Broom broom, get in me car..

''Zonde.'' mompelde hij, waarna hij zich concentreerde op de piano. Het was een enkele seconde, en toen begon hij te spelen. Een uiterst ingewikkeld stuk kwam uit zijn vingers tevoorschijn, en ik moest toegeven dat ik ingenomen werd door de precisie waarmee hij de toetsen aansloeg. Ik liep naar het raam toe waar ik zo vaak uit gekeken had terwijl ik met alle intensie luisterde naar de muziek die voorvloeide uit de vleugel. ''Prachtig.'' mompelde ik.

Meteen het zwijgen opgelegd, liep ze naar het raam toe terwijl de jongeman de vleugel bespeelde. Hij ging er zodanig in op dat zijn lichaam mee bewoog bij het ritme en de tonen die hij speelde. De manier waarop hij er naar luisterde was anders dan het simpele zintuig. Hij hoorde met zijn ziel, muziek was zijn passie. "Prachtig." Mompelde Kore zachtjes onder de indruk. Hij maakte een stil ssht-geluid en begon toen zachtjes mee te neuriën tijdens de stukken waar er een mogelijkheid toe was. Voorzichtig streek hij zijn haar naar achteren toen het dreigde zijn toetsen te bedekken, terwijl hij de melodie voor een luttele seconde met één hand bespeelde. Vervolgens keek hij met vrolijke blik naar haar rug. "Impressed or not, sweetheart?"

Hij legde me gelijk het zwijgen weer op. Terwijl ik me mee liet voeren met de muziek leek het net alsof de wereld die ik aanshouwde veranderde, beter werd. Af en toe hoorde ik zacht geneurie en glimlachte ik. De melodie ging door ''Impressed or not, sweetheart?'' vroeg hij en ik kon aan zijn stem horen dat hij vrolijk keek. Ik keek hem over mijn schouder aan en glimlachte. ''Het is werkelijk prachtig. Je hebt niets te veel gezegd over je kunsten.'' beantwoordde ik hem.

Ze keek hem over haar tenger schouder aan. "Het is werkelijk prachtig. Je heb niets te veel gezegd over je kunsten." Beantwoordde ze hem vleiend. Hij rondde af met spelen en steunde toen mijn zijn ellebogen op de rand van de piano. "Ik zeg nooit iets te veel over mijn kunsten, en ook niet te weinig." Hij stond langzaam recht. "Hubris is slecht, kijk maar naar al die helden.." Hij kwam naast haar in het raamkozijn staan. "Kijk maar naar het kind binnen in je."

Hij maakte het nummer af, en steunde toen met zijn ellebogen op de piano terwijl hij me aan bleef kijken. ''Ik zeg nooit iets te veel over mijn kunsten, en ook niet te weinig.'' sprak hij waarna hij langzaam op stond. ''Hubris is slecht, kijk maar naar al die helden..'' sprak hij terwijl hij naast me kwam staan. ''Kijk maar naar het kind binnen in je.'' Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op en keek naar hem. ''Wat heeft mijn kind te maken met hoogmoed?'' vroeg ik verbaasd.

Ze schrok van de God zijn woorden en keek hem een tel lang enkel verbaasd aan. "Wat heeft mijn kind te maken met hoogmoed?" Durfde ze toen uiteindelijk toch te vragen, terwijl hij haar met zijn lichtgroene kijkers bleek aankijken vanonder zijn lange wimpers. "Iets." Sprak Apollo simpel. "Ik kan het voelen wanneer ik in jou buurt ben. Ik dacht dat het iets met jou te maken had, maar dan besefte ik dat het iets met je toekomst is. Ik kan er niet aan doen dat het Orakel van Delphi me soms eens oproept."

''Iets.'' zei hij simpel weg. ''Ik kan het voelen wanneer ik in jou buurt ben. Ik dacht dat het iets met jou te maken had, maar dan besefte ik dat het iets met je toekomst is. Ik kan er niet aan doen dat het Orakel van Delphi me soms eens oproept.'' Legde hij uit, en als het mogelijk was kruisten mijn wenkbrauwen nog erger. ''Dat is een interessant maar lichtelijk verontrustend gegeven.'' mompelde ik. Ik legde mijn hand op mijn buik en zuchtte even, niet wetend wat verder nog te zeggen.

