There's no going back

"Wel, je weet maar nooit met je vader.. Hij kan zeer raar uit de hoek komen, dat heeft hij van onze vader mee.." zei hij en ik knikte met een zuchtje. ''Ik denk dat het gewoon afwachten word in dat geval.'' zei ik en ik keek hem even kort aan.

Ze knikte met een kort zuchtje. "Ik denk dat het gewoon afwachten wordt in dat geval." Sprak ze, me kort aankijkend. Ik merkte al dat ze veel keek, maar pas nu viel het me echt op. Ik trok een vreemde blik toen ik haar recht in de ogen aankeek en draaide me half om, mijn lichaam meer naar haar toe gericht. "Is er iets?" Vroeg ik.

Plotseling keek hij me met een rare blik aan, waarna hij me recht in de ogen aan keek en zich meer richting mij draaide. "Is er iets?" vroeg hij toen en ik fronsde mijn wenkbrauwen. ''Nee? Hoezo dat?'' vroeg ik op mijn beurt.

Ze fronste haar wenkbrauwen enkel meer. "Nee? Hoezo dat?" Vroeg ze verbaasd nu het haar beurt was om te praten. Ik haalde mijn schouders op en kneep kort mijn ogen even samen, alsof ik iets te achterdochtig was van alles op het moment. "Gewoon, je ziet er nogal gespannen uit." Ik vroeg me af of ze iets meer wist over alles, of ze wist dat Zeus het niet meer van plan was geweest. Of zij degene was die hem zelf had omgepraat. "Wel, je zal wel opgelucht zijn zeker dat je geen kindermoord op je geweten hebt?"

"Gewoon, je ziet er nogal gespannen uit." Hij kneep zijn ogen achterdochtig samen, en ergens begon een belletje te rinkelen. "Wel, je zal wel opgelucht zijn zeker dat je geen kindermoord op je geweten hebt?" zei hij toen en ik rolde met mijn ogen. ''Als je nu denkt dat ik er voor gezorgd heb dat dit kind leeft dan heb je het mis. Ik heb mijn tijd op aarde gespendeerd.'' zei ik toen en ik sloeg mijn armen weer over elkaar heen

Ze rolde met haar ogen. "Als je nu denkt dat ik er voor gezorgd heb dat dit kind leeft dan heb je het mist. Ik heb mijn tijd op aarde gespendeerd." Zei ze meteen, haar armen koppig over elkaar slaand. Ik probeerde een grijns te onderdrukken, maar de lach bereikte wel nog steeds mijn ogen. Het feit dat ze meteen wist wat ik bedoelde, zei al genoeg. "Oh, aarde, natuurlijk.. Heb je al een beter onderkomen ondertussen?"

Ik zag op zijn gezicht dat hij een lach aan het onderdrukken was en ik schudde zachtjes mijn hoofd.  "Oh, aarde, natuurlijk.. Heb je al een beter onderkomen ondertussen?"  zei hij en ik keek hem voor een moment zwijgend aan. ''Ik heb nog niet het geld bij elkaar gekregen om een iets beters te huren nee.'' zei ik waarna ik mijn armen langs mij zij liet hangen.

Ze keek me een moment zwijgend aan, waarbij ik de spanning hoog voelde oplopen. Ik kon zelfs haar reactie niet meer peilen. "Ik heb nog niet het geld bij elkaar gekregen om iets beter te huren nee." Ze leek het van haar af te schudden door haar armen naast haar lichaam te laten hangen. Ik knikte met een glimlach. "Wel, je weet waar het geld te vinden is als je het echt wilt." Mompelde ik. Ik kon mezelf niet tegen houden van het te zeggen.

Hij knikte met een glimlach op zijn gezicht. "Wel, je weet waar het geld te vinden is als je het echt wilt." zei hij en ik glimlachte half, waarna ik knikte. ''Als het echt onleefbaar wordt dan zal ik het laten weten. Maar tot dan probeer ik het zelf wel.'' zei ik en ik haalde mijn haar uit mijn gezicht. ''Er zijn wel beter betalende baantjes voor een jonge vrouw, alleen dat zijn niet gelijk de beste.'' zei ik toen grinnikend.

Ze glimlachte, eerder geforceerd, maar knikte toen toch. "Als het echt onleefbaar wordt dan zal ik het laten weten. Maar tot dan probeer ik het zelf wel." Zei ze. Natuurlijk zou ik haar niet kunnen overtuigen om geld van me aan te nemen, laat staan dat ze terug de regeling zou willen opnemen en een deel van het jaar bij mij zou willen blijven. Ze was me helemaal zat, en daar had ik mezelf helemaal naartoe gewerkt. Het was allemaal mijn eigen grote schuld. Ik haatte mezelf ervoor. "Er zijn wel beter betalende baantjes voor een jonge vrouw, alleen dat zijn niet gelijk de beste." Ze streek haar haren uit haar gezicht en grinnikte kort. Ik wist over welke ze het had en ik zou ze in haar plaats ook niet meteen aannemen. "Er is altijd nog plaats bij mij ook, dat weet je.."

