To never see the friendly face of her mother again.

Hij grijnst even breed terwijl hij me aan kijkt. ''Je spreekt jezelf tegen lieveling.'' zegt hij rustig en ik moet mijn best doen om niet tegen hem uit te vallen dat ik zijn lieveling niet ben. ''Ik?'' praat hij rustig verder terwijl hij mijn kamer in loopt, en daarna langs mij heen om de schoen op te geven. ''Lang genoeg om te zien hoe je onrespectvol met de spullen die ik je geef omgaat.'' zegt hij terwijl hij me afkeurend aankijk. ''Nou sorry hoor dat ik mijn dag niet heb vandaag, en daardoor je spullen het moeten bezuren.'' zeg ik kwaad. ''En waardoor spreek ik mezelf nu weer tegen. En, ik ben je lieveling niet.'' raas ik door terwijl ik hem aankijk. ''En als je nu de badkamer zou willen verlaten, dan kan ik me gaan aankleden.'' Nog steeds woedend kijk ik hem aan, terwijl ik met mijn armen over elkaar tegen de deurpost leun, zodat het op een been staan minder moeilijk wordt.

_{“Nou sorry hoor dat ik mijn dag niet heb vandaag, en daarvoor je spullen het moeten bezuren.” Zegt ze kwaad. “En waardoor spreek ik mezelf nu weer tegen. En ik ben je lieveling niet.” Raast ze door. “En als je nu de badkamer zou willen verlaten, dan kan ik me gaan aankleden.” Ze leunt met haar armen over elkaar tegen de deurpost. Ik zet de schoen op het vlak van de wastafel en kijk haar aan, waarbij ik haar hatelijke woorden negeer. “Wie zegt dat ik dat wil, lieveling?” Antwoord ik op haar verzoek en herhaal mijn uitspraak nu expres. Ik loop naar haar toe en versper haar de weg naar de badkamer, terwijl ik er zelf instaan blijf. Ik kijk naar haar natte haar die over haar schouders hangt en nu donkerblond van kleur is door het water. Mijn ogen glijden naar de badjas die ze aan heeft. “Ik vind je wel leuk zo,” grijns ik. “in die badjas.” Ik neem even de stof langs haar nek vast tussen mijn vingers en kijk haar in de ogen aan. Ik wil bijna iets gaan zeggen, maar ik weet niet hoe ze het op zal nemen dus zwijg ik maar nog eventjes.}

''Wie zegt dat ik dat wil, lieveling?'' zegt hij rustig. Daar heb je dat woord weer, lieveling. Nog steeds boos kijk ik hem aan terwijl hij naar me toe loopt. Hij gaat in de deurpost staan, zodat ik niet meer in de badkamer kan. Ik zucht geirriteerd en kijk hem aan. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan terwijl zijn ogen over mijn haren glijden, en daarna over de badjas. Ik trek de badjes wat meer dicht en kijk hem nog steeds droog aan. ''Ik vind je wel leuk zo,'' zegt hij met een grijns, die ik wel van zijn gezicht af wil slaan, ''in die badjas.'' Hij brengt zijn hand dichter naar die me en pakt de badjas vast langs mijn nek. Ik zie dat hij wat wil zeggen maar uiteindelijk toch zijn mond houdt. Geirriteerd maak ik zijn hand los. ''Maar ik niet, en ik zou graag weer normale kleren aan doen.''

_{Geïrriteerd maakt ze mijn hand los van haar badjas en ik geef gewoon mee. Haar hand is net zo warm als haar vingertoppen aanvoelden toen ze mij het papier overhandigd had. “Maar ik niet, en ik zou graag weer normale kleren aan doen.” Zegt ze. De grijns op mijn gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik kijk haar een moment met een normale blik aan, waarna ik serieuzer ga kijken. Ik hou mijn hoofd schuin en leg mijn arm steunend tegen de deurpost. “Weet je hoe ik je nog leuker vind?” Ik wacht even en duw haar met mijn hand makkelijk naar achteren. Ik duw haar neer op het bed en kijk even hoe haar huid nu nog mooier lijkt bij de rode, zachte dekens en de witte gordijnen van het hemelbed. Ik glimlach niet en kijk naar haar gezicht onder het mijne als ik over haar hang op het bed. Ik steun op mijn ene hand als ik mijn hand langs haar gezicht laat glijden. Ik kijk haar in haar helderblauwe ogen aan. “, raad eens.”}