Ze leek alleen nog meer verward door zijn korte uitleg.Ergens was het komisch, maar Apollo bleef doodserieus. Hij kruiste zijn armen voor zijn borst terwijl hij haar aankeek. "Dat is een interessant maar lichtelijk verontrustend gegeven." Murmelde ze binnensmonds. Ze verplaatste een van haar vrije handen naar haar onderbuik. Een zucht ontsnapte haar lippen. Apollo vulde de stilte op: "Ik denk dat de Hubris niet van jou komt, als het al effectief om het kind gaat. Jij hebt het niet, ik denk dat Hades het met momenten wel eens heeft." Hij maakte zijn armen weer los. "Maar goed, ik denk dat ik wel snel iets doorkrijg. Het Orakel heeft me enkel gewaarschuwd, nu moet ik het zelf bekijken. Mag ik?" Hij hief zijn handen afwachtend op.

"Ik denk dat de Hubris niet van jou komt, als het al effectief om het kind gaat. Jij hebt het niet, ik denk dat Hades het met momenten wel eens heeft." vulde hij de stilte, en ik knikte beamend. Hades had het inderdaad. En wel vaker dan met het moment. "Maar goed, ik denk dat ik wel snel iets doorkrijg. Het Orakel heeft me enkel gewaarschuwd, nu moet ik het zelf bekijken. Mag ik?" vroeg hij terwijl hij zijn handen op hief. Ik haalde mijn hand van mijn buik af en liet mijn armen los langs me hangen. ''Natuurlijk, ik wil graag weten wat je me kan vertellen. Het is allemaal een beetje vaag nu voor me.'' mompelde ik terwijl ik hem afwachtend aan keek.

Ze haalde haar hand van haar onderbuik af, een stil teken van toestemming gezien de situatie. "Natuurlijk, ik wil graag weten wat je me kan vertellen. Het is allemaal een beetje vaag nu voor me." Hij knikte. Voorzichtig haalde hij uit de zak aan de andere kant van zijn riem een paar kleine steentjes. Gewijde grond, stenen van Delphi. Hij had een connectie met zijn priesters en priesteressen nodig, een connectie met moeder Gaia zelve, en toen dat eindelijk gebeurde was het alsof zijn ogen groener leken. Helderder, stralender.. Hij legde zijn hand voorzichtig op haar buik, er was nog geen teken van zwangerschap te zien. Hij richtte zijn kin in de lucht, zijn ogen staarden afwezig door het raam naar de hemelen. "Duister.." Concentrerend kneep hij zijn ogen fijner. "Hubris... en.. wrok? Ouranos en Kronos... " Onsamenhangend bleef hij dingen murmelen.

Rustig bereidde hij wat kleine dingen voor, en zwijgend keek ik toe. ''Duister.. Hubrs.. en.. wrok? Ouanos en Kronos...'' murmelde hij, en de haren leken recht overeind te staan. Alles klonk zeer onsamenhangend en ik beet op mijn lip, misschien was het toch niet zo'n strak plan om dit kind te houden.

De zonnegod balde zijn vuist nog steviger om de stenen heen en legde die op Kore's schouder. Zijn hand kromde hij beter om haar onderbuik, maar het baatte niet. Hij liet haar in één keer los. "Verder kan ik niet, moeder Gaia laat het me niet toe." Hij voelde de steentjes na zinderen in zijn handpalm. Ze leken een knetterend geluid te maken, maar toen nam het stilaan af en kon hij ze terug in hun kleine verpakking laten glijden. "Gelijkenis." Murmelde hij, zich vervolgens naar haar toe draaiend om zich duidelijk te maken. "Ik denk dat het een gelijkenis is. Ouranos en Kronos leken op elkaar, Zeus niet. Misschien lijkt dit kind op zijn groot- of overgrootvader."

Opeens liet hij me los. ''Verder kan ik niet, moeder Gaia laat het me niet toe.'' zei hij terwijl hij even wachtte voor hij de steentjes op kon ruimen. ''Gelijkenis.'' murmelde hij, waarna hij naar me toe draaide. ''Ik denk dat het een gelijkenis is. Ouranos en Kronos leken op elkaar, Zeus niet. Misschen lijkt dit kind op zijn groot- of overgrootvader.'' zei hij en ik trok mijn wenkbrauwen weer op. ''Ik snap het niet helemaal. Is dat een goed of een slecht iets?'' mompelde ik. Ik had het kippenvel nog steeds op mijn armen staan, en sloeg mijn armen over elkaar heen.

"Ik snap het niet helemaal." Mompelde ze onbegrijpend haar wenkbrauwen optrekkend. "Is dat een goed of een slecht iets?" Apollo haalde onwetend zijn schouders op bij die vraag. Hij zag wel degelijk hoe bang ze was geworden van het nieuws, het kippenvel bedekte haar armen. "Geen idee. Zowel Ouranos als Kronos waren grote en sterke leiders. Slimme leiders, dat ook, niet zo impulsief als onze vader." Hij zuchtte. "Maar ze hadden beiden een hoge, zeldzame vorm van hoogmoed. Het soort dat oorlogen ontketend." Even staarde hij in het niets, alsof hij zich iets realiseerde. Maar vervolgens schudde hij het weer van zich af. "Maak je maar geen zorgen. Het Orakel is onvoorspelbaar, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Een beeld kan volledig fout geïnterpreteerd worden, als men te weinig informatie heeft. Het is nog te vroeg, snap je.."

