Broom broom, get in me car..

"De beslissing niet maken? Afwachten wat er gebeurt?" sprak hij en hij keek naar me op. "Misschien gaat het ergens mis." Ik zuchtte en keek naar het raam. ''Geen beslissing maken is ook een beslissing.'' mompelde ik. Ik stond op en liep toen naar het raam, om het te openen zodat ik het balkon op kon stappen. ''Soms zou ik willen dat ik menselijk was. Hun leven is zo veel minder ingewikkeld. Ik weet dat als ik nu van dit balkon zou springen ik alleen maar heel veel pijn zal lijden. Mensen zouden het niet overleven. Zou het niet een bevrijdend gevoel hebben om te weten dat je je eigen leven zou kunnen ontnemen.''

"Geen beslissing maken is ook een beslissing maken." Ze stond op en ik probeerde een uitbarsting te onderdrukken. Dat was wel het laatste wat we nu konden gebruiken. In plaats daarvan uitte ik een laag gegrom dat afkomstig was vanuit de achterkant van mijn keel. "Ga nou niet moeilijk doen Kore." Ze liep naar het raam toe, opende het en liep het balkon op. "Soms zou ik willen dat ik menselijk was." Hoorde ik haar zeggen. "Hun leven is zo veel minder ingewikkeld. Ik weet dat als ik nu van dit balkon zou springen ik alleen maar heel veel pijn zal lijden. Mensen zouden het niet overleven. Zou het niet een bevrijdend gevoel hebben om te weten dat je je eigen leven zou kunnen ontnemen." Ik snoof. "Geloof me, ik had het al eeuwen terug gedaan als het mogelijk was." Mijn gedachten gingen onwillekeurig terug naar Leuce. Ik probeerde haar uit mijn hoofd te verdringen. Op blote voeten liep ik de tegels van het balkon op. "Als je nu springt is er een mogelijkheid dat je een miskraam hebt en dan zijn we ook van deze ellende af." Hoe kon ik dat nu zeggen? Hoe kon ik nu zo bot zijn? Het is de waarheid. "Als we nu springen dan ontvluchten we alleen maar onze problemen."

''Ga nou niet moeilijk doen kore.'' zei hij en ik negeerde hem. Het was toch de waarheid. Ik hoorde hem snuiven en ik zuchtte. Geduldig wachtte ik de preek af. "Geloof me, ik had het al eeuwen terug gedaan als het mogelijk was." sprak hij en ik keek naar hem om. ''je denkt nu aan haar he.'' sprak ik en ik keek weer naar buiten. ''Het voelt alsof ik nooit genoeg voor je zal zijn..'' mompelde ik onder mjn adem en sloeg voor een seconde mijn ogen neer. "Als je nu springt is er een mogelijkheid dat je een miskraam hebt en dan zijn we ook van deze ellende af." sprak hij en ik keek hem niet eens aan. Dit soort opmerkingen had ik kunnen verwachten, het is Hades nou eenmaal. "Als we nu springen dan ontvluchten we alleen maar onze problemen." Ik legde mijn handen op de reling en keek over mijn schouder. ''Als ik spring is de kans op een miskraam wel groot denk ik.'' mompelde ik en ik klom voorzichtig op de reling. Ik ging met mijn rug naar hem toe staan en voelde hoe mijn jurk rond mijn benen sloeg in de wind. ''Duw me dan. Als je het kind echt niet wil duw me dan zodat ik val.'' sprak ik en ik keek recht voor me uit.

