I shall dig my own grave

"Eerlijk Hermes, ik heb ook geen flauw idee. Ze is zo onvoorspelbaar." zei hij en ik beet op mijn lip. "Je hebt elke kamer van de Onderwereld al doorkeken?" vroeg hij toen en ik knikte. ''Ik heb alles afgezocht. Zelfs het Elysium. Ik kan haar nergens terug vinden. Ik maak me zorgen om haar..'' sprak ik en ik keek door de gang. ''Ze heeft soms van die rare gedachten kronkels. Ze denkt anders. Ze is zwanger. Wie weet wat ze nu allemaal in haar hoofd haalt.''

Hij knikte wat me alleen maar nerveuzer maakte. "Ik heb alles afgezocht. Zelfs het Elysium. Ik kan haar nergens terug vinden. Ik maak me zorgen om haar.." Sprak hij. "Ze heeft soms van die rare gedachtenkronkels. Ze denkt anders. Ze is zwanger. Wie weet wat ze nu allemaal in haar hoofd haalt." Opnieuw voelde ik dat akelig misselijke gevoel opkomen, alsof er iets gewoon niet klopte. "Maar waar kan ik zoeken waar jij nog niet geweest bent Hermes? Als ik moet zoeken denk ik aan de Onderwereld, het eiland achter Elysium maar daar kan ze enkel met jou hulp komen, haar ouderlijk huis, dat huis in Athene, dat veld waar ik haar meenam.." Mijn stem brak af.

Ik gaf me een klap tegen mijn hoofd. ''Het veld. Ik heb helemaal niet in het veld gekeken.'' riep ik opgelucht. ''Wacht even.'' sprak ik terwijl ik mijn ogen sloot. Ik probeerde de boel af te zoeken. ''Ik krijg iets door. Het is vaag. Er is iemand. Ik kan niet helemaal door krijgen wie het is. Er zit zeer zeker iemand.'' mompelde ik en ik opende mijn mond. ''Er zit er in ieder geval iemand. Van goddelijke afkomst. En aangezien iedereen verder hier is, neem ik aan dat het Persephone is.''

"Het veld. Ik heb helemaal niet in het veld gekeken." Riep hij opgelucht. "Wacht even. Ik krijg iets door. Het is vaag. Er is iemand. Ik kan niet helemaal door krijgen wie het is. Er zit zeer zeker iemand. Er zit er in ieder geval iemand. Van goddelijke afkomst. En aangezien iedereen verder hier is, neem ik aan dat het Persephone is." "Wel waar wachten we dan nog op, Hermes!"

*******
In no time stonden we al op Olympus. Het was een makkelijk karweitje voor Hermes. Rustig verlegde ik Kore in mijn handen. 'Goed, ik breng haar naar haar kamer. Zeg aan Zeus dat ze terecht is.' Voorzichtig bracht ik haar naar haar kamer. 'Oh, en roep Zeus.' Schreeuwde ik hem achterna

Ik knikte en keek hem na. Ze lag veels te stil in zijn armen en het bezorgde me maar de kriebels. Ik rende zo snel als mijn voeten me konden dragen naar de troonzaal waar Zeus nog steeds zenuwachtig aan het ijsberen was. ''Ze is terecht. Hades vraagt naar je, ze zijn in haar oude kamer.'' sprak ik vluchtig. Gelijk stormde hij langs me heen de gangen in.

Zeus
Ik had haar slaapkamers bereikt en onrustig liep ik naar binnen. Toen ik haar zag liggen brak mijn hart zowat. ''Oh Kore..'' murmelde ik voor me uit. Ik liep snel naar der toe en knielde naast der neer. ''Wie heeft haar dit aan gedaan? Ze ziet er verschrikkelijk uit..'' zei ik terwijl ik mijn best deed om mijn stem niet te laten brkeen.

Ik liep richting haar oude kamer en legde haar voorzichtig op bed neer. Met heel veel zorg sloeg ik de dekens over haar heen. Vervolgens zette ik me met een grote zucht op de rand van het bed. Toen ik voetsporen hoorde draaide ik me nieuwsgierig om richting de deur. 'Oh Kore' het was Zeus. Hij zag er geemotioneerd uit. 'Ik weet niet wie of wat, we hebben haar zo gevonden..'

Zeus:
Ik streek wat haar uit haar gezicht en pakte haar hand vast. Waarom leek die nog tenger dan voorheen? ''Is ze al bij bewust zijn geweest? Heb je al iemand laten halen om haar te verzorgen? Hoe kan ze zo toegetakeld zijn..?!'' vroeg ik terwijl ik hem aan keek. ''Ze beweegt niet eens.'' zei ik en ik probeerde een snik binnen te houden. ''Lieve, kleine Kore.'' mompelde ik terwijl ik haar over haar haar aaide

'Eventjes.. Ik heb haar gezegd dat ze haar ogen moest sluiten en rusten. En nee, ik heb nog niemand geroepen.' Ik stopte haar nog beter in. 'Wie kunnen we roepen dan?wie kunnen we nu dan vertrouwen?'

