There's no going back

Ze haalde haar schouders op. Nog steeds gunde ze me geen blik, ik was er erg gefrustreerd van, maar ik besloot om het vriendelijk te houden. "Ik weet het niet." Antwoordde ze. "Ik voel me niet zo lekker." Ze zette het glas dat ze in haar handen hield achter zich op de vensterbank neer, net toen ik haar wou aanraden om het inderdaad weg te zetten. "Moet ik je naar je bedje dragen?" Plaagde ik, een andere arm om haar heen slaande.

"Moet ik je naar je bedje dragen?" zei hij plagend, en hij sloeg nog een arm om me heen. Ik grinnikte zachtjes en keek naar hem op. ''Ik ben nog in staat om zelf te lopen.'' zei ik en ik keek hem met een glimlach aan. ''tenminste, het ging me nog goed af toen ik hier naar toe liep, dus veel zou er niet veranderd zijn.'' zei ik en ik haalde even diep adem.

Ze grinnikte eindelijk, er was toch iets van de vrolijke Kore op deze avond te bespeuren. Eindelijk keek ze naar me op, ik keek op haar neer met een liefdevolle blik. Een blik die ik amper toonde en dus zeker meende. "Ik ben nog in staat om zelf te lopen." Zei ze en ik knikte, haar vanonder mijn wimpers aankijkend. "Natuurlijk.." "Tenminste, het ging me nog goed af toen ik hier naar toe liep, dus veel zou er niet veranderd zijn." Ik knikte en liet haar weer los, maar nam toch terug haar hand vast. "Pas wel op met die hakken. Ik weet niet hoeveel glazen je op hebt, maar als ik de hoogte van die stelten zie.."

Hij keek me liefdevol aan, en dat gebeurde niet erg vaak eigenlijk. "Natuurlijk.." zei hij waarna hij knikte en me weer los liet. Hij nam mijn hand vast en ik keek hem met een glimlach aan. "Pas wel op met die hakken. Ik weet niet hoeveel glazen je op hebt, maar als ik de hoogte van die stelten zie.." zei hij en ik glimlachte. ''Ik heb maar twee glazen ofzo gehad. Ik denk dat ik nog wel kan lopen. En anders moet je me toch maar dragen he.'' grinnikte ik.

Ze keek me met zo'n glimlach aan die je hart gewoon volledig verwarmt en daarbij ook de rest van je hele lichaam. "Ik heb maar twee glazen ofzo gehad. Ik denk dat ik nog wel kan lopen. En anders moet je me toch maar dragen he." Grinnikte ze. Ik stootte een klein lachje uit en schudde mijn hoofd. "Nee, probeer eerst dat lopen maar. Die hakken maken je benen nog sexier.." Sprak ik gedempt, zodat enkel zij het horen kon.

Hij lachte zachtjes en schudde langzaam zijn hoofd. "Nee, probeer eerst dat lopen maar. Die hakken maken je benen nog sexier.." zei hij zo zacht zodat ik het alleen kon horen. Ik grinnikte en nam zijn arm even vast. ''Waarom denk je dat ik graag hakken draag, naast het feit dat ik dan minder klein ben dan jij.'' Ik glimlachte en streek toen een pluk haar uit mijn gezicht.

Ze grinnikte vrolijk. Ik wist perfect op welke manier ik op haar moest inspelen om te krijgen wat ik wou. Ik hoefde er op deze wijze niet eens voor mijn stem te verheffen en te gaan commanderen. "Waarom denk je dat ik graag hakken draag," glimlachte ze. "naast het feit dat ik dan minder klein ben dan jij." Ik liet mijn hand zakken naar haar onderrug terwijl ze tegen me praatte. "Ik ben inderdaad veel groter dan jou." Ik keek kort hoe ze een pluk haar uit haar gezicht wreef, voor ik haar vervolgens aanspoorde om te beginnen lopen. "Toch, blote benen en korte rokjes kunnen niet tippen aan je bovenlijf. Dat mooie gezichtje van je, dat blijft je pronkstuk." Ik wierp haar een korte blik toe uit mijn ooghoeken en trok een mondhoek op terwijl ik de woorden sprak.

Zijn hand zakte langzaam verder over mijn rug naar beneden. "Ik ben inderdaad veel groter dan jou." zei hij waarbij hij me aan keek, en daarna zachtjes op mijn rug duwde om me te laten lopen. "Toch, blote benen en korte rokjes kunnen niet tippen aan je bovenlijf. Dat mooie gezichtje van je, dat blijft je pronkstuk." zei hij en ik glimlachte. Rustig liep ik de zaal door, niet wetend waar hij me heen wou brengen. ''Dat is lief van je om te zeggen.'' zei ik en ik keek naar hem op.

Ze glimlachte een beetje en bleef de zaal doorlopen. Ik zag dat ze zich wat inhield omdat ze waarschijnlijk onzeker was waar ze heen moest. "Dat is lief van je om te zeggen." Ze keek weer naar me op. Ik keek niet naar haar en antwoordde er ook niet op. Ik nam haar hand op om haar achter me aan te trekken door de massa. Mijn blik had die van Poseidon gekruist, en ik wou zo snel mogelijk weg.