Ze antwoordde me niet, het irriteerde me alleen maar meer. "Je denkt nu aan haar he." Snauwde ze toen ze naar me omkeek. "Ja, ik denk inderdaad aan haar." Wat moest ik nu zeggen? Nee Kore, echt waar niet. Wat een leugen. Het was het ergste wat me in mijn hele leven overkomen was, ze kon toch niet veronderstellen dat ik het in een paar tellen vergeten kon. "Het voelt alsof ik nooit genoeg voor je zal zijn." "Zoals de Onderwereld ook nooit goed genoeg voor jou is. Maar ik kan mezelf niet voor je veranderen, en jij jezelf ook niet - hoewel je dat soort van wel kan, maar dat terzijde." Waarom mompelde ze alles toch altijd onder haar adem, ze wist toch dat ik het horen kon. Ik liep naar de reling toe en kwam naast haar staan. "Als ik spring is de kans op een miskraam wel groot denk ik." Ik stond toe hoe ze over de reling kroop terwijl ik naar de grond onder ons keek. Laag, verschrikkelijk laag. En wij hoog, verschrikkelijk hoog. Alleen Persephone zou zo gestoord zijn van zo iets roekeloos uit te halen. Ze wist ook goed genoeg dat als ze nu haar evenwicht verloor dat het menens was, en toch deed ze het. Omdat het haar allemaal toch niet meer kon schelen. Ze was onsterfelijk en het was allemaal een enorme onoplosbare miserie. Ze richtte haar rug naar me toe en ik leunde met mijn heup tegen de balustrade. Ik zag hoe de wind meteen in haar kleren kroop. "Duw me dan. Als je het kind echt niet wil duw me dan zodat ik val." Ze staarde voor zich uit en ik snoof even. "Wat, verwacht je nu echt dat ik het doe?" Ik schudde minachtend mijn hoofd. "Nee Kore, dit is jouw beslissing. Maak hem maar alleen. Ik weet toch al wat je wilt, ik ben weer het probleem. Maar ik maak ze niet. Ik wil niet degene zijn die mezelf weer ten gronde richt." Ik keek naar de zijkant van haar gezicht en wachtte tot ze me aan zou kijken.

"Wat, verwacht je nu echt dat ik het doe?" zei hij en ik hoorde de minachting in zijn stem. "Nee Kore, dit is jouw beslissing. Maak hem maar alleen. Ik weet toch al wat je wilt, ik ben weer het probleem. Maar ik maak ze niet. Ik wil niet degene zijn die mezelf weer ten gronde richt." Ik keek om naar Hades terwijl ik mijn evenwicht probeerde te behouden. ''Hoezo jezelf ten gronde richt? En maak hem maar alleen, alsof dat het zo makkelijk is. Ik heb eindelijk een kans op een kindje en dan is er zo'n achterlijke profetie die alles verpest..'' mompelde ik.

Ze keek opzij en ik hield mijn adem in terwijl ik de lichte trilling in haar ledematen zag. Als ze nu viel dan zou het mijn schuld niet zijn, enkel de hare, maar ik zou de schuld wel op mij nemen. Omdat ik haar liet begaan in haar roekeloosheid, omdat ik haar niet had tegengehouden. Ik wist goed genoeg dat het mij zou blijven achtervolgen. "Hoezo jezelf ten gronde richt?" Een zucht ontsnapte mijn lippen opnieuw. "Het is alsof ik nooit de juiste beslissing maken kan, Kore." "En maak hem maar alleen, alsof dat het zo makkelijk is." Mompelde ze stil. "Ik heb eindelijk een kans op een kindje en dan is er zo'n achterlijke profetie die alles verpest." Ik zuchtte en draaide me volledig naar de reling van het terras toe, enkel om er met mijn vingertoppen langs te glijden. De koelte van de rand kon me op een of andere manier kalmeren. "Wat wil je nu van me. Je weet zelf dat ik geen kinderen hoef. Maar dat is niet omdat ik ze niet wil Kore, echt." Ik keek naar haar op. "Er zou mij niets meer gelukkiger kunnen maken dan jou te zien als een moeder, zodat je al die liefde die je geeft zou kunnen geven aan iemand die dat echt verdiend. Ik weet dat een kind jou gelukkig gaat maken. Maar zelf hoef ik er geen, omdat ik na al de ellende die ik meegemaakt heb hen die ellende liever bespaar. En ik denk dat jij dat niet echt snapt, gewoon omdat je jonger bent dan mij."

