Looking for fun, get me high for free.

[&Hermes].
Het was nacht. Het was donker in de straten van Athene en Carmen had besloten dat het tijd was om er op uit te gaan. Ze was nu al een tijdje in Athene ingetrokken en vond dat het tijd werd om onder de mensen te komen. Het huis waar ze in nu in leefde was slechts een klein flatje, met een tweekamerappartement, maar goed, het was voldoende. Het was voldoende voor haar spulletjes en ze had in ieder geval een thuis. Carmen pakte mascara en bracht deze aan op haar wimpers. Vervolgens maakte ze een lang lijntje met haar eyeliner, zodat ze een mooi effect gaven. Haar lippen waren rood gekleurd. Haar haren waren opgestoken. Haar lichaam gehuld in een lang t-shirt, met daaronder een zwart, doorschijnende panty en enorm hoge heels. Carmen was klaar.

Haar hakken waren luid hoorbaar op het trottoir. Er waren weinig mensen op straat. Dat kwam misschien omdat het pas woensdagavond was, maar toch was het voor Carmen tijd om weg te gaan. Terwijl ze richting de binnenstad liep, stak ze een sigaret op. De nicotine maakte haar ontzettend rustig en zorgde ervoor dat ze helder kon nadenken. Opeens zag ze een steegje, waarin een bord hing. ‘Joe’s Bar’ stond op het bord en het was verlicht. Een glimlach verscheen op het gezicht van de brunette. Ze mocht dit soort namen wel en ze wist ook zeker dat ze hier wat lol ging vinden.

Met een duw deed ze de deur open en de geur van nicotine en drank kwam haar neusgaten binnen. De barkeeper tilde zijn kin naar haar op, alsof hij haar al jaren kende en een glimlach van de vrouw die naast hem stond. Het was niet ontzettend druk, slechts een paar mannen rond een tafel en een zoenend stelletje tegen de bar aangeleund. Carmen keek een beetje arrogant naar het stelletje en liep richting de bar. Ze maakte een heupbeweging tegen de heup van de jongen en zei heel erg meisjesachtig “Hey spetter!” Het meisje keek haar razend aan en zag eruit alsof ze haar een klap ging verkopen. Maar Carmen was niet bang, ze zou net zo hard terugslaan. Maar er gebeurde niets, dus rolde Carmen met haar ogen en richtte haar aandacht toen op de barkeeper. “Mag ik een Jack Daniel’s, alsjeblieft?” vroeg ze hem en hij knikte. “Black of red label?” Carmen keek de man aan of hij gek was en hij lachte. “Ik dacht het al toen ik je zag, jij bent een black label type” zei hij met een brede grijns op zijn gezicht en reek haar een glas aan, met extra veel ijs. Carmen keek hem dankbaar aan en liep naar een tafeltje. Ze nam een flinke slok van de whiskey en stak nog een sigaret op. Ondertussen keek ze het café door, was er een interessant iemand te vinden?

Zacht mompelend liep de jonge man door de straten van Athene terwijl hij regelmatig de sigaret uit zijn mond haalde om de rook de lucht in te sturen. Die oorlog begon hem echt de keel uit te hangen, vooral omdat zijn vader nu nog chagrijniger was dan anders. Natuurlijk kon hij het Zeus niet kwalijk nemen dat hij wat… gestrest was, maar dan moest hij zich toch niet op
anderen af te reageren? Ok, Poseidon en Hades kregen nog altijd de volle lading, maar dat kwam voor het grootste deel omdat hij meestal weg was met boodschappen voor de andere goden. Op dit moment liep hij rond met een gebleekte spijkerbroek en een wit shirt. Het enige waaraan je hem zou kunnen herkennen, was de tekening van vleugels op elke kant van zijn witte gympen. Zijn staf en helm had hij laten verdwijnen, aangezien die redelijk hard op zouden vallen en dat was wel het laatste dat hij wilde. Opvallen was iets dat niet echt bij zijn karakter paste, want hoe meer mensen op hem gingen letten, hoe minder hij zou kunnen stelen zonder dat het opviel. Stelen was als een tweede natuur voor hem, net zoals mensen opwet helpen en boodschappenjongen spelen.

Een grijns verscheen op zijn gezicht toen de o zo bekende kroeg dichterbij in zijn gezichtsveld kwam. Joe's bar, de kroeg waar hij bijna elke avond wel te vinden was. Meestal was er daar wel iets te beleven en het juiste volk was er ook nog eens aanwezig. Zijn sigaret was ondertussen niets meer dan een kleine peuk, dus haalde hij hem tussen zijn lippen vandaan en gooide hem op de grond waarna hij de deur van de kroeg openduwde. Genietend snoof Hermes de bekende geur op en liet zijn bruine ogen even over de mensen massa heenglijden nadat hij de Batman begroet had met een simpele hoofdknik. Een meisje dat helemaal alleen aan een tafeltje zat, trok zijn aandacht en een lichte grijns sierde zijn lippen toen hij zich een weg naar de bar baande. Eerst iets verfrissends halen, daarna zou hij gaan kennismaken. "Het gebruikelijke." Zonder zijn blik van het meisje af te wenden, nam Hermes de drank aan en zette zijn voeten in beweging. "Problemen mee als ik bij je kom zitten?" Die vraag stelde hij meestal gewoon uit beleefdheid zonder eigenlijk iets met het antwoord te doen. Meestal wachtte hij niet eens op een antwoord, net als nu. Met een tevreden zucht liet hij zich tegenover het meisje op een stoel zakken en zette zijn ellebogen op de tafel. "Jou heb ik hier nog nooit eerder gezien. Hoe heet je?"

Het was wel lekker om eventjes rustig zo te zitten in de bar, er waren niet veel mensen die op haar lette, behalve dan het meisje dat ze net had geïrriteerd, die haar af en toe een kwade blik toewierp. Schei uit, je vroeg er gewoon om als je half begon te droog…dingensen tegen de bar aan. Als je jezelf dan al niet genoeg vernederd had, moest dat nog extra door iemand anders gedaan worden. En in dit geval was dat Carmen geweest. Een klein glimlachje liet ze over haar lippen glijden naar het meisje, terwijl ze nog een slokje van de whiskey nam en de warme drank lekker door haar keel gleed. Terwijl ze de slok had genomen, was er nog een jongen/man binnengelopen. Hij had haar duidelijk ook gezien, want hij liep glimlachend naar de bar en ze zag dat hij naar haar keek. Misschien had ze zich ongemakkelijk moeten voelen, maar ze was het gewend. Ze wendde haar blik af en nam nog een trekje van haar sigaret, die inmiddels bijna op was.

Na een paar minuten hoorde ze of de jongen bij haar mocht komen zitten. “Ga je gang” zei ze terwijl ze hem aan keek en de laatste nicotine uit haar mond liet ontsnappen. Ze drukte de sigaret uit in het asbakje en keek hem nog een keer aan. Hij vertelde haar dat hij haar nog nooit hier had gezien en vroeg om haar naam. “Ja, dat kan wel kloppen, ik ben hier een paar dagen geleden komen wonen in een flatje hier verder op. Klein maar het is iets. Mijn naam is Carmen” vertelde ze hem. Haar achternaam vertelde ze er niet bij, simpelweg omdat ze die niet had. “En hoe heet jij?” vroeg ze met gemeende interesse. Ook stak ze haar glas op, als teken om te proosten.

Ergens was het best erg dat er op dit moment zo weinig mensen in de kroeg aanwezig waren, anders had hij vast en zeker het een en ander bij elkaar kunnen stelen. Zijn horloge was kapot en hij had dringend wat meer van dat aardse geld nodig, want met die gouden munten van op Olympus was hij hier niets. Eigenlijk best wel spijtig aangezien hij redelijk veel verdiende met boodschappenjongen zijn. Van die demigoden of kleine godjes dwong hij meestal om te betalen als ze een boodschap wilde sturen, gewoon omdat het kon. Als hij daar zo over nadacht, begreep hij wel dat sommige mensen hem een goddelijke bedrieger noemden. Ach ja, dat was hun probleem, hij had er in iedergeval geen last van. Hij zelf werd er alleen maar rijker en rijker door, dus waarom zou hij er een probleem van maken? Tegenwoordig moeiden mensen zich veel te veel met zaken die hun niet aangingen. Het stelen van dingen was zijn zaak, toch? Hermes had al genoeg preken gekregen van zijn vader, moeder en alle andere goden en nimfen die hem kende en toch bleef hij verdergaan. Hij deed toch zeker wat hij zelf wilde zonder dat iemand zich ermee hoefde te moeien? Over puberaal gedrag gesproken.