"Er is altijd nog plaats bij mij ook, dat weet je.." zei hij en ik keek naar hem op met een zachte glimlach. ''Dat weet ik. Maar hier is ook plek voor mij en je weet dat ik hier niet van plan ben om terug te keren.'' zei ik zachtjes waarna ik mijn armen weer over elkaar sloeg. Ik had de vrijheid geproefd, en ook al moest ik in een of ander krot wonen om dat te behouden, ik had het er graag voor over. Niemand die me zei wat ik wel of niet kon doen, die de baas over me speelde.

"Dat weet ik." Knikte ze, ze draaide zich om met een glimlach op haar gezicht en ik wist dat die oprecht was. Oprechter kon ook niet, ze was de eerlijkheid zelve. "Maar hier is ook plek voor mij en je weet dat ik hier niet van plan ben om terug te keren." Ze sloeg haar armen over elkaar heen. Het was zenuwslopend, hoe ze telkens weer mijn voorstellen weigerde. Ik deed zo mijn best, maar telkens sloeg ze alles in de wind. En waarom juist? Was ik zo slecht geweest? "Dus je bent niet van plan om ooit nog eens naar de Onderwereld terug te keren, als ik het goed begrijp."

Ik zag de teleurstelling op zijn gezicht, hoe erg hij ook probeerde die te verbergen voor me. "Dus je bent niet van plan om ooit nog eens naar de Onderwereld terug te keren, als ik het goed begrijp." zei hij en ik schudde mijn hoofd. ''Dat niet. Ik kom heus nog wel eens terug naar de Onderwereld. Ik zat er laatst over na te denken dat ik misschien mijn vakantie daar kon spenderen. Tenzij je hier nodig bent natuurlijk.'' zei ik met een glimlach.

Ze schudde haar hoofd. "Dat niet. Ik kom heus nog wel eens terug naar de Onderwereld." Ik voelde mijn humeur meteen beter worden, mijn gezicht klaarde op. Alle hoop was toch nog niet verloren, ze had me toch nog niet volledig uit haar leven verbannen. "Ik zat er laatst over na te denken dat ik misschien mijn vakantie daar kon spenderen. Tenzij je hier nodig bent natuurlijk." Ik grinnikte en wreef even mijn haren uit mijn gezicht. "Vakantie en de Onderwereld.. Klinkt tegenstrijdig." Ik keek haar met een brede glimlach aan. "Nee, is prima. Helemaal prima."

Zijn gezicht klaarde op met elk woord dat ik sprak over terug komen naar de onderwereld. "Vakantie en de Onderwereld.. Klinkt tegenstrijdig." zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. "Nee, is prima. Helemaal prima." Ik glimlachte en knikte toen. ''Ach. Zon zee en strand heb ik thuis al. Dus waarom niet mijn vrije dagen met jou doorbrengen?'' antwoordde ik en ik haalde even opgelucht adem.

"Ach. Zon zee en strand heb ik thuis al. Dus waarom niet mijn vrije dagen met jou doorbrengen?" Antwoordde ze. Haar vrolijkheid had ook een positief effect op mij. Ik glimlachte naar haar nadat ik mijn haren over mijn ene schouder had gelegd. Ze ademde diep in en ik deed het zelfde. "Wel, ik ga maar eens bij Hera kijken. Als je je vader vindt, laat maar weten dat ik hem zoek." Ik draaide me een kwartslag om en verdween.

Hij glimlachte naar me en legde zijn haren over zijn ene schouder. "Wel, ik ga maar eens bij Hera kijken. Als je je vader vindt, laat maar weten dat ik hem zoek." zei hij en hij liep simpel weg van mij weg. Ik knikte en liep toen richting de troonzaal, op zoek naar mijn vader.

Voorzichtig liep ik van de ene kant van de eetzaal naar de andere kant, waarbij ik kleine wiegende bewegingen maakte met mijn armen. Ik trachtte dat kind tevreden te stellen, zodat het tenminste zou stoppen met huilen. Het bleek een gevoelige maag te hebben, iets waar wij goden geen enkele ervaring mee hadden. Hera was nog steeds uitgeput van de bevalling, maar toch zat ze aan tafel mee te vieren. Je kon de vermoeidheid van haar gezicht aflezen. Volgens mij was ze wel blij dat ik voorgesteld had om het kind even onder mijn hoede te nemen. Hoe raar het ook was. Ik zag de blikken van de andere goden wel. Wat doet hij nou met zo'n teer kind? Haal het bij hem weg straks doet hij haar nog wat. Ik kon hun gedachten wel al raden. Ik had het zelf ook liever anders gehad, maar het was nu zo. Mijn ogen spotten Zeus in de zaal, maar het leek me geen goed idee om hem nu vragen te gaan stellen. Daarom besloot ik maar om me tot Kore te richten. Ik doorkruiste de zaal om me naast haar te laten zakken op een stoel, waarbij ik ervoor zorgde dat ik de baby goed vast bleef houden.