Zeus
''Nou denk je dan niet dat het tijd wordt om er iemand bij te roepen?'' zei ik met verbazing. ''Zo hoort een godin er niet uit te zien, hoe kan ze zo toegetakeld zijn..'' mompelde ik. Ik draaide me om en zag Hermes in de deuropening staan. ''Ga iemand halen onnozele jongen!'' gromde ik voor ik hem weg zag rennen. Ik keek van Kore naar Hades en zuchtte even. ''Denk je dat.. Ze het kind verloren heeft door wat er gebeurd is?'' vroeg ik toen aarzelend

Hoe meer hij tegen me sprak, hoe meer ik overmand werd door schuldgevoelens en daarbij opkomende woede. Hij snauwde tegen mij en Hermes, die er niet eens wat aan kon doen. Het was niet fair. "Zeus, kalmeer! Wij weten er ook geen snars van! Ga eens niet zo door het lint! Ze heeft jou nooit iets kunnen schelen, waarom nu dan plots wel?!" Bij zijn laatste opmerking zakte de moed mij in de schoenen. "Ik zweer het je, blijf met je poten van haar af. Als je het durft te controleren dan komt die derde Oorlog er niet Zeus. Heb je me begrepen? Dan maak ik je zelf van kant." Dat laatste bromde ik zo laag dat het een echte bedreiging werd. Ik liep naar Kore toe en plofte naast haar neer op de bedrand om haar hand vast te houden en te kijken hoe gehavend ze eruit zag.

Zeus
Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Hades maar liet het maar gaan. Hij maakte zich ook gewoon zorgen. ''Ze is mijn dochter, ook al gedraag ik me er misschien niet altijd naar ik zal altijd van der houden en om haar geven.'' mompelde ik terwijl ik een lok uit haar gezicht wreef. Ze zag er vredig uit hoe ze er zo bij lag, maar ook zo beangstigend stil. Ze ademde nauwelijks. ''Ik maak me gewoon zorgen om haar..'' zuchtte ik en ik stond op. De vroedvrouw kwam binnen en ik knikte naar haar om daarna voor haar op zij te gaan. Gedachteloos keek ik toe hoe ze te werk ging en met kundige vingers Persephone haar lichaam onderzocht.

"Als het je uitkomt, Zeus, geef maar gewoon toe." Ik slaakte een lange zucht en onderdrukte de neiging om zijn hand van haar weg te slaan. Ik keek toe hoe de vroedvrouw binnen kwam en ging niet opzij, ook al begon ze Persephone te onderzoeken. "En? Weet je al wat meer?" Toen ze haar arm verlegde viel mij plots iets op. Ik duwde de vrouw opzij en boog naar voren op Persephone's onderarm te bekijken. De aderen bij haar rechterpols stonden zwart en gezwollen alsof ze op barsten stonden. "Wat is dit?" Het was nauwelijks zichtbaar door alle blauwe plekken.

De vroedvrouw keek op naar Hades en pakte toen de arm van Persephone over. Ze fronste en begon het wat nader te inspecteren. Haar blik veranderde naar verbaasd en verbijsterd en het maakte me ongerust. ''Nou?'' vroeg ik gespannen. ''Het lijkt wel alsof ze gebeten is door iets. Of misschien een soort vergiftiging..'' mompelde de vrouw en legde voorzichtig haar arm terug. ''Ik kan nu met zekerheid zeggen dat ze in een gevaren zone zit, als ze niet snel verbeterd kan het zijn dat ze in een coma wegzakt en dat kan haar uiteindelijk echt fataal worden.'' sprak ze en ik keek haar verbijsterd aan. ''Maar wat is er dan met haar aan de hand?'' vroeg ik. ''Ik heb werkelijk geen flauw idee..'' sprak ze

"Oké, aan jou hebben we dus weer niets." Snerpte ik fel. Ik stond op en beende ijzig heen en weer. "Er moet toch iemand zijn die dit weet?" Ik speelde nerveus met mijn ringen terwijl ik verder nadacht over wat we konden doen. "Misschien.." Ik mompelde het woord over en over in de hoop dat het een idee zou meebrengen. "Aha! Misschien moeten we er voor zorgen dat ze wel in coma gaat." Ik draaide mij met een aha-ik-ben-geniaal-blik om naar Zeus.

ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Jou briljante idee is om haar in een coma te sturen nadat een geleerde vrouw ons verteld heeft dat een coma haar fataal kan zijn?'' vroeg ik berispend. Ik schudde mijn hoofd en keek om naar Persephone en zuchtte. Wat was er in vredesnaam met haar gebeurd? ''Ik laat jullie nu even alleen. Als ik iets voor je kan halen roep je maar. Ik denk dat ze nu vooral rust nodig heeft..'' mompelde ik. ''Ik ga op zoek naar een second opininon.''

"Technisch gezien wel, maar zo moet je het niet zeggen dan klinkt het slecht." Ik liep naar hem toe en nam zijn schouders vast. "Als ze in coma is Zeus, waar gaat ze dan? Bij Gaia? Dan krijgen we meer informatie. En bovendien moet dat kind geboren worden, waarom zou Gaia haar dan laten sterven als ze een oorlog wilt? Ze gaat Kore echt niet doden." Ik had er misschien iets te veel vertrouwen in. "Het komt allemaal wel goed Zeus, vertrouw me. Ik denk dat dit misschien wel werken zal." Hij maakte zich twijfelachtig los uit mijn greep. "Oké, oké best. Ga op zoek naar een tweede opinie, maar als je er geen hebt dan proberen we mijn plan. Dit gaat werken, ik voel het." Ik wendde me tot Kore nadat Zeus vertrokken was en bekeek haar nadenkend vanaf het voeteinde van haar bed.

Zeus
Ik knikte en zuchtte, waarna ik de kamer verliet op zoek naar hulp. Hades zal doordraaien als seph niet snel bij komt

Kore. 
*drifts somewehre strange*

Terwijl ik haar vanaf het voeteinde bekeek, begon de ernst van de zaak mij pas echt te dagen. Wonden, blauwe plekken, zwarte aders. De persoon die voor mij lag zag er niet meer uit als Kore, en toch was zij het. Tranen welden op in mijn ogen toen ik me naast haar neerzette en dacht dat ze niet meer ademde. Er kwam geen troost toen ik zag dat ze dat wel nog deed. 'Lieve, lieve Kore' ik drukte mijn voorhoofd tegen het hare terwijl ik me vooroverboog om haar gezicht in mijn handen te houden. 'Is dit je straf? Omdat je zo vriendelijk bent? Omdat je geluk wil?' Ik drukte mijn lippen kort op haar stille lippen. 'Laat me niet alleen, met of zonder kind, laat mij niet alleen. Ik kan dit niet, niet nog eens.' Ik keek naar haar levenloze gezicht. 'Gaia sla me dood, maak me ziek in haar plaats. Zonder Kore kan ik niet.'

''Hades.'' Klonk een zachte stem, alsof die door de wind was meegevoerd. ''Je kan wel zonder haar.. Je bent ook door gegaan zonder Leuce. Ze hoort niet bij je.''

Kore.
Ik voel hades zijn aanraking en kan ergens ver weg zijn stem horen, maar lijk niet genoeg kracht te hebben om me te bewegen, laat staan iets te zeggen. Ik wil alles tegen hem zeggen en hem in mijn armen nemen, maar het kan gewoon niet..

Ik schrok op bij het horen van de stem en draaide me om om te horen van wie die was, maar ik zag niemand. Het was alsof iemand net gesproken had, ik kon het zweren. Ik liep naar de deur om te kijken of er daar iemand achter stond, maar de gang was leeg. Ik richtte me opnieuw naar Kore en begon verder te snikken. "Persephone, mijn lieve Persephone." Ik sloeg haar levenloze armen om me heen.

''Hades.. Laat haar gewoon gaan. iMijn lieve Hades, het doet me zeer om je zo te moeten zien..'' Een koude bries kwam voorbij en speelde met zijn haren. ''Ze hoort niet bij je, ze overleeft het waarschijnlijk niet. Neem afscheid nu het nog kan..''

Ik hoorde de stem, voelde koude wind op mijn huid en kreeg meteen onbehagelijke rillingen ervan. "Kore, kom terug alsjeblieft. Ik begin boze stemmen te horen..." Ik onderdrukte een lach.

''Hades. Laat haar gaan. Ze hoort niet bij je'' drong ik aan. Ik verzamelde alle kracht die ik kon verzamelen om hem het gevoel te geven dat iemand zijn hand op zijn schouder legde. ''Ik ben geen boze stem. Ik geef enkel om je. Laat haar gaan. Ze red het toch niet. Er komt iemand langs die veel beter bij je hoort.''

Ik schrok toen ik de hand op mijn schouder voelde en klapte meteen mijn tweetand uit terwijl ik rechtsprong en me omdraaide. "Wie is daar?! Toon jezelf!" Ik keek ik het rond maar zag niemand.