Het meisje voor hem zag er interessant uit, veel interessanter dan de meisjes die hij soms tegenkwam. Misschien was dat gewoon omdat zij niet zou beginnen te zeveren over het feit dat roken slecht is, aangezien ze zelf ook een sigaret in haar handen had. Toen Hermes een paar ogen in zijn rug voelde branden, draaide hij zich half om op zijn stoel en schonk het meisje dat aan de toog zat een spottende grijns. Blijkbaar mocht zij het meisje dat tegenover hem zat niet echt, aangezien ze de hele tijd woedende blikken naar haar wierp. Pas toen het meisje voor hem antwoord gaf op zijn vraag, draaide hij zich terug naar haar om en schonk haar een normale glimlach. Even klinkte hij met zijn glas tegen die van haar om de whiskey daarna in een keer naar binnen te werken. "Ik heb veel namen, maar ik zal het houden op de naam die iedereen wel kent. Hermes, aangenaam." Na die woorden draaide hij zich om naar de bar en stak zijn leeg glas op om duidelijk te maken dat ze nog wat drank mochten brengen. "Weet je? Ik heb zo het gevoel dat het meisje daar aan de bar je niet echt moet." Een spottend lachje kwam over zijn lippen terwijl hij naar Carmen knipoogde en wachtte op zijn drank.

Het meisje keek nog een keer zuur naar haar, zeker omdat ze waarschijnlijk dacht dat Carmen voor de rest geen sociale vaardigheden had. Niets was minder waar, Carmen was hartstikke sociaal ingesteld. “Hermes? Hermes náár de God of bén jij de God?” zei ze met een grijns “Dat was een retorische vraag, wij weten allebei wie jij bent..” Carmen nam nog een flinke slonk van de whiskey, haar laatste slok. Ze zou zo nog wel eventjes een keertje lopen om nog een glas te halen. Het was goede whiskey, geen nep shit die sommige barretjes verkochten. Nee, hier zou ze vaker komen. “Dat meisje vind mij inderdaad niet zo aardig, nadat mijn heup eventjes tegen haar vriendjes heup aan kwam en ik hem een ‘Spetter’ noemde” beantwoordde ze de opmerking van Hermes en rolde eventjes met haar ogen “Schei toch uit, overal zijn knappere jongens dan hem en als je hier met elkaar een beetje elkaar zit op te geilen, is dat gewoon heel erg kansloos. En goedkoop. Dat ik ooit zo geweest ben…” Het laatste fluisterde ze en schudde eventjes afkeurend haar hoofd.

Carmen pakte haar pakje sigaretten en haalde er een sigaret uit. Het pakje legde ze op tafel en knikte er uitnodigend naar. “Pak maar hoor, als je trek hebt..” vertelde ze hem en stak haar eigen sigaret aan. Ze nam een trekje en hield de rook eventjes gevangen in haar mond. Toen de nicotine in haar lichaam zat, blies ze de rook weer uit en woelde eventjes wat door haar haren. “Nou, vertel eens, Hermes, wat brengt jou hier? Ook de behoefte om eventjes uit de dagelijkse sleur te ontsnappen?” vroeg ze hem geïnteresseerd en nam nog een trek van haar sigaret. Een oog kneep ze eventjes dicht toen de rook weer uit haar lichaam ging en bekeek de man die tegenover haar zat nog een keertje. Hij was zeker niet lelijk. Hij had iets wat hem interessant maakte. Nonchalant? Toch moest ze oppassen, ze wist dat hij kon stelen als een malle. Nou had Carmen niet veel dat gestolen kon worden, maar toch. Het idee alleen al.

Hermes grinnikte om de vraag die Carmen stelde net nadat hij zijn naam gezegd had. "Nee, ik ben vernoemt naar die o zo geweldige god." Ok, op sommige momenten had hij best een groot ego, iets dat alle goden wel hadden. Er was dan ook niemand die boven hen stond, de oergoden niet meegerekend. Het was dus niet zo heel raar dat goden zich beter vonden dan mensen, niet dat hij dat altijd evengoed liet zien. Sommige mensen mocht hij wel, gewoon omdat ze anders waren dan anderen. Vooral zijn kinderen mocht hij wel, sommigen waren evengoed in het liegen en bedriegen als hem terwijl anderen dan weer net zo snel ware. Al die kleine Hermesjes die op aarde rondliepen, geweldig toch? Even gleed zijn blik terug naar het meisje aan de toog toen Carmen haar verhaal begon. Naast dat wicht stond inderdaad een jonge kerel die nogal schuldbewust naar zijn vriendin keek, alsof hij het leuk had gevonden dat iemand anders dan zijn vriendin hem een spetter genoemd had. "Iedereen heeft zo eens zijn behoeften, of het nu in het openbaar is of niet. Geef me een momentje." Even wierp hij Carmen een veelbetekenende grijns toe waarna hij opstond en in de richting van het koppeltje liep. Toen hij op een paar meter bij hen vandaan was, draaide hij zich om naar de toog, zogezegd om nog wat te bestellen. Van zodra hij een nieuw glas whiskey had, liep hij langs het koppeltje terug naar zijn plaats. Spijtig genoeg liep hij tegen de jongen aan en morste wat van de drank op het topje van het meisje. "Het spijt me echt verschrikkelijk. Hoe had ik zo idioot kunnen zijn?" De spottende toon die normaal in zijn stem te vinden was, had hij voor een groot deel weg kunnen werken en zijn mondhoeken krulden terug om in de bekende grijns toen hij terug op Carmen afliep en het glas whiskey voor haar neus op tafel zette. "Zo, die zullen niet lang meer blijven en niet alleen door dat verpeste topje." de pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn ogen toen hij de portefeuille van de jongen bovenhaalde en op tafel legde.

De uitnodiging om een sigaret te pakken, liet hij geen twee keer zeggen en voorzichtig haalde hij er een uit het pakje, alsof het zou breken als hij het te ruw zou doen. Zonder zich iets van de mensen om hem heen aan te trekken, stak hij het ding in zijn mond en stak het aan. "Zeus is een heel klein beetje chagrijnig daarboven en hij steekt zo ongeveer iedereen aan waardoor het echt geen pretje is om daar te blijven." Mensen hadden misschien al wel door dat het soms stormde op momenten dat ze het nooit verwacht hadden, maar waarschijnlijk besteedden ze er verder niet veel aandacht aan. Die stormen begonnen meestal nadat Zeus en Poseidon elkaar in het paleis tegenkwamen. "Vind je het leven saai, Carmen?" Langzaam boog hij zich verder naar voren en zette zijn ellebogen terug op de tafel terwijl hij het meisje vragend aankeek.

Carmen lachte, ze mocht Hermes wel. Hij was opgestaan en naar het koppel gelopen en ‘per ongeluk’ (uiteraard) gemorst op het shirtje van het meisje. Hermes zette een glas whiskey voor haar op tafel en gooide de portefeuille van, waarschijnlijk de jongen, op tafel. Bewonderend keek Carmen hem aan. “Mmm, zullen we de jongen een naam geven?” vroeg ze en liet veel betekend haar wenkbrauwen een aantal keer op en neer gaan. Carmen vouwde het ding open en liet haar ogen over de ID van de jongen glijden. “Please….Jan Kadet? Meenden zijn ouders dat?” vroeg ze een beetje verbeten en gooide het ding terug naar Hermes. “Arme jongen, ik zou er ook zo aan toe zijn als mijn ouders me zo genoemd hadden” zei ze grinnikend en nam een trekje van haar sigaret. Ook nam ze een flinke slok van de whiskey die Hermes net voor haar had gezegd en keek hem glimlachend aan. Ze boos zich eventjes naar voren en raakte eventjes zijn arm aan. “Dankje voor de whiskey, ik mag je wel” liet ze merken en liet zich weer achterover in haar stoel zakken. Ondertussen keek ze door de zaak, terwijl ze de barman hard probeerde het shirtje van het meisje schoon te krijgen. Carmen boog eventjes lachend naar voren, een van haar weinig echte lachjes.

