What if i loose it all?

"Je snapt vast wel dat ik niet gelijk uit ben op seks Hades." Sprak hij, ik kon hem praktisch zíen met zijn ogen rollen, zo goed kende ik hem. Logisch, na al die eeuwen. Ik kende hem bij wijze vanbinnen en vanbuiten. Dat kon ik over mijn broer zeggen, die ik verachtte, en niet eens over mijn eigen vrouw. Nou ja, vrouw, dat was ze nu niet meer.. Ik werd er alleen maar neerslachtiger van. "Gewoon een gezellig avondje waar we samen relaxen was welkom geweest." "Kan je geen oppas voor Alathea inschakelen? Zal je wel eerst Hera bij der vandaan moeten krijgen, maar als je dat kunt doen.." Stelde ik voor. Ik zuchtte. "Maar is er verder nog iets bijzonders. Ik heb alle tijd voor je in principe, maar ik krijg de updates over wat er aan de hand is zo." Ik leunde geïnteresseerd voorover in mijn stoel. "Wel, ik belde eigenlijk voor wat advies, maar als nu een beetje ongelegen is bel ik wel terug."

"Kan je geen oppas voor Alathea inschakelen? Zal je wel eerst Hera bij der vandaan moeten krijgen, maar als je dat kunt doen.." stelde hij toen voor, en voor een moment was hij stil. ''Dat is nog niet eens zo'n gek idee.'' mompelde ik terwijl ik nadacht welke god ik er voor zou kunnen strikken. "Wel, ik belde eigenlijk voor wat advies, maar als nu een beetje ongelegen is bel ik wel terug." mompelde Hades toen en ik maakte een instemmend geluidje. ''Ah ja! Advies. Nou, waar moest je ook alweer advies over hebben?'' vroeg ik terwijl ik naar Hermes wuifde dat hij even moest wachten.

"Dat is nog niet eens zo'n gek idee." Mompelde Zeus vervolgens instemmend. Het was even stil aan de andere kant, voordat er uiteindelijk toch een antwoord weerklonk. Een instemmend geluid verliet zijn lippen. "Ah ja! Advies. Nou, waar moest je ook alweer advies over hebben?" Vroeg hij. Ik aarzelde even en wachtte, maar besloot uiteindelijk om het toch maar gewoon zomaar over mijn lippen te brengen. "Hoe vraag je een vrouw ten huwelijk?" Ik was er nooit echt goed in geweest blijkbaar. Leuce had telkens geweigerd en Persephone, nou die had toen niet echt een keuze. Ik had het opgedrongen. "Nu moet het perfect zijn.." Ik zuchtte. "Hoe heb je Hera gevraagd?"

Het was stil aan de andere kant, maar uiteindelijk klonken toch de aarzelende woorden. "Hoe vraag je een vrouw ten huwelijk?" vroeg hij en ik knikte met een glimlach. "Nu moet het perfect zijn.." Een zucht weerklonk van de andere kant. "Hoe heb je Hera gevraagd?" ''Aah..'' mompelde ik en ik dacht even diep na. ''Hera had ik mee genomen naar haar favoriete plek, vertroeteld met eten dat ze lekker vond, dingen gedaan die ze leuk vond. En uiteindelijk, toen de zon begon te zakken en we samen naar de zonsondergang keken, ben ik op mijn knieën voor haar gegaan.'' zei ik en ik glimlachte bij het idee. ''Misschien klef en helemaal niks voor jou. Maar het werkt wel.'' Ik grinnikte even en haalde een hand door mijn haar heen. ''Vrouwen zijn dol op romantiek. En als je Persephone wil vragen, voor een tweede huwelijk. Of derde ik weet niet hoe vaak jullie getrouwd zijn. Ik zou er dan een dikke laag romantiek op doen.''

"Aah.." Hij mompelde iets onverstaanbaars en zweeg toen even. Ik bleef met een grote frons over mijn bureau geleund zitten. De zenuwen gierden op de een of andere manier nu echt door mijn lijf, en ik had geen idee waarom dat nou zo zou zijn. "Hera had ik mee genomen naar haar favoriete plek, vertroeteld met eten dat ze lekker vond, dingen gedaan die ze leuk vond. En uiteindelijk, toen de zon begon te zakken en we samen naar de zonsondergang keken, ben ik op mijn knieën voor haar gegaan." Een kermend geluid verliet mijn mond. Hoe moest ik dat voor mekaar krijgen? "Misschien klef en helemaal niks voor jou. Maar het werkt wel." Ik hoorde hem grinniken. "Vrouwen zijn dol op romantiek. En als je Persephone wil vragen, voor een tweede huwelijk. Of derde ik weet niet hoe vaak jullie getrouwd zijn. Ik zou er dan een dikke laag romantiek op doen." Stelde hij voor. "Derde." Bevestigde ik snel. Ik zweeg weer even. "Maar wat moet ik doen? Er is hier amper zon Zeus. En het is koud. En we dineren altijd samen, er is niets speciaals hier. Nada. En ze is nu eindelijk hier, ik wil d'r niet weer uit de onderwereld." Murmelde ik zeurend als een klein kind.

