Broom broom, get in me car..

De aandacht van de zaal werd al snel gestolen door een man, charmant en elegant van tred. Zijn stem was één en al melodie, iedereen die aanwezig was in de zaal wist dat men diezelfde avond een staaltje klasse-entertainment mocht verwachten. Vereerd door allen stal Apollo meteen ieders belangstelling. Zijn haren, een soort donkerrood tot blond, reikten verder dan zijn onderrug. De kamer leek zelfs lichter wanneer hij begon te lachen. Zijn lichtgroene ogen vonden haar. "Kore!" Hij keek haar gracieus aan en doorkruiste de kamer. De twee hadden elkaar nog nooit ontmoet in al die tijd. "Het is me een genoegen je eindelijk te ontmoeten. Ik heb al veel over je gehoord." Hij nam haar hand en duwde er beleefd een kus op. "En natuurlijk, gefeliciteerd." Ik bekeek hem vanaf een afstand.

Een jongeman stal mijn aandacht, en toen onze ogen elkaar hadden ontmoet keek hij met een ongelooflijke glimlach me aan. ''Kore!'' riep hij alsof hij me al jaren kende, en alsof hij zweefde kwam hij door de zaal heen mijn kant op. 'het is me een genoegen je eindelijk te ontmoeten. Ik heb al veel over je gehoord.'' zei hij en hij nam mijn hand, om er beleefd een kus op te duwen. ''En natuurlijk, gefeliciteerd.'' Mijn lippen waren van elkaar af gedwaald en ik keek de man even verbaasd aan. ''Wel, fijn om jou ook te ontmoeten. Er is alleen een klein probleem, ik ken je naam niet.'' zei ik toen onschuldig en ik glimlachte toen liefelijk.

Ze keek verbaasd en het deed me gniffelen. Apollo's en zijn charmes, natuurlijk viel ze er als een blok voor. Iedereen viel voor hem, zelfs de mannen. "Wel, fijn om jou ook te ontmoeten. Er is alleen een klein probleem, ik ken je naam niet." Onschuldig keek ze hem aan. Ze toverde een lieflijke lach op haar gezicht. "Bij anderen zou ik het als een belediging opvatten," sprak hij zeemzoet. "de naam is Apollo." Hij maakte een hoffelijke buiging. "God van de Zon, de geneeskunde en vereerd door het Orakel van Delphi." Hij ging weer recht staan met een enorme glimlach op zijn knappe gezicht. "Helios doet vandaag mijn ronde even verder."

''Bij anderen zou ik het als een belediging opvatten,'' zei hij op een toon waar ik altijd wel naar zou kunnen luisteren, ''de naam is Apollo.'' zei hij en hij maakte een buiging voor me. Ik gniffelde eventjes, deze man had wel manieren zeg, heel anders dan alle anderen. ''God van de zon, de geneeskunde en vereerd door het Orakel van Delphi.'' sprak hij en hij ging weer recht op staan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij leek er alleen maar aantrekkelijker door. 'Helios doet vandaag mijn ronde even verder.'' Ik knikte en glimlachte toen. ''Nou, dan moet ik Helios denk ik bedanken. Jij bent zo'n beetje de laatste god die ik dan niet zou kennen. Tot nu natuurlijk.'' glimlachte ik en ik streek een losse pluk achter mijn oren.

Ze gniffelde geamuseerd en was helemaal in de ban van de jongeman. Hoe kon het ook anders, ik rolde met mijn ogen. "Nou dan moet ik Helios denk ik bedanken." Glimlachte ze en hij knikte innemend. "Jij bent zo'n beetje de laatste god die ik dan niet zou kennen. Tot nu natuurlijk." Hij keek haar met een serieuze blik aan, een blik die minstens even mooi was als wanneer hij gesierd werd door blijdschap. "En dat zou een regelrechte schande zijn, inderdaad." Ze streek een pluk achter haar oren. "Zoals het ook een schande is dat Hermes mij nooit aan je voorgesteld heeft, Kore." Haar naam rolde zangerig over zijn tong. "Ik heb al van hem vernomen dat jullie goede vrienden zijn." Zijn woorden koos hij vlot maar vol zorg, alsof hij er later nog een lied van zou maken. "Al heb ik een verandering in zijn gedrag opgemerkt, de laatste tijd."

"En dat zou een regelrechte schande zijn, inderdaad. Zoals het ook een schande is dat Hermes mij nooit aan je voorgesteld heeft, Kore." sprak hij op melodische toon. "Ik heb al van hem vernomen dat jullie goede vrienden zijn. Al heb ik een verandering in zijn gedrag opgemerkt, de laatste tijd." Ik knikte instemmend en glimlachte naar de jongeman. ''Hermes is al mijn beste vriend sinds we klein waren, maar de laatste tijd zijn er wat meningsverschillen gekomen op bepaalde onderwerpen.'' zuchtte ik. ''Hermes was altijd zeer op me gesteld, en wou me altijd beschermen voor andere.. mannen.'' mompelde ik, waarna ik weer vriendelijk naar Apollo keek. ''En hoe zijn jullie met elkaar bevriend dan?''

