Bitch, please.

De glimlach die Samantha altijd op zijn gezicht wist te toveren bleef ook nu nit uit. Hij grinnikte toen ze zei dat ze zelf ook op het punt had gestaan er wat aan te doen. Hij ving haar blik. Zij leunde wat naar voren. Toen verstoorde haar telefoon de rust. "Geeft niet," mompelde Valentin zachtjes en keek op het schermpje van Samantha's telefoon. Het mobieltje liet een smsje zien, verzonden door een persoon genaamd Papa. “Het boeit hem toch niet..” mompelde het meisje terwijl ze de batterij uit haar mobieltje haalde. Even klonk ze erg verdrietig. “Dus. Waar waren we gebleven?” Samantha had zich snel hersteld. "Hier," antwoordde Valentin op een al even ontdeugende toon en trok haar toen tegen zich aan. Maar in plaats van haar te zoenen zoals ze ongetwijfeld verwachtte, ging hij met zijn lippen richting haar oor. "Sam, ik bedoel er niets mee, maar ik denk dat het hem wel wat uitmaakt.." Hij doelde op het gedrag van haar vader, dat wat Samantha vast ook bedoeld had. "Misschien moet je hem terugbellen," en hij knuffelde haar stevig.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze voelde zich betoverd. Het voelde fijn en vertrouwd aan en met een glimlach verwachtte ze de zoen die ze zou krijgen, maar in tegenstelling tot dat bracht hij haar mond naar haar oor en fluisterde wat in. Hij knuffelde haar stevig. Samantha beet eventjes op haar onderlip en keek hem recht aan. “Luister, mijn vader boeit het alleen of dat hij vanavond op tijd naar bed kan of dat er morgen ontbijt op tafel staat waar hij zich aan kan gaan voldoen. Het boeit hem niet of dat ik op tijd thuis ben, hij wilt alleen weten of hij vanavond nog de deur uitkomt. Desnoods, kom ik niet thuis…” Samantha haalde haar schouders op en een troosteloos glimlachje stond op haar gezicht “…het zal hem een worst wezen. En mijn moeder is niet veel beter hoor, dus maak je daar maar geen druk over” Eventjes keek ze weg, ze was nooit erg eerlijk geweest over haar ouders. Tegenover haar vrienden had ze gezegd dat haar ouders liefdevolle mensen waren en ze had haar vrienden gewoon nooit naar huis genomen. Als Valentin haar lover zou worden, dan zou hij ooit wel eens mee naar haar huis moeten…en dan zou liegen over haar ouders geen goed plan zijn. Toen keek ze hem onzeker weer aan en drukte zachtjes een zoen op zijn wang.

“Luister, mijn vader boeit het alleen of dat hij vanavond op tijd naar bed kan of dat er morgen ontbijt op tafel staat waar hij zich aan kan gaan voldoen. Het boeit hem niet of dat ik op tijd thuis ben, hij wilt alleen weten of hij vanavond nog de deur uitkomt. Desnoods, kom ik niet thuis…” Samantha probeerde hard te klinken, en Valentin wist dat ze het wilde laten lijken alsof het haar ook niet boeide, maar alles aan haar lichaamstaal zei dat ze het niet meende, en dat ze smachtte om een beetje aandacht. Iets wat ze van haar ouders dus niet genoeg kreeg. Gek, dacht Valentin, hoe snel je iets over iemand te weten kon komen als je er een beetje aandacht aan schonk. Samantha keek hem weer aan een hij voelde hoe haar lippen zijn wang raakten. "Samantha," zei hij zachtjes en streelde haar wang met zijn hand. "Wat mij betreft blijf je vannacht bij mij thuis slapen, maar ik wil dat je je vader terug gaat bellen." Hij klonk lief, maar tegelijkertijd duldde hij geen tegenspraak. Stiekem hoopte hij ook dat Samantha bij hem bleef vannacht, hij voelde zich fijn bij haar en wilde haar nog veel beter leren kennen. Het ging hem niet om seks, bij Samantha voelde hij iets anders. "Echt, Sam, ik wil dat je je vader belt." Eventjes gaf hij haar een knuffel en stapte iets naar achteren, haar hand lichtjes vast blijven houdend, om haar wat meer de ruimte te geven.

