwein und ich liebe Wein” Hmm, was dat nou Duits? Een taal die hij niet sprak. "I don't speak German but I whish I could.." sprak hij zachtjes. Een fragment uit een nummer van Lady Gaga, zijn superheldin, hoewel hij dat tegen niemand zeggen zou. Hij had zelfs de phrase 'Io ritornerò' op zijn heup laten tatoeëren. De reden dat hij er niet voor uitkwam dat hij van haar muziek hield, was omdat ze opkwam voor de gayrechten. En gay was Valentin niet, dat wist hij zeker. Terug met je aandacht bij Sam, Valentin! Wees hij zichzelf terecht. "En jij dan, Sam, hoe zit het met jouw leven?" En hij liet weer een glimlach zien.

Samantha’s ogen werden groot toen ze de lyric hoorde die Valentin uitsprak. Een brede glimlach gleed over haar gezicht, dit kon geen toeval zijn. Of het was toeval dat hij een lyric van Scheiße kende, of hij was een fan. Maar dat kon Samantha niets schelen, zij zong ook een klein stukje. “Love is objectified, by what men say is right, scheiße, be mine, bullshit be mine” zong ze vrolijk, en ondanks dat haar zangstem ver beneden het punt van aantrekkelijk was, hoorde je dat ze er plezier in had om mee te zingen. Toen vroeg Valentin hoe het nou eigenlijk met haar leven zat en Samantha sloeg speels haar ogen ten hemel. “Tsja, wat kan ik zeggen? Ik ben Samantha, goh” en weer sloeg ze haar ogen ten hemel, ze was weer lekker helder bezig “En ik ben 20 jaar oud, ben hier in Griekenland opgegroeid door mijn ouders die denken dat ik te dom ben om iets te kunnen doen en denken dat ze daarom alles voor mij moeten betalen. Doe dus ook geen opleiding of werk. Helaas…” Het laatste zei ze wat zachter, het moest vast heerlijk klinken om de hele dag niets te hoeven doen. Maar stiekem, heel stiekem, wilde Samantha dat het anders was. “Maar goed…wat wil je nog meer weten? Voor de rest heb ik niet zo’n heel erg spannend leven hoor” voegde ze er grinnikend aan toe en nam nog een slokje van haar wijn.

Valentin was een beetje rood geworden toen hij Samantha hoorde zingen. O god. Maar aan de andere kant, dit nummer kende je niet als je geen fan was. Hij besloot het gewoon te negeren. “Tsja, wat kan ik zeggen? Ik ben Samantha, goh." Valentin grinnikte toen ze wat met haar ogen rolde. “En ik ben 20 jaar oud, ben hier in Griekenland opgegroeid door mijn ouders die denken dat ik te dom ben om iets te kunnen doen en denken dat ze daarom alles voor mij moeten betalen. Doe dus ook geen opleiding of werk. Helaas…” Aan haar toon te horen was Samantha niet al te blij met het feit dat ze helemaal niets deed qua werk of opleiding. Niet dat Valentin zelf wel een baantje of iets had, maar ja, daar ging het nu niet om. Werk zoeken was gewoon lastig, tegenwoording kreeg je in Sparta niet zo snel meer een baantje, en als er al iets was was dat waarschijnlijk het huis van zo'n vieze soldaat schoonmaken. Nee, dan maar geen werk voor Valentin. “Maar goed…wat wil je nog meer weten? Voor de rest heb ik niet zo’n heel erg spannend leven hoor” "Nee, ik weet zo niet meer wat te vragen. Maar ik leer je vast wel beter kennen vanavond." En hij knipoogde naar haar. Zijn drankje smaakte goed en hij voelde het lekker door zijn keel glijden. Hij leunde wat achterover met een glimlach om zijn lippen. Genieten mocht ook wel eens een keertje.

Valentin liet zijn blik nog een keer onopvallend over Samantha's lichaam glijden. Ja, ze zag er zeker goed uit. Ze was ook grappig, en ze was goed gebekt. Normaal gesproken was hij nooit zo snel op zijn gemakt bij vreemden, maar bij Samantha voelde hij zich prima. Beter dan normaal gesproken zelfs. Hij voelde een warm gevoel onder in zijn buik. Het was niet de alcohol, dat wist Valentin. Maar wat was het dan? Dit gevoel was nieuw voor hem. "Heb je lekker geshopt net?" vroeg hij, om een stilte te voorkomen, maar ondertussen voelde hij allerlei onbekende emoties door zijn lichaam gieren. Hij voelde zich zo goed bij dit meisje, hij werd echt vrolijk van haar! Met een vrolijke glimlach keek hij haar aan. Jup, Valentin was verliefd.