"Hermes is al mijn beste vriend sinds we klein waren, maar de laatste tijd zijn er wat meningsverschillen gekomen op bepaalde onderwerpen." Legde de jongedame uit. "Hermes was altijd al op me gesteld en wou me altijd beschermen voor andere.. Mannen." Hij keek haar met een egale blik aan terwijl hij luisterde en glimlachte toen zijn tanden bloot. "Ah, ik begrijp het. De manier waarop ik mijn Artemis ook bescherm." Zijn blik veranderde even, toen verdween de lieve blik waarmee hij over zijn zuster sprak. "En hoe zijn jullie met elkaar bevriend dan?" "Hermes en ik? Sinds onze jonge jaren. In het begin uit medelijden, maar al snel om betere redenen. Ik durf hem zeker mijn beste vriend te noemen."

"Ah, ik begrijp het. De manier waarop ik mijn Artemis ook bescherm." sprak hij en er kwam een tedere blik in zijn ogen, die al snel weer verdween naar een meer neutrale blik. "Hermes en ik?'' vroeg hij. ''Sinds onze jonge jaren. In het begin uit medelijden, maar al snel om betere redenen. Ik durf hem zeker mijn beste vriend te noemen." Ik glimlachte en knikte toen. ''Dan is het zeker een schande dat hij ons nog nooit aan elkaar heeft voorgesteld.'' zei ik met een glimlach. ''Als we beiden hem al zo'n tijd kennen.''

Ze glimlachte lieflijk. Oh, Persephone wist maar al te goed wat haar troeven inhielden. "Dan is het zeker een schande dat hij ons nog nooit aan elkaar heeft voorgesteld." Apollo knikte. "Als we beiden hem al zo'n tijd kennen." Hij grinnikte kort en een korte zucht verliet zijn lippen. "Tjah.. Hermes doet soms nogal.. apart." Hij zou er wel zijn redenen voor hebben, meende de zonnegod in stilte. "Maar goed, genoeg over die jongen. Dit is jouw feest, en.." Hij nam even een pauze in zijn zin om zijn lier van zijn riem af te halen. "daar hoort muziek bij." Charmant knipoogde hij.

"Tjah.. Hermes doet soms nogal.. apart." Even was hij stil en keek voor zich uit. "Maar goed, genoeg over die jongen. Dit is jouw feest, en.." sprak hij, en hij nam even een pauze in zin, om de lier die aan zijn riem bevestigd zat los te maken. "daar hoort muziek bij." Ik glimlachte. ''Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand de lier heb horen bespelen.'' zei ik en ik keek geïnteresseerd naar de jongeman voor me. ''Ik neem aan dat je er buitengewoon goed in bent?''

"Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand de lier heb horen bespelen." Gaf ze eerlijk toe. Apollo zwaaide vol flair en vereerd zijn haren naar achteren. "Wel, dan zijn dit twee eerstekennismakingen op en één avond, lieve Kore." Hij keek even neer op het instrument. "Ik neem aan dat je er buitengewoon goed in bent?" "Dat je het zelfs vraagt.." Gniffelde hij, zijn vingers op de snaren. "Ik ben de beste. Orpheus leerde het van mij persoonlijk." Hij draaide zich zodat hij naast haar tegen de muur kon leunen terwijl hij begon met zijn klankenspel. De zaal verstomde.

''Wel, dan zijn dit twee eerstekenningsmakingen op één avond, lieve Kore.'' zei hij en hij keek naar het instrument in zijn handen. ''Dat je het zelfs vraagt.'' gniffeld hij, en ik lachte zachtjes. Hij legde zijn vingers uiterst zorgzaam op de snaren terwijl hij verder ging met praten. ''Ik ben de beste. Orpheus leerde het van mij persoonlijk.'' Hij draaide zich om en stond nu naast me, en leunde nonchalant tegen de muur aan. Rustig begon hij met het bespelen, en het duurde niet lang voordat de zaal stil viel. De klanken die uit het instrument kwamen waren werkelijk betoverend, en ik moest mijn best doen om mijn mond niet als een dom eendje open te laten zakken. Als bezeten van de melodie staarde ik naar de charmante god naast me die het liet lijken alsof het allemaal geen moeite was.