Valentin bood aan om met hem mee naar huis te gaan. Dankbaar lichtte Samantha haar hoofd op en glimlachte. “Dat zou geweldig zijn” zei ze enthousiast, maar haar gezicht betrok eventjes toen hij zei dat ze haar vader terug moest bellen. “Oké, ik bel wel terug…” mompelde ze zachtjes. Niet omdat ze niet waardeerde wat hij zei, maar omdat ze er absoluut geen zin in had. “Is sms’en ook goed?” zei ze met een glimlach “Sorry, stom grapje”. Met deze woorden viste ze haar telefoon uit haar tas en deed de batterij weer terug in het toestelletje. Rustig drukte ze de telefoon aan, die tot leven kwam en zocht ze het nummer van haar vader. “Stom hè, dat iemand niet eens haar eigen vader wilt of durft te bellen” zei ze grinnikend en drukte toen resoluut zijn nummer in. Nu was er geen ontkomen meer aan en bracht ze het toestelletje naar haar linkeroor. “Neem niet op, neem niet op” bad ze in gedachten, maar ze hoorde haar vader koel zijn naam zeggen. “Hay papa, met Samantha. Sorry dat ik net niet opnam, maar ik was eventjes met iets anders bezig” verontschuldigde Samantha zich en hoorde de boze stem van haar vader door de telefoon dreunen. Nee, het maakte hem niet uit of dat ze in gevaar was, maar hij moest op tijd naar bed. “Oké, papa, is goed, ik ben vanavond niet thuis, oké? Ja, je kan gewoon naar bed gaan. Oké, is goed. Doe mama de groeten. Oke, tot morgen dan maar…kus kus” en ze drukte het gesprek weg. Toen keek ze Valentin aan en haalde haar schouders op. Een ander troosteloos glimlachje stond op haar gezicht en zachtjes zei ze: “Zo goed?”

Een glimlach sierde Valentins gezicht toen hij hoorde datSamantha graag met hem mee wilde naar huis. Zwijgend hoorde hij hoe ze haar vader belde. “Oké, papa, is goed, ik ben vanavond niet thuis, oké? Ja, je kan gewoon naar bed gaan. Oké, is goed. Doe mama de groeten. Oke, tot morgen dan maar…kus kus” Valentin trok in een flits een wenkbrauw op. Dat ging snel, haar vader vroeg niet eens waar ze vannacht zou blijven. Valentin zorgde ervoor dat hij zijn wenkbrauwen weer op gelijke hoogte had zitten toen Samantha hem weer aankeek, zodat ze niet bijdehand "ik zei het toch?" zou gaan zeggen. Want daar zag Valentin haar wel voor aan. Hij glimlachte erom. “Zo goed?” vroeg Samantha, nadat zij ook een glimlach had laten zien, een triest glimlachje dat wel te verstaan. "Geweldig," en hij gaf haar een knipoog met de bedoeling haar wat op te beuren. "Zullen we dan maar gaan?" Vroeg hij en greep haar hand. "Wat wil je eigenlijk doen, gelijk naar mijn huis of eerst nog ergens een ander cafeetje onveilig maken?" Hij grijnsde. Vrolijk liep hij verder, niet echt met een bepaald doel voor ogen. Langzaam kwam de gedachte of hij zijn huis wel netjes had achtergelaten bij hem op. Hij verbaasde zich er een beetje over, Valentin maakte zich daar nooit druk om. Waarom nu wel? Het antwoord had zijn hand vast. Samantha.

Ze glimlachte, hij was tevreden. Het was niet heel erg fijn geweest als hij nog verder was doorgegaan op het feit dat ze niet zo’n goede relatie had met haar vader en moeder. Samantha voelde hoe haar hand beetpakte en meteen kwam de warme gloed die ze de hele avond al gevoeld had weer binnen stromen. Hij voelde vertrouwd. Valentin vroeg haar of ze mee naar zijn huis wilde of dat ze een café onveilig moesten maken. Samantha lachte. “Ja, we hebben het bont gemaakt hè, bij dat andere café. Ach ja, ze verdiende het” zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. Toen dacht ze even na en kwam ze tot haar besluit. “Zullen we anders naar jou huis gaan? Ik wil je wel wat beter leren kennen enzo en ik ben echt heel erg benieuwd naar hoe je woont, weet niet echt wat ik me er bij voor moet stellen” zei ze met een brede grijns. Opeens merkte ze dat ze onzeker aan haar haren frunnikte. Misschien moest ze het niet langer ontkennen, want ze was echt verliefd. Nog nooit had ze zoiets gevoeld. “Ik heb echt een hele leuke avond, Valentin, ik ben je zowaar nog dankbaarder dat je me hebt gered van die crimineel” zei ze met een lieve glimlach, terwijl ze hem aankeek en zachtjes in zijn hand kneep.

Valentin grinnikte toen Samantha luchtig haar schouders ophaalde. Het meisje maakte hem zo vrolijk! “Zullen we anders naar jou huis gaan? Ik wil je wel wat beter leren kennen enzo en ik ben echt heel erg benieuwd naar hoe je woont, weet niet echt wat ik me er bij voor moet stellen” Valentin knikte instemmend. "Goed idee," zei hij dan ook. "Hoe heb ik m'n huisje eigenlijk achtergelaten.." mompelde hij zachtjes en hij liet Samanta's hand los om even met zijn hand over zijn kin te wrijven. Het gaf hem een wat intelligente look, iets wat hem wel een beetje sexy maakte. Hij keek Samantha aan en schoot in de lach. "Er staat heus geen twee meter hoge toren van borden op het aanrecht ofzo hoor," lachte hij. Maar de kans was wel groot dat overal verdwaalde kledingstukken lagen. “Ik heb echt een hele leuke avond, Valentin, ik ben je zowaar nog dankbaarder dat je me hebt gered van die crimineel” Crimineel? Wat wist ze van zijn verleden? Pas na eventjes verbluft voor zich uit te hebben gekeken besefte hij dat ze het niet over hem had, maar over die man die het winkelcentrum wilde beroven. "Oh, eh, dat had iedereen gedaan," stamelde hij van zijn stuk gebracht en wreef met zijn hand door zijn haar. Even wist hij niet wat hij zeggen moest en voelde hoe de kou over hen neerdaalde. Valentin bedacht zich dat Samantha het misschien ook wel koud had en sloeg een arm om haar heen. "Let's go then," zei hij in zijn niet al te goede Engels. Langzaam nam hij haar mee in de goede richting.