Samantha had licht gebloosd toen hij naar haar knipoogde, maar herstelde zichzelf al gauw door hem een stralende glimlach te sturen. Wat was er met haar aan de hand? Ze had nog nooit gebloosd als een jongen naar haar knipoogde. Meestal maakte zij de jongens aan het blozen, maar dat was nu niet aan de hand. Ongemerkt beet ze zachtjes op haar onderlip. Toen nam ze voorzichtig een slokje van haar wijn en keek ze nadenkend voor zich uit. Eigenlijk voelde ze zich best wel fijn bij Valentin. Hij leek oprecht geïnteresseerd in de dingen die ze zei en keek niet alleen naar andere dingen. Alle andere jongens met wie ze gepraat had, hadden dat wel gedaan en dat had ze in eerste instantie niet erg gevonden, maar nu merkte ze hoe fijn ze het eigenlijk vond om een gesprek te hebben met iemand van het andere geslacht en het niet alleen maar over één ding hoefde te gaan. Maar ze had nog nooit een jongen leuk gevonden buiten Oliver. Tenminste, een jongen zo leuk gevonden als Oliver en dat had ze nu eigenlijk bij Valentin wel. Sterker nog, heel de avond had ze nog niet aan hem gedacht, terwijl ze dat wel eigenlijk altijd deed. Bovendien, waarom zou ze geen andere jongen leuk mogen vinden, behalve Oliver? Die wilde haar toch niet, dus kon ze maar beter een keertje proberen over hem heen te snappen.

Ze schrok op uit haar gedachten, toen Valentin vroeg of ze net lekker geshopt had. Samantha glimlachte. “Nou, het enige wat ik zeker weet, is dat ik nooit meer in die winkel kom. Ze gingen sluiten, maar ik wilde nog eventjes iets passen, en mijn vader is een zeer gewaardeerde klant van hen, dus ik dacht dat ze misschien wel eventjes een uitzondering zouden maken.” Afkeurend schudde Samantha haar hoofd en sloeg haar ogen ten hemel. “In plaats daarvan wordt je als een of andere beest behandeld.” Ze haalde haar schouders op en nipte nog wat van haar wijn, die inmiddels iets sneller was opgegaan dan ze eigenlijk wilde. Weer beet ze op haar onderlip, met de gedachte dat Valentin misschien kon denken dat ze een of andere alcoholist was, wat stiekem ook eigenlijk wel zo was, maar ze wilde een goeie indruk achterlaat. Nog zo iets. Samantha probeerde nooit een goede indruk op iemand achter te laten, boeide haar het wat? Nee, normaal gesproken niet, maar nu wel. En wat was dat gevoel in haar onderbuik? Had ze iets verkeerd gegeten of lag het aan de jongen naast haar? “Nou ja, en toen liep ik naar buiten. En ik ben je helemaal vergeten te bedanken dat je me gered hebt van die man! Tenminste, een soort bescherming bood, want ja. Dan zie je een meisje lopen met haar bijdehante hoofd en denkt dat ze een man wel in haar eentje aankon” Weer schudde ze haar hoofd en een lach kwam over haar lippen. “Anyway, bedankt” zei ze dankbaar en gaf hem een beetje onhandig, maar toch wel lief bedoeld een omhelzing. Toen ze zich weer terugtrok waren haar wangen een beetje rood, terwijl ze in haar hoofd de alcohol de schuld gaf.