Ik keek naar de reling die onder mijn voeten lag, toen naar de donkere afgrond die niet ver er vanaf lag.  "Wat wil je nu van me. Je weet zelf dat ik geen kinderen hoef. Maar dat is niet omdat ik ze niet wil Kore, echt." sprak hij. "Er zou mij niets meer gelukkiger kunnen maken dan jou te zien als een moeder, zodat je al die liefde die je geeft zou kunnen geven aan iemand die dat echt verdiend. Ik weet dat een kind jou gelukkig gaat maken. Maar zelf hoef ik er geen, omdat ik na al de ellende die ik meegemaakt heb hen die ellende liever bespaar. En ik denk dat jij dat niet echt snapt, gewoon omdat je jonger bent dan mij." Ik zuchtte en klom langzaam van de reling af. ''Ik ben inderdaad jonger. Maar dat betekent niet dat ik niks snap.'' zei ik en ik keek hem aan. ''Ik hou van je Hades..'' zei ik zachtjes en ik beet op mijn lip om mijn tranen te bedwingen. ''Ik kan het kind niet houden..'' zei ik toen voor me uit en sloot mijn ogen. Ik legde mijn handen op de reling van het balkon en voelde hoe een koude wind mijn haren om mijn hoofd liet wapperen.

"Ik ben inderdaad jonger maar dat betekent niet dat ik niks snap.." Ze zei het heel zacht waardoor ik mijn best moest het te kunnen verstaan. "Dan begrijp je waarom ik het zeg." Ondertussen was ze weer van de reling afgekropen en stond ze weer veilig op het terras. "Ik hou van je Hades" ik zag hoe ze de tranen weer moest bedwingen en ik ging er vanbinnen aan kapot. Maar het moest, het kon niet anders. We moesten het accepteren. "Ik kan het kind niet houden." Ik slaakte een zucht terwijl ik me geen houding wist. Ik wou haar omhelzen maar kon haar onmogelijk troosten. Ik had geen kinderwens, ik kende het gevoel niet. "Misschien moeten we eens met je moeder praten, haar de hele situatie uitleggen. Zij kan ons misschien beter helpen."

"Misschien moeten we eens met je moeder praten, haar de hele situatie uitleggen. Zij kan ons misschien beter helpen." zei hij en ik schudde mijn hoofd. ''Wat kan zij nog voor ons betekenen.'' zei ik en ik liet me op de grond zakken. Ik voelde me leeg. En zo ontzettend moe. ''Het moet weg.'' zei ik en ik sloot mijn ogen. ''Het moet weg.'' herhaalde ik nog een paar keer zachtjes voor mezelf. ''Hoe haal ik het weg?'' vroeg ik toen terwijl ik mijn ogen langzaam openden. Voorzichtig haalde ik de tranen uit mijn ooghoeken en strekte ik mijn rug. Mijn benen vertoonde nog steeds niet veel gevoel dus bleef ik maar zitten.

"Wat kan zij nog voor ons betekenen" sprak ze koppig terug terwijl ze zichzelf op de grond liet zaken. "Het moet weg, het moet weg." Ik slaakte een zucht terwijl ik mijn blik even liet varen naar de tuinen van Olympus. "Ik dacht gewoon aan wat moederlijk advies. En daarbij is ze nog eens een buitenstaander ook. Zeus wil het weg omdat het zijn troon bedreigt, jij wil het houden. Demeter zal alleen maar advies geven met haar rationeel verstand, ze zal haar dochter nooit iets onbezonnen laten doen. Dat doet ze zelf ook niet." Plots keek ze op. "Hoe haal ik het weg?" Ik schrok van de plotselinge vraag en bukte me om mijn handen op haar schouders te leggen, haar te doen kalmeren. "Oke oke rustig, zo ver is het nog niet. Laten we eerst met je moeder gaan praten." ik trok haar overeind van de koude vloer. Ik wou niet dat ze ziek zou worden.

