There's no going back

Ergens zag ik een flits van verdriet in haar blik, maar zo kort dat ik twijfelde of ik het echt had gezien. Ze schudde haar hoofd. "Hij doet heel erg zijn best om uit onze buurt te blijven." Ik snoof. Lafaard. Toch echt typisch iets voor Zeus, en dat noemde zichzelf dan een oppergod. "We krijgen hem wel te pakken. Al moet ik hem ervoor spiesen." Murmelde ik, iets stiller zodat niemand anders ons gesprek kon meeluisteren. "Denk je dat hij het gewoon niet heeft gedurfd of.. ?"

Hades snoof geïrriteerd. "We krijgen hem wel te pakken. Al moet ik hem ervoor spiesen." zei hij nu zachter. Ik keek om me heen en merkte op dat gelukkig niemand zich nog met ons gesprek probeerde te bemoeien. "Denk je dat hij het gewoon niet heeft gedurfd of.. ?" vroeg hij toen en ik haalde mijn schouders op. ''Ik ben er van overtuigd dat hij een geldige reden had om niet te doen wat hij moest doen.'' zei ik zachtjes. ''Waarom zou hij in vredesnaam iedereen zijn leven in gevaar brengen, zijn eigen troon verspelen. Niet alleen voor het leven van een kind dat niet van hem was, niet alleen voor Hera's geluk.''

"Ik ben ervan overtuigd dat hij een geldige reden had om niet te doen wat hij moest doen." Verdedigde ze haar vader op zachte toon. "Waarom zou hij in vredesnaam iedereen zijn leven in gevaar brengen, zijn eigen troon verspelen. Niet alleen voor het leven van een kind dat niet van hem was, niet alleen voor Hera's geluk." Ik kneep mijn ogen nauwer terwijl ik erover nadacht. Ze had gelijk, er moest iets achter zitten. "Maar waarom dan wel?" Vroeg ik luidop. Ik nam het kind in mijn armen op en legde haar voorzichtig wat beter op mijn schoot, in een houding waarbij ik tenminste zelf wat naar binnen kon spelen zonder haar wakker te maken.

Hij vernauwde zijn ogen, dacht waarschijnlijk na over mijn woorden. "Maar waarom dan wel?" vroeg hij zich toen hard op af, waaraan ik afleidde dat hij me gelijk gaf. Hij verplaatste het slapende kindje op zijn schoot zodat hij zijn een van zijn armen tenminste vrij had om te kunnen eten. Ik haalde mijn schouders op. ''Ik denk dat we dat dus moeten vragen aan hem.'' mompelde ik

Schouderophalend mompelde ze: "Ik denk dat we dat dus moeten vragen aan hem." Ik gaf haar gelijk en zuchtte. "Dat moeten we inderdaad doen." Maar in zo'n grote zaal als deze? "Hij weet dat we hem niet in zo'n heisa kunnen aanspreken.." Ik vloekte binnensmonds.

Een gefrustreerde zucht verliet zijn mond. "Dat moeten we inderdaad doen." zei hij en hij keek even de zaal rond. "Hij weet dat we hem niet in zo'n heisa kunnen aanspreken.." Ik beet nadenkend op mijn lip en knikte toen kort. ''Natuurlijk wel. Het ligt allemaal aan de locatie en de tijd.'' zei ik met een glimlach. ''Hij kan een dans met zijn dochter niet weigeren.'' zei ik en ik keek even naar mijn vader.

Ik zag haar nadenken, die typische manier waarop ze met haar tanden haar onderlip indrukte zei genoeg. "Natuurlijk wel." Knikte ze. "Het ligt allemaal aan de locatie en de tijd." Ik trok verbaasd een wenkbrauw op. "Hij kan een dans met zijn dochter niet weigeren." Tevreden grijnsde ik. Ze was slim. "Inderdaad." Ik glimlachte en stond voorzichtig met het meisje in mijn armen op. "Ik ga even een toertje wandelen in de tuinen."