De grijns verdwijnt eindelijk van zijn gezicht af en nu is het mijn beurt om een klein beetje te grijnzen. Even kijkt hij me normaal aan, waarna hij me serieus aan kijkt. Hij houdt zijn hoofd schuin en legt zijn arm langs de deurpost. ''Weet je hoe ik je nog leuker vind?'' zegt hij terwijl hij me naar achteren duwt. Ik laat me makkelijk duwen omdat ik door mijn zere enkel. Ik stap wat naar achter en mijn gezicht vertrekt kort van de pijn in mijn enkel. Hij geeft me nog een duw zodat ik op het bed val. Verwaand en met lichte angst in mijn ogen kijk ik hem aan terwijl hij me weer uitgebreid bekijkt. Hij gaat over me heen hangen zodat zijn gezicht dicht bij de mijne is. Een van zijn handen heeft hij naast me gelegd om op te steunen. Langzaam laat hij zijn andere hand langs mijn gezicht heen glijden. ''Raad eens.'' zegt hij alleen maar terwijl hij me strak aankijkt. Ik kijk hem voor een moment recht aan, en ben even sprakeloos. Dan kom ik weer tot zinnen en kijk ik hem walgend aan. ''O, dat is gewoon echt smerig. Ga van me af.'' zeg ik met afkeurende stem terwijl ik hem van me weg probeer te duwen.

_{Ze kijkt me een moment recht aan en is even sprakeloos. Daarna kijkt ze me walgend aan, ik weet nog niet wat ze denkt maar ze moest er zo te zien een tijdje over nadenken. “O, dat is gewoon echt smerig. Ga van me af.” Zegt ze afkeurend terwijl ze me van haar af probeert duwen. Ik grijns breed. Haar reactie doet me lachen, en ik kan wel al vermoeden wat ze denkt. “Eigenlijk bedoelde ik zonder die hatelijke of boze blik,” Zeg ik dan weer serieus. “Maar wat je denkt is ook niet mis, neem ik aan.” Desondanks haar woorden blijf ik boven haar hangen en ben niet van plan om te wijken. “Weet je, Persephone, je zegt nooit alsjeblieft…” Ik leg de duim van mijn vrije hand op haar onderlip. “Dat is al een iets dat we gemeen hebben.” Ik kijk haar niet meer in de ogen aan. Mijn blik is gevestigd op haar bijna bloedrode lippen. Ik verlang naar haar en wil haar helemaal, ik voel een grote drang om mijn liefdesverklaring op te zeggen zelfs maar zwijg er wijselijk over.}

In plaats van dat hij een beetje meegeeft en van me af gaat, grijnst hij breed en begint te lachen. ''Eigenlijk bedoelde ik zonder die hatelijke of boze blik.'' antwoordt hij me serieus en ik raak een beetje rood, omdat ik gelijk al zo erg dacht. ''Maar wat je denkt is ook niet mis, neem ik aan.'' Rustig blijft hij boven me hangen en geeft nog steeds niks mee. “Weet je, Persephone, je zegt nooit alsjeblieft…” zegt hij en hij legt zijn duim van de hand die hij eerst over mijn gezicht had laten gaan op mijn onderlip. “Dat is al een iets dat we gemeen hebben.” zegt hij rustig terwijl hij zijn blik van mijn ogen had gehaald, maar verplaatst had naar mijn lippen. Ik zag hem er verlangend naar kijken en mijn mond zakte een stukje open. Ik dacht er nog even over na en keek naar hoeveel ruimte er was tussen onze lichamen. Ik wurmde me vlug onder hem vandaan en rolde van het bed af. Vlug kroop ik naar de badkamer en hielp mezelf omhoog aan de deurpost. ''Dat, is iets wat jij niet te weten zal komen.'' zeg ik fel. ''Én waarom zou ik alsjeblieft zeggen tegen jou?'' Ik kijk hem even aan en sla dan de badkamer deur dicht en draai hem dan op slot. Langzaam laat ik me op de grond zakken met mijn rug tegen de deur. Ik zucht even en trek mijn benen op en sla mijn armen er om heen, waarna ik mijn hoofd op mijn knieën leg. Even blijf ik zo zitten en kijk dan op. Ik kijk eventjes voor me uit en voel dan een pijn steek. Verbaasd kijk ik naar mijn enkel. O ja, die was er ook nog. Ik trek mezelf omhoog aan de deurklink en doe mijn badjas uit. Ik pak mijn kleren van de wastafel en trek ze aan, als laatste de jurk van Hades. Ik staarde even naar de wastafel en keek daarna in de spiegel. Rustig pakte ik de kam die er lag en begon uitgebreid mijn haren te kammen. Toen dat karweitje klaar was liep ik naar de deur en draaide hem van het slot.