"Ik dacht gewoon aan wat moederlijk advies. En daarbij is ze nog eens een buitenstaander ook. Zeus wil het weg omdat het zijn troon bedreigt, jij wil het houden. Demeter zal alleen maar advies geven met haar rationeel verstand, ze zal haar dochter nooit iets onbezonnen laten doen. Dat doet ze zelf ook niet." sprak hij en ik dacht er even kort over na. Ik voelde zijn handen op mijn schouders en ademde rustig in. "Oke oke rustig, zo ver is het nog niet. Laten we eerst met je moeder gaan praten." zei hij en ik zuchtte even. Ik liet me overeind helpen en keek hem toen aan. ''Goed.''

Ze zuchtte even terwijl ik haar overeind hielp en liet het maar allemaal toe. "Goed." Mompelde ze. Ik knikte en keek naar de lucht. Het was al bijna ochtend, ookal was het nog heel vroeg. "Kom, we gaan nu naar Demeter. Ze zal het vast niet erg vinden." Tenminste dat hoopte ik maar.

"Kom, we gaan nu naar Demeter. Ze zal het vast niet erg vinden." sprak hij en ik knikte. ''Laat me even snel iets pakken om over mijn pyama aan te trekken.'' zei ik met een klein glimlachje. Ik maakte me los uit zijn handen en liep vlug naar de kast in de slaapkamer om een tuniekje tevoorschijn te halen die ik over mijn pyama aan te trekken. ''Ik ben klaar voor vertrek.'' zuchtte ik en ik keek om naar Hades.

"Laat me even snel iets pakken om over mijn pyjama aan te trekken." Ik volgde haar met mijn ogen terwijl ik in het midden van de kamer stopte. Haar dunne taille, haar snelle tred. "Ik kan het niet geloven dat je zwanger bent. Er is nog niets aan je verandert.. Tenminste niet dat ik gemerkt heb." Ik forceerde een glimlach. "Ik ben klaar voor vertrek" sprak ze dus liep ik naar de deur en deed hem open om door de gangen naar Demeters kamer te lopen en op de deur te kloppen. Persephone zou wel volgen, ik hoefde niet eens om te kijken om het te controleren.

"Ik kan het niet geloven dat je zwanger bent. Er is nog niets aan je verandert.. Tenminste niet dat ik gemerkt heb." sprak hij en ik liet mijn handen over mijn zijen glijden naar mijn buik. Ik haalde mijn schouders op en zuchtte even. Zelf wist ik ook niet hoe het zat, misschien kwam het omdat ik nog neit zo ver was. Ik volgde Hades door de gangen naar mijn moeders vertrekken. Eenmaal aangekomen klopte ik aan, zenuwachtig wachtend op een antwoord.

Ze zweeg. Het enige dat ze deed was haar buik aanraken en haar schouders ophalen. Ondertussen stonden we aan Demeters deur te wachten tot ze opendeed en toen ze dat eindelijk deed, verdwaasd omdat ze juist wakker was geworden door ons, keek ze raar op. "Ik weet het dit is niet het uur om langs te komen maar het is een serieuze zaak.."

Mijn moeder opende haar slaapkamer deur en keek ons verward aan terwijl ze nog wat slaap uit haar ogen wreef. Toen ze doorhad wie aan haar deur stond keek ze even raar op.  "Ik weet het dit is niet het uur om langs te komen maar het is een serieuze zaak.." sprak Hades en gelijk veranderde haar blik naar een bezorgde. ''Kunnen we binnenkomen?'' vroeg ik zachtjes en ze glimlachte. ''Natuurlijk lieverd, we gaan toch niet op de gang staan kletsen.'' zei ze terwijl ze een stap opzij zette om ons er langs te laten. Ik stapte achter Hades aan en nam plaats op de stoelen die in haar kamer stonden. ''Dus. wat is het probleem?'' vroeg ze toen we allemaal zaten. Mijn mond ging open maar ik kon de woorden niet bedenken en met een hulpeloze blik keek ik naar Hades.