Valentin viste de sleutel uit zijn broekzak en maakte de deur los. Daarna drukte hij Samantha over de drempel en sloot de deur snel weer, anders zou de warmte uit zijn huisje ontsnappen. "Bienvenue à ma petite maison," glimlachte hij breed. Valentin manoeuvreerde zich langs het mooie meisje heen en drukte het lichtknopje van de woonkamer toen hij door de deuropening liep. "Ga maar zitten, Sam, dan pak ik wat te drinken!" zei hij over zijn schouder. En keek even snel of het er wel schoon was. Gelukkig waren er geen rondslingerende sokken te bekennen.

Samantha liet zich meevoeren naar het huis van Valentin en met een grijns bekeek ze hoe hij de deur van het huis openmaakte. Charmant liet hij haar beneden en Samantha maakte een klein buiginkje. Het lichtknopje ging aan en hij zei dat hij wat te drinken ging halen. In plaats van te gaan zitten, hoe rebels ze ook was, liep ze een beetje rond door zijn heus. Haar naaldhakken maakte een harder geluid op de vloer dan ze hoopte, dus misschien kon hij horen dat ze rondliep. “Je hebt echt een leuk huis!” riep ze vanuit de woonkamer naar de keuken en ze liep eventjes naar het raam. Het was erg donker buiten, donkerder dan ze dacht. Het was ook redelijk koud in het huis, maar dat kon ook aan haar liggen. Rustig nam Samantha plaats op de bank en sloeg haar benen over elkaar, terwijl ze haar haren een beetje over een schouder legde, zodat het misschien wat verleidelijker was. Na een tijdje was Valentin nog steeds niet terug gekomen en een beetje bezorgd stond Samantha op. “Lukt het, Valentin?” riep ze, terwijl ze naar de keuken liep, waarin hij net was verdwenen. Wat zou er aan de hand zijn? Samantha stopte in de deuropening en glimlachte toen.

“Je hebt echt een leuk huis!” schalde Samantha's stem door zijn huisje. Valentin grinnikte terwijl hij twee glazen uit een van de keukenkastjes pakte. Hij draaide zich om om een fles uit de koelkast te pakken. Hij zou haar eens verassen. Valentin dacht niet dat ze dacht dat hij wel eens wijn dronk. Iets wat hij wel deed. 't Zal vast van zijn vaders kant van de familie komen maar Valentin hield van een goed wijntje. Bier liet hij staan. Bier was voor boerenlui, en daar rekende Valentin zich niet toe. Daar stond hij boven. Aan Samantha denken verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij naar het aanrecht terug liep. Hij haalde de kurk van de fles af en wilde toen de glazen vol schenken. Hij was waarschijnlijk te ver weg, want in plaats van in de glazen schoot hij alles over zichzelf heen. "Merde!" vloekte de jongen en gooide de fles in de gootsteen, waar het brak en de wijn wegvloeide. Snel als hij was trok hij zijn witte shirt uit om de schade te bekijken. Het shirt kon hij weggooien, het hoorde wit te zijn. Het was nu rood. Een geïrriteerde zucht ontsnapte aan zijn lippen. Hoe kon dit nu weer. Een beetje chagrijnig liep hij richting de woonkamer, om daarvandaan snel naar boven te glippen om een nieuw shirt aan te trekken, maar hij had Samantha niet gezien. Hij maakte een niet al te sexy geluid toen hij tegen haar op knalde. Valentin kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. "Sorry, Sam," stamelde hij. Hij draaide zichzelf half om. "Ik.. ik wilde.. eh.." Hij kwam niet uit zijn woorden. Toen drong de achterlijke situatie tot hem door. Hij stond daar shirtless, met een kapotte fles wijn achter hem in de gootsteen, terwijl Samantha op hem had staan wachten en een leuke avond verwachtte. Geweldig begin. Echt, geweldig.