“Nou, het enige wat ik zeker weet, is dat ik nooit meer in die winkel kom. Ze gingen sluiten, maar ik wilde nog eventjes iets passen, en mijn vader is een zeer gewaardeerde klant van hen, dus ik dacht dat ze misschien wel eventjes een uitzondering zouden maken.” Valentin kon uit haar woorden opmaken dat ze dus uit de winkel gezet was. “In plaats daarvan wordt je als een of andere beest behandeld.” Valentin glimlachte. Samantha overdreef, maar hij vond het niet erg. Misschien moest hij op zijn volgende geldroof maar eens bij deze winkel langsgaan. Niet dat hij wist welke ze precies bedoelde, maar wat maakte het uit. De glimlach wilde maar niet van zijn lippen verdwijnen, en Valentin wist zeker dat hij er stom uitzag. Maar eerlijk gezegd boeide het hem niet. Hij kon toch ook niet anders dan glimlachen als er zo'n meisje naast hem zat? Samantha keek eventjes beteuterd toen ze zag dat haar wijn op was. Zelf greep hij zijn drankje van tafel en werkt het met twee grote slokken naar binnen. Hij stak zijn hand even in de lucht ten teken dat hij nog wat wilde bestellen maar liet zijn blik niet van Samantha gaan. “Nou ja, en toen liep ik naar buiten. En ik ben je helemaal vergeten te bedanken dat je me gered hebt van die man! Tenminste, een soort bescherming bood, want ja. Dan zie je een meisje lopen met haar bijdehante hoofd en denkt dat ze een man wel in haar eentje aankon” Valentin haalde een beetje van zijn stuk gebracht zijn hand door zijn haar. "Eh, graag gedaan?" antwoordde hij haar twijfelend. Wat was dit nou? Normaal gesproken bracht een meisje hem nooit in verwarring. Samantha was dus wel heel erg speciaal aangezien zij het wel kan. Toen kwam de omhelzing. Valentin rook de zoete lucht van haar heerlijke parfum toen hem een beetje stuntelig omhelzde. Valentins glimlach werd zo mogelijk nog breder en hij pakte haar stevig vast. Toen ze hem weer losliet zag hij dat haar wangen rood geworden waren. Voordat hij er erg in had had hij al gezegd dat ze dat best nog wel eens mocht doen. Nu was het zijn beurt om rood te worden.

Het had fijn gevoeld, toen ze voelde dat Valentin haar stevig beet hield. Had hij het ook fijn gevonden? Daar kreeg ze al snel antwoord op, toen hij snel zei dat ze dat nog wel een keer moest doen. Samantha lachte en keek hem een beetje dromerig aan. Toen dacht ze bij zichzelf “Fuck it” en schoof wat dichter naar hem toe, terwijl ze hem wat makkelijker omhelsde dan dat ze voorheen had gedaan. En wat langer. “Vooruit dan maar, omdat jij het bent” zei ze zachtjes. Het moest als een grapje klinken, maar ze meende het. Het voelde fijn en haar hart ging tekeer als een gek, wat was er met haar aan de hand? Normaal had Samantha nooit dit soort dingen, voelde ze niets als ze iemand wilde omhelzen, maar liet ze zelf mensen dingen voelen. Maar het voelde helemaal niet slecht, misschien had ze hier veel eerder aan moeten beginnen. Nee toch maar niet, want dan had ze Valentin misschien niet leren kennen. Toen hoorde ze een zacht kuchje en keek Samantha op. De nukkige serveerster van net stond er weer en ze liet hem rustig los. Maar ze schoof niet opzij en met een sarcastische glimlach keek ze naar het meisje. “Goh, wat fijn dat je er weer bent. Doe mij nog maar een lekker wit wijntje, een beetje een groter glas alsjeblieft en met wat ijsblokjes” zei ze terwijl ze het meisje recht aankeek.

Met zijn ogen gesloten genoot Valentin van Samantha's tweede knuffel. Hij had een klap in zijn gezicht verwacht, maar in plaats daarvan dit.. Wat betekende dat? Voelde zij ook iets voor hem? Waarschijnlijk niet, dat was te mooi om waar te kunnen zijn. Valentin bewoog ietsjes om dichter tegen Samantha aan te kunnen zitten, iets wat praktisch onmogelijk was, maar het ging ook meer om het idee. Toen Samantha hem losliet opende Valentin zijn ogen en volgde Samantha's ogen, totdat ze uitkwamen bij het gezicht van de niet al te gecharmeerde serveerster. “Goh, wat fijn dat je er weer bent. Doe mij nog maar een lekker wit wijntje, een beetje een groter glas alsjeblieft en met wat ijsblokjes” hoorde de jongen het meisje dat nog steeds tegen hem aan zat te leunen zeggen. Valentin grijnsde. "En voor mij nog een whiskey-cola, schat." Dat laatste zei hij erg plagerig en hij nestelde zich nog even lekker tegen Samantha aan om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn grijns werd nog breder toen hij de serveerster met een rood aangelopen hoofd boos weg zag lopen. "We zijn een goed team, jij en ik," vertelde hij Samantha met een glimlach. Maar hij bleef lekker tegen Samantha aanzitten, en de glimlach verdween niet meer van zijn gezicht.