Ik hoorde hem kermen, en moest een lachje inhouden. "Derde." zei hij vluchtig, en was toen weer even stil. "Maar wat moet ik doen? Er is hier amper zon Zeus. En het is koud. En we dineren altijd samen, er is niets speciaals hier. Nada. En ze is nu eindelijk hier, ik wil d'r niet weer uit de onderwereld." zeurde hij en ik glimlachte enkel even. ''Hades. Als je haar wil veroveren, moet je gaan tot het einde!'' zei ik dramatisch en ik keek even naar Hermes die nieuwschierig meeluisterde. Ik wuifde dat hij zijn oren moest bedekken, dit ging die snotneus niks aan. ''Je vind er wel wat op Hades. Je bent een slimme man, en Kore is qua romantiek vast niet ontzettend lastig. Doe iets onverwachts voor haar.''

"Hades. Als je haar wil veroveren, moet je gaan tot het einde!" Zei Zeus met een dramatische toon. Ik sloeg een zucht. "Dit klikt echt volslagen belachelijk." Ik gromde een beetje geïrriteerd terwijl ik verder luisterde naar wat mijn broer te zeggen had. "Je vind er wel wat op Hades. Je bent een slimme man, en Kore is qua romantiek vast niet ontzettend lastig. Doe iets onverwachts voor haar." Ik snoof geamuseerd. Kore, niet lastig? Het duurde verdomme al een paar eeuwen voor ik haar überhaupt wist te strikken, en zo had ik nog wel wat voorbeelden. "Slim, maar een stijve hark ja. Ik kan niets bedenken waarbij ik haar niet omkoop met juwelen en alles." Dat geld moest toch ergens naartoe..

"Dit klikt echt volslagen belachelijk." gromde hij op geïrriteerde toon en ik rolde met mijn ogen. ''Volslagen belachelijk is wat je nodig hebt. Want voor zover ik jou ken, ben je geen romantisch ingestelde man. En dat is niet erg. Want ik weet dat je wel toont dat je van der houdt op je eigen manier.'' sprak ik rustig. "Slim, maar een stijve hark ja. Ik kan niets bedenken waarbij ik haar niet omkoop met juwelen en alles." Ik sloeg een diepe zucht en dacht even na. ''Okee wat heb je in je kasteel zitten, wat ze absoluut geweldig vind, maar wat je niet vaak hebt gedaan. Of wat dacht je van simpel naar de sterren kijken, een chocoladefondue op bed, een schuimend bad met kaarslicht en misschien wat bloemen.'' opperde ik toen.

"Volslagen belachelijk is wat je nodig hebt. Want voor zover ik jou ken, ben je geen romantisch ingestelde man." Dat hij het nog zeggen moest was compleet absurd. Het was toch wel al duidelijk genoeg? "En dat is niet erg. Want ik weet dat je wel toont dat je van der houdt op je eigen manier." Ik murmelde een beetje instemmend, maar eerder als een soort afleiding om mijn gevloek binnen te houden. Waarom belde ik nou naar Zeus?! "Okee wat heb je in je kasteel zitten, wat ze absoluut geweldig vind, maar wat je niet vaak hebt gedaan. Of wat dacht je van simpel naar de sterren kijken, een chocoladefondue op bed, een schuimend bad met kaarslicht en misschien wat bloemen." Stelde hij voor. Ik rilde bij de onbewuste gedachte aan een date met Zeus. "Het enige waar ik dan aan kan denken is verdieping 14, volgens mij. Misschien dat maar gewoon ja. Ze heeft nog zoveel niet gezien, eigenlijk.."