Hij was tegen haar opgebotst en normaal gesproken had Samantha dan iemand helemaal verrot gescholden, maar nu deed ze dat niet. Waarom niet? Omdat ze betoverd was door hem. Hij zag er niet bepaald verkeerd uit zonder shirt en Samantha voelde hoe haar wangen een beetje rood kleurde. Oef, hoe moest ze dit oplossen? “Ik…uhm…” zei ze stotterend en glimlachte toen weer een beetje onzeker “Ik…ja…die fles…oh wacht! Ja, ik zal je wel eventjes helpen met die fles. Ja, dat zal ik doen” Gauw schoot ze langs hem en beet toen op haar onderlip. Goed, het had altijd nog erger gekund. Ze schoof de prullenbak iets naar haar toe en pakte de grote brokken glas uit de gootsteen, om ze vervolgens weg te gooien in de prullenbak. De kleinere stukjes plukte ze er voorzichtig uit en legde ze op het aanrecht. Een paar kleine druppeltjes bloed zaten nu aan haar vinger en zonder een kik te geven deed ze de kraan aan, om het beetje bloed en de overige wijn weg het riool in te spoelen. Terwijl ze haar vinger verzorgde, keek ze voorzichtig naar achteren om te checken of Valentin er nog stond of er al weer aan kwam. Misschien was hij wel op haar uitgekeken, omdat ze het net niet zo goed kon handelen. “Shit..” kon Samantha niet weerhouden om tussen haar lippen uit te komen en zuchtte zachtjes.

“Ik…ja…die fles…oh wacht! Ja, ik zal je wel eventjes helpen met die fles. Ja, dat zal ik doen” Samantha glipte langs hem heen na onhandig wat dingen gehakkeld te hebben. Hij wilde zich omdraaien om een nieuw shirt te halen, maar zag Samantha iets te ruw in de gootsteen grijpen. Langzaam pakte ze de stukken en legde ze naast de gootsteen op het aanrecht. Valentin glimlachte. Langzaam liep hij naar haar toe en ging achter haar staan. "Shit." Samantha's hoofd draaide zich richting de deuropening en weer terug. Valentin grinnikte en sloeg zijn armen om haar nek. Rustig wiegde hij haar heen en weer. "Moet ik een plijster voor je pakken, Sam?" fluisterde hij zachtjes in haar oor. Dit was echt een wel heel mislukte poging om romantisch te doen. Normaal gesproken was het hem gelukt er wat beters uit te flappen, maar normaal gesproken was hij ook al afgeknapt omdat het meisje te onhandig was. Bij Samantha vond hij het echter schattig. "Hier, laat me je helpen." Hij liet haar los en zocht wat rond in een kastje. "Bingo," mompelde hij zachtjes toen hij de doos met pleisters zag staan. Hij toverde er eentje tevoorschijn en voordat Samantha kon protesteren deed hij haar de plijster om. "Zo," begon hij. "En nu ga jij in de woonkamer zitten terwijl ik de boel hier weer een beetje op orde breng," grijnsde hij ter verontschuldiging voor het domme gebeuren.

Samantha glimlachte toen hij lief een pleister om haar vinger deed en haar heen en weer had gewiegd. Zachtjes drukte ze een kus op zijn wang en glimlachte toen verlegen. “Dankjewel, normaal gesproken ben ik niet zo onhandig hoor…” zei ze een beetje beschaamd en rolde toen weer met haar ogen voor de lol. Toen liep ze door de keuken, richting de woonkamer en plofte daar op de bank neer. Toen keek ze naar haar shirt en schoot in de stress. “Shit!” riep ze uit toen er vlekken op haar shirt zaten en sloeg toen haar hand voor haar mond. Ze wilde niet dat Valentin het hoorde en gauw greep ze naar haar tas. Daar haalde ze een zakdoekje uit en begon erop te drukken. “Shit shit shit” mompelde Samantha zachtjes, het raakte niet schoon. Als een volleerd spion schoot Samantha naar de keuken en keek naar Valentin die er nog was. Ugh, dadelijk zag hij die vieze vlekken en dan kwam het niet goed. Maar…dit was wel een moment om grappig proberen te zijn. Rustig liep ze naar hem toe en riep toen keihard “BOE!” toen ze hem vastgreep. Hard lachend drukte ze haar lichaam tegen zijn rug aan en genoot van zijn warmte. Toen pakte ze haar zakdoekje weer en maakte het een beetje nat. Ze drukte het tegen haar shirt aan, terwijl ze met een ondeugend lachje Valentin aankeek.

Samantha liep richting de woonkamer en liet Valentin achter met een glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk gleed zijn blik wel omlaag richting haar kont, maar wat kon hij eraan doen? Hij was ook maar een jongen. Met een blos op zijn wangen pakte hij het glas stukje voor stukje op en goeide het in de prullenbak. Net toen hij het laatste stuk had weggegooid greep Sam hem om zijn middel en schreeuwde loeihard "BOE!" in zijn oor. Hij hoorde haar heldere lach door de keuken schallen, en snel voegde het zijne zich erbij. Samen lachten ze vrolijk. Een beetje uitgrinnikend zag Valentin hoe Samantha een zakdoekje pakte en haar shirt schoonmaakte. Het zou vast wel vies geworden zijn, net als het zijne. "Tja," grapte Valentin. "'t Ziet er naar uit dat ik twee shirts moet halen." Op haar en zichzelf wijzend. Samantha lachte ondeugend. "Oeh," zei Valentin op een lage, sexy toon en naam haar in zijn armen. Hoewel het niet echt de tijd was om over zijn gevoelens te praten kon hij het toch niet laten om te zeggen dat Sam hem erg goed deed voelen. Voorzichtig gaf hij een klein kusje op haar lippen en knuffelde haar nog iets steviger. Haar natte shirt plakte tegen de zijne, maar als hij het nu uit zou trekken zou dat rare ideeën geven. Dus deed hij het niet en streek verliefd het haar uit haar ogen.