Hermes vertelde haar iets over Zeus, dat hij chagrijnig was daarboven en hij vroeg haar of ze het leven saai vond. Carmen haalde haar schouders op. “Ik vind die onweer van Zeus wel wat hebben, ik vind het niet eng in ieder geval. Maar goed, of ik het leven saai vind…” Nogmaals haalde ze haar schouders op. “Weet je, Hermes, het leven is wat je er zelf van maakt. Je kan een saai luizenleventje leidden, elke zondagmiddag naar je schoonouders gaan en braaf de boontjes van je vrouw of man eten als je daar trek in heb. Maar je kan er ook zelf wat van maken…” Ze nam nog een trek van haar sigaret en keek hem eventjes nadenkend aan. “Ik ben nu op het punt dat ik zelf moet kijken wat er van gaat komen. Ik maak muziek en eet absoluut niet braaf de boontjes van mijn toekomstige man, want zo zit ik niet in elkaar. Mijn ouders hadden liever gezien dat ik op een advocatenkantoor had gezeten, in plaats van hier, tegenover jou, in Athene, waar ik net 3 dagen ben en al meer whiskey heb gezopen dat normaal is, normaal voor hun dan.” Ze rolde met haar ogen en drukte de sigaret uit in het asbakje. “Ik hou van ze, but we never cross…ever” Eventjes gingen haar ogen naar het meisje, die stond te wijzen naar hun tafeltje. Ze schonk het meisje een van haar verleidelijke knipogen en keek toen weer naar de god voor zich. “En jij, Hermes? Wat vindt jij precies?”

Ergens was het best wel fijn om een God te zijn. Zo kon hij bijvoorbeeld alles doen wat hij wilde zonder dat de politie hem ooit iets zouden kunnen maken. Want ja, hoe kon je nu iemand in de gevangenis houden die in rook kon opgaan als hij wilde. Natuurlijk kon hij ook gewoon zijn onsterfelijke gedaante aannemen en al die agentjes in as veranderen, maar dat deed hij die mensen toch liever niet aan. Hij was misschien wel de god van de dieven, maar ook van de reizigers en handelaren en dat wilde zeggen dat hij altijd iedereen opweg moest helpen als mensen dat nodig hadden. De bewonderende blik die Carmen op hem wierp, beantwoorde hij met zijn gebruikelijke grijns terwijl hij nog een trekje van de sigaret nam. Toch wat nieuwsgierig, boog hij zich wat meer naar voren toen Carmen de ID van die knul gepakt had. Even gleed er een blik vol medelijden over zijn gezicht toen de naam tot hem doordrong. "Zo zou ik mijn kind nog niet noemen, zelfs niet voor de grap. Niet dat ik mijn kinderen ooit een naam geef, maar dan nog." Nee, meestal was hij al weg voor hij überhaupt wist dat een vrouw zwanger was van hem. Er waren gevallen dat hij bij haar bleef tot na de bevalling, maar dan moest die vrouw wel erg speciaal geweest zijn voor hem. "Leuk om dat te horen." Hermes volgde haar blik even naar de bar en even grijnsde hij naar het meisje toen deze naar hen wees. Met een grijns van oor tot oor stak hij zijn hand even op naar de barman om zich daarna terug tot Carmen te wenden.

"Vanaf hier zien die stormen er inderdaad wel geweldig uit, met al die lichtflitsen enzo. In Olympus hoor je alleen maar geschreeuw en zie je rondvliegende dingen." Even grinnikte hij bij de gedachte en doofde de sigaret in de daarvoor bestemde asbak. Geïnteresseerd luisterde hij naar Carmen en knikte op sommige momenten. "Over ouders ben ik het met je eens. Het enige wat dat ik goed die in de ogen van mijn vader is van de ene naar de andere god lopen om boodschappen over te brengen. Dat je iets van je leven moet maken, weet ik al lang. Anders zat ik hier nu niet." Hermes hield even zijn hoofd schuin toen er muziek door de bar schalde en met ogen waarin de pretlichtjes op en neer dansden, keek hij Carmen aan. "Wil je dansen? Voor zover dat hier kan?" Met een grijns stond hij op en stak zijn hand naar haar uit om haar recht te helpen.

Ze lachte om de opmerking van Hermes, over zijn kinderen. De god had waarschijnlijk heel erg veel kinderen, dus als hij de kinderen al namen gaf, dan kon hij ze vast niet allemaal onthouden. Gelukkig was hij het met haar eens over ouders. “Mmm, waarschijnlijk niet heel erg gezellig in Olympus. Zeus klinkt als een oude chagrijn dan, als hij echt zo is…” zei ze tegen hem en klopte eventjes op zijn arm “Rustig maar hoor, je bent veel meer dan alleen een boodschapper voor goden, alleen ziet je vader dat nog niet eventjes in en als al dit gedoe voorbij is, dan komt het vast wel goed..” sprak ze hem moed in en ze keek nog eventjes rond in de bar. Er was weinig volk bijgekomen, wat wel jammer was, maar toch was het ook wel gezellig om zo ventjes met Hermes te zitten. Het was lang geleden dat ze gewoon over dingetjes had kunnen praten, met iemand die ze net ontmoet had. Ze nam nog een slok van de whiskey en liet de alcohol warm en scherp door haar keel glijden. Ja, het was prima zo. En opeens klonk er muziek door heel de bar en Carmen keek op.

Hermes stond op en vroeg haar ten dans. Een grijns ging over het gezicht van Carmen en voorzichtig stond ze op, terwijl ze de hand van Hermes pakte. Ze wankelde een beetje op haar voeten, dat kwam door de whiskeys die ze achterover had geslagen in het halfuurtje dat ze hier hooguit waren. “Niet bang zijn dat ik niets gewend ben hoor, het is hier alleen warm en dan valt alcohol vaak wat zwaarder” verontschuldigde ze zich zaan de god, hij moest niet denken dat ze zo’n watje was als sommige meisjes, die na een flesje Jillz al op de grond lachen in hun eigen kots. Heel vies. Ze hield zijn hand nog eventjes vast en mompelde toen: “Je moet het me wel leren hoor, ik kan echt niet dansen…” Dat dansen een passie van haar was liet ze maar eventjes achterwege, ze vond het wel leuk om eventjes de onschuld te spelen.

Op de een of andere manier was Hermes heel goed geworden in het trekken van zielige gezichten, waarschijnlijk omdat hij er altijd eentje opzette als er iemand was die hem zag stelen. Die grote ogen en lichte pruillip had hij dit moment ook op zijn gezicht gezet vanaf het moment dat hij over zijn vader begon. Sommige mensen zeiden altijd dat hij overdreef, maar die moesten ook niet elke dat in Olympus doorbrengen. Gelukkig voor hem begreep Carmen hem tenminste wel zonder dat hij er nog een zielig verhaal bij moest doen. Ja, hij had soms ook medelijden en iemand die naar hem luisterde nodig, al zou hij dat nooit vrijwillig toegeven. Meestal gingen zijn echte gevoelens schuil achter een spottende grijns en een nonchalante houding. Alleen mensen, of goden, die hem echt kenden konden door dat masker heen kijken en dan was het nog een hele klus om hem zover te krijgen dat hij erover praatte. "Dat hoop ik, want het is nu niet echt een droomjob als je begrijpt wat ik bedoel." Je kwam misschien wel overal als boodschappenjongen, maar het probleem was dat je amper rust kreeg. Altijd moesten er boodschappen verzonden worden en dan nog het liefst binnen de tien seconden. De meesten dachten dat het wel geen probleem zou zijn met die vliegende schoen en helm, maar niets was minder waar. Er bestond nog altijd zoiets als vogels die altijd wel in de weg vlogen, hoe hoog je ook ging en soms waren de bomen zo hoog dat hij er gewoon los tegen vloog.

De grijns was gewoon niet meer van zijn gezicht te halen toen Carmen haar hand in de Zijne legde en opstond. Dit was iets dat hij al ontelbaar veel keren gedaan had, zowel op aarde als in Olympus. Hij kon best wel dansen, maar niet echt op een manier die men in van die grote balzalen deed. Daarvoor moest je maar naar een of andere rijke kerel gaan, die konden dat meestal wel. Daarbovenop was dit niet echt de muziek waarop je kon stijldansen, dus kon hij gewoon zijn eigen ding doen. Hermes grinnikte even toen Carmens woorden tot hem doordrongen en ondersteunde haar wat totdat ze terug recht op haar benen stond. "Alcohol heeft inderdaad meer effect als het warm is, daar weet ik alles van." Ergens was hij best trots op zichzelf dat hij het bij een glas whiskey gehouden had, anders had het meisje met een dronken god opgescheept en dat was iets dat je je ergste vijand nog niet toewenste. Langzaam bracht hij zijn lippen tot aan haar oor toen ze zei dat hij haar moest leren dansen. "Ik kan dansen voor twee, dus je hoeft niet bang te zijn." Zachtjes lachte hij toen hij zich terugtrok en haar wat meer naar het midden van de kroeg trok. Eenmaal daar liet hij haar een pirouette draaien en begon wat random danspassen te zetten. Het was duidelijk te zien dat hij zich wel vermaakte, iets dat de afgelopen vijftig jaar nogal weinig gebeurd was.