Hij grijnsde met een tevreden grijns op zijn gezicht. "Inderdaad." Hij glimlachte waarna hij met het kleine meisje in zijn armen opstond. "Ik ga even een toertje wandelen in de tuinen." Ik knikte en glimlachte. ''Ik zal mijn vader zometeen ten dans vragen.'' zei ik toen waarna ik nog een hap in mijn mond stak.

Zo gezegd zo gedaan. Ik liep een hele tijd met het kleine kind door de tuinen heen. Het was aangenaam warm en het duurde nog heel even voor de zon op Olympus onderging, ook al was het avond. De bloemen stonden allemaal in bloei en het was er werkelijk prachtig. Door alle eeuwen heen was ik vergeten hoe mooi de wereld kon zijn, zelfs op een plek die ik zo verafschuwde. Het was aangenaam stil op mijn geneurie na. We waren de enige in de tuinen en deze eenzaamheid was voor het eerst in jaren eentje die ik wel miste beneden in de onderwereld.

Na een tijdje kwam ik terug de troonzaal binnen gewandeld. Hera stond al uit te kijken naar mijn terugkomst, vooral om het feit dat ik haar kind onder mijn hoede had. Ze had meer aandacht voor haar dan voor mij, wat logisch was. Gelijk trok ik mijn gezicht terug in de plooi toen ik Kore ging zoeken. Ik had de dansvloer zitten afspeuren maar ik vond haar niet en Zeus zag ik ook niet meteen...

Ik had rustig de rest van mijn avondeten naar binnen gewerkt. Langzaam begonnen de goden naar de dansvloer af te struinen en te dansen. Ik glimlachte en stond op om met mijn vader te dansen. En nu zou een goed gesprek ook nog eens van pas komen.

Hermes had me van mijn vader overgenomen, gelukkig toen het gesprek al klaar was. Ik keek om en zag toen Hades de zaal weer binnenkomen. Ik glimlachte en probeerde zijn blik te vangen, zodat hij deze kant op zou komen. Op de dansvloer zou on gesprek minder opvallen dan wanneer we aan tafel zouden zitten.

Het duurde me even voor ik haar kon spotten. Ze stond nog te dansen, maar niet meer met haar vader. De persoon waarmee ze wél danste, Hermes, beviel me niet. Gelukkig zag ik dat ze me wenkte op het moment dat ze me ook zag. Ik baande mezelf een weg door de dansende gasten en tikte de boodschapper der goden op zijn schouder. "Mag ik?" Ik wachtte niet op toelating om Kore's hand over te nemen en hem voorzichtig aan de kant te duwen door zijn plaats over te nemen. Met een grijns keek ik naar mijn ex-vrouw.

Hij had me uiteindelijk gespot en kwam door de menigte heen naar ons toe. ''Mag ik?'' vroeg hij aan Hermes netjes. Maar nu duwde hij Hermes simpel weg opzij en nam zijn plaats opzij. Hij keek me met een grijns aan ik grinnikte zachtjes. ''Nou, ik neem aan dat je hier niet bent voor een plezierig dansje.'' zei ik met een glimlach waarna ik wat dichter bij hem ging staan. Ik moest nu naar hem opkijken, maar ik moest zeker weten dat niemand ons zou horen. ''Hij voelde zich inderdaad slecht over wat er gedaan moest worden. Dus hij vertrok naar aarde om het goedje te halen wat de daad zou moeten doen.'' zei ik zachtjes.