"Geen idee. Zowel Ouranos als Kronos waren grote en sterke leiders. Slimme leiders, dat ook, niet zo impulsief als onze vader." sprak hij en hij zuchtte. "Maar ze hadden beiden een hoge, zeldzame vorm van hoogmoed. Het soort dat oorlogen ontketend." sprak hij en hij staarde eventjes in het niets, om daarna zich even los te schudden van zijn gedachten. "Maak je maar geen zorgen. Het Orakel is onvoorspelbaar, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Een beeld kan volledig fout geïnterpreteerd worden, als men te weinig informatie heeft. Het is nog te vroeg, snap je.." Ik zuchtte gefrustreerd in rimpels kwamen in mijn voorhoofd te staan. ''Hoe kan ik me nou geen zorgen maken.'' mompelde ik en keek toen naar hem op. ''Beloof me dat je me nog een keer ziet, zodat je me meer kan vertellen.'' vroeg ik hem.

Op Kore's voorhoofd verschenen grote, bezorgde rimpels. "Hoe kan ik me nou geen zorgen maken." Murmelde ze haast onverstaanbaar, zodanig dat de zonnegod aandachtiger moest luisteren naar haar. Ze keek met grote ogen naar hem op. "Beloof me dat je me nog een keer ziet, zodat je me meer kan vertellen." Vroeg ze hem. Hij knikte met een charmante glimlach naar haar: "Natuurlijk, zodra ik het weet." Hij grinnikte en draaide zich meer op naar de piano, om zijn vingers langs de lak te laten glijden. "Maak je geen zorgen Kore." Hij knipoogde en liep naar de deur. "Zullen we terug gaan naar de zaal? Ik denk dat het diner zo begint."

Een charmante glimlach speelde rond zijn lippen. "Natuurlijk, zodra ik het weet." Zij hij grinnikend, en draaide zich toen om naar de piano. "Maak je geen zorgen Kore." sprak hij met een knipoog en liep toen naar de deur toe. "Zullen we terug gaan naar de zaal? Ik denk dat het diner zo begint." Ik glimlachte en gaf hem gelijk met een knikje. ''Je hebt gelijk. Ze zullen zich vast afvragen waar we zo lang blijven.'' zei ik terwijl naar hem toe liep. Samen liepen we door de gang heen, richting het geluid van muziek en lachende goden.

"Je hebt gelijk." Glimlachend liep ze naar Apollo toe. "Ze zullen zich vast afvragen waar we zo lang blijven." Toen ze naast hem stond, haakte hij zijn arm in de hare. Bij het binnenlopen van de zaal zag hij dat het hele gezelschap al gaan zitten was. Slechts twee stoelen waren nog vrij: één gereserveerd naast Hades en een andere plaats daar dichtbij, het hoofd van de tafel. Hij liet haar los en liep naar de vrije stoel.

Ik tikte zuchtend met mijn vingers op de tafel, ongeduldig naar het eten. Ik had na de lange autorit nog niets gegeten en dat kon ik wel voelen. En waar was Kore? Ik wou net opstaan om haar te zoeken toen ik haar de zaal in zag lopen. Een grijns verscheen op mijn gezicht toen ik Apollo naast haar zag. Ze was vast en zeker ook voor zijn charmes gevallen. Ik onderdrukte een stil gegrinnik en klopte op de stoel naast me.

Arm in arm liepen we naar de zaal toe, om te zien dat iedereen al zat. Er was een plek voor mij vrijgehouden naast Hades, en zodra Apollo me los gelaten had liep ik naar de stoel naast hem. Vriendelijk had hij al op de stoel geklopt, een uitnodigend gebaar. Ik glimlachte en nam naast hem plaats. ''Ik heb zo'n verschrikkelijke trek ondertussen.'' zei ik en ik keek hem vrolijk aan. ''Heb je je tot nu toe een beetje vermaakt?''

Glimlachend nam ze naast me plaats. "Ik heb zo'n verschrikkelijke trek ondertussen." Sprak ze meteen en ik lachte, want het was alsof ze mijn gedachten las."Ik ook." "Heb je je tot nu toe een beetje vermaakt?" Vroeg ze me vrolijk. Ik knikte en gebaarde naar het kind op Hera haar schoot. "Alatheia heeft daar voor gezorgd ja."