Carmen had niet geweten dat het zo’n leuke avond zou worden. Ze had eigenlijk gewoon een avondje whiskey’s achterover slaan verwacht en dan uiteindelijk totally wasted terug naar huis strompelen, om uiteindelijk in de bosjes achter het flatje in slaap te vallen. Maar de komst van de god had het een stuk beter gemaakt. Het verbaasde Carmen ook hoe verrassend menselijk Hermes was. Ze had gedacht dat alle goden arrogante, zelfzuchtige klootzakken waren, maar Hermes kwam totaal niet over. In ieder geval dacht hij een beetje hetzelfde als Carmen en mensen die hetzelfde dachten als zij mocht ze al heel erg snel. Zo stonden ze nu inmiddels op de dansvloer. Er had een beetje kippenvel op het lichaam van Carmen gezeten toen Hermes zo dicht met zijn mond bij haar oor was gekomen, maar dat lag niet aan hem. Dat was gewoon een idee dat ze nog van vroeger had gehad, van de vele mannen rond haar heen. Maar goed, dat was iets waar ze aan moest wennen en dat kon nog veranderen.

Toen Hermes haar aanraakte, kreeg ze een emotie door. Het was immers een kracht van Carmen om emoties aan te voelen en ze zodanig te beïnvloeden. Maar dat was nu niet het geval, het was namelijk ‘plezier’ en dat zorgde voor nog een grote glimlach op het gezicht van de halfgodin. “Je kan het echt goed!” zei ze vrolijk boven de pasjes uit, terwijl ze de pasjes van Hermes volgde. Het ging redelijk goed, aangezien Carmen ook goed was in dansen, maar de enorme ‘killer heels’ belemmerde het vrije gedeelte. Al gauw stopte ze eventjes, stond ze op een been, trok de hak van haar schoen en gooide ze naar de rand van de dansvloer. Na een paar seconden volgde de tweede schoen en stond ze op haar in panty gehulde voeten op de grond. Ze was meteen een stukje kleiner, maar dat mocht de pret niet bederven? Al gauw stond ze weer voor Hermes en keek ze over zijn schouder naar de bar. “Moet je die twee zien, die weten niet waar ze moeten kijken..” fluisterde ze in zijn oor en een grinnik kwam uit haar mond.

Toen veranderde de muziek, een nummer van Ben E. King kwam op. Aan de bar zag ze dat de barman ook een fan was van het nummer en Carmen vond het ook een heerlijk nummer. Ze begon hardop mee te zingen met de artiest. Hopelijk vond Hermes dat niet erg en de mensen in de bar ook niet, ook al had Carmen een mooie zangstem om naar te luisteren. “Oh darling, darling, stand by me! Stand by me, ooooh, forever stand by me!” zong Carmen vrolijk mee met de muziek. It was perfect.

Misschien had hij iets meer whiskey's naar binnen moeten moeten werken voordat hij de dansvloer opging. Niet dat Hermes echt dronken kon worden, maar dan bewoog hij tenminste wat losser. Op dit moment kon het er nog we mee door en dat kwam voor een groot deel door Carmen. Man, die meid kon dansen, niet echt wat je zou verwachten van een dochter van Athene. Hij had die godin ooit eens mee uitgevraagd en was erachter gekomen dat ze twee linkervoeten had. Echt, het was echt pijnlijk geweest toen ze met haar hakken op zijn teen ging staan. Gelukkig was haar dochter anders en wist zij tenminste wel waar ze haar voeten moest neerzetten. "Jij doet het anders ook helemaal niet slecht," antwoordde hij met een grijns op haar compliment. "Veel beter dan je moeder." Nee, die ene avond zou hij echt nooit vergeten, al knoeide er iemand met zijn geheugen. Een lichtelijk verbaasde uitdrukking verscheen op zijn gezicht toen het meisje ineens stopte met dansen, maar die veranderde al snel terug in een grijns toen hij doorkreeg dat ze haar hakken uitdeed en die naar de rand van de dansvloer gooide. Een zacht grinnik verliet zijn mond toen de schoenen bijna een of andere gast raakte die net de dansvloer op wilde lopen. Nu Carmen haar schoenen had uitgetrokken, moest hij zijn hoofd een stuk naar beneden buigen om haar recht aan te kunnen kijken, iets wat hij alleen maar amusant vond. Even volgde hij haar blik en rolde even met zijn ogen toen hij de twee mensen opmerkten en al gauw draaide hij zich terug naar Carmen om.

Toen het nummer veranderde hield Hermes zijn hoofd een stukje schuin en zijn ogen lichtten op toen hij het liedje herkende. Blijkbaar had Carmen het ook herkent, aangezien ze het luidkeels mee begon te zingen. Kijk, daar was nog een reden waarom hij dat meisje wel mocht. Ze deed wat ze wilde en schaamde zich voor niets of niemand. Geweldig gewoon.
"If the sky that we look upon
Should tumble and fall
And the mountains should crumble to the sea
I won't cry, I won't cry, no I won't shed a tear
Just as long as you stand, stand by me"
Heel zachtjes zingde hij de tweede strofe mee, aangezien hij iets minder goed dan Carmen kon zingen. Hij oefende er gewoon niet op, dat was meer iets voor zijn broer. Het refrein zelf liet hij maar aan haar over terwijl hij zich op het dansen richtte. Hopelijk had niemand hem horen zingen. Hij kon het niet, maar dat wilde niet zeggen dat iedereen dat moest weten. Mensen moesten denken dat hij alles kon en dan ook echt alles. Als ze wisten dat hij echt niet kon zingen gingen ze denken dat hij sommige andere dingen ook niet kon en dan zagen zij hem misschien ook als dat stom boodschappertje van de goden.

Ergens vind ik Hermes best genius xD

Hij is super awesome. :p
OOC: Er zitten lichte scheldwoorden in deze post, als je daar niet tegenkan heb ik eventjes de woordjes klein gemaakt zodat je er makkelijk overheen kan lezen. ^^


Hermes vertelde haar dat ze beter danste dan haar moeder. De gedachte aan haar moeder, Athena, probeerde Carmen weg te drukken. Het was nogal lastig om aan haar moeder te denken, omdat ze de vrouw misschien maar één of twee keer in haar leven had gezien en nooit een écht moederpersoon om zich heen had gehad. En haar vader was nou ook niet echt dat type persoon dat veel gaf om zijn dochter. Ach ja, Carmen hield desondanks van ze en dat was wel genoeg. Als ze ooit geld nodig had, zat haar vader onder sneltoets ‘2’. Maar terwijl ze danste en zongen, hoorde ze ook dat Hermes zachtjes meezong. Dit zorgde ook weer voor een glimlach op haar gezicht. Het bewees dat goden ook niet perfect waren, maar Carmen zou hem zeker niet uitlachen. Ze vond het dapper van hem dat hij toch meezong. “Het klinkt goed hoor!” zei ze enthousiast, waarna ze vervolgens een lange uithaal deed. “As long…as you stand by…..meeeeeee!” En toen was het eventjes stil. Ze zag verschillende mensen naar haar kijken en een lichte blos kwam op haar wangen. Het was van de aandacht van de mensen en van de warmte, ze waren toch redelijk druk bezig.

Toen begon er weer een ander nummer, wat Carmen ook een heerlijk nummer vond. Het was Cher, met ‘Believe’. Cher was inmiddels al hartstikke oud en dit was toch een nummer wat wel iedereen kende. “ No matter how hard I try, you keep pushing me aside and I can't break through. There's no talking to you. It's so sad that you're leaving. It takes time to believe it, but after all is said and done: you're gonna be the lonely one, oh.” zong ze vrolijk mee en keek vrolijk naar Hermes, om te peilen of hij het nummer ook kende. Terwijl ze danste stootte ze per ongeluk tegen iemand aan en ze draaide zich om. Het was een man, van een jaar of 40. Ze had per ongeluk een glas rode wijn over zijn witte shirt heen gegooid. Carmen schrok een beetje en sloeg haar handen eventjes voor haar mond, terwijl ze eventjes naar Hermes keek. “Oh, sorry meneer, het spijt me!” zei ze geschrokken en legde eventjes haar hand op de schouder van de man “Moet ik eventjes een doek voor u halen?” Maar de man was razend. Het was duidelijk dat hij gedronken had, want hij kwam niet uit zijn woorden. “Jij vieze hoer, je ziet toch verdomme wel dat ik hier loop, serieus, jij gaat dit voor mij wassen, anders sleep ik je met je hele hebben en houwen voor de rechter, vuile ordinaire aandachtsslet!” riep hij geïrriteerd uit naar Carmen, door de hele zaak. Meer van dit soort beledigingen volgden, maar ze werden steeds erger en erger.