Samantha grinnikte, ze moest dan een shirt van Valentin aantrekken. En dat shirt zou vast veel te groot zijn, hij was breed en gespierd, zij tenger. Toen voelde ze de armen van Valentin om zich heen en hij knuffelde haar. Normaal gesproken had ze een hekel aan knuffelen, maar bij Valentin voelde het goed. Het deed iets met haar, ze was ontroerd en zeker toen ze hoorde dat hij haar goed deed voelen. Samantha sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem daar een klein kusje. Zachtjes fluisterde ze in zijn oor: “Ik ben blij dat ik je goed laat voelen…want dat doe jij ook bij mij, hoe cliché dat ook klinkt”. Een kleine grinnik erachteraan en Samantha keek hem aan. “Ik ben er echt heel erg blij om, want ja…ik heb nooit echt geweten hoe het voelt als je iemand leuk vindt en diegene jou ook leuk vindt, maar ik ben blij dat ik dat nu eindelijk wel voel bij jou…het heeft lang geduurd, maar het komt wel goed” Een stralende glimlach op haar gezicht en voorzichtig trok ze zich terug. Haar t-shirt maakte een zuigend geluid toen het t-shirt het natte t-shirt van Valentin losliet en haar lach schoot door de keuken. “Princess charming hè?” Toen keek ze naar haar shirt en deed ze een stapje naar voren, terwijl ze haar armen om Valentins middel sloeg: "Heb je een ander shirt voor me?"

Het verbaasde Valentin toen Samantha hem vertelde dat hij een van de eersten was die haar echt leuk had gevonden. Hij had namelijk gedacht dat Sam er wel zo eentje was die er wel al wat had gehad. Net zoals hijzelf. Dat is ook geen schande, totaal niet. Valentin hield wel van zijn avontuurtjes, maar dit gevoel, dit fijne gevoel dat Sam hem gaf, had hij toch tien keer liever dan een meisje uit een of andere club. “Princess charming hè?” giechelde ze als een verliefd klein meisje toen hun shirts een onsmakelijk geluidje hadden gemaakt doordat zij zich van hem los trok. Valentin trok een mondhoek op, niet wetend wat te antwoorden. Het duurde niet lang of Sam sloeg haar armen weer om zijn middel. "Heb je een ander shirt voor me?" Hoorde hij haar zeggen. Valentin grijnste. Hij was een jongen die nou eenmaal vaak in beeld dacht, en Sam in een van zijn kledingstukken was een grappig gezicht. "Ja, natuurlijk," antwoordde hij haar lief. Valentin wilde zich uit haar omhelzing losmaken om de shirts te halen toen hij zich besefte dat eerst dit natte spul van haar uitmoest. Valentins buik plakte al aardig door al de wijn van het shirt van Sam. De knappe jongen grijnsde ondeugend. "Maar eerst moet dit uit, Sam," zei hij, en hij wees op haar shirt. Hij maakte zich los, greep zijn shirt en verdween met een knipoog naar boven om droge kleding te pakken.

Samantha grinnikte toen Valentin haar een ondeugende glimlach schonk en beet zachtjes op haar onderlip. Maar eerst zei hij dat dit uit moest. “Ja, dat moet zeker he..” zei ze met een knipoog en keek toe hoe hij naar boven liep. Misschien moest ze achter hem aangaan? Nee, dat zou weer zo psychotisch overkomen. Samantha pakte de onderkant van haar T-shirt beet en trok hem over haar hoofd. Zachtjes giechelde ze om het zuigende geluid dat het achterliet en ze vouwde het netjes op. Ze liet het zachter in de keuken en besloot om een beetje te kijken, terwijl ze wachtte op Valentin. Ze zag een paar fotolijstjes en glimlachte toen ze de foto’s zag. Toen zag ze een spiegel. Zachtjes beet Samantha op haar onderlip. Zag ze er wel goed genoeg uit voor hem? Was ze niet te mager of te dik? Zachtjes kneep ze in een stukje vel en keek onzeker de spiegel in. Waarom maakte ze zich zo druk, ze had dit nooit. Voorzichtig kwam ze wat dichterbij en liet ze haar hand over haar borst gaan. Wat zag ze er uit…damn, zo slecht had ze er nog nooit uitgezien. Haar wangen waren rood, haar haren een rommel door het uitgetrokken shirt en ze zag dat bij haar linkeroog haar mascara was uitgelopen. Voorzichtig liet ze haar vinger langs de vervallen make-up gaan en probeerde ze de schade aan haar haren te herstellen. En wat deed die vlek daar op haar buik? Shit, shit, shit.

