What if i loose it all?

Ze lachte zacht, hield haar hand voor haar mond om te voorkomen dat ik de inhoud ervan zou zien. Een kwestie van goede, tafelmanieren. "Je hebt gelijk." Antwoordde ze meteen toen ze de hap doorgeslikt had. "Ik heb veels te veel onaangekondigt bezoek gehad de laatste tijd." Lachte ze. Ze schudde haar hoofd en nam haar bestek weer op. "Maar dat geeft niet. Het is niet erg om af en toe bezoek te hebben." Mompelde ze. Ik knikte en glimlachte. "Neen, dat is het inderdaad niet. Tenzij je met elke bezoeker in bed duikt." Plagend keek ik haar aan. Ik at verder. "Heeft Hermes je niet meer gestoord?" Ik hield mijn hand voor mijn mond terwijl ik praatte.

Hij had geknikt met een glimlach. "Neen, dat is het inderdaad niet. Tenzij je met elke bezoeker in bed duikt." zei hij en met een plagende blik keek hij me aan, voor hij verder ging met zijn maaltijd nuttigen. Ik grijnsde breed en schudde langzaam mijn hoofd. ''Dat is meer iets voor de vrouwen in het plezierhuis.'' zei ik kalm en ik nam een slok van mijn wijn. "Heeft Hermes je niet meer gestoord?" vroeg hij, en hij hield net zoals ik eerder zijn hand voor zijn mond. Ik schudde rustig mijn hoofd. ''Hermes stoort nooit. Hij vraagt altijd van te voren of ik tijd heb. Maar hij is ook niet bepaald vaak meer langs gekomen.'' zei ik met een klein glimlachje.

Ze grijnsde breed en schudde braafjes haar hoofd, alsof ze me echt wou verzekeren dat dat niet het geval was. "Dat is meer iets voor de vrouwen in het plezierhuis." "Of Amphitrite." Voegde ik eraan toe. Ik volgde met mijn ogen hoe ze een slokje van haar glas wijn nam. Ze schudde haar hoofd terwijl ik verder at. "Hermes stoort nooit. Hij vraagt altijd van te voren of ik tijd heb. Maar hij is ook niet bepaald vaak meer langs gekomen." Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "Oei, dus ik ben nogal onbeleefd geweest dan?"

"Of Amphitrite." had hij er tussen door gemompeld, en ik kon het niet laten om instemmend te knikken met een enorme grijns op mijn gezicht. Toen ik uitgesproken was was het zijn beurt om een grijns te tonen. "Oei, dus ik ben nogal onbeleefd geweest dan?" sprak hij, en ik kon het zelfgenoegen in zijn stem horen. Ik grinnikte zachtjes en prikte wat eten aan mijn vork. ''Ik denk dat hij sinds jou bezoek het er niet zo op heeft meer. Hoe zeg je dat, ik ben geclaimd?'' grinnikte ik. ''Volgens mij is hij bang dat jij er bent.'' zei ik toen met een glimlach terwijl ik mijn hap naar binnen probeerde te werken. Ik had nauwelijks wat gegeten tot nu toe, maar het smaakte me gewoon niet.

Ze grinnikte zachtjes en prikte opnieuw wat eten op haar vork. Ze had onderhand haar bord nog niet leeg, na een hap had ik het mijne wel al op. "Ik denk dat hij sinds jou bezoek het er niet zo op heeft meer." Glimlachte ze. Ik trok een wenkbrauw op terwijl ik mijn glas ook in een laatste slok uitdronk. "Hoe zeg je dat," ze leek er even niet direct op te komen. "ik ben geclaimd?" Ik lachte smakelijk en leunde naar achteren in mijn stoel. "Volgens mij is hij bang dat jij er bent." Ik zette het lege glas terug op tafel. "Alsof we zouden delen.." Ik keek haar met een vrolijk grimas aan. "Hij is gewoon geïntimideerd. Hij weet dat hij mij niet kan overtroeven." Ik keek naar haar amper aangetaste bord. "Lust je iets niet?"

Ik keek even naar Hades zijn bord, dat ondertussen al zo goed als leeg was. Het had ook minstens drie keer zo vol geweest als het mijne, en ik had nog niet eens de helft op. "Alsof we zouden delen.." zei hij terwijl hij me met en vrolijke lach op zijn gezicht aan keek. Ik glimlachte terug. "Hij is gewoon geïntimideerd. Hij weet dat hij mij niet kan overtroeven." Ik lachte zachtjes en knikte maar instemmend. Zijn blik gleed van mijn ogen naar beneden, en ik volgde zijn blik naar mijn bord. ''Lut je iets niet?'' vroeg hij toen, en ik fronsde mijn wenkbrauwen. ''Ik weet het niet. Normaal zou ik het al lang op hebben, maar vanavond smaakt het me allemaal niet zo goed.'' verontschuldigde ik me en met een scheef gezicht keek ik naar hem. ''Is het mogelijk dat ik een van die aardse ziektes ben opgelopen?'' vroeg ik toen fronsend.