Carmen wist eventjes niet wat ze moest doen. Ze was zojuist genoemd wat ze absoluut niet aankon. Haar verleden spilde eventjes op. Ze drukte de palm van haar hand eventjes tegen haar slaap en deed haar ogen dicht. “Niet huilen, Carmen, niet huilen…niet huilen, niet jezelf voor schut zetten. Niet doen. Sterk blijven, geef die man een klap..” ging er een stemmetje door haar hoofd. Eventjes keek ze de man en haar linkerhand hief zich op. Ze raakte de man vol op zijn wang en draaide zich toen om, naar de god. “Sorry Hermes, ik moet even naar de wc…” zei ze verontschuldigend en draaide zich toen met een ruk om. Keihard drukte ze de deur naar de WC open en trok de deur naar de pot open. Ze voelde de eerste golf al komen, haar maaginhoud kwam in een no time eruit. Voorzichtig hield ze haar haren omhoog, zodat die niet erin zou komen. Onregelmatig haalde ze adem en toen ze klaar was nam ze even plaats tegen de koude muur. Al gauw voelde ze nog een golf opkomen en hing ze weer boven de WC. Na een halve minuut zo gezeten te hebben kwam ze uiteindelijk zwakjes overeind. Ze trok de WC door en liep met een slakkengangetje richting de spiegel. Ze veegde de aanslag van de spiegel af en keek naar zichzelf. Een meisje met een bleek gezicht en uitgelopen make up keek terug, het voelde precies weer als twee jaar geleden. Razend draaide ze zich om en trapte keihard tegen de prullenbak. Een grote deuk bleef achter en uiteindelijk zakte ze neer op de grond. Wat moest de god wel niet van haar denken? Ze had hem net ontmoet, net een vriendelijk gezicht in Athene, en toen moest dit weer gebeuren. Ze ging op haar knieeën zitten en staarde naar de muur, terwijl een paar tranen over haar wangen stroomden.

Dit was echt net hetgeen dat hij nodig had, afleiding. Op dit moment kon die oorlog hem ect gestolen worden, al zou hij niet willen dat er mensen doodgingen omdat hij er zich even niets van aan trok. Soms leek het misschien dat hij alleen aan zichzelf dacht, maar hij zou het zichzelf echt nooit vergeten als er vanavond iemand zou sterven door de oorlog. Ergens hoopte hij dat zijn kinderen en hun moeders veilig waren aangezien hij ze allemaal nog wilde leren kennen. Hermes grijnsde toen Carmen zei dat zijn gezang wel goed klonk en draaide even met zijn ogen. "Het is niet omdat ik een god ben dat je moet liegen om me te vleien... maar toch bedankt." Gegrinnik verliet zijn mond toen hij merkte dat mensen hen raar aankeken en even knipoogde hij naar een random meisje dat aan de kant stond. Deze keek blozend naar de grond en met nog altijd een grote grijns op zijn gezicht keek hij weer naar Carmen. "Weet je? Meisjes staan tegenwoordig wel met rood." De pretlichtjes dansen vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl hij even met zijn hand door zijn haren woelde.

Hermes lachte zachtjes toen er een ander nummer begon dat Carmen weer mee begon te zingen. Deze keer hield hij zijn mond gewoon, anders zette Joe hem er vast en zeker uit omdat hij zijn klanten wegjaagde met zijn kattengejank. Dit was zo ongeveer het enige dat hij ooit zou toegeven, dat hij echt maar dan ook echt niet kon zingen. Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij merkte dat Carmen tegen iemand aanliep en die kerel wel erg kwaad werd. De spottende uitdrukking maakte plaats voor een woedende toen deze het meisje begon uit te schelden en zijn ogen spuwden vuur. Hermes was Carmen als een vriendin gaan beschouwen en wie aan zijn vrienden kwam, kwam ook aan hem. De man balde zijn handen tot vuisten om ervoor te zorgen dat hij wat minder ging trillen van woede. Als iemand aan zijn vrienden zat, kon je zeggen dat hij qua karakter iets weg had van Ares. Bijna had hij een stap naar voren gezet, Carmen aan de kant geduwd en de man een stom in zijn gezicht gegeven toen Carmen dat voor hem al deed. De klap galmde door heel de kroeg en een heel deel gezichten werden hun kant op gedraaid. Wat verward bleef Hermes op zijn plek staan en keek Carmen na toen deze wegliep. "Toch moet ze nog altijd de stomerij betalen." Woest keek hij de man aan, hief zijn vuist en sloeg de man volop op zijn kaak zodat deze een meter naar achteren vloog en op de grond viel. Zonder de mensen die om hem heen nog een blik waardig te keuren, stormde hij naar de richting die Carmen op gegaan was. Voor de deur van het meisjestoilet hield hij halt en aarzelend beet hij op zijn lip. Na een paar seconden zette hij zijn twijfels aan de kant en duwde de deur open. Een medelevende uitdrukking verscheen op zijn gezicht toen hij het meisje op de grond zag zitten en langzaam liep hij naar haar toe. "Hé, alles goed?" Voorzichtig zakte hij naast haar neer op de grond. Even trok hij zijn knieën op en wreef met zijn vinger langs het patroon van vleugels op zijn schoenen. Op dit moment wist hij zich echt geen houding te geven en het feit dat hij in een meisjestoilet zat, hielp daar niet echt bij.

Het lukte haar om iets rustiger te worden. Haar ademhaling was flink omhoog gegaan en ze voelde haar hart in haar keel kloppen, maar na een aantal minuten rustig haar ogen dicht gedaan te hebben, ging het al een stuk beter. Carmen maakte met haar vingers wat figuurtjes op vloer van het toilet en keek naar het maanlicht wat op haar scheen. Het had iets verzachtend, alsof het de pijn die diep in haar zat probeerde te verlichten. Rustig bleef ze zo zitten, totdat ze de deur open hoorde gaan. Waarschijnlijk was het een meisje en zou het meisje snel weer uit het toilet verdwijnen, omdat ze zo wat het hele toilet kort en klein had geslagen. Maar de persoon ging niet snel weg. Ze hoorde een vertrouwde stem, de stem van Hermes, die vroeg of het goed met haar ging. Carmen veegde sterk de tranen weg van haar gezicht en veegde daarmee nog een beetje van haar uitgelopen mascara weg, waardoor ze er waarschijnlijk nu nog angstaanjagender uit zag. “Ja, het gaat wel…hopelijk heeft die klootzak geleerd dat hij niet zomaar iemand kan uitschelden, voor een ongelukje” zei ze een beetje minachtend en een waterig glimlachje was het enige wat ze tevoorschijn kon toveren.

Eventjes was het stil, slechts het geluid van de leidingen was hoorbaar. Carmen vond het fijn dat hij er was, dat betekende dat hij niet iemand was die zijn vrienden zomaar liet vallen als het eventjes tegen zat. Daarom bouwde hij een vertrouwen bij haar op, een vertrouwen dat erg zeldzaam was voor Carmen. “Sorry voor net trouwens..” zei ze een beetje schor en haalde haar neus een beetje op “Ik heb nogal een rotverleden achter de rug, moest al redelijk vroeg voor mezelf zorgen, omdat ik niet wilde doen wat iedereen deed en nog belangrijker; wat mijn ouders wilde dat ik deed. En die prijs die je daarvoor moet betalen is best hoog” Carmen haalde eventjes haar schouders op en wreef over haar buik, die ellendig knorde, omdat hij leeg was sinds dat ze van huis was weggegaan. Heel eventjes keek ook naar de schoenen van Hermes, ze vond ze erg leuk, die vleugels gaven het een speciaal effect. Hoorde dat zo of was dat gewoon zo gemaakt? Voorzichtig en een beetje twijfelachtig legde ze haar hoofd op de schouder van Hermes. “Dankje dat je niet ben weggegaan…dat betekent best wel veel voor me” fluisterde ze zachtjes en keek naar het maanlicht dat op hen scheen. Toen verharde ze haar stem een beetje: “Kijk maar uit dat we dadelijk niet emotioneel worden” En een lach van Carmen vulde het toilet. Hoe een beetje gezelschap je wel niet kon opfleuren!