Hmm.. Wat zou hij meenemen voor Sam? Valentin stond voor zijn te volle kledingkast. Ja, hij was ijdel, en ja, hij gaf te veel geld uit aan kleding. Valentin keek gepijnigd en beet op zijn lip. Geld.. Dat was op. Hij had Sam dan wel 'gered' eerder die avond, maar eigenlijk was het gewoon zijn bedoeling geweest het winkelcentrum te overvallen. Hij schudde zijn hoofd. Dat ging hij niet meer doen. Hij ging zich beteren, een baantje zoeken. Op een eervolle manier aan zijn geld komen. Toen hij daar wat kledingstukken uit de kast had gepakt en ze had overwogen merkte hij dat er kippenvel over zijn armen naar boven kroop. Damn, het was te koud in huis. Dan maar een sweater. Hij vouwde de shirts die hij in zijn handen had netjes op en legde ze terug op hun plaats. Snel greep hij een zwarte sweater van een hanger, eentje die zijn figuur goed liet zien, en trok het over zijn hoofd. Hij pakte een andere trui, een grijze met enkele Italiaanse woorden erop gedrukt, uit de kast voor Sam. Hij bekeek zichzelf in de spiegel die aan de kastdeur hing. Hij zag er niet op zijn best uit vandaag. Snel gooide hij de trui op bed en ging met zijn handen door zijn haar. Nouja, niets aan te doen. Hij deed wel cool, maar stiekem hoopte hij dat het Sam niets zou uitmaken hoe hij erbij liep.

Met de trui half over zijn schouder deed de jongen de deur naar de woonkamer open en gluurde om het hoekje. Een glimlach kroop verscheen op zijn gezicht toen hij zag hoe Sam zichzelf aan het keuren was net zoals hij even daarvoor had gedaan. Nee, het was waar, ze zag er niet tip top in orde uit, maar ze was nog steeds in staat zijn hart sneller te doen slaan. Voorzichtig, zonder een geluidje te maken sloop hij naar haar toe. Hij grijnsde toen hij in de spiegel keek. Hij zag hoe een knappe jongen met warrig haar op een mooi meisje in bh afsloop. Valentin zoende Samantha in haar nek toen hij zijn armen om haar heen had geslagen. "Vous êtes belles comme vous êtes," mompelde hij in haar oor, wetende dat ze hem niet zou verstaan. Hij liet haar los en wierp de sweater naar haar hoofd. "Hier," glimlachte hij breed en plofte op de bank.

Oke, het vlekje op haar buik bleek dus gewoon een vlekje te zijn wat ze weg kon halen. Prima, dan was dat ook weer weg. Voorzichtig liet ze haar vinger over de uitgelopen make up gaan en veegde het weg. Het verbaasde haar dat ze er wel iets beter uitzag zonder make up. Valentin kon over enkele minuten, seconden, jaren, I don’t know naar beneden komen en dan zou hij haar zien. Wat zou hij voor haar gepakt hebben? Samantha glimlachte toen ze aan hem dacht. Het was een gekke avond geweest, voor het eerst voelde ze zich opgerecht verliefd. En dat was een heerlijk gevoel, want ze had altijd maar net alsof gedaan. Echt verliefd zijn was veel beter.

Plotseling voelde ze twee armen over zich heen en een zoen in haar nek. Samantha lachte hardop toen ze hem voelde en drukte zachtjes een kus op zijn wang. Ze hoorde hoe hij wat in het Frans zei en keek hem met een vragend glimlachje aan, ze verstond amper wat hij zei. Maar het maakte niet uit, het klonk ontzettend schattig uit zijn mond en een zucht ontsnapte uit haar mond toen hij haar los liet. Hij gooide haar een trui toe en deze deed ze gauw aan. Ze vond hem leuk, er stonden Italiaanse teksten op, die Samantha niet begreep. Toen ze de trui aan had, plofte ze naast Valentin neer en drukte nog een kus op zijn wang. Ze ging dicht tegen hem aan zitten en liet haar vingers op zijn arm gaan. “Wat nu?” vroeg ze zachtjes en schonk hem een schattige glimlach.

Sam keek hem niet begrijpend aan, maar Valentin grinnikte zonder een uitleg te geven. Hij zag hoe ze zijn trui aantrok. Het zag er schattig uit, de trui was te groot maar het lief. Sam liet zich naast hem op de bank vallen en kroop tegen hem aan. Ze glimlachte schattig, maar de vingers die speels over zijn arm gleden deden wat anders verraden. “Wat nu?” Valentin glimlachte nu ook. Ondeugend, dat was ze. "Whatever you like," antwoordde hij, maar beter hield hij zijn mond of sprak hij gewoon Grieks. Zijn Engels was très horrible. Snel leunde hij naar voren om haar een kus op haar lippen te geven. Maar hij ging niet van haar af, nee integendeel, hij duwde haar langzaam naar beneden en leunde over haar heen. Hij trok vragend een wenkbrauw op. Misschien wilde ze dit wel helemaal niet en ging hij te snel te ver. Maar aan de andere kant, Samantha had hem net toch duidelijk hints gegeven? Jep, Valentin was echt helemaal gek van dit meisje, het bracht hem aan het nadenken voordat hij iets deed. En dat zegt toch wel wat..