"Het enige waar ik dan aan kan denken is verdieping 14, volgens mij. Misschien dat maar gewoon ja. Ze heeft nog zoveel niet gezien, eigenlijk.." murmelde hij en ik knikte tevreden. ''Dan is dat geregeld. Ga dat doen. Denk over mijn andere suggesties na. Ik weet dat het misschien niet helemaal jou ding is, maar het is misschien wel het proberen waard.'' zei ik rustig en tevreden hing ik onderuit in mijn stoel. Hermes stond nog steeds te wachten tot ik tijd voor hem had, en hij begon ondertussen pittig ongeduldig te kijken. Gawd, zo belangrijk zijn die mensjes toch niet. Wat willen ze doen? Elkaar weer afmaken?

"Dan is dat geregeld. Ga dat doen. Denk over mijn andere suggesties na. Ik weet dat het misschien niet helemaal jou ding is, maar het is misschien wel het proberen waard." Hij bleef zoals gewoonlijk kalm en ik zuchtte. "Hmm. Mja," Even bleef ik vertwijfeld voor me uit staren. "Ik zal zien wat ik kan doen, ja. Bel me als je me per se nodig hebt, oké."

"Hmm. Mja," zei hij en hij was voor een tijd stil. "Ik zal zien wat ik kan doen, ja. Bel me als je me per se nodig hebt, oké." Ik grinnikte en knikte toen. ''Je kunt mij ook bellen als je echt iets nodig hebt. Ik zal proberen om te antwoorden. En de mensen van aarde redden. Ik denk dat het fout gaat. Hermes kijkt bezorgt. Toedeloe!'' sprak ik en hing toen gelijk maar op. ''Let's talk business Hermie.'' sprak ik terwijl ik hem wenkte.

KOre
#chilling

Ik hoorde hem grinniken aan de andere kant van de lijn. "Je kunt mij ook bellen als je echt iets nodig hebt. Ik zal proberen om te antwoorden. En de mensen van aarde redden. Ik denk dat het fout gaat. Hermes kijkt bezorgt. Toedeloe!" Meteen haakte hij de telefoon dicht. Vreemd, zeer vreemd. Ik besloot om er maar geen aandacht aan te spenderen. In plaats daarvan stond ik op en liep ik mijn kantoor uit. Ik zou wel iets bedenken om te doen, misschien bood er zich vanzelf wel een goede gelegenheid aan. Ik had niet eens ringen, hoe moest ik dit gaan doen? Waren het maar allemaal overbodige zorgen. Nu zou ik maar beter eerst Kore gaan vinden.

Ik had mijn koffers uitgepakt en had naar het bed gekeken. Het zag er niet heel fris meer uit, dus had ik ook besloten om maar het bed te verschonen. Toen dat ook gedaan was had ik maar een boek gepakt dat ook nog in mijn tas zat en legde ik me op het bed neer om relaxed te gaan lezen.

De laatste keer dat ik Kore had gezien was in de slaapkamer. Ze had er moe uitgezien, dus ik veronderstelde dat ze wel zou gaan slapen zijn zodra ze haar koffer uitgepakt had en ik al lang weer weg was. Ik besloot om dus maar meteen naar mijn slaapkamer te gaan om te controleren of ze daar nog was. Met een grote glimlach op mijn gezicht stelde ik vast van wel. Ze was een boek aan het lezen, waaruit ik concludeerde dat er waarschijnlijk meer tijd voorbij was gegaan dan een gewoon dutje. "Ben je alweer een beetje meer uitgerust?" Ik plofte naast haar op het bed neer.

Ik had zo in mijn boek gezeten dat ik niet eens zijn voetstappen had gehoord. Zijn stem kwam dus ontzettend onverwachts. "Ben je alweer een beetje meer uitgerust?" klonk het en een plof naast me op het bed volgde er op. Ik keek om en legde mijn boek even opzij. ''Ja zeker. Ik heb het warm, en een goed boek is zo ontzettend rustgevend. En ik ben hier en daar een paar keer ingedut.'' zei ik met een glimlach.

Ik merkte dat ze was verschoten toen ik plots binnenkwam, maar ze liet er niet veel van merken blijkbaar. Meteen legde ze haar boek opzij toen ze me zag. "Ja zeker. Ik heb het warm, en een goed boek is zo ontzettend rustgevend." Vertelde ze. "En ik ben hier en daar een paar keer ingedut." Ik glimlachte terug. "Dus toch nog een goed bed, hé?" Ik leunde achterover en steunde met mijn elleboog op het deken om haar aan te kijken.