_{Ik zie dat haar mond een stukje open zakt en ik ben verwonderd voor een moment, maar voor ik het weet kruipt ze onder mijn lichaam vandaan en rolt van het bed af. Ik draai me verbaasd om op mijn rug en kijk hoe ze naar de badkamer kruipt en haar overeind trekt aan de deurpost. “Dat, is iets wat jij niet te weten zal komen.” Zegt ze fel. “En waarom zou ik alsjeblieft zeggen tegen jou?” Ze kijkt me even aan en slaat de deur dicht voor mijn neus. Daarna draait ze hem op slot. Ik grijns ergens wel tevreden, misschien heeft ze nu wel door waarom ik haar meegenomen heb. Ik blijf op het bed liggen en glimlach als ik hoor dat ze de deur van het slot draait, maar als ze niet direct erna naar buiten komt frons ik mijn wenkbrauwen. Ik sta op en doe de badkamerdeur open, waarna ik hem achter me sluit.}

Langzaam was ik naar het bad gehinkeld en liet hem leeg lopen. Ik keek naar hoe het water weg sijpelde en stond weer op. Ik stond weer bij de wastafel en leunde erop toen ik hoorde hoe hij opstond en naar de badkamer kwam. Ik keek naar mezelf in de spiegel toen hij de badkamer deur opende en naar binnen kwam. Ik keek hem aan via de spiegel en was voor een moment ijzig stil. ''Waarom heb je me mee genomen?'' vraag ik kortaf terwijl ik hem recht aan kijk via de spiegel. Lanzaam daari ik me om en kijk hem recht aan. Ik ga op mijn goeie been staan en hou mijn enkel in de lucht zodat ik er minder last van heb. ''Zeg het me. Waarom heb je me hier naar toe genomen? En geen smoesjes, niet er om heen praten. Niet mij eerst laten raden. Ga het niet rekken. Zeg het me gewoon. Waarom heb je me meegenomen.'' vraag ik toonloos terwijl ik hem emotieloos aankijk.

_{Ik zie hoe ze zelf in de spiegel bekijkt en haar ogen dan naar mijn spiegelbeeld glijden. Ze kijkt mij via het vlak aan. Voor een moment zweeg ze. “Waarom heb je me mee genomen?” Vraagt ze kortaf. Langzaam draait ze zich om en kijkt ze me aan. “Zeg het me. Waarom heb je me hier naar toe genomen? Geen smoesjes, niet er om heen praten. Niet mij eerst laten raden. Ga het niet rekken. Zeg het me gewoon. Waarom heb je me meegenomen.” Vraagt ze toonloos terwijl ze me emotieloos aankijkt. Ze doet me momenteel enorm denken aan mezelf, hoe ze zo kil kijkt en alles direct wil weten zoals het er voor staat. Dus ik doe maar wat ze me vraagt en maak er geen spelletje van. “Ik wil dat je met me trouwt.” Zeg ik en loop naar haar toe. “Want ik hou van je.” Ik blijf voor haar staan en hef mijn hand op om haar gezicht aan te raken.}