Samantha glimlachte toen ze hoorde hoe Valentin Engels sprak. Het klonk super schattig, zeker omdat hij er een soort accent bij had. Dat maakte hem nog aantrekkelijker. Opeens leunde hij voorover en drukte een kus op haar mond. Hij drukte haar zachtjes achter over en dat mocht Samantha wel, ze hield ervan als een jongen wist wat hij wilde. Hij bleef boven haar hangen en leek een beetje te twijfelen. Mmmm…misschien waren haar gedachten van net wel loos geweest. Maar nee, ze zou hem hierop niet afwijzen. Voorzichtig kwam ze weer een stukje naar boven, leunend op haar ellebogen, zodat ze Valentin recht aan kon kijken. Zachtjes streek ze met haar hand langs zijn wang. “Luister, als je twijfelt of als je het nog niet wilt, dan gaan we niet verder dan dit, hè. Je moet weten dat ik je daar echt niet op afwijs, als je dat soms denkt, want dat is echt niet zo. Ik wil het op zich wel, maar ik snap het als jij dat nog niet wilt, omdat we elkaar nog maar net kennen. Je hoeft je echt niet te schamen als je het niet wilt” zei ze zachtjes en keek hem recht in zijn ogen aan. Toen sloot ze haar ogen eventjes en drukte zachtjes een kus op Valentins lippen. Ze liet hem weer loos, aaide zachtjes over zijn arm en keek hem nog steeds aan, afwachtend tot hij iets zou zeggen of doen.

“Luister, als je twijfelt of als je het nog niet wilt, dan gaan we niet verder dan dit, hè. Je moet weten dat ik je daar echt niet op afwijs, als je dat soms denkt, want dat is echt niet zo. Ik wil het op zich wel, maar ik snap het als jij dat nog niet wilt, omdat we elkaar nog maar net kennen. Je hoeft je echt niet te schamen als je het niet wilt” Samantha kwam iets overeind en drukte een kus op de lippen van de knappe Frans-Italiaanse jongen. Valentin zag hoe Samantha weer ging liggen en afwachtend over zijn arm streek. Hij wist niet goed wat te doen. Samantha had gelijk, hij voelde precies hetzelfde. Zij wilde, hij wilde, maar iets hield hem tegen. Valentin wilde dat dit blijvend was, hij had genoeg onenightstands gehad. Misschien was het inderdaad verstandiger om te wachten. Valentin keek Samantha lief aan en legde toen zijn hoofd op haar buik neer. "Dan wachten we, het voelt niet goed nu te hard van stapel te lopen.."
Na zo een paar minuten in stilte van elkaar genoten te hebben ging Valentin weer wacht rechterop zitten. Met een vinger streelde hij haar wang. "Door alle commotie met die wijnfles hebben we nog steeds niets te drinken." Hij trok een pruillipje. "Poging twee dan maar?" Hij wachtte op haar goedkeuring voordat hij weer iets onhandigs ging doen. Wacht, onhandig? Valentin was helemaal niet onhandig. Wat was dit nu weer voor gedachte? De jongen grijnsde en boog zich voorover om Samantha een zoen in haar hals te geven.

Samantha keek hem nog steeds doordringend aan en glimlachte toen hij haar zachtjes afwees. Het was niet erg, natuurlijk, dat had ze immers net zelf gezegd. Dat was het ook niet! Ze voelde hoe hij zachtjes zijn hoofd op haar buik legde en Samantha streek zachtjes door zijn zachte haren. O, dit voelde zo veel beter dan al die andere jongens die haar hadden aangeraakt, die haar wilde hebben maar waar zij niets van wilde weten. Het was gek hoe ze elkaar ontmoet hadden en Samantha had ook nooit bedacht dat het hierop zou uitdraaien, maar ze vond het geweldig. Ze vond het echt geweldig. Ze voelde zich ook anders. Normaal was er een bepaalde furie die rond haar in haar lichaam woedde, maar dat was nu helemaal verdwenen. Samantha voelde zich rustig, haar ademhaling ging rustig op en neer en ze wilde dat dit voor altijd door zou blijven gaan. Rustig deed ze haar ogen dicht.

Ze voelde hoe de druk rond haar buik verdween en ze deed haar ogen weer open, Valentin was gaan zitten. Hij vroeg of ze iets konden gaan drinken. Samantha lachte. “Door alles was ik dat helemaal vergeten” zei ze grinnikend en plaatste haar benen langs de bank. Eventjes woelde ze door haar haren, zodat het weer een beetje goed zat en stond toen op. Toen pakte ze de hand van Valentin en trok er een beetje aan. “Kom, ik heb dorst” zei ze met een pruillipje en een schattig glimlachje.