"Kunnen we binnenkomen?" Vroeg Kore zachtjes en haar moeder knikte instemmend. "Natuurlijk lieverd, we gaan toch niet op de gang staan kletsen" Demeter zette een stap opzij, met een zwaar gemoed liep ik naar binnen met Kore in mijn kielzog. kore ging meteen zitten zodra ze de kamer binnen was maar ik verkoos om te blijven rechtstaan. "Dus. Wat is het probleem?" Ik ging het woord overlaten aan Kore maar toen ik naar haar omkeek zag ik dat ze niets kon uitbrengen. Ik moest het woord dus maar voeren, hoe moeilijk het ook uit te leggen was. "Kore is zwanger van de volgende troonopvolger!" Het floepte er zo uit, ik kon het niet anders verwoorden. "WAT" ik sloeg een hand voor Demeters mond voor ze het ging schreeuwen. "Rustig, wij zijn de enige die het weten... en zeus." "Zeus..." Ze herhaalde de naam met grote ogen

"Kore is zwanger van de volgende troonopvolger!" hij gooide het er zo uit,subtieler had opzich wel gekund. ik keek hem geschokt aan en sloot mijn mond weer. "WAT" sloeg mijn moeder uit en Hades had gelijk haar mond afgeschermd. "Rustig, wij zijn de enige die het weten... en zeus." "Zeus..." sprak mijn moeder zachtjes. ''Hij is er niet echt van gediend..'' mompelde ik en ik sloot mijn ogen. ''Dus. zoals je begrijpt zitten we in een dubio. Ik wil het houden omdat, nouja het is een kindje. Maar ik wil ook niet de hele godenwereld en daarmee de wereld in gevaar brengen als dit kind daadwerkelijk een probleem kan worden..'' zei ik zachtjes en ik zuchtte.

Ik zag Kore's mond nog meer openvallen dan het kon. Uiteindelijk wist ze toch nog te praten. "Hij is er niet echt van gediend. Dus zoals je begrijpt zitten we in een dubio. Ik wil het houden omdat, nouja het is een kindje, maar ik wil ook niet de hele godenwereld en daarmee de wereld in gevaar brengen als dit kind daadwerkelijk een probleem kan worden.." Ik liet me op een ligstoel zakken terwijl Demeter verbouwereerd voor zich uitstaarde. "Toe Demi, je moet ons helpen.." Ze slaakte een zucht. "Goden, waarom ben jij altijd degene die de problemen met zich meedraagt." Ik dacht dat ze het tegen mij had, maar tot mijn verbazing richtte ze zich tot Kore met een bezorgde moederblik. "Een idioot van een vader, een echtgenoot die je ontvoerd heeft en nu dit..." Ze stond op om Kore te omhelzen

Ik zag in mijn ooghoeken dat Hades zich toch maar in een stoel had laten zakken. Mijn moeder keek verbouwereerd voor zich uit en op dit moment vestigde ik al mijn hoop op haar. "Toe Demi, je moet ons helpen.." Er was een zucht hoorbaar uit mijn moeders mond. "Goden, waarom ben jij altijd degene die de problemen met zich meedraagt." sprak ze en toen ik haar blik zag moest ik op mijn lip bijten om mezelf kalm te houden. "Een idioot van een vader, een echtgenoot die je ontvoerd heeft en nu dit..." zei ze met de enige echte moederliefde terwijl ze me in een omhelzing trok. Ik liet een diepe zucht klinken en verstopte me in haar hals. Heel even voelde ik me weer klein en veilig in haar warme armen. Ik beet wat harder op mijn lip om de drang om in tranen uit te barsten te bedwingen tot ik wat bloed proefde. ''Ik weet het.'' zei ik zachtjes terwijl ik me weer losmaakte uit haar armen. ''De ontvoerder is enigzins goed afgelopen, met alle problemen tussendoor.'' mompelde ik met ene klein glimlachje. ''Maar nu moet dit probleem behandeld worden.'' zei ik en ik keek mijn moeder aan.