''Ik wil dat je met me trouwt.'' zegt hij waarna hij naar me toe loopt. ''Want ik hou van je.'' Vlak voor me blijft hij staan en heft zijn hand op. Ik kijk naar beneden en wend mijn gezicht af. Langzaam dringt het echt tot me door wat hij zegt en hou ik even mijn adem in. ''Dat kan ik niet. Want ik voel dat niet voor jou.'' zeg ik zachtjes terwijl ik hem aan kijk. Voor een moment kijk ik hem recht in zijn ijsblauwe ogen en herken ik dezelfde blik die hij de hele tijd al verscholen had er in. Weer wend ik mijn blik af en bijt ik zachtjes op mijn lip. Zonder nog iets te zeggen ga ik langs hem heen en loop de badkamer uit. Zonder te stoppen of om te kijken loop ik daarna mijn kamer uit, de stekende pijn in mijn voet negerend. Zonder na te denken waar ik heen loop loop ik een willekeurige kant uit, om maar even weg te zijn van hem. Als ik ergens de bocht om wil slaan struikel ik door een bobbel in het tapijt en trek ik mijn zere enkel naar me toe. Een traan van de pijn rolt over mijn gezicht en ik kruip achteruit zodat ik tegen de muur aan kan zitten. Ik bijt op mijn lip en probeer me op de pijn te concentreren, zodat ik niet aan Hades hoef te denken.

_{Ze kijkt naar beneden en wend haar gezicht af. “Dat kan ik niet, want ik voel dat niet voor jou.” Zegt ze zachtjes. De woorden komen hard aan, en dan merk ik dat ik wel dingen kan voelen. Pijn, bijvoorbeeld, is daar een van. Ik kijk haar even aan als ze mij aankijkt, en raak verstrikt in haar helderblauwe ogen tot ze haar blik weer afwend. Onbegrijpend staar ik naar haar, nou ja ergens begrijp ik het wel. Zonder nog iets te zeggen loopt ze de badkamer uit. Zonder te stoppen of om te kijken loopt ze vervolgens haar kamer uit, en ik kijk enkel hoe ze weg loopt. Ik wacht even en loop zonder voor haar uit te kijken door de gang. Ik plof neer op mijn troon en zucht even, ze draait wel bij denk ik. Ik kijk even op mijn horloge na een tijdje.}

Verdrietig staar ik voor me uit. Hij had me niet meegenomen voor gezelschap. Hij had me meegenomen omdat hij van me hield. Hij kende me niet eens. Hij had me alleen maar gezien. en hoe vaak zou hij wel niet naar me gekeken hebben van een afstandje.. Ik veegde een traan weg en wreef even over mijn zere enkel. Ik zag hoe de bediende die al eerder deze dag de badkamer in was gekomen langs lopen, en angstig terug deinzen. Vriendelijk glimlach ik naar haar terwijl ze langs me heen loopt. Ik zucht en voel dat ik het koud krijg, door de koude vloer en het feit dat ik geen schoenen aan had gedaan. Langzaam kom ik weer overeind en kijk ik om me heen. Plotseling verbrak een geluid de stilte, en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik merkte dat het mijn maag was die rommelde. Ze zouden toch wel iets te eten hebben hier? Ik wou net weer terug lopen toen ik besefte dat ik verdwaald was. Met een zucht laat ik me weer op de grond zakken. een paar tranen glijden over mijn wangen heen en ik doe mijn ogen weer open. Ik had honger, ik was moe en verdwaald. Kon het nog erger? Met een zucht deed ik mijn ogen weer dicht en sloeg mijn armen om mezelf heen. Ik dacht terug aan een liedje dat mijn moeder altijd voor me zong, en bij die gedachte viel ik langzaam in slaap tegen de muur.