Ik nam geen enkele moeite om Hermes zijn reactie te bekijken. "Nou, ik neem aan dat je hier niet bent voor een plezierig dansje." Zei Kore toen. Meteen kwam ze met een glimlach wat dichter tegen me aanstaan, iets wat ze bij Hermes niet direct had gedaan. Ik kreeg een tevreden blik op mijn gezicht. "Nee, inderdaad." Knikte ik. Ik moest haar aankijken onder mijn wimpers omdat ze zo dicht stond. "Hij voelde zich inderdaad slecht over wat er gedaan moest worden. Dus hij vertrok naar aarde om het goedje te halen wat de daad zou moeten doen." Sprak ze onhoorbaar stil, zodat ik het nog net kon verstaan. Ik bewoog een beetje heen en weer met de muziek. ".. En waar ging het mis?"

Langzaam bewogen we op de muziek. ".. En waar ging het mis?" vroeg hij en ik knikte. ''Hij kwam langs een waarzegster, en kon het niet laten om zijn toekomst gewoon te laten voorspellen.'' zei ik waarna ik naar hem op keek. ''Hij zei dat de vrouw zei, dat hij een fout zou begaan waar hij zijn leven lang spijt van zou hebben.'' Ik keek even over mijn schouder naar mijn vader. ''We weten allebei dat daar het helemaal van het padje ging. Maar de vrouw zei ook dat er een verrassing zou zijn als er nieuw leven in zijn familie zou komen.'' Ik zuchtte en keek weer op naar Hades. ''Nou weet ik niet zijn beweegredenen, maar hij is weer terug gegaan het Orakel en heeft op een of andere manier uitleg geëist en gekregen.'' Even was ik stil en zuchtte. ''Er werd hem verzekerd dat als dit kind geboren zou worden, hij zijn troon kon houden en het niet de godenwereld in gevaar zou brengen.''

"Hij kwam langs een waarzegster, en kon het niet laten om zijn toekomst gewoon te laten voorspellen. Hij zei dat de vrouw zei, dat hij een fout zou begaan waar hij zijn leven lang spijt van zou hebben. We weten allebei dat daar het helemaal van het padje ging. Maar de vrouw zei ook dat er een verrassing zou zijn als er nieuw leven in zijn familie zou komen. Nou weet ik niet zijn beweegredenen, maar hij is weer terug gegaan het Orakel en heeft op een of andere manier uitleg geëist en gekregen. Er werd hem verzekerd dat als dit kind geboren zou worden, hij zijn troon kon houden en het niet de godenwereld in gevaar zou brengen." Ik zuchtte en fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik verder danste. Ik moest nog even het laten bezinken, het was allemaal zo verwarrend. "Ik snap dat die voorspelling dus om een ander kind draait.. Wat voor een verrassing dan?"

Hij zuchtte en met gefronste wenkbrauwen danste hij verder. Hij maakte een draai en ik glimlachte eventjes. "Ik snap dat die voorspelling dus om een ander kind draait.. Wat voor een verrassing dan?" vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. ''Ik weet het niet. EN hij weet ook niet. Daar kon hij niet achter komen. Dat is voorlopig nog een raadsel.'' mompelde ik. Ik liet mijn hoofd even hangen en fronsde mijn wenkbrauwen. ''Het is zo apart. Ik snap het gewoon niet. Het is niet alsof je het gaat riskeren om nog een kind te krijgen.'' mompelde ik.

Ze schudde haar hoofd terwijl we verder dansten. "Ik weet het niet. EN hij weet het ook niet. Daar kon hij niet achter komen. Dat is voorlopig nog een raadsel." Mompelde ze. Het was allemaal zo verwarrend, we moesten gewoon in het duister raden. Ze liet haar hoofd kort hangen. "Het is zo apart. Ik snap het gewoon niet. Het is niet alsof je het gaan riskeren om nog een kind te krijgen." Mompelde ze. Ik knikte en keek weg. Ik wist dat ik die niet kon geven aan haar. "Ik hoop dat je het begrijpt, ik weet hoe graag je het wou.."

"Ik hoop dat je het begrijpt, ik weet hoe graag je het wou.." sprak hij en ik keek op met een glimlach. ''Natuurlijk begrijp ik het.'' zei ik zachtjes. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan en sloot mijn ogen even. Ook al begreep ik het wel dat ik geen kinderen met hem zou krijgen, het was niet dat ik het daarom niet erg vond. Ik kon het niet helpen dat ik ook graag mijn eigen kleine kindje wou hebben om te verzorgen en te vertroetelen.