Ze lachte zachtjes en knikte, wat mijn ego ergens wel streelde. Langs de andere kant was het zo dat ze niet echt vergelijken kon, dus dat was ook een domper. Soort van. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ik weet het niet. Normaal zou ik het al lang op hebben, maar vanavond smaakt het me allemaal niet zo goed." Sprak ze. Het klonk alsof ze er echt mee in zat en ik slaakte een zucht. "Dat geeft niet, kan gebeuren." Ze keek naar me op. "Is het mogelijk dat ik een van die aardse ziektes ben opgelopen?" Ik haalde mijn schouders op. Ze fronste, was ze bezorgd dat er iets mis was? "Kan altijd, is vast niet erg. Misschien komt het gewoon door de sfeer hier. Het is al een tijdje geleden ook, je bent de onderwereld niet echt meer gewend denk ik."

Hij liet een zucht klinken, vond hij het erg dat ik het niet op at? "Dat geeft niet, kan gebeuren." zei hij toen en ik keek even opgelucht naar hem. "Kan altijd, is vast niet erg. Misschien komt het gewoon door de sfeer hier. Het is al een tijdje geleden ook, je bent de onderwereld niet echt meer gewend denk ik." antwoordde hij me toen en ik knikte langzaam. Terwijl ik nadacht beet ik zachtjes op mijn lip. Ik had mijn bestek al neer gelegd, niet echt van plan om nog verder te eten. Had ik de laatste tijd iets over ziek zijn gehoord op het werk? Ze hadden het wel over verkouden zijn de hele tijd. Ik schudde langzaam mijn hoofd. ''Het zal wel. Wat het ook is, het is vast morgen weer over.'' zuchtte ik met een kleine glimlach rond mijn lippen.

Ze knikte langzaam, liet het even bezinken. Ze legde haar bestek neer en bleef in gedachten verzonken zitten, terwijl ze haar bord liet afkoelen. "Het zal wel." Sprak ze simpel. Ik had enkel aandacht voor het eten. "Wat het ook is, het is vast morgen weer over." Ze glimlachte kort. Plan in het water, waarschijnlijk. "Geef dan wel even je bord door, zonde van het eten." Murmelde ik.

"Geef dan wel even je bord door, zonde van het eten." murmelde hij, en ik nam mijn bord op om het aan hem te geven. ''Als ik wel iets heb, hoop ik dat jij het dan niet hierdoor krijgt.'' zei ik rustig terwijl ik wachtte tot hij klaar was met eten.

Ze nam haar bord voorzichtig op en stak het over de tafel heen naar me uit. Ik strekte me zodat ik het zonder verdere problemen van haar aan kon nemen. "Als ik wel iets heb, hoop ik dat jij het dan niet hierdoor krijgt." Voegde ze eraan toe. Ik trok een mondhoek op terwijl ik in de aanval ging. "Och, vast niet. En daarbij, ik kus je toch ook? Je hebt me ondertussen toch al aangestoken dan." Ik at op mijn gemakje de rest van haar bord leeg, wat er nog makkelijk bij ging aangezien het maar een kleine portie was. "Goed, je had iets voor ogen vanavond?" Vroeg ik zodra ik het tweede bord op het mijne gestapeld had.

"Och, vast niet. En daarbij, ik kus je toch ook? Je hebt me ondertussen toch al aangestoken dan." zei hij, en hij at toen rustig de rest van mijn bord leeg. "Goed, je had iets voor ogen vanavond?" zei hij toen hij mijn bord op de zijne had gezet. Simpel haalde ik mijn schouders op. ''Nou ik dacht, misschien kunnen we wel gewoon een gezellige avond maken. ik had eigenlijk niets specifieks in mijn hoofd.'' zei ik met een glimlach.

Ze haalde haar schouders op, ten teken dat ze niet echt een idee in gedacht had. "Nou, ik dacht, misschien kunnen we wel gewoon een gezellige avond maken." Glimlachte ze. "Ik had eigenlijk niets specifieks in mijn hoofd." Ik keek haar goedkeurend aan en zweeg even. "Ik neem aan dat er straks ook geen toetje inzit voor jou?" Ik had wel zin in taart of iets dergelijks, maar dat kon ik moeilijk lopen eten voor haar neus. Dat zou sneu zijn.

Hij had goedkeurend geknikt, aantonend dat hij het er wel mee eens was. Eventjes was het stil tussen ons, omdat we beiden zwegen. "Ik neem aan dat er straks ook geen toetje inzit voor jou?" sprak Hades toen en ik haalde mijn schouders op. ''Ik heb eigenlijk wel zin in iets zoets. Ik heb nog steeds ruimte in mijn maag.'' zei ik met een glimlach.

Ze haalde haar schouders op, om aan te tonen dat ze er niet echt een idee over had. "Ik heb eigenlijk wel zin in iets zoets." Verzuchtte ze. "Ik heb nog steeds ruimte in mijn maag." Ik knikte en keek ondertussen toe hoe de bediendes de tafel af begonnen te ruime. "Wel, straks dan, want nu zit ik eigenlijk wel vol."