Ergens deed zijn hand toch wel pijn van de slag tegen de kaak van die man, maar hij had dan ook goed door geslagen. Het zou hem eerlijk gezegd niets verbazen als zijn knokels straks wat blauw werden, maar dat zou wel gauw weer verdwijnen. Tot nu toe had hij echt alleen maar voordelen gevonden aan een god zijn, het was gewoon geweldig. Het enige spijtige was dat mensen soms over je begonnen te fantaseren en dan soms vreselijke dingen vertellen. Zo had je iemand die ooit eens had gezegd dat hij vrouwen aan een bed vastbind als ze geen interesse in hem hebben. Natuurlijk was dat gewoon bullshit, alsof hij een vrouw ooit pijn zou kunnen doen. Nee, daarvoor respecteerde hij hen te hard voor. Dat was dan ook een reden geweest dat hij die man een stomp had gegeven. Vrouwen waren hard nodig in de maatschappij, dus waarom zou je er eentje zo hard uitschelden? Hermes liet zijn blik even door de ruimte gaan een een rilling trok over zijn ruggengraat toen hij merkte dat bijna alles vernield was. Nu wist hij wel zeker dat hij nooit ruzie met Carmen wilde hebben, want volgens hem had ze geen stok of honkbalknuppel gebruikt. Zou eigenlijk best wel geinig zijn, zo'n honkelbalknuppel in de toiletten zetten voor het geval iemand zijn of haar frustraties kwijt moest. Even richte hij zijn ogen terug op Carmen toen ze iets zei en glimlachte even schaapachtig. "Ik denk wel dat hij het geleerd heeft. Mijn knokkels tintelen er nog van." Met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht wreef hij even over zijn hand waarvan de knokkels inderdaad war blauw waren geworden. Achja, het was het waard geweest, dus daar ging hij nu niet over zeuren.

In de stilte die volgde staarde hij even voor zich uit terwijl hij over zijn knokkels wreef om de pijn zo wat te verminderen. Misschien had hij toch net iets te hard geslagen en was de maar van die man nu wel gebroken. Niet dat het hem veel kon schelen aangezien die kerel de rekening van het ziekenhuis toch nooit zou kunnen opsturen. Hij had gewoon zij verdiende loon gehad, dat was alles. Met eens inpek gebaar wuifde hij Carmens verontschuldiging weg. Hij was immers ook door het lint gegaan, dus waarvoor zou ze zichzelf moeten verontschuldigen? "Ik laat mijn kinderen meestal gewoon doen wat ze willen, het enige wat ze moeten doen is gelukkig worden en proberen een leuk leven te leiden zonder mij. Natuurlijk ga ik soms wel eens bij hen langs, maar we zouden nooit een normaal gezin kunnen vormen. Athena wilt soms echt het onmogelijke, dat ben ik al gewend. Ze is misschien de godin van de wijsheid, maar dat wil niet zeggen dat anderen altijd net zo slim als haar zijn..." Even stopte hij met praten en keek het meisje vanuit zijn ooghoek aan. "Ik weet dat het niet erg netjes is om me te bemoeien met andermans leven, maar wat wilden je ouders dat je deed? Van mij hoef je niet te antwoorden als je niet wilt, ik vroe het me gewoon af." Heel subtiel Hermes, echt waar. Even blies hij zijn wangen op, maar de lucht ontsnapte al gauw toen hij Carmens maag hoorde knorren en een grote grijns verscheen op zijn gezicht. "Straks gaan we wat eten, ik betaal," zei hij lichtjes grinnikend terwijl hij haar deze keer recht aankeek. Even spanden al de spieren in zijn lichaam zich aan toen hij voelde hoe Carmen haar hoofd op zijn schouder legde, maar hij ontspande zich ook redelijk snel terug. Voorzichtig legde hij zijn arm om haar schouders, bang dat hij zo meteen een klap kon verwachten. "Ik laat mijn vrienden nooit in de steek. Of ze nu menselijk, goddelijk of allebei zijn." De woorden kwamen zachtjes over zijn lippen terwijl hij over haar arm wreef. "En daar gaat het rustige moment," Lachte hij zachtjes en trok haar wat dichter tegen zich aan terwijl zijn schouders wat schokten van het lachen. Dit meisje zat echt vol met verrassingen.



Had even een inspiratie-boost n_n

Carmen had gevoeld hoe Hermes’ spieren hadden gespannen toen ze haar hoofd op zijn schouder had gelegd, maar zij had hetzelfde gevoeld toen hij zijn arm om haar heensloeg. Carmen was dat niet gewend, mannen raakte haar meestal op andere plaatsen aan, maar het was geen vervelend gevoel. Het was eigenlijk wel fijn, om iemand te hebben die je probeerde te troosten. Dat had Carmen in het verleden weggedrukt, maar waarom? Dat wist ze zelf ook niet echt, ze had niemand nodig zei ze altijd tegen zichzelf. Hij vertelde haar dat hij zijn vrienden nooit in de steek liet, goddelijk of menselijk en ze voelde dat hij lachte, terwijl hij haar wat dichter naar zich toe trok. Een brede grijns ontstond ook op het gezicht van Carmen en een lach kwam daarna ook weer. Toen ze uitgelachen was, keek ze weer rustig voor zich uit en voelde een raar gevoel over zich heen. Opeens was ze heel erg moe, had ze ontzettende trek, maar wilde ze ook weer niet weg hier. Het was wel fijn om hier zo te zitten met Hermes. “Nou, weet je Hermes, mijn ouders wilde eigenlijk dat ik op een advocatenkantoor ging werken of dat ik de politiek inging” vertelde ze hem na een korte stilte, terwijl ze terugdoelde op de vraag die hij eerder gesteld had “En dat is gewoon niets voor mij. Ik ben niet iemand die de hele dag aan de andere kant van een bureau kan gaan zitten en iemand moet gaan verdedigen die misschien wel een kind heeft misbruikt, of vermoord. Of die misschien wel iemand gemarteld heeft. En mijn ouders zijn wel dat soort mensen. Maar ik vind dat je dan gewoon bijdraagt aan het proces van die moordenaar en ook schuldig…” Ze schudde even haar hoofd en trok haar benen op, terwijl ze nog ietsjes dichter tegen Hermes aankroop. Het was warmer en in de WC werd het ietsjes kouder.

Rustig haalde ze adem, terwijl ze zocht naar de juiste woorden. “En weet je, ik ben gewoon niet de juiste persoon voor een kantoorbaantje. Dus ging ik al vrij vroeg uit huis, want mijn ouders en ik hadden veel ruzie. Mijn stiefouders en ik dan, want Athena ken ik natuurlijk niet. Helaas of niet, dat weet ik niet. Nou ja, en toen ging ik in een appartement wonen. Maar al gauw kon ik de huur niet meer betalen en moest ik me verlagen tot het niveau wat ik daarvoor verafschuwde. Dingen doen waar je niet trots op bent, je krijgt een verziekt beeld van dingen als liefde en vriendschap”zei ze verder en stootte toen eventjes zachtjes Hermes aan, waarbij ze hem recht aan keek en een gemeende glimlach over haar mond liet gaan “Totdat je uit die wereld wilt stappen. Je hebt genoeg geld gespaard om hierheen te verhuizen en je wilt gewoon uit die sleur, want je bent ongelukkig. Het enige wat je dan nog wilt, is dat je de kantoorbaan van je ouders had aangenomen. Ik heb er achteraf heel erg veel spijt van, maar in die periode leer je jezelf wel goed kennen. En nu weet ik dat ik niets anders wil dan mensen vermaken, maar op een andere manier: met muziek. Piano spelen, zingen en dansen” Hiermee knikte Carmen bevestigend en ging toen weer een beetje onderuit zitten, tegen Hermes aan. "En dat was dan mijn levensverhaal, eigenlijk zou iemand het moeten opschrijven..." grinnikte ze zachtjes en keek toen naar de hand van Hermes. Daarbij viel haar blik op de knokkels van Hermes en voorzichtig pakte ze zijn hand. Bezorgd keek ze ernaar. “Je hebt echt heel erg hard geslagen hè…” mompelde ze en liet haar hand zachtjes over de plekken op zijn knokkels gaan. Carmen raakte het met haar vingertoppen aan, in de hoop dat het niet pijn zou doen als ze dat deed.

Mensen zouden nog eens moeten zeggen dat hij gevoelloos was omdat hij stal van anderen. Als hij gevoelloos was zou hij nu gewoon opstaan en Carmen aan haar lot overlaten, toch? Wel, dat deed hij niet, dus zal er wel iets menselijks in hem zitten. Hermes liet het misschien niet snel zien, maar op sommige momenten kon hij best gevoelig zijn. Momenten zoals deze waarop mensen die hij mocht ongelukkig waren. Daar kon hij op de een of andere manier niet tegen dus deed hij altijd onhandige pogingen om hen te troosten. Dit was eigenlijk de eerste keer dat hij daar ook daadwerkelijk in geslaagd was, dus nu mocht hij best wel trots op zichzelf zijn vond hij. Even trok hij een wenkbrauw op toen ze antwoordde op zijn vraag. Wie wil er nu de politiek in? Daar zaten toch alleen maar van die stijve harken die het nooit eens met elkaar werden. Dat was bij de goden toch zo en hij wilde zijn leven om verwedden dat dat bij de mensen ook zo was. Ergens was het ook wel iets typisch voor Athena om te willen dat haar dochter de politiek inging aangezien het altijd wel slimme mensen waren die die richting kozen. Het zou hem dus ook niet verbazen als heel dat spel volzat met kinderen van haar. “Maar de politiek is sowieso iets dat niet bij jou past, volgens mij dan.” Wow, hij vertelde eens wat hij precies dacht. Op veel momenten zei hij dingen die grotendeels gelogen waren, maar bij Carmen had hij nog geen ene keer gelogen, een record als je het hem vroeg. Hermes duwde Carmen even een stukje van zich af zodat hij zijn jasje kon uittrekken en legde die daarna over haar schouders. “Straks wordt je nog ziek en dat willen we niet hebben, heu?”