Valentin dacht dat 'ie smolt. Zo schattig keek Samantha hem aan. "Ik kom al," grinnikte hij, en hij hees zich op aan haar uitgestoken arm. Hij sloeg een arm om haar schouder en keek haar aan. "Que'est-ce que tu veux faire?" Hij keek op de klok die aan de muur hing. De wijzers wezen de XI aan. "Het is misschien een beetje te laat om nog wat te gaan drinken in de stad." Hij keek haar even peinzend aan. "Nou ja, aan de ene kant niet, c'est samedi soir. Maar aan de andere kant. Samedi soir is de avond waarop al die dronken lui over straat lopen te zwalken.. Nogmaals, wat wil je doen?" Stiekem had Valentin wel zin om nog wat in de stad rond te lopen met Sam, maar hij wilde niet langs al die dronken soldaten. Wie weet wat vonden ze Samantha wel net als hij een ongelooflijk lekker ding, en hij was bij lange na niet sterk genoeg om een groep dronken Spartanen tegen te houden. Toen kroop er een stoutmoedige grijns over zijn gezicht. Liep hij zich nou zorgen te maken? Niet lang meer. Ze zouden juist bang moeten zijn voor hém. Valentin de geweldige. Zijn overmoedigheid kwam voor de volle honderd procent door Samantha, maar Valentin had besloten. "Allez, samedi soir of niet, naar de stad gaan we!" En met een glimlach duwde hij haar voor zich uit naar buiten en sloot he thuis af.

Samantha glimlachte. Hij wist wel wat hij wilde, of niet dan? “Ik vind alles best hoor, ik vind hier blijven goed, maar ik vind de stad in gaan ook wel goed!” Hij leek nog eventjes te twijfelen waar ze heen zouden gaan, maar uiteindelijk duwde hij Samantha voor zich uit, de deur door, op de stad in. Samantha gilde van het lachen en knuffelde hem. “Gekkie, kijk eens eventjes hoe ik eruit zie!” kirde ze en bibberde glimlachend van de kou. Ze liet zichzelf tegen de muur zakken en hield haar buik vast van het lachen. “Ik heb alleen nog die trui van jou aan gekkie, geen broek, geen schoenen voor de rest. Ik kan zo toch niet over straat gaan? Dan kan ik net zo goed een bordje boven me hangen: Hallo ik ben naakt, neem mij, alsjeblieft!” Samantha keek hem met een stralende lach aan en aaide toen zachtjes lang zijn wang. “Awgh, je bent echt schattig” zei ze liefkozend en grinnikte toen nog een keer. Ondanks dat het niet eens echt zijn schuld was dat ze moest lachen, vond ze het toch heerlijk hoe hij haar aan het lachen maakte. Het voelde goed, vertrouwd, alsof ze elkaar al jaren kende. In een opwelling sloeg Samantha haar armen op zijn nek en sprong omhoog, zodat haar benen om zijn lichaam geslagen waren. Ze knuffelde hem en drukte kusjes op zijn wang. "Sorry, dit moet eventjes" fluisterde ze in zijn oor.

"Oeps," mompelde Valentin beschaamd toen Samantha hem erop wees dat ze bijna naakt over straat liep. Met een glimlachje dat zijn gêne verbloemen moest keek hij haar aan. "Je hebt natuurlijk gelijk, dit kan zo niet. Zie, je maakt mijn hoofd dol, jij!" En even later stond hij ook voorover gebogen van het lachen. “Ik heb alleen nog die trui van jou aan gekkie, geen broek, geen schoenen voor de rest. Ik kan zo toch niet over straat gaan? Dan kan ik net zo goed een bordje boven me hangen: Hallo ik ben naakt, neem mij, alsjeblieft!” Haar zachte hand streek even over zijn wang. Valentin grinnikte toen ze zei dat hij schattig was. Ja, dat wist hij wel, dat had 'ie al wel vaker gehoord. Maar uit haar mond klonk het toch speciaal, zo anders als bij de andere meisjes. Toen had het hem niets gezegd, terwijl hij nu een lichte blos op zijn wangen voelde komen. Het ene moment zat Samantha nog op de grond te lachen met haar rug tegen de muur van zijn huis geleund, en het volgende moment had ze zich in zijn armen gewerkt. "Sorry, dit moet eventjes" zei ze zachtjes. Valentin trok een goed gevormde wenkbrauw op. "En daar verontschuldig jij je voor?" Hij schudde even met zijn hoofd en glimlachte toen. Voorzichtig plantte hij zijn lippen op de hare en even stonden ze even heel vredig samen. Toen viste hij met een hand de sleutel uit zijn broekzak terwijl hij met de andere Sam ondersteunde. Handig maakte hij de deur open en trok het weer achter zich dicht. Hij keek Samantha in de ogen toen hij haar op de bank legde. "Je t'aime."