Hij knikte ten antwoord dat hij me gehoord had. Ik keek naar de bediendes die de kamer in kwamen om de boel af te ruimen en af te nemen en glimlachte even vriendelijk naar een meisje. "Wel, straks dan, want nu zit ik eigenlijk wel vol." zei hij toen en ik knikte. ''Dat snap ik, je hebt veel gegeten.'' zei ik met een glimlach. ''Dat komt straks dan wel.''

Ze knikte tevreden daarover en keek me aan met een grote glimlach op haar gezicht. "Dat snap ik, je hebt veel gegeten." Ik grinnikte en schoof mijn stoel al een stuk naar achteren. "Dat komt straks dan wel." "Ja, straks inderdaad." Ik kwam overeind en gaf een van de borden op tafel aan een bediende die zich net uitrekte om ze te pakken. Ik schonk d'r geen glimlach erbij, want dat zou te vriendelijk zijn naar mijn doen. In plaats daarvan keek ik weer naar Kore om. "Goed, wil je anders naar boven?"

Hij grinnikte en schoof zijn stoel een stuk naar achteren. "Ja, straks inderdaad." zei hij toen en kwam overeind. Met een neutraal gezicht pakte hij een bord op en gaf het aan een van de bediendes. "Goed, wil je anders naar boven?" zei hij toen hij weer naar me om keek en ik knikte. ''Ja is goed.'' zei ik met een glimlach. Ik kwam ook overeind en schoof toen mijn stoel weer netjes aan.

"Ja is goed." Ik wachtte tot ze ook overeind kwam en ging haar toen voor naar de gang. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe ze haar stoel netjes terug onder tafel schoof. Zoiets deed ik nooit, ik deed er zelfs geen enkele moeite voor. Daarin zag ik wel dat ze opgevoed was door Demeter. Ik kuchte even terwijl ik door de gang liep naar de trappen en keek even de kamers binnen waarvan de deuren openstonden terwijl we passeerden.

Hades was de kamer al uit gelopen, en vluchtig rende ik achter hem aan tot ik hem ingehaald had. Rustig liep ik achter hem aan de gangen door. Veel deuren stonden open, waardoor we de kamers in konden kijken. Sommige zagen er verlaten en stoffig uit. Een boel van het kasteel zag er nog steeds uit alsof er nooit iemand had gewoond.

Ik zuchtte even en nam de trapleuning vast zodra dat we ze bereikt hadden. Eigenlijk hadden we samen praktisch altijd dezelfde routine gehad. Eten, naar boven, bad, slapen. Steeds hetzelfde. Dat begon eigenlijk wel wat te vervelen, maar ik zei er niets over. Ze vond het fijn zo, nam ik aan. En ik had zelf ook geen zin om mijn ritme aan te passen. Het lag vast gewoon aan mij. Ik ben oud, zo is het nu eenmaal. "Ik vind het nog steeds raar dat Daphne niet terug gekeerd is." Mompelde ik zodra ze me echt ingehaald had, om de stilte maar gelijk te doorbreken. Ik had de bediende nooit meer terug gezien toen Kore het paleis verliet.

Hij had de trapleuning vast, en in zijn bewegingen leek het net alsof hij veel ouder was dan ik dacht. Maar als ik er over nadacht was hij ook vele malen ouder dan ik was. "Ik vind het nog steeds raar dat Daphne niet terug gekeerd is." mompelde hij toen ik achter hem liep en ik fronsde mijn wenkbrauwen even. ''Ik snap het ook niet.'' zuchtte ik en haalde toen mijn schouders op, ondanks dat hij het waarschijnlijk niet zag. ''Misschien heeft ze niet gehoord dat je weer terug was.''

"Ik snap het ook niet." Gaf ze toe. Ik draaide mijn hoofd niet bij om haar aan te kijken, dat was verloren moeite. "Misschien heeft ze niet gehoord dat je weer terug was." Gokte ze. Ik snapte haar vermoeden niet echt. "Niet gehoord? Waarschijnlijk was ze gewoon blij dat ze vrij was. Ze zijn allemaal hetzelfde, ze smeren hem zodra ze de kans krijgen."

"Niet gehoord? Waarschijnlijk was ze gewoon blij dat ze vrij was. Ze zijn allemaal hetzelfde, ze smeren hem zodra ze de kans krijgen." Ik haalde mijn schouders op. ''Het zal wel, jij kent ze beter dan ik ze kende.'' zei ik rustig. Ondertussen waren we bij de kamer aangekomen. Apart hoe snel we de trappen op konden lopen.

"Het zal wel," ik zag uit mijn ooghoeken hoe ze nonchalant haar schouders ophaalde. "Jij kent ze beter dan ik ze kende." Ik wierp haar een verwarde blik toe en volgde toen met mijn ogen hoe ze voor mij de kamer in liep. Vanwaar was haar houding zo plots gekomen? Ik had geen idee of ik iets verkeerds had gezegd. "Gaat het wel?" Mompelde ik, de deur zacht achter me sluitend. Ik bleef aan de kamerdeur staan terwijl ik mijn kroon uit mijn haren losmaakte en hem van mijn hoofd af haalde.