Zwijgend luisterde de god naar Carmens woorden terwijl hij wat met zijn vingers speelde. Pas na een tijdje waren de woorden echt tot hem doorgedrongen en met een schuine blik keek hij haar aan. Als ze bedoelde wat hij dacht dat ze bedoelde was hij eerlijk gezegd blij voor haar dat ze ermee gestopt was. Zelf hield hij ook wel van de vrouwtjes, maar hij ging zich echt niet verlagen tot zoiets als prostitutie. Dan nog liever een paar jaar zonder vrouw doorbrengen dan zoiets te gaan doen. “Vergeleken met jou leven, is dat van mij net zo saai als een doorsnee politieker.” Het was best wel duidelijk dat hij op de een of andere rede een hekel had aan de politiek. Gewoon omdat dat zo’n zeurpieten waren die elkaar nooit lieten uitspreken. Hermes kromp in elkaar toen het meisje haar vingers over zijn knokkels liet gaan en heel even hield hij zijn adem in die hij na een paar seconden terug liet ontsnappen. “Misschien had ik iets minder hard moeten doorslaan.” Een schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij opstond en zijn hand naar haar uitstak om haar overeind te helpen. “Kom dan gaan we iets eten, ik sterf echt serieus van de honger. Bovendien moet ik nog iemand zoeken die trakteert.” Grijnzend wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen terwijl hij wachte totdat ze zijn hand zou aanpakken.

OOC: Godmodtoestemming. >
Dankbaar glimlachte Carmen naar Hermes, toen ze zijn jasje kreeg en knikte toen. “Politiek is vreselijk. Hele dagen discussiëren met elkaar, en wat komt er uit? Helemaal niets. Alsof dat iets bijdraagt aan ons samenleving” zei ze een beetje minachtend en schudde met haar hoofd. Carmen lachte toen hij zei dat zijn leven dan zo saai moest zijn als een doorsnee politicus. Het leven van een politicus zou ook wel heel erg saai moeten zijn. Hoe kan zo’n iemand nou een leuk leven hebben? “Weet je…” begon Carmen “Ik denk dat het is goed dat je hem alsnog hebt geslagen. Ik bedoel, een meisje een hoer en dat soort dingen noemen, daarmee schelden, dat is wel een van de laagste dingen die je kan doen, geloof ik. Sommige mannen hebben gewoon geen respect voor het andere geslacht en dat moet ze dan maar bijgebracht worden” Eventjes keek ze naar haar eigen handen, mooi verzorgd en netjes. Het was ook zo, ze had het zelf zo vaak meegemaakt. Sommige mannen dachten dat ze superieur waren aan de vrouw en dat was gewoon bullshit. Bullshit die verzonnen werd door de maatschappij. Maar ze leefden niet meer in de middeleeuwen, vrouwen konden ook gewoon nadenken. Sterker nog, een groot deel van de werkende maatschappij was vrouw. Door dit soort dingen kon Carmen zich boosmaken.

Uiteindelijk stond Hermes op en stak zijn hand naar haar uit. Hij zei dat hij iets eten wilde zoeken, omdat hij stierf van de honger en dat hij nog iemand moest zoeken om te betalen. Carmen grinnikte en pak zijn hand aan. Hij trok haar omhoog en Carmen stond in een wip voor hem. “Het is eigenlijk best grappig dat jij dat allemaal kan. Ik bedoel, sommige mensen doen het zo overdreven als ze iets van iemand willen jatten, maar jij loopt gewoon langs en WOOP! Het is van jou” zei Carmen en gaf hem een grijns als ‘partners in crime’. Eventjes liep Carmen naar de wastafels en scheurde een stuk papier van de rol af. Voorzichtig maakte ze het stuk papier nat en liet het eventjes langs haar ogen gaan, zodat het papier het grootste gedeelte van haar uitgelopen make-up weghaalde. Het papier was inmiddels zwart van de mascara en eyeliner, maar Carmen zag er beter uit. In plaats van een zombie zag ze er nu uit als Frankenstein. Geweldig dit. Ach ja, ze gingen toch weg uit dit café en toch zou ze ooit de mensen buiten onder ogen moeten komen. “Goed, als jij nou je ding gaat doen en een betaler zoekt, dan ga ik eventjes mijn schoenen pakken” vertelde ze Hermes, omdat ze nog steeds op haar kousenvoeten liep. Met een diepe zucht pakte ze de deurklink en deed deze open. Ze hield hem eventjes open, zodat Hermes er ook door kon en liep toen uiteindelijk het café binnen. Het was niet anders dan dat ze verwacht had. Verschillende mensen keken haar aan, sommige met minachting door de oproer, andere met enthousiasme omdat ze dachten dat ze het nu af zou komen maken. Maar dat was niet zo, Carmen was van nature geen vechtersbaas. Ze pakte haar schoenen op, die ergens langs de vloer lagen en deed ze aan. Er zaten een paar vuiltjes op, wat Carmen snel weg veegde van haar schoenen en keek toen glimlachend naar de barkeeper. Die keek een beetje met medeleven naar haar en zei “Doe je voorzichtig, als je teruggaat? De rekening komt wel voor de volgende keer, ja? Want ik wil je hier nog wel een keer terugzien” Carmen knikte. Natuurlijk kwam ze nog een keer terug. “Dankjewel, dat zal sneller zijn dan je wilt” en eventjes haalde ze haar schouders op “Je ne veux pas mourir tout seule.” En met die woorden knikte ze naar hem, zwaaide en liep naar Hermes toe. “Ben je klaar met je ding?” zei Carmen, bewoog een paar keer haar wenkbrauwen en stootte hem zachtjes aan.

Hermes snoof even na Carmens woorden over politiek. Ze had helemaal gelijk wat dat betreft, van politiek kwam echt helemaal niets in huis en dan zeker niet als Zeus en Poseidon aan het hoofd zaten. Pas op, hij keek wel op tegen zijn vader en oom doordat ze best goede oorlog strategieën hadden, maar als hij eerlijk moest zijn irriteerde hij zich voor het merendeel aan de twee. Waarschijnlijk omdat ze tegenwoordig meer zaten te kibbelen dan iets anders door al de spanning die er hing. Een lichte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn ogen terug even op zijn schoenen richtte terwijl hij terug aan die ene keer dacht dat hij een van de weinige keren wel aanwezig geweest was bij de vergaderingen. Zeus en Poseidon waren toen weer begonnen met kibbelen en zelfs hij ahd er geen een woord tussen gekregen. Na een tijdje was hij gewoon kwaad opgestaan, had zijn vader en oom een keer aangekeken en was woest weggelopen. Hij haatte het gewoon als er niet naar hem geluisterd werd, vooral omdat hij de Germanen zou kunnen bespioneren als hij wilde en overal zijn bronnen had. Er was gewoon niemand die naar hem wilde luisteren omdat hij een niet erg belangrijke god was. Dat was serieus de grootste bulshit die hij ooit al gehoord had. Hij was nog altijd de god van de reizigers, hielp iedereen op weg. Zonder hem zouden er waarschijnlijk al een heel deel mensen verdwaalt en omgekomen zijn, dus technisch gezien was hij wel degelijk heel belangrijk. "Een meisje een hoer noemen is iets dat je als man gewoon niet doet. Vrouwen zijn hard nodig in de samenleving, weet je? En het is niet echt de bedoeling dat je iets wat belangrijk is gewoon gaat uitschelden. Daarnaast moet je vrouwen zachtaardig gaan behandelen en zeker niet moet gaan beginnen te kwetsen." Dat was zijn theorie over hoe je vrouwen moest behandelen. Ze waren net zo belangrijk als mannen, vooral omdat zij wel de kinderen moesten baren.