_{Ik zucht als ik op mijn horloge kijk en zie dat het best al laat is. Mijn maag voelt niet aan alsof ik honger heb, ik voel me leeg vanbinnen en beledigd. Al die tijd wou ik dat ze bij mij was in mijn paleis, en nu ze er eindelijk is haat ik mijzelf net zoveel als ze mij haat. Ik dommel bijna in als dezelfde bediende komt aanzetten die daarstraks de badkamer ingelopen was voor mij. Ik ben lichtjes geïrriteerd als ik aanhoren moet dat Persephone ergens in een gang zit tegen de muur. Ik sta op en loop zonder iets te zeggen weg. Ik liep niet eens weg met de bedoeling om haar te gaan zoeken, maar toch kom ik haar tegen als ik onderweg ben naar mijn kamer. Ik kijk even neer op haar, kijk naar hoe ze slaapt. Dat had ik al zoveel keren gedaan, maar nu leek het anders. Als ik beter kijk, zie ik dat ze weer gehuild heeft. Even twijfel ik om haar terug naar haar kamer te laten brengen, maar uiteindelijk neem ik haar toch op in mijn armen en breng haar naar mijn kamer. Ik loop de trappen op en wandel gezellig mijn kamer binnen. De openhaard brandt en werpt een gezellige gloed over de kamer, een grote kamer die anders kil en groot lijkt. De kamer is hier anders dan het paleis. Hij is donker en de meubels zijn van heel erg donkerbruin hout, de lampen zijn zoals gewoonlijk brandende kaarsen. Ik leg haar neer op het kingsize bed, die zwartkleurige, dikke, wollen lakens heeft. Ik leg de dekens over haar heen en loop terug naar de deur. Ik wacht even en draai dan voorzichtig de sleutel om zodat ze niet weg kan. Ik haal hem uit het slot en verstop hem ergens in een of andere grote lade tussen mijn spullen. Ik neem een linnendoek uit de kast en verdwijn in de badkamer. Ik staar er even naar nadat ik mezelf in de spiegel gekeken heb. Ik kan toch niet… naakt… naast haar… slapen? Ik ben gewend om zonder kleren in bed te liggen, en heb daarom ook geen pyjama’s. Enkel een soort van doek die ik om kan. Ik ben niet onzeker over mijn lichaam, het is enkel dat ik weet dat ze nu niet eens naast mij zou willen liggen. Ik hang mijn harnas op, die ik al een tijdje geleden uitgedaan heb, en doe de doek om me heen. Ik neem de goudkleurige koord en knoop hem om mijn middel vast. Dit is een kamerjas, Hades, dit is een kamerjas. Verzeker ik mezelf op het feit dat ik zo maar rondlopen moet als ik uit bed ben, in bed kon ik best wel zonder iets aan slapen…toch? Ik kijk mezelf weer aan in de spiegel. Zo weet ze gelijk waar ze aan toe is, bedenk ik me, en met die gedachte kijk ik even naar mijn borst die half zichtbaar is in de linnendoek. De doek is ongeveer aan mijn navel over elkaar gedrapeerd. Ik kijk naar de bleke huid, geen borsthaar of extreme spieren… Mijn gezicht betrekt even. Ik stap de badkamer deur uit en loop mijn kamer binnen. Ik schenk me een glas rode wijn uit om op te drinken terwijl ik nog even nadenk over de dag zitten in de stoel bij het raam. Ik kijk naar buiten. Zou Demeter onderhand al weten dat haar dochter verdwenen is? Ik zet mijn lippen aan het glas en drink ervan.}

Rustig sliep ik door, en ik merkte niet eens dat Hades me optilde en verplaatste. Na een tijdje werd ik wakker en ik veegde met mijn handen in mijn ogen, terwijl ik geeuwde. Verward keek ik om me heen toen ik ontdekte dat ik in een bed lag, maar het niet mijn bed was. Ik zag de donkere meubels en als een klap in mijn gezicht kwam het allemaal terug. Ik was bij Hades. Hij had me ontvoerd omdat hij wou dat ik met hem zou trouwen, omdat hij van me hield. Nogmaals keek ik om me heen en merkte toen op dat het niet de gang was, en niet het bed uit de kamer die Hades aan me gegeven had. Ik fronsde mijn wenkbrauwen even en ging recht op zitten, waarna ik mijn haar goed deed en mijn jurk recht trok. Ik sloeg de deken van me af en wou uit het bed stappen, tot ik mijn enkel weer voelde. Ik had hades nog niet gezien, dus stond toch maar op om naar de deur te lopen. Ik voelde aan de klink en merkte toen dat die op slot. Ik zuchtte en draaide me toen om, waardoor ik Hades op merkte. ''Oh.. Hoi.'' mompel ik zachtjes terwijl ik naar mijn voeten kijk.