Glimlachend keek Samantha Valentin aan, toen de serveerster boos wegliep. “Dat zijn we zeker, nog een reden waarom ik zo blij ben dat je mij vanavond gered hebt” zei ze grinnikend en legde heel voorzichtig haar hoofd tegen Valentins schouder aan. Ze voelde dat ze het een beetje warm kreeg. Maar niet vervelend warm, het gevoel dat ze bij Valentin krijg was geweldig en ze wilde niet dat het stopte. “Kan je het horen kloppen?” vroeg ze een beetje verlegen “Mijn hart? Hij gaat helemaal snel, sinds we hier zitten” Haar wangen kleurde alweer een beetje. Damn, Samantha was verliefd op Valentin en ze kon er niets aandoen. Ze merkte niet eens dat de kwade serveerster haar glas wijn iets te hard op tafel zette en de wijn een beetje over de rand liep. Maar het maakte niet uit. Gauw zocht ze naar woorden die ze wilde zeggen, want ze wilde hem echt vertellen wat ze voelde. Samantha wist niet waarom, dat zou waarschijnlijk gewoon goed voelen om te weten hoe zij er over dacht. “Valentin…” zei ze zachtjes, zodat andere mensen het niet zouden horen, want dit was iets tussen hen “Ik weet dat het nogal snel is…maar, Vous êtes très mignon, mais je vous connais à peine” Terwijl ze zachtjes een kusje op zijn wang drukte.

Off: sorry voor het falende Frans, ik deed het op google translate. ;$

“Mijn hart? Hij gaat helemaal snel, sinds we hier zitten.” Valentin kon alleen maar knikken en glimlachen. Hij vertrouwde zijn stem niet helemaal maar probeerde toch wat te zeggen. "Ja.." begon hij schor. "Ja, ik hoor het." De serveerster kwam eraan lopen en zette de twee drankjes boos op tafel, maar Valentin negeerde het compleet. Valentin hoorde hoe Samantha zachtjes zijn naam fluisterde. “Ik weet dat het nogal snel is…maar, Vous êtes très mignon, mais je vous connais à peine” De knappe jongen streelde het haar van het meisje. Hij glimlachte niet om haar verschrikkelijke Franse uitspraak, iets dat hij van een ander persoon erg geminacht zou hebben, maar hij glimlachte om haar woorden. Toen voelde hij de lichte aanraking van haar zachte lippen om zijn wang en Valentin sloot zijn ogen. Ja, dit moment mocht van hem eeuwig duren. Het liefst had hij gezwegen, om het magische moment niet te verstoren, maar hij wist dat hij iets moest zeggen, dus vertelde hij haar wat zijn hart hem ingaf. "Samantha," begon hij op dezelfde zachte toon als waarop zij had gesproken en hij draaide zijn hoofd bij. "Jij maakt gevoelens bij me los die ik bij niemand ooit gevoeld heb. Mijn buik.." hij zweeg eventjes, "het voelt zo vreemd aan, maar tegelijkertijd zo goed.." hij zuchtte verliefd. "Het komt door jou.." En zachtjes rolden de rest van de woorden over zijn lippen. "Je t'aime." En met deze woorden kuste hij haar zachte lippen en liet de vlinders die opgesloten hadden gezeten onstnappen.