Al snel liet Apollo zijn hoofd tegen de muur achter hem zakken. Hij sloot zijn ogen terwijl hij luisterde naar de klanken die hij zelf produceerde op zijn lier. Een prachtig lied, hij leek er nog het meest van iedereen te genieten. Hoe was het mogelijk dat iemand die zo vol van zichzelf was, toch niet zo kon ogen? Hij opende zijn ogen toen hij zich plots meer bekeken voelde en keek recht in Kore's ogen. Ze leek helemaal betoverd. Hij lachte een seconde luid, maar hield zich toen in zodat zijn lier nog hoorbaar was. "Ooit al zoiets moois gehoord, Kore?"

Hij zag er zo volkomen relaxed uit, en toch genoot hij zelf met volle tuigen van het geluid dat hij produceerde. Hij opende zijn ogen en keek recht in de mijne, en lachte vrolijk zonder te stoppen met spelen. ''Ooit al zoiets moois gehoord, Kore?'' Ik beet denkend op mijn lip. ''Het is een prachtig instrument, en wat je speelt is ook mooi. Maar ik kan het niet vergelijken met andere dingen die ik heb gehoord.'' verklaarde ik, denkend aan alle avonden dat Hades de meest prachtige en ingewikkelde stukken op de piano voor me speelden, en ik in alle stilte genoot.

"Het is een prachtig instrument," gaf ze ten antwoordde na even te denken. "en wat je speelt is ook mooi. Maar ik kan het niet vergelijken met andere dingen die ik heb gehoord. " Apollo trok verbaasd een wenkbrauw omhoog. "En welke instrumenten heb je dan wel al gehoord? Misschien kunnen de Muzen me later deze avond nog begeleiden." Ondertussen rondde hij zijn snarenspel rustig af. "Tenminste, als ze zullen komen. Ik zie dat ze nog niet gearriveerd zijn helaas."

Hij leek verbaasd over mijn antwoord, blijkbaar was hij niet gewend aan het feit dat zijn instrument niet het mooiste ter wereld was. ''En welke instrumenten heb je dan wel al gehoord? Misschien kunnen de Muzen me later deze avond nog begeleiden.'' sprak hij terwijl hij zijn lied rustig af maakte. ''Tenminste, als ze zullen komen. Ik zie dat ze nog niet gearriveerd zijn helaas.'' Ik glimlachte en dacht na over alle instrumenten die ik in mijn leven had gehoord. ''Eens kijken, de piano natuurlijk.'' zei ik en ik keek hem even onschuldig aan. ''En de fluit. En ik weet dat er nog meer zijn, maar ik kan zo niet op de naam komen op dit moment.'' verontschuldigde ik me. ''Ik vind muziek in het algemeen fijn om naar te luisteren gewoon.''

Ik zag haar duidelijk nadenken. "Eens kijken, de piano natuurlijk." Ze wierp hem een onschuldige blik toe. "En de fluit. En ik weet dat er nog meer zijn, maar ik kan zo niet op de naam komen op dit moment." Hij grinnikte omdat ze zo simpel was op dat vlak. Hij daarentegen kon op gehoor het instrument herkennen, hij maakte nooit fouten als het ging om muziek. Ze verontschuldigde zich een beetje. "Ik vind muziek in het algemeen fijn om naar te luisteren gewoon." Dat was iets wat Apollo niet graag hoorde, maar hij wou haar niet in de rede gaan nu. "Ik denk dat ik wel een fluit van Euterpe lenen kan. Maar ik denk niet dat ze een piano op zak hebben. Of herinner me even waar er hier één staat op de Olympus, ik ben hier niet zo vaak meer."

''Ik denk dat ik wel een fluit van Euterpe lenen kan. Maar ik denk niet dat ze een piano op zak hebben. Of herinner me even waar er hier één staat op de Olympus, ik ben hier niet zo vaak meer.'' sprak hij en ik glimlachte. ''In mijn oude vertrekken staat een vleugel. Ik was een van de weinige die hier speelden. Ik denk dat ze het ruimte verspilling vonden om ongebruikte piano's overal te laten staan.'' zei ik met een glimlach en ik dacht even na. ''Niet alle goden die hier de gehele dag rondhangen zijn zeer muzikaal ingesteld.'' zei ik met een klein lachje

"In mijn oude vertrekken staat een vleugel." Hij glimlachte bij het woord. Vleugelpiano's, werkelijk de mooiste die er waren. "Ik was een van de weinige die hier speelden. Ik denk dat ze het ruimteverspilling vonden om ongebruikte piano's overal te laten staan." Hij knikte instemmend en rechtte zijn rug weer om zich van de muur weg te banen. "Niet alle goden die hier de gehele dag rondhangen zijn zeer muzikaal ingesteld. Hij lachte vrolijk met haar mee. "Dat heb ik helaas al mogen ondervinden ja. Wat een vals gedoe." Hij hield zijn lier achter zijn rug geklemd. "Zullen we erheen gaan? Of vermaak je je teveel hier."