Moeiteloos trok hij Carmen recht en lachte even om haar woorden. "Het gaat allemaal om ervaring. De meeste mensen proberen het zo subtiel te doen dat het eigenlijk heel hard opvalt. Het is al meer dan genoeg om er gewoon langs te lopen, je hand even uit te steken en te pakken wat je wilt pakken. De meeste denken toch dat ik gewoon per ongeluk tegen hun aanliep." Even grijnsde Hermes terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. Na een tijdje liep hij Carmen achterna, glimlachte even naar haar als bedankje dat ze de deur open hield en liet zijn ogen over de mensenmassa heen glijden. Na nog geen drie seconden had hij een geschikt persoon gevonden. Een of andere kerel met merkkleding die aan zijn lichaamshouding te zien dacht dat hij de wereld gemaakt had. Even rolde de god met zijn ogen en liep op de man af. Nogal ruw liep hij tegen de man aan, liet zijn hand even in diens jaszak verdwijnen en haalde er een redelijk dikke portefeuille uit. Snel stak hij deze in zijn eigen zak en liep terug naar de plaats waar Carmen hem had achtergelaten nadat hij zich verontschuldigd had. "Jup, ik ben klaar met mijn 'ding'. Kom dan zijn we door voordat die gozer merkt dat zijn schandalig dikke portefeuille weg is en ik heb op dit moment even geen zin in gezeik." Voorzichtig haakte hij zijn hand in die van Carmen en trok hoor zachtjes mee naar de uitgang de straat op. Gelukkig regende het niet, al was het buiten best wel koud. "Weet jij hier ergens een leuk en gezellig restaurant zijn? Want ik weet echt serieus niets van gezelligheid als het om restaurants gaat."

Godmodden met toestemming

Godmodden toestemming ;D

Toen Hermes vertelde dat hij ook klaar was met zijn ding, had hij Carmen bij haar hand gepakt en haar zachtjes het café mee uit geloosd. Het was fijn om eventjes te ontsnappen aan de starende blikken die op haar gericht waren, alsof ze op elk moment weer een man in zijn gezicht kon gaan slaan. Maar nee, zo was Carmen eigenlijk niet. Natuurlijk zou ze die man nooit hebben geslagen als het niet erger was geworden. Ze had er niet bij nagedacht. Maar het was voorbij, Hermes had haar gered van de van de vernedering. Het was sowieso goed om met iemand anders te zijn als je voor schut was gezet, dan wist je in ieder geval zeker dat je op iemand kon bouwen. En Carmen wist, ondanks dat ze hem pas net kon, dat ze op Hermes kon bouwen. Hij vroeg haar naar een gezellig restaurant en enthousiast keek Carmen hem aan. “Begin maar niet over restaurantjes! Ik weet er genoeg denk ik. Er zit een hele lekkere Italiaanse tent, een paar straten hier verder op en het is echt heel erg goedkoop! En het is goddelijk. Snap je, goddelijk?” en ze stootte hem eventjes aan. “Flauw” schoot er meteen door haar hoofd en een kleine grinnik kwam over haar mond, terwijl ze Hermes aan zijn hand meesleurde.

Na ongeveer een halve minuut liepen ze weer naast elkaar. Opeens merkte Carmen dat ze nog steeds zijn jasje aanhad! “Ik heb nog steeds je jasje aan, heb je het niet goed?” vroeg ze bezorgd, terwijl ze eventjes haar hand over zijn arm liet gaan. Misschien had hij wel kippenvel? Ach, dan voelde Carmen zich echt lullig als dat zo zijn. Voorlopig voelde ze zich nog niets en beet toen eventjes op haar onderlip. Nog steeds had ze het redelijk koud en ze hoopte maar dat ze er snel zouden zijn, want ze vond het ook weer lullig om nog meer van hem te vragen. “Ik wil je alsnog bedanken, Hermes, want serieus, ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als je niet rustig met me had gepraat enzo. Ik werd echt gek van die vent en ook al wilde ik dat ik hem niet had geslagen, het deed me ergens wel goed. Maar ik ben niet agressief aangelegd ofzo, dus je hoeft niet bang te zijn” zei ze grijnzend en ze kon het niet onderdrukken dat ze zachtjes met haar tanden klapperde.

Genietend sloot de man even zijn ogen toen er een licht briesje over zijn gezicht waaide en een vrolijke grijns verscheen om zijn mond. Niet die ondeugende waar hij bekend om stond, maar echt een vrolijke grijns. Eentje die al een hele tijd niet meer bij hem te zien was met de ruzie tussen zijn vader en ooms en de aankomende oorlog. Waarom ze oorlog voerden begreep hij ergens nog altijd niet. De wereld was toch groot genoeg om te verdelen? Of anders kon hij er wel voor zorgen dat mensen meer in hun gingen geloven, al zou hij die tactiek niet echt snel gaan gebruiken. Hij hield er niet van om mensen te bedreigen, gewoon omdat het eigenlijk niet in zijn aard lag. Hermes was niet voor niets de god van de reizigers, toch? Hij opende zijn ogen weer toen Carmen begon te praten en keek haar geamuseerd aan. “Dan zou dat restaurant goed genoeg moeten zijn voor mij, niet?” Zachtjes grinnikend liet hij zich meesleuren en versnelde zijn pas even zodat hij terug naast haar kon lopen.

Langzaam liet Hermes zijn ogen van zijn jasje dat Carmen aanhad naar zijn armen glijden en nonchalant zijn schouders op. "Ik kan wel wat hebben en volgens mij heb jij dat jasje veel harder nodig dan mij." De wind was wel wat koud aan zijn ontblootte armen, maar echt veel deed het hem niet. Het was nu niet zo dat hij dood zou gaan van de kou ofzo, dus van hem mocht ze dat jasje gewoon houden. "Daar ben ik er voor, om mensen te helpen en te bestelen, maar dat laten we even terzijde. Waarschijnlijk zou je het toilet na een tijdje helemaal gesloopt hebben als ik er niet was geweest. Ergens vind ik het best spijtig dat ik het gezicht van de eigenaar mis als hij merkt dat zijn toilet kort en klein geslagen is." Weer grinnikte hij even om Carmen daarna weer recht aan te kijken. "Ik zou het helemaal niet erg vinden als je agressief aangelegd was. Je bent interessant en best wel gezellig om een avond mee door te brengen, daar gaat het om." Pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl zijn mondhoeken omkrulden tot een glimlach. Vanaf het moment dat hij merkte dat het meisje klappertande, sloeg hij een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan zodat ze het misschien wat warmer kreeg. "Waar was dat restaurant ook alweer? Voordat je straks sterft van de kou."

Carmen glimlachte toen hij zei wat hij van haar vond en haar dicht tegen zichzelf aantrok. Ze kreeg het lekker warm, ondanks dat het koud buiten was. “Dankjewel” zei ze zachtjes en sloeg een arm om de middel van Hermes. “Ik vind jou ook wel gezellig gezelschap, je schaamt je niet snel ergens voor, je bent grappig, slim en sluw en je durft voor je vrienden op te komen” vertelde Carmen hem, terwijl haar hakken het geluid weergalmde door de hoogbouw waar ze door liepen. “Dat zijn eigenschappen die je niet vaak meer tegenkomt in deze tijd, zeker niet bij goden. Tenminste, jij lijkt me een bijzonder uitzonderlijke god, sowieso ga je nu met een sterveling om” en Carmen grinnikte “Tenminste, met een deels sterveling. Maar ik wil niet dood.” Het was een prachtige avond, ze begreep niet waarom ze niet eerder naar buiten waren gegaan. Toch had het gesprek met Hermes op het toilet haar goed gedaan en Carmen voelde zich een stuk beter dan dat ze zich ongeveer een uur geleden had gevoeld. Dat had uiteraard door Hermes gekomen, want hij had haar opgeknapt en daar was ze hem ontzettend dankbaar voor. Niet veel mensen konden Carmen namelijk oplappen als ze zich niet goed voelde.

Op een gegeven moment zag ze een bord staan, met daarop de richtingen aangegeven van de straatnamen. “Oké, hier moet het in de buurt zijn” zei Carmen en ze knikte. Eventjes keek ze links en rechts, of dat er geen auto’s aankwamen, en toen stak ze uiteindelijk over, terwijl ze Hermes met zich meetrok. Daar stond een klein, gezellig restaurantje. Door het raam kon je zien wat er binnen gebeurde. Het was niet heel erg druk, er zaten maar een paar tafeltjes vol. “Hier is het” zei Carmen enthousiast en hield de deur voor hem open. Toen Carmen binnen was, hing ze haar jas aan de kapstok en keek ze in de spiegel. Een beetje onzeker draaide ze in het rond. “Zie ik er wel goed genoeg uit om uiteten te gaan? Is dit jurkje niet iets te kort? Sorry hoor, normaal ben ik nooit zo, maar ik wil er niet ordinair uitzien ofzo…” vroeg Carmen aan Hermes en ze voelde dat ze een beetje rode wangen kreeg.