Een feestelijk maal stond op tafel, en wonder boven wonder zat ook iedereen aan tafel. Alle goden waren er, tenminste ieder waarvan ik de naam kon onthouden. Hades was met de baby heen en weer aan het lopen, en ergens zag het er wel schattig uit. Zo'n grote man met zo'n klein teer kindje. Hera had een gelukzalige glimlach op haar gezicht en had de hand van mijn vader vast. Naast mij liet Hades zich op een stoel zakken en ik keek met een glimlach naar hem om. ''Je hebt haar stil gekregen.'' zei ik terwijl ik naar het kleine kind keek.

"Je hebt haar stil gekregen." Glimlachte Kore meteen toen ik gaan zitten was. Onze blikken waren allebei op het kind gericht. Het was gewoon zo speciaal om te zien, hoe zoiets kleins in een volwassen persoon kon uitgroeien. En dat dit kind een godin was, maakte het nog specialer. Ze zou een speciale jeugd hebben en ook een speciaal, lang leven. "Kleine moeite." Antwoordde ik, alsof het niets was. Ondertussen zag ik hoe ze in slaap dommelde, hoe haar ademhaling steeds regelmatiger werd. Het enige nadeel was dat ze mijn vinger niet loslaten wou, en ik dus geen vrij hand had om mee te eten. Er zou straks nog wel tijd zijn, bedacht ik me. "Straks wordt haar naam bekend gemaakt. Je zal zien, het past haar echt." Ik had het samen met Hera besloten. Het waren eerder Hera haar voorstellen geweest en ik had met de mooiste naam ingestemd.

"Kleine moeite." zei hij, deed alsof het geen moeite had gekost. Ik glimlachte en aaide het kindje kort over haar wangetje. Met moeite kon ze haar ogen nog open houden en gaapte ze. Het zal niet lang duren voor ze daadwerkelijk in slaap zou vallen. "Straks wordt haar naam bekend gemaakt. Je zal zien, het past haar echt." zei hij en ik keek naar Hades. Hij was trots. Trots op het kind in zijn armen, en ook al deed hij alsof hij er niks om gaf, ik wist dat hij diep van binnen dat wel deed. ''Ik ben benieuwd.'' glimlachte ik waarna ik even een hap van mijn eten nam.

Kore stak haar hand uit en streek met haar vinger kort over het kleine kind haar wangetje. Ik liet haar doen toen ik doorhad wat ze deed. Het was allemaal zo schattig, ik haatte het om het toe te geven zelfs al was het niet hardop. "Ik ben benieuwd." Glimlachte Kore, een hap eten op haar vork prikkend. Ik glimlachte terug. "Ik had altijd gedacht dat ik enkel kinderen met Leuce zou hebben. En toen ze stierf sloot ik de optie gewoon volledig uit.. Misschien had ik dat niet moeten doen." Het feit dat ik kinderen haatte kwam altijd omdat ze me aan haar deden denken. Zo levendig, zo enthousiast.. En dat ze nooit de moeder van mijn kinderen zou kunnen zijn, was alleen maar pijnlijker voor me. Misschien was het niet mijn beste idee om dat alles nog eens aan Kore te vertellen, maar ze begreep het vast wel.

Hades glimlachte. "Ik had altijd gedacht dat ik enkel kinderen met Leuce zou hebben. En toen ze stierf sloot ik de optie gewoon volledig uit.. Misschien had ik dat niet moeten doen." sprak hij en toen ik naar zijn gezicht keek zag ik de pijn verborgen liggen in zijn ogen. Ik legde mijn hand op zijn arm en glimlachte bemoedigend. ''Het is al goed. Je hebt er nu één.'' zei ik en ik knikte eventjes. ''En het is echt een schatje.'' zei ik toen

Ik voelde haar vingers om mijn arm heen krullen. "Het is al goed. Je hebt er nu één." Ik knikte en toen ik opkeek om haar aan te kijken, zag ik de bemoedigende glimlach op haar gezicht. "En het is echt een schatje." Ik glimlachte terug en zuchtte. "Wel spijtig dat er nu zo'n risico is.." Ik wist dat Kore het enorm voor kinderen had en die ook graag wou, zij het vroeg of laat. Ik zou haar die niet kunnen geven als er zo'n groot gevaar achter schuilde voor ons allemaal. Het zou egoïstisch zijn om het toch te doen. "Heb je Zeus al te pakken kunnen krijgen?" Ik draaide mijn hoofd bij om hem door de zaal boos aan te staren.

Hij glimlachte terug en zuchtte toen. "Wel spijtig dat er nu zo'n risico is.." Ik knikte en zuchtte. Het feit dat ik nooit kinderen zal krijgen met Hades bedroefde me ergens wel, maar sloot niet uit dat ik nooit een kind zou hebben. "Heb je Zeus al te pakken kunnen krijgen?" Ik keek weer op en schudde mijn hoofd. ''Hij doet heel erg zijn best om uit onze buurt te blijven.'' zei ik