Hij zei niks, maar nam mijn hand vast. Hij trok me achter zich aan de zaal door, en ik kon het niet laten om even te fronsen. ''Hades, waar ga je heen?'' vroeg ik terwijl ik achter hem aan liep. Hij liep nogal vlug, en daardoor moest ik aardig bijbenen.

"Hades, waar ga je heen?" Hoorde ik haar achter me vragen. Ik voelde dat ze me niet kon bijhouden, want op een gegeven moment moest ik echt wel bijna trekken aan haar hand. "Naar buiten. Je voelde je niet lekker, toch?" Ik sprak niet zo luid en het was sowieso al moeilijk om elkaar te verstaan door de muziek. Ik keek kort achter me om te zien of ze nog goed volgen kon. Toen ik me echter terug omdraaide, botste ik tegen iemand op. De bekende gestalte deed me huiveren tot op het bot, meteen werd ik bleker dan bleek. Ik deinsde achteruit. Hij kon hier niet zijn, hij mocht hier zelf niet zijn. "Vader?!" Ongelovig zakte ik meteen door mijn knieën. Ik, zijn favoriete zoon, was de enige die nog voor hem knielen zou.

Op een gegeven moment begon hij echter te trekken aan mijn arm omdat ik het niet zo goed meer bijhouden kon. "Naar buiten. Je voelde je niet lekker, toch?" zei hij en ik wou wel antwoorden, maar voor ik kon bedenken om iets te zeggen was hij al tegen iemand opgebotst. Normaal gesproken zou Hades kwaad gesproken hebben tegen degene, maar nu werd hij nog bleker dan hij al was en deinsde bang achteruit. ''Vader?!" riep hij vol ongeloof en hij knielde gelijk. Gelukkig had hij me los gelaten, anders lag ik nu met mijn snufferd op de vloer. Mijn mond zakte open en ik keek naar de man die ik een keer eerder had gezien, en dat was toen niet echt goed gegaan.

Met grote ogen staarde ik op naar de man voor mij. Uit oude gewoonte wachtte ik tot hij me beval terug op te staan, maar dat bevel kwam niet. Mijn onderlip trilde uit angst, ik probeerde het te stoppen maar dat was moeilijk als de rest van je lijf ook trilde. "Waarom ben je hier?" Dwong ik mezelf te zeggen. Hij beval me eindelijk rechtop te zitten en dat deed ik. "Ik hoorde over je zoon.. En ik dacht, ik kom een kijkje nemen. Je weet dat ik sta te popelen om Zeus onttroond te zien.."

Ik zag Hades helemaal trillen, dit was helemaal niet wat ik gewend was van Hades. "Waarom ben je hier?" kon Hades eindelijk uitbrengen, en zijn vader beviel hem om weer op te staan. "Ik hoorde over je zoon.. En ik dacht, ik kom een kijkje nemen. Je weet dat ik sta te popelen om Zeus onttroond te zien.." Ik beet op mijn lip om niks te zeggen. Een naar gevoel bekroop me, en ik kon het niet laten om toch wat te zeggen. ''Er is geen zoon geboren. Het is een meisje.'' sprak ik. Ik nam de man in me op en ik kneep mijn ogen een beetje samen.

"Er is geen zoon geboren. Het is een meisje." Sprak Kore. Ik wenste dat ze gewoon haar mond had gehouden. Ik stond op toen ik eindelijk terug volledig op mocht staan. Meteen ging ik instinctief tussen hen in staan, al was het maar om haar iets van bescherming te geven. Maar mijn vader kennende liet zich helemaal niet intimideren. "Een meisje?" Hij rolde met zijn ogen en lachte kort. "Oh, ik wist dat Hera niet capabel was om sterke leiders te baren." De manier waarop hij over haar praatte deed me walgen. "Is dit je vrouw Hades?" Hij gebaarde naar Persephone. Ik wierp hem een van mijn hatelijkste blikken toe, niet van plan te antwoorden. "Jij lijkt wel geschikter, meisje. Had ik maar zulke sterke dochters. Zelfs mijn zonen zijn een bende idioten."

Toen Hades recht stond ging hij gelijk tussen mij en zijn vader in staan. "Een meisje?" De man rolde met zijn ogen en lachte kort. "Oh, ik wist dat Hera niet capabel was om sterke leiders te baren." Ik kneep mijn ogen samen en keek naar de man, zwijgend. "Is dit je vrouw Hades?" vroeg hij toen en hij gebaarde naar mij. Toen ik op keek naar Hades zag ik dat hij een van de meest haatdragende blikken in zijn ogen had die ik ooit gezien had. "Jij lijkt wel geschikter, meisje. Had ik maar zulke sterke dochters. Zelfs mijn zonen zijn een bende idioten." Ik trok mijn wenkbrauw op en rolde toen met mijn ogen. ''Gelukkig ben ik niet van plan om een kind te krijgen. Dus dat scheelt weer.'' zei ik en ik sloeg mijn armen over elkaar heen.