_{Ik hoor beweging van achter me maar verroer me niet uit de hoge stoel. De voetstappen klinken niet zo luid en echoënd hier op de houten vloer. Ik hoor de klink bewegen, maar ik weet al dat ie op slot is. Dan lijkt ze me pas op te merken. “Oh.. Hoi.” Mompelt ze zachtjes. Ik kijk niet om en staar door het raam naar de dingen die ik tenminste kan zien. Ook al heb ik het gehoord, ik hou niet van haar gemompel dus ik draai mijn hoofd licht en kijk haar uit mijn ooghoeken aan met mijn glas rode wijn tussen mijn vingers geklemd. “Je moet luider praten, Persephone.” Zeg ik simpel. Ik wacht nog even en richt mijn ogen dan op de brandende openhaard. “Je viel in slaap op de gang bij mijn kamer,” Ik klink niet zo geïrriteerd meer. “Niet zo slim om heen te lopen waar je niets kent.” Ik staar weer emotieloos voor me uit. “Ik was van plan om je morgen rond te leiden, nu vraag ik me af of dat wel goed zal zijn.”}

Hij blijft gewoon stil zitten en voor zich uit kijken. Op een gegeven moment draait hij een klein beetje met zijn hoofd zodat hij vanuit zijn ooghoeken naar me kan kijken. ''Je moet luider praten, Persephone.'' zegt hij simpel. Daar was die naam weer. Geirriteerd zuchtte ik en wachtte ik op wat hij verder nog ging zeggen. “Je viel in slaap op de gang bij mijn kamer, niet zo slim om heen te lopen waar je niets kent.” zegt hij en hij staart weer voor zich uit. “Ik was van plan om je morgen rond te leiden, nu vraag ik me af of dat wel goed zal zijn.” Ik kijk naar hem en zucht eventjes. ''En dus doe je de deur op slot als je me in je kamer hebt?'' zeg ik met opgetrokken wenkbrauw, ook al ziet hij het misschien niet. ''En ik was erg geschrokken.. Dus ik lette niet op bij waar ik heen liep. Ik kreeg honger dus ik wou terug lopen, en toen ontdekte ik dat ik verdwaald was. Ik ben maar weer tegen de muur gaan zitten, in plaats van verder te verdwalen. Ik ben toen vast in slaap gevallen.'' leg ik daarna zachtjes uit terwijl ik tegen de deur aan blijf leunen.

_{Ze kijkt me aan en zucht eventjes. “En dus doe je de deur op slot als je me in je kamer hebt?” Zegt ze. “En ik was erg geschrokken… Dus ik lette niet op bij waar ik heen liep. Ik kreeg honger dus ik wou terug lopen, en toen ontdekte ik dat ik verdwaald was. Ik ben weer tegen de muur gaan zitten, in plaats van verder te verdwalen. Ik ben toen vast in slaap gevallen.” Legt ze daarna zachtjes uit. Ik zucht en sta recht. “Ja, als ik niet weet waartoe je in staat bent.” Ik zet mijn glas wijn neer naast een schaaltje met kaasblokjes. “Dus voorlopig blijf je hier maar.” Ik glimlach en kijk haar aan bij de deur. “Al goed geslapen?” Vraag ik om toch maar even beleefd te zijn tegenover haar en niet steeds preken te geven, ik leek wel haar moeder zo.}

Hij zucht even en staat op. ''Ja, als ik niet weet waartoe je in staat bent.'' zegt hij waarna hij zijn glas neerzet op een tafeltje. ''Dus voorlopig blijf je maar even hier.'' glimlacht hij en hij kijkt me aan. ''al goed geslapen?'' vraagt hij daarna. Ik zucht en haal mijn schouders op. ''Ik denk het, ik weet niet, het was nog al kort.'' zeg ik terwijl ik hem aan kijk. Ik glimlach half eventjes en strompel dan verder de kamer in, kijkend waar ik zou kunnen gaan zitten. ''Wat denk je dat ik zou kunnen aanrichten? Dat ik je hele paleis verniel? Dat ik voor eeuwig verdwaal en nooit meer terug kom? Dat ik zelf moord pleeg. Als je denkt dat ik van plan ben om mezelf om te brengen ben je niet goed bij je hoofd, ik weet dat dat geen zin heeft, want dan eindig ik alsnog hier.'' zeg ik droog terwijl ik midden in de kamer bleef staan.