Hij lachte ''Ik ook.'' sprak hij en ik glimlachte. Hij knikte op mijn vraag en gebaarde naar het jonge kind op Hera haar schoot. ''Alatheia heeft daar voor gezorgd ja.'' sprak hij en ik glimlachte. Nu ik mijn eigen kind zou krijgen was ik niet meer zo jaloers op Hera en haar dochtertje. ''Fijn.'' zei ik en ik keek de tafel rond. Het eten stond ondertussen al op tafel en rustig schepte ik wat op van de dingen die erg lekker roken. Ik beet op mijn lip van het lekkere eten dat zich nu op mijn bord bevond en at langzaam een stuk vlees op.

Glimlachend keek ze naar het kind. "Fijn." Kort keek ze de tafel rond, maar ik lette er niet op. "Weet je wat ze deed? Ze kwam naar me toe gelopen en vroeg of ik haar vader was. Nooit gedacht dat Hera mij echt als vaderfiguur zou toestaan." Ik keek van over de tafel naar mijn dochter. Ze zat braaf op haar moeders schoot. "Je had dat gezichtje moeten zien." Ik legde kort mijn hand op haar been waarna ik mijn bord vol begon te scheppen. Ik kauwde even op de eerste hap die ik nam "Er zit niet veel leeftijdsverschil tussen," sprak ik toen, er plots aan denkend. Ik gebaarde discreet naar haar buik. "ze zullen samen opgroeien." Ik keek haar aan. "Stel je voor.." Mijn blik verduisterde.

"Weet je wat ze deed? Ze kwam naar me toe gelopen en vroeg of ik haar vader was. Nooit gedacht dat Hera mij echt als vaderfiguur zou toestaan." Ik volgde zijn blik naar het kleine meisje op Hera haar schoot en glimlachte. "Je had dat gezichtje moeten zien." Ik voelde zijn hand op mijn been en al snel schepte hij zijn bord vol en begon te kauwen. "Er zit niet veel leeftijdsverschil tussen," sprak hij en hij gebaarde naar mijn buik. "ze zullen samen opgroeien. Stel je voor.." zei hij en zijn blik verduisterde toen plotseling. Ik beet op mijn lip en keek van mijn buik naar het kleine meisje. ''Wat moet ik me voorstellen?'' fluisterde ik, waarna ik weer een hapje nam.

Ik zag haar kort glimlachen en glimlachte mee, maar die glimlach verging me al snel. Ze wendde haar blik af naar haar buik. "Wat moet ik me voorstellen?" Fluisterde ze, plots stiller. Ze stak een hap in haar mond. "Wel, stel je voor-" Ik dronk net een slok van mijn wijn toen mijn aandacht naar het hoofd van de tafel toegetrokken werd. Ik verslikte me en hoestte toen ik de kleur van Apollo's ogen zag - heldergroen maar met een giftige schijn. De zaal verduisterde, de Zonnegod was zichzelf niet meer. En het was duidelijk wie erachter zat, wie zich over hem meester maakte en hem volgende woorden in de mond legde: "Goden!" Met een oorverdovende kreet stond Apollo - nee, moeder Gaia die achter hem verscheen - op. De muziek in de zaal verstomde, alle Muzen zwegen. "Er komt een derde Oorlog aan. Tijd om kanten te kiezen Olympiërs, kies wijs." Toen verdween ze, Apollo als een lappenpop achterlatend op de grond. En het zag ernaar uit dat hij niet zo snel zou gaan wakker worden, tenzij alle Goden hun kanten kozen. Ik nam Kore's hand vast en trok haar zonder pardon meteen de zaal uit.

''Wel, stel je voor-'' begon hij, maar hij werd plots onderbroken door iets wat hem op viel. Plotseling verduisterde de zon, en angstig klampte ik me aan mijn stoel vast. ''Goden!'' klonk oorverdovend, en moeder Gaia verscheen achter Apollo. Het viel stil in de zaal, niemand durfde zich nog te bewegen. ''Er komt een derde oorlog aan. Tijd om kanten te kiezen Olympiërs, kies wijs.'' klonk haar zware stem, waarna ze verdween. Ik moest mijn best doen om niet in paniek te raken, dit was mijn schuld. Mijn adem kwam hoog in mijn borst te zitten en kwam er met horten en stoten uit. Ik voelde hoe iemand me bij mijn hand nam en me achter zich aan trok weg van de opgewonden stemmen van Goden, maar ik kon me niet concentreren op wat er gebeurde. Het enige waar ik aan dacht was hoe dit mijn schuld was.