Hij knikte bij mijn woorden en maakte zich los van de muur, om daarna vrolijk met me mee te lachen. ''Dat heb ik helaas al mogen ondervinden ja. Wat een vals gedoe.'' zei hij en ik knikte dit keer instemmend. Dus hij had ondervonden wat voor een roddeltantes het hier waren op de Olympus. ''Zullen we erheen gaan? Of vermaak je je teveel hier?'' zei hij en ik schudde mijn hoofd. ''Nee ik ga mee, ik ben benieuwd of je net zulke betoverende klanken uit een piano kan halen.'' zei ik glimlachend waarna ik naar het feest keek. ''Het is niet eens een feest wat ik zou willen houden.'' mompelde ik toen voor me uit, waarbij ik rustig de zaal verliet.

Ze schudde haar hoofd. "Nee ik ga mee, ik ben benieuwd of je net zulke betoverende klanken uit een piano kan halen." Glimlachte ze, de zaal bekijkend. Een zogenaamd 'feest'. "Maar natuurlijk kan ik dat, Kore." "Het is niet eens een feest wat ik zou willen houden." Mompelde ze bijna onverstaanbaar. Hij volgde haar langzaam de zaal uit terwijl hij zijn lier weer vastmaakte aan zijn riem. "Ben je dan niet zo'n feestbeest als Hermes?"

''Maar natuurlijk kan ik dat, Kore.'' zei hij ik moest vanbinnen lachen over het feit dat hij er zo zelfverzekerd over was. Hij volgde me de zaal uit, en kwam al snel naast me lopen. ''Ben je dan niet zo'n feestbeest als Hermes?'' Ik keek naar hem op en glimlachte weer. ''Nee ik ben ook dol op een feest. Maar hier op de Olympus, dat is gewoon niet mijn ding. Hier wordt de goeie sfeer meestal verpest door een ruzie, geroddel en ouders.'' grinnikte ik. Rustig liepen we door de gangen en leidde ik hem naar mijn oude kamer. Ik maakte de deur open en liet hem binnen. ''Daar staat die dan.''

Ze keken elkaar glimlachend onder het lopen aan. "Nee ik ben ook dol op een feest. Maar hier op de Olympus, dat is gewoon niet mijn ding. Hier wordt de goeie sfeer meestal verpest door een ruzie, geroddel en ouders." Apollo moest even lachen. "Ja, zoals laatst. Wie was dat nou weer die Poseidon spieste? Zo spijtig dat ik daar niet bij was." Ze liep de oude kamer naar binnen en hij volgde haar op de voet. "Daar staat die dan." De zonnegod glimlachte bij het zien van het instrument. "Wat een prachtexemplaar." Hij liet zijn vingers langs de witte lak glijden. "Beetje stoffig, dat wel." Hij bukte zich even om te blazen nadat hij zich op het bankje geplaceerd had. "Eens kijken wat deze beauty kan." Hij strekte zijn vingers om te kijken of de toetsen nog steeds goed van stemming waren.

''Ja, zoals laatst. Wie was dat nou weer die Poseidon spieste? Zo spijtig dat ik daar niet bij was.'' zei hij, en ik kon het niet laten om te lachen. ''Veel heb je er niet van gemist hoor, het feest was een beetje ingezakt toen, en ze wouden dat ik mijn excuses aanbood.'' zei ik en ik keek toe hoe hij naar de piano liep. ''Wat een prachtexemplaar. Beetje stoffig dat wel.'' sprak hij en ik glimlachte. ''Dat krijg je er van als je er al jaren niet op gespeeld hebt.'' antwoordde ik hem. Hij had plaats genomen en strekte zijn vingers voor hij zou spelen. ''Eens kijken wat deze beauty kan.'' sprak hij en ik wachtte nieuwschierig op het geluid dat hij zou produceren.

Ze lachte luid terug: "Veel heb je er niet van gemist hoor, het feest was een beetje ingezakt toen, en ze wouden dat ik mijn excuses aanbood." Hij keek haar ongelovig aan en begon toen te lachen. "Jij was het? Nee maar, nee maar." Hij focuste zijn aandacht vrijwel meteen op het muziekinstrument. "Dat krijg je er van als je er al jaren niet op gespeeld hebt." "Zonde," murmelde hij onder zijn adem terwijl hij random even toetsen indrukte. "zonde." Even concentreerde hij zich, het was namelijk al lang geleden. Maar toen hij eindelijk de laagste starttonen vond, begon hij.

https://www.youtube.com/watch?v=8yIkWXcBOws&src_vid=6h5PARPB654&feature=iv&annotation_id=annotation_322325