_{Ze zucht en haalt haar schouders op. “Ik denk het, ik weet niet, het was nog al kort.” Zegt ze terwijl ze me aankijkt. Ze glimlacht even half, tot mijn verbazing, waarna ze verder de kamer binnenloopt. Ze strompelt en dat baart me stiekem wel zorgen. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar haar enkel terwijl ze verder gaat met praten. “Wat denk je dat ik zou kunnen aanrichten? Dat ik je hele paleis verniel? Dat ik voor eeuwig verdwaal en nooit meer terug kom? Dat ik zelfmoord pleeg? Als je denkt dat ik van plan ben om mezelf om te brengen ben je niet goed bij je hoofd, ik weet dat dat geen zin heeft, want dan eindig ik alsnog hier.” Zegt ze en blijft in het midden van de kamer staan. Ik grijns even onwennig terwijl ik naar het tafelvlak kijk waar mijn glas op staat. “Nou ja, ik denk dat je wel begrijpt dat mijn hoofd op hol slaat als je plots weg bent en ik weet niet waarheen.” En dan grijns ik. “En je weet maar nooit dat je niet nadenkt.” Ik grinnik en loop dan langs haar naar het bed toe. “Je strompelt.” Zeg ik.}

Hij grijnst eventjes raar en kijkt naar het tafeltje. “Nou ja, ik denk dat je wel begrijpt dat mijn hoofd op hol slaat als je plots weg bent en ik weet niet waarheen.” grijnst hij en ik kijk hem droog aan. “En je weet maar nooit dat je niet nadenkt.” grinnikt hij en loopt dan langs me heen naar het bed toe. “Je strompelt.” vervolgt hij. Ik kijk hem rustig aan en knik dan. ''Ja, mijn enkel doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn.'' zeg ik rustig terwijl ik hem aan blijf kijken als hij langs me heen loopt. ''Dat was ook een van de redenen waarom ik niet verder was gelopen. Ik heb het misschien erger gemaakt door weg te lopen.''

_{Ze knikt rustig. “Ja, mijn enkel doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn.” Antwoord ze. “Dat was ook een van de redenen waarom ik niet verder was gelopen. Ik heb het misschien erger gemaakt door weg te lopen.” Ik knik kort en kijk er even naar. “Is het dan niet beter dat je weer neer gaat liggen, of wil je soms je voet geamputeerd hebben.” Plaag ik haar maar even. Het klinkt niet echt plagend, het is niet echt iets wat mensen zouden zeggen om elkaar te plagen. Ik vervloek mezelf in stilte in mijn hoofd. Waarom was ik toch zo’n stomme oen en kon ik geen normale dingen zeggen? Dingen die Poseidon en Zeus zouden zeggen als ze een knappe vrouw in hun buurt hebben, en ze met woorden zo om hun vinger zouden kunnen winden als hun goede looks dat al niet deden. Ik kan alleen maar vieze dingen bedenken zoals geamputeerde voeten. Ik zucht. “Er is daar een beetje kaas, als je wil eten. Verder zal je tot morgen ochtend moeten wachten.”}

Hij knikte en keek toen naar mijn enkel. ''Is het dan niet beter dat je weer neer gaat liggen, of wil je soms je voet geamputeerd hebben.'' zegt hij en ik kijk hem geschrokken aan. ''Mijn voet geamputeerd?'' vraag ik zacht. Gelijk hinkel ik naar het bed en laat ik me er op vallen. Ik kijk zijlings naar Hades en merk dat hij zichzelf terecht stelt in zijn hoofd, waarna ik even zucht. ''Er is daar een beetje kaas, als je wilt eten. Verder zul je tot morgenochtend moeten wachten.'' Ik glimlach half naar hem en bekijk dan wat hij aan heeft. ''Wat.. heb jij in vredes naam aan.'' probeer ik zonder in lachen uit te barsten te vragen. Ik bijt op mijn lip om te zorgen dat ik het niet uitproest en rol op mijn buik, zodat ik hem makkelijker aankijken. ''Is dat een toga?'' grinnik ik. Ik kijk hem aan terwijl ik een brede grijns op mijn gezicht heb gekregen en bestudeer hem. Ik rol me om en weer terug. ''En waarom heb je eigenlijk zo'n groot bed? Hoe vaak ben je in deze kamer? Het is net een huiskamer.'' vervolg ik