"Gelukkig ben ik niet van plan om een kind te krijgen." Kaatste Kore naar mijn vader terug. "Dus dat scheelt weer." Ze sloeg haar armen met een boze blik over elkaar heen en kruiste ze voor haar buik. "Nee? Wel, dan zien we maar hoe die voorspelling uitkomt niet..." Hij grinnikte en nam een glas wijn van een plateau af toen een van de obers ermee passeerde. Ik sprak nog steeds geen enkel woord. "Wel, wel. Tijd om weer te gaan. Ik moet Rhea gaan zoeken, ze is weer zo opstandig geweest van weg te vluchten." Bromde hij. Mijn hart sloeg over. "Waar is ze, is ze hier?!" Mijn moeder..

"Nee? Wel, dan zien we maar hoe die voorspelling uitkomt niet..." zei hij met een grinnik en pakte een glas wijn van een van de obers aan. "Wel, wel. Tijd om weer te gaan. Ik moet Rhea gaan zoeken, ze is weer zo opstandig geweest van weg te vluchten." Bromde hij en ik zag Hades zijn ogen groter worden. "Waar is ze, is ze hier?!" Ik fronste mijn wenkbrauwen, ergens leken Hades en zijn vader op elkaar, alleen had Hades meer gevoel en mededogen in zijn pink dan die man in zijn hele wezen.

"Kore haal je vader." Murmelde ik onder mijn adem door, ook al wist ik dat hij het waarschijnlijk wel had verstaan. Meteen verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. Hij antwoordde niet meer op mijn vragen. "Vertel me waar ze is." Hij lachte breed. "Ik vertelde je net zelf dat ik haar ook kwijt ben. Maar goed, ze komt wel terug." Hij nam een slok van zijn glas wijn. "Ze komt altijd terug.."

"Kore haal je vader." Murmelde Hades en hij ik knikte. "Vertel me waar ze is." sprak Hades toen terwijl ik me omdraaide om mijn vader te zoeken. "Ik vertelde je net zelf dat ik haar ook kwijt ben. Maar goed, ze komt wel terug." hoorde ik nog terwijl ik weg liep om mijn vader te halen. "Ze komt altijd terug.." klonk het in de verte en toen ik om keek zag ik eindelijk mijn vader staan. ''Pap. Cronus is hier.'' fluisterde ik en zijn gezicht betrok gelijk. ''Breng me naar hem.'' zei hij gelijk en ik deed wat hij zei.

Ik snoof en keek hem lang en recht in de ogen aan. "Nee, je bedreigt haar gewoon. Ze zou nooit vrijwillig bij zo'n monster als jij blijven." Ik bekeek hem met samengeknepen ogen. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe Poseidon zich bij mij kwam voegen van zodra hij onze vader had gezien. Meteen klapte hij vanachter me zijn drietand uit, klaar voor de aanval, indien dat nodig zou zijn. "Oh kijk eens zeg, twee van mijn zoons. Ik voel me vereerd."

Al snel hadden we Cronus en hades terug gevonden, Poseidon had zich er ook al bijgevoegd. ''Cronus. Wat doe je hier. Ik kan me herinneren dat je niet welkom bent hier.'' sprak mijn vader en ik keek even naar de mannen die vijandig tegen over elkaar stonden.

"Cronus. Wat doe je hier. Ik kan me herinneren dat je niet welkom bent hier." Sprak Zeus meteen fel toen hij zich bij ons voegde. Ik stond mijn plek vlak voor mijn vader niet af en bleef in het midden tussen mijn broers staan. Er viel een stilte toen mijn vader niet antwoordde. "Moeder is hier ergens." Bromde ik opzij. Ik kon hier niet staan discussiëren terwijl ik wist dat ze hier ergens rondliep. "Ik herinner me niet dat ik moet luisteren naar zo'n klein scharminkel als jij." Antwoordde Cronus.

Er viel een stilte, maar meer een gespannen soort stilte. "Moeder is hier ergens." Bromde Hades naar mijn vader, die daarop weer begrijpend knikte. "Ik herinner me niet dat ik moet luisteren naar zo'n klein scharminkel als jij." zei hij en ik mijn vader lachte sarcastisch. ''Dat is grappig, ik kan me namelijk nog wel herinneren dat ik je versloeg en je troon overnam, waarbij ik zeggenschap kreeg over alles.'' sprak mijn vader uitdagend en ik keek naar de ongewenste gast. ''En ik kan me wel voorstellen waarom Rhea weer gevlucht is van je.'' sprak hij verder.

De luide sarcastische lach van Zeus vulde de ruimte. De muziek verstomde, de massa week uiteen. "Dat is grappig, ik kan me namelijk nog wel herinneren dat ik je versloeg en je troon overnam, waarbij ik zeggenschap kreeg over alles." Mijn schouders trokken zich gespannen op. Ik kon zelfs niet proberen om te kalmeren. "En ik kan me wel voorstellen waarom Rhea weer gevlucht is van je." Ging Zeus door. Cronus grijnsde enkel. "Ja, net zoals ik me goed voorstellen kan waarom Hera je broer boven jou verkiest." Hij lachte breed. "Je voelt je goed he, als leider?"