"Natuurlijk begrijp ik het." Zei ze zachtjes, maar ik wist hoeveel verdriet ze er waarschijnlijk om had. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst aan. De enige manier waarop we kinderen zouden kunnen krijgen is als we zeker wisten dat het een meisje zou zijn. Maar dat kon je niet vooraf bepalen, en dus was het gewoonweg te riskant. Ik sloeg mijn ene arm steviger om haar heen terwijl ik verder danste.

Hij sloeg zijn arm wat steviger om me heen terwijl hij rustig verder danste. Als het kon zou hij me een kind geven, dat wist ik ook wel. Maar het kon niet. Ik deed mijn ogen weer open en zag Hera gelukzalig met het kleine meisje op haar arm, en een steek van jaloezie ging door me heen. Ik kon het niet helpen, ergens zag ik haar als de schuldige. Als zij niet vreemd was gegaan met mijn man, en zwanger was geraakt dan hadden we niet in de constante angst hoeven leven dat er een kind zou komen dat alles zou verpesten.

Ik legde mijn kin op haar hoofd en staarde emotieloos voor me uit terwijl we verder dansten. Ik voelde me leeg vanbinnen, helemaal leeg. Plots merkte ik de jaloerse blik op van Kore toen ze haar hoofd draaide en richting Hera keek. Het was een blik die ik nog nooit bij haar gezien had, zo haatdragend ook.. Ik legde mijn hand kort op haar wang en keek haar bezorgd aan. "Kore?" Vroeg ik zacht, haar een frons toewerpend. Vervolgens nam ik haar pols vast en trok haar de eerste de beste gang in, weg van Hera. "Waarom keek je zo?"

Ik voelde plots Hades zijn hand op mijn wang en zag zijn bezorgde blik. "Kore?" Vroeg hij zacht, waarbij me een fronsende blik gaf. Hij pakte me bij mijn pols vast en trok me een van de gangen in. "Waarom keek je zo?" Ik fronsde en keek hem onbegrijpend aan. ''Hoe bedoel je? Hoe keek ik?'' vroeg ik waarbij ik hem aan bleef kijken.

Haar blik werd weer normaler, er was geen spoor meer van de venijnigheid op haar gezicht. "Hoe bedoel je? Hoe keek ik?" Ze keek me al die tijd onbegrijpend aan, niet van plan om haar blik te lossen. Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik mijn ogen nauw kneep. "Jaloers.." Even hield ik haar pols nog vast, maar besloot om hem toen los te laten. "Je keek jaloers naar Hera en mijn kind." Ik legde de feiten meteen duidelijk en klaar voor haar uit.

Hij fronste en keek me met vernauwde ogen aan. "Jaloers.." Hij had mijn pols nog steeds vast, maar liet hem toen toch maar los. "Je keek jaloers naar Hera en mijn kind." Ik haalde mijn schouders op en keek hem rustig aan. ''Waarom zou ik niet jaloers zijn? Zij kan hierna zelfs nog kinderen et Zeus krijgen, maar ik zal nooit een kind van jou hebben.'' zei ik rustig waarna ik hem aan keek. Ik kon er om heen praten, maar dat waren wel de feiten.

Ze haalde haar schouders op alsof het haar helemaal niets uitmaakte, maar ik zag dat het haar wel degelijk dwars zat. "Waarom zou ik niet jaloers zijn? Zij kan hierna zelfs nog kinderen met Zeus krijgen, maar ik zal nooit een kind van jou hebben." Ze zag er kalm uit en ze praatte ook rustig. Ik keek haar lang aan. Ze had gelijk, maar wat moesten we ermee? "Maar je kan wel een kind van een ander krijgen."