Samantha’s hart ging tekeer toen ze hem een kus op zijn wang had gegeven. Ze had gezien hoe hij zijn ogen had gesloten, was dat omdat hij het fijn vond dat ze dat deed? Of was hij geïrriteerd? Waarom was ze zo onzeker? Samantha maakte zich nooit druk om dit soort dingen. Als diegene het niet fijn vond wat ze deed, had ze binnen vijf minuten iemand anders. Maar dat was het probleem nou juist: ze wilde helemaal niemand anders, ze wilde Valentin. Toen hoorde ze hoe hij haar naam zijn en ze keek hem weer aan, met een verliefde blik die Samantha nog nooit in haar ogen had gehad. Hij vertelde haar de dingen die ze ook nog nooit van een jongen had gehoord, dus ze wist niet goed hoe ze erop moest reageren. Haar wangen werden nog roder dan ze al waren en ze wilde dat ze kon vertellen hoe hij dat hetzelfde deed als bij haar. Veel tijd had ze er niet over om na te denken, want hij drukte zijn lippen op de hare en het was geweldig. Ze vergat alles om zich heen, alleen hun telde nog en de geluiden uit het café waren niet meer hoorbaar voor haar. Voorzichtig legde ze haar arm om zijn nek en bracht ze haar hand naar zijn wang, terwijl ze hem terugzoende. Samantha dacht dat haar hart uit haar lichaam zou springen, want het voelde geweldig. Het moment was geweldig, hoe lang zaten ze daar nu al? Na, wat voor haar 5 minuten leek maar in de echte wereld waarschijnlijk langer was, hoorde ze een hard gekuch naast zich en met veel moeite liet ze Valentin los. De serveerster stond er. “Ja, ik vroeg me af of jullie toevallig nog iets te drinken wilde en ik wilde eventjes melden dat het verboden is om elkaar hier te zoenen en dat soort dingen, dat gaat ten koste van het uitzicht van onze gasten” zei het meisje en keek met een sarcastische glimlach haar aan. Eventjes keek Samantha Valentin aan en ze moest zich redelijk inhouden. “Lieve schat…” begon ze rustig maar de trilling in haar stem was te horen “Ik zie daar, daar en daar, ook mensen die aan het zoenen zijn en daar loop je net langs. Waarom loop je daar langs en blijf je hier staan? En onze glazen zijn nog vol…dus nee, dankje..” En ze kroop weer tegen Valentin aan en ze keek hem aan, hij mocht best verder gaan.

Valentin hoorde het irritante kuchje wel, maar het drong totaal niet tot hem door. Dit moment was zo perfect.. Hij wilde bijna dat dit moment voor eeuwig zo blijven kon. Wat gek, dit had hij echt nog nooit eerder gehad als hij een meisje zoende. Nouja, niet dat dat hem nu wat schelen kon, hij dacht ook niet meer aan een ander meisje, alleen maar aan Samantha, de mooie, lieve, slimme, grappige Samantha. Helaas had zij wel aandacht aan het kuchje besteed, en met tegenzin voelde hoe zij hem losliet. Hij gaf Samantha nog een verliefde blik voordat hij de serveerster woedend aankeek. “Ja, ik vroeg me af of jullie toevallig nog iets te drinken wilde en ik wilde eventjes melden dat het verboden is om elkaar hier te zoenen en dat soort dingen, dat gaat ten koste van het uitzicht van onze gasten” Valentin had zijn mond al los om haar er eens flink wat van te zeggen, maar Samantha was hem voor. "Lieve schat," zo begon ze, en met een glimlach bekeek hij het gezicht van de serveerster dat van arrogant naar woedend vertrok. “Ik zie daar, daar en daar, ook mensen die aan het zoenen zijn en daar loop je net langs. Waarom loop je daar langs en blijf je hier staan? En onze glazen zijn nog vol…dus nee, dankje..” ging ze verder. "Inderdaad, wat zij zegt." Kon Valentin nog uitbrengen. "En daarbij, in dit hele café mogen de mensen juist blij zijn ons te zien. Wij zíjn het uitzicht," voegde hij er arrogant aan toe. Toen keurde hij de serveerster geen blik meer waardig en keek Samantha aan in de ogen. Wat had ze mooie ogen! Het was een cliché, maar de woorden waren er al uit voor hij er erg in had. "Je, ogen.." zuchtte hij zachtjes. Na nog even gestaard te hebben werden zijn lippen automatisch richting de hare getrokken en leek de wereld om hem heen weer te verdwijnen.