_{Ze kijkt me met grote ogen geschrokken aan. “Mijn voet geamputeerd?” Herhaalt ze mijn woorden in een vraag. Gelijk hinkelt ze naar het bed en laat zich er op neer vallen. Ze glimlacht kort om mijn voorstel en laat haar ogen dan plots over mijn lichaam glijden. Meer bepaald, mijn kleren. Ik voel me plots onwennig worden, dat ze me zo… bekijkt. Terwijl ze anders nooit iets van me moet weten. “Wat.. heb jij in vredes naam aan.” Vraagt ze, en ik zie dat ze zich inhouden moet van lachen. Ik voel een raar gevoel, het lijkt alsof alle hitte in me naar mijn gezicht gaat. Voel ik nu… schaamte? Ze bijt even kort op haar lip en rolt dan op haar buik. “Is dat een toga?” Grinnikt ze. Ze kijkt me met een brede grijns op haar gezicht aan. “Soort van..” Antwoord ik haar terwijl ik zenuwachtig een hand aan mijn nek laat friemelen. “Het is Griekse klederdracht van vroeger. Het is al lang geleden dat ik hem aangedaan heb, misschien is ie zelfs verkeerd aan ik weet het niet.” Ik lach even kort en zie dat ze me bestudeerd. “Het is in ieder geval beter dan dat ik met niets rondloop, want zo slaap ik normaal wel.” Ik lach even geforceerd om de lastige situatie weg te krijgen, maar het helpt niet echt. Ze rolt zich om en dan weer terug. “En waarom heb je eigenlijk zo’n groot bed? Hoe vaak ben je in deze kamer? Het is net een huiskamer.” Vervolgt ze. Ik zucht en leun naar voren terwijl ik aan het goudkleurige koortje pruts om mijn middel. “Het ligt goed en ik vind grote kamers gezellig,” zeg ik zacht. “En vroeger zat ik hier voortdurend, nu minder… Ik heb niet echt een huiskamer, eerder een paleiskamer.” Ik heb het gevoel alsof ik net de stomste mop allertijden heb gemaakt, en dat is dan wel al verschrikkelijk stom omdat ik al heel lang leef. Ik kan het ook niet verbergen hoe erg ik mezelf haat op dit moment. “Ahh, dat was stom.” Vloek ik en wendt mijn blik semi-geforceerd lachend af.}

Ik had gezien dat hij zich ongemakkelijk voelde onder mijn blik en moest er stiekem van binnen even over grinniken. En na mijn vraag zie ik dat zijn hoofd lichtelijk rood kleurt en ik grinnik er zachtjes om. ''Soort van..'' antwoordt hij me terwijl hij zenuwachtig met zijn hand in zijn nek zit. “Het is Griekse klederdracht van vroeger. Het is al lang geleden dat ik hem aangedaan heb, misschien is ie zelfs verkeerd aan ik weet het niet.” zegt hij en lacht even kort. “Het is in ieder geval beter dan dat ik met niets rondloop, want zo slaap ik normaal wel.” gaat hij verder en hij doet een poging tot lachen, maar het is nogal geforceerd. ''Ik weet dat het de oude Griekse klederdracht is, ik besta zelf ook al een tijdje.'' grinnik ik. ''En je hebt hem verkeerd om aan inderdaad. En het is absoluut veel beter dan wanneer je hier zonder iets rond loopt. Doe dat maar als ik ver weg ben.'' zeg ik droog. “Het ligt goed en ik vind grote kamers gezellig,” zegt hij zacht. “En vroeger zat ik hier voortdurend, nu minder… Ik heb niet echt een huiskamer, eerder een paleiskamer.'' Als hij dat laatste heeft gezegt vertrekt zijn gezicht dan ook even. ''Ahh dat was stom..'' vloekt hij en hij wendt zijn gezicht met een geforceerde glimlach af. Ik kijk even rond en leg dan mijn armen onder mijn hoofd. ''Ik vind kleine kamers gezellig, is lekker knus. Lijkt me helemaal niks om altijd maar alleen te liggen in dit enorme bed. Je zou er in kunnen zwemmen.'' zeg ik droog terwijl ik weer te rollen over het bed.

» Face claim
» These things we have to face