Hij glimlachte terug naar mij. "Dus toch nog een goed bed, hé?" zei hij en hij leunde achterover om het zich comfortabeler te maken en keek me nog steeds aan. ''Het is een heerlijk bed. Duizend maal beter dan mijn bankbed op aarde. Of uberhaupt mijn bed op aarde.'' grinnikte ik

"Het is een heerlijk bed." Gaf ze toe. "Duizendmaal beter dan mijn bankbed op aarde. Of uberhaupt mijn bed op aarde." Een kort maar vrolijk gegrinnik verliet haar mond. "Daar stem ik volkomen mee in." Ik legde een hand op haar wang en streek een paar haarlokken weg.

"Daar stem ik volkomen mee in." zei hij en hij legde zijn hand op mijn wang. Rustig streek hij een loshangende lok uit mijn gezicht en ik glimlachte. ''Ik moet een beter baantje vinden zodat ik tenminste een beter bed kan nemen.'' zuchtte ik. Ik glimlachte toen weer en leunde iets naar hem toe.

Glimlachend keek ze me aan. "Ik moet een beter baantje vinden zodat ik tenminste een beter bed kan nemen." Verzuchtte ze en leunde iets meer naar me toe, de afstand tussen ons in steeds kleiner wordend. "Wel, je kan ook altijd terug hier komen wonen.. Dan hoef je niets te betalen en heb je ook een beter bed." Ik grijnsde.

"Wel, je kan ook altijd terug hier komen wonen.. Dan hoef je niets te betalen en heb je ook een beter bed." sprak hij met een grijns en ik glimlachte simpel. ''Maar dan zou ik alsnog de andere tijd van het jaar daar spenderen. Ik hoef niet terug naar de Olympus, en voor eeuwig hier blijven kan ik niet.'' zei ik zachtjes, waarna ik hem in zijn ijsblauwe ogen aan eek.

Ze glimlachte simpel naar me. "Maar dan zou ik alsnog de andere tijd van het jaar daar spenderen. Ik hoef niet terug naar de Olympus, en voor eeuwig hier blijven kan ik niet." Zei ze zacht. Toen ze uitgepraat was keek ze me lang aan. "Dus je hebt er al aan gedacht, eeuwig hier blijven?" Vroeg ik me hardop af, haar recht aan blijven kijkend. "Waarom niet?" Ik dwong mezelf om het te vragen, ik moest het haar vragen.

"Dus je hebt er al aan gedacht, eeuwig hier blijven?" sprak hij zijn gedachten hard op uit. "Waarom niet?" vroeg hij me toen, en het leek net alsof ik een sprankje hoop in zijn ogen zag glinsteren. ''Het is wel eens mijn gedachten voorbij gekomen natuurlijk. Voordat we gescheiden waren.'' zei ik en ik keek even naar mijn handen, voor ik weer mijn blik naar hem oprichtte. ''Ik kan hier niet voor altijd blijven. I zou de warmte van de zon te veel missen. Het is hier te grauw en deprimerend voor mij om altijd te blijven. En ik zou alleen zijn, jij moet je werk blijven doen.'' zuchtte ik.

"Het is wel eens mijn gedachten voorbij gekomen natuurlijk." Gaf ze toe terwijl ze zachtjes praatte. "Voordat we gescheiden waren." Haar stem klonk als fluweel bij die woorden, en juist dat zorgde ervoor dat het voelde alsof ze me met een naald stak. We waren nu inderdaad gescheiden, daar was geen ontkennen aan. "Ik kan hier niet voor altijd blijven." Ze keek me na een tijdje naar haar handen te hebben gestaard eindelijk aan. "Ik zou de warmte van de zon te veel missen. Het is hier te grauw en deprimerend voor mij om altijd te blijven." Ondertussen had ik mezelf al terug overeind geduwd en was ik op de rand van het bed gaan zitten. "En ik zou alleen zijn, jij moet je werk blijven doen." Verzuchtte ze. Ik wou haar vragen wat ik dan zou moeten doen, zodat ze zich minder eenzaam voelde. Wat ze zou willen, wat ik haar zou moeten geven. Ik kon haar alles bezorgen wat haar hartje maar begeerde, maar ze wilde nooit van wijken weten als het daar op aan kwam. Ze was niet uit op geld, ze was uit op geluk. En dat was misschien wel de meest irriterende factor aan alles. Ik trok tevergeefs een mondhoek op in een grijns, mijn humeur werd er niet beter van. "Ik zal je nooit volledig terug kunnen winnen, toch.." Ik draaide me half terug naar haar om zodat ik kort een hand over haar kruin kon laten glijden. Met een zucht duwde ik mezelf terug weg. "We praten er straks wel over."