Ik keek naar de manier waarop Demeter haar dochter omhelsde. Een moeder en haar kind, Kore zou dat gevoel ook moeten kunnen beleven. Maar de wereld is wreed, meer bepaald de godenwereld. "Ik weet het" zei Kore zacht tegen haar moeder. "De ontvoerder is enigszins goed afgelopen, met alle problemen tussendoor." Ik sloeg mijn ogen neer, nog steeds voelde ik me ontzettend slecht wanneer iemand me eraan herinnerde. En nu dit ook nog... Ik was nog altijd achterlijk, zoveel was er niet veranderd. "Maar nu moet dit probleem behandeld worden." "We snappen het, Demi. Gaia zit ons nu waarschijnlijk vierkant uit te lachen in haar tuinen. Ze heeft ons weer goed liggen allemaal." Ik begraafde mijn hoofd in mijn handen met een gefrustreerde kreun. "Dus nu kom je naar mij om advies, als ik het goed begrijp.." Ik vertelde haar het hele verhaal, van Hera en het orakel tot op het banket waar Apollo zomaar neerstuikte en de profetische oorlogsvoorspelling. "Het is Gaia weer verdomme, het is zo duidelijk!" "Maar je weet toch ook dat er niets aan te doen valt Hades! Laat me je een ding duidelijk maken, aan jullie allebei. Jullie moeten jullie keuze zo snel mogelijk maken. Dat is wat ze nu wil weten, dat is waarom Apollo nu bewusteloos ligt. Ze wil weten of jullie die nieuwe oorlog werkelijk aangaan. Of wíj die aangaan." Ze keek al even radeloos als ons.

Ik luisterde naar wat mijn moeder en Hades besproken met elkaar en beet onwillekeurig op mijn lip. 'Maar de keuze is al gemaakt.' Mompelde ik. 'We willen niet de vrede op de wereld riskeren voor het leven van dit kind.' Sprak ik en ik vouwde mijn handen in elkaar. Ik keek van Hades naar mijn moeder en zweeg toen.

"Maar de keuze is al gemaakt." Mompelde Kore binnenmonds. "We willen niet de vrede op wereld riskeren voor het leven van dit kind." We vielen allemaal tegelijk stil. Demeter liep met kort geschuifel naar het raam voor ze verder sprak. "Ik denk dat de keuze inderdaad al gemaakt is ja. Die voorspelling is er. We weten ervan, ze komt uit. Dat weten jullie zelf ook, voorspellingen zijn toch altijd waar. Het is een realis, of wat ga je doen Hades.. Het nooit meer doen? Denk toch eens na." Ze wierp me een dodelijke blik en draaide zich daarna om naar Kore. "Hoe langer we erover moeten piekeren wanneer die voorspelling uitkomt, hoe erger we het maken." "En wij dan Demeter, wat gebeurt er dan met ons. Ben je daar niet bang voor? Ze zullen ons uitmoorden in Tartarus." "We kunnen niet dood." "Ja, maar zo zal het wel voelen. We kunnen niet hopen dat hij ons goed gezind zal zijn als hij Zeus van de troon stoot." Tenzij... Mijn gedachten bleven even haken.

Ik wist wel dat mijn moeder het er niet mee eens zou zijn, maar wat had ze dan verwacht. Wat ze zei was aan de andere kant ook wel waar. Ik veerde licht overeind in mijn stoel toen ik Hades hoorde twijfelen. "Tenzij wat?" Vroeg ik en ik probeerde niet te enthousiast te worden. Als er een andere optie was waardoor ik het kindje misschien kon houden was dat altijd iets om goed over na te denken.