Samantha lachte toen Valentin zei dat hun juist het uitzicht waren. En dat was zo. Ze waren perfect zo samen, dus waarom zouden hun dan niet mogen laten zien wat ze voor elkaar voelden en die anderen wel? Het was oneerlijk van het meisje en als ze nog meer problemen had, zou Samantha naar de bedrijfsleider vragen. Maar veel tijd om iets te doen had ze niet, want al gauw voelde ze Valentins lippen weer op de hare, nadat hij had gezegd dat haar ogen mooi waren. En ze wilde zo graag iets terug zeggen, maar ze kon het niet. Het was zo’n fijn gevoel, waarom zou ze nu los willen laten? Samantha sloeg haar armen om Valentin heen en trok hem een stukje dichter naar haar toe, terwijl ze hem terugzoende. Ze deed haar ogen dicht, zodat ze het meisje dat nog aan hun tafel stond, niet hoefde te zien en vergat de wereld om haar heen.

Na nog een irritant kuchje was Valentin het zat. Hij probeerde de serveerster te negeren, maar ze werkte zo op zijn zenuwen.. Het lukte gewoon niet meer. Zachtjes en met een zachte streling over haar wang liet hij Samantha los, en hij draaide zich langzaam om naar de vrouw die aan het tafeltje stond. Met een woendende blik stond hij op. "Wat is jouw probleem," siste hij haar boos toe. "Ik wil dat jij nú Sjonnie voor me haalt." De vrouw bleef dom staan en keek hem arrogant aan. "Weet je wat, laat maar zitten!" riep hij beledigd. "Wij vertrekken nu!" het accent op het laatste woord leggend. "Kom mee, Sam," zei hij en greep haar hand. Hij liet haar hand niet los toen hij woendend het café uit beende. Het geld was geen probleem, Valentin kwam hier erg vaak en was goede vrienden met de baas van het café, een grote stoere kerel die de naam Sjonnie droeg. Nee, als hij dit verhaal zou horen zou die bitch zeker nog problemen krijgen. Eenmaal weer op de straat onder het licht van een flikkerdende lantarenpaal keek hij Samantha aan. "Het spijt me.." begon hij zachtjes, want hij besefte langzaam wat hij gedaan had. "Soms dan kan ik nogal opvliegend zijn.." Hij hoopte met al zijn kracht dat Samantha hem nu geen loser vond, want zijn gevoel voor haar was niet afgenomen.

Het was allemaal heel erg snel gegaan. Valentin dreigde de eigenaar erbij te roepen toen het meisje nog een keer kuchte en toen het meisje arrogant bleef staan, sleurde hij Samantha mee naar buiten. Samantha maakte zich niet druk om de rekening, ze was er niet bang voor, waarschijnlijk zou het wel opgelost worden. Haar naaldhakken tikte achter Valentin aan en uiteindelijk stopte ze onder een lantaarnpaal, die licht scheen op hen en aan en uit flikkerde. Samantha glimlachte zachtjes toen hij zich verontschuldigde. “Je had helemaal gelijk dat je het deed” zei ze zachtjes en keek hem in zijn mooie ogen aan “Jij deed wat ik al heel de tijd had willen doen, ze was echt heel erg vervelend” Ze knikte bevestigend en keek niet weg, alleen naar hem. Samantha was verliefd en ze kon er niets aan doen. Door haar hoofd schoten allerlei dingen. Oliver ook, onder andere. Ze was altijd verliefd op hem geweest, op haar (ex)beste vriend. Maar was het niet tijd om door te gaan? Hij was niet verliefd op haar en had haar ook laten gaan. Misschien moest zij dat ook eens doen. Precies op het moment dat ze hem een zoen wilde geven, hoorde ze haar telefoon rinkelen. “Sorry…” mompelde ze geïrriteerd en viste haar telefoon uit haar tasje. 5 gemiste oproepen. 2 ongelezen sms’jes. Allemaal van haar vader, met de vraag waar ze bleef. Op het moment dat Samantha de sms’jes wilde wissen, kwam het apparaat opnieuw inleven. Ze schudde zachtjes haar hoofd en draaide haar telefoon om. Ze drukte hem open en haalde haar batterij eruit. “Het boeit hem toch niet..” mompelde ze zachtjes. Samantha had het over haar vader, die het toch niet boeide of ze thuis was. De batterij en lege telefoon duwde ze in haar tas en keek toen de jongen tegenover haar met een ondeugend glimlachje aan. “Dus. Waar waren we gebleven